Met het uitzicht op een valei met want bruine voortschrijdende koeien in het ochtendlicht, met naast mij een reus van een paardekastanjeboom een wilg daarachter en zacht op de achtergrond een specht en nog wat door mij niet te definieren vogels. Eveneens op een verre, verre achtergrond het geluid van de beschaving die rondvliegt hoog in de lucht zijn Co2 uitspuwend over het mensdom en zijn teloorgang. Op zo'n ochtend als deze is alles helder en fris , niet enkel de kleur, de geur, het zicht, het proeven en smaken van de ochtend maar ook de gedachte.

Uiteraad zijn wij creatieve wezen  bij uitstek, diegene die mee beslissen over wel en wee over goed en kwaad, over verdergaan of alles opgeven of erger vernietigen tot de laaste levende cel. Wij zijn in staat tot denken tot handelen vanuit dit denken. We zijn hoofdpesronage in een slechte film of in een schilderij waar elk perspecrtief vals is, in een orkestraal werk waar disonaten zo zijn gestapeld dat het pijn moet doen, waar elke beweging de vernietiging van het ieigen lijf als beweegreden heeft.

Is het dit nu, is het dit wat we cultuur noemen? Wat een vriendelijke gedachten om de dag mee te beginnen!!!  Ik zit ook op een lekker zittend meubel, ik proef straks de heerlijke koffie - vooral die eerste slok-, wat grof brood kauwend en dan de vrienden die met mij hier verblijven begroetend. We gaan de dag in al ratelend over deze en gene kunstige ingreep van de mens, bewonderend kijken naar dit landschap, ons verbazend over evenwicht tussen natuur en de ingreep van onze soort.  Wij cultuur en kunstminnend volk op kop moeten dit zien, dit soort paradox van de eigen wil, van de eigendrang naar meer en schoner. De tegenstelling varvat in elk van ons, van spraak en tegen spraak, van laten en ingrijpen, van dromen en dadendrang. Wat willen we nog bewijzen? Wat moeten we nog bewijzen? Waren de vorige teloorgangen van een cultuur niet genoeg of proeven ook deze naar meer en groter naar erger en  totale waanzin. W<illen we het uly-tieme bewijs va de vernietigende kracht van de creativiteit Of kijken we naar de dwaasheid deze schone gave, niet te weten”hoe” gebruiken voor het subtiele, het kleine, het voorzichtige.  Het voorzichtig toevoegen zoals in een vioolkwartet, voortdurend zoeken naar klank, tegenklank, samenklank maar vooral muziek makend, die elke noot, elk geschreven woord, elke gedachte weet te overstijgen door schoonheid van het zijn. Is het zo moeilijk dat evenwicht? 

Waarom hebben we steeds last van dadendrang uit bewijs van ons bestaan. Het kan zo simpel: drie tonen bovenop elkaar, drie evenwijdige lijnen een stapel van drie stenen op elkaar, zoals Bram mij zo mooi vertelde in een eenvoudig lied.

Maar nee, hormonaal gestuurd en vol van bewijsvoering woelen we aarde om, vliegen rond en rond en rond, kleuren scènes in, braken tekst en uitleg naar elkaar en zwoegen en zweten tot we uniek en met grote leugenachtigheid weer een nieuwe waarheid verkondigen.

Ik kijk verder naar beneden, ruik de koffie al, hoor mijn vrienden en ik ga over tot de dwaasheid van elke dag  met plezier en vol overgave. Misschien wordt mijn dag wel geheel doorspekt van eenvoud en liefde, het zal vakantie zijn hoor ik u denken. Je hebt gelijk, duizendmaal gelijk!

Sainte Trie 20-08-10 7:57 AM