wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
05-08-2012
Koffie met de hand gemalen en "Het Zuiderpershuis"
Ik maal de koffie met de hand, jawel met zo'n ouderwets handmatig maschien uit oma's tijd. Ik doe het niet omdat het vakantie is wel om traag mijn gedachten te ordenen en omwille van de zogenaamd betere koffie. Dat laaste is twijfelachtig opboxen tegen de meest geweldige machientjes die dat voor ons doen met een technologie waar mijn exemplaar bij verbleekt, maar toch ik ben hardnekkig in die dingen.
Maar mijn gedachten gaan naar het zuiden, waar de koffiebonen vandaan komen en waar ik geen benul van heb waarom ze hier zo goed geïntegreerd zijn geraakt, hoe lang ze daar over hebben gedaan? Net zoals die cacoa bonen die we in de Belgische chocolade verwerken net alsof alles hier gegroeid en gebloeid zou hebben. Waarom is integratie dan zo moeilijk of doen we daar moeilijk over, is het geen valse houding om hier alsmaar de nadruk op te leggen, versmelting is immers van alle tijden toch? Duizend vragen tijdens het draaien en malen. Zie mij, uit welke componenten zou ik niet bestaan? Wil ik dat wel weten? Nee toch!
Ja, al deze gedachten bij het koffie malen en dit dank zei het bericht dat "Het Zuiderpershuis" ermee ophoud, -de handdoek in de ring gooit- zei men op de radio, alsof het om een wedstrijd ging. Het mooie huis met zijn mooie beloftes van indertijd houd ermee op. Zijn de beloftes waargemaakt is het doel bereikt? Beleidsnota's, adviezen van commissies, kritieken in de media, gesprekken op de tram of in de plaatselijke teveel ruimte inpalmende supermarkt, roepen mij het tegendeel toe. We geraken maar niet in het reine met het mengen van cultuur zo blijkt, maar wel met koffie en cacao en Paëlla, tapaz en andere exoten die we meebrachten van op vakantie. Is het omdat we ze meebrachten en niet kregen toegeschoven zonder dat we er echt om vroegen? Is het dat wat onze zwakke gedachten weerhoud van liefde voor het andere, het onbekende? Ja angst ook zo blijkt al te veel, terwijl we weten dat angst in deze maar een zwakke raadgever is, naïviteit is erger toch? En kan zo'n huis wat nu dichtgaat daar iets aan doen, en deden ze dat? Dat ze dichtgaan zal wel niet met deze gedachten te maken hebben, alhoewel hoe vaak heeft men het concept herdacht? Hoe vaak heeft men opnieuw bekeken wat te doen en wat te laten. Hoe vaak heeft men bij het traag malen van wat koffie zich bezonnen over ons wel en ons wee. Ons hardnekkig vasthouden aan gisteren zonder te zien dat we wel degelijk weer een dag ouder waren en dat jongeren ons achterna komen met weer nieuwe gedachten. Ik zei nog samen met een vriend, dat men aan het aan ons gaf, zo'n uitdaging die gelijk loopt met de realiteit van elke dag is toch een cadeau! Maar dat zal wel al te simpel gedacht zijn, maar ja, mijn mooiste projecten zijn ontsproten uit dit soort simpele gedachten voortkomend uit wat simpele arbeid zoals koffie malen zei het met een ouderwetse molen.
Ik maal de koffie en gedachten verder, maar met de tristesse van een gesloten huis dat dit niet had moeten zijn!
Steeds luider klinkt muziek met minder rijke klankkleuren laat een onderzoek ons weten. Steeds meer geluid in onze omgeving en minder tijd voor stilte moet ik vaststellen. Het stilstaan is geen optie, de stilte een noodzaak zo zegt mijn brein.Verstilling noemen sommigen het, noodzaak aan verstilling. Tijd en ruimte voor het luisteren naar wat er zich afspeelt zonder dat dit overspoeld wordt door van alles en nog wat. We zijn met steeds meer zaken bezig , hebben meningen over alles en nog veel meer. De diepgang laten we. Het verdiepen in een onderwerp daar is minder tijd of goesting voor. In "De Barbaren" van Alessendro Baricco is het scherp omschreven. Ik laat me in deze tijd graag verleiden door stil te staan, even niet te denken aan grote productiviteit maar aan stilstaan tussen de rommel die ik heb aangericht. Ik kijk rond en zie inderdaad dat ik nogal wat aanricht, het is lachwekkend en droevig tegelijkertijd. Men spoort mij aan om voort te doen onder het motto "goed bezig" maar ik neem de tijd en de twijfel even tot mij. Ik twijfel of ik weggooi, bijhoud, opberg, klasseer, een nieuwe plaats zal toekennen, geen plaats meer zal geven, verberg om ooit terug te vinden of niet.... Het is een periode die men als vakantie omschrijft maar het is een dag als een ander. Het mag mij vaker overkomen het gevoel van waardeloos tussen de rommel staan en dan zoeken waar de waarde ligt. Ik lees zelfs schrijfsels terug en lees meer dan toen, lees anders..... Ik luister ook anders. In de kakafonie van mijn bestaan probeer ik wat op te rommelen, onbegonnen werk zo lijkt. Toch even stilstaan bij het papiertje met gedachten snel genoteerd toen tijd schaars leek.... terwijl ik beter weet. Tijd is nooit schaars, mijn denken wel. Zal ik een voornemen maken of resoluut kiezen voor verandering is mijn vraag. Gisteren zag ik een jonge danseres, die mij uit mijn rommelige gedachten trok. Traag van links naar recht over de scene sluipen, kruipen, een schildpad zo leek het, langzaam opstaan om uiteindelijk te groeien tot iets groots, iets met veel kleur en betekenis om uiteindelijk weer stil te staan. Het dansstuk was nog lang niet af maar het vertelde mij zo veel in zijn prilheid. Ze was wat verlegen uit haar zoektocht gekomen, maanden is ze hier al mee bezig,... goed bezig en ze gaat nog een stuk door. Ze kon achteraf niet veel vertellen maar dat had ze al gedaan, ze hoefde niet meer. Het was voor mij als een cadeau, een jonge danseres in bijna stilte zien bewegen langzaam maar zeker. De schoonheid ligt soms in een verloren hoek deed het mij denken. Een muziekstuk met veel kleurschakeringen en dat in alle stilte.
