wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
30-09-2009
Als men niets zegt, dan roept de stIlte soms beweging op.
Stilte is zoeits als niets zeggen, niets denken, niets doen..... maar dan is er ook niets. Dat blijkt ook zo met woorden. Indien ik geen gedachte(n) formuleer dan valt alles stil en gebeurt er niets. Toch niet bij mijzelf. Dan kan ik er evengoed niet zijn. Ik ben aldus verplicht mijn gedachten elke keer weer opnieuw, hoe banaal ook, ten berde te brengen. Het "niets te zeggen hebben" wil dan meteen ook zegen dat ik te weinig in beweging ben, dat ik de beweging van anderen of het andere onvoldoende voor waar neem. Dus de stilte die ik zo genoegzaam wil bereiken is tegengesteld aan dat wat me in bewegng houd en wat alles doet bewegen. Deze contradictie is een dramatisch feit die het (mijn) leven in zich draagt. Maar wat met de stilte van de overpeinzing en de reflectie, die blijkt hoegenaamd niet stil te zijn maar erg veel lawaai in mijzelf te veroorzaken. Soms ritmisch herkenbaar en aangenaam van toon, maar meestal net niet. De chaos en toonongerijmdheden blijken zich meer voor te doen dan dat ik soms verdrage kan en dan kies ik voor het gewone of de gewoonte (alles blijft zoals het is). Daarom is het goed om de buitenwereld op te zoeken die net dat in zich draagt wat ik zoveel mis "de stilte die beweging oproept"en alles draagelijk maakt. En dan af en toe dan snap ik het e vallen de zaken op een plaats zodat er weer een moment van orde is! Dan roepen we met volle stem "leve de chaos".
Ik had me teruggetrokken in alle stilte. Mijn adem was het meest hoorbare wat er was, onderbroken door gezoem van een vlieg of het verre loeien van een limousin koe. Om maar te zeggen het was een stilte waar je moet aan wennen,net zoals het wennen was aan de lucht die niet in mijn ogen prikte, of mijn keel irriteerde, wennen aan een luchtzuiverheid die na drie dagen mij adem rustiger en voller maakte. Het bestaat dus echt, plaatsen waar het goed is te zijn. Jawel ik ben graag in de stad, jawel ik hou van culturele omgevingen en jawel ik durf zelf ook wel teveel lawaai te maken... maar teveel is teveel. Na drie dagen was op mijn plek van stilte elk geluid teveel, het gepraat teveel,..... hoe lang is zoiets vol te houden? Ik weet het niet, want na een weekje van bijna stilte hebben we ons tegoed gedaan aan vrienden en dat maakt lawaai! Daar is niets aan te doen! Vrienden maken lawwaai zelfs al zijn ze stil. We konden zwijgen onder elkaar en toch lawaai maken.
Nu is alles al weer verleden tijd en de keel is geirriteerd de ogen prikken van het stof en mijn longen durven het gepiep van weleer alwaar laten horen. Maar in mijn hoofd zit de stilte van de lawaaimakende vrienden nog, zit de stilte van een landschap, zit de stilte van de schoonheid. Ik hoop dat ik hiermee het gerommel van de dagen vol drukte, fijn stof en discusies over mobiliteit overleef anders moet ik terug om dan vast te stellen dat ook het andere iets heeft namelijk het verlangen naar stilte!
museumnacht, kermisnacht met zijn allen in de..... juist!
Museumnacht,
Ruim 40.000. cultuurliefhebbers hebben zaterdagavond de Antwerpse
museumnacht bezocht. "Een absoluut record", vertelt
communicatieverantwoordelijke Ruth Cluysen. "We hebben nu echt wel ons
plafond bereikt." dat melden mij krantenredacties op zondag. Jawel, ik was een van hen, een van die 40.000. Ik kon vaststellen dat er veel volk was dat in en uit het KMSK en Fotografie mueum op Anwerpen zuid liep. Ik hield het bij Mukha media en wat foto's in fotomuseum, op de bovenverdieping was het immers rustig vanwege de vele trappen. De verdiepingen lager waren zo goed als ontoehankelijk vanwege een teveel aan culturparticipanten zoals dat heet. Je kocht een armbandje en mocht naar believen van museum naar museum hoppen alsof je zoveel kunst op één avond kan bevatten alsof je de wereldgeschiednis kan vatten op een paar uur alsof je meer kan zien dan het kijken je toelaat. Maar ik was dus op de bovenverdieping van het fotografie museum beland, achteloos begon ik wat in het rond te kijken en mijn roes van veel volk, feest stemming jawel kermissfeer was plots verdwenen. De beelden grepen naar mijn strot, hier was ik niet op voorbereid, ....... de tentoonstelling van Geert van Kesteren. Baghdad Calling/ Why Mister, Why? kan je beter bewust binnestappen dan achteloos... dit doe je niet ongestraft, je stemming kan keren!!! Binnewandelen omdat je er nu eenmaal bent is vragen om slagen op je netvlies, slagen in je berin en je hart . Nochthans liepen hier nog een 75 zielen starend rond, maar zei konden de plaatsjes beter aan dan ik, ze keuvelden gezellig onder elkaar ze waren sterker gewapend of ze hadde bewust gekozen!. Ik kon amper 20% van de werken bekijken en had genoeg van mensenleed en onvermogen om elkaar te begrijpen. Dus ik naar beneden om te kijken en luisteren waar ik voor gekomen was/ Beelden van een nieuwe film met livemuziek van Jef Neve en teksten van Dimitri verhulst, wil je daarover meer ga dan naar "de Nachten" daar herhalen ze dit fantastisch gebeuren, waar ik verder over zwijg. Na dit heerlijk moment was enkel nog een terras aan mij besteed en liet ik musea voor wat ze waren, meer kon er echt niet in. Hoe kun je na en maaltijd nog even langs een ander restaurant paseren om er nog een menu te veroberen? Ondertussen bleven drommen en trossen mensen in en uit de musea lopen. Het leek wel of ze nu éénmalig open waren die tempels van bewaarde kunst, of er anders een verbod op museumbezoek stond. Alles moest deze avond en nu!!! Laat ons de musea gewoon wat meer en langer openstellen, het kan nooit genoeg zijn en laat ons dat volk wat spreiden zodat het kijken gemakkelijker kan! Maar komen ze dan nog die 40.000 zielen op een rij? Als schapen gedwee is elk evenement goed voor cultuurparticipatie, de natte droom van voormalig minister Anciaux. Deze nacht trek de quota van de culturparticipatie tot aanvaarbare niveau's nog zo'n paar nachten en evenementen en we zijn koplopers. Of het leuk is ? Of mensen daarmee de kunst ontmoeten? Dat is op avonden als deze een slechte vraag. We huppelen met zijn allen zij aan zij in de grote rij. Zo exclusief is kunst dus!
Nog steeds vanop de Zomeracademie09 bedenk ik mijn woorden. Ik ben noch schrijver noch dichter maar woorden zijn er in gegrift door opvoeders en deelgenoten. De woorden lijken nooit op te houden en zijn, net als mijn denken zelf, niet stil te leggen. Toch gaat het eerder om weggommen dan om stapellen van woorden, als ik al wat te vertellen heb en wil formuleren. Nu zijn er mensen die dat stukken beter doen dan ik en daar profesioneel mee weggeraken om dat ze de techniek , de spelling de grammatica beheersen. Ik niet, ik probeer, zet een stap en dan de volgende en wie weet loopt het. Ik probeer enkel mijn gadachten te beheersen ze een vorm te geven ze te vatten "met andere woorden". Ik leer dat de brij en de overvloed aan woorden en tekens de dood is van mijn gedachte! Laat mij vooral gommen, laat mij woorden wegnemen, het vervagen van de veelheid. Laat mij zoeken naar net dat teken wat voldoende is om te doen wat het moet doen.
Ik zie vandaag dichters , schilders, animatiefilmers, schrijvers, spelers, dansers, tekenaars, kostuum- en objectontwerpers zoeken naar net die eenvoud van dat woord dat altijd al gezegd had wilen worden. Naar die combinatie van woorden en teksten die net die zin vormen die alles omvatten. Ik geef toe , het witte blad is een strijd, eenmaal het vol onzin staat er woorden van wegnemen is een grotere! Net dat laten wat is en moet zijn dat is de schoonheid zelve. En dan, eenmaal dat er is wordt het stil, ook vanbinnen!
Men vertelde mij gisteren dat het beter is afkortingen voluit te schrijven. Je zegt niet "vb." maar "voorbeeld"of "een beeld voor"! Zoals het schone "ttz"namelijk, "t'is te zeggen".... indien je (inderdaad) de woorden voluit schrijft is er geen ontkomen aan. Eenmaal geschreven of gezegd "t'is te zeggen" vraagt dit zeer nadrukkelijk om een verhaal, om een verduidelijking, om een vervolg. Je kan dit niet laten liggen, het wijst je op de verantwoordelijkheid u verder uit te drukken. Het vraagt om duidelijk te zijn. Het vraagt je om de schaamte op te bergen en te zeggen wat je te zeggen hebt.
Deze zeer wijze maar eenvoudige woorden werden dan ook het motto van de Zomeracademie09, die ik in goede banen mag leiden. Honderd deelnemers zoeken met dit schone begrip naar wat ze werkelijk willen zeggen en al altijd hebben verstopt in een afkorting, in een te korte bocht die ze namen in de tijd die ze niet namen om juist dat te doen waar hun verlangen lag!
De schoonheid is dan ook aan mijn kant als ik ze zie worstelen nadat ze het hebben uitgesproken en de de strijd begint. Eén voor één doen ze het. De ene voorzichtig de andere met bravour of met een stem van een brandalarm. Maar ze doen het allemaal ze spreken het uit en dan is het onheroepelijk. !!! "het is te zeggen" !!! Wat volgt is een strijd, een nieuwe adem, een bevrijding, en pak van het hart, een daad van wanhoop, een teken!
Het is waar, het voluit schrijven van de woorden is het zoeken en weten dat het goed komt!
Het lijkt wel het zuiden of tenminste zuidelijker dan het in werkelijkheid is. Je loopt in een stad vol van ontblote kuiten, in alle merken en maten: geschoren, ongeschoren,blank, bruin, met en zonder muggenbeten, azachte tienervormen en getaande oude mannen vormen, of wat dacht je van de net onthaarde vrouwen kuit met miljoenen rode puntjes.... O wee als je de blik laat zakken naar nog lager, het is geen gezicht wat je dan voor raars ziet en het beschrijven ervan zou me dagen kosten. Vreemde zaken in een stad. Maar alles wijst erop, de warmte is toegslagen en laat een ander gedrag toe, trager en loomer dan voorheen. Ook al lijkt de shoppende mens zich druk te maken over de al dan niet waarde van een stuk textiel in solden, hij is trager dan voorheen. Het is vakantie zegt men. Vakantie voor studenten en scholieren! Ineens heb je s'ochtends geen file meer als je de stad in moet, is alles veel rustiger en trager, de alternatieve fietskarren (een hype het laaste jaar) zijn ineens verdwenen. Kinderen moeten niet meer over en weer gezeuld, van die ene buurt naar die andere waar de school toch aangenamer en beter is! Jawel er zijn "klassen" en "soorten" scholen! Neen de buurtschool doet het niet goed genoeg! En ja, dat alles brengt een gigantische vervoerstroom mee. En nu in de maanden van de ontblote kuiten is alles stilgevallen twee maanden. Zouden er ook zoiets als "klassen" en "soorten" vakantie verblijven voor kinderen bestaan. Ik vermoed van wel maar die zijn verdoken aan stranden en in bossen of bergen. Dat zien we niet! Wat we zien is een stad in rust die veel geld veil heeft om toch weer tot leven te komen "Zomer van Antwerpen" een cultuurfenomeen om de drukte opnieuw op te roepen, maar dan loomer dan de winterdrukte. De drukte van de ontblote kuit!
Wat is dat "het algemene" of specifieker nog "het algemeen belang" Hoe wil ik dat nu definieren in tijden waar "ikke", "zei" en "die daar" voorop staan? Maar ik bevond me deze ochtend in "de universiteit van het algemeen belang" en alvorens ergens in mee te stappen waar je niet of wel wil vertoeven wil deze mens voor zichzelf zijn "vinden" bepalen, dat helpt het zoeken namelijk aanzienlijk vooruit! Het algemeen belang moet zoeits zijn als water, zuurstof of koolstof, net die componenten die mij tot functionerend mens maken, en niet alleen mij! Net die componeneten die mijn chemisch vat (dat ik dus ben) in werking brengen. Laat dat nu eveneens componenten zijn waar we gevaarlijk mee spelen. Neem water, 1,4 miljard mensen beschikken niet over zuiver drinkwater en 3 miljard hebben water van zeer slechte kwaliteit (zo heb ik net gelezen), ikzelf poets er mijn tanden mee dat deel van het water dat een uitzonderlijke goede en gecontroleerde kwaliteit heeft ! Of neem zuurstof onderdeel van onze lucht, wij kopen en verkopen gezonde lucht om al of niet meer CO2 te kunnen uitstoten. Dus in naam van het algemen belang zouden we moeten zeggen, dat we dit voortaan met zijn allen gaan beheren die zurstof en dat water. Dus voortaan gedaan met tandjes poetsen als vanzelfsprekendheid met de kraan half open gedraaid! Dus gedaan met even wat frisse lucht kopen in Siberië om hier verder met fijnstof diesels verder door te drammen naar daar waar we gisteren al hadden moeten zijn. Simpel en eenvoudig het algemeen belang stelt ons instaat fundamenteel de kraan niet open te draaien en met stinkde bek te zeggen "het is genoeg geweest"!!!! Maar was het "zo simpel" dan vroeg ik mij allang "niets" meer af! Die stinkenede bek is er nu net teveel aan. Ik wil toch de vrijheid om fris en monter met schoongewssen kleren ( in het zuivere water uit mijn leiding) en met de longen vol van stof vrijgemaakte lucht te voorschijn te komen. Hier ben ik dan!!! Mijn vrijheid ten opzichte van dat schone algemeen belang, mijn frisse adem te opzichte van de stinkende bek! Dus het is allemaal een stinkende bek of allemaal een frisse wind in de mond en de kleren, zo zegt mijn algemeen belanggedachte. Is dat er dan? , dat "genoeg voor iedereen"?, ik vroeg het mij af terwijl ik mijmerende over "water" over "zuurstof" en dat schone algemene belang. Moet het niet zijn " de noodzaak voor/van elkaar"?. Is dat niet beter geformuleerd dan "het algemeen belang". Dat "het algemeen" is zo verweg zo ijl zo onwerkelijk zo afstandelijk. "de noodzaak voor/van elkaar" lijkt mij helder! Waarom blijven we hier anders ? Uit lotsbeschikking, uit onmacht of uit de noodzaak voor/van elkaar. Om dan ooit te kunnen loslaten en te zeggen, eindelijk omwille van het algemeen belang verdwijn ik, ik ben de noodzaak voor elkaar overstegen, ik durf het alleen aan, ik durf alleen verder te gaan! Zoeits dacht ik daarnet en nog meer genietend van de zuurstof, het water en de koosltof die ik tenslotte ben! Ik ben een chemiereus op mijzelf in naam van de noodzaak voor elkaar.
Ze komt zomaar op je af ! Ze is er zonder dat je erom vraagt, ze sluipt ze gluurt ze tuurt naar binnen! Soms valt ze gewoon met de deur in huis met de woorden "hier ben ik weer"! Ze is schaamteloos en soms regelrecht onbeschoft, ze laat mij alles doen wat anders verscholen blijft. Ze gitst mij op, ze maakt me jonger, ze maakt me doof en blind voor wat rond mij gebeurt; Ik ben helamaal in haar ban. En het duurt en duurt al is het achteraf gezien altijd maar heel even. Een klein en even moment waar niets nog ouder of jonger lijkt te worden, waar alles stilstaat en ten volle beweegt. De verwarring niet groter kan maar toch alles zo duidlijk maakt. En dan ebt ze weer weg als een zee die zich terugtrekt traag en langzaam en ik weet dat dat moet, ik weet dat het elke keer weer zo zal zijn. Ik kijk naar haar en weet dat ze ooit werderom zal toeslaan. Niet als de gewone vloed, niet langzaam opkomend maar ineens als een tsoenami, sterk en verwoestend van wat ik onder controle dacht te hebben. Weg orde en controle leve die chaos ! Ach wat is ze verwoestend mooi! De liefde! En dan na lang wachten denkt iedereen ze komt nooit meer, dat heb ik gehad! Dit was het dus of stellen we da vraag "was dit het"? Heb ik alles hiervoor gedaan? Moet dit nu volstaan? Het lijkt of een ouderdomsdprssie lonkt! En dan staat ze voor u, in volle licht, die schoonheid en je valt of vliegt dieper of hoger dan ooit tevoren! En je weet het weer, zo is dat dus, zo is dat dus "de liefde"!
Mijn dromen zijn immoreel maar van een onschatbare waarde , ze zijn tevens schaamteloos maar o zo schoon!!! Ze vertellen vraagt om een even grote schaamteloosheid, maar mijn verlegenheid zorgt er voor dat ze beschrijven als onhandig overkomt. U de droombeelden ontzeggen wil ik niet, maar ze zijn zo moeilijk in letters , woorden en zinnen te vatten. Het zijn ook niet enkel beelden, eerder een hoop mensen (vrienden, kenissen, levende en doden...) gemengd met bestaande situaties overgoten met een saus van gedestabiliseerde tijdschema's en plaatsen. Stel u voor dat ik u meeneem naar dat gore land van wansmaak en smaakloosheid alsof het hier en nu zou zijn! Wil je met mij wel dansen op het slappe koord of aan de rand van de vulkaan? Niets is daar wat het lijkt en alles bestaat uit een voor dit leven ontgaande logica, heerlijk. Ik vertoef er echter graag om elke keer weer te beseffen dat ik terug moet om wat er overblijft in realiteit om te zetten. Dat laatste is uit gespeelde angst, wezeligheid en pure luiheid een steeds weerkerende frustratie. Wat heb ik van mijn dromen al verzwenlijkt, wat heb ik gedaan wat niet eerder bestond? Gelukig bestaan er duizend maal duizenden woorden om onze lafheid te verdoezelen en dat dan als verklaring voor te leggen aan de wereld. Doodvermoeid ga ik dan terug naar dat schaamteloze gebied van dromen terug, waar elke oplossing zich spontaan en vooral grenzeloos aanbied. Wat een rust.
Deze ochtend zat ik in een stampvolle kerk met een kleine 1500 andere aanwezigen. Had ik een bui van waanzin? Had ik mij terug in het katholieke geloof gestort? Had ik gewoon nog een van mijn vijf vijzen verloren of was een aanval van verstandsverbijstering over mij neergedaald? Wees gerust met mijne moraal is het nog steeds goed gesteld, evenals met mijn vrijzinnigheid , dat wil zeggen dat ik nog steeds door het leven loop zonder nood aan een of ander Godsbeeld en dat ik bereid ben de antwoorden zelf te zoeken. Of ik er dan religieuzer op geworden ben is een ander kwestie. Ik denk dat dat nooit is weggeweest, maar ik hoef nog kerk nog God om dat te beleven . Maar verdieping en spiritualiteit zijn meer dan ooit aanwezig in mijn bestaan, ik mag hopen bij u ook. Maar daar ging het niet over: wat deed ik op Pinksteren in de kerk? Ik kan je een muzikale dochter aanraden, ze brengt u overal, ook in kerken. Nu werd de Kronungsmesse, KV 317 van W.A. Mozart uitgevoerd en zei speelde mee (fiere vaders luisteren dan eens zo aandachtig maar proberen kritisch te blijven. (Let op de twijfel of je dat dan nog wel kan, kritich zijn?). Het werd zowaar een religieuze tocht doorheen deze prachtige muziek, afgewisseld met nog een Largo van G.F. Handel Ombrai mai fu en het nooit ontbrekende Ave verum van Mozart om de gaten in de organisatie van een mis te dichten (ja hoeveel van die 1500 aanwezigen gaan er ter communie gaan nietwaar, met al dat ongelovig volk in uw kerk weet ge nooit!!!). Maar het was prachtig en aardshemels. De St Paulus kerk, in hartje Antwerpen, is immers een ideale plek voor dit soort schoonheid.Men kijkt tijdens de muziek, uit op aantal werken van P.P. Rubens, prachtig beeldhouwwerk en ik hoorde bij het binnenkomen het prachtigste orgel van Vlaanderen spelen. Ne mens zou van minder gelukkig worden! In dit soort situaties krijg je een gevoel van te -vreden- heid, er vrede mee nemen en niets meer willen dan de aanwezigheid daar! Dat mijn gedachten tussen de muziek door afdwaalde, is dan weer een kleiene zonde van het moment"nu" te noemen. Zo gaat een leven langs je gezichtsveld voorbij afgewissled met nog een Rubens of een beeld van voor mij onbekende meester die verzot moet zijn op de drapages van pijen en mantels. Allemaal vakmanschap van een zuivere soort! En dan zet de muziek weer in. Pure, genial muziek, met zuivere stemmen en in tegenspel de violen die met de snelheid van zwaluwen door de stemmen heen vliegen met daarna de inval van het koor dat alles tot onbekende hoogtes brengt om te eindigen in een ledige bevredigende stilte. En dan denk je even niets of niets meer,je bent "vol-ledig" voldaan. Jawel vol en ledig in één begrip zo voelt dat dan. Dit is goed om dagen zorgeloos verder te stappen en wetend dat "het" bestaat!
Het zal aan ons liggen maar we verhuizen alsmaar dichter op elkaar. In 1900 leefden 14% van de mensen in steden in 2000 was dat al 50% van de bevolking en 2020 zou dat zowat 60% kunnen zijn. We gaan niet alleen op elkaars schoot zitten we dabberen ook nog wat rond met fijnstof-wagentjes, hunkerend naar meer stilte en openbare ruimte, willen sneller overal en nergens naartoe en er meteen zijn, wone graag ruimmet tuin of terras,..... We zijn een raar volk! We hebben het idee dat we vrij zijn en proberen die af te vrijheid nog wat te vergroten met steeds een hoger tempo van werken aan te nemen zodat de vakantie of die ene vrije dag net op tijd komt om niet in een kramp te schieten. En wat dan? Een evenementje uit de duizend meepikken in onze stad: erfgoeddag, dag van het park, week van... zomer van.... buren dag, straatfeestje, ontbijt in het museum. En dan hunkeren we naar stilte, willen de vuilkarren niet in de nacht of de ochtend, de vliegtuigen niet over onze tuin of huis, het feest niet voor onze deur, de sinxenfoor niet in onze buurt, de klokken zijn te luid, te kinderen overlast. Maar de stad trekt aan mijnheer!!! De stad verzamelt de mensheid en zijn (on)kunde. De stad daar is cultuur mevrouw, daar moet u zijn!!! Het trek aan u als vanzelf, hoor ik ze zeggen, zei die net aan de rand van die waanzin wonen. In de stad zijn meer kansen, kansen op wat??? Meer kans dat je iemand tegen het lijf loopt is zeker, des te meer kans dat we op elkaar zenuwen te werken ook. Meer kansen die je krijgt, al lijkt enig geregel op minder kansen die je zelf kan of mag bepalen. In de Bijlmermeer (Amsterdam) heb je een vergunnig nodig als je thuis op je appartment wil zingen! En de pottendraaier is een vervuilend bedrijf voor de stad en dient belastingen op afvalwaters te betalen. De zeefdrukker doet het met mileiuvriendelijke verf en krijgt een toelage als milieu vriendelijk en een stadsbelasting voor vestiging in de stad . De stad ligt met zichzelf zijn snelle groei en zijn reglemneten overhoop. Nooit was de eenzaamheid zo groot, nooit zaten we zo dicht op elkaars lip. Wat is het toch dat ons aantrekt? Nu onze steden naar elkaar toegroeien kunnen we daar maar beter op antwoorden voor we elke wei in woongebied of park hebben verbouwt. In een wei horen koeienvlaaien zo groot als taarten in het stadspark is er voor elk kakje een zakje! Wat zal het wezen jongens? De vlaai in de wei of de kak in een zak!
Neen, ik ben geen schrijven, hoogstens een dilettant die probeer letters op een lijn te krijgen en woorden tot zinvolle constructies probeer te rijgen. Maar hoe hard ik ook probeer het zullen altijd leugens zijn.* Maar ja, het is een proberen net die gedachten te vangen die tussen de letters staan, het witte van de onschuld maar ook het schone als de stilte in de muziek, het net niet uitgesproken woord in een conversatie die alles duidelijk maakt. Maar net dat ene woord dat er duizend nodig had om helder te zijn, het eeuwige zoeken dus. Om net dat te vinden wat ik altijd al had geluk! Daar gaat het mij om. En soms helpt schrijven me te herinneren aan de gelofte van mijn leven, namelijk dat het net dat is wat ik wou vinden geluk wetend dat het "hier en nu" is. Maar ik (het toonbeeld van dramatiek) slaag er altijd in het voorbij te lopen door die eeuwige drang van verlangen. Verlangen naar hij/zei die er net niet is, verlangen naar meer en beter, verlangen naar beter en schoner, verlangen naar wat gisteren was, verlangen naar wat komen gaat en daardoor nu in de weg staat. Het is een sport om gedachten te vangen, ze aan een zekere orde te onderwerpen om vervolgens net die orde te kunnen overboord gooien. Het is een oefening in afleren daar waar ik altijd al dacht dat het bijleren was. Nu weet ik beter, het is veel lawaai maken om ooit te ontdekken dat het net dat is waar ik zo naar verlang" die stilte" die er altijd al was. Het is waar "ik ben de dwaas in het diepst van het verlangen".
Het lijkt allemaal zo onbegonnen werk, de beelden die zich in uw hoofd afspelen proberen te vatten, ze in woorden gieten of ze vertalen naar een beeld buiten u of een dans of verklanken..... En toch is dit zo alledaags,zo gewoon,... we doen het voordurend maar we blijven daarin zo onbeholpen. He lijkt of we er nooit zullen uitegeraken, een leven lang zoeken we naar woorden en beelden om niet stil te vallen bij wat we gisteren wisten. Mijn talen zijn zo zwak, zo onvoldoende het blijven lijnen op het witte blad, iedeeën aaneengeregen tot woorden of klanken die ik probeer in een soort harmonie te krijgen. Maar zelden brengt het de helderheid waar ik van droom. Net daar is alles helder, in mijn dromen. Alle problemen van de wereld opgelost, de mooiste beeldspaak bedacht, in één heldere lijn de liefde verklaard, met de zuiverheid van een vioolklank het hart beroerd.... In mijn dromen kan alles zonder twijfel! En zie, hoe ik stuntel en strompel terwijl zich hier letter na letter manifesteerd. Een manifeste dwaasheid en drama dat leven zelf blijkt te noemen. Wat doen we anders dat het proberen, keer op keer om dan de onvolledigheid van ons vermogen vast te stellen. Is dit het dan? Is het daarom dat we hier langszaam slijten? En heel af en toe beneveld door zuurstof , drank of drang dan krijgen we het voor mekaar. Helaas slaat het verlangen toe om dit altijd te hebben , te zijn.... die heldere of de helderheid van geest uitgedrukt met een pennestreel, en dan is het voorbij en zakken we weg in het gemormel van elke dag.
Een strijkkwartet daar kan weinig aan tippen, wat een samenhang, wat een samenspel... je hoort meteen het samen zijn en anders is het vier op een rij elk voor zich, daar luister je geen minuut naar. Iedereen zou de oefening van het samenspelen moeten beoefenen. We doen zoveel alsof we in harmonie een stuk schrijven, maar niets daarvan, meestal is het solo-slim. 1 mei is het vandaag, herinnering aan de grote solidariteitsgedachte waarin het samenspel zit vervat.Er is gevochten en gestorven voor deze solidariteit waar we nu achteloos mee omspringen. Het lijkt zich in een verleden af te spelen maar zo nodig nu! Ik blijf het koesteren en daarom heb ik nu de internationale laten opvolgen door strijkkwartetten, ditmaal van Schumann. Ik overpeins de arbeid van gisteren om er morgen weer tegenaan te gaan. Het werk-ras dat we zijn, zal deze dramatiek niet ontlopen, dus kunnen we er maar beter genots-vol mee omspringen. En morgen oefen ik mij verder in het samenspel dat nu als schoonheid in mijn oren klinkt, steeds opnieuw met de moed van elke dag!
"We zij uit de lucht gevallen Goden die verlangen om terug te gaan", ik moet het ergens hebben opgepikt want zo sterk ben ik nu ook weer niet in formuleren! Maar wie het bedacht weet ik niet meer. Het doet mij wel denken aan het varhaal van de Anounaki (mij verteld door Bram Vermeulen, en het werd nog een voorstelling ook)... Maar wat me sindsdien blijft bezighouden is of ik nu uit de lucht ben gevallen, ben verstoten van die plek, uit de boot ben gewipt, gewoon buitengeschopt of ben opgestapt? Mijn karakter en gedrag kennende lijkt eruitgegooid een absolute mogelijkheid... maar het opstappen had ik liever gekleemd, om mijzelf toch enige zelfstandigheid aan te meten. Wat zijn we graag sterk! Toch de zwakte van het terugwillen -naar daar waarvan ik kwam- herken ik maar al te goed. Het zoeken naar zekereheid en de schoonheid die ik toen niet zag. Iets zoals een foto net door een vriend getagd op facebook, op de foto mensen met als ondertietel "Vrienden en zon". Toen was alles nog gewoon geluk, nu als ik erop terugkijk is het de schoonheid voorbij en dus nog gelukkiger!!! Het verlagen dat toeslaat om dat altijd te zijn is het gevoel dat me beweegt. Ik weet ondertussen wel dat het "hier en nu" toeslaat, maar elke keer val ik uit die hemel naar beneden om dan te verlangen naar terug. He is iets zoals "tristesse" maar het net niet toelaten omdat ik beter hoor te weten. Maar wat weet ik beter? Dat verlangen nooit overgaat, dat hopen een drijfveer is, dat streven een dagelijks kenmerk is. En toch, zoals nu, even stilstaan bij het gadacht "ik ben waar ik ben en moet nergens geen". Dat laat ik maar enkele seconden toe want dan ga ik verder of was dat het vallen? Vallen uit een ometelijke hoogte in een ometelijke diepte met tussenin iets wat ik moet zijn!
De lente weet nog niet goed of ze in mineur dan wel in majeur gaat spelen. Het doet er ook weinig toe , als af en toe de zon zich in het gelaat laat voelen is het ok en laat de ideën stromen. Het is net als de twee violisten die daarnet bezig waren met het zoeken naar een broos evenwicht om harmonie en schoonheid te vinden. Elke adem telt op dat moment, elke seconde, elke comma het doet er wel degelijk toe. Perfectionisme is geen droom maar net dat ene dat zo onbereikbaar lijkt tot het er dan toch is. Zeldzaam! Alhoewel in het zoeken naar de juiste klank, het evenwichtighe beeld, de evenwichtige beweging en het duidelijke woord ligt het antwoord verscholen. Niets zo schoon dan de formulering die net dat bereikt wat meer is dan je had willen zeggen. Net die eenvoud van het dubbele in het enkelvoud. Het stilstaan van wat in beweging is, het geluid in de stilte of de stilte in het geluid, het woord dat het beeld in zich draagt. Het lijkt zo simpel en dat is het ook. Niets krachtiger dan het simpele en er niet aan voorbijlopen.
Het zou anders moeten en veel beter, denk ik soms, heel soms. We zijn zo slordig met het benoemen met het formuleren. Ik las de krant vanmorgen en in een drietal artikels gebruikte men de uitdrukking "aan de slag gaan". Waar gaan ze op slaan, me wat gaan ze slaan, hoe gaan ze slaan.... het lijkt iets zoals een kwaadaardige virus, uitdrukkingen die steevast overal opduiken en overgenomen worden. Ook in heel wat, door mij te lezen verslagen en rapporten, komt de uitdrukking nu al een paar jaar voor. Vragen we ons de betekenis af van de woorden die we over elkaar uitspuwen. Hoeveel vaN onze woorden hebben zin of geven zin. Spreken, schrijven, dansen, muziek,vormgeven in het algemeen is denken en voelen verzamelen en aan een andere cadeau doen.Is het armzaligheid of luiheid die ons voorurend elkaars woorden doet gebruiken in dezelfde opstelling en dezelfde spelverdeling. Zijn het wel cadeau's dat we zo rijkelijk uitstrooien of is het angst voor stilte voor de afwezigheid van woorden, klanken, kleuren, bewegingen. Of angst voor een nieuwe beeldspraak een nader metafoor. Collega's verafschuwen soms het cliche en ik betrap mij soms ook op dat gedrag maar vervolgens gaan we -aan de slag-; Dit kan dus veel beter! Als er één zaak duidelijk is, dan is het dat " aan de slag gaan" gelijk staat met veel lawaai maken. Het lijkt op zware hamers op donderplaten, terwijl we gewoon bedoelen dat we onze weg vervolgen. Het zijn schetterende contrasterende kleuren in het koren golvende veld. het lijkt op gedumpt afval Het mag natuurlijk allemaal, het is immers een portret van onzelf.
Het was haar verdienste dat ik deze gedachte kreeg. Woorden zou je elke keer moeten proeven, kijken of ze ofwel gestoofd dan wel gebraden zijn. Of ze gelardeerd, gemarineerd of puur zijn. Maar niets is minder waar, ze komen in stormen op mij af, ze worden uitgespuugd als lava uit een krater. Woorden zijn als goedkoop speelgoed in een gore bazaar waar ze in dozen staan opgestapeld wachtend op het dwaze kopen. Zo ben ik ook als lezer en toehoorder, ik laat het op mij afkomen. Woord-vervuiling als onderdeel van het nog ergere lawaaihinder. Als we nu eens onze bek hielden en zochten naar dat ene juiste woord om te omschrijven wat we al zolang willen zeggen. een paar letters zouden misschien voldoede zijn, of enkele woorden in de jiste rij!!! Als we nu zuiniger waren met letters en zeker bij het op rij zetten om er betekenis aan te geven. Laat mij de gedachte op de daad leggen en stil zijn........
"Mede-werkers " of zou het "werkers" moeten genoemd worden. Werken we niet met zijn allen aan een groter geheel of zou dat niet zo moeten zijn. Ik heb een bloedhekel aan elk zijn waarheid! Geef mij maar de gemeenschappelijke waarheid die nooit te vatten zal zijn. Geef mij maar de waarheid die bestaat uit vele interpretaties, uit donkere en lichte kleuren, uit fel licht of verscholen in het grijs van regenwolken. Maar ik ben voor geluk geboren, tot een ploeg mogen behoren waar vele kleuren en grijs, licht en donker, helle en doffe klanken als in een symfonie klinken. Geboren worden voor dat soort geluk moet je wel kiezen!!! Het kan ook anders: je ziet het licht en voert commando en dan krijg je wellicht een andere kleur, een andere geur een ander beleven van wat een team maken kan. Ik blijf kiezen voor de werker en het team waar ik deel vanuit maak. Zo kon ik het gisteren weer ervaren, de grote verscheidenheid brengt allertheid. Net als de zorg voor elkaar draagt dit alles ook plezier en liefde in zich. Dit alles bedacht ik gisteren bij het zien van wat ons team soms aanricht, de schoonheid zelve is dat!
Blauwe lucht, blije gezichten, fluitende bouwvakkers, eerste terraske, dit alles ruikt naar lente. Straks ook nog de eerste ontblote kuiten en de geur van bloemen. Het ziet er anders uit, het is hoopvol, het is kleur en geur. T'is niet moeilijk dat men dan feesten wil en dat daar tradities uit ontstaan. Het feest rond deze tijd is de logica zelve en of je het nu Pasen of iets anders wil noemen, het is tijd voor feest voor vreugde voor een danske en een glas, zelfs een teveel. Elke vergadering en bijeenkomst van deze dag was doorspekt met hoop en hoopvol. Dus het is zinvol alle vergaderingen nu af te handelen en de rest van het jaar vergadering vrij te houden! We besparen ons daardoor veel ellende en nog meer tijd voor ruimte e zuurstof.
De schoonheid van de lichtinval, de duidelijke lijnen van vliegtuigen in het blauw, het zich hernieuwende groen dat langzaam maar zeker zichtbaar wordt. De voren van het ploegen dat aarde omwoelt en het vocht daaronder laat zien. De dames in hun voortuin bezig met de opsmuk van het voorjaar, de geur van pas gelapte ramen -een teken van de grote poets na het winteroffensief - van dat alles kan ik zeer vrolijk worden, simpel toch. En nu da glas teveel dus!
