wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
17-03-2009
concert
Ik vroeg mij af of ontroering voorbijging, gewoon verdwijnt om nooit meer op te dagen. Dan wil je toch niet meer leven. Ontroerig moet liggen in de eenvoud in het simpele en dat is zo. Een lijster in de tuin na een lange winter. Maar deze avond was het de muziek die het hem deed. Een concert met twee pianisten, ene vertegenwoordigd een orkest de andere brengt het concerto. Jef Neve en Alexander Gurning met de wereldcreatie van een pianoconcerto van Jef Neve. Wat zich eerst voordeed als een aangenaam stuk, ontopte zich steeds meer naar het onwezelijke, het schone, het ontroerende.... jawel ik had het ineens rillingen tranen in de ogen, sidderingen het kwam en het gebeurde ik hoefde niets meer te doen alleen maar ondergaan. Dan is het simpel en goed te bestaan, daarvoor zijn we hier toch? Net die meerwaarde waarin al het andere verdwijnt in het niets.
Reacties op bericht (2)
17-03-2009
Schoon
Amai Tijl,
Dat Annemie mooie dingen schrijft, wist ik al.
Dit nog niet, doe zo voort ! Ik lees het graag.
Groetjes,
Marleen
17-03-2009 om 20:12
geschreven door Marleen
idd
Als ik zoiets ervaar ben ik altijd wat ontgoocheld als de lichten aan gaan en iedereen naar de uitgang schuift. Ik denk dan: "was ik de enige die dat voelde?". Maar ik weet zeker van niet. Houden we dat binnen in ons om verder te genieten? of omdat we het niet juist kunnen verwoorden en iemand anders het toch niet zal begrijpen? of omdat we er verder willen over nadenken. Soms ervaar ik de reactie van anderen, na zo'n ervaring, als een inbreuk op wat ik voel.
