Onze
werkweek verliep erg rustig, een heerlijke afwisseling na de voorbije drukke
weken! Op vrijdag besloten we het huis nog eens goed onder handen te nemen.
Zaterdag trokken we de wijde wereld in. We reden naar Kursi, een nationaal park
met de ruïnes van een oud byzantijns klooster.
Het is ook
een plaats die geassocieerd wordt met de bijbel. Hier zou Jezus 1 of 2 mannen
(afhankelijk van de overlevering) die door demonen bezeten waren genezen
hebben. We klommen nog een heuvel op om even van het uitzicht over het Meer van
Galilea te genieten alvorens we weer verder reden. De volgende halte was Gamla,
ook een nationaal park. Er waren precies veel mensen met hetzelfde idee, want
we stonden een half uur in de file voor de ingang van het park!
We
wandelden eerst naar een waterval, de hoogste van heel Israël.
Daarna
wandelden we naar het eigenlijke Gamla. Gamla is een oude joodse stad, en is
net als Masada een symbool voor joods heroïsme. Gamla is gebouwd op een heuvel
die lijkt op een kamelenbult. In het park hebben ook veel vale gieren een nest.
De laatste
halte van de dag was bij de Ayit waterval.
Op de
terugweg kwamen we weer in een file terecht. Met de landkaart in de hand
draaiden we de eerstvolgende straat af om de file te vermijden. Deze weg leidde
ons langs Arabische steden, waar het dus ook een drukte van jewelste was! Maar
ook interessant.. Uiteindelijk geraakten we toch thuis, na dik 2 uur rijden
over een rit die normaal maar een uurtje duurt.. Sightseeing
Op zaterdag 3 maart begon de eigenlijke toeristische uitstap van de workshop. We startte onze dag met een jeeptour. Deze bracht ons eerst bij een bedoeiennederzetting waar we een maaltijd aangeboden kregen. De gastheer bereidde Lafah-broden voor ons op zijn kacheltje in de tent. De kinderen kwamen nadien aandraven met lebaneh en olijfolie. De maaltijd was heel simpel, maar tegelijkertijd toch ook overheerlijk! De gastheer sprak ook redelijk goed Engels omdat hij met een Europese vrouw getrouwd geweest was. Nu zat hij in een scheidingsprocedure, en deze verliep naar het schijnt nogal stroef. Onze gids had een goede band met hem, en door toeristen naar zijn dorp te brengen, probeerde hij hem ook een bron van inkomen te geven. Want nu leefde de gastheer vooral van zijn geiten en dromedarissen. De Jeeptour bracht ons vervolgens naar Makhtesh Ramon. Een Makhtesh is een geologisch fenomeen dat ontstaan is in verschillende stappen: 1) Door aardplaat verschuivingen, worden deze tegen elkaar gedrukt en ontstaat er een heuvel; 2) Na enkele (miljoenen) jaren komt er een zee opzetten die de heuvel gedeeltelijk overspoelt; 3) Alles wat boven water zit wordt door erosie van weer en wind afgespoeld; 4) De zee trekt zich terug. Wat nu overblijft, is een afgeknotte heuvel; 5) Door verdere erosie wordt de zachtere binnenkant verder uitgespoeld, terwijl de randen van de heuvel rechtop blijven staan; 6) Het water dat zich in de afgeknotte heuveltop bevindt, baant zich een weg naar buiten. Hierdoor ontstaat een bres in de heuvelwand. Een makhtesh is dus een uitgespoelde heuvel met een uitloop aan 1 kant. Het is geen krater, omdat deze ontstaan door vulkaanuitbarstingen of door meteorietinslagen, en ook geen canyon omdat deze 2 uitlopen hebben (1 inloop, 1 uitloop). Er zijn 7 Makhteshim in de wereld, 5 in Israel en 2 in de Sinai in Egypte. Makhtesh Ramon is 40km lang, 2 tot 10 km breed en 500m diep. Je ziet hiet dan ook de verschillende aardlagen in de zijwand verschijnen. De gids die ons uitlegt hoe een makhtesh ontstaat Daarna reden we terug noordwaarts. We hielden even halt bij enkele fossielen die onze gids wist te liggen. Hij was er bijzonder trots op dat hij deze gevonden had, maar vond het tegelijkertijd jammer dat de (andere) toeristen veel van deze fossielen meegraaiden. We zagen ook nog enkele vergezichten van de woestijn. We zagen onder andere enkel tafelbergen. Hoewel het hier dus normaal gezien niet regent, hadden wij natuurlijk weer net de pech (of het geluk?) van regen in de woestijn te hebben. Het weer was echt guur, met felle windvlagen en af en toe een buitje erbovenop. Dit weer was dus wel ideaal voor de planten in de woestijn, en we zagen dan ook enkele in bloei staan. De avond had niet zo veel om het lijf. We brachten die door in het lokale cafeetje met onze andere collegas van de workshop. Netwerken heet dat dan! Zondag 4 maart verlieten we de woestijn en trokken we naar Jerusalem, via de Dode Zee. Nu stapte er een gids mee op de bus, en deze hield ons heel dag gezelschap. Ook hij wilde ons een Makhtesh laten zien, en dus reden we naar de Large Makhtesh. Dit is echter een misleidende naam, aangezien Makhtesh Ramon de grootste was, maar deze is de op 1 na grootste. In deze buurt liggen er 2 dicht bijeen, en deze is de grootste van de twee. Tijdens de Britse mandaat-periode (? 1948) dacht men in deze makhteshim olie te vinden. Alle landen rondom Israel hebben olievelden, dus waarom Israel niet? Ze begonnen dan ook naar olie te boren in deze makhtesh. Boren in een makhtesh bespaart je al om door de eerste aardlagen te boren. Helaas vonden ze nergens olie terug. Er is hier ook een leuke anekdote aan verbonden: Waarom deed Mozes er 40 jaar over om van Egypte naar Israel te stappen, terwijl deze tocht op 2 weken kan afgerond worden? Antwoord: Mozes heeft zo lang moeten zoeken om een land zonder olie te vinden Op de bodem van deze Makhtesh vind je ook verschillende kleuren terug. Deze kleurverschillen ontstaan door de verschillende oxidatie-stadia van de ijzermineralen in de bodem. Hierdoor ontstaan er rode, gele, purpere, witte en zwarte kleuren. Aan de uitloop van deze makhtesh daalden we ook even af in een canyon. Deze was uitgesneden door de rivier die ontsprong in de Large Makhtesh. Het verschil met een makhtesh was duidelijk te merken. De erosie was nog steeds bezig, en onze gids nodigde ons uit om over 200.000 jaar terug te komen om te zien hoe de rivierbedding dan veranderd zou zijn. Daarna zetten we onze weg verder naar Masada en de Dode Zee. Dit was nu onze derde keer dat we naar Masada gingen. Eerst gingen op ons zelf, daarna met de veeartsen in November, en nu dus weer. Amos, een andere student van Ilan, vond ons echte Zionisten aangezien Masada wordt aanzien als een historisch teken van Joodse moed en zelfopoffering. De gids die we nu hadden gaf een hele goede uitleg, met hier en daar andere accenten. Zo hebben we nu ook al drie verschillende variaties van het verhaal in Masada gehoord. Onze puzzel van het complete verhaal wordt dus steeds dichter gelegd . Ook nu waren we weer onder de indruk van het adembenemende uitzicht dat je hebt vanop Masada. Op het einde van de avond werden we afgezet in Jerusalem met nog enkele andere workshop-deelnemers. Iedereen ging naar zijn/haar hotel, maar we spraken later terug af aan de Jaffa-poort om samen iets te gaan eten. Machteld was echter te uitgeput, en dook direct haar bed in. Tom zette toch nog even een stapje in de wereld met de rest
Donderdag stonden er tijdens de workshop enkele seminaries en rondleidingen doorheen de labo's van Ben Gurion University gepland. Het was voor ons aangenaam om zien waar ze hier zoal mee bezig zijn inzake automatisatie en robotica. Zo zagen we een kruipende mechanische slang, een robot balancerend op een bal, en veel meer. Het weer was nu ook helemaal omgeslagen. Het regende tot groot jolijt van de lokale bevolking. Vorige winter hadden ze maar 2 dagen regen gehad in Be'er Sheva, enkele druppels meer was het niet vertelden ze ons. Dus nu waren ze blij dat er eindelijk nog eens iets viel. Voor ons was dat natuurlijk minder prettig, en moeilijk te geloven dat het er zo weinig regent. Na onze dagtaken vertrokken we met de groep uit Be'er Sheva. Een bus kwam ons ophalen, en bracht ons naar Sde Boker waar BGU ook een campus heeft. Sde Boker ligt echte nog meer zuidwaarts, en dus ook verder de woestijn in. De 45 minuten durende tocht van Be'er Sheva naar Sde Boker kruiste dan ook geen enkel dorpje of stad, enkel wat Bedoeienen tenten of nederzettingen. Bij een van deze nederzettingen hielden wij halt voor ons avondeten. We namen allen plaats in een grote tent/barak, alwaar een kampvuurtje werd gemaakt.
We kregen er ook een maaltijd aangeboden, groentensoep en Magloubah, een gerecht op basis van kip, rijst en kool. Vooral de Magloubah was om van te smullen! In de tent moesten we ook op onze hurken of in kleermakerszit gaan zitten om te eten. Dit leverde nog een hilarisch moment op voor de groep toen Tom probeerde op te staan. Hij verloor immers zijn evenwicht en viel pardoes terug op de grond. Door het lange zitten in deze vreemde houding was zijn been aan het slapen, en bijgevolg had hij geen gevoel meer in zijn benen. Hilarisch moment dus (voor de meesten in de groep dan toch)
In de late avond kwamen we dan aan in Sde Boker. We verbleven in de Field School, een department van BGU waar men vooral onderzoek deed naar alles wat met de woestijn te maken had. Vlakbij deze Field School ligt ook het graf van David Ben Gurion en zijn vrouw Paula. Ben Gurion was de eerste president van Israel in 1948, en leefde na zijn pensioen in kibbutz Sde Boker. Het was zijn laatste wens om in Sde Boker begraven te worden.
Sde Boker ligt dus middenin de woestijn. Het is omgeven door zand, rotsen en stenen, met hier en daar een plantje dat uit de grond komt piepen. Maar Sde Boker ligt ook boven de Zin-vallei, waardoor er een diepe kloof zichtbaar is vanuit Sde Boker. Wadi Zin ligt hier op de bodem van de kloof, het rivierbed van de Zin-rivier.
Vrijdagmorgen was een vrije dag voor de buitenstaanders van het INTRO-project, wat ons dus de kans gaf om er op uit te trekken. We vertrokken dan ook 's morgens naar de Zin-vallei. Maar we zagen dat de slagboom gesloten was, en dus konden we er niet met de auto verder. De vallei werd afgesloten omdat de kans op overstromingen groot was. Zoals eerder al vermeld was er regen gevallen, en niet zo'n klein beetje. En dan moet je nog weten ook dat de bodem in de woestijn niet zo absorberend is door al dat gesteente, waardoor al het water dat er valt afstroomt. In zo'n bergachtig gebied kan het dus zijn dat er ineens veel water kan opkomen, met alle gevolgen vandien (zie youtube: http://www.youtube.com/watch?v=1gxJPwphesg). Maar wij lieten ons niet terug slaan, en besloten dan te voet verder te gaan, en enkel op de weg te blijven. De weg bracht ons naar de bodem van de kloof, en dus ook bij de Wadi Zin. Daar waren nog resten te zien van vorige 'flash floods' zoals dat genoemd wordt. Maar voor de rest stond er enkel maar een klein plasje water.
De tocht door het woestijnlandschap was adembenemend: ten eerste figuurlijk door het het mooie landschap, en ten tweede letterlijk door de steile beklimmingen en de felle wind die er stond. Daarom dat een korte rustpauze wanneer we terug boven waren welgekomen was.
Dag twee van de workshop was toch al iets serieuzer. We begonnen onze dag met een snelle hap in de leslokalen. De organisatoren hadden immers broodjes, groentjes en kazen voorzien, zodat we snel iets konden eten. Het was een echt Israelisch ontbijt: veel groenten, en snel eten! De lesdag begon met een statistiek sessie in de voormiddag, en in de namiddag volgde een zeer uitgebreide sessie over hoe je een aanvraag voor een project moet schrijven, aan welke criteria je moet voldoen, en aan welke categorie je je moet richten. Tijdens deze sessies werd het ons weer duidelijk hoe carrière gericht sommige mensen kunnen zijn. Op deze workshop waren er een paar mensen die vrouw/vriendin achter hadden gelaten in hun thuisland, terwijl zij carrière maken, of althans de weg naar hun carrière-top aan het bouwen zijn, in West-Europa. Maar ze gaven toch ook allemaal toe dat het een hele opoffering was... Tussendoor waren we op de middag een bezoek gaan brengen aan 'het rode tapijt' in Shokeda forest. In het voorjaar, ten minste als het voldoende geregend heeft in de winter, komt de Anemone Coronaria ("Kalanit" in het Hebreeuws"; "Anemoon" in het Nederlands) tot bloei. deze overwoekert dan hele velden en bossen in de woestijn, die anders dor en droog aanzien in de rest van het jaar. Het is dan ook een spectaculair zicht, zeker voor de mensen die in deze woestijnachtige omgeving leven.
's Anderdaags begon het ook stevig te waaien, en een weersverandering hing in de lucht. De windsterkte nam in de namiddag zo fel toe, dat er een heuse zandstorm opstak in Be'er Sheva. De lucht werd troebel, en kreeg een gelige kleur. Op het maximum van de storm kon je maar amper enkele meters ver kijken. Maar een geluk dat we de hele dag binnen moesten zitten voor het vervolg van de statistiek cursus! Hoewel, op de middag moesten we er ook even doorheen voor onze lunchpauze. Machteld kreeg toen net telefoon, en na een gesprek van enkele minuten proefde ze de woestijnzand in haar mond. Lekker!
Fotogenomen voor het hoogtepunt van de zandstorm
Gelukkig ging de storm in de late namiddag weer liggen, en klaarde het weer op. Zo konden we toch op ons gemak terugkeren naar het hotel!
Foto genomen vlak na het luwen van de storm. Merk het verschil op!
We waren uitgenodigd om deel te nemen aan de INTRO workshop in Ben Gurion University in Be'er Sheva. Be'er Sheva ligt in het zuiden van het land, en is de meest noordelijke stad van de Negev. De Negev is de woestijn in Israel, en bestrijkt ongeveer 60% van het landoppervlak. Februari-Maart is de ideale periode om de woestijn te bezoeken. Ten eerste lopen de temperaturen nog niet zo hoog op als in de zomer. Ten tweede staat de woestijn in de deze periode in bloei na de schaarse regens in de winter.
Op de eerste dag stond een bedrijfsbezoek aan Intel Israel op het programma. We hadden daarom ook de afspraak om de groep te ontmoeten aan het treinstation van Kiryat Gat. Voor ons betekende dat weer vroeg opstaan, omdat het toch een 2u durende treinrit zou zijn. Eenmaal in het treinstation van Kiryat Gat wisten we niet echt naar wie we moesten uitkijken. We kenden immers niemand van de hele groep, en hadden enkel een lijst met namen en telefoonnummers bij. Gelukkig zagen we aan de uitgang een groep jonge mensen staan, en na een korte afluistersessie kwamen we er ook achter dat zij ook deel namen aan de workshop.
Onze chauffeur, een prof van BGU, had zijn GPS nog niet aangepast aan de nieuwe verkeersituatie in Kiryat Gat, en dus reden we helemaal verkeerd. Uiteindelijk kwamen we na 45 min toch aan bij Intel. Daar werden we eerst officieel aan elkaar voorgesteld, en daarna volgde een rondleiding in de fabrieken. Het was best wel interessant om al die robotica en technologie te zien werken. Ook de controlekamer was indrukwekkend. Elk bureau was er verstelbaar in hoogte, hellingsgraad, schermafstand ed. Intel is dan ook al 3 jaar op rij verkozen tot meest aangename werkplek in Israel. De lunchpauze werd op zijn Israelisch ingevuld. Dit hield in een snelle hap in een of ander kraampje in het winkelcentrum. In de namiddag werd ons wat toerisme en cultuur aangeboden. We brachten een bezoek aan Beit Guvrin National Park. Deze site staat ook vermeld in de bijbel als Maresha. Deze stad is uitgehouwen in de zachte kalksteen in de bodem, wat vaak wonderbaarlijke constructies opleverde.
Hele huizen en zelfs wijken vonden we op onze ondergrondse weg.
Ook een oude olijfpers vonden we op onze weg.
Na het bezoek werden we naar ons hotel gebracht in Be'er Sheva. Om acht uur spraken we weer af met de groep om iets te gaan eten. De keuze werd gemaakt om hummus te gaan eten. Iets wat wij wel konden apprecieren!
Dries, een oude bekende uit Machteld hare studententijd, werkt voor LIBA, een partner van melkveeondernemers in Belgie. Dries was ons in de zomer van 2011 al eens komen bezoeken met zijn vriendin. Toen was zijn reis ook met het doel om een eventuele studiereis voor te bereiden. Ze hadden Machteld gevraagd om mee te helpen deze reis voor te bereiden. De krokusvakantie in Belgie was de gekozen datum voor deze studiereis. Maar door de vele inschrijvingen moest er een tweede reis gepland worden. Deze stond dan ook een week later gepland. Tijdens het bezoek van de eerste groep was Machteld dan ook een beetje nerveus. Alle bezoeken waren via de telefoon of face-to-face geregeld, maar dat is (zeker) in Israel geen garantie op succes. We kregen net het opstijgen van de groep in Brussel al een bericht dat hun megafoon niet was doorgelaten door de security. De reden? Een megafoon kunnen ze niet scannen om te zien of er een bom inzit. Machteld is dan nog halsoverkop op zoek gegaan naar een megafoon. Dankzij Ilan hebben we er toch nog een kunnen vinden!
De eerste dag van bezoeken zijn we de groep gaan opwachten aan het voerstation bij ons in de buurt. Het was een aangename kennismaking met de groep, en hier en daar herkenden we ook wat bekende gezichten van mensen uit onze buurt, of ouders van vrienden. Het bezoek aan het voerstation verliep vlot, hoewel de vertaling niet altijd gemakkelijk was De manager sprak niet goed Engels, dus was Efrat er om naar het Engels te vertalen, en dan Dries om het naar het Nederlands te vertalen. Machteld en Tom liepen dan ook nog tussen de groep door om eventuele vragen te beantwoorden.
De volgende dagen en bezoeken verliepen redelijk vlot. Voor Machteld kroop er toch nog meer tijd in dan dat ze eerst gedacht had. Een bezoek werd op het allerlaatste moment afgezegd, en dus moest er halsoverkop naar plan B gegrepen worden. Dat was een bezoek aan de boerderij waar wij onze experimenten doen. De manager nam er zijn tijd (tussen de vele telefoontjes door) voor om een degelijke uitleg te geven. En ook wij waren er weer bij om eventuele vragen te beantwoorden. Op woensdagavond ontmoetten we de groep in hun hotel in Tiberias om er een korte presentatie te geven over onze kijk op de landbouw in Israel, en leven in Israel in het algemeen. De presentatie werd toch gesmaakt denken we, en vooral de samengang van veeteelt en religie zorgden voor veel opengevallen monden. Daarna bleven we ook nog even in de bar gezellig een pintje drinken, en de reis overlopen. We kregen vooral veel opmerkingen over het gebruik van technologie in de bedrijven, maar ook de rommel en de werkinefficientie was door velen opgevallen.
Zondag was de reis afgelopen voor de eerste groep van LIBA. Dries zou in Israel blijven om de volgende groep op te wachten in de luchthaven. Wij hadden hem dan ook uitgenodigd in ons huis om er te blijven slapen. Maar er trad een probleem op bij het inchecken. Blijkbaar was de vlucht overboekt, dus moesten er een paar mensen voet aan de grond houden. Dries bleef dus bij deze mensen, die nu een hotel werd aangeboden waar ze konden verblijven tot de volgende vlucht naar Brussel gepland stond.
Doordat Dries niet op tijd bij ons komen, zien we hem niet meer voor wij richting Be'er Sheva vertrekken. Wij gaan namelijk naar een workshop in Ben Gurion University of the Negev, de grootste universiteit in de woestijn van Israel. Maar we hebben de sleutels achtergelaten zodat hij altijd binnen kan als hij wil!
Deze week gaat het weer in Israel op en neer. De ene dag is het redelijk mooi weer, de andere dag giet het weer. De mensen hier praten ook van een bijzonder natte winter. Gisteren stormde het ook weer serieus, met hevige regenvlagen en rukwinden. We hebben zelfs hagel en/of smeltende sneeuw zien vallen bij ons in de straat.
Eerder deze week was er de babyborrel van Nitsan. Zij is de dochter van Aviv bij ons op het werk. Ze is nu ongeveer 2 maanden oud, en Machteld zit al langer te wachten om haar eens te zien. Elke dag vraagt ze dan ook Aviv of hij vandaag de baby bij heeft. Maar elke keer zegt hij weer dat hij niet mag van zijn vrouwke. Hij moet nu zelfs zijn werkkleren wassen op het werk, en mag die niet meer mee naar huis brengen. Anders "stinkt" het hele huis naar koeien... Nu donderdag werd ze dan officieel voorgesteld aan de collega's, en werd er een kleine babyborrel gehouden. Deze keer was er geen BBQ georganiseerd. Iedereen moest een deel meebrengen, en dat werd dan verdeeld onder de collega's. Zo waren wij verantwoordelijk voor de drank. Er was verder ook verschillende soorten quiche, groenten, organisch fruit, baklava, cake, koekjes,... In ieder geval veel te veel voor ons allemaal! We hebben toch ons best gedaan om zoveel mogelijk op te eten. Daarna volgde nog een groepsfoto met de nieuwe aanwinst.
Vrijdag en zaterdag heeft Machteld nog wat tijd geinvesteerd in het regelen van de LIBA-trip. Volgende week komt er immers een groep van 50 Belgische boeren naar Israel, en de week daarna nog eens 40. Machteld heeft nu een reisje voor hun uitgestippeld zodat ze bedrijven kunnen bezoeken, en tussendoor ook wat aan toerisme doen. Vrijdag heeft ze de laatste bedrijven vastgelegd, en zaterdag zijn we in een restaurant langs geweest om te zien of zij bereid waren om te boeren te voeden volgende week. Ze stemden er maar al te graag mee in. En omdat we nu toch daar waren, zijn we er zelf ook maar blijven zitten om ons middagmaal op te eten. En ze hebben ons eens goed verwend, want we kregen kippenvleugeltjes van het huis, een drankje van het huis, een pintje bier van het huis en een dessert van het huis. Het hoofdgerecht hebben we toch nog zelf betaald. Het heeft zeer zeker gesmaakt, maar toch voelden we ons er niet zo goed bij dat we zoveel kado kregen. We moeten precies meer reisjes gaan organiseren
Na een gezellige familiezondag, vertrok Machteld s avonds eindelijk weer naar Israël en Tom. Een gezellig babbeltje met een 18-jarige knaap die weldra in het leger zou gaan, maakte de vlucht erg aangenaam. Maar hoe langer in de vlieger, hoe meer kriebeltjes Machteld in haar buik kreeg! Mooi op tijd landde het vliegtuig, en Machteld haastte zich naar de bagage. Het snelwandelen was helaas voor niets, want ze moest nog 20 minuten wachten op haar koffer. Koffer van de bagageband en eindelijk eindelijk weer naar Tom! Tom stond Machteld dolblij op te wachten met een bos bloemen En dan de nieuwe auto, wat een luxe seg! (Zeker in vergelijking met onze vorige auto..) Een dik uur later (midden in de nacht) kwamen we thuis aan. Het appartement leek wel gegroeid! Tom had ook goed gepoetst en het huis versierd! We dronken nog een glaasje cava voor we in het met een kruik voorverwarmde bed kropen. Heerlijk! s Morgens verwende Tom Machteld nog met een lekker ontbijt: eitjes in de pan met groentjes en worstjes! Smullen! Dinsdag riep het werk heel hard.. Na 5 weken pauze was het best moeilijk om de draad weer op te nemen (waar was ik ook alweer gebleven?)! Ook de collegas waren blij dat Machteld weer terug was, zeker omdat ze pralines had meegebracht.. Het was trouwens echt snertweer! De regen viel met bakken uit de lucht, we hadden enkele slapeloze nachten door een aanhoudende storm, Maar Machteld was wel net op tijd weg uit België om aan de sneeuw te ontsnappen! (Ik ben er nog niet over uit of ik dat erg vind of niet.. Als het hier mooi weer is en we buiten kunnen komen, geef ik precies de voorkeur aan het mooie weer.. Maar toch.. Sneeuw..) Machteld werd niet echt gespaard, want donderdag was het weer een Bet-Dagan-dag om 5u opstaan dus.. Er was een ongeval gebeurd waardoor we een uur in de file stonden. Maar om 8u waren we dan toch in Bet-Dagan, waar ook Ephraim en Aharon Machteld hartelijk verwelkomden. Rond 18u vertrokken we huiswaarts, het weekend kon beginnen! Vrijdagmorgen trokken we er nog eens op uit. Het was een prachtige dag, dus we besloten om te gaan wandelen in Arbel. Arbel is een klif met een ongelooflijk uitzicht op de Kinneret. We konden zelfs helemaal kijken tot de besneeuwe Hermon! Tot het jaar 759 voor Christus was Arbel 1 berg, maar een aardbeving splitste de berg in 2 delen: Arbel en Nitai. De top van de klif ligt op zon 180 boven zeeniveau, terwijl de Kinneret op 213 m onder zeeniveau ligt! We genoten eerst van het uitzicht, en maakten ons daarna moe aan een afdaling. In de klif zijn er verschillende grotten, die door verschillende volkeren bewoond werden. Er is zelfs een paleis gebouwd in de klifwand! De best moeilijke afdaling (met metalen steuntjes) zorgde ervoor dat we weinig mensen tegenkwamen op ons pad. Zalig om zon juweeltjes te kunnen ontdekken zonder omver gelopen te worden door hordes toeristen!
Na de stevige wandeling in Arbel maakten reden we nog even naar Tiberias. Na wat geklommel met de parkeerautomaat, kwamen ze ons vertellen dat parkeren gratis is op zaterdag.. Typisch.. We wandelden over de boulevard in Tiberias, kwestie van daar ook eens geweest te zijn.. Er zijn daar precies wel gezellige restaurantjes, dus misschien toch de moeite om nog eens terug te gaan.. Zaterdag was het weer tijd om te poetsen. In de namiddag trokken we onze wandelschoenen weer aan voor een wandeling in Bet Lehem. We hadden gehoord dat het hier in het weekend altijd onnoemelijk druk is, en dat was niet gelogen! Over het hele park verspreid zaten mensen te picknicken! Maar nu er heel wat bloemen in bloei staan, was het wel de moeite waard!
Na de wandeling reden we naar Haifa, waar we in restaurant Diana neerploften. We bestelden typische Israëlische/Arabische gerechten: showarma, shishliks van rundsvlees en kebapvlees, rijst, pita, Hemels! Na het eten pikten we nog een filmpje mee: The girl with the dragon tattoo. (Het boek is toch beter ) Zondagmorgen besloten we weer naar Haifa te rijden om papieren voor ons rijbewijs in orde te maken. We waren even vergeten dat we in een drukbevolkt gebied wonen, waardoor we een uur reden ipv de gebruikelijke 25 minuten.. Aangekomen bij het rijbewijscentrum werd iedereen verzocht om afstand te houden van het gebouw. Geen idee wat er aan de hand was, maar na 20 minuten mochten we naar binnen. De papieren van Machteld zijn nu in orde. Nu staat er nog rijles en een rij-examen op het programma. We voelen ons net terug 18
Ook deze week zit Tom nog alleen in Israel. Machteld is in Belgie aan het studeren voor haar examens. Een periode die niet zo aangenaam is voor ons beiden, maar die we toch door zullen moeten komen.
Kwestie van toch nog eens iets voedzamers binnen te spelen, ging Tom maandag naar een nieuw restaurant in het dorp, genaamd BLACK Bar 'n' Burger. Zoals de naam al laat vermoeden is het een hamburger restaurant. Ja kan er nu over discussieren of dat hamburgers echt voedzaam zijn of niet. Het heeft in ieder geval gesmaakt! En gelukkig hadden ze er ook nog een Belgische pint!
Op dinsdag hadden we een BBQ op het werk. Deze keer was het ter ere van de diploma uitreiking van Rotem. Hij heeft nu officieel zijn master behaald! En er was weer vlees genoeg voorzien. Deze keer werd de BBQ gehouden in de oude melkstal omdat het buiten pijpenstelen regende. Best wel gezellig zo tussen de stieren!
Op t werk zijn ze ook weer met de ontbijt traditie begonnen blijkbaar. Woensdag had Moush toch weer een van zijn brouwseltjes klaar gemaakt. Oh wat hebben we die toch gemist!
Een nieuw jaar betekende voor ons ook een nieuwe auto. Onze citroen saxo had er de brui aangegeven in de laatste week voor we naar huis gingen. We hadden hem toen nog naar de garage gebracht, maar zouden hem niet meer terug gaan halen. En deze week heeft Tom dan een nieuwere auto gekocht. Iemand op het werk vertrok op sabbatical naar Amerika, en had dus zijn auto niet meer nodig. Hij verkocht zijn auto, die nog in goede staat was, voor een schappelijk prijsje naar Israel normen. Nu alle details afgehandeld zijn, is de auto eindelijk van ons. Ziehier dan onze nieuwe bak: een toyota corolla. Hij rijdt toch veel fijner als onze saxo!
Nu lijkt het weer of Tom alleen maar gegeten heeft deze week, maar tussendoor werd er toch ook nog gewerkt hoor! Dat moet men maar niet uit het oog verliezen...
na een zeer aangename en drukke kerstvakantie zijn we terug in actie geschoten. Voor Tom betekende dat weer een terugvlucht naar Israel op zondagavond. Machteld daarentegen bleef voorlopig in België omdat ze examens moet afleggen in Leuven. We duimen dan ook allemaal voor haar! Ze zal Tom achterna reizen na haar laatste examen, en dat is (pas) eind januari dat dat het geval zal zijn. Tom werd zondag door Machteld en haar zus naar de luchthaven van Luik gebracht. Deze keer zat de koffer ook weer net afgemeten vol. We beginnen er al een feeling voor te krijgen Het inchecken verliep weer allemaal zeer vlot, en een droevig (kortstondig) afscheid volgde...
Na dik 4u vliegen kwam Tom aan in Tel Aviv. De vlucht was zonder problemen verlopen, en ook de pascontrole verliep van een leien dakje. In de inkomhal stond taxichauffeur Moshe Tom al op te wachten. Hij bracht Tom veilig naar huis, en had er bovendien een leuke babbel op staan. Maandagmorgen besloot Tom toch maar wat uit te slapen alvorens naar het werk te gaan. Om 10u kroop hij dan ook uit bed om zich te douchen, en waarachtig, er kwam warm water uit deze keer! De huisbaas had het probleem dus kunnen fixen gelukkig. Na het uitpakken van de koffer, zag Tom dat het glas in de fotokader die hij had meegebracht gebroken was. Dikke pech, maar geen erg... De foto past er nog steeds in.
Toen Tom naar het werk wilde vertrekken, begon het net te regenen. Nu zonder auto was dat toch een serieuze drempel om te nemen, dus keerde Tom om en besloot te wachten tot het zou stoppen. Maar het zou niet meer stoppen die dag. Minderen, dat nog wel, maar echt stoppen niet. Dan reis je al 3200km, en kom je nog in hetzelfde weer terecht! Tom is dan maar thuis gebleven en heeft daar wat taakjes in het huis uitgevoerd: koelkast uitwassen en insteken, kalender ophangen,... 's avonds volgde dan een rap gereed maaltijd met een filmpje, en om de dag af te sluiten werd er geskypet met Machteld! Joepi!
Dinsdag ging Tom dan toch ook maar eens kijken op het werk hoe hard ze hem daar gemist hadden. Iedereen was toch weer blij om mij te zien. Ik weet wel niet of het was voor mijn aanwezigheid, of het feit dat ik Belgische pralines bij had dat ze zo enthousiast reageerden ;-) Ilan nam Tom die dag ook mee naar Haifa met als doel een auto te kopen. Het was een mooie dag, dus het was wel fijn om door te straten te lopen. Ze deden enkele autozaken aan, en ook enkele autohandelaren. Een auto kopen kost toch allemaal veel geld! Maar nu heeft Tom toch al weer een idee, nu nog wachten om te zien of Aharon ook een dagje mee kan. Die weet immers meer van auto's af dan Ilan en ik.
%%%FOTO1%%%
Voor kerstmis zaten er ook duiven boven op onze valse plafond op het werk. Nu hebben ze tijdens de kerstvakantie alles eens tegoei dicht gemaakt, zodat er geen duiven meer in of uit kunnen. Bijgevolg zitten er nu nog duiven op de plafond. Vandaag zijn er twee duiven van de plafond naar beneden gekomen langs een scheef geschoven plafond tegel. De beesten vlogen dus door het kantoor op tegen elke raam die ze tegen kwamen. Als dierenliefhebber heb ik dan toch maar een raam opengezet zodat ze naar buiten konden (wat ze niet veel later ook deden). De duiven die niet van het plafond raken, zouden een dezer dagen wel eens komen vangen...
Zo, dat was het weer! veel plezier nog, en tot schrijfs!
De tweede dag van ons weekend in de Westbank bracht ons naar Hebron:
Rond 7u
waren we alweer klaarwakker. We maakten een wandelingetje door de Oude Stad, op
zoek naar eten. Op dit vroege uur gemakkelijker gezegd dan gedaan! Wel een
speciale ervaring om de stad zo rustig te zien. Normaal is het dringen geblazen
in de soeks..
Om 8u30
werden we door een busje opgepikt voor een toer naar Hebron. Hebron is iets speciaals.. Het is een heilige plaats voor zowel joden, christenen als moslims, omdat men hier de 'Grot van de Patriarchen' kan vinden, waar Abraham, Sarah, Isaak, Rebekka, Jakob en Leah begraven zijn. Er wonen zo'n 120 000 mensen, op ca. 600 joden na is iedereen Arabisch. De stad is opgedeeld in 2 gebieden: H1 en H2. H1 is onder volledig Palestijnse controle en H2 staat onder Israëlische controle. Er zijn ook zo'n 3000 soldaten in de stad, alsook een heleboel waarnemende organisaties, die als doel hebben om de situatie tussen joden en moslims te beschrijven. Naast Hebron is er een joodse nederzetting, Kiryat Arba. Omdat de stad overwegend Arabisch is, werd een deel van de stad afgesloten, zodat ook joden 'veilig' naar de Grot van de Patriarchen kunnen gaan.
Het was een heel
interessante dag, met o.a. een bezoek aan de moskee, een winkel in de
spookstraat, de soek, een gezin, een keffiya-fabriek (sjaals) en een
glasblazerij Het is moeilijk om te beschrijven wat we allemaal gezien hebben;
het heeft dan ook tot veel discussies geleid met onze joodse collegas.. De situatie is zo verschrikkelijk complex! We zijn heel blij dat we in het dagelijkse leven niet met zo'n extreme mensen samenwerken! Je zou
het eigenlijk zelf moeten zien.. Wat we
wel kwijt willen is dat het best eng was om het leger eens in actie te zien.
Overal in Israël is er veel leger aanwezig, maar meestal zien we ze op de bus,
op weg naar huis, of hooguit eens rondrijden in een legertank. In Hebron was
dit helemaal anders. Toch voelden we ons er geen moment onveilig! We plaatsen hieronder
enkele sfeerbeelden.
Huis in Hebron
Netten boven de soeks om afval op te vangen dat van bovenuit gegooid wordt.
Soek
Securitycheck bij het betreden van de moskee.. Een heilige plaats.. Werkelijk..
Joden en moslims verbroederen in de enige winkel op de spookstraat
'Free Israel' *zucht*
De straat is opgedeeld in 2 stroken: de brede strook is voor de joodse settlers, de smalle strook voor de moslims
In een huis in Hebron: dichtgelaste ramen.. Achter het raam woont een joods gezin..
Pas heropende winkel
De Grot van de Patriarchen. Er zijn raampjes vanuit zowel de moskee als vanuit de synagoge om dit te kunnen zien.
Via de venster naar binnen
H1-gebied
Heel jonge Israëli die dienst doen in Hebron. Iets wat niemand zijn kinderen toewenst..
Beter laat dan nooit.. Hier een verslagje over onze trip naar Bethlehem:
Donderdagnamiddag
gaf Ilan ons een lift naar Tel Aviv waar we de bus naar Jeruzalem namen. In
Jeruzalem sprongen we op de tram. Na 4 maanden is die tram eindelijk helemaal
operationeel. Tot voor kort leek alles te werken, behalve de ticketautomaten.
Maar sinds 1 december zijn alle problemen van de baan en moet iedereen een
ticketje (6,8 NIS) hebben. Met de tram reden we tot aan de Damascuspoort, waar
we de Arabische bus 21 naar Beit Jala namen (7 NIS). Een vriendelijke man wilde
ons de weg wijzen, maar besloot dat het toch handiger was om gewoon een taxi te
nemen. Wat we dus ook deden (20 NIS). We verbleven bij een christelijke
Arabische familie in Bethlehem. De vrouw stuurde ons naar Manger Square, om nog
wat van de feestelijkheden voor de opening van het kerstseizoen mee te maken.
We wandelden zon 10 minuutjes tot op het plein, waar een reusachtige kerstboom
stond opgesteld.
Na het
spektakel aanschouwd te hebben, gingen we naar een kerstmarkt, waar ze lokale
producten en kerstkitsch verkochten. Vervolgens aten we een hapje in het Square
restaurant. De radio speelde er vrolijk kerstliedjes, het restaurant was ook
mooi versierd, We werden om de oren geslagen met de kerstsfeer! Heerlijk!
Plan geslaagd! Want in Israël is er bitter weinig te merken van de gezelligheid
van Kerstmis.
Rond 21u
wandelden we terug naar House of Peace, waar we, al thee drinkend, een
praatje sloegen met de familie. De man sprak verbazend goed Engels. Hij
vertelde dat hij vroeger op (privé) school al vanaf het eerste leerjaar Engels
kreeg, en vanaf het vijfde leerjaar Duits! De dochter van de familie is
getrouwd met een Israëlische christen en woont in Nazareth. Eén van de
beperkingen van vele mensen in de Westbank is dat ze de Westbank niet uitmogen.
Alsook deze familie die hun dochter dus niet mocht bezoeken..
Om 8u30
werden we geroepen voor het ontbijt en rond 9u trokken we er weer op uit. In
het bezoekerscentrum kregen we een plannetje met de belangrijkste
bezienswaardigheden. De eerste stop was de Church of the Nativity, de plaats
waar Jezus geboren zou zijn. Er zijn nogal wat discussies over wie recht heeft
op de kerk, en de hele kerk is dan ook opgedeeld in katholieke, orthodoxe en
armeense delen. Naast deze kerk is de Sint-Catharinakerk, waar de
middernachtmis op kerstavond gehouden wordt. Voor de kerk was er een grote
kerststal gebouwd, heel mooi!
De geboortekerk en de ingang ervan (de deur
van de nederigheid)
De exacte plek waar Jezus geboren is.
Vervolgens
bezochten we de Milk Grotto Kapel. Een prachtig complex! Volgens de legende
zijn Maria en Jozef hier gestopt om kleine Jezus te voeden. Maria heeft toen
wat melk geknoeid, waardoor de steen wit werd. Nu bezoeken veel vrouwen die
problemen hebben om zwanger te worden de kapel. Ze schrapen een stukje van de
witte steen, en drinken het op in een mengsel van steenschraapsel en water.
Omdat het
zon mooie dag was, besloten we naar de Shepherd Fields in Beit Sahour te wandelen.
We lunchten in het Tent Restaurant, waar we slecht 100 NIS betaalden voor 2
heerlijke maaltijden en 4 drankjes!
Na het eten
namen we een taxi naar de Muur (Separation Wall). De muur is zon 8 m hoog en
staat helemaal vol met graffiti. We zullen de fotos voor zich laten spreken..
Daarna
wandelden we via Star Street en een heleboel andere kleine gezellige straatjes
terug naar Manger Square, waar we een lokaal pintje (Taybeh) dronken in het
Peace Center en keken hoe de mensen zich verzamelden op het plein voor het
avondconcert. Een gezellige boel! We aten er nadien ook Palestijnse gerechten
voor slechts 20 NIS per bord!
%%%FOTO21%%%
Na het eten
namen we een taxi naar het checkpoint. Het checkpoint is echt een enorme
bunker, en je voelt je echt als een beest wanneer je erdoor wandelt. We waren
bijna de enigen in het checkpoint, en de horrorverhalen die we al gehoord
hebben, gingen voor ons (gelukkig) niet op. De tocht door de bunker duurde voor
ons maar 3 minuten en ons paspoort werd slechts vluchtig bekeken. Shabbat voor
iedereen?? (Bij het heengaan waren we met de bus door een kleiner checkpoint
gegaan, en de Westbank ingaan is gemakkelijk, maar meestal is eruit komen wat
moeilijker.)
%%%FOTO22%%%
Hoewel ons
verzekerd was dat er aan de Israëlische kant 24/24 bussen en taxis aan het
grote checkpoint zouden zijn, was het opvallend rustig toen wij er waren. We
besloten dan maar te wandelen, in de hoop dat we onderweg een bus of taxi
zouden tegenkomen. Uiteindelijk zijn we helemaal naar Jeruzalem gewandeld. Een
mooie, maar best vermoeiende wandeling!
We hadden
een hostel geboekt in de Oude Stad, het Jaffa Gate Hostel. We checkten in, en
tot onze verrassing zagen we dat onze kamer een soort grot was!
%%%FOTO23%%%
2 bedden en
een nachtkastje, en verder was de kamer leeg! Wel iets speciaals.. Het hostel
heeft een plat dak, vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de Oude Stad (o.a.
de Grafkerk). Uitgeteld kropen we in onze grot, en genoten we van een goede
nachtrust.
Maandagmorgen
en de rest van de werkweek startten we op de boerderij. Tom maakte filmpjes van
zijn koeien en Machteld zorgde ervoor dat de koeien 1 voor 1 in beeld kwamen. Een
heel karwei, want koeien zijn nieuwsgierig.. Ze stoppen om aan het hek te
snuffelen, om naar Tom en de camera te kijken, Het is wel leuk werken nu we
de mensen op de boerderij beginnen te kennen! En het is ook erg leerrijk om te
zien hoe alles op zon groot bedrijf (1100 melkkoeien) geregeld wordt! En
hoeveel er iedere dag misgaat.. Ze zijn ook begonnen met klauwkappen (= het
pedicuren van de koeien). Ze werken er met 2 mensen aan, en het duurt zon 2
weken!
De rest van
onze dagen vulden we met data-analyse, administratie, studeren,
Donderdag
in de late namiddag vertrokken we naar Tel Aviv. We namen een sherut, die ons
viaallerlei binnenwegjes toch op de bestemming wist te brengen. Rond 19u kwamen
we aan bij Orna. Orna is echt een ongelooflijk lieve vrouw! We ploften bij haar
vriend Oded, zoon Dean en neef Eric (op bezoek uit Frankrijk) in de zetel en
genoten even later van het avondmaal. Daarna wandelden we naar de Azrieli
Towers, waar we op zoek gingen naar een nieuwe outfit voor de feestdagen. Een
van de torens is het hoogste gebouw van Tel Aviv. Enkele verdiepingen beneden
dienen dus als winkelcentrum, met ook een hoop Westerse winkels zoals Mango,
Zara, H&M, Rond 22u wandelden we weer naar Ornas huis.
Zaterdagmorgen
zorgden Tom en Orna voor een stevig ontbijt: omelet, groentjes, humus,
broodjes, Daarna wandelden we naar de haven van Tel Aviv. Hier vonden we een
leuke winkel voor Tom, wandelden we over de Farmers Market en kochten we de eerste
kerstcadeautjes. Om de verrassing erin te houden zullen we hier niet verder op
ingaan ;-)
Links: In de buurt van de haven in Tel Aviv;
Rechts: fietsen die we tevergeefs probeerden te huren..
Een taxi
bracht ons daarna naar HaTachana. Toen we hier enkele weken geleden waren
(tijdens de avonduitstap gedurende de workshop) hadden we enkele toffe winkeltje
gespot, en nu namen we dus de tijd om deze rustig te bekijken en verder te gaan
met de kerstcadeautjesjacht. HaTachana is trouwens echt een aanrader. Het oude
treinstation is pas gerenoveerd, en het is er echt gezellig!
In Neve
Tzedek zochten we een restaurantje voor de lunch. Na al dat gezeul met jassen
(s morgens was het best fris, maar rond de middag was het aangenaam warm),
tassen, zakken vol kleren en kerstcadeautjes waren we blij dat we even konden
neerploffen! Na het eten zetten we onze tocht verder. We belandden op Sheinkin
Street. Op deze straat zijn veel kleine winkeltjes, en aangezien ze de straat
hebben opgebroken, waren er heel wat uitverkopen. Helaas was het al redelijk
laat op de middag en begonnen de meeste winkels te sluiten, maar Machteld
slaagde er toch nog in een jurkje te scoren.
Onderweg
naar Ornas huis stopten we nog voor een dessertje. Kaastaart en chocoladecake
gaan er immers altijd in ;-) Net voor het donker werd waren we weer bij Orna. We
werden uitgenodigd om samen met hen Shabbat te vieren. Een uitgebreide maaltijd
dus.. Het was wel leuk om de familiale sfeer weer op te snuiven! En het eten
was verrukkelijk!
We waren
trouwens helemaal niet van plan zo lang bij Orna te blijven. Het
oorspronkelijke plan was om de laatste bus op vrijdag te nemen.. Maar Orna
zorgt voor zon huiselijke sfeer dat het erg verleidelijk is om er gewoon te
blijven plakken. En ze wilde niet liever dan dat we bleven.. Dus we bleven plakken..
s Avonds liepen we nog een blokje om. De buurt waar Orna woont is de laatste
jaren erg opgewaardeerd. Ze vertelde dat haar huis nu 4 x meer waard is dan
toen ze het kocht..
Zaterdag
brachten we de dag door met Orna, Oded en Dean. We reden met zn allen naar Ein
Hod. In Ein Hod wonen veel artiesten, en het hele dorpje bestaat uit galerijen,
sculpturen, kunstworkshops, We ontbeten (ofja, brunchten) in een gezellig
zaakje, waar de bediening wel vriendelijk was, maar ook zéér traag.. Machteld
kreeg haar eten pas toen de rest al lang klaar was. Maar het was wel lekker!
Daarna
reden we door naar Haifa. In deze tijd van het jaar zijn er immers allerlei
festiviteiten om de 3 religies (moslims, christenen, joden) dichter bij elkaar
te brengen. Het was er enorm enorm druk! Er waren een heleboel eetstandjes met
suikerspinnen, geroosterde noten, vers granaatappelsap, falafel, Na een dik
uur hadden we het wel gezien en wandelden we terug naar de auto. We werden
recht voor ons appartement afgezet, wat een luxe!
