wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
29-07-2011
Waarde, weerloosheid en vakantie!
Nog even en het is voorbij, het werkjaar, het seizoen zo als ze dat vroeger zo mooi zeiden! Zon in de nek, de regen op afstand en even rusten. Niet al te lang, het is te mooi om lang te laten liggen. Maar een tijdelijk afstand nemen is ook mooi, als oefening in het voorgoed loslaten! Als ik terugdenk aan projecten met: Het Mas en jongeren (reeds 230000 bezoekers), De Filharmonie, De Singel, Amuz, het KMSK, de erfgoed cellen in Westvlaanderen, de gemeente Maasmechelen, De stad Antwerpen, Djappo, Destelheide, Hogent/KASK, etc......met duizenden hebben we samengewerkt, duizenden hebben we begeleid, toegeleid, afgeleid,....allemaal naar en rond kunst.... ons job dus. Waren er dan geen ergernissen en bekommernissen? Ooooo jawel, geld en hoe er verkrijgen en hoe het best besteden en hoe.....en beleid beïnvloeden ter ere van de goedertieren trouw en het algemeen belang. Maar dan is er altijd die ene zin, ooit vanop de terein voor het eerst gelezen en begrepen (ja, ik ben traag van geest en groei): "Alles van waarde is weerloos" (Lucebert). Schoner motief is er niet om mijzelf en een gemeenschap te overtuigen van ons nut en het nut van algemeen belang. Die zin voor eeuwig gegreoefd in het geheugen van mijn bestaan. Ook al is die eeuwigheid verhankelijk en zeer tijdelijk, mij houd ze alvast in zwang en met plezier! Wat een motief, daar ga ik graag voor op vakantie om dan terug te keren met nog meer motief door het nog beter begrijpen!
maar voor vakantie dan toch maar het gehele gedicht:
'De zeer oude zingt' Lucebert 1974
er is niet meer bij weinig noch is er minder nog is onzeker wat er was wat wordt wordt willoos eerst als het is is het ernst het herinnert zich heilloos en blijft ijlings
alles van waarde is weerloos wordt van aanraakbaarheid rijk en aan alles gelijk
Het is stiller, het is alleen, het is thuis vandaag. Geen 140 deelnemers van een zomeracademie
rondom mij die bezig zijn met waar ze graag mee bezig zijn, enkel stilte,
wetend dat die duurt tot ikzelf weer opsta en begin met om het even wat.
De tafel opruimen en de afwas lijkt mij een goed begin om het
dagelijkse weer in de stappen. Toch is het anders dan voordien, meer dan
zeven dag verschil is het niet maar het is rijper, het is ouder, het is
schoner. Zeven dagen zijn een week, een peulschil in de tijdsband van ons geheugen. Maar als zeven dagen een ervaring zijn dan is er geschiedenis en herinnering geschreven in de tijdslijn van mijn bestaan. Daar gaat het toch om, iets doen om het mee te dragen naar het vervolg, tot ook dat ophoud. Ik weiger de vraag van wat erna met al dat moois moet, ik vermoed niets. Wat gebeurt is, is gebeurt. Ik neem er niets van terug en kan het onmogelijk wegschenken. Mijn adem en drijfveer zijn niet erfbaar, gelukkig maar.
