wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
25-07-2011
Verstilling
Het is stiller, het is alleen, het is thuis vandaag. Geen 140 deelnemers van een zomeracademie
rondom mij die bezig zijn met waar ze graag mee bezig zijn, enkel stilte,
wetend dat die duurt tot ikzelf weer opsta en begin met om het even wat.
De tafel opruimen en de afwas lijkt mij een goed begin om het
dagelijkse weer in de stappen. Toch is het anders dan voordien, meer dan
zeven dag verschil is het niet maar het is rijper, het is ouder, het is
schoner. Zeven dagen zijn een week, een peulschil in de tijdsband van ons geheugen. Maar als zeven dagen een ervaring zijn dan is er geschiedenis en herinnering geschreven in de tijdslijn van mijn bestaan. Daar gaat het toch om, iets doen om het mee te dragen naar het vervolg, tot ook dat ophoud. Ik weiger de vraag van wat erna met al dat moois moet, ik vermoed niets. Wat gebeurt is, is gebeurt. Ik neem er niets van terug en kan het onmogelijk wegschenken. Mijn adem en drijfveer zijn niet erfbaar, gelukkig maar.
Iedereen hier vraagt meer tijd, alsof ik die maak! Vandaag is
afwerkdag en dat wil men nog niet! Men wil wroeten en verder ploeteren,
misschien met een dagje rust tussenin het mag ook een halve zijn-.
Teveel tijd aan ontlopen geven is gevaarlijk. Ze zien hier het einde
naderen , het einde aan tijdelijk je artistieke kop en lijf breken om
dan met de scherven iets nieuw te bouwen dat er nog solider, nog
duidelijker, nog eerlijker uitziet dan wat je oorspronkelijk dacht wat
het was. Niets is hier vreemd, zeker het vreemde niet. We gaan nog een
dag ertegenaan maar we kijken ook hoever de buurvrouw/man kwam. We
maken intenties om verder te werken, nooit op te geven, om het gemaakte
een plaats te geven of het weer tot aan scherven te gooien. Met
herinnering aan goed werk kom je immers niet door de poort van de
loutering, enkel het opnieuw en opnieuw en kan ons helpen. De
letters van de gemaakte poëzie worden terug in de letterbak gegooid om
daarna eens en zo krachtig te doen wat ze moeten doen, de kijk op
mijzelf en de wereld te verruimen. We hopen dat u over onze schouder
even wil meekijken, een kleine schouderklop voor de gemaakte kras in het
landschap van mijn brein. Ik beloof niets maar morgen ga ik weer
verder, uit noodzaak en het verlangen.
Over een zomeracadmie een flessenhals en tevredenheid
Vrijdag, regen , geen wind, iedereen weer in zijn atelier.
Singer-songschrijvers herhalen akkoord na akkoord snijden in de tekst
alsof het hun eigen vel is. De kostuum en vormgevers maken plooien daar
waar ze ze gisteren glad streken, animatiefilmers gaan nog voor een paar
1000 beeldjes die ze mm per mm verschuiven, en aan de printer is een
trechter ontstaan een flessenhals met wachttijden tot vanavond. Grote en
kleine printers draaien en geven er af en toe de brui aan zoals het
hoort. Een vrouw sleurt met rolluiken het landschap in op zoek naar de
juiste plek, de poëten proeven een woord en ergens spelen muzikanten -
Clara Schuman- . Nergens is paniek, alleen het besef dat na de
feestelijkheden van vorige nacht er weer een werkdag aankomt! Niets is
vreemd in deze wereld, zelfs hier moet gewerkt en gezwoegd om vooruit te
komen. Het werkras doet het met plezier en zwier. Die flessenhals
overleven we, zoals de dagen zich voltrekken, zo is onze te(n)-vrede-heid.
Ploeteren en foeteren en opnieuw en opnieuw! ' t is achter de muur dat ge moet kijken! In de stilte vangt men het geluid en in het licht ligt het duister verscholen. Daar zijn we deze dagen mee bezig op de zomeracademie 011 (editie 17 denk ik) en daarna rookt iemand een sigaret, een ander zoekt een woord, nog een ander de kleur die nodig is om een lijn te trekken alsof het een landschap was. Intens en nooit ophoudend lijkt het, vermoeiend en bevrijdend. Schoon om alle mensen aanwezig, te zien opgaan in hun wereld van formuleren en opnieuw proberen tot ze het duidelijk krijgen. Wetend dat het altijd een leugen zal zijn. Dat het proberen is , dat het slechts een fractie is van wat mogelijk moet zijn. 125 creators bijeen is wel een zeer bezig wespennest, stoor ze niet ze zijn op hun best en gevaarlijk! Ze veranderen werkelijkheid en dagelijksheid. Ze slaan hun eigen hoofd tegen zelf opgetrokken muren, ze schoppen zichzelf en hun ge-weten. Dit is de schoonheid al is het voor even!
Het lijken krabbels met hier en daar een kleur erin, erop, eronder . het
zijn woorden vol verlangen en ook weer niet. Alles lijkt uit het niets
te zijn ontstaan waar alles in ligt vervat. Er moeten geen verhalen
meer geschreven, ze schrijven zichzelf. Zoals de acteur het weer waagt
dat wat hij net heeft gedaan weerom en weerom zal gebeuren als de eerste
en unieke keer, dat is het ook.Elk moment zijn bestaan! Het is altijd
en nu in een moment vervat. Zo is ook de tentoonstelling waarmee we
gisteren onze eerste dag rond maakten zonder dat daar een eind aankwam!
Stijn Vrancken en Sabien Clement zetten een toef slagroom op de taart
die gisteren was. De tentoonstelling blijft open je kan ze nog zien! De
stem van Stijn was live en dus vervlogen , zijn tekst is er wel maar
ligt op witte bladeren te wachten op uw ogen. de krabbel van Sabien, die
schoonheid ver voorbij zijn kan proeven.
Vandaag trekken we ons weer op aan de koelte van de ochtend, genietend
van zoveel licht! We zijn weer bezig met dat wat we zo graag willen, in
het midden van niemandsland dat altijd al het onze was! Ik ga voor
altijd! al-tijd!
Volgens het uitzicht op dit weer had het ook een herfstacademie kunnen zijn. Maar nu kan het zich enkel nog voltrekken! We zijn gestart met de woorden:
het gaat zeven dagen regenen, u trekt zich daar niets van aan want u
mag zeven dagen werken! En nu zie ik ze dwalen over dit terrein,
zoekend naar de ander, een lokaal, een houding, een woord om het uit te
leggen. Laat ze vooral lang in de vertwijfeling blijven dan komt het
goed. Het komt allemaal goed! Dit is immers een plek waar je zelf de
vraag stelt en die vervolgens ook zelf beantwoordt. Niets is waar tot
jijzelf beslist dat het zo is! Daar gaan we dan, door die schone regen! 140 mensen in weer en wind die artistiek bezig zijn en voor de rest zich even niet bekommeren om tijd behalve die die ze nemen, wegnemen, overnemen,.... zich niet bekommeren om ruimte behalve die die ze innemen, veranderen, verdoezelen , vergroten, verkleinen, vervormen, ..... Nu zijn er nog de patronen van gisteren en alle dag die het pad doen lopen, dtraks is er nog pad nog patroon tot het zich weer voltrekt en dan is het wachten op een nieuwe vraag en nog en nog.... steeds weer tot alles is opgebruikt en er niets meer overblijft behalve dat spoor dat is getrokken, die baan die ooit is geweest! Vluchtlijnen in een perspectief!
Soms is zwijgen en er het zwijgen toedoen verstandiger, dacht ik. Maar waar blijf je dan met je gedachten? Waar blijven de woorden- en beeldenstromen dan naartoe waaien? Stadsdichter Peter Holvoet- Hanssens presenteerde daarnet "een woorden stroom van 't Stad" een compositie uit meer dan 500 gedachten van mensen die hem iets toestuurden. Dit 3,5 km lange kaaiengedicht kan tellen als participatie oefening. Niemand die vraagt naar de prijs van dit gebeuren, niemand zeurt over het nut van dit schoons! Of om het met de woorden uit een gedicht van Koen Stassijns te zeggen: "het is wat het is". Dit alles staat veraf van de 11 juli feestjes die ten lande worden gespreid. Mag er niet gefeest dan? Jawel feest is altijd feest, ook als is het soms niet duidelijk waarom, zoals op deze zwart-gele feestjes voor 11 juli die toch politiek zullen misbruikt worden. Feest met vooraf ingebakken misbruik, feest van een natie die er geen is. Geef mij maar een afscheidsgesprek met Dirk Sterckx in "De Morgen" die mij over Europa verteld, als voorbode van een onbekende toekomst. Wat moet ik met een bekrompen landsgedeelte als voorbode voor morgen, ... mijden toch? Ik begrijp wel iemand als Axel Peleman die muzikaal geactualiseerde volksliedjes op de markt van Antwerpen brengt op zo'n zwart geel feestje. Omdat het daar gaat over overlevering, over erfgoed, maar dat zal weinig uitstaans hebben met 11 juli of Vloamsch. Het zal gaan over wie we waren en zijn, en dat lijkt mij anders. Ik maak me druk en kwaad over een politieke impasse die afgedwongen wordt door niet eens een zwart-gele meerderheid. Het kleine smalle denken waar elke toekomst wurgend aanvoelt, waar mij iets op de mouw wordt gespeld, dat aanvoelt als een vest van brandnetel of erger een betonnen hoofdeksel dat drukt op een open schedel! Geef mij liever een zin als:-- Aan de stroom staat de dichter, en droomt van de reis, Zijn handen op 't roer van de Tijd;*-- Wie ontkent dat kunst niets moet maar meermaals helend werkt is de verdwazing voorbij! Ik laat me graag bekoren in regen en wind waar het zoeken altijd zoeken blijft maar het vinden louter afhangt van wat ik vinden wil!
Het lijkt of je niet bestaat, of je een afgelegen onontdekte stam bent! Ik bedoel je bent een paar dagen niet online, geen twitter , geen mail geen internet en je bestaat niet. Dat noemen ze nu nieuwe cultuur! Nochtans mijn bestaan ging gewoon verder, ik sprak even vlot als anders, maakte afspraken, vulde de innerlijke mens met het nodige voedsel en drank, lachte met greappen , ergerde mij aan een teveel aan onuitgepakte dozen etc.... Maar ik bestond virtueel niet, de leescijfers van deze blog donderden omlaag, mensen maanden mij mailsgewijs aan te antwoorden, wat ik dus niet las! Het is soms goed terug naar het onbestaande verwezen te worden, het vertraagd wel degelijk en laat verandering ogenblikelijk toe! Het is een aanrader om zo af en toe de stekker uit het stopcontact te trekken, de batterij uit het toestel te halen, de kop op off te zetten. De stilte is even lastig maar er komt veel voor in de plaats. Lastig is alles terug opstarten en te weerstaan aan de oude gewoontes, de gewoontes al diepe groeven in een gezicht. Sommigen gaan niet meer weg dat weet je! Anderen kunnen nog net op tijd een nieuwe plooi worden tot de volgende stilte. Hoeveel verstand is er nodig om de stilte als onderdeel van ons bestaan te zien! In de muziek wisten ze het al langer, ze was er niet zonder stilte, of in het schilderen geen kleur zonder de afwezigheid daarvan, of het woord geen tekst zonder de witruimte ertussen! Simpel als dat!
Meer dan Kwaliteit: een nieuwe visie op cultuurbeleid de nota van staatssecretaris Zijlstra in Nederland, waar we zo graag naar opkeken! . Het kabinet vindt cultuureducatie belangrijk voor de persoonlijke ontwikkeling van kinderen en jongeren en voor de creativiteit van de samenleving. Er wordt zelfs voorzien in meer en betere ondersteuning van scholen en docenten bij het invullen van de kerndoelen voor cultuureducatie. Een belangrijke financiële prikkel blijft overeind: het budget van de regeling Versterking cultuureducatie primair onderwijs blijft beschikbaar tot en met het schooljaar 2015-2016. Cultuureducatie wordt een belangrijk criterium voor culturele instellingen in de basisinfrastructuur. Verder moeten rijk, provincies en gemeenten nog bestuurlijke afspraken maken over cultuureducatie, dus men is er nog niet helemaal uit. Belangrijk om weten is dat de daadwerkelijke toekenning van budget niet meegaat in lijn van de aandacht die er voor cultuureducatie is. Afgezet tegen de huidige taken en budgetten moet cultuureducatie percentueel meer inleveren dan de meeste andere sectoren. Ik mag hopen dat er in Vlaanderen, waar de aandacht voor kunst en cultuureducatie ook in de picture staat, een rijpere beleid voert! Men moet niet willen dat men meer doet voor minder centen. Neen het gaat niet alleen over centen maar ook wel over centen!!! Laat ons duidelijk zijn. Te weinig is te weinig en tweemaal te weinig is inderdaad niet genoeg. De voorlopige stand is echter 1-0 in het voordeel van ons! maar het is nog maar halftime de match is nog niet gespeeld!
Midden in het bekende onbekende zoeken we een nieuwe stek met onze organisatie "De Veerman". Het bekende is "buurt waar de joden wonen in Antwerpen", het onbekende is de Jodencultuur. We leven langs elkaar, we schuren net niet, rakelings gaan we aan elkaars dag voorbij. We fronsen wel eens een wenkbrouw, we knikken vluchtig of zeggen dag, meer niet. Alles is vluchtig en er is afstand van afstamming. We doen dit al lang en houden vol. Heel af en toe voelt de en zich beledigd de andere zich belazerd maar dat wordt met de nodige excuses snel weer tot de ware afstand teruggedrongen. De dagen komen en gaan en we verschillen van feesten en rustdagen. Dat maakt het winkelen handig, zo blijven we kopen en verkopen zonder elkaar voor de voeten te lopen. En dan was er ineens een jongentje dat voor me stilstond en vroeg: Kom je hier wonen! ik zei ja (want dat is ongeveer zoiets toch). Welkom zie hij en fietste verder. Zo simpel en zo schoon!
Tien uur zouden we beginnen. Het is tien na tien en we zijn aan koffie toe. De ene was vroeg vertrokken want met de wagen en wou niet te laat komen, de andere met de trein en dus te wat vertraging. De ene had dus het te laat komen vooruitgeschoven ingecalculeerd de ,ader zag leidzaam op een infobord hoe de vertraging werd aangekondigd. Maar beiden hadden meer tijd nodig om de afstand af te leggen dan vroeger. Dus nu vijftien na tien kondigen we aan dat we toch maar beginnen. De eerste koffie is op, de glazen vullen zich met water. De effieciënte zou binnen 10 minuten moeten plaatsvinden als formele goedkeuring is verleend aan te laat toegekomen verslagen. Daarmee had de vergadering ook zijn tweede vertraging achter de rug. Maar het komt allemaal goed, iedereen is goed geluimd, de zon heeft een mooie tekening op de muur. De schuift langzaam weg naar beneden toe, de tijd loopt, de zon maakt tekeningen en ik ..... een louter obeservant van de indrukwekkende werkvorm vergaderen. Schaduw voor de zon , tekening vervaagd en ik wordt ter orde geroepen om iets in te brengen, tien uur drieëntwintig! Het gaat goed, de zon is terug!
Eerst dit, mijn tenen
krollen, haren rijzen omhoog, bij het geroep om cultureel ondernemerschap, alsof we dat al
niet doen, alsof we leven van de hemelse douw en de te kleine subsidie!
Jawel ik onderneem, en doe niets anders dan ondernemen, en jawel de
overheid is een van de klanten die bij ons inkoopt aan nog steeds te lage prijzen. We worden immers opgezadeld met zeer moeilijke opdrachten die zowel
samenleven, cohesie, sociaal cultureel bewustzijn, diversiteit, kansarmoede , culturele armoede , creativiteitstekort, talentontwikkeling en kennis van de kunsten moeten oplossen. Hebt u nog zoiets???? Ik denk dat ik als ondernemer naast een grote reus uit de privésector
mag staan, we zullen op gebied van ondernemen niet moeten onderdoen.
Helaas mijn winst is agogisch, sociaal, cultureel,..... en dus geen geld.
Als ik dit zou kunnen , zeg wel "kunnen" meten en financieel zou kunnen
omrekenen dan zou mijn portefeuille of tenminste die van mijn
onderneming er niet slecht uit zien. Dus ja mijn maatschappelijke taak
zou moeten vergoed worden en niet aanzien als een aalmoes voor de
kunsten!!!
Als men ons aanmaant meer commercieel te werken en commercieel wil zeggen: alles uitdrukken in economische termen dan
volg ik, maar dan moet ook de maatschappelijke meerwaarde berekend
worden en zo uitgedrukt, heeft er iemand zo'n meetlat? Of willen e het bruto nationaal geluk eens berekenen en hoe doe je dat in economisch vergelijkbare cijfers???. De kunsteducatie mag wel
probleemgebieden aanpakken (diversiteit, integratie, kans- en
cultuurarmoede, creativiteit armoede, kunsten kortzichtigheid etc..). Ik
vind velen die roepen om meer ondernemerschap in de kunst en cultuursector zwak in hun argumenten, het gaat hen alleen over kostprijs en uitgegeven centen men blijft die platte retoriek al te veel
hanteren!
Nadenken over de toekomst daar staat Via 2020 voor. Denken is een proces, en meestal een langzaam proces dat onder andere bestaat uit informeren, verwerken, formuleren, bekritiseren, opnieuw overwegen en formuleren, toetsten aan een groter geheel en concluderen om daarna van vooraf opnieuw te beginnen!!! Ik was uitgenodigd om mee te denken in zo'n forum, om mee te denken en de toekomst te formuleren, een hele eer. Met het informeren ging het nog, wel wat éénzijdig maar goed er was wel wat te rapen en ik ben ook niet onverstandig en sta met mijn voeten in de wereld waardoor ik meer ken dan dat men mij voorschotelde! Was dit voldoende vroegen mijn gespannen hersencellen zich af? Voor verwerken geen tijd en voor formuleren en bekritiseren voorzag men och arme halfuurtjes per onderdeel van een thematiek; Hoe kon ik nu nadenken over een wiel als ik niet wist welke wagen we wilden bouwen, of welk zaad ik zou moeten kopen om welke akker mee te bezaaien laat staan in welk klimaat? Voor de rest van het proces was geen tijd. Al waren we met velen op de uitnodiging ingegaan en met 600 waren we afgezakt om een dag te denken, zo dachten we! Een buur zei me nog, je wil het prijskaartje van deze dag niet berekenen. Ik kan dat dan niet laten en deed het stiekem toch en grofweg kwam ik een bedrag uit dat ver boven wat ik jaarlijks van de overheid krijg als basis voor mijn werking lag! Dat stemt tot nadenken, maar daar had ik nu even geen tijd voor ik was nog steeds aan het worstelen met een wiel voor een onbestemde wagen. Was dit nadenkdagje dan een verdronken kalf, ach nee, we waren gelukkig, zagen elkaar nog eens op een schone dag, spraken over wat ons lief was en is , waren kristisch over de formule en bleven allen tot en met de receptie! Bovenop scheen de zon en zat het licht zeer goed, het kon niet stuk die dag! Laat het ons beschouwen als een oefening in rust dat het denken ooit op gang moet brengen!
Nooit eerder was er zoveel aandacht voor kunsteducatie. Zowel in beleidsplannen als beleidslijnen door de Vlaamse overheid als in uitspraken van lokale dan wel Vlaamse beleidsmakers is er aandacht voor. We zouden moeten juichen en in het rond springen voor zoveel aandacht! Maar de daadkracht is echter minder men steunt ons vooral moreel en niet zozeer door ons te faciliteren. Ik merk dat ik nu met minder koopkracht en minder middelen werk dan pakweg 4 jaar geleden. Maar ik word liever gezien! Het geluk ligt altijd ergens, niet! De vraag naar ons werk is ook gestegen maar de goesting om ons ook te betalen voor ons werk is niet evenredig gegroeid. Iedereen gaat ervan uit dat wij toch niet zoveel moeten vragen voor ons werk, niet zo duur moeten zijn. Alsof werkkracht bij ons goedkoper is dan bij de bakker om de hoek. Ik hoor het ook vaak zeggen: zoek alternatieve inkomsten of nog beter de kunsten (waar wij dus bijhoren) moeten wat ondernemender gaan denken. Of nog kunst brengt op (gisteren nog in een krant). Ik wil deze kromme redenering toch wel aanvechten, kunst doet niets behalve "er zijn"! En dat er wat handige dames en heren daar geld mee verdienen (met dat "er zijn") bewijst de rare kijk die we hebben op kunst, vooral een nuttige economische kijk en geen "kijk" om de "kijk" ter ere van een goedertieren trouw. We proberen zowat alles te verkopen en in cijfers uit te drukken. Maar dan ineens als er moet gesubsidieerd worden, wat eveneens als een koop transactie kan gezien (overheid koopt werk en diensten) worden, dan is het lastig dan gaat de redenering niet op, dan moet het niet! Dus laat ons er maar vanuit gaan dat we het doen om de liefde, om te zijn wat we zijn, om te zeggen "kijk" ik heb voor u "een kijk bedacht". T'is waar daar kunt ge alleen maar gelukkig van worden van zo'n cadeaus dat is inderdaad onbetaalbaar! Onbetaalbaar goed!
Opnieuw op weg, langs eeuwenoude paden alsof ze er pas zijn!
Alles is gepland, voorspelbaar en dus veilig, geen verassingen op het pad! Zo lijkt de meerderheid te leven. Niet afwachten op wat op uw pad komt maar inschatten wat komen gaat en er desnoods een duw aan geven dat het zo is. Om 7 uur ontbijt en dan op weg en dan bureau en dan vergadering en dan repetitie en dan eten en dan en dan en dan...... O wee als het niet zo loopt, improvisatie, nog nooit van gehoord van koppijn en overspanning des te meer. En dan vakantie, die reeds maanden van tevoren is gepland en waar op het programma staat.... "dat" en "dat" en ook nog "dat" voor moest -dat ene- niet doorgaan. Ik heb er zo heel wat achter mij liggen, van die planningen, die nimmer geluk inhielden, alleen verbintenis met wat reeds was. Steeds meer laat ik komen wat komt en gaan wat gaat, ik wil niet eens vasthouden er kleefd immers genoeg geschiedenis en herinnering aan mij. Voor de medemens die met mij leeft zal het wel allemaal niet zo helder zijn, maar die mag begrijpen dat het voor mij ook niet de bedoeling is om alleen dat soort helderheid van de vaste structuur te geven. Die brengt alleen maar wat ik reeds wist en kan verwachten en houd het avontuur tegen. Dus ik laat los wat vastzit of doe toch een poging! niet meer niet minder op de weg van wat komen gaat of niet! Vanuit de herinnering en de vastgeroeste programmatie blijft er vast en zeker genoeg structuur over, ik pis nog steeds niet naast het toilet, ik eet met mes en vork en begroet mijn medemens met goedendag. Je ziet de waarden zijn gebleven al kent er hier en daar een een deuk uit pure frustratie, zo is eerlijkheid een moeilijke geworen want wat is dat nu voor een begrip in deze wereld. En zo zijn er nog wat om maar te noemen "waar" en niet waar" of leugen... en zo krijg ik er wel wat op een rijtje. Dus ik laat los definieer opnieuw en merk dat het plezierig is! Opnieuw op weg, langs eeuwenoude paden alsof ze er pas zijn!
Tabula rasa was niet ons uitgangspunt, maar we komen toch dicht in de buurt. De Veerman, het huis waar ik voor en mee werk verhuist. Nieuwe wegen inslaan. De orde verstoren, opnieuw denken en bedenken en herdenken alles ineens. We verhuizen van een gerenoveerde en mooie site " De Haringrokkerij" naar een wat meer aan lager wal geraakt pand in de Marialei te Antwerpen. In een verleden was het een eau-de-cologne fabriekje van "4711". Je kent ze vast wel de flesjes met de goud en blauwe kleur, die grootmoeder steevast in huis had en in het klein in haar chacoche ! De geur die mijn moeder nog gebruikte .... die nog steeds bestaat en de geur van mijn jeugd in zich meedraagt en van veel vroeger maar ook van vandaag, het is erfgoed dus! De geur is uit het pand maar er zijn hier en daar nog sporen. Wij maken er een huis van voor kunstenaars en kunsteducatieve werkers die willen ontwikkelen,nieuwe zaken bedenken, experimenteren,.... met de frisheid van een nieuw parfum, we willen immers "4711" in gedachten houden. Ondertussen heeft Anita Evenepoel al haar intrek genomen en komt binnekort Bob Takes ons vervoegen, Carlos Dekeyrel is naarstig bezig een platform te creeëren waar ook hij....... Je ziet.... er hangt verandering in de lucht en dat maakt gelukkig daar is dynamiek mee gemoeid. Dus toch iets van tabula rasa en met plezier! Volg ons op www.veerman.be en je kan ook helpen! zeker weten!
Van zeer eenvoudig een moeilijk te begrijpen zaak maken, alsof de intelligentie zelf geboren is, mag dan al gemakkelijk zijn het omgekeerde is in meer dan het kwadraat moeilijk. Leg maar eens uit wat educatie is en hoe het werkt, het lijkt de simpelheid zelve maar het is het niet. Het proces dat o.a met leren te maken heeft is zodanig verweven met het bestaan zelf dat het dezelfde eenvoud en moeilijkheid in zich draagt. Je kan het versimpelen tot 1+1 = 2, maar dan doe je oneer aan de wiskunde, want je verteld de eenvoud van een rekensom terwijl er een wereld achter schuilgaat. Soms wil ik dat zo graag de eenvoud van een vorm waarin ik iets duidelijk krijg. Soms maakt het mij zeer lastig dat we daar te weinig in oefenen. In het tegen overgestelde daarentegen zijn we goed! Borst nat maken en woorden , woorden woorden,..... produceren tot we er zelf in verloren lopen. Kleur op kleur op kleur op het schilderij, of klank op klank op klank tot de kakafonie compleet is. Terwijl de eenvoud van een klank zo mooi kan zijn, een viool en toch zoveel vertellen in Bach partitas, of de eenvoud van Poëzie in een paar lijnen die de wereld vat, wat lijnen die in een abstract lijkend geheel de wereld omvatten...... hmmmmm . Ik zal nog maar wat oefenen!
Warmte en zon zijn genoeg om een leven er anders te laten uitzien. Stralend en vertragend gaan we dan verder. En toch, de ergernis over hoe we telkens weer kijken met de blik van gisteren blijft bij mij groot. We zien steeds weer dat verleden, die herinnering, in plaats van wat er "nu is"!!! Laat staan dat we ook zien wat we willen dat er is! Creativiteit als houding het is allemaal ver weg, een stoute belofte, een voornemen zonder actieplan! Herinneringen -van wat vroeger was- gebruiken om opnieuw te denken, het blijft een moeilijke! We houden zo graag vast aan "wat was" om het dan als waarheid te benoemen. Ondertussen overbevolken we, besmeuren we natuur, minimaliseren we cultuur..... De schok of shok van het nieuwe gaan we uit de weg in naam van de rust voor onszelf. Ondertussen lopen we onszelf voorbij in een volgepropt agenda met onbelangrijkheden die we verheerlijkt hebben tot het middelpunt van ons bestaan. We leren niet "aan" maar" af", geraken steeds meer in de programatie van het voor onszelf uitgezette pad dat cirkels draait. Geholpen door een beleid dat niet "uitzet" maat "afzet" worden we niet tegen gesproken, eveneens geholpen door educatie die niet" het denken" maar het "na-denken" vooropstelt geraken we al snel in een verdwazing's strategie. Zo is de leuze cultuurparticipatie een voorbeeld van dat gedrag en bijhorend nadenken. Hoe kan je niet participeren terwijl je toch volop aanwezig bent in een cultuur ? Het is zoals het nemen van een bad zonder nat te worden, het zwemmen in een rivier zonder water, het eten van een biefstuk zonder vlees , het leiden van een leven zonder leven.... Cultuurparticipatie blijft agenda's beheersen deels omdat er geen ergernis meer is en teveel volgzaamheid, deels omdat er geen denken maar enkel nadenken is. Ik erger mij en dus is er vooralsnog geen probleem. Daarvan genieten is een schone!
Het zal nooit toeval zijn. Het is wat het is. Zo was het gisteravond waar een paar lijnen elkaar kruisten alsof ze dat nooit eerder deden. Eerst keek ik naar "Pina" van Wim Wenders. daar heb ik werkelijk niets aan toe te voegen, ontroering was mijn deel, na lang weer tranen. En dan als bij toeval twee vragen in mijn mailbox. Ze vroegen het onmogelijke te beschrijven vervat in zingeving en spiritualiteit. Daar kon ik dus geen woorden voor verzinnen. Ik had net gezien hoe geen beweging teveel, geen beeld dat teveel werd gemaakt en dan moest ik iets formuleren dat dat alles in zich droeg.
Zoiets als dit: het persoonlijke , het ik en wij voorbij, het maatschappelijke en politieke voorbij ver voorbij. Het ligt allemaal in het gebied van de fylosofie en de religie. Het durven denken met niets als uitgangspunt en niets als oplossing. Het ver voorbij het vermogen van het meten en het weten zijn of het niet meer weten en toch verdergaan. Het is een pad dat al lopend ontstaat zonder invloed te willen hebben op richting, die ontstaat als vanzelf . Maar laat ons wel wezen: zonder oorzaak, geen gevolg, ... al doen die er op dat moment niet toe! Het gaat noch over begin noch over einde, het gaat over" het moment" van "hier en nu" en daar tevreden mee zijn ten vrede. Dat moet ook schoonheid en lelijkheid in zich dragen, daar is de cirkel rond, daar is het dag en nacht als een geheel of eb en vloed op hetzelfde moment of dood en geboorte en liefde en haat daar waar de tegenstellingen in elkaar opgaan. Dat moment moet het niets in zich dragen en dus schoon en lelijk verenigen.
En dan was er een tweede vraag waar het antwoord sneller en eerder op kwam, de vraag was niet eens belangrijk behalve voor het wakker houden zelf. het antwoordt was simpel en had ik net in Pina (meer dan film) mogen zien. het klonk als dit: geen beweging teveel bij het dansen, geen lijn teveel in het beeld, enkel wat er moet zijn... niets meer, maar zeker ook niet minder. Wel tranen van geluk en ook weer niet! Net die lijn die betekenis geeft, net die beweging die vertelt, dat is zin-geven. Dus ook geen woord teveel in een tekst of een kus teveel bij de liefde (voor de vragen steller)! Maar ook niet te weinig!
Rijdend door een landschap richting westhoek, de radio afwisslend top 100 van Radio 1 en Klara, dat laatste vooral om de eentonigheid van vele ritmes te doorbreken. De totaal overbodige verlichtingspalen langs de weg zijn genoeg aan vast ritme die mijn prima humeur proberen uit te stemming te brengen. Wat een verluchting als ze er niet staan die verlichtingspalen, wat een beelden van landschappen zonder de dwangmatigheid van die regelmaat. De dwangmatigheid van eeuwige ritmes zijn ondraagelijk, zoals een klok bij mijn grootouders destijds. Gelukkig is alles (door)breekbaar door de gedachten, door een paar wilde fantasieën maar dan liefst die van mij. Ik schuif van de hoofdbaan af en glij nog dieper het landschap in, tijd om te stoppen om het landschap te voelen. Wat een variatie , wat een spel van kleuren, geuren en jawel geluid in overvloed. Soms moet er niets meer zijn dan dit. De rust van een landschap met niet teveel mensen erin, wel de sporen van... dat is genoeg. Zoals sporen in de blauwe lucht vermoeden van menselijkheid zijn. Ik heb even genoeg aan de sporen van onszelf zonder dat we elkaar echt moeten tegen komen. Straks een pintje op de markt in Poperinge dat zal des mensen zijn, nu nog even niet!
