Wat volgt is geen wetenschappelijk onderbouwde uitleg

en daarom misschien net de waarheid.

Ge leest in de gazet dat ne voetballer 600 000 euro in de maand verdient.

Ge denkt aan die keren dat ge met nen bal tegen ne muur shotte en ervan droomde om voor 60 000 man stadionvee te scoren. 2 euro de man, dat is niet veel gevraagd.

Maar ge zijt gene voetballer geworden. Ge hebt een bediendejobke, ge werkt in een magazijn, ge spuit gevels, ge plaatst keukens, ge werkt in een call-center. En ge verdient geen 600 000 in de maand, ge verdient er 1600 in de maand (maaltijdcheques en wat ancienniteit inbegrepen)

Ergens wringt dat. Al zult ge dat niet toegeven. En lacht ge dat weg, aan de toog. Gij zijt ne levensgenieter. Ze mogen het allemaal hebben. Pinten pakken, DAT maakt een man. Maar ge lacht toch eens groen als ge de blonde stoten ziet waar zo ne voetballer mee in de boekskes staat.

Of ge leest over ne CEO die niet eens tegen een bal kan schotten maar nog méér verdient dan ne voetballer. En niet één blonde stoot heeft, maar tien nieuwe per week.

En dan nog 't ergste misschien, bijna elke week staat er wel een of andere pipo in de gazet die een idee heeft gehad. Plots. Die heeft plots het gat in de markt gezien. Of die is stommelings bekend geraakt via youtube en die verdient nu zoveel als tien CEO's samen en die zegt dan nog in een interview dat het allemaal toevallig is gekomen? Godverdomme, waarom overkomt u dat eens niet? Aan uwe stomme bureau, aan die lopende band, aan die hoogoven, in die grootkeuken aan de ketels, in de slagerij van een groot distributiecenter, aan 't stuur van uwe camion? Gij hebt zo geen idee'ke om aan die sleur te ontsnappen?

Godverdju, als ge zo eens peinst, is 't precies of iedereen doet het beter dan u. Iedereen is op weg naar het grote geld en de blonde stoot.

Behalve gij.

Maar godverdomme, gij zijt toch ook iemand? Gij zijt toch ne SOMEbody? En dat gaat ge bewijzen ook! Als ge stapt dan stapt ge met zwierende armen gelijk ne gorilla die juist vijf apinnen van achteren gevogeld heeft, terwijl hun echtgenoten er impotent staan bij te grienen. Als ge in uwe auto stapt, vertrekt ge met gierende banden. En ge geeft gas door smalle straatjes en dat bewijst nu toch dat gij nen echte vent zijt, een man, zo groot als al die CEO's, ook al hebt ge nu toevallig geen 600 000 euro bonus gekregen? 

En als een maat u belt, nadat hij tegen een bus is gereden, dan vliegt ge gelijk Batman in uwen baD-mobiel en scheurt ge gelijk ne supersonische viper naar de plek van 't onheil. Want die maat is een grootheid. Want die is vriendjes met u, de grootste grootheid die er ooit rondliep, ook al snappen de kranten dat nog niet. En de controleur die den boel komt opmeten, DAT is ne loser. En die gaat u en uw maat zeggen wat ge moet doen? Zeg, werkt die voor dezelfde gazet die al de verkeerde mensen ophemelt? En ge steekt nu eens echt al het ego, al uw trots die de maatschappij zo miskent in uw vuist en ge geeft dat stukske nobody van een controleur daar een oplawaai waarmee hem uit zijn C&A broek vliegt. En voor effekes, ziet ge 't al voor u, in de gazet: "Moderne ridder springt voor zijn arme, vernederde maat in de bres!" En daarna een eigen televisieprogramma, waarbij gij controleurs controleert en er op wijst dat ze respect moeten hebben voor de opgejaagden der aarde die al eens tegen een bus rijden. En daarna uw biografie. En een verfilming. Ja, ja, het lot is eindelijk eerlijk!

Maar, maar, maar, die smeerlap van een controleur die wil niet mee werken. Die zal nooit nog ergens aan mee werken. Hem is dood. Gelijk een vlieg geplet tussen de uitgehongerde mondwanden van uw verschopt ego.

Ge slaat die dus dood omdat ge uw eigen de grootste nobody van allemaal vindt en heel effkes de machteloosheid die ge elke dag voelt elke keer als ge weer de gazet opent, opzij wilt zetten. De gazet en het showbusiness nieuws dat ge blijft openen gelijk een kind met een gat in zijn tand die blijft lucht langs dat gaatje zuigen om te zien of het nog altijd pijn doet.

En nu naar 't prison. En eerst een proces. Da's ook aandacht, maar de verkeerde. En daar weer van 't zelfde. Er is er altijd ene met een idee'ke dat hem in 't nieuws krijgt. Dennis Black Magic scoort zelfs in 't prison. Die vraagt dat gevangenen porno krijgen in hun cel. Als gij dat vraagt, lachen ze u vierkant uit, maar dien Dennis die haalt daarmee weer alle pers.

Het spel is gefikst, de kaarten zijn vals, ge zijt een nummerke, een niet-winnend lot dat God heeft verloren gegooid en ge hebt iemand dood geklopt. Misschien wel iemand die na zijn werk gewoon graag naar huis ging bij zijn gezin en geen last had van CEO's, voetballers, en instant-mediawonderen.

In uw cel wordt ge melancholisch en als ge een klein beetje discipline had, zou ge de blues leren spelen, maar dat vraagt 10 000 uur oefenen voor ge daar 1500 man mee haalt voor een optreden. En dat is nog altijd 58500 minder dan die voetballer. Ge legt 'I can't get no satisfaction op' van The Rolling Stones, op de I-pod die ge gekregen hebt van uw mama, de enige die nog wil klappen met u na uw gloriemoment.

En ge beeft wat. De 150 kilo geil vlees in het bed boven u, kijkt voor zijn satisfaction uw richting uit. En hij ziet in u ook een nobody. Een nobody met een nauw gat. En de egostrelingen die hij ook al niet in de media vond of op zijn bankrekening, die vindt hij elke avond voor een paar minuten in dat gat van u. 

En ge denkt terwijl uw prostaat tot in uw keel stijgt: had ik nu nooit mogen dromen? En de echte vraag die ge u moet stellen: waarom klop ik iemand dood, komt niet bij u op. In de media in uw kop schrijven ze alleen en zeer lovend over u.

13-04-2012 om 23:59 geschreven door Tederdraads  

Ik word niet rap kwaad. Ik vind dat serieus spijtig. Als kind wilde ik een opvliegend ventje worden.

Als ik kwaad word is het altijd met veel vertraging. Mijn ex-schoonouders vonden mij een schaap. (ik vond hen gieren, en zo hadden we een bont beestenbos, maar soit, da's een ander verhaal)

Een beetje gelijk de zee die lang moet opbouwen voor het met een Tsunami een paar kusten naar het voorpaginanieuws schuimt, zo ben ik.

En nu ben ik kwaad.

Op Geert Callebaut.

Noemt zichzelf regisseur.

Er moet iets van aan zijn.

Hij woont naast een theater en zuipt witte wijn en heeft nog zijn eigen website.

Die mijnheer klampt mij aan, bij een voorstelling waarin 'mijn' andere regisseur de hoofdrol speelt.

'U moet ik hebben', zegt hem. Ik ruik de witte wijn van den Aldi nog. In de theaterwereld is alcohollucht de voorhoede van een opdracht.

Ik krijg een behoorlijk complexe opdracht. Een stuk voor open lucht, acht acteurs, ze spreken allemaal hun eigen taal, het publiek verstaat er niks van, maar alles moet duidelijk zijn in de handelingen. Het moet wild zijn, vol actie, zo gewelddadig dat het grappig wordt.

En wat nog allemaal niet.

Hij wil de première in een park in Gent. Het moet een internationale tournee maken. Ik moet ZEKER betaald worden.

Ik ben een stommerik, en nog erger: een schrijfgeile stommerik. Dus ik schrijf dat. ZONDER CONTRACT (lieve mensen, als uw kinderen ooit schrijver willen worden, schop ze dan als ze nog maar naar een pen durven wijzen, doe ze hun bibliotheeklidkaart opvreten, toon hen foto's van bekende schrijvers – gedrochten allemaal- en als dat niet helpt en ze volharden: schop ze tot ze d'office het woord CONTRACT BRULLEN als ze zich voorstellen.

In een recordtempo schrijf ik dat spel, al zeg k het godverdomme zelf. Zonder contract, godverdoms peperkoeken kalfsvlees dat ik ben.

Geert is enthousiast. Laaiend enthousiast zelfs. Ook over een ander toneelstuk van mij. Ook 1 dat ik in opdracht schreef voor een regisseur die dan later epilepsie-aanvallen kreeg van de drank en in de kliniek eindigde. Maar kijk, DAT vind ik een lekker rock and roll excuus om een toneelstuk af te lassen, daar heb ik verder eigenlijk geen probleem mee. Dat bekt schoon: mijn toneelstuk komt er niet direct, de regisseur heeft zich dood gedronken. Met zo'n excuus kunt ge rustig thuis komen.

Ik wil vooruit met de show. Ik heb ADD (ambitious demon drive) Ik zeg Geert dat het maar de eerste versie is. Dat ik feedback wil om er verder aan te werken. We maken enkele afspraken. Geert gaat op reis. Verzet afspraken. Is onbereikbaar. Ik bel enkele keren, stuur berichten. Ik hoor niks meer.

Nu moet ge weten, Geert, ge hebt nu misbruik gemaakt van het enthousiasme en het talent van een jonge schrijver, maar ge moet nooit of nooit nog aankloppen, want soort gelijk gij, die zijn er als de eerste bij om te profiteren van een ander zijn succes.

Het zieligste van uwe kant, vind ik dat je niet gewoon kunt zeggen: 'Sorry, William, het gaat nu toch niet door, en ik armoezaaier, kan u zelfs geen klein bedragske voor de moeite uitkeren.' Dat zou mij echt niet gestoord hebben.

Echt mee inzitten, doe ik niet. Olie komt altijd boven drijven en met amateurs waar niks in zit, heb ik liever direct ruzie, dan dat ik er eerst een paar maand tijd mee verlies.

Nog een geluk dat ge mij ooit twee gratis tickets bezorgd hebt voor een komedie'ke. Dat was ne schonen avond met een Oekraïense schoonheid aan mijn zij. De schoonheid van de avond zat hem dus wel niet echt in 't toneelstuk.

Ik ben altijd makkelijker in de omgang dan ik zelf peins, dus ik pik dat als mijn kleine compensatie.

Een jonge schrijver moet overal de voordelen in zien, want anders ligt ge rap tussen de met kwik vergiftigde vissen van de Dender.

Er zijn gelukkig ook echt serieuze mensen om mee samen te werken, mannen en vrouwen van hun woord.

Ik wil eigenlijk maar voor één reden schatrijk worden, dat is om al die mensen die mijn ziekelijke schrijfambities altijd zwaar gesteund hebben allemaal een huis te kopen. Die mensen zijn veel meer waard dan ik zelf. 't zijn ambetanteriken die schrijven.

Maar toch, zij die met scepsis bleven kijken naar mijn schrijvelarij, ik weet niet, die vliegen toch op de zwarte lijst.

Een jonge schrijver moet zijn eigen toch een klein beetje serieus pakken, anders kan hij beter wat anders gaan doen. Vergevingsgezindheid levert ten andere minder stof voor boeken dan wat etterige rancune.

Geert, ik kan alleen mensen haten waar ik wat op lijk, in u zit niks, dus hierna ga ik u vergeten, ge moogt zelfs mijn kloten niet kussen.

13-04-2012 om 01:51 geschreven door Tederdraads  

« whatever you do, sex always comes up », Kurt Cobain. 

Aan ‘t station van Aalst. De laatste plek die politieke vluchtelingen van Aalst zien als ze asiel aanvragen in Gent.

Ik heb net vergaderd met een actrice van Artistiek Nest over étage fermé, het stuk dat we brengen op de Gentse feesten.

We willen nog naar een café om na te praten, maar ze durft geen enkel café binnengaan. Na lang wikken en wegen kiezen we toch voor het café op de hoek. Waar de uitbater zo’n aardbeineus heeft dat ik altijd een aardbeienmilkshake bestel. Die daar niet op de kaart staat. Een gemiste kans, met zo’n sappige uithangbord.

‘Mijn’ actrice bestelt koffie. Schuchter met haar hand stevig rond haar portemonnee geklemd. Ze is van Rusland en wel wat gewend qua drankzucht, maar dit beneveld hol is ook een ervaring voor haar.

We zitten nog maar 20 seconden of er vliegt een Marokkaan op mij af (nee, niet met een knipmes, bevooroordeelde lezer)

Hij vraagt of ik een Belg ben. Ik krijg die vraag vaak. Tenminste als ik in België ben. Ik zeg ja en hij vraagt het nog twee keer.

Daarna zegt hij : ‘Man, van liefde he, daar krijg je koppijn van.' 

Daarna waggelt hij naar toilet.

De actrice die ik om redenen van hoe dit stuk verder gaat, anoniem laat, vindt het gelukkig grappig.

De Marokkaan komt terug en maakt duidelijk dat het niet om een liefde voor bier gaat die hem koppijn bezorgt.

« ik ga nooit nog verliefd worden VOOR ik iemand door en door ken »

Dat zoiets ingaat tegen de principes van verliefdheid, zeg ik maar niet. Verliefdheid is een biologisch principe dat voor versnelde kennismaking zorgt. Als ge elkaar al door en door kent, heeft het dus geen zin meer. 

Hij vraagt nog eens of ik Belg ben. Ik bevestig. Maar hij lijkt mij niet te geloven. Ik ben misschien te nuchter om van Aalst te zijn.

Mijn actrice meldt dat ze frigide is. Een zatte omgeving noopt tot ontboezemingen.

‘Mijn vagina heeft een deurtje. Komt er een man aan, dan sluit het deurtje’

‘Astarozne, dveri zakrivajoetse’, zeg ik.

Ze lacht. Dat is het standaard zinnetje in Russische metro’s (opgepast, de deuren sluiten)

We graven een klein beetje in haar verleden. Als amateurpsycholoog doe ik dat graven vaker met mijn lul dan met een schop, de DSM of enigerlei andere deontologisch correcte methode.

Ze zegt dat ze nog niet klaar is voor seks. Ze is 22. Haar deurtje werd voor het eerst opengebroken toen ze 13 was.

Tegenwoordig acteert ze vooral dat ze een plank is in bed. Ze kan zo naar studio Herman Teirlinck. Daar houden ze van dat soort oefeningen.

Ze faket orgasmes. Een walgelijke praktijk. Dat weet ze. Ze had al eens een vriendje die haar plechtig liet zweren van dat nooit te doen. Nu doet ze het wel. Voor de rust in hun huis. Tenminste de rust voor en na de tweewekelijkse tien minuten seks die ze nog heeft.

Ik luister. Aandachtig. Ik doe niks. Ik maak geen move. Frigide vrouwen hebben een verkillend effect. En ik weet dat er meer voor nodig is dan drie keer zeggen ‘Sezam open u’ voor ‘t slot van de deur springt.

Bovendien wacht mijn vrouw thuis. Als ik rap ben, kunnen we nog spreken voor ze slaapt. Een vrouw met antivries in haar bloed.

Ik bestel groene thee. De madame achter de toog weet niet wat dat is. Ze toont mij een zakske lemon en ze vraagt of dat groene thee wil zeggen. Ik zeg van ja. Om er vanaf te zijn. Ze heeft zo die wilde blik in haar ogen, die mijn Schizofrene tante ook had, voor ze medicatie nam.

Achter ons roept er ene : « ik ben al zo vaak gekwetst geweest, ik kan het niet meer, ik kan mij niet meer gegeven. »

‘t is een man tegen een vrouw. De vrouw slaat hard op tafel. Ze wil hebben dat zij al veel vaker is gekwetst geweest. Ze slaat nog eens op tafel. Ze doet dat precies graag.

De Marokkaan duikt weer op. Geen idee waar die altijd naar toe verdwijnt. Misschien verschijnt hij alleen als met empathie naar mijn frigide gesprekspartner kijk.

‘ik heb twee kinderen’, zegt hij, ‘Ashley’ en de andere naam ben ik vergeten.

Ik glimlach vriendelijk en knik.

Dat moet het juiste antwoord zijn, want hij is weer weg.

Ik stap met mijn Russische winterkoningin naar de trein.

Mijn trein is eerst. Ik stap in.

Astarozjne, dveri zakrivajoetse.

We zwaaien nog. 

‘t is kil op de trein.

Ik ben geen kruisvaarder voor vrouwelijk seksgenot meer. Tenminste, niet meer in praktijk.

Ik duik in de Metro. De krant.

En vraag mij af of het kapitalisme de oorzaak is van frigiditeit.

Sinds ik bij Solidair werk, zoek ik de wortel van alle kwaad in het systeem.

Misschien werd ze zo beïnvloed door reclame dat ze vond dat ze seks moest hebben op haar 13.

Volgens de volgende eye-openende (het woord eye-opener wordt tegenwoordig zo vaak gebruikt, dat je zou denken dat we altijd met onze ogen toe lopen) documentaire kan dat :

a fresh look at how advertising traffics in distorted and destructive ideals of femininity

Als ik wil vermijden dat mijn dochters hun vrouwelijkheid en hun seksualiteit vlekkeloos (totaal verkeerd woord hier) verloopt, moet ik ze van kindsbeen af voorzien met zeer scherpe commentaar op die griezelige moderne sprookjes als die waarin een een arrogant wijf met een huid alsof van goud, in de camera lipt:

‘I am drama’

Eerst een drama,

en dan een frigide tragedie.

12-04-2012 om 00:00 geschreven door Tederdraads