Vandaag zijn we er met de fiets op uit getrokken. Donderdag vroeg Ilan ons of wij interesse hadden om mee te doen aan de fietshappening in Kinneret (vergelijkbaar met de Gordel). Deze fietstocht gaat helemaal rond het meer van Galilea, een tocht van 65km. Een paar weken geleden had hij er ons al voor warm gemaakt, dus ook nu waren we nog steeds geïnteresseerd. Donderdagavond na het werk zijn we met hem meegereden om de fietsen van zijn broer en schoonzus op te halen. Deze mensen waren weer zo vriendelijk hun fiets te lenen aan ons. Al snel bleek dat er ene fiets kapotte band had, dus die moest nog hersteld worden. We kregen ook de fietsdraagrek mee van Ilan. Hij had die spiksplinternieuw gekocht, maar nog nooit gebruikt. Het duurde dan ook even eer wij hem fatsoenlijk op de auto hadden gemonteerd Maar we zijn uiteindelijk toch veilig thuis geraakt.
De volgende morgen, vrijdagochtend, moesten we er alweer vroeg uit omdat we naar de bank moesten. De bank opent om 08u30, maar er staat dan meestal al een lange rij aan de deur. We moesten naar de bank om er onze limiet op onze kredietkaart te verhogen. Het systeem van een gewone bankkaart kennen ze hier nog niet zo goed, vandaar hebben we een kredietkaart. Maar de limiet van deze kaart ligt op 2000 NIS, oftewel 400: niet veel dus! Ze hebben nu voor 1 maand onze limiet verhoogd tot 6000 NIS, omdat wij nog geen inkomen konden voorleggen. En Tom heeft een hogere limiet nodig om zijn vliegtuigtickets te kunnen boeken. De meeste vluchten kosten immers al meer dan 2000 NIS.
Na onze bankzaken geregeld te hebben, is Machteld thuis gebleven om het huishouden te doen, terwijl Tom naar de boerderij van Ilan zijn ouders was gereden. Daar kon hij immers materiaal vinden om de fiets te herstellen. De vader van Ilan kwam Tom begroeten en toonde hem waar al het materiaal lag. Hij vertelde er ook nog vanalles bij, maar daar heeft Tom niet veel van verstaan Na een poosje klommelen was de klus geklaard en waren de fietsen 'race'-klaar!
Zaterdag morgen moesten we voor dag en dauw al uit de veren. Om 04.30 ging de wekker al af! We moesten immers op tijd vertrekken naar Kinneret, omdat de wegen afgesloten zouden worden rond het meer van Galilea. Dit evenement startte ook al om 07.00u 's morgens en het was ook al een klein uurke rijden alvorens we daar waren. Het vroege startuur werd zo ingesteld om de warmte na de middag voor te blijven. Om 5u15, na het vastmaken van de fietsen op de draagrek, vertrokken we op onze tocht naar Kinneret. Met de schrik om ons hart welteverstaan, want de draagrek-constructie leek ons toch wat simpel te zijn. %%%FOTO2%%%
Onderweg kwamen we gelukkig ook andere auto's tegen die fietsen hadden geladen, dus was het gemakkelijk om onze bestemming te vinden. We hadden immers geen idee waar het te doen was. Ilan had ons immers enkel gezegd: "in het zuidelijkste punt van het meer". We gelukkig snel een parkeerplaats die ook nog eens dicht bij de start lag.
Voor de start moesten we eerst de inschrijving passeren. Natuurlijk was ook hier weer alles in het Hebreeuws, dus wisten we niet goed waarheen. De gouden tip is dan: Volg de massa! Aan de inschrijfstandjes werden we eerst doorverwezen omdat deze geen Engels sprak, dus moesten we opnieuw aanschuiven in een andere rij. Daar werden we gelukkig wel geholpen, en voor 200NIS was de zaak beklonken. We reden dan ook direct door naar de start. Nadat we onze helm hadden opgezet (dat was verplicht!), begonnen we aan onze 65km lange tocht.
Deze tocht ging dus helemaal rond het meer van Galilea. Dat wil zeggen dat je aan de ene kant het meer had, en aan de andere kant de bergen. Dit was ook de eerste keer dat we onder zeeniveau hebben gefietst! Wie kan dat nog vertellen? En je moet ook niet denken dat de weg hier vlak is. Nee hoor! De hele tijd ging het op en af, met 2 keer toch een venijnige helling onderweg. Langs het parcours was er gelukkig ook waterstandjes voorzien, waar we ons konden verfrissen. Onderweg zijn we ook een paar keer gestopt, enerzijds om wat te eten, en anderzijds omdat we niet meer verder konden. Het deed, vooral naar het einde toe dan, toch wel wat pijn aan de beentjes. Na 25km kwamen we ook Ilan tegen met zijn twee oudste kinderen, Algom en Sheket. Ze stonden te rusten aan de top van de eerste beklimming, en boden ons een koekje aan. Dat was zeer welkom! We zetten vervolgens onze tocht verder, en na 3.5 uur bereikten we de finish! We kregen er een zakje met wat versnaperingen, en een zuur verdiende medaille!
Rond de middag hebben we dan het nuttige aan het aangename gekoppeld: omdat we toch al aan het meer van Galilea waren, zijn we ook maar een duik in het verfrissende water gaan nemen. Onderweg hadden we enkele mooie strandjes gezien, en dus reden we er met de auto naar toe. Ze hadden de weg immers al weer opengesteld voor het verkeer nadat iedereen vertrokken was. Op 6 november gaan zwemmen in openlucht, dat was ook weer iets nieuws wat we nog nooit gedaan hadden. Het water was wel wat frisjes, maar toch was het heel aangenaam. Na onze frisse duik hebben we op het strand onze boterhammen opgegeten, en zijn we terug naar huis gereden.
Eerst zijn we nog de fietsen gaan afzetten bij Ilan zijn broer, en daarna de draagrek gaan afzetten bij Ilan zelf. Daar kwam Shuli ons vertellen dat Ilan gevallen was, en dat hij zijn arm niet meer kon bewegen. Het klonk toch heel erg pijnlijk! Wij reden dan verder naar huis, en daar merkten we dat de zon toch aardig zijn best had gedaan. Machteld heeft toch weer een mooi kleurtje gekregen 's Avonds kregen we ook nog telefoon van Ilan. Hij vertelde ons dat hij zijn arm gebroken heeft, en dat hij morgen naar het ziekenhuis moet om er een gips rond te laten leggen. Erg voor hem, vervelend voor ons, want nu moeten wij morgen alleen naar Bet Dagan zien te rijden!
Dit was het weer voor vandaag. Het was weer een hele boterham, maar nu zijn jullie ten minste weer op de hoogte van onze avonturen! Groetjes!
Vandaag gaan we jullie wat meer vertellen over de winter in Israel. Deze begint namelijk op 1 november, vandaag dus! Maar eerst wat over onze afgelopen twee dagen... In tegenstelling tot de mensen in Europa, hebben wij dus nu wel een werkdag. Het feesten is de eerst komende weken niet meer aan ons besteed. Gisteren was Machteld weer de hele dag naar Bet Dagan geweest samen met Ilan. Dat betekende dus weer vroeg opstaan! Om 05u30 bracht Tom Machteld naar Ilan zijn huis. Tom had immers ook besloten om vandaag eens gelijk met Machteld op te staan. Enerzijds uit sympathie, en anderzijds omdat hij anders te voet (20 min stappen) naar het werk moet . Hij had ook veel werk, want in Leuven hadden ze hem een serieuze 'To-Do'-lijst meegegeven. En vroeg opstaan was dan ook aangeraden! Machteld had ondertussen weer vergaderingen gepland staan met Ephraim en Ilan, zodat deze twee haar op weg zouden kunnen helpen met haar paper. Maar deze twee komen dus echt niet overeen! Ephraim beziet alles vanuit het fysiologisch standpunt, terwijl Ilan een ingenieur is. En klinkt het niet, dan botst het wel! Maar ja, aangezien Ephraim nu nog de baas is (binnenkort vertrekt hij op sabbatical naar Florida), zal Machteld toch vooral de visie van hem volgen.
Ilan had ook een gesprek met een van zijn thesis studenten. Dit meisje, of deze jonge vrouw zat echter nog bij het leger, en volgde een speciaal programma. Het is namelijk zo dat als je heel goed kan leren, maw als je een genie bent, dan mag je eerst je studies aanvatten en dus je 'bachelor' of 'first degree' behalen. Na je bachelor moet je dan naar het leger, en nu dan wel voor een extra jaar: normaal moeten vrouwen 2 jaar, mannen 3 jaar, dan moeten de briljante vrouwen dus 3 jaar legerdienst doen en de mannen 4 jaar. Deze vrouw heeft dan na 2 jaar haar legerdienst onderbroken om haar master studies aan te vatten (en ne kleine te krijgen), en dit jaar gaat ze dus haar derde jaar legerdienst afmaken samen met haar master thesis. Dat dit samen gebeurt is uitzonderlijk, want normaal gezien zou ze vorig jaar al afgestudeerd zijn, maar dat was haar niet gelukt. Maar enfin, door dit gesprek moest Machteld dus weer langer in Bet Dagan blijven, en bijgevolg kwam ze pas tegen 19u terug.
Maar eigenlijk was het ook maar goed ook dat ze zo laat terug was, want ondertussen kon Tom de afwas van het weekend doen en al aan het eten beginnen. Maar terwijl hij aan het afdrogen was, viel plots de stroom uit in de hele straat. Toch een beetje in paniek, zocht Tom de huisbaas Moti op. Deze kon hem met hand en tand uitleggen wat er aan de hand was, en gaf hem ter geruststelling 2 kaarsjes mee. Tom maakte het gezellig door nog enkele kaarsjes aan te steken, zo kon hij verder afdrogen en de patatten schillen Tegen 19u kreeg hij ook bericht van Machteld dat ze bijna terug was bij Ilan, dus vertrok hij met de auto om haar te gaan ophalen. Maar onderweg sloeg het noodlot toe! Hoewel ze zeggen dat een kat zeven levens heeft, bleek deze ene aan zijn laatste bezig te zijn... Op een onverlichte weg liep deze ook nog eens zwarte kat, onwetend voor de auto van Tom in, en het kwaad was geschied Het kon ook niet uitblijven dat het ooit zou gebeuren. Er lopen hier namelijk zo veel katten rond, en elke dag ligt er wel ergens een kattenlijkje langs de baan...
Terug thuis gekomen wist Machteld niet wat ze zag. Ze dacht al dat Tom in een romantische bui was, maar al snel had ze door dat de stroom was uitgevallen. Jammer voor Tom dat ze er niet mee weg was Ze was ook blij om zien dat het eten al klaar was, dus deze keer kon zij haar voetjes gewoon onder tafel schuiven voor wortelpuree met vis!
Vandaag moesten wij dus, in tegenstelling tot de meesten onder jullie, wel naar het werk. Machteld hield zich vooral bezig met het schrijven van haar paper. Tom ging daarentegen vandaag op zoek naar een geschikte boerderij voor zijn volgende experimenten. De experimenten in zijn eerste boerderij moeten nog beginnen, maar de zoektocht naar de tweede is al begonnen. Ilan had een lijstje gekregen met boerderijen die we allemaal eens moesten afgaan, en vandaag zouden we dus naar de eerste gaan, eentje die in de buurt ligt (ca 10 min rijden). Tom stond versteld toen hij er aankwam: een bedrijf met meer dan 1000 koeien! Er stonden wel 10 stallen met elk meer dan 100 koeien, en er werkten op dat moment een stuk of 10 mensen tussen de dieren. Het bedrijf lijkt mits enige aanpassingen wel geschikt te zijn voor zijn experimenten, maar ze wachten toch nog even af hoe het er bij de andere bedrijven uitziet. In de namiddag kreeg Tom de opdracht zijn computer en camera's gereed te maken, want morgen worden ze geïnstalleerd op de boerderij.
Vandaag, 1 november, is ook officieel de winter begonnen in Israel. Dit houdt in dat het nu bijv verplicht is om altijd je lichten op te zetten wanneer je met de auto rijdt. Het weer is hier nu ook wel veranderd: de 30°C halen we hier nu niet meer. Maar om nu te zeggen dat het nu al koud begint te worden, dat gaat nu toch wel een brug te ver We lopen toch nog steeds in ons T-shirt rond.
Gisteren wilden we ook wel even (heel even maar hoor ) dat we in België waren, want dan konden we tenminste een uur langer slapen. Hier hebben ze de klok immers eerder al omgezet naar wintertijd (half september). Bijgevolg lopen wij nu dus 1 uur vóór op jullie, wat normaal is (GMT +2 tov GMT+1) . Wanneer ze hier de klok hier nog eens verzetten is ons nog niet duidelijk. Dat is immers afhankelijk van de maan, en dus niet in een vooraf bepaald vast weekend. Maar daar zullen we vroeg of laat wel achter komen.
Deze avond heeft Machteld ook een cake gebakken. De bedoeling was goed, het resultaat was wel even iets minder. We moeten nog uitvinden hoe de oven precies werkt, want de cake was aan een kant zwartgeblakerd. Voor de rest zag de cake er wel goed uit, met een mooi korstje en zo. Maar toen we hem uit de oven haalde, begon het deeg er uit te druppen... Oeps! Maar opeten doen we hem toch, hij is veel te lekker om zo maar weg te smijten!
Eindelijk is Tom terug thuis! Maar we zullen beginnen bij het begin...
Wat de trip van Tom betreft, hij moest dus naar Leuven om er een trainingsprogramma te volgen. Maandag landde hij in Luik, en werd hij om 5u opgehaald door zijne pa (merci papa!). Na zijn straffe verhalen verteld te hebben aan zijn ouders, kwamen opa en oma ook al aandraven. Zij wilden het verhaal ook wel eens horen. 's Middags had de mama weer voor eten gezorgd, zo in het genre van 'alles bij elkaar ist wel goe' ;-p Niet dat dat slecht smaakt hoor... In de namiddag was Tom dan zijn 'schoonouders' gaan bezoeken. Hij besloot zelf te rijden, maar dat viel niet mee hoor. Hij was blijkbaar al goed vertrouwd met zijn auto in Israel, die een automatische versnellingsbak heeft! Met als gevolg dat hij soms in 4e versnelling over de rotondes vloog! Maar eind goed, al goed: zonder kleerscheuren kwam hij aan. Zij waren natuurlijk wel blij hem terug te zien, maar hadden toch liever Machteld zien verschijnen
's Avonds reden de ouders Tom dan naar zijn hotel, waar hij dan ook direct ging slapen. Hij had immers geen oog dicht gedaan op het vliegtuig, en was dus al meer dan 40uur wakker. En het is toch ook wat anders dan op kot zitten, zo op hotel zitten in Leuven Lekker decadent!
's Morgens bij het ontbijt kwam Tom al enkele mensen van zijn project tegen, en dus schoven ze samen aan de ontbijttafel. Om half negen werden ze opgehaald, en begon hun trainingsdag. Deze bestond vooral uit lessen, discussies en presentaties. Tijdens de koffiepauzes werden we dan ook nog eens getrakteerd op lekker eten... mmmhhh! We zijn nu ook al met 7 studenten in het project (dus nog 4 open posities), en ze komen van over de hele wereld: Hongarije, Chili, China, Algerije, Azerbeidzjan, Brazilië, en België natuurlijk. 's Avonds zijn we gaan eten in een Italiaans restaurant met de proffen en begeleiders: lekker en gezellig! Daarna ging Tom door naar de 24urenloop in Leuven om te supporteren voor LBK, zijn oude studentenkring. Hij sprak er af met Melissa en Neger, twee oude kotgenoten van hem. Onderweg kwam hij ook nog enkele bekenden tegen, best wel gezellig om ze terug te zien. Oja, nog iets: in het begin vond Tom de regen nog wel plezant, want het was immers al geleden dat hij dat nog eens gezien had, maar toen hij door de regen terug naar zijn hotel moest, was de liefde weer rap bekoeld!
's Anderendaags was het bijna een kopie van de vorige: voormiddag lessen, en namiddag discussie over de thema's van het project. 's Avonds ging Tom echter wel zijn eigen weg. Hij had namelijk afgesproken met zijn oude thesis-vriendjes Danny, Tim en Jasmine om samen iets te gaan eten en drinken. Een blij weerzien was het gevolg!
Donderdag moest Tom zijn dag opvullen alvorens naar de luchthaven af te reizen. Hij ging daarom naar het labo om er te spreken met zijn begeleider en Eduardo, de Braziliaanse medestudent op zijn project. In de gangen werd Tom geregeld tegengehouden door mensen die zich afvroegen hoe hij het er vanaf bracht in Israel. Best wel leuk om zoveel mensen te kennen! 's Middags had Tom een afspraakje met Machteld, de vriendin van Machteld, en ook wel een beetje van mij . Kun je nog volgen? Samen zijn we dus gaan eten in de alma, en daar hebben we wat bijgepraat. Na haar genoeg van haar werk te hebben gehouden, liet Tom haar achter op kantoor om vervolgens terug te keren naar de parking, waar zijn ouders hem weer stonden op te wachten.
Even dachten we dat het redelijk druk was op de luchthaven, maar dat bleek al snel mee te vallen. Op de vlieger was er immers nog plaats genoeg, zodat Tom ook plaats kon maken voor zijn lange stelten. Door de felle rugwind was de terugreis ook sneller dan voorzien: op 4u tijd was Tom al weer terug in Israel, en kon hij eerst zijn koffer, en daarna zijn liefje gaan zoeken! Machteld stond hem immers al op te wachten in de luchthaven en
het weerzien was hartelijk te noemen! Maar goed ook dat er de hele dag
door treinen rijden, zo konden we toch nog veilig thuis geraken op zo'n
laat uur. De treinen zijn hier veel gemakkelijker en mooier dan in
België. De treinwagons zitten ook niet zo overvol als in Belgie, er was
immers plaats genoeg. Onze auto stond in Binyamina, het treinstation dat
het dichtst bij (ongeveer half uur rijden) ons dorp ligt. Dit keer
startte de auto wel zonder problemen, dus konden we opt gemak naar huis
rijden.
Tijdens het weekend hebben we het vooral rustig aan gedaan. Tom was
immers moe van zijn tripje naar Leuven, en Machteld had de hele week al
slecht geslapen in haar vééééél te grote tweepersoonsbed. We waren
vooral blij dat we weer dicht bij elkaar waren dit weekend, een gevoel
dat we allebei toch gemist hebben deze week.
Oei, n beetje beschaamd bedenk ik me net dat er al lang niets meer gepost is op onze blog.. Zaterdag hebben we de hele dag gewerkt.. Ik had namelijk zondag een meeting met Ephraim en hij wilde resultaten zien.. Terwijl onze vorige meeting pas net voor het weekend was.. Omdat Tom toch wat meer kent van MatLab en hij toch niet echt iets anders te doen had, besloten we in de namiddag naar kantoor te rijden. Maar bummer, de poort was gesloten! We probeerden een andere ingang te vinden door rond het domein te rijden, en ja hoor, we geraakten binnen. Na een paar uurtjes MatLabben wilden we weer naar huis vertrekken. Maar opeens hield een man op een golfkarretje (bleek later de conciërge te zijn) ons tegen. Wat kwamen we hier wel niet doen op een zaterdag? En hoe geraakten we binnen? Een sleutel, hoe kwamen we daar aan? En hoe, jullie spreken geen Hebreeuws? Toen we Ilan zijn naam lieten vallen, was hij gerustgesteld dat we geen dieven of zo waren. Op slag werd hij kei-vriendelijk! En we konden dus terug naar huis rijden.. Op zondag moest ik weer vroeg uit de veren voor mn meeting met Ephraim. Onderweg heb ik geprobeerd wat medelijden op te wekken bij Ilan met het naderende vertrek van Tom.. Maar niks geen medelijden! 'Wen er maar aan!'.. Pfft! Omdat Ephraim zeer tevreden is over de resultaten die ik gevonden heb, heeft hij me een stapel werk gegeven om te doen tegen de volgende zondag. Hij verwacht precies wel veel! Maar ik ben blij dat ik zoveel werk gekregen heb, want als Tom weg is moet ik mn tijd ook gevuld zien te krijgen.. Rond 16u vertrokken Ilan en ik weer in Bet Dagan.. Op de monsterfile die we onderweg tegenkwamen hadden we niet echt gerekend.. Ilan moest namelijk nog naar een trouwfeest (al hoopte hij stiekem daaraan te kunnen ontsnappen) en ik moest Tom nog wegbrengen.. Ilan vertelt soms wel heel grappige verhalen! Toen zijn oudste dochter 3 maanden oud was moest hij naar een conferentie in Florida. Vrouw en kind gingen mee. Omdat ze ook DisneyWorld passeerden, besloten ze daar ook maar naartoe te gaan. En foto's trekken van hun kleine meid natuurlijk.. Wanneer zijn dochter nu vraagt wanneer ze eens naar DisneyWorld gaan, zegt hij: 'Maar je bent er toch al geweest, 2 keer hoeft toch niet!' Foei seg! Maar blijkbaar werkt het wel.. En is ze toch een beetje trots dat zij er al geweest is.. Toen ik thuis aankwam was het eten al koud geworden.. Hamburgers en krieken.. Ook koud smaakte Tom zn kookkunsten me zeer goed! Maar daarna moest ik hem dus wegbrengen.. We reden naar het treinstation, maar omdat ik nog niet uitverteld was en toch een beetje ongerust ook dat Tom het niet zou vinden, besloot ik met hem mee te gaan tot aan het vliegveld. We arriveerden keurig op tijd.. Ik dacht nog wel tijd te hebben voor een koffie maar dat was buiten de strenge security gerekend.. Maar k heb wel gezien dat het nutteloos is om kleren te strijken wanneer we naar huis gaan.. De security rommelt toch alles weer door elkaar.. Ook al stonden er maar 10 mensen voor Tom in de rij, toch was hij pas meer dan een uur later terug bij me! En toen was het natuurlijk haasten naar de gate.. Het afscheid was toch wel wat emotioneel.. Tom ging immers naar een conferentie in Leuven, had een dag tijd om naar huis te gaan en 's avonds zou hij tijd hebben om met vrienden af te spreken.. En dat terwijl ik helemaal alleen in dit toch wel vreemde land moest achterblijven.. Met een grote berg werk.. En de bijhorende stress.. Ik ben dus heel blij dat het vandaag eindelijk donderdag is en dat ik hem straks weer kan gaan halen! Ik heb ondertussen toch de berg werk op kantoor ongeveer weggewerkt, ons huis is gepoetst (zelfs de vensters zijn gewassen!), de strijk is gedaan en de frigo steekt vol. Klaar voor t weekend!
Maar we zijn uiteindelijk toch veilig thuis geraakt.
Het kon ook niet uitblijven dat het ooit zou gebeuren. Er lopen hier namelijk zo veel katten rond, en elke dag ligt er wel ergens een kattenlijkje langs de baan... 
