wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
28-03-2009
Mede-werker
"Mede-werkers " of zou het "werkers" moeten genoemd worden. Werken we niet met zijn allen aan een groter geheel of zou dat niet zo moeten zijn. Ik heb een bloedhekel aan elk zijn waarheid! Geef mij maar de gemeenschappelijke waarheid die nooit te vatten zal zijn. Geef mij maar de waarheid die bestaat uit vele interpretaties, uit donkere en lichte kleuren, uit fel licht of verscholen in het grijs van regenwolken. Maar ik ben voor geluk geboren, tot een ploeg mogen behoren waar vele kleuren en grijs, licht en donker, helle en doffe klanken als in een symfonie klinken. Geboren worden voor dat soort geluk moet je wel kiezen!!! Het kan ook anders: je ziet het licht en voert commando en dan krijg je wellicht een andere kleur, een andere geur een ander beleven van wat een team maken kan. Ik blijf kiezen voor de werker en het team waar ik deel vanuit maak. Zo kon ik het gisteren weer ervaren, de grote verscheidenheid brengt allertheid. Net als de zorg voor elkaar draagt dit alles ook plezier en liefde in zich. Dit alles bedacht ik gisteren bij het zien van wat ons team soms aanricht, de schoonheid zelve is dat!
Blauwe lucht, blije gezichten, fluitende bouwvakkers, eerste terraske, dit alles ruikt naar lente. Straks ook nog de eerste ontblote kuiten en de geur van bloemen. Het ziet er anders uit, het is hoopvol, het is kleur en geur. T'is niet moeilijk dat men dan feesten wil en dat daar tradities uit ontstaan. Het feest rond deze tijd is de logica zelve en of je het nu Pasen of iets anders wil noemen, het is tijd voor feest voor vreugde voor een danske en een glas, zelfs een teveel. Elke vergadering en bijeenkomst van deze dag was doorspekt met hoop en hoopvol. Dus het is zinvol alle vergaderingen nu af te handelen en de rest van het jaar vergadering vrij te houden! We besparen ons daardoor veel ellende en nog meer tijd voor ruimte e zuurstof.
De schoonheid van de lichtinval, de duidelijke lijnen van vliegtuigen in het blauw, het zich hernieuwende groen dat langzaam maar zeker zichtbaar wordt. De voren van het ploegen dat aarde omwoelt en het vocht daaronder laat zien. De dames in hun voortuin bezig met de opsmuk van het voorjaar, de geur van pas gelapte ramen -een teken van de grote poets na het winteroffensief - van dat alles kan ik zeer vrolijk worden, simpel toch. En nu da glas teveel dus!
Niets is beter dan afdwalen, net weer iets anders dan "dwalen". Ik ben net vergleden van onderwerp naar onderwerp, had daar ook geen erg in en moest niet de minste moeite doen. Waar kom je het nog eens tegen - zonder moeite op een heerlijke plek komen- dat kan dus bij afdwalen. Ik maak geen oordeel of het een goeie dan wel slechte gedachte is waar ik opkom. Er zijn immers nog goeie nog slechte gedachten. T'is wat ik er aan vastknoop die dat oordeel maakt en dan begint het afdwalen ineens een job te worden om mij weer op het rechte pad te houden. Mijn vriend zei: als het oordelen begint is het voorbij! Ik moet hem gelijk geven van zodra ik oordeel is het ikzelf die de schooheid en de vrijheid aan diggelen slaag!!!! Het is soms lastig om elk oordeel, het weten of erger-het beter weten- te mijden, zeker bij het afdwalen maar als het lukt is het pure vrijheid. Het is een groot landaschap, glooiend en badend in de zon met achter de verre heuvels nog meer en nog en nog..... er is zuurstof voor iedereen en er is ook genoeg van alles,..... het houd nooit op totdat jezelf beslist er een oordeel over uit e spreken. Dan blijft er die vergadering over waar je toen het begon ook zat en waar de vraag bleef spoken: "wat doe ik hier"! Het is simpel weggaan of afdwalen.
Ik heb reeds massa's opgeslagen in mijn geheugen. Veel van dat alles zit verscholen ergens diep in mijzelf. Soms komt het boven maar meestal blijft het waar het is. Wat moet ik ermee en wat wil ik met herinneringen. Zo zijn er de vrienden die reeds dit leven verlieten en de spijt, de pijn die dat meebrengt. Wat met de herinnering, ze maken blij en droef ze zijn schoon en vol verlangen en er is de spijt... Spijt die verwijst naar mijzelf en niet naar hen. Spijt omdat ze er niet meer zijn en ik niet kan laten gebeuren wat ik met hen wou, spijt gaat dus over mijzelf en wat ik niet deed. Maar er is ook de herinnering aan wat niet bruikbaar blijkt maar wel prettig is, zoals -klokkengeluiden ruiken naar Kip in de oven op zondag met zon in de tuin en mijn eeuwig lachende moeder- of de geur van het vroegere huis of ...... het fietspaadje langs de koren velden dat nu reeds lang verdwenen is. Maar hoe meer ik opsla hoe vasthoudener ik ben en dat is niet erg flexibel. Af en toe tabula rasa in mijn hersenen en niets meer weten. Niet meer weten wat warm of koud is , niet meer weten hoe verliefd zijn ruikt, niet meer weten hoelang "te lang" is.... Maar de verzameling van ervaringen en emoties is niet te ontkennen is niet weg te cijferen. Maar staat de herinnering het nieuwe in de weg? Of is het de vasthoudendheid, het niet lossen, het geen punt kunnen zetten. Het blijven doorgaan op wat was en niet op wat is. Gemakkelijk te zeggen dat het "hier en nu" te doen is en dan doemt ze op de herinnering aan toen. En dat allemaal tijdens een autorit waar ik stoplichten respecteer, afstand hou, inhaalbewegingen uitvoer en het noorden niet verlies. En wat herinner ik mij van de rit als ik hem niet opschrijf daarna? Niets?
Ik vroeg mij af of ontroering voorbijging, gewoon verdwijnt om nooit meer op te dagen. Dan wil je toch niet meer leven. Ontroerig moet liggen in de eenvoud in het simpele en dat is zo. Een lijster in de tuin na een lange winter. Maar deze avond was het de muziek die het hem deed. Een concert met twee pianisten, ene vertegenwoordigd een orkest de andere brengt het concerto. Jef Neve en Alexander Gurning met de wereldcreatie van een pianoconcerto van Jef Neve. Wat zich eerst voordeed als een aangenaam stuk, ontopte zich steeds meer naar het onwezelijke, het schone, het ontroerende.... jawel ik had het ineens rillingen tranen in de ogen, sidderingen het kwam en het gebeurde ik hoefde niets meer te doen alleen maar ondergaan. Dan is het simpel en goed te bestaan, daarvoor zijn we hier toch? Net die meerwaarde waarin al het andere verdwijnt in het niets.
Het is niet steeds gemakkelijk om gedachten van anderen te lezen, laat staan te raden of te voelen. Ze meedelen lijkt me dan ook de schone zaak zelve. Dat is wat ik probeer te doen met deze. Al gaat het nu over de muziek die mijn hart bereikt of de stralen van de zon die mijn huid verwarmen, dat alles is minder belangrijk dan de gedachte die daaruit voorkomt. De gedachte ontstaan in de diepst duisternis van mijzelf of op het kruispunt van verbindingen van menige neuro-banen, en daar gaat het om! En wees gerust ze zijn er genoeg die gedachten, ze vatten en formuleren laat ik meestal achterwege (luiheid denk ik). Deel met mij en weet: het gaat zonder oordelen vooraf, anders hoeft het niet en heeft het totaal geen zin!
