De ups en downs van een schrijver, tolk, therapeut, echtgenoot What we think we become
02-11-2009
Will's will meets Satan
William: If I sell my soul to you, will it make me famous?
Satan: Yes.
William: Will I write great literary works?
Satan: Yes, you will.
William: Will my books capture the spirit of the age?
Satan: Without a shadow of a doubt.
William: Will I like what I write?
Satan: Shed me your soul and you shall.
William: Exactly how succesful will I be?
Satan: What you write shall be like a land of milk and honey
to a roving hord. Wretched and starving they will devour it.
William: What will it be like without my soul?
Satan: You will feel numbed. You wont be able to enjoy the
everyday pleasures of life. You will not enjoy beauty, sex, food, music, all
that will be a nuisance to you. You will make jokes and youll be the only one
not laughing.
William: What will I enjoy?
Satan: The applause. You will enjoy that, like a
thousandfold orgasm. But the applause never lasts long and youll be a slave to
your talent. Youll be in constant need of a bigger audience. In the end you
will only write and not live. After you sell me your soul, there will be no way
back.
William: How do we do this?
Satan: Think of your most beautiful memory and Ill reach in
your chest and take whats mine for ever more.
William: Can I listen to no way back by the foo fighters
during the transaction?
Satan: As you wish. Now think of the happiness you
experienced, but never fully appreciated.
William: Wait, one more question. Will my father know about
my success? Will it make him proud?
Satan: Yes, he will, itll make him so proud, hell have the
energy to be the most magnetizing stand-up comedian heaven has ever seen. You
like that, dont you?
William: Yes, I do. Will it hurt?
Satan: You have no idea.
William: Ok, take it.
Satan: No wonder writers are my favourite. You make my job
seem too easy.
Four days passed and Dieter and Martin found themselves in
an outskirt of Slovenia, high up in the mountains. They had walked most of the
way, kindly turning down offers of Slovenians volunteering to give them a ride.
When the food supply ran out, Dieter refused to buy more, though there was no
lack of shops in the villeages they trudged through. Theres no need for food
where we are going Martin had simply shrugged, the secretive ways of his
taciturn father had finally aroused his curiosity and he did have to admit that
Slovenia was a majestically beautiful country, that the fresh air was doing him
good and that he didnt even miss television, his computer nor his friends.
That night they ate the last of the foodstuffs, a rather
Spartan meal, comprised of canned beans in tomato sauce, some crackers and two
apples for dessert. Martin threw away his Apple core and quipped: So starting
tomorrow we hunt deer to keep us on our feet?
His father reacted in uncharacteristically serious and
determined tone: Starting tomorrow we fast. Youll stay here and Ill move up
a fewer hundred yards more.
And then what?
We wait and we fast.
Wait for what?, asked his son with big questioning eyes.
For the vision to come. If we wait long enough and
concentrate on who we truly are a vision will come depicting are totem animal.
That will be a symbol of our purest, inner strength, it will guide us on our
path to our own, specific destinity. Finding it will prevent us from spending
too much time in fruitless soul-searching and/or spending thousands of euros on
therapists, shrinks and other quacks.
Martin looked at his father in disbelief, he was ready to
dash off an sms along the lines of dads gone completely crazy this time, for
sure, if only his father hadnt expressly forbidden to Carry his mobile phone
in his bags with him.
So how will we be fasting?
For as long as it takes.
And what if the vision doesnt come.
Dont you worry, it will.
Are those totem animals or whatever aware that we have a
plane to catch in three days?
Dieter showed a half smile and then said reasuringly:
Look, I never told you this, but Ive never had the feeling
that I was being all that good a parent. Of course, its all monkey see monkey
do, I mean, my dad did his best, but I think if hed pushed me harder or
something I might have seen more opportunities in my young life. So, for once,
just trust me on this, I have a very good feeling on this and I just want you
to time that Im going to be a father to you, from now on.
That were more words than Martin had received from his
father than the sum total of an entire year, so he simply didnt know how to
react and just resigned himself to the idea of fasting for a couple of days.
Hed never felt more important in his life than right this minute and, though
the whole plan didnt make any sense to him at all, he did appreciate the
attention.
So in the morning, Dieter woke up early, broke up his pop
tent and took off, handing a large bowie knife to his son, telling him to stay put
and to only yell out if there was any real danger.
A wise man ought to
follow the paths beaten by great men, and to imitate those who have been
supreme, Nicolo Machiavelli
Dieters son had no idea what his father was up to this
time, he told his best friend, Eric, the night before Martin and his dad were
to leave for their trip to Slovenia. 18-year old Martin wasnt exactly looking
forward to it, he had mixed feelings about it at best. His mother Elke, wasnt
all that happy with her husbands travelling plans either. Though she had
gotten used to it that Dieter liked taking off on his own for about a week a
year on average, this time she felt particulary left out.
But she did as she
always did, she shrugged and laughed it off, consoling herself with the thought
that it was a small price to pay in exchange for a year-long equipoise in her
husbands feelings. She knew all to well how he experienced society and his in
his eyes- petty role in it, as a noose that stuck ever more tighter around his
neck. The trip would release some tension. She felt guilty anyway about being
the all too conventional partner, who had little or no artistic aspirations and
could only encourage or discourage, depending on her mood and the degree of
wildness in her husbands plans.
Elke was, as usual, packing her husbands bags and tending
to a thousand little details that her confused partner overlooked and was
always ready to dismiss as unimportant triffles. Dieter had a late-night
meeting with his long-time partner-in-crime, shortened to PIC, William. The two
of them always had the strangest notions of how to deal with modern-day-life
and both were not getting enough satifsfaction out of their all too ordinary
jobs. This time William had talked his friend into setting the stage for a ritual
aimed at opening up more paths in life for his son. The idea originated in
ancient Indian practices and Dieter was thrilled.
Dreamer and chronic
enthusiast William, had convinced him that present day manhood was in the most
dire straits, that most Young men didnt have a clue what to begin with their
lives and that fathers simply passed meekness, unoriginality on to their sons,
their example of dull office clerks being the perfect recipe for a life or
unsatisfactory boredom. How different it all could be, if a father were to pick
up his ancient role of opening the eyes of his son to life, to his inner self,
to how powerful man can be if he only believes in himself and throws off
societys yoke. If only a father became both a pillar and a light-house in his
sons life, instead of a mere provider of material well-being, all that luxury
that was sure to do more harm than good. No, William and Dieter were going to
do it differently. They would be fathers, not mere dads.
This morning we had the opportunity to visit a centre where people who are mentally disabled receive proper care and attention.
The centre is run by Jalal, the good-natured, always cheerful, coordinator for social development. He's also the one who puzzles together our program and we owe him a lot of thanks for his help.
Today we got to see a glimpse of his work, rare opportunity, because most of the time we catch him in between two meetings. Jadal is a very busy man, very well-respected in the local community. He has lived through a lot and his great amount of experience shows in his gestures, wise eyes and in the invariably careful and witty way in which he explains things to us.
The oasis centre affords room for up to 24 individuals. There's a long waiting list, as there is no staff nor finances available to create more places. The people who come here are picked up by car every morning, they stay until noon and then they return home. Jalal explains us, with characteristic sincerity in his voice, that these people deserve to lead a normal life. They should not be captives in their own homes and they should not be allowed to wander the streets unprotected, where they might become the victims of violent attacks and abuse by inconsiderate people.
Here they are treated with respect and everything is done to provide them with normal living standards. These people have a right to be happy.
If we didn't know already that Jalal means what he says, we would be convinced by his reaction to something that happened just the other night. One of the patients is forced to sleep in a centre, her mother having left the country a few days before. Marks on her arms and the rest of her body make it very obvious that the girl has been mistreated. The usually calm and equipoise Jalal responds with anger, though firmly controlled. He will call the centre and make them clear in the most direct terns that he will not allow this kind of treatment. They can expect trouble with the police if it continues.
The patients in the oasis are all over 18. They come here when schools no longer have a place for them. There's no way around the fact that these people need a very specific approach,because the cases are very severe. Some were born with the Down-syndrome, others are clearly mentally underprivileged. We are shocked to hear that some have been sexually assaulted, as if their life wasn't deemed troublesome enough as it were.
Here in the oasis they create a positive, safe environment for them. In the morning they greet each other by singing and dancing. Each of their names is sung to the rhythmic beats of a drum. The room fills with joy as the staff and patients shake their hips and dance in circles. The men and women openly show their affection for Jalal. One boy who speaks English rather well, says to him: 'My problem is that I love you.' The happy lad tells us he bought a new car for just 9 shekel. A story that is a bit hard to believe, but Jalal smilingly accepts it as truth and adds: 'After this he's going to buy a mobile.'
After the morning salute they are divided into four groups. It's strange to hear how silent the Oasis has become all of a sudden. There's no more singing and no more drums. Everybody is ready to do some serious work. Each group have some specified tasks cut out for them. Some go through all the steps that are necessary to recycle paper, others make candles while still others are busy making very artistic postcards out of the recycled paper.
Jalal explains that the staff tries their best to discover the individual talents of the members. They all have their own specific skills. During our tour we bump into a French volunteer who obviously enjoys his work here. He introduces us to every member of the group in charge of the paper recycling. His name is Pierre, but they call him Piano, a nickname he seems particularly proud of.
We are so impressed by the quality of the products the workshops turn out, that we buy them as souvenirs for the home front. This morning we were still wondering about what to buy for our host mother, Nawah, because today is her birthday. Now we know: some beautiful artisan-made candles.
Jalal admits that he has a good feeling for these people. He didn't know he had it in him, but he discovered it some months ago. It shows in the respect he treats them with. A girl comes into his office asking him for permission to accompany a woman from the staff to the supermarket just across the street. She's overjoyed when she gets permission to go, just like that. At first she can't even believe it.
Jalal turns to us. 'Can you believe it? She's allowed to go to a supermarket just a few meters away and she's astonished. That's exactly what I mean. We want these people to lead a normal life.'
He also explains us that the centre is not allowed to make much profit, because making profit is not in the best interest of the patients. What he's trying to make clear is that the patients should never be taken advantage of. This centre costs money, because it is there for them and not the other way around.
After the tour of the Oasis centre, Jalal is off to an other meeting. We see him walking briskly to his new appointment and we ask ourselves how anyone who spent ten years in jail on minimal charges not deserving such a harsh sentence, can still be so kind, without ever uttering the least word of bitterness.
Jalal's noteworthy experiences in prison are already the basis for a new article.
The other side of the wall: Alternative tourist tour
Health Work Committees, the organization that's guiding us here in Palestine (a more detailed article about this organization will follow) supplies us with all kinds of useful addresses and telephone numbers amongst others, they gave us the number of Ajman. He runs an agency that focuses on alternative tourism here. Everything we do around here is called alternative, and so far our stay here has indeed been anything but ordinary. Our organization painstakingly wants to assure we get the closest possible look at the true state of affairs in the Palestinian territories.
It's noon and we've just returned from the Mehwar centre for abused women. Everything seems to be closed, a pause dictated by the sultry heat. As there is also a lull in our program for the first time since our arrival in Bethlehem, we decide to call Ajman.
He asks us which time would be suitable for us to have a tour and somewhat hesitantly we ask if it would be convenient for him to do it now.
Not more than three minutes later we're in a mini-bus driving through the Shepherds' Fields. The place that allegedly constituted the scene on which the angle came to announce the good news the birth of Jesus- to the shepherds.
Ajman probes us to find out what we've seen so far. He'd like to guide us in French, but we opt for English, as Maryam isn't as proficient in French as she is in English. Every now and then a French expression does slip into his explanation. We will find out later why he's so fond of the tongue of Molliere, Rimbaud, Camus, Sartre and so many other literary giants.
We drive towards the Jewish settlements and pass from a Zone A to a Zone C. In the A zone the Palestinian authorities are in full control. A zone C means that the Palestinians own the land (for the time being we should add, unfortunately), but that administration and police our in the hands of the Israeli authority. In fact they are under military law.
Ajman, who, with his long curls, sunglasses, cigarettes and relaxed laissez faire, laissez passer behavior reminds one of a philosophically minded student striding the narrow streets of the Quartier Latin in Paris. Someone's who's ready any time of the day to leave his seat in a cozy, liberal bar to go out on the street and preach 'love, peace and empathy or slogans like: underneath the asphalt there's a beach' to anyone willing to listen.
We stop at Herod's mountain, where they have uncovered only recently the tomb of this almost legendary king. We also get to stare at his ancient pool, now more than 2,000 years old. It looks a bit dilapidated now of course, but one can still imagine the vast and regal man-made oasis it once must have been.
Ajman shows us some Jewish settlements and explains us how it's impossible for him to ever enter them. We ask if we, armed with European passports may enter. The answer is yes, but only from the other side.
We see how the Israelis are constructing an intricate two-way system, with roads exclusively for Israelis and roads exclusively reserved for Palestinian traffic. It's easy to notice that the Israeli roads are better and located higher than their Palestinian counter-parts. The latter need tunnels to get passed the former.
For the time being we can still drive on this Israeli road, conveniently marked with yellow lines, so Israelis can always know they're on a 'safe' road. Mighty watch-towers arise on the side of these roads, every 100 meters or so. We ask if they're always manned and in this part they are indeed.
Ajman drives us to a particularly interesting read: depressing or enraging- spot. It's an olive grove closed in by barbed wire. On a hill-top we see a few houses next to a Jewish settlement. The handful of isolated houses belong to Palestinians. They are completely closed of, literally trapped in a sort of no man's land. But in fact, there are people still living there, surrounded by the callous contours of an alien wall.
Ajman tells us the people over there may leave there houses, but they're not allowed to have visitors. They don't have the Jerusalem passport and their status is acutely precarious. To go to school the children have to cross over to the nearest village, but to do that they have to pass a check-point. A daily process that involves a scrutinizing search of their schoolbags. 'What do they expect to find in children's bags?', we ask.
'Nothing, of course, they only want to make life hard on them, to make them leave.'
Ajman points to the olive trees. Do you know how old these are? Some are thousands of years old. The Israelis uprooted hundreds of them to build their wall. And you know what they did with them? They buried them to cover their crime.'
Ajman tells us the story we already saw unfolding on a large map the Health Work Committees presented us with. The Israelis are surrounding the whole area of Bethlehem with settlements, they appear on hilltops all around the area and little by little they are being connected, like an ever tightening noose. They want the Palestinians to feel imprisoned, they'd like to see them turn desperate.
The settlements start out from scratch, at first they are called outposts, but soon enough they look like the most modern kind of huge holiday resorts, completely sealed off to any unwanted company. It makes you feel that the Israelis are there, omnipresent and always on the look out to grab more land, but at the same it's almost as if they are not really there and only exist in fairy-tales.
But make no mistake about it, they are certainly there. And as Ajman tells us, every day something new appears in the landscape, they're constantly expanding and perfecting their trap.
Again we ask how he deals with all this.
'Ow Palestinians have lots of ways to ease their troubles.'
He points to his house. A majestic building, a real dream house, as if it were made by Mattel for Ken and Barbie to live in it, but constructed with more taste.
'That's how we fight them, by making our houses as pretty as can be. To say, hey, this is our land. You know, we live better than them.'
It's true, the houses we see here are often amazing, big, and beautifully designed.
Just before Ajman drops us off at a local, non-tourist restaurant, he gives us some more information that makes some of the most impressive and expensive looking houses a very fragile quality that makes you ache deep down in your heart.
All of the houses standing too close to the wall have received warrants stating that their owners have to break them down. If not the Israeli army will do it for them. All expenses paid by the owner.
We sit down for lunch in an enchanting open air restaurant overlooking these fertile hills and cannot help but wondering why one people can go to such strenuous length to drive off other human beings.
The other side of the wall 17: Alternative Iranian help
During our interview with the writer Nassar Ibrahim we find out that he's married to an Iranian woman. He describes her with a lot of affection in the same adjectives I have come to associate with Iranian women: fiery, energetic with an indomitable spirit. He tells us she is running the ONLY refugee centre for abused women in the entire middle east. Immediately we make an appointment to meet her in the Mehwar centre.
This unique centre was founded with the help of the Italian government. There used to be no such institution in the whole of Palestine. Abused women had to be contented with shelter in a clinic or even a prison.
Now all that has changed, these unfortunate women have a safe haven to turn to. And safe it is. During a short tour we get to see all the safety precautions that the staff takes to ensure the well-being of the women. Nobody gets in without a proper appointment or an official document stating that his presence there is allowed.
The Persian director is a bit reluctant to have her picture and her name accompanying our interview or any article resulting from our meeting. We'll call her Malika for practical purposes. She insists we drink coffee, as all people we meet here tend to do.
She explains us how her centre is not only unique in Palestine, but in the entire world. The centre is not only a shelter, it's much more than that. Everything is done for these women, everything from A to Z. In the morning cars come to take them to work or to school. They have gym classes twice a week and everyday they attend all kinds of sessions to help them find their place in society.
This is not an easy task and Malika carries a heavy burden. Only the worst cases come here. These women have been sexually abused since their early childhood. Their entire development has suffered in so many ways. The centre offers a wide spectrum of aid, both psychological and legal.
We get a tour by the fitness instructor, a very enthusiastic, bantam sized woman who seems to love all shades of pink. She leads us through the halls of the centre, the walls are adorned with pictures depicting violence against women. Atrocious images of Afghan women being stoned to death accompany pictures of an Italian woman who is clearly a victim of some brutal domestic violence.
An other wall boasts explanatory drawings in a vivid, almost comical style. 'Who made these?', we ask.
'Ow, I did', she smiles.
She even insisted on painted her gym all by herself.
In pink, almost as a rule.
We don't get to see any of the women, nobody is allowed to see them. The tour ends> She points to an outer wall and says: 'You know, we chose this kind of stone, because no bullet can get through it.'
We ask her if someone ever took a shot at it.
'O no, no, as soon as we see or hear anything suspect we call the bullies'
The what?
It turns out she means the police, but she keeps calling them the bullies, charmingly unaware of what the word bully means.
Our guide sighs happily. 'There is so much work to do around here. Sometimes me and my colleagues just stay here and our husbands come and visit us here, so we can continue our work.'
We are amazed to see so much good will. In the days to follow we will notice the same kind of warm, constructive attitude not just towards abused women, but also towards little children, the elderly and, most difficult of all, the mentally disabled, as we tour one social centre after the other.
Shaub means hot in Arabic and that describes the feeling you get when you walk a street around here. It's hot, burning hot. Already in the morning it's over 30 degrees around here. If you stay in it's cool. The houses are mainly built out of a sandy colored stone and inside it's never very warm. People try their best to keep the mosquitoes out, but that doesn't always work. So Maryam and I are more or less covered by mosquito bites.
Before we arrived in Palestine, we read a lot about the conditions here. Particularly striking was an account by a Belgian woman living in the Westbank with her Palestinian husband. Every day she had to pass checkpoints to get to her work in Israel. Each time she had to lift her blouse up to her neck, to prove she wasn't carrying any explosives. You can imagine some of the humiliation she must have felt. One time an Israeli soldier punished her because she showed her passport a little bit too close to his face. Apparently he thought the passport was going to explode in his face.
The soldier forced her to stand in the broiling sun for half an hour. When you read it, you think: hmm, that must be uncomfortable and boring as well. But over here, you only have to be exposed to this unforgiving heat for one minute to realize what kind of cruel torture this is. It's pure harassment of the vilest sort. After two minutes already every cell in your body is looking for shade, for a place to hide from these attacking rays of sun.
The woman said that after half an hour she was completely scourged. Walking these streets around noon and seeing how the shopkeepers close their shops between one and four, seeing people rush inside when the sun reaches its highest point is enough to convince me that she wasn't exaggerating.
So that's where these Israeli soldiers, nervously shouting kids in uniform in fact, look for allies. They force the sun to perpetrate their crimes for them. After only a couple days here I'm confronted with a lot more of the ingenuity of the Israeli people to bring their psychological genocide against the Palestinian people into effect.
Luckily the Palestinians are equally ingenious at finding ways to cope with the oppressing and adamant behavior of their neighbors.
Op dit moment logeren we bij een familie in Bethlehem. Tot onze lichte verbazing zijn de meeste mensen die we tot nu toe ontmoet hebben katholiek. Ook onze gastfamilie. Vandaag is het zondag en vanochtend zijn ze naar de mis geweest. Dat doen ze zelfs elke zondag.
Mama Shomali is leerkracht, papa Shomali is ingenieur in Ramallah. Ze hebben drie kinderen. Luma, een allervriendelijkst meisje van 14, een jongen, Zaid die 11 jaar is en nog 1 zoon die 17 is en zich als een soort prefab tiener gedraagt.
90 procent van de tijd (en dat is een behoorlijk exacte schatting) zit hij aan deze pc en chat hij via msn met zijn vriendinnetje. Haar foto prijkt dan ook op het bureaublad. Daar hij toch altijd gekluisterd zit aan het pc-scherm, kennen we nog niet eens zijn naam.
Op dit moment heb ik dus eindelijk de pc eens kunnen inpalmen voor Intaltijd.
Mama Shomali is wat we terecht de vriendelijkheid zelve mogen noemen. Drie minuten geleden bracht ze mij nog een bord gesneden fruit en op dit moment is ze voor ons het avondeten aan het klaarmaken. Ze vraagt ongeveer elk half uur of we iets nodig hebben en probeert te vermijden dat we taxi's nemen door ons zelf overal heen te voeren. Wij van onze kant doen er dan weer alles aan om zo onzichtbaar mogelijk te maken, want we willen absoluut geen misbruik maken van zoveel bereidwilligheid. Als de mama even niet kijkt, schieten we er vandoor in een taxi. Ook al hebben we de grootste moeite om aan de chauffeurs uit te leggen waar we willen zijn, want huisnummers noch straatnamen zijn hier ingeburgerd.
Dochter Luma is een vroom meisje dat het kruisje dat om haar hals hangt, kust als we voorbij een kerk wandelen. Tijdens onze kennismaking vroeg ik haar of ze gewoon christelijk was in naam, of echt geloofde in God. Het antwoord liet geen seconde op zich wachten: 'Of course we believe in God!'
Zij is het die mij mijn eerste Arabische woorden leert, samen met haar broer Zaid. Als een echte gids neemt ze ons mee door Bethlehem en helpt ze ons bij aankopen. Bepaald een luxe, want een en ander verschilt hier nogal van wat we gewend zijn.
Zaid, haar broertje, is een schattig baasje dat door zo wat al het vrouwvolk tussen 7 en 97 jaar in de harten wordt gesloten. (en terwijl ik dit schrijf voel ik mij licht ongemakkelijk terwijl de mama mij een bord pas gebakken Palestijnse lekkernij voorschotelt) Zijn grote droom is voetballer worden. We slapen in zijn kamer en die is beplakt met tientallen foto's van de Portugese speler Ronaldo. Hij is erg verlegen, zeker tegenover Maryam, maar telkens hij ons ziet, schudt hij ons vriendelijk de hand.
Papa Shomali hebben we pas gisterenavond leren kennen. En toen was hij in een melancholische bui. 'We are a people without hope' Hij vertelde ons over het dagelijkse leven tijdens de tweede Intifadah en over de problemen die hij heeft om van thuis naar zijn werk te komen en de hinder die hij ondervindt van de vele checkpoints. Vanmorgen was hij stukken vrolijker en rolde zijn aanstekelijke glimlach door de kamers van hun overigens prachtige huis. Palestijnen zijn grapjassen, zo blijkt, als je ze beter leert kennen.
In de namiddag hebben we een gids gehad die we in een volgende blog 'Sir smile a lot' zullen noemen.
Nu is het al weer tijd voor het avondeten en dat wordt zoeken naar ruimte na de vele tussendoortjes.
Na het eten gaan we verder op verkenning in Bethlehem.
Blogmateriaal genoeg overigens, want gisteren hebben we de Palestijnse schrijver en politicoloog Nassar Ibrahim kunnen interviewen.
Er wacht echter een Palestijns meisje op nieuws van haar lover, dus we zullen de naamloze 17-jarige jongeman hier niet langer beroven van zijn chatmogelijkheden.
Hoog tijd ook dat ik alle bordjes met voedsel die hier accumuleren op de pc-tafel eens naar het aanrecht breng.
Een welgemeende Sukran (dank u) voor ons bijna te lieve gastgezin.
Op een dag hadden de reiskribbels van globbetrotter Anne haar in Laos gevoerd. Ze kan niet zo goed tegen de warmte en wordt dan makkelijk ziek. Deze aanvallen geven haar maagpijn, die altijd vanzelf overgaan, naar just in cae blijft ze liever in het zicht van medemensen. Als het echt erg zou worden, kan iemand altijd hulp bieden.
Ze was op de trap gaan zitten van haar hostel. Heel wat mensen liepen haar voorbij, maar 1 jongeman vroeg haar wat er scheelde. Ze antwoordde dat haar maag pijn deed en was een beetje gepikeerde toen de jongeman gewoon weer verder ging.
Twee minuten later was hij daar echter al terug met zijn handen vol medicijnen. Anne wist dat geen enkele ervan werkte, maar ze was zo gecharmeerd dat ze toch maar enkele pilletjes innam. En zo maakte het meisje uit Ierland voor het eerst kennis met een jongen uit Israel.
Ze raakte in gesprek met de Israelier, die zich ondanks zijn tussenkomst als barmhartige Samaritaan, heel vreemd gedroeg. De rest van haar groep negeerde hem. Anne is echter iemand die naar eigen zeggen aangetrokken wordt door mensen die ze niet begrijpt en dus praatte ze uitvoerig met hem, dagen aan een stuk. Na een tijdje negeerde de groep niet alleen hem meer, maar ook haar.
De jongen had overduidelijk niet alleen erge dingen gezien, maar heel waarschijnlijk ook erge dingen gedaan. Anne vermoedt dat hij een kind had gedood en als resultaat daarvan heel wat innerlijke demonen te temmen had.
Na de dagenlange gespreksmarathon ging ze boeken lezen. Eerst over legers en over hoe je een team geest, meer specifiek een leger geest, opbouwt en in stand houdt. Pas daarna begon ze verwoed te lezen over het conflict in Palestina. Tot het onderwerp nog het enige was waar ze kon over spreken. Ze kreeg er zo de mond van vol dat haar familie en vrienden zeiden: hey, leave me alone and say these things to people who give a shit.
Ze maakte voor zichzelf de rekening: ik kan er blijven over zeuren of ik kan er daadwerkelijk iets proberen aan doen. Lukt het me niet, ok, dan heb ik het toch geprobeerd. Then I can put it in a little box and move on to something else.
But hey, roept ze enthousiast uit, guess what, my project works!
In een bar in Ramallah ontmoeten we Anne. Haar rode haren en sappige tongval verraden haar Ierse komaf. Van het internationale gezelschap rond de tafel krijgen we niets dan lof te horen. Anne is niet op haar modje gevallen, blijkt een wandelende encyclopedie te zijn over alles wat de Palestijnse zaak betreft en ze is een erg moedig meisje.
Geregeld gaat zij namelijk op huizenjacht, maar dan wel eentje waarbij zij in het allerergste geval haar leven riskeert. Anne fotografeert namelijk de huizen die wij kennen als 'illegal Jewish settlements' Dat doet zij niet van veraf, maar van binnenuit.
Hoe ze dat lapt? Ze doet zich voor als het meest naieve meisje ooit en gedraagt zich als een enthousiast fanate van interieur, architectuur en knusse woongezelligheid. De kolonisten trappen er vlot in en geven haar met de glimlach lifts van kolonie naar kolonie.
Op een keer heeft ze zelfs mee een tour gedaan met een groep Joodse zionisten die op prospectie waren voor nieuw land. Ze overhoorde hun commentaar bij het observeren van de Palestijnse horizon.
Nog steeds geshockeerd, zegt ze: ' Ze zien hen gewoonweg niet, er wonen zichtbaar duizenden en duizenden mensen in het gebied waar ze al hun eigen huis visualiseren, maar de Palestijnen die er al wonen, lijken onzichtbaar voor hen. Ze zien ergens vage restjes van stenen en denken dat tombe is van een of andere duizende jaren oude voorvader.'
Naast foto's nemen en alle mogelijke infor;atie verzamelen over de kolonies, runt ze ook Project Clean Hands, vergelijkbaar met Mario Franssens Dexia-campagne.
Ik citeer hun doelstellingen even:
'Project Clean Hands is concerned with the contributions of Irish individuals, groups, companies and organisations to the illegal activities in occupied Palestinan Territories.'
Het meisje spreekt met zo veel vuur over de Palestijnse zaak en lijkt zo gerespecteerd te zijn door haar Palestijnse gezelschap, dat ik mij onvermijdelijk afvraag: hoe wordt een Iers meisje zo'n gedreven, geengageerde activiste, zo ver weg van haar geboorteland?
Ik vraag het haar en ze lacht haar karakteristieke bulderlach die al de hele avond het geroezemoes in de bar overstijgt.
'Do you have time, 'cause it's a loooong, looong story'
Intal had wel degelijke tijd en noteerde het verhaal van een Ierse voorvechtster van de Palestijnse vrijheid.
We're staying in Rocky Hotel at the moment, still busy shaking off all our prejudices and all too predictable Western expectations about the living conditions around here. The hotel looks almost like an ancient Arabian palace, all modern comfort can be readily obtained. This is not the impoverished society we've been preparing ourselves for.
We're more than a bit surprised that almost no Palestinian women are wearing a veil. For some unknown reason we experience nervous shivers running down our spine when we see a young Palestinian girl meeting a male friend. They kiss each other cheerfully on the cheek. The girl is wearing lots of make-up on her happy looking face and glitter on her clothes, a minimum layer of fabric that leaves more than a bit of her body exposed to the setting sun.
We think we're keen observers when we remark: 'We don't see a lot of foreigners around here'
Our outgoing guide laughs and says: 'Wait and see'
Less than an hour later we're introduced to a merry, bantering company that includes among others a modest Belgian girl, a brazen Irish lass and a very fragile looking, but very talkative and militant French girl. All, Palestinians and foreigners alike, are drinking alcohol.
Is this the mainly Muslim country we set out to visit?
Today we sit in the hotel lobby, reflecting on all this. The hotel owner strikes up conversation and asks if Maryam has roots in the Middle East. A conversation follows out of which the following interview is born.
1 Can you describe me Iran's attitude towards Palestine? What do you think Iran should do?
They play a dirty game. Why did they send fighters to fight the Russians in Afghanistan in the seventies and not here? They think they get more power from supporting Hamas, and they don't care about the Palestinians. They send out a message to Israel: if you ever attack us, we got armies (Hamas and Hezbollah) on your North side and your south side. We don't like Iran's role in our politics at all.
We don't want them to supply us with weapons. If they really want to help us, as they keep claiming, we would like to see them finance the education of our youngsters. Let them build a university here instead of giving money to radicals. Give us money and let us spend it on education and health care. If you do that Palestine people will become stronger in the world economy.
But anyway, Iran is not on my mind, normally I never even think about it. For me, what counts, is that Israel never wanted peace.
2 In your own words, how would you describe the current situation in Palestine?
Jews are greedy. That's why there are so many jokes about them. Why does a Jew have a big nose? Because it's free. The Palestinian territories are occupied by Israel, that's a fact anyone can see. We're not allowed to develop any industry, they try to keep us down any which way they can. The occupation continues and will continue for as long as it is profitable to a lot of people. Israel makes money out of this occupation.
Why would any Jew living abroad want to emigrate to Israel? In Europe and the United States they're a lot better off. The Zionists want the Jews to fear the Arabs. If they feel safe, they would leave. Every ten years they create an Intifadah and the stupid Palestinians fall into this trap.
In the long run it's bad for Israel. The citizens of Israel will pay the price in the end. A father serving at a check point will be more violent when he comes home to his own family. All they long he's been under a lot of stress.
If you give it ten years, to teach the younger generation that we can live together, then there is hope.
But in their hearts the Israeli's don't want peace. Why give up one meter if you have the power to maintain control over it? They don't want to give us a country. They can't explain it to their people if they give up something they can keep controlling.
There is no nation on earth in our entire history that is eternally strong. What goes up must come down. 3 Ramallah is obviously a very unique place. How is it possible so many Palestinians here are driving big, expensive cars? I overheard you saying several times that there are no resources in Palestine, that Palestine is prevented from producing anything by itself.
They don't make their money here, obviously. All of the people you see here, driving a fancy car, have businesses abroad. They just live here. Do you think I earn my bread running this hotel? No, of course not. I have several brothers in the United States. We own liquor stores and gas stations there. That's how we make our money.
4
What does the term 'naqba' mean to you? Did it affect you or your family personnally? In what way?
I'm a refugee here, you know. My grandfather was a farmer, he was so afraid that one day he took his children by the hand and he walked for three days from Lud to Ramallah. Part of the Bun Gurion airport belongs to my grand-father, believe it or not, but we have papers proving it.
The Palestinians didn't have weapons to fight the Israeli's. They were afraid and they fled.
5
How did the people react over here when Israel invaded the Gaza strip?
You feel bad, of course, but it's not only Gaza they invade.
I don't support it. You can't put people in a jail. People in Gaza are not pro-Hamas, they give Hamas the chance to grow stronger. If people had a better life they would never support Hamas, but if you have nothing to lose, yes, then you turn to Hamas for help.
If Iran wants to bomb Israel, we say, fine, kill us both. Nobody wants to see his children get killed, but there's always a boiling point. They support Hamas because there is no other way.
Hamas will never get 5 percent of the vote if the people in Gaza have a good life.
Israel has to understand this. Hamas can always say: Israel doesn't want peace, so join us, we will fight them together.
8 A large picure of Arafat is hanging in the hotel lobby, what's your opinion on him?
I have never been pro Arafat, but in the end I felt that he was sincere. The propaganda of Israel says he didn't want peace. But he Asked for 22 percent and only got 14 percent.
What's happening here, is that we're becoming a new South-Africa. Fortunately, there's light at the end of the tunnel. Maybe 50 years from now things will change. Maybe through war, maybe peacefully, maybe economically, but change it will.
What goes up must come down.
6
When was the last time violence erupted in Ramallah?
Well, the last big eruption of violence took place in 2001. I was here for only four months, tanks were in front of our house, I put my children in the bath tub, I thought they'd be safe there. It was a very scary period, They were bombing a lot of buildings. They even tore up the roads with their tanks. It was awful.
But you ask me about violence. I'll tell you this.
Three months ago I had an American friend over at my place. He stayed till late at night and after that I gave him a ride to the place he was staying. I was driving in my pajama's without my passport. All of a sudden I notice Jewish soldiers appearing right in front of me. They stop my car and they threaten to throw me in jail, because I don't have my passport with me.
Can you imagine? In my own country!
If it had been the police who wanted to give me a ticket. Fine, but why soldiers? Why jail?
7 How do you think will the conflict end?
Look, I'll explain it this way. Suppose I lend you 100 dollars and after a couple years a court ruling says you only have to give me back 22 dollars. A good deal for you right? But you don't accept that you only want to return 14 percent or maybe only 10 percent.
That's what happened here, they took all our land, we'd be happy to get 22 percent of it back, but Israel thinks even that is too much.
I don't understand it, at the moment the United States and Europe back Israel's claims. Now is the time for them to have peace on very favorable terms. I mean, what if in 10 years a new super power arises with different priorities? Or what if the oil runs out and the US says: oh, now we don't need any more bases in the Middle East or what if they develop some super device in space allowing them to fire missiles all over the globe and they no longer need bases on the spot?
If the US stop supporting Israel, the entire country is left in ruins immediately. The Jews will leave. What if the Palestinians become stronger than Israel one day?
Do you think that people who suffered so long will have the least possible doubt when it comes to destroying Israel?
Now's their chance to have peace and to have things settled around here. Even Hamas wants peace if they get the 1967 border
99 percent of our people is ready to accept peace and to live alongside the Jews.
Jews are smart, they have better technology, better living standards, but they want a country from water to water, they are greedy and that's the problem.
History will repeat itself. The Jews will end up scattered across the globe again.
The lion in the jungle doesn't stay strong for ever.
Voorbij de muur 11: lesson number one: discrimineer de vrouwen
We landen in Tel-Aviv, de hitte overvalt ons samen met een leger groene vestjes waarop -security- staat. Tijdens onze tussenlanding in Munchen viel ons al meteen op hoe de controles opeens nog strenger werden. Maryam werd niet meer met een vertontschuldigende, ietwat verlegen glimlach gevraagd om haar tas open te maken en haar deodorant af te staan. Nee, de hele sfeer was al een pak bedrukter, de gezichten van de controleurs leken op barometers die een nasty onweer voorspelden. We werden betast en gefouilleerd, niet met de glimlach, maar met de geconcentreerde snuffelblik van een bloedhond.
Dankzij de vorming door Intal, bij monde van Joaquim, wisten we dat we onze paspoorten moesten tonen aan een man en niet aan een vrouw of aan een Israelische neger. Die segmenten van de Israelische samenleving moeten zich immers bewijzen en gaan echt hun best doen om de details te checken van je verhaal.
Maryam is Iraans en we zouden ons moeten verwachten aan de strengste ondervragingen. Op het vliegtuig hebben we echter net het tegenovergestelde gedaan, we zijn mentaal ingesteld op een vrolijke boswandeling voorbij de controle met het verstand op nul en een schaapachtige, blik van de I-pod en fastfood generation. We hebben thuis erg goed gekeken naar Johnny Depp die met pure coke 'disco shit' door de douane fladdert.
Een klein probleempje duikt op als ALLE controleurs vrouwen blijken te zijn. Gelukkig valt ons uiteindelijk de kortste rij op. En jawel, in het loketje zit een man. Links en rechts schuiven instinctief vrouwen en kinderen aan bij zijn vrouwelijke collega's. Merkt dan niemand dat die vrouwen voortdudurend af en aan lopen om er extra veiligheidsmensen bij te halen, dat ze extra vragen stellen en om meer documenten vragen?
Do you know any Israeli's? Where did you meet them? Can you show me an email to a Israeli friend?
Het meisje produceert document na document. Een schril contrast met onze 'take the pasport and run experience'
So Maryam and William, why Israel? (we zullen ons later afvragen waarom hij zo nadrukkelijk onze voornaam gebruikt, een truc om mensen met een fake id te ontmaskeren??)
Culture, shopping, museums, beach.
Did you make hotel reservations?
We're going to look for a cheap hotel in Tel-Aviv.
Ok, enjoy your stay.
Sja, waarom moeite doen als je vrouwelijke 'inferieure' collega's zich al uit de naad sloven om de terroristen er uit te halen?
Mijnheer is al blij met het gevoel van macht dat hij over de reizigers uitoefent, hij hoeft zich verder niet te bewijzen en kan de kantjes ervan af lopen.
-derde kleuterklas: in den beginne leek Boelie zich eerder
te ontwikkelen in de peinture maudite, terwijl zijn zeer bevoordeelde juf naam
vergeten- waarvan hij ontegensprekelijk de kakkelat van, de klasmuren versierde
met zijn schilderwerken
-tweede leerjaar eerste literaire pogingen aan de eettafel
ten huize Peynsaert-Schelck worden op aanraden van moeder gestaakt
Tekentalent wordt verder niet benut. Boelie raakt enkel op
tijd in de tekenklas op zaterdag als men hem met geweld kan los rukken van de
bedspijlen.
-derde leerjaar: Boelie haalt magere 7s voor veel te lange
opstellen. Gebrek aan bondigheid blijft hem ook later parten spelen.
Pa verplicht hem tot het lezen van De bende van Jan de
Lichte
-vierde leerjaar: Boelie schijnt voor een tienjarige een
nooit geziene woordenschat te hebben, zegt juf Gerda circa 15 jaar na datum
-vijfde leerjaar: Boelie schrijft zijner mening uit over de
Franse Revolutie, Napoleon en de Tweede Wereldoorlog (de juffrouw Denise was
niet geïnteresseerd in de Amerikaanse Burgeroorlog, gelukkig maar, want Boelie
was toen nog meer gespecialiseerd in Napoleon) Boelie krijgt vrij podium om de
geschiedenislessen over te nemen en met trillende hand (zie Tom Hanks in
Saving Private Ryan) zijner schrijfsels voor te lezen. Pa is zelfs onder de
indruk en laat de schrijfsels nu helaas verloren voor het kritische, volwassen
oog- lezen aan vrienden.
één scène in het schooltoneel komt uit de pen van Boelie
Andere literaire pogingen worden door klasgenoten, onder
andere Pieter Vanvolsem, zonder aarzelen van tafel geveegd.
-zesde leerjaar: enige compliment inzake schrijven, betreft
een titel van een opstel, een dichteres-klasgenote krijgt dit jaar meer
belangstelling. Het zou nooit meer goed komen tussen ons.
Pa verplicht mij tot het lezen van Ik, Jan Cremer, met
bijzondere vermelding van de scène waarin de hoofdpersoon het uitzicht van
drollen koppelt aan het beroep van de wc-gangers
-eerste middelbaar
Veel academisch succes, doch niet bij het vrouwvolk en al
zeker niet op literair vlak, tenzij we vertalingen mee rekenen
-tweede middelbare
Ik herinner mij enkel een zeer slap verhaaltje dat speelde
in de Amerikaanse Burgeroorlog, waar mijn pa absoluut niet over te spreken was
-derde middelbaar
Enig succes met een opstel over onze buren. Het thema
Amerikaanse Burgeroorlog blijkt opnieuw geen hit.
-derde middelbaar accent
niks te melden
-vierde middelbaar
Tamelijk geslaagde limericks met leraars in de hoofdrol.
Opdrachten voor Nederlands maak ik niet.
-vijfde middelbaar
Opstel over sportdag wordt voorgelezen. Een verhandeling
voor Nederlands krijgt enige aandacht. Een opstel voor Frans wordt interessant
gevonden. Opstellen Duits jagen de leerkracht Duits de daver op het lijf.
Prulgedichten worden uitgeroepen tot talentvol door
klasgenoten die natuurlijk niet veel gewoon zijn.
-zesde middelbaar
Opstellen voor Engels oogsten maximale lof. Commentaar van
pa: Ja, die leerkracht is zo gewend van afgrijselijke shit te lezen, dat hij
makkelijk onder de indruk is.
Toneelstukskes bij Nederlands schijnen zeer origineel te zijn.
- 1ste Kan geschiedenis
107 paginas met de hand geschreven manuscript Verkrijt
mij, nooit herlezen en nooit laten lezen
-1ste Kan slavistiek
Persiflerende komische stukken om enkele jaargenoten te
entertainen. Lezerspubliek: Vier mensen.
Boelie correspondeert schriftelijk ambachtelijk met stylo-
met zijn vader.
Commentaar van pa: Er zit een beetje verbetering in.
-2de Kan Slavistiek
Brieven in het Sloveens door prof uitgeroepen tot
eclectische literaire parels. Bundel gepubliceerd in Slovenië.
Commentaar van pa: Die kerel is zeker homo.
-1ste Lic Slavistiek
Boelie schrijft full-time voor studentenblad De Slaaf en
wordt op café aangesproken met Ben jij de legendarische scriptor van Slavia?
Commentaar van pa: In dat boekske staat niks interessant,
ik zou er mee stoppen.
Boelie schrijft de toneelversie van Een held van onze tijd
van Lermontov en ontpopt zich in zijn privé-leven con brio als een nieuwe
Petsjorin
Pa komt niet kijken.
-2de Lic Slavistiek
In een groot overzicht van alle studentenbladen wordt de
Slaaf beschreven als:
Het is als de roman Oorlog en Vrede; het is een
meesterwerk, maar niemand leest het.
Pa vindt één stuk van één pagina crimineel goed. (stuk later
opgenomen in Zaaien)
Onder regie (en lichte druk) van hoger genoemde prof
Sloveens, schrijft Boelie een reeks monologen waarvan er drie op het podium
komen, naast een monoloog van Tsjechov.
Een prof in de nabespreking: Ah, ik wist niet dat er ook
Tsjechov tussen zat, ik dacht dat alles van William was.
Boelie maakt Dagboek aan Zoon af. Een archislecht manuscript
dat Gogol zeker zou verbrand hebben.
Boelie gaat mee op schrijfweek met enkele gevestigde
auteurs en krijgt na drie dagen als commentaar: Wij zijn eigenlijk allemaal
jaloers op jou.
Relatief bekende auteur leest toevallig een stuk uit Dagboek
aan zoon dat ligt te slingeren in een kopieercentrum en laat weten dat hij
talent heeft.
-SLO
Boelie schrijft Zaaien, een verbetering ten opzichte van
Dagboek aan Zoon (al was dat niet moeilijk), vindt het zelf goed, maar
uitgeverijen laat het Siberisch koud
Toneelacademie Lennik klopt aan voor teksten en voert die
op. Boelie uitgenodigd op eindejaarsvoorstelling, maar daagt niet op.
Boelie begint aan het Spinnenmeisje, Soraya en Sanja.
Commentaar van andere schrijvers: Zonder talent kan je niet
op 1 raken.
Boelie raakt de onkritische, allemaal-dikke-vrienden-sfeer
al snel beu en stopt met teksten online te gooien.
-DMO
Boelie schrijft Sanja waarvan hij zelf enkel de eerste
drie paginas op iets vindt trekken.
Boelie begint aan de Brekers.
Schrijven wordt vanaf nu echt een dagelijkse routine
-Leraar geschiedenis Halle
Boelie maakt deel 1 van De Brekers af, raakt tot drie vierde
van deel 2 en herneemt dan Het Spinnenmeisje waarvan hij de eerste helft af
krijgt vlak voor journalistieke kruistocht naar het heilige land
Boelie richt samen met Lut, PAN op
Wanhoopsmail en -acties waarbij proffen, gevestigde auteurs
en uitgevers op boekvoorstellingen het mikpunt zijn, stapelen zich op.
Every time I sell myself to you, I feel a little bit
cheaper.
Een stripverhaal waar Boelie het scenario voor leverde,
wordt stilgelegd
Boelie wordt verzocht een kortverhaal op te lappen. Ze
geven mij roestige brommers en ze verwachten dat ik ze ombouw tot een Porsche,
maar het blijft dan wel hún Porsche.
Sssst, mensen zonder uitgevers moeten hun muil houden.
-Mei tot juni 2009: Stem in woestijn nabij Ankara
Boelie wordt aangezocht om een toneelstuk te schrijven over kansarmoede
Boelie schrijft kortverhaal A rare kind of nightmare(enige kortverhaal opgenomen in dit
overzicht) en gaat gedegouteerd slapen, kotst de dagen nadien van geelgroenjaloersige,
verbitter, frustro-envy en beseft dat het fout zit met dat schrijven
Uit facebook gegrepen (dat noodzakelijke kwaad voor de
neo-sociale mens)
We citeren:
X is een sukkel: nu weet ze niet meer hoe ze foto's kan uploaden op
FB...pfff, het lukt gewoon niet meer :(
O,
nee, het einde is nabij! Geef mij een touw en vlug. 't is mijn laatste snik, zonder FB lijd ik een hondenleven.
Een kind van twaalf denkt u?
X is geboren in het gezegende jaar 1957.
X springt iets later onder een trein, blijkens een prompt opgerichte facebookgroep van mensen die dat een geweldig idee van haar vonden. Fans van de zelfmoord van X.
Geef toe, hoe zou u
zelf reageren, als faecesbook plots niet meer werkt? Een dag zonder quizje is
een dag niet geleefd? Wie gaat u anders vertellen welke teletubbie u bent, welke
schoenmaat u écht hebt en of u uw koffie drinkt met of zonder melk? Was u op de
middelbare school ook al een loser? Only one way to find out, niet waar.
Bij de hemelpoort staat juffrouw Gabriël (engelen zijn
geslachtsloos, dus dat geeft hen vrij de keuze) met de inchecklijst voor
nieuwkomers.
U weet dat zelfmoord een grote zonde is, maar met de juiste
redenen komt u er met een tik op de vingers van af.* Wat heeft u tot uw suïcide
gebracht?
X doet jammerend haar verhaal.
Juffrouw Gabriël zet zonder verpinken NVT (niet van
toepassing) bij de volgende vijftien vragen, roept heel zakelijk:
1000 jaar hel. Next!
X snottert er op los, beneden op aarde ervaart men een
tweede zondvloed. Ze probeert nog: Hebben ze facebook in de hel, mijnheer?
Niet mijnheer, maar juffrouw, madame Sukkel, juffrouw! Een
beetje respect he, faecesbooker van mijn kloten.
Boehoehoe, iedereen doet zo gemeen tegen mij vandaag.
Zie daar uw status update voor de komende duizend jaar.
X snift en snottert en stelt zich in de rij naar de hel voor
zondige faecesbookers.
Een eeuwigheid opgesloten in een praatcafé met brrrrrrrr, de schrikbarende ende schabauwelijke wreedheid:
vijftig intellectuelen van elke mogelijke strekking en
achtergrond, maar zonder internetverbinding.
* de engel Gabriël heeft na
zijn uren nog een kleine bijverdienste als vingertikker bij de VN
Wat simpelweg the method voor acteren is, moet de trance
method voor schrijven zijn.
Zet Gimme Shelter of Midnight Rambler van The Rolling Stones
op repeat, niet tien keer, maar dertig, veertig keer.
Schrijf alsof je er niet bent, alsof je zelf al gaan slapen
bent.
Alsof je designerdrugs op hebt, die nog moet worden
uitgevonden.
En als je schrijft over rituele dansers met hoofden van
bokken, die je huis in Afrika omringen, terwijl er een vreemd zigeunerachtige
ouwe troela in haar schijt op je zetel ligt, beschrijf de dingen dan zo zodat de geur van de paginas dampt.
En ga vooral niet slapen vooraleer het einde er staat en je
niet meer weet of je het geschreven hebt of gehallucineerd hebt.
Als verkiezingen iets konden veranderen, waren ze al lang
afgeschaft, dixit de broer van mijn grootvader uit Hofstade, de cynische
hoofdstad van Vlaanderen.
Vorige verkiezingen:
Ik ben op weg naar het stemhokje en bots op één van mijn
vele tantes.
Voor wie heb je gedaan?,vraag ik.
Voor dienen met zijn bril.
Ja, maar hoe noemt hij?
Ja, dat weet ik niet, ze manneke, dat zijn toch allemaal
dezelfde ze, William.
100 meter verder.
Nog een tante, die stemmen in de eerste plaats ziet als een
van hogerhand opgelegde rookpauze.
Zelfde antwoord.
Nog wat verder op, een verre kennis. Eeuwig met een witte baseballkap
op zijn kop. Geen idee wanneer die in de mode is geraakt. In Vlaanderen wordt
helemaal geen honkbal gespeeld.
Ik stem altijd voor de politicus met de gekste naam.
Democratie.
Heerlijk.
Al een geluk dat de oom van mijn grootvader gelijk heeft, of
ik zou mij nog zorgen gaan maken.
een frontale aanval op ingegraven mitrailleurposities met zwaar geschut in tweede linie. Een schoolse herhaling van de landing te Gallipoli zo waar!
We gaan de klasjes Frans een beetje cultuur proberen bijbrengen. Dit in de vorm van Franse liedjes via youtube in de computerklas.
Wat is uiteindelijk het ergste dat kan gebeuren? Een Albanees die ze met pet en al door een pc-scherm rammen? Een Turk die ze wurgen met het snoer van een muis?
De negroïde Braziliaan werd reeds overgeplaatst, omdat hij het slachtoffer werd van een soort discriminerende Apartheid. Dus die zit nu terug safe.
De lokale Turkse Ku Klux Klan zegeviert, 1 AA is terug raszuiver!
Het heeft niet veel gescheeld of de bomen op de speelplaats droegen vreemd fruit!
De liefhebber kan op youtube zoeken naar het liedje 'Strange fruit', om te zien wat ik exact bedoel.
'Ik vind het wel heldhaftig hoor wat jij doet. Voor BSO-klassen gaan staan.'
Als iedereen toch alles behalve een Vlaming in mij ziet, ben ik vanaf nu half Perzisch, een kwart Mongools en een kwart Huns. Ik ben sowieso geen Vlaming te noemen, noch uiterlijk, noch qua karakter, noch qua gedrag. Het enige wat ik met een Vlaming gemeen heb is een volstrekt gebrek aan elegantie en het ontbreken van elke muzikale aanleg.
De Iraanse dualiteit ligt mij veel meer, de oud-Iraanse tradities als Nov Ruz vind ik veel specialer en filosofisch diepgaander dan al onze emotieloze, geroutiniseerd zakelijke pro forma gebruiken hier. Al onze feestelijkheden zijn om bij in slaap te vallen, het enige waar we fier op zijn, is dat we veel kunnen eten.
Als Vlaanderen ooit opgaat in een ander land, is de enige logische keuze: Duitsland.
Dus vanaf nu: 'mijnheer, van waar komt u?'
Iran.
Tenzij in de luchthaven van het (schijn)heilige land, want dan ben ik eventjes terug Vlaming.
Het Horstwessellied (zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Horst-Wessel-Lied) raakt onderhand wat gedateerd en Duits is bij de bevolking toch niet al te populair.
Dus het Vlaams Belang ging op zoek naar een nieuw clublied (om te zingen als de deuren dicht gaan natuurlijk ter maximalisatie van de gezelligheid)
Eentje dat eventjes overwogen werd was:
'Et moi, et moi, et moi' van Jacques Dutronc (zie: http://www.youtube.com/watch?v=TPKACL6Z0-c)
De tekst sloot vrij goed aan bij de gemoedstoestand van de aanhangers en er viel te marcheren op het ritme.
Maar de Franse taal stootte hen uiteindelijk toch te veel tegen de borst.
'Waarom roste, krolse Mata Ruivi liever diarree spettert op de pagina's van De Morgen dan op die van de Brandenburger Zeitung'
Samen met Egmont, een geneeskundestudent, sta ik te Brussel Noord, te wachten op eerst zijn trein en daarna de mijne. Het gesprek is richting de stoïcijnse dood (met ondertonen van seks, rock 'n' roll en vrijgevochtenheid) van mijn TV (teergeliefde vader. Als kind las ik Nero) gekabbeld. Ik ging er vanuit dat Egmont al wist dat mijn TV naar het Walhalla was (als hij mocht kiezen waren de dames van de Walkure-taxidienst waarschijnlijk allemaal brunettes met sixties kapsels in mini-rok die op een punkish ingerichte zolder aan conceptual art doen, een beetje zoals The Factory van Warhol), omdat ik zo'n talent voor valse hoop heb, dat ik nog steeds denk dat toch minstens iedereen die mijn thans semi-gezwollen face (gebeten door een spin) kent ook mijn blog leest.
Ik doe voor de zoveelste keer de schrijnende ende vreeschelijke vertelling en Egmont luistert naar mij als wilde hij mij het gevoel geven dat mijn leed op dat moment het belangrijkste ter wereld was. Goeie luisteraar die Egmont. 'You have suicide genes' luidt zijn geparafraseerde conclusie. 'Pas maar op'
Allemaal leuk en wel, maar ik hou niet van exibitionistisch eenrichtingsverkeer, dus we graven ook even in de psychologische achtertuin van Egmont. Hij heeft er last van dat hij stil schreeuwend, paniekerig wegloopt van zodra mensen een engagement van hem verwachten (heb ik zelf nou niet bepaald last van, de enige persoon die mij van een gebrek aan medeleven kan betichten, ben ik zelf). Zijn papa heeft hem als kind zo gebrainwasht en zo -klassieker- zijn ambities op zijn zoon geprojecteerd, dat hij nu altijd vrij wil zijn en al snel naar lucht moet happen van zodra iemand mede zijn leven probeert te bepalen. Dat mechanisme beseffen, leidt tot nog toe niet tot een bijgestuurd gedrag. Egmont komt terecht in penibele situaties door als een verdwaalde kogel te fungeren in zijn relaties.
Ook knap lastig, maar bij mij zit het anders in elkaar. Ik ervaar de geprojecteerde ambities van mijn pa niet als alien. De clichématige conclusie van ons blitzgesprek luidt nog dat 'opvoeding altijd een beetje beschadiging is'
'Ouders zouden hun eigen kinderen niet mogen opvoeden' (als tiener las ik Gulliver's travels)
Ik weet nog dat ik als kind loog of toch overdreef dat mijn vader niets naliet om zijn ambities over te zetten op mij. Als ik dan faalde was het zogezegd mijn fout niet, want pa had mij gepusht in een richting die de mijne niet was. Voor indekking had ik ongetwijfeld talent, maar van zodra iets mij te makkelijk afgaat, zoek ik een andere uitdaging op, dus ik dek mezelf niet meer in.
Binnenkort hebben we hier katjes in huis. Eens zien of ik mijn ambities op hen kan projecteren. Misschien wordt er dan eentje leadgitarist bij de resurrectie van de band 'Les chats sauvages' en misschien schrijft een ander katje dan de onverbiddelijke bestseller 'Waarom roste, krolse Mata Ruivi liever diarree spettert op de pagina's van De Morgen dan op die van de Brandenburger Zeitung'
Gratis exemplaar bij aankoop van drie Whiskas-producten.
(tenzij de Oxfam-wereldwinkels al eerlijke dierenvoeding verkopen)
Het Horstwessellied (zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Horst-Wessel-Lied) raakt onderhand wat gedateerd en Duits is bij de bevolking toch niet al te populair. 
Samen met Egmont, een geneeskundestudent, sta ik te Brussel Noord, te wachten op eerst zijn trein en daarna de mijne. Het gesprek is richting de stoïcijnse dood (met ondertonen van seks, rock 'n' roll en vrijgevochtenheid) van mijn TV (teergeliefde vader. Als kind las ik Nero) gekabbeld. Ik ging er vanuit dat Egmont al wist dat mijn TV naar het Walhalla was (als hij mocht kiezen waren de dames van de Walkure-taxidienst waarschijnlijk allemaal brunettes met sixties kapsels in mini-rok die op een punkish ingerichte zolder aan conceptual art doen, een beetje zoals The Factory van Warhol), omdat ik zo'n talent voor valse hoop heb, dat ik nog steeds denk dat toch minstens iedereen die mijn thans semi-gezwollen face (gebeten door een spin) kent ook mijn blog leest. 
