In de week van 21 tem 25 oktober waren we vaak op de boerderij in Yifat te vinden voor de experimenten van Tom. Omdat de gebruikte camera niet optimaal werkt bij daglicht, wordt er ’s nachts gefilmd. Rekening houdend met de volgorde van melken van de koeien in de boerderij, komt het erop neer dat we 4 dagen op rij van 21u tot 1u filmpjes maakten. Dit houdt in dat Tom aan alle passerende koeien een locomotiescore geeft. Deze score geeft een indicatie voor de kreupelheid van de koeien. 1 betekent heel gezond, 5 betekent heel kreupel. Voor het toekennen van een score wordt rekening gehouden met de snelheid van de koe (kreupele koeien wandelen trager), de lengte van iedere pas (kreupele koeien zetten kleinere stapjes), de kromming van de rug (kreupele koeien buigen hun rug vaak) en de gewichtsverdeling over de 4 poten (kreupele koeien aarzelen om gewicht op hun pijnlijke poot te zetten). Ook zwiepen kreupele koeien vaak meer met hun hoofd dan gezonde koeien. Het is een erg tijdrovend karweitje en ook helemaal niet zo simpel. Sommige koeien hebben een kromme rug uit zichzelf, andere koeien zijn heel nieuwsgierig en stoppen de hele tijd om rond te kijken, sommige koeien zijn heel nerveus en lopen vlak achter een andere koe alsof ze zich proberen te verstoppen. Dit maakt het scoren allemaal wat moeilijker. Intussen worden de koeien gefilmd. Ook het bedienen van de camera’s is een taakje voor Tom. Wat doet die Machteld daar dan vraagt u zich misschien af. Buiten de bevallige assistente spelen, probeert ze er ook voor te zorgen dat de koeien 1 voor 1 passeren. Concreet wil dit zeggen: heel veel op en af lopen.. Natuurlijk proberen we het gewone boerderijwerk zo weinig mogelijk te verstoren, dus als de koeien verder gejaagd worden door een melker die ze terug naar hun stal brengt, dan laten we hem gewoon doen. (Deze boerderij heeft ca. 1000 melkkoeien in 12 verschillende groepen met ongeveer elk hun eigen stal).

Opgenomen beeld tijdens daglicht in de boerderij

Na het melken nodigden de melkers ons telkens uit voor koffie. Heel gezellig, zo genieten van de rust in het holst van de nacht en praatjes slaan met de melkers! Minder gezellig toen ’s morgens de wekker weer afliep.. Want onze bureautaakjes mochten niet lijden onder onze nachtelijke activiteiten.

Een van de melkers is afkomstig van Tel Aviv, een stadsjongen dus. Hij vertelde dat hij al zijn hele leven droomde van leven in een kibbutz in het noorden. ‘Kijk eens hoe mooi deze vallei is’. En inderdaad, we mogen niet klagen over ons dagelijks uitzicht! ‘Belgie, hoe saai is dat? Plat en groen, OVERAL’.. En toch missen we die groenigheid! En denken we dat lopen of fietsen toch een pak gemakkelijker is als alles plat is

Onnodig te zeggen dat we op het einde van de week stik-aan-de-pin (wordt dit verstaan door iedereen? Zo nee, ‘vervang stik-aan-de-pin’ door ‘uitgeteld’ of ‘doodop’ ;-)) waren.

Vrijdag gebruikten we dus om uit te slapen. Met andere woorden: wakker worden om 7u30 ipv 6u30.. De rest van de dag hebben we lekker geluierd: filmpjes kijken, boekjes lezen, spelletjes spelen, beetje poetsen, ...

Zaterdag reden we naar het ‘park van de hangende bruggen’ in Nesher. Dit is vrij dichtbij voor ons, maar toch hadden we er tot vrijdag nog nooit van gehoord! Een mooi stukje natuur, zo dichtbij grootstad Haifa!

28-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Vorig weekend zijn we naar zee geweest. Want deze tijd van het jaar, wie weet kan het de laatste keer van het jaar zijn. En blijkbaar waren wij niet de enigen met dit idee! Elke parking was dubbel bezet, en op het strand krioelde het van de mensen. Gelukkig vonden wij toch nog een plekje om ons neer te zetten.

Op vrijdag redeneerden we hetzelfde als de week ervoor: laten we naar het strand gaan nu het nog kan. En deze week was het kalm aan de kust, heel kalm. Al met al lagen we daar met 30-40 mensen aan het strand. Ook de reddingspost al gesloten. Misschien dat dat de reden was waarom er vorige week zoveel volk was: de officiele sluiting van het strandjaar. En dat terwijl het ’s middags nog steeds over 30°C warm is! Toen ik het thuis tegen de huisbaas vertelde dat we waren gaan zwemmen, keek de zoon ook al verbaasd aan met het horen dat we ook effectief in het water waren geweest. “Dat is toch te koud!” zei hij. Naar Israelische normen zijn we dus ook al echte ijsberen Ons niet gelaten, meer plaats voor ons op het strand.

Machteld profiteerde van de rust en maakte er een strandloop bovenop.

We zijn er gebleven tot het donker werd zodat we ook de zonsondergang konden zien.

Op zaterdag zijn we naar Ramat HaNadiv geweest, een natuurpark in Zichron Yaakov.

We hebben er een wandeling gemaakt, die ons leidde door het dorre landschap, over woeste heuvelruggen en langs steile kloven. We wandelden ook op het plateau van de berg, dus je had een uitgestrekt uitzicht over de omgeving. Zo had je in het westen de valleien, en in het oosten de Middellandse Zee. Onderweg passeerden we ook weer ruïnes van een oude Romeinse nederzetting.

20-10-2012 om 21:03 geschreven door Tom en Machteld  

De zondag nadien zijn we naar het filmfestival in Haifa geweest. Op deze dag stonden er drie nederlandstalige films geprogrammeerd: eentje uit Belgie, en twee uit Nederland. Omdat de filmzalen wat ver uiteen lagen, besloten we er eentje over te slaan, en dan die twee andere film te volgen. De eerste die we zagen was “Hemel”, een Nederlandse film over een verward meisje. Deze film was niet zo goed, met een heel open einde. Daarna gingen we een hapje eten in de Giraf in Haifa, waar ze een Aziatische keuken voorschotelden. Lekker exotisch! De tweede film was de Belgische drama-film “Lena”. Deze was iets beter om volgen. Beide films waren dus niet zo goed, maar het was nog eens fijn om Nederlands te horen. We moesten nu ook oppassen wat we zeiden tegen elkaar, want nu zaten er nog meerdere nederlands sprekenden in de zaal. We zijn het nu al zo gewoon dat niemand ons kan verstaan, dat we er vaak zomaar dingen uitflappen .

09-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Tijdens afgelopen weekend zijn we naar Jerusalem afgezakt, om van daaruit door te trekken naar Ramallah in de Westbank. Vrijdagmorgen vertrokken we met de auto van bij ons thuis naar Jerusalem. We parkeerden de auto bij het Israel Museum, omdat we daar een exhibitie bijwoonden van de Hassidische Joden, een groepering van ultra-orthodoxe joden. De exhibitie gaf met documenten, voorwerpen, foto’s en video’s  een inkijk in de wereld van deze mensen. Elke groepering (‘court’) heeft zijn eigen (Oost-Europese) oorsprong en bijhorende rabbi, en de verschillen tussen de courts is zichtbaar door de subtiele verschillen in kledingsstijl (vb. hoedenrand, hoedenpels, kleuren van kledij,…). De video’s toonden ook aan deze mensen veel dansen en zingen tijdens hun bijeenkomsten. De eerste schooldag voor de kleine kinderen is ook een heel evenement, want op deze dag wordt hun hoofd geschoren zodat ze enkel nog hun krullen overhouden. De mannen besteden hun tijd aan Bijbelstudie, het maken van religieuze objecten en kledij etc. terwijl de vrouwen vaak buitenshuis werken om een inkomen te vergaren. De kroost is vaak ook groot, en de ideale leeftijd om te trouwen is 18 jaar. Het is ook belangrijk voor hun om afgeschermd te blijven van de mondaine wereld, daarom dat ze vasthouden aan hun eeuwenoude tradities. Wat we misten in de exhibitie was een groter inzicht in het dagelijkse leven van deze mensen, en het waarom van sommige tradities (vb. waarom pijpekrullen?)

Om van het ene uiterste naar het andere over te gaan, besloten we naar de Ramallah te gaan, het diplomatieke centrum van de Westbank. We namen de bus vanuit Jerusalem aangezien dit de makkelijkste vervoerwijze is. Deze bracht ons via de Kalandia checkpoint naar het centrale busstation in Ramallah. Na enkele korte omzwervingen vonden we ons hotel toch in een opgebroken straat. Ramallah leek wel een grote bouwwerf. Aan de receptiedesk van het hotel werden we opgewacht door de 12-jarige zoon van de eigenaar, die zijn huiswerk zat te maken op de computer. Hij sprak heel goed Engels en deed de volledige check-in voor ons.

Aangezien het nog steeds licht was, trokken we nog even de stad in. We maakten eerst een toer langs enkele bezienswaardigheden zoals het leeuwenstandbeeld op het Al-Manara plein, en de kolom op het Yasser Arafat-plein.

Daarna zochten we cafeetje op (Sangria’s), waar we een sangria en het lokale bier proefden terwijl we aan een waterpijp lurkten. Later zochten we ook nog het Pronto Resto-Café op waar we een Pecin-noten met  vijgenjam dessert oppeuzelden.

Op zaterdag morgen trokken we naar de begraafplaats van Yasser Arafat in Ramallah. Dit was een zeer modern, en mooi opgetrokken gebouw zo’n 2 kilometer uit het centrum.

Zaterdag is ook weer een gewone dag, en dus was er nu veel meer leven en beweging op straat. De binnenstad stond vol marktkraampjes en auto’s reden elkaar vast op de straten. Ons was verteld dat Ramallah meer auto’s dan mensen heeft

Tijdens het uitchecken was er even onduidelijkheid over de lokale tijd. De eigenaar zei ons dat men nog in zomertijd zat, terwijl in Israel de wintertijd al is ingegaan. Even later op de bus hoorden we dat ook hier de wintertijd al was ingegaan. Zo zie je maar hoe belangrijk de tijd is voor sommige mensen…

Op de middag trokken we naar Taybeh. In het busstation ontmoeten we nog enkele Europese toeristen die op weg waren naar het bierfestival van Taybeh. Bij ons in de bus zaten nog 2 Zweedse jongeren die politieke studies deden in Stockholm, maar in Ramallah vrijwilligerswerk deden. Ook 3 Duitse jongeren stapten op, net als 1 Deen en nog een koppeltje Europeanen. De lokale jongeren op de bus keken hun de ogen uit op de bus, en lachten dikwijls om een of andere onbeduidende reden in hun vuistje. Nog een opmerkelijk weetje over ons busje was dat de ramen ‘made in Belgium’ waren .

In Taybeh wordt nu al 8 jaar een Oktoberfest georganiseerd door de lokale brouwerij. Taybeh is een christelijk dorpje, vandaar dat deze Arabieren hun eigen bier brouwen.

Op het gemeenteplein stond er een podium opgebouwd, waar verschillende groepjes kwamen optreden. Er was een band van Italie, een groepje uit Duitsland, meer bepaald van Beieren (dus inclusief lederhosen!), en ook nog enkele lokale bandjes en dansgroepen. Wij bleven zitten om de Duitsers bezig te horen. En dat was best gezellig, zeker ook al omdat enkele Duitse toeristen voor de sfeer zorgden.

Tussen de optredens door genoten we van het lekkere eten, en natuurlijk ook van het bier dat rijkelijk uit de tap stroomde.

Het publiek was redelijk divers te noemen: je had natuurlijk de lokale bevolking, vele Europese toeristen, ook veel diplomaten en bijgevolg ook wel wat security-mensen, en dan had je ook nog de nonnen uit de aanliggende kerken die een kijkje kwamen nemen.

Na het optreden van de Duitsers brachten we een bezoek aan de brouwerij  van Taybeh. Die dag werd er elk uur een geleid bezoek georganiseerd. De rondleiding stelde op zich niet zo veel voor aangezien alles onder een dak te vinden was. Eerst kregen we een promo-filmpje te zien, en daarna gidste een vrouw ons door de fabriek. De gids sprak ook nog eens zeer snel (sneller dan haar schaduw ), waardoor de rondleiding afgerond was in 5 minuten. Zoveel speciaal was er nu ook niet te zien: het gewone brouw proces. Wat wel speciaal was, was dat ze hun grondstoffen importeerden: graan uit Tsjechie, hop uit belgie,… Ook enkele machines waren overgebracht van enkele Europese brouwers.

In totaal produceert men hier ongeveer 600000 liter/jaar. Op een van de kasten in de fabriek hingen ook enkele krantenartikels, en wij ontwaarden er eentje van het Belang van Limburg, gedateerd uit de jaren ’90 bij de lancering van het bier.

De gids vertelde ons ook de moeilijkheden die ze ondervonden om het bier te exporteren, aangezien alles door Israel heen moet, aangezien Palestina geen eigen haven of luchthaven heeft.

Toen we terug naar het festival wilde gaan, bleek dat men inkom was beginnen vragen. De security zag precies een bron van extra inkomsten en nam gebruik van deze gelegenheid. Omdat we toch al alles gezien hadden op de site, en we van plan waren niet lang meer te blijven, besloten we maar weer terug te keren naar Jerusalem. We sprongen in een taxi-busje dat ons naar Ramallah terugbracht, en van daaruit konden we weer een bus nemen naar Jerusalem. Deze bracht ons door het checkpoint aan de grens met Israel. In de file voor de checkpoint stapte plots iedereen af, enkel de oudjes en de nietsvermoedende toeristen bleven zitten. De anderen deden dit blijkbaar om tijd te winnen en zo aan de file te ontsnappen.

Wij bleven echter zitten en reden met de bus door de checkpoint. Een soldaat kwam er onze identiteit controleren, en liep eens verder door de bus om te kijken of alles in orde was. En dat was natuurlijk het geval. Na het checkpoint werd de bus afgeleid naar een parking, waar we moesten overstappen op een andere bus. Daar kwamen we ook weer terecht tussen de andere mensen van bij ons in de bus, die door de strengere controle van het checkpoint geraakt waren. Deze bus bracht ons van het checkpoint naar Jerusalem busparking.

Tevergeefs hoopten we dat de Shabbat over was. De tram reed nog niet, dus besloten we te voet naar onze auto te lopen. Onderweg hielden we even halt in de stad om een hapje te eten in een restobar, waar een jolige ober ons van voedsel en drank voorzag. Na een omweggetje kwamen we terug bij onze auto terecht, die moederziel alleen op de grote parking van het Israel Museum stond.

07-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

Op maandag zijn we nog eens een fietstochtje gaan maken in onze omgeving. Ondanks de dreigende onweerslucht vertrokken we toch voor een tochtje naar Bet Lehem HaGelillit. Daar kwamen we uit bij de Spice Farm, een plaats waar we al veel over gehoord hadden, maar die we nog niet bezocht hadden. Nu hielden we dus toch even halt om eens binnen te piepen. En we waren niet de neige daar! Er heerste weer een drukte van jewelste in deze kruidenwinkel. De winkel geurde heerlijk naar alle verschillende kruiden en planten die er verkocht werden. Toen we terug wilde vertrekken, begon het wel even te stortregenen, dus schuilden we even onder een plantenboog. Na 5 minuten was de regen weer overgetrokken, en zetten we onze fietstocht verder. Onderweg werden nog even achternagezeten door een drietal honden, en werden we ook nog getrakteerd op enkele wind- en regenvlagen.

Deze week is de tijd van het joodse Sukkot feest, oftewel het loofhuttenfeest aangebroken. Voor vele mensen is deze periode ook een periode van reizen en feesten. Daarom worden er over het hele land verschillende evenementen georganiseerd. In Haifa wordt er bijvoorbeeld een filmfestival gehouden. Op maandag trokken we dus naar Haifa, waar we eerst een hapje aten in een Engelse pub. Het eten viel eerlijk gezegd wel wat tegen, maar de drank was goed.

Daarna trokken we naar het park in Haifa waar het optreden van Asaf Avidan zou doorgaan. “Wie?” zullen misschien velen onder jullie zeggen, maar toch zullen jullie hem herkennen van de radio. Hij had een paar weken geleden immers een nummer 1-hit in Belgie met “One day”. De mensen begonnen toch al toe te stromen, maar gelukkig vonden we nog een leuk plaatsje tussen de massa. Avidan stelde er voornamelijk zijn nieuwe cd voor, maar bracht toch ook enkele (voor de Israeliers dan toch) bekende meezingers. Ondanks de dreigende wolken, werd het toch een leuk optreden.

Op woensdag kwamen Ephraim, Aharon en Daniel nog eens naar Newe Ya’ar. Ephraim kwam nog eens met ons samenzitten om onze progressie te bespreken, en de volgende stappen uit te stippelen. Deze gesprekken met Ephraim zijn altijd wel leerrijk en interessant.

’s Avonds zijn we dan samen nog eens naar de boerderij gegaan om een van Tom zijn experimenten uit te voeren. Machteld was in dit geval de bevallige assistente . Het was al een poos geleden dat we nog eens daar waren door onze tripjes naar Europa. Ook nu liepen er weer enkele nieuwe gezichten rond. Het verandert hier toch allemaal snel. Op donderdag morgen werd Tom gevraagd of hij Ali en Rotem kon helpen met kalveren wegen. Natuurlijk ging dat! Drie groepen van kalveren moesten gewogen worden. Dit houdt in dat de groep naar de weegbrug gebracht moest worden en dan de waarden opgeschreven moeten worden. Zo’n weegbrug is toch een handig systeem, zeker wanneer de kalveren er al vertrouwd mee zijn. Hier worden ze om de 23 dagen gewogen om de groei op te volgen, en nablijvers worden apart gezet om beter in de gaten te kunnen houden.

01-10-2012 om 00:00 geschreven door Tom en Machteld  

29-09-2012 om 20:01 geschreven door Tom en Machteld