wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
30-09-2009
Als men niets zegt, dan roept de stIlte soms beweging op.
Stilte is zoeits als niets zeggen, niets denken, niets doen..... maar dan is er ook niets. Dat blijkt ook zo met woorden. Indien ik geen gedachte(n) formuleer dan valt alles stil en gebeurt er niets. Toch niet bij mijzelf. Dan kan ik er evengoed niet zijn. Ik ben aldus verplicht mijn gedachten elke keer weer opnieuw, hoe banaal ook, ten berde te brengen. Het "niets te zeggen hebben" wil dan meteen ook zegen dat ik te weinig in beweging ben, dat ik de beweging van anderen of het andere onvoldoende voor waar neem. Dus de stilte die ik zo genoegzaam wil bereiken is tegengesteld aan dat wat me in bewegng houd en wat alles doet bewegen. Deze contradictie is een dramatisch feit die het (mijn) leven in zich draagt. Maar wat met de stilte van de overpeinzing en de reflectie, die blijkt hoegenaamd niet stil te zijn maar erg veel lawaai in mijzelf te veroorzaken. Soms ritmisch herkenbaar en aangenaam van toon, maar meestal net niet. De chaos en toonongerijmdheden blijken zich meer voor te doen dan dat ik soms verdrage kan en dan kies ik voor het gewone of de gewoonte (alles blijft zoals het is). Daarom is het goed om de buitenwereld op te zoeken die net dat in zich draagt wat ik zoveel mis "de stilte die beweging oproept"en alles draagelijk maakt. En dan af en toe dan snap ik het e vallen de zaken op een plaats zodat er weer een moment van orde is! Dan roepen we met volle stem "leve de chaos".
