wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
17-03-2009
concert
Ik vroeg mij af of ontroering voorbijging, gewoon verdwijnt om nooit meer op te dagen. Dan wil je toch niet meer leven. Ontroerig moet liggen in de eenvoud in het simpele en dat is zo. Een lijster in de tuin na een lange winter. Maar deze avond was het de muziek die het hem deed. Een concert met twee pianisten, ene vertegenwoordigd een orkest de andere brengt het concerto. Jef Neve en Alexander Gurning met de wereldcreatie van een pianoconcerto van Jef Neve. Wat zich eerst voordeed als een aangenaam stuk, ontopte zich steeds meer naar het onwezelijke, het schone, het ontroerende.... jawel ik had het ineens rillingen tranen in de ogen, sidderingen het kwam en het gebeurde ik hoefde niets meer te doen alleen maar ondergaan. Dan is het simpel en goed te bestaan, daarvoor zijn we hier toch? Net die meerwaarde waarin al het andere verdwijnt in het niets.
Het is niet steeds gemakkelijk om gedachten van anderen te lezen, laat staan te raden of te voelen. Ze meedelen lijkt me dan ook de schone zaak zelve. Dat is wat ik probeer te doen met deze. Al gaat het nu over de muziek die mijn hart bereikt of de stralen van de zon die mijn huid verwarmen, dat alles is minder belangrijk dan de gedachte die daaruit voorkomt. De gedachte ontstaan in de diepst duisternis van mijzelf of op het kruispunt van verbindingen van menige neuro-banen, en daar gaat het om! En wees gerust ze zijn er genoeg die gedachten, ze vatten en formuleren laat ik meestal achterwege (luiheid denk ik). Deel met mij en weet: het gaat zonder oordelen vooraf, anders hoeft het niet en heeft het totaal geen zin!
