Donderdagmorgen was het weer zover: een Bet Dagan-dag.. Het olijke trio pikte ons op bij ons thuis om samen naar Ilan te rijden. Daar herverdeelden we, Tom en Andres kropen bij Ilan in de auto, terwijl Machteld met Stefano en Daniel meereed. Ilan scheurde er direct vandoor, dus het was een goede zaak dat Machteld de weg kon wijzen.. In Tel Aviv misten we even 1 afslag, maar volgens Daniel was dat een goede manier om Stefano de stad te laten zien

 Om 10u moesten de jongens een presentatie geven over hun project. Er zaten een twintigtal geïnteresseerde luisteraars in de zaal. Na de presentatie werden ze ook overladen met vragen. Veelal vroeg men waarom ze werken aan detectie van kreupelheid en niet aan preventie. Tsja..

Lunchen deden we samen met Aharon in het restaurant van de ARO. Aangezien het ontbijt al 7u geleden was, waren we nogal uitgehongerd en lieten we ons de grootkeuken goed smaken.

We hadden intussen ook afscheid genomen van Daniel. Daniel zou het weekend doorbrengen bij een vriend in Haifa. Hij kreeg een lift aangeboden van Victor, die toevallig die richting uit moest.

Stefano en Andres wilden het weekend in Jeruzalem en de Dode Zee doorbrengen. Voor ons een mooie kans om ook nog eens naar Jeruzalem te gaan! Onderweg genoten we van het uitzicht, dat weer helemaal anders is dan in onze streek.

Rond 14u kwamen we aan in Jeruzalem. Een parkeerplaats vinden bleek niet zo moeilijk. Uit de parkeergarage geraken bleek dat wel.. Toen we er na 20 min rondzwerven eindelijk uit geraakt waren, gingen we naar het Abraham Hostel. Vorige keer dat we in Jeruzalem waren, sliepen we ook in dit hostel, en dat stond ons toen wel aan. We hadden niet op voorhand gereserveerd, maar gelukkig was dat geen probleem. We kregen een 6-persoonskamer toegewezen. Nadat we onze spullen afgezet hadden, wandelden we naar de Oude Stad. We kuierden door de grote soek en gaven onze ogen goed de kost. De verkopers zijn soms ook echt grappig: 'Please, give us a chance to rip you off!'

We belandden bij de Klaagmuur, een uiterst interessante plaats om naar mensen te kijken. Stefano en Andres gingen ook van dichtbij kijken, en waren zelfs zo zedig om een kippa op hun hoofd te zetten.

Daarna wandelden we naar de Via Dolorosa en legden ook wij de kruisweg af. De kruisweg eindigt in de Heilige Grafkerk. Een aantal broeders en zusters waren aan het zingen, wat toch zorgt voor een specialer gevoel bij het bezoeken van de kerk.

Via de joodse wijk in de Oude Stad gingen we naar Mamilla, op zoek naar een avondmaal. Dat vonden we bij Rimon, een koosjere keten. We bestelden allemaal pasta en babbelden en lachten heel wat af!

Rond 19u30 gingen we opnieuw naar de Oude Stad. Er vond immers een ‘ridderfestival’  plaats. Er was een route door de stad uitgestippeld, met op verschillende plaatsen een act uit de middeleeuwen. Zo zagen we een toneelspel, een muziekgroepje –Machteld genoot echt van de mooie houten klank van een blokfluit -, jongleurs, een vuurspuwer, heksen, een gevangene die wilde ontsnappen, een riddergevecht, … Het was duidelijk meer voor kinderen bedoeld, maar er waren ook enkele acts bij die ook wij de moeite vonden.

Na dit spektakel vertrokken we richting hostel. Stefano en Andres maakten nog wat girlfriendtijd, en weer prijzen wij ons gelukkig dat we gewoon samen kunnen zijn en elkaar vaker dan eens per maand zien.. Tom skypte nog even met zijn ouders. Daarna dronken we nog een pintje in de hostelbar en speelden we een spelletje pool. Altijd leuk

Vrijdagmorgen waren we alweer vroeg wakker. We smikkelden van het ontbijtbuffet in het hostel en namen daarna afscheid van Stefano en Andres. Zij waren van plan om naar de Olijfberg te gaan, souvenirs te kopen, en dan naar de Dode Zee te vertrekken.

Wij wandelden naar de Oude Stad en kwamen toevallig uit bij de Rooftop Promenade, waar we een mooi uitzicht hadden over de stad. Machteld had een opdracht gekregen van een andere Lonely Planet-fan, om een foto te maken. Op de foto moest een bekend gebouw in Israël staan en ook een papiertje met daarop de tekst: ‘Shelly, will you marry Luke?’ Romantisch hé We hebben er wel mee gelachen, het is weer eens wat anders..

      Daarna wandelden we door de Arabische wijk, waar het ongelooflijk druk was, zo net voor het vrijdaggebed, naar de Damascus Gate. Van daaruit gingen we naar Oost-Jeruzalem. We bezochten de Graftuin. Volgens sommigen is dit de plaats waar Jezus begraven en verrezen is (i.p.v. de Heilige Grafkerk). Volgens de brochure die we kregen bij het betreden van de Graftuin: “Details die de Bijbel vermeldt over het graf van Jezus zijn hier te zien:

Eerst wandelden we door de (mooie) tuin naar de Schedelplaats, waar volgens sommigen de kruisiging zou hebben plaatsgevonden. Daarna bezochten we het graf. We kwamen heel wat fanatieke christenen tegen, waaronder een dominee uit Florida, die in iedere zin ‘Halleluja’ zei. Jaja.

Na de graftuin bezochten we het ‘Museum on the Seam’, een socio-politiek hedendaags kunstmuseum. De kunstwerken zetten je wel aan het nadenken..  (http://www.mots.org.il/Eng/Index.asp)

Aangezien we al dat gewandel een beetje beu waren, besloten we de splinternieuwe tram te nemen (aangezien die vlak voor het museum stopte). Blijkbaar waren de ticketmachines nog niet in gebruik, waardoor het ritje gratis was. We stapten af aan Yafo Street om ergens te gaan lunchen. We belandden bij Burger Bar, waar we een huisbereide hamburger en frietjes aten. Het vlees viel een beetje tegen.. We hebben geen idee wat ze hier met het vlees doen, maar thuis smaakt het toch beter De frietjes waren wel verbazend lekker! De beste die we al gegeten hebben in Israël. Maar waarschijnlijk nog niets tegenover de echte Belgische frietjes.. Waarvan we intussen de smaak alweer vergeten zijn.. Tussen Kerst en Nieuw is het dus zeker nog eens frietjes en Bicky Burger-tijd!! ;-)

Na de lunch begon het ineens fel te regenen. We besloten om terug op de tram te springen naar het busstation om de bus naar huis te nemen. Het was een leuk bezoekje aan Jeruzalem, maar er is nog steeds veel te ontdekken in deze stad!

Aan de bus stond iedereen te dringen om een plaatsje te bemachtigen, terwijl er uiteindelijk nog 10 plaatsen over waren en er dus plaats genoeg was voor iedereen.. Achja, Israël.. De bus bracht ons in 1u30 tot Yoqneam, waar we naar Ilan belden om ons op te pikken en thuis af te zetten.. Toch handig, zo’n lieve supervisor!

Vandaag, zaterdag was het ook voor ons Shabbat Goed uitgerust kunnen we aan de nieuwe werkweek beginnen!

05-11-2011 om 17:28 geschreven door Tom en Machteld  

Zondagmorgen begroetten we Andres, een collega van Tom. Hij studeert/werkt nu in Nederland aan de universiteit in Wageningen, maar oorspronkelijk is hij van Chili. Tom nam hem al direct mee naar de boerderij, zodat de set-up voor de experimenten voor de komende maand bestudeerd konden worden. ’s Middags gingen we eten bij de shoarma/falafel-bar in ons dorp, waar de eigenaar ons weer hartelijk verwelkomde. Andres was best moe na zijn nachtelijke reis, dus Tom bracht hem in de namiddag naar Bet She’arim, zijn thuis voor een maand. In de late namiddag arriveerde ook Daniel uit Costa Rica, een andere collega uit Tom’s project. Hij is nieuw in het project, maar hij leek wel een toffe peer te zijn. ’s Avonds gingen we uit eten in de Mandarin. Dit restaurant met de Chinees klinkende naam, serveert gewone degelijke Israëlische kost.

Maandagnacht kwam ook de Italiaan Stefano aan. Hij studeert/werkt nu in Leuven. Midden in de nacht moest Tom hem gaan oppikken aan het treinstation. Stefano had blijkbaar toch wel wazt schrik om naar Israel te komen, en dus stelde allerhande vragen over de veiligheid in het land, en het dagdagelijkse leven. Dat leidde soms wel tot grappige taferelen! Dinsdag gingen de mannen op pad om een auto te huren in Afula. Bij een eerste poging bleek dat ze een waarborg moesten voorleggen. Normaal wordt deze som niet van hun rekening gehaald, maar omdat Daniel uit Costa Rica was, zou het geld er wel afgehaald worden en later opnieuw teruggestort worden. Omdat dit zijn hele krediet zou verbruiken, moesten we overgaan op plan B. Tom zou instaan voor de waarborg, maar dan hadden ze zijn gegevens nodig, en natuurlijk was hij die weer vergeten. Terug naar het kantoor dus, en even later opnieuw proberen. Nu viel onderweg onze auto in panne. Alweer. Zucht. We hoorden een knal onder de motorkap, en niet veel later kwam er stoom onderuit. Gelukkig waren we 100m voor onze bestemming, dus konden we de parking nog makkelijk halen. Eenmaal uitgestapt zagen we een spoor van water achter onze auto. Blijkbaar was een leiding met koelwater gesprongen. Samen met Ilan gingen we op zoek naar een lokale garage. Deze herstelde wel de leiding, maar nog was het probleem niet opgelost. De motor liep direct warm waardoor terugrijden onmogelijk was. Dan maar weer de takeldienst gebeld! En dat is niet eenvoudig, aangezien je eerst bij een callservice terechtkomt. Gelukkig was Ilan in de buurt om ons door de eerste stappen te leiden. Omdat de takeldienst hier niet direct komt (pas 2.5u later), besloten we de sleutel achter te laten en wat eten te gaan zoeken. Ilan bracht ons naar een falafel-bar, zodat ook Stefano nu kon proeven van de lokale keuken.

Donderdagmorgen moest Machteld vroeg uit de veren, want ze moest naar Bet Dagan. Eerst stond er een bezoek aan een boerderij op het programma. Het bedrijf heeft een half jaar geleden enkele melkrobots geplaatst, en bezit dus een interessante bron van informatie om te onderzoeken. Rond 11u vertrok Machteld met Aharon naar Ramla om een nieuw visum op te halen. Omdat Aharon nogal een zware voet heeft en overal zijn weg goed kent, kwamen we 20 minuten vroeger dan gepland aan bij de overheidsgebouwen. Aharon nam Machteld dan maar mee om fricassee te eten. In tegenstelling tot wat Machteld dacht, bleek het niet om vlees te gaan, maar om een speciaal soort broodje. Het broodje werd volgestoken met koude aardappel, ei, ajuin, tonijn en een pikant sausje. Het was eens wat anders dan de eeuwige falafel.

Donderdagavond gingen we met zn allen nog een pintje drinken in de Barbarossa. Moe maar voldaan doken we het weekend in.

Vrijdagmorgen kwamen Daniel, Stefano en Andres ons ophalen om samen naar Haifa te rijden. Een wederzijds plezier: wij zitten zonder auto en kregen een lift, zij kregen een gids in Haifa! Eerst zetten we Daniel af in het Hof HaKarmel-treinstation. Een deel van Daniels familie woont in Israël, dus hij was verplicht om op familiebezoek te gaan. De overgeblevenen vervolgden hun trip naar de Stella Maris-kerk voor een panoramisch uitzicht over baai van Haifa.

Daarna reden we naar het centrum van Haifa. Tom en Machteld toonden het begin van de tour voor de Bahaï Gardens zodat Stefano en Andres even alleen op pad konden. Ondertussen gingen wij naar de zoo. De zoo van Haifa ligt midden in het stadscentrum, op een bergwand van het Carmel-gebergte. De zoo is niet zo groot, maar toch zijn er hier een 80-tal diersoorten te zien. Het is ook een educatieve zoo voor kinderen, dus kon je er ook lokale dieren terugvinden (wolf, beer, gemzen, …). Er was ook een reptielen afdeling  waar je allerhande slangen en andere hagedissen kon vinden. Wanneer je de vogels wilde bezichtigen, moest je ook daadwerkelijk door de vogelkooi heen lopen.

We ontmoeten elkaar weer aan het Carmelit treinstation. We hadden hun aangeraden om deze trein ook eens te nemen, omdat het zo’n een ongewoon voertuig is. Daarna gingen we iets eten in Carmel centrum. In de namiddag zochten we de zee op. Het had eerst nog heel wat voeten in de aarde om de zee te bereiken. We wisten wel dat we bergaf moesten rijden, maar blijkbaar komen niet alle wegen uit bij de zee. Dus het was even zoeken eer we op de weg zaten richting de zee. Qua weer was het niet zo geweldig om te zwemmen. Maar dat kwam eigenlijk goed uit voor ons, want zo was er weinig volk aan het strand. De wind was ook redelijk guur, maar dat belette ons niet om een duik in het water te wagen. Alleen Andres paste voor dit avontuur; hij bleef aan wal om foto’s te nemen. Na een eerste gewenning aan het water was het water heerlijk. Het was zelfs beter in het water dan eruit. Na onze duik speelden we met de matkotten op het strand, en toen de avond inviel, reden we terug naar huis. Onderweg stopten we nog even in de ‘German Colony’, een van de mooiere buurten in Haifa. We stapten deze boulevard af, en hielden even halt aan de Bahai’i tuinen, om ze nu in de avondschemering en met verlichting te zien. Zaterdag was een rustdag, ook voor onze bezoekers.

(rechts) Andres en Stefano amuseren zich met 'fotoshoot' op strand

Zondagmorgen hadden we om 06.00 afgesproken in de boerderij om er experimenten te gaan uitvoeren. Andres heeft voor zijn onderzoek observeerders nodig, en dus hielp iedereen hem een handje. Er werden ook filmpjes gemaakt van de koeien, die we dan later (woensdag) terug bekeken op kantoor. Dit alles kadert in het onderzoek van Andres. Daniel kon nog steeds niet wennen aan de geuren van een boerderij, en ook Stefano was een beetje onwennig. Ze konden dan ook moeilijk geloven dat Andres, Machteld en Tom zo veel plezier konden hebben in het werk op de boerderij.

Maandagavond zijn we gaan eten met de hele bende in de Adela, een restaurantje in ons dorp. Deze keer hadden we ook Ilan en Aharon uitgenodigd. Dit etentje gold als een officiele verwelkoming in Israel voor de bezoekers. We aten onze buikjes rond, en met Aharon erbij was er altijd wel plezier! Aharon heeft zich zelfs al uitgenodigd voor onze trouw, mocht die er ooit van komen. Het maakte voor hem ook niet uit waar die zou doorgaan, maar we mochten hem zeker niet vergeten uit te nodigen.

vlnr Machteld, Andres, Daniel en Stefano

Tom kreeg ook telefoon van de garage dat er grote kosten aan zijn auto waren. De motor was heet gelopen, en de kop van een van de cilinders was gebroken. Dat zou een redelijk prijzige herstelling worden. Tom vertelde de garage dan maar om even te wachten, zodat hij ondertussen raad kon vragen aan anderen. Ilan wist ook niet goed wat te doen, maar hij stelde voor op zoek te gaan naar een andere auto. Maar omdat de zoektocht naar een nieuwe auto zo moeilijk is, besloot Tom de hulp van Aharon in te lassen. Tom nam hem eerst mee naar de garage om er te gaan praten met de garagisten. Aharon maakte even van zijn tak, en raadde Tom daarna aan om de auto toch te laten herstellen. Het zou zowiezo goedkoper zijn dan een nieuwe auto kopen, want auto’s zijn immers duur in Israel. Twee dagen later kregen we onze auto terug, en nu maar hopen dat em langer blijft rijden…

01-11-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

22-10-2011 om 14:31 geschreven door Tom en Machteld  

Na de kamelenrit werden we per jeep opgehaald aan de kamelen-stal. De afstand naar het kantoor was niet zo groot, maar vervoer was wel handig aangezien onze benen een beetje verlamd waren van 2 uur op een kameel te zitten. Een ritje van nog geen 5 minuten bracht ons naar het kantoor van Salim, de verantwoordelijke van onze woestijntrip. Tom zijn benen waren nog zo verlamd dat hij zelfs uit de jeep viel. Oeps!! Dat was even dom.. In het kantoor handelde we de financiele kant van het zaakje af, en kregen we onze bagage terug. We kregen ook de opdracht mee om de volgende keer Belgische chocolade mee te brengen. Dat zullen we zeker onthouden!



Er was een taxi voor ons geregeld, en deze bracht ons terug naar Aqaba. Deze keer gingen we niet naar Aqaba-centrum, maar naar Aqaba-zuid. Daar liggen immers de koraalstranden, en ook ons hotel was daar gelegen. In dit deel van de stad zijn ook meer gewend aan de westerse toeristen, waardoor vrouwen in bikini minder worden nagekeken. We zitten nu eenmaal in een Arabisch land. De taxi zette ons voor de deur af, en het hotel zag er wel leuk uit. Er was zelfs een zwembad, en enkele ligstoelen. Heerlijk om te relaxen dus! We kregen een 4-persoonskamer toegewezen, en dat voor maar 30JD. We hadden dus plaats genoeg.



Doordat we nu in Aqaba-zuid vertoefden en ongeveer 12 km van het centrum verwijderd waren, moesten we ons eten gaan zoeken in een van de hotels. Omdat ons hotel ook een keuken had, besloten we dat maar eens uit te proberen. We bestelden beide iets kleins, omdat we daarna naar de zee wilde gaan. De ober raadde ons aan om ook eens een koude Hibiscus te proberen, een Egyptische roodkleurige thee met ijsblokjes. Tom waagde het erop, en dat viel reuze mee! Het was echt lekker! (http://members.cox.net/ahmedheissa/reckarka.htm)
Na het eten huurden we snorkelmateriaal in ons hotel. We kregen een grote duikbril, een snorkel en zelfs flippers. De rode zee is bekend om zijn koraalriffen langs de kustlijn, dus ook in Aqaba kan je koraal vinden (http://www.atlastours.net/jordan/marine_life.html). Hetgeen we hier zagen was veel groter dan in Eilat, en dus vertoefden we ook lange tijd in het water. Op het strand trouwens ook niet veel te zien, was dat was vooral keiig, en er was een nogal stevige zeebries. We hadden de indruk dat het koraal minder kleurrijk was dan in Eilat (in maart), maar we hebben wel vele vissen gezien. Vissen in alle kleuren van de regenboog, en in alle maten en vormen. Het was een fijn gevoel om er tussen te zwemmen, net of je je in een aquarium waant.
Na onze eerste duik lasten we toch even een rustpauze in. Zeewater is echt niet te drinken, en je krijgt gegarandeerd toch altijd wel iets binnen. Tijdens de tweede duik gingen we de andere kant eens verkennen. Ook daar zagen we mooi koraal, en vele vissen. We kwamen ook een vriendelijke man tegen die gepassioneerd was door het koraal. Hij wees ons de mooiste plekjes aan. Hij vertelde ons ook dat er twee gezonken boten langs deze kust lagen, maar die lagen iets verderop, te ver voor ons om er nu nog heen te zwemmen. Hij bracht ons ook naar de Japanse tuinen, een koraalmassief dat verderop in zee lag. Allemaal heel schoon om zien.
De man nodigde ons ook uit om nog verder met hem mee te gaan. Hij wilde ons iets laten zien dat 'maar' een kilometer verder langs de kust lag. Maar na onze Kinneret-duik weten we allebei dat Tom niet zo'n goeie zwemmer is, en dus pasten we er wijselijk voor. We hadden ook al genoeg gezien voor vandaag, en vooral genoeg zout binnen gekregen. We keerden dan ook terug naar de kust. Eenmaal uit het water gekomen zag Tom dat al zijn teentjes open lagen van de flippers die hij droeg. Blijkbaar moet hij zijn flippertechniek toch nog bijschaven.
De avond brachten we, na een douche, door op het hotel. Ze hadden een mooi dakterras waar je de zonsondergang kon zien boven de Egyptische bergen en de Rode Zee.



We aten ook beiden verse vis in het restaurant, en tot onze verbazing hoorden we dat de meest gesproken taal in het restaurant Nederlands was (en nee, we waren niet alleen in het restaurant). Er was een groepje van 4 Belgische studenten, en dan nog twee groepjes Nederlanders. In de lounge probeerden we via het internet onze weg terug uit te stippelen. Als het mogelijk zou zijn, wilde we nog wel een nachtje extra blijven. Maar doordat het een feestdag in Israel is, vonden we geen bus over twee dagen, en waren we dus wel verplicht om de volgende dag te vertrekken. Geen nood, want we hebben evengoed een leuke vakantie gehad.



De volgende dag hebben we voor het uitchecken aan het zwembad doorgebracht. Lekker fijn in de ligstoelen in liggen, en ondertussen een boekje lezen of sudoku's oplossen, en als het te warm werd even een duikje nemen in het zwembad. Het zalige nietsdoen met andere woorden.





Om 12u riep de receptionist ons bij zich  met de vraag of wilde uitchecken of bijboeken. We zijn dan maar gaan inpakken, en hebben ons uitgecheckt. Een taxi bracht ons dan vervolgens naar de grens. In het hotel was ons gezegd dat we die taxi voor 12JD konden nemen, maar toen we daar aan de grens stonden, vroeg hij 15JD. En omdat we niet konden passen moesten we hem wel een briefje van 20 geven, en dus gaf hij maar 5JD terug. Het vervelende was nu dat we ook nog een 'departure tax' moesten betalen om Jordanie te mogen verlaten. En net daarvoor kwamen we nu 3JD tekort! Machteld ging toen maar geld wisselen aan het wisselkantoor aan de grens. Gelukkig keken ze niet zo raar op toen ze maar 3JD vroeg, wat er op wijst dat het wel vaker gebeurt.
De grensovergang verliep redelijk vlot. Het is eigenlijk nog nooit zo vlot gegaan. Natuurlijk moesten onze koffers wel door een x-ray machine, maar daarna hadden we geen enkel probleem meer. Een taxi bracht ons van de grens naar Eilat.
In Eilat gingen we eerst op zoek naar bustickets. Daar zagen we dat de bussen naar Haifa beperkt waren, dus kozen we een van de vele bussen naar Tel Aviv. We gaven ons ook nog even de tijd om rap iets te gaan eten vooraleer we op de bus zouden stappen. We zetten ons neer in de Café Café, en bestelden er een slaatje en een pasta. Terwijl we aan het eten waren, stond de tv in de eettent ook op de vrijlating van de Israelische soldaat Gilad Shalit. Werkelijk iedere voorbijganger kwam even kijken wat er gaande was. Deze symbolische vrijlating heeft dus heel wat teweeg gebracht in Israel.
Om twee uur stapten we de bus op richting Eilat. De bus zat natuurlijk weer aardig vol met soldaten die verlof hadden gekregen voor de resterende feestdagen, en enkele Israeliers die in Eilat de feestdagen hebben doorgebracht. Tijdens de 5.5u durende busrit hebben we vooral boekje gelezen, en met de gsm liggen prullen.



In Tel Aviv kwamen we aan in het grote Centraal Bus Station. Daar werden onze zakken natuurlijk nog eens grondig nagekeken vooraleer we binnen mochten. Dit station is een dorp op zich. Er zijn minstens 7 verdiepingen, en op elke verdieping zijn er ongeveer 60 bus platformen. Er was dan ook heel veel volk aanwezig. We gingen op zoek naar kaartjes, maar aan de loketten vertelden ze ons dat we die maar op de bus moesten kopen. Vervolgens gingen we op zoek naar ons platform, maar dat was moeilijker dan gedacht. Uiteindelijk zagen we dan toch de trap die we moesten nemen, en konden we de bus nog ruim op tijd bestijgen. Na 7 heerlijke dagen reden we weer met opgeladen batterijen richting huis, klaar voor de komende dagen!
 

18-10-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Rond 6u waren we weer klaarwakker, en besloten we naar de zonsopgang te kijken. De andere gasten in het kamp alsook de gidsen sliepen nog, dus we hadden het rijk voor ons alleen. We klauterden op een berg en zagen de zon al snel boven de bergen uitkomen. Rond 7u30 stond het ontbijt klaar. Ook deze maaltijd liet het water in onze mond lopen!

Vandaag stond er voor ons een stevige wandeling op het programma. Samen met Mohammed reden we eerst een heel stuk naar het zuiden (zo’n 45 min). We beklommen een berg aan de grens met Saudie-Arabië. Onderweg stopten we enkele keren om uit te rusten en water te drinken.

We snapten niet dat Mohammed nog rustig kon roken intussen, terwijl wij bijna op onze adem aan het trappen waren Mohammed vroeg ook of we kinderen hadden, en hij snapte niet dat we nog niet getrouwd waren.. 25 is voor de bedoeïenen precies al ‘stokoud’, je hoort toch al zeker 3 kinderen te hebben! De vader van Mohammed heeft 2 vrouwen, maar zelf denkt hij dat 1 vrouw wel genoeg is

Het uitzicht boven op de berg was echt adembenemend! Omdat we echt diep in de woestijn waren gereden, zagen we ook maar amper toeristen. Een uitstekende manier om helemaal tot rust te komen!

Gekke sprongen

Na de afdaling reden we langs waterreservoirs in de woestijn, zagen we enkele tenten van mensen die in de woestijn wonen en ook een kerkhof, … We merkten op dat er rond een waterreservoir een prikkeldraad stond gespannen. Die draad diende volgend Mohammed om de kamelen weg te houden van het reservoir, zodat ze niet zouden verdrinken.. We zagen ook heel wat geiten en zelfs gras!

Rond de middag stopten we voor een picknick, weer samen met een andere gids en zijn passagier. We raakten aan de praat met een Franse dokter die in Indonesië enkele klinieken had opgezet..  En wij dachten dat onze verhuis naar Israël al avontuurlijk was ;-) Het was erg winderig, en Machteld kreeg een dikke ‘deken met mouwen’ aangeboden voor haar middagdutje. Rond 15u reden we terug naar het kamp. Mohammed was het rijden een beetje beu en vroeg of Tom wilde overnemen.. Natuurlijk wilde hij dat! En hij deed dat goed!

We fristen ons een beetje op (we besloten geen douche te nemen om het schaarse water wat te sparen) en trokken eropuit voor een wandelingetje. We hadden nog geen 500m gewandeld toen een gids van het kamp kwam vragen of we met hem en de Fransman wilde meerijden naar een plekje om de zonsondergang te kunnen zien.. Dat deden we natuurlijk!

Tot onze grote verbazing kwamen we op de berg de Engelse vrouwen tegen. Van een verrassing gesproken! Het was echt heel leuk om hen weer te zien! En de zonsondergang was uiteraard ook weer prachtig!

Terug op het kamp trokken we wat warmere kleren aan, want eenmaal donker koelt het snel flink af. De kok had weer een heerlijke maaltijd bereid, maglouba deze keer. Om duimen en vingers van af te likken! De bedoeïenen schonken ook telkens maar thee bij, heel zoet, maar superlekker! Intussen maakten de bedoeïenen ook veel muziek, heel gezellig!

Na het eten raakten we weer aan de praat met de Engelse vrouwen. Ze deden ons eigenlijk echt denken aan de vrouwen uit de film ‘Calendar Girls’. De vrouwen komen uit een Engels dorp nabij Londen. 2 kennen elkaar sinds het kraambed. Eigenlijk echt een groepje om jaloers op te zijn! Ze reizen al sinds 1995 samen (al verandert de samenstelling soms wel omdat soms iemand geen geld/tijd heeft). Naast verre reizen doen ze ook weekenduitstapjes naar festivals of wellnesscentra. Ze dromen al luidop van hun volgende reizen. Ze zijn o.a. al in Oostenrijk, Noorwegen, Nepal, India, … geweest! Lynn, die volgend jaar 60 wordt, had al een weekendje Center Parcs gepland voor de vriendinnen, maar ze wilde toch meer, iets memorabels voor de nieuwe voordeur.. Geweldig toch!  

Toen iedereen ging slapen bleven wij nog even zitten om naar de sterren te kijken.

De derde dag maakten we ons, na een stevig ontbijt, een leuk gesprekje met de Engelse vrouwen en na alles ingepakt te hebben, klaar voor een tochtje op een kameel. Tom kreeg Shi’ella toegewezen, terwijl Machteld Asham mocht berijden.

Mohammed, een andere dan onze gids van de vorige dagen, reed voorop. In totaal waren er 4 kamelen. 1 kameel was nog jong en moest nog opgeleerd worden. Daarom wandelde hij mee met de oudere kamelen, maar zonder iemand op zijn rug te moeten dragen. De jonge kameel was duidelijk nog - euhm – jong en onbezonnen.

Hij zat de hele tijd rond te kijken, probeerde telkens wat te eten van de struikjes waar hij voorbij wandelde, … Maar kamelen zijn echt koddige beesten! Maar niet echt comfortabel.. Een ritje van 2u was voor ons genoeg! Het was wel echt een passende afsluiter van ons woestijnavontuur!

17-10-2011 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld