Het zal nooit toeval zijn. Het is wat het is. Zo was het gisteravond waar een paar lijnen elkaar kruisten alsof ze dat nooit eerder deden. Eerst keek ik naar "Pina" van Wim Wenders. daar heb ik werkelijk niets aan toe te voegen, ontroering was mijn deel, na lang weer tranen. En dan als bij toeval twee vragen in mijn mailbox. Ze vroegen het onmogelijke te beschrijven vervat in zingeving en spiritualiteit. Daar kon ik dus geen woorden voor verzinnen. Ik had net gezien hoe geen beweging teveel, geen beeld dat teveel werd gemaakt en dan moest ik iets formuleren dat dat alles in zich droeg.  

Zoiets als dit: het persoonlijke , het ik en wij voorbij, het maatschappelijke en politieke voorbij ver voorbij. Het ligt allemaal in het gebied van de fylosofie en de religie. Het durven denken met “niets” als uitgangspunt en “niets als oplossing”. Het  ver voorbij het vermogen van  het meten en het weten zijn of het  “niet meer weten” en toch verdergaan. Het is een pad dat al lopend  ontstaat zonder invloed te willen hebben op richting, die ontstaat als vanzelf . Maar laat ons wel wezen: zonder oorzaak, geen gevolg,   ... al doen die er op dat moment niet toe! Het gaat noch over begin noch over einde, het gaat over" het moment" van "hier en nu" en daar tevreden mee zijn ten – vrede. Dat moet ook schoonheid en lelijkheid in zich dragen, daar is de cirkel rond, daar is het dag en nacht als een geheel of eb en vloed op hetzelfde moment of dood en geboorte en liefde en haat daar waar de tegenstellingen in elkaar opgaan. Dat moment moet het niets in zich dragen en dus schoon en lelijk verenigen.

En dan was er een tweede vraag waar het antwoord sneller en eerder op kwam, de vraag was niet eens belangrijk behalve voor het wakker houden zelf. het antwoordt was simpel en had ik net in Pina (meer dan film) mogen zien. het klonk als dit:  geen beweging teveel bij het dansen, geen lijn teveel in het beeld, enkel wat er moet zijn... niets meer, maar zeker ook niet minder. Wel tranen van geluk en ook weer niet! Net die lijn die betekenis geeft, net die beweging die vertelt, dat is zin-geven. Dus ook geen woord teveel in een tekst of een kus teveel bij de liefde (voor de vragen steller)! Maar ook niet te weinig!