wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
18-03-2009
tijdens het rijden en herinnering
Ik heb reeds massa's opgeslagen in mijn geheugen. Veel van dat alles zit verscholen ergens diep in mijzelf. Soms komt het boven maar meestal blijft het waar het is. Wat moet ik ermee en wat wil ik met herinneringen. Zo zijn er de vrienden die reeds dit leven verlieten en de spijt, de pijn die dat meebrengt. Wat met de herinnering, ze maken blij en droef ze zijn schoon en vol verlangen en er is de spijt... Spijt die verwijst naar mijzelf en niet naar hen. Spijt omdat ze er niet meer zijn en ik niet kan laten gebeuren wat ik met hen wou, spijt gaat dus over mijzelf en wat ik niet deed. Maar er is ook de herinnering aan wat niet bruikbaar blijkt maar wel prettig is, zoals -klokkengeluiden ruiken naar Kip in de oven op zondag met zon in de tuin en mijn eeuwig lachende moeder- of de geur van het vroegere huis of ...... het fietspaadje langs de koren velden dat nu reeds lang verdwenen is. Maar hoe meer ik opsla hoe vasthoudener ik ben en dat is niet erg flexibel. Af en toe tabula rasa in mijn hersenen en niets meer weten. Niet meer weten wat warm of koud is , niet meer weten hoe verliefd zijn ruikt, niet meer weten hoelang "te lang" is.... Maar de verzameling van ervaringen en emoties is niet te ontkennen is niet weg te cijferen. Maar staat de herinnering het nieuwe in de weg? Of is het de vasthoudendheid, het niet lossen, het geen punt kunnen zetten. Het blijven doorgaan op wat was en niet op wat is. Gemakkelijk te zeggen dat het "hier en nu" te doen is en dan doemt ze op de herinnering aan toen. En dat allemaal tijdens een autorit waar ik stoplichten respecteer, afstand hou, inhaalbewegingen uitvoer en het noorden niet verlies. En wat herinner ik mij van de rit als ik hem niet opschrijf daarna? Niets?
Ik vroeg mij af of ontroering voorbijging, gewoon verdwijnt om nooit meer op te dagen. Dan wil je toch niet meer leven. Ontroerig moet liggen in de eenvoud in het simpele en dat is zo. Een lijster in de tuin na een lange winter. Maar deze avond was het de muziek die het hem deed. Een concert met twee pianisten, ene vertegenwoordigd een orkest de andere brengt het concerto. Jef Neve en Alexander Gurning met de wereldcreatie van een pianoconcerto van Jef Neve. Wat zich eerst voordeed als een aangenaam stuk, ontopte zich steeds meer naar het onwezelijke, het schone, het ontroerende.... jawel ik had het ineens rillingen tranen in de ogen, sidderingen het kwam en het gebeurde ik hoefde niets meer te doen alleen maar ondergaan. Dan is het simpel en goed te bestaan, daarvoor zijn we hier toch? Net die meerwaarde waarin al het andere verdwijnt in het niets.
Het is niet steeds gemakkelijk om gedachten van anderen te lezen, laat staan te raden of te voelen. Ze meedelen lijkt me dan ook de schone zaak zelve. Dat is wat ik probeer te doen met deze. Al gaat het nu over de muziek die mijn hart bereikt of de stralen van de zon die mijn huid verwarmen, dat alles is minder belangrijk dan de gedachte die daaruit voorkomt. De gedachte ontstaan in de diepst duisternis van mijzelf of op het kruispunt van verbindingen van menige neuro-banen, en daar gaat het om! En wees gerust ze zijn er genoeg die gedachten, ze vatten en formuleren laat ik meestal achterwege (luiheid denk ik). Deel met mij en weet: het gaat zonder oordelen vooraf, anders hoeft het niet en heeft het totaal geen zin!
