Een volbloed perfectionist met een wiskundeknobbel, een talent voor vechtsporten, een hart voor literatuur en een rode boon voor collectieve initiatieven. Het is een zeldzame combinatie. Maar ik ken zo iemand. Een collega. Zo iemand die bovenop zijn kerntaken nog een paar balen extra hooi op zijn vork neemt. Van die karweien die andere mensen alleen zien als hij ze plots niet meer zou doen. Ge zoudt denken dat een volbloed perfectionist u de huid vol schreeuwt als ge fouten maakt. Maar nee, hij heeft ook nog eens een perfectionistische zin voor tact. We mogen het woord 'kritiek' schrappen als iedereen het zo verpakt. Als zo iemand op uw blog terechtkomt en zijn mening geeft, dan luistert ge als ambitieus schrijverke vierdubbel. Normaal is zijn feedback vrij uitgebreid. In het geval van Vrouwenalfabet op mijn Engelstalige blog was hij zeer bondig. “Ge moet een uitgever vinden.” 78 pagina's in word op een blog smijten, het is natuurlijk een debiele ontkenning van alle blogregels. En raad van een volbloed perfectionist negeren is nog debieler. Dus om ergens te beginnen, gezocht: uitgever. En omdat hij er anders vriendelijk wat van zegt of het joviaal in mijn plaats doet: niet vergeten linken naar blogs die ik vermeld. 

21-02-2013 om 23:25 geschreven door Tederdraads  

Nog elke ochtend draait één keer Nevermind of Bleach of In utero of With the lights out, vooral cd 3 van With the lights out, als 'k echt met loden voeten uit bed kom. Er zit dan ook weinig dood in uw muziek. 't is accuut leven. Alsof ge gevild door 't leven gaat en elke indruk gruwelijk intens op u inbeukt in een wereld van self-delusional phonies. 't leven is vreselijk, maar eens ge dat aanvaardt, is het goed en leefbaar. Berusting. “I'm on a plain, I can't complain”. Onthechting. “I think I'm dumb, or maybe just happy.” Slaaf zijn van egocentrisme en in opstand komen tegen uw eigen ego. “I like myself better than you, I know it's wrong, but what can I do.” Oplossen in een ander. “It's now my duty to completely drain you.” Overdonderend liefde. “I'd like to eat your cancer when you turn black”. Nederigheid. “Serve the servants.” Geilheid en hedonisme. “She has a moist vagina. Marihuana.” Escapisme. “Grandma take me home. I wanna be alone.” Passief-agressief. “I'll take the blame again.” Sarcasme. “Forever in debt to your priceless advice.” Haat tegenover alle vormen van arrogantie. “What's my biggest fear? People who have seen it all and let you know it.” Verwondering. “It amazes me the will of instinct.” Feminisme. “Never met a wise man if so it's a woman.” Verlangen naar de ultieme bevrijding.“Distill the life that's inside of me.” Levensangst.“Throw down your umbilical noose so I can climb right back”. Bijtende aanval op zelfvoldaanheid. “Self-appointed judges judge more than they have sold.” en eindigen in schoonheid “It's better to burn out than to fade away.”

Happy birthday, Kurt.

20-02-2013 om 22:59 geschreven door Tederdraads  

Oh, the guilt. Toen ik in een Duitse docu van ARD zag hoe Amazon.de er in slaagt mij nagenoeg nagelnieuwe boeken te bezorgen aan 3,01 euro per stuk. Roemeense en Spaanse uitzendkrachten die ze uitpersen onder het alziend oog van een extreemrechtse bewakingsgroep, HESS. Benauwend om vast te stellen dat ik daar met enkele muisklikken aan heb meegewerkt. Gelukkig regende het verontwaardige reacties van Duitse klanten. Amazon.de verbrak meteen de banden met de neo-nazi's. Ik mag mij dan misschien aan een prijsstijging verwachten, maar er zullen hopelijk enkel bomen en geen mensen sneuvelen om mij mijn favoriete boeken aan huis te leveren. Misschien in mijn steenkolenduits ook eens een klacht sturen naar hun klantendienst. Om mijn Duits met haar op te begrijpen, zullen ze wel geen neonazi's nodig hebben. 

20-02-2013 om 21:45 geschreven door Tederdraads  

20-02-2013 om 21:05 geschreven door Tederdraads  

Kerel op trein. 9 to 5 jobke en thuis gamen, shooters, knal, knal. Sociaal engagement geen cent meer dan de staat oplegt. Geen tijd voor een vriendin. 's Avonds snokken bij een paar internetmokken? Kwakske moet weg. Een held van onze tijd. Het westen sterft uit. Energetische sterfputten. Niet voortgeplant door maximale lustbeleving, heerlijk alleen. Het kan mij niet verdommen. Ik ben pro collectieve voortplantingsstop. Maar een bewuste voortplantingsstop had ik spiritueler gevonden dan zo'n toevallige. Omdat de knoppen van gamepads lekkerder zouden zijn dan de lustknoppen van het andere geslacht. 

20-02-2013 om 21:02 geschreven door Tederdraads  

Wat?

Een miljonair gaat aan de schrijf over vrouwen. Hij is net gescheiden en zet het allemaal eens op een rijtje, hoe dat zo gaat, een man en de vrouwen in zijn leven.

Stijl

Stilistisch komt Vrouwen van de korte-zinnen-school. Korte zinnen voor een kort, maar krachtig effect. Dat werkt. Als de geladenheid, de intensiteit van het vertelde ook nog goed zitten. Er zijn intensere boeken dan Vrouwen, maar met de taal is op zich niets mis. De zinnen lopen, de beschrijvingen haperen niet en zijn niet bij het haar getrokken. Fons Burger doet ook niet krampachtig zijn best om literair te 'scoren'. Misschien heeft hij zich zelfs onbewust een beetje ingehouden om niet alle stijlregisters open te trekken.

Verhaal

De stijl is ok. Wel is het boek nogal op zoek naar een verhaal. Van enige spanningsboog is geen sprake. Wie uitsluitend spannende boeken leest, zal zich niet kunnen vinden in dit boek. Wie zich wil laten opgeilen met soft-porno ook al niet. Wie op een beeldende, dromerige manier iets wil leren over de mannelijke psychologie heeft er meer aan. Trouwens opvallend hoe dit soort boeken voornamelijk door vrouwen worden gelezen. Geen flauwe chicklit, maar een boek dat een eeuwig thema eens iets nieuws wil bijbrengen. Of toch andere invalshoeken.

Opbouw

Het boek heeft twee verhaallijnen. Een coming-of-age-verhaal van de hoofdpersoon als puber. Doet zeer vaag denken aan 'Eros en de eenzame man' van Boon, maar de hoofdpersoon staat steviger in zijn schoenen en is niet zo hulpeloos.

En dan als tweede verhaallijn is er the coming of a midlife-crisis in een later stadium, Deze twee verhaallijnen worden steeds afgewisseld met korte fragmenten. Dat vertraagt het verhaal nogal en is een beetje vervelend. Ik kreeg het boek niet in één ruk uit. Al went het wel.

Dat de oudere hoofdpersoon een miljonair is, lijkt nogal sterk op een excuus om de handen vrij te hebben om van vrouw naar vrouw te springen, zonder verhaal, zonder inzet voor de hoofdpersoon. Meeleven met de miljonair valt moeilijk. Met de jongere hoofdpersoon, die veel meer voor een uitdaging staat -een totaal nieuw element een plaats geven in zijn leven: seks- gaat dat een stuk makkelijker.

De fragmenten met de eerste seksuele belevenissen van de hoofdpersoon zijn intenser, beeldrijker en verruimen de kijk van de lezer op wat seksualiteit is. Mooi is bijvoorbeeld hoe de jongen stopt met overmatig masturberen van zodra hij verliefd is. Zeer realistisch is ook dat de jongen bij het masturberen zich vanalles kan voorstellen, maar net niet het meisje waar hij op dat moment verliefd op is.

Fons Burger snapt de mannelijke psychologie zeer goed. De theorie dat een man vijf vrouwen nodig heeft, is niet baanbrekend, maar plausibel en herkenbaar.

Het boek heeft voetnoten, maar dat aanhangsel lijkt toch meer op franje, dan een noodzaak. Het boek had even goed kunnen werken zonder voetnoten. De voetnoten dienen hoogstens als korte samenvatting van enkele concepten, die op zich geen baanbrekend stof doen opwaaien.

Gewikt en gewogen

Voornamelijk schrijven over seks, is als een soep koken met peper als hoofdingredient. Is peper lekker in soep? Tuurlijk. Maar alleen maar peper, is niet te vreten. Porno schrijven, vervalt al snel in iets als het beschrijven van de toonbank van een beenhouwer. De beste seksscènes vind je in een boek dat niet in de eerste plaats over seks gaat. Vrouwen is geen porno, maar schenkt veel aandacht aan seks. Opwindende seksscènes zijn opwindend binnen de context van een goed verhaal. Dat goed verhaal ontbreekt hier, dus de seksscènes zijn niet opwindend. Maar was dat de bedoeling van Fons Burger?

Waarschijnlijk niet. De bedoeling lijkt mij eerder om clichés te doorbreken. De hoofdpersoon is geen karikatuur van een macho. Hij valt niet op grote borsten, voelt zich niet geraakt in zijn mannelijkheid als een vrouw hem in zijn kont vingert. Spijtig is dat de hoofdpersoon blijkbaar over een grote lul moest beschikken. Als het dan clichédoorbrekend moet zijn, had een hoofdpersoon met een micropenis een heel ander verhaal kunnen opleveren. En de erotiek ware opwindender geweest binnen de context van een echt verhaal, maar dat zei ik al.

De hoofdpersoon is miljonair, lijkt van het leven al niets meer te verlangen en heeft koppig besloten om een boek te schrijven. Fons Burger lijkt hetzelfde te hebben gedaan: hij moest en zou een boek schrijven. Over een onderwerp dat hem nauw aan het hart ligt: vrouwen. Maar het is geen verhaal dat hij echt kwijt moest, hij moest een boek kwijt en hij schreef er een. Het resultaat is een boek dat bij momenten, zeker niet altijd, een beetje een ziel mist, wat vooral duidelijk wordt in de dialogen.

'zei ze nadrukkelijk', als er bij moet worden gezegd dat een personage iets 'nadrukkelijk' zegt, dan schort er wat aan je dialoog, de lezer moet voelen dat ze het nadrukkelijk zei.

Het boek krijgt je als lezer voornamelijk mee, doordat je wel voelt dat de auteur een sympathieke, ruimdenkende kerel is door fragmenten die wel een intense stem hebben. En sja, lezen over vrouwen en seks is als pizza eten, zelfs middelmatige pizza gaat er vlot in. De fragmenten met de 'jonge' hoofdpersoon zijn met veel meer liefde geschreven dan de andere stukken. Het ware interessant te weten wat de auteur daar zelf over vindt.

Fons Burger kan duidelijk stukken beter. Als hij zich concentreert op een echt doorleefd verhaal, zoals in het 'jonge' gedeelte en niet zozeer op een tastbaar eindresultaat: een boek. Mannelijke schrijvers hebben die orgasmedrang en er is niet altijd passie nodig of geduld voorradig om tot dat orgasme te komen, net zoals een boek ook sneller af raakt met boekdrang en doorzettingsvermogen, dan met echte passie en vertelgenot. Fons Burger heeft zeker en vast een grote passie voor vrouwen, maar in dit boek blijkt dat maar gedeeltelijk.

Mijn eigen 'Vrouwenalfabet' (zie http://williampeynsaert.wordpress.com/) is overigens in hetzelfde bedje ziek. It takes one to know one.

Vrouwen was trouwens de titel van mijn tweede poging tot een manuscript, 9 jaar geleden. Een verdomd goeie titel voor een half manuscript dat qua inhoud goed leek op Vrouwen van Fons Burger, maar door gebrek aan ervaring, zowel als schrijver als op vlak van vrouwen, bleef steken in beschrijvingen. Het boek zal alleszins een bijzondere plaats krijgen in mijn boekenkast en ik hoop Fons ooit eens te ontmoeten.

Wie iets interessant wil lezen over mannelijke seksualiteit, kan het boek hier bestellen: http://www.fonsburger.com/boeken/vrouwen/

Mijn eerste poging tot een manuscript heette overigens Verkrijt mij, waar uiteindelijk alleen de stripfiguur Verkrijt: (www.verkrijt.net) is van overgebleven. Een stripreeks over het onderwijs, die op zijn best is als ze daait om...

vrouwen.

20-01-2013 om 20:01 geschreven door Tederdraads  

In het Nederlands klinkt de titel nog idioter dan in het Duits: 'Hinter deiner Angst liegt deine Krat, 5 Schritte zu dem Leben das sie leben wollen'.

Ik lees nooit zelfhulpboeken in het Nederlands, ik lees die altijd in een andere taal. Zo leer ik sowieso iets bij, ook als het een slecht boek is dat mij inhoudelijk niets bijbrengt.

Dit boek van Jonathan Alpert is ok. Niet geweldig, maar best ok. Alpert maakte naam als therapeut van de grootverdieners van Wallstreet. Ik zag hem voor het eerst in een ijzersterke documentaire over de bankencrisis: 'Inside job', over de criminele praktijken van topbankiers en traders en de zogenaamde 'onafhankelijke' economen die het allemaal goedpraten. En ook over het type persoonlijkheid dat een vijfde privé-jet wil kopen als er al vier op zijn oprit staan. Dat is waar Jonathan Alpert verschijnt in de docu. Hij legt de psychologie van die mannen uit.

Ik googelde hem en het bleek dat hij een boek had geschreven. Ik bestelde het in het Duits.

Ik herken er veel dingen in die Anthony Robbins al (beter) uitlegde. Hij begint zijn boek ook op dezelfde manier: door te zeggen dat klassieke therapie een heel erg dure en heel erg nutteloze manier is om je leven uit het slop te halen. Dat doet hij overtuigend. Hij is heel erg gekant tegen de therapeut als 'neutraal' klankbord. Die aanpak waar alles vanzelf opgelost raakt, als de patiënt al zijn problemen aan de neus van de therapeut hangt, en de therapeut op tijd en stond vraagt: 'hoe voel je je daarbij?' Zonder ooit een woord advies te geven, een standpunt in te nemen of tot een andere actie aan te sporen dan pillen slikken.

De raad om je angst te overwinnen samengevat:

-loop niet weg van je angst, maar confronteer jezelf ermee, alle angst is angst voor het onbekende, de enige manier om angst te overwinnen is die aanpakken

-beschrijf je ideale leven, stel een realistisch plan op, begin direct stap voor stap aan de uitvoering

-schrijf op wat je tegenhoudt om je leven te veranderen, want we hangen vaak vast aan situaties die we eigenlijk haten, uit angst van de kleine voordelen die deze situaties ook geven te verliezen. Basically: wees niet tevreden met alleen maar 'ok', als je leven niet geweldig aanvoelt, dan is het niet geweldig. 

-schrijf alle voordelen op van de nieuwe situatie die je nastreeft, blijf jezelf er aan herinneren

-focus op wat je wil en niet op wat je niet wil, angsten vervullen zichzelf, dus denk positief. Alpert kant zich wel tegen de 'filosofie' van The Secret die zegt dat gedachten alleen dingen aantrekken. Alpert benadrukt dat er natuurlijk ook actie nodig is.

Het is allemaal niets nieuws. Anthony Robbins gaat veel dieper. De oefeningen van Robbins zijn ook veel beter en leiden tot meer zelfkennis en een betere inschatting van je geluksniveau, vroeger, nu en zelfs in de toekomst en je doelen.Anthony Robbins slaagt er ook in om elke situatie in het leven anders aan te pakken, niet alleen de situaties waar je angst voor hebt. 

Het vijfstappenplan van Alpert is best ok, maar voor wie niet vertrouwd is met zelfhulpboeken en zoals velen vastgeroest zit in conformistische denkpatronen over hoe we ons leven moeten uitbouwen, zal dit boek alleen zeker niet de grote doorbraak forceren.

Als ik iemand maar één zelfhulpboek moet aanraden, zou ik dus zeker niet dit aanraden.

Maar mijn Duits is er wel weer op vooruit gegaan.

23-12-2012 om 17:40 geschreven door Tederdraads  

Mijn Syrische leerling is een Belg. Geboren in Zweden, maar opgegroeid in Brussel. Zijn vader is Assyrisch, zijn moeder is Arabisch. Thuis spreken ze Assyrisch en Frans. Arabisch spreekt hij ook, als hij op bezoek gaat bij familie in Damascus.

Hij heeft een bachelordiploma en hij wil graag zijn Nederlands verbeteren. Zijn Nederlands is al goed en hij vertelt vlot. Over de situatie in Syrië bijvoorbeeld.

Hoe gaat het met je familie in Damascus?

“Op dit moment hebben ze het goed. We skypen regelmatig. Er zijn natuurlijk problemen. Als ze van hun huis in de hoofdstad naar hun huis op het platteland willen rijden, doen ze daar nu vijf uur over. Vroeger duurde die rit maar één uur. Dat komt door alle wegversperringen.”

Ik lees met hem een krantenartikel in de Metro over de buitenlandse strijders die daar rondtrekken en moorden.

“Die komen binnen via Turkije naar Syrië. Ze worden opgeleid in Turkse trainingskampen.”

Ik zeg dat de media hier doen uitschijnen dat Turkije zich bedreigd voelt door boosdoener Syrië, alsof Syrië op het punt staat om Turkije aan te vallen.

“De media hebben het helemaal fout”, zegt hij.

“De rijke elite van bijvoorbeeld Qatar en Saudi-Arabië betalen arme mannen uit bijvoorbeeld Libië om te gaan strijden in Syrië. Ze laten zich vangen. Ze zijn dom. Ik hoop dat ze dom zijn, want intelligente mensen doen zoiets niet.”

Wat gebeurt er als Assad (een naam die 'leeuw' blijkt te betekenen) aftreedt?

“Dan is hij dood.”

Wat gebeurt als de rebellen Assad verdrijven?

“Dan zal de situatie in Syrië verslechteren. Vooral de minderheden zullen veel slechter af zijn. De Christenen, de Koerden, de Assyriërs. Buitenlandse krachten willen van Syrië een strenge moslimstaat maken en daarom willen ze Assad weg.”

23-12-2012 om 10:27 geschreven door Tederdraads  

Op woensdag las ik samen met een studente een interview van Paul Verhaeghe. Haar niveau is al heel hoog, dus het mocht wel een complexe tekst zijn. Het was mijn eigen interview met Paul Verhaeghe, maar dat heb ik haar niet gezegd. Ik heb mijn naam onder het interview ook geknipt. Ik ben als ex-narcist in behandeling bij mezelf en oefen bescheidenheid.

Toen Verhaeghe het had over pestgedrag op het werk en ruzie over trivialiteiten, werd ze plots emotioneel en
werd ik plots van leerkracht naar therapeut gekatapulteerd. Dat gebeurt 80 procent van de tijd dat ik les geef. Ze vertelde een erg trieste geschiedenis over hoe een vrouwelijke collega haar pestmails stuurde. De reden: ze zou te luid hoesten!!

Al snel werd duidelijk dat die collega zich erg bedreigd voelt (mijn leerling heeft een beter diploma dan haar) en zich vooral bedreigd voelt door andere vrouwen, als die aandacht krijgen van mannelijke collega's.

Zeer bizar. Echt gedrag van kleine kinderen.

Mijn leerling staat gelukkig vrij stevig in haar schoenen, al zou je op het eerste gezicht denken dat ze het voor de hand liggende slachtoffer is, en stapte met de mails naar de baas. Ook zo dom van die collega om haar slachtoffer alle bewijs gewoon kant en klaar in de hand te leggen.

Niemand hoeft mij dus wijs te maken dat Paul Verhaeghe in zijn boeken overdrijft, dat het niet klopt, dat het uitzonderingen zijn of dat alleen psychiatrische gevallen zich zo gedragen.

De toenemende gevoelens van onmacht drijven velen tot frustratie en tot idiote initiatieven om toch ergens een beetje macht uit te oefenen. En als geen nuttig terrein gevonden wordt, om die macht te laten gelden, dan kan het ook wel door een collega te terroriseren.

Mijn eigen gevoelens van machteloosheid richten zich ofwel (negatief) tegen mezelf, in mentale zelfverminking, een stem in mijn hoofd brutaliseert mij dan, of (positief) in het ondernemen van actie.

Zo schreef ik gisteren naar een tentoonstellingsruimte of ze wat hebben aan mijn kortverhalen. Ze vragen om verhalen in te sturen en dan zullen ze zien of ze die in een kunstinstallatie kunnen verwerken.

Het zijn kleine babypassen voorwaarts, it's a long way to the top, if you wanna rock and roll.

Ah, ik moet wel zeggen, vroeger gaf ik mij ook over aan pestgedrag tegenover collega's. Dat was voor ik Verhaeghe had gelezen. Ik heb, om maar één beschamend voorbeeld te geven, Ramsi Nasr (het geeft niet als ik zijn naam fout spel), nog gepest op zijn Facebookpagina, tot hij mij ontvriendde.

Frustratie is een gevaarlijk gevoel. Een schop in je maag van onzichtbare krachten. Het enige wat je er mee kunt doen, is het zien als 'a call to action' (merci, Anthony Robbins) en er iets constructiefs mee doen.

Pestmails sturen is geweld en geweld keert zich altijd tegen jezelf. Dat mag karma heten of een moreel axioma, maar het is zo.

22-12-2012 om 19:44 geschreven door Tederdraads  

Mijn bewaarengel is ergens in augustus met (hopelijk maar een half) sabbatjaar gegaan. Sindsdien voel ik mij zo'n beetje het balleke in een pinball kast.

Een van de tegenslagen van vandaag, was de reactie van een uitgeverij. Omdat wij vooral niet alleen over successen willen berichten, maar ook, in tegenstelling tot zowat iedereen, ook evenzeer ons falen met u willen delen, zodat gij daar desgewenst lering kunt uit trekken, het volgende:

From: ldehaes@linkeroeveruitgevers.be
To: rigoreobstinato@hotmail.com
Date: Thu, 20 Dec 2012 10:56:45 +0100
Subject: RE: uw interview in Humo

Geachte Heer Peynsaert,

Ik heb net uw ms gelezen, maar werd er niet echt door gegrepen. Ik vond de verhalen vrij vlak geschreven, zonder spanningsboog, en ook stilistisch excelleerden ze niet. Jammer.

Toch bedankt voor het vertrouwen.

Met vriendelijke groeten

Leo de Haes

_______________________________________________________________________________________________________________

Beste Leo,

Hartelijk dank voor uw feedback.

Hier leer ik tenminste iets uit. Andere uitgeverijen reageerden
met een standaard afwijsbriefje. Enkel uitgeverijen De Geus
en Augustus vonden het wel goed, maar meenden dat ze er geen
breed publiek mee konden bekoren.

Nogmaals bedankt en een prettige dag gewenst,

William

________________________________________________________________________________________

En een nog een mail later, stuurde ik:

Beste Leo,

Ik moet helaas akkoord gaan met je beoordeling van onze lerarendecamerone.

In bijlage een ander soort kortverhalen. Wil je vooral eens kijken naar Breek de cirkel
en Scalpenjagers. Merk je daar enige verbetering of ontbreken ook daar een spanningsboog en stilistische kwaliteiten?

Breek de cirkel stond onder andere in Gierik&NVT, maar goed, ik hoor liever feedback van jou.

Beste groeten,

William

Toen mijn vader eens afgewezen werd door een tamelijk obscuur tijdschrift, stopte hij direct met schrijven. Mijn vader dacht dat je geboren werd met talent of niet. Dat er zoiets als 10.000 uur met feedback nodig was, daar had hij nooit van gehoord. Wij bestelden toen nog geen zelfhulpboeken via Amazon.

Wel deden wij toen het licht uit, vervloekten ons lot en sloegen de eer aan onszelf. Dat is een goede, schone uitdrukking, die het goed weergaf, wat wij toen deden, wij sloegen de eer aan onszelf en wij trokken zelf de deur achter ons dicht. Mijn moeder vraagt mij zopas of ik dat nu ook ga doen.

Nee, ik ga dat niet doen. En 't moet op mijn gezicht geschreven zijn, want 't is al de tweede vandaag die mij zoiets vraagt.

Kunt ge geloven dat ik BLIJ ben met de reactie van de Leo? Weet ge wat uitgevers normaal antwoorden?

'uw manuscript past helaas niet in ons fonds'

En wat moet ge daar dan van maken? Weet ge hoeveel vragen dat oproept? Was het te lang? Was het te kort? Moest de hoofdpersoon liever een vrouw zijn? Scheelde er gewoon iets aan het einde? Moest het toch een happy end zijn? Lag het aan de titel?

Vragen!! En geen antwoord, want in dezelfde mail zeggen ze dan dat ze geen tijd hebben om die vragen te beantwoorden.

Maar de Leo, die antwoordt dus, die zegt kort en duidelijk wat er aan scheelt: geen spanningsboog, stilistisch ook niets speciaals aan.

Awel, daar kan ik iets mee aan. De spanningsboog is inderdaad ver te zoeken in die verhalen. Ze zijn te beschrijvend. En er zitten opvallende gedachten in, maar goed ja, een spannende pageturner is het niet. En we gaan nu niet vervallen in een klaagzang over dat het toch barbaars is dat de boekenmarkt enkel spannende boeken eist. We kunnen ons geen andere realiteit wensen, we kunnen alleen maar proberen die realiteit een beetje naar onze hand te zetten.

Dan maar mét spanningsboog. U vraagt, wij draaien he. Schrijvers zijn hoeren, maar dat had u vast al geraden.

Zeer veerkrachtig, in en naast het bed, op en aan de schrijftafel.

20-12-2012 om 23:54 geschreven door Tederdraads  

's Morgens in den trein lees ik James Ellroy. Een autobiografisch boek over zijn jacht op vrouwen. Geen platte zever over van het ene wijf op het andere springen. Geen uitgesponnen CV van een zelfverklaarde Cassanova. Nee, brutaal eerlijk. Waarom lees ik dat? Omdat zijn stijl mij bevalt. En normaal schrijft hij thrillers en ik lees niet graag thrillers. Waarschijnlijk meer uit haat tegenover modetrends, dan omdat ik thrillers haat. Anyway, als ik beter wil schrijven, moet ik vooral leren van zijn stijl. Een beetje gelijk 't leven zelf, alsof iets u vooruit schopt, maar ge weet niet goed wat en ge weet zeker niet waar naar toe. 

Overdag op 't werk, schrijf ik in een groene notaboek alles wat in mijn kop vliegt dat kan dienen voor een verhaal. Kans is groot dat ik er nooit meer naar kijk, naar die notities, maar als 't idee echt de moeite waard is, zal het wel eens schreeuwen van dat papier waar 't nu op staat.

Terwijl ik les geef, hoor ik de anecdotes van mijn leerlingen over hun werk, en dat geeft een klein beetje troost. Na de les kus ik bijna de grond omdat ik niet in de financiële sector moet werken. En de anecdotes van mensen die vrede hebben met de 9 to 5 world geven mij een beeld van wat zo'n mensen willen lezen NA vijf uur. En dat is meestal niet wat ik schrijf. Daarom moet ik ook nog altijd les geven en kan ik niet leven van schrijven. Daarom vermoordt schrijven mij nog altijd een beetje meer dan het mij leven geeft.

's Avonds thuis, schrijf ik dit, gewoon om op te warmen, en om regelmaat te hebben. Schrijven is niet moeilijk, het is ritme en routine opbouwen dat moeilijk is.

Ik overloop ook alles wat ik ooit geschreven heb. En dat is nogal wat. Ik heb geteld. 95 procent heb ik gewoon op kant gesmeten. In een map gezet. Getiteld: niet goed genoeg. En dat is zeer beleefd van mij. Het zijn verhaaltjes gelijk Stefanie Meyer ze waarschijnlijk ook schreef, als ze vijf was.

Er zei mij vandaag iemand dat ik mijn talent niet serieus neem en dat daardoor anderen het ook niet serieus nemen.

Zeker iemand die ook te veel zelfhulpboeken (weinig zelf en weinig hulp) leest.

En als ik dan 95 procent van mijn oeuvre in de vuilbak heb gesmeten, zonder enige emotie eigenlijk, ik heb niet zoveel emotie op overschot dezer dagen, dan vertaal ik een paar pagina's van een Frans boek.

En ik stel mij maar geen vragen bij waarom ik een schrijverken ben, want ik heb gemerkt dat dat soort waaromvragen u doen verlangen naar een zeer innige en long overdue omhelzing met Thanatos.

19-12-2012 om 23:11 geschreven door Tederdraads  

18-12-2012 om 15:21 geschreven door Tederdraads  

Een sms van een ranzige schurfthond. Ik zie hem nog zitten in zijn ruime kantoor. Een glazen bureau met een dik rood Arabisch tapijt onder. Met schilferige melkvlekken besprenkeld. Als ik hem een document voorlegde om te tekenen, telde ik altijd die melkvlekken. Of ik zocht patronen in die melkweg. Soms kon ik er het gezicht van een trieste nar in zien, zij het dan met 1 oor en 1 oog en geen haar. Maar toch, een nar, gek van verdriet, met een halve zotskap op zijn hoofd.

Ik moest me op iets concentreren, want naar de handen van onze ambassadeur kon ik echt niet kijken. Met die gouden ringen om zijn vettige vingers. Die gouden pen die hij in zijn knuist hield als een kleuter een wascostift. Niet alleen vond ik zijn vingers lijken op varkensworsten, enkele waren ook zo vergeeld dat ze op sigaarachtige hondendrollen leken. Zijn lijfgeur maakte het er ook niet beter op. In zijn bureau hing een zurige walm, als van de resten van een visgerecht die al dagen op het aanrecht staan. Die geur moffelde hij wat weg met een overvloed aan deo, een standaard mannendeo. De geur was nog het best te vergelijken met de stank die hangt in kleedkamers van vervallen fitnesscentra.

Achter zijn rug om noemden we zijn kantoor het abbatoir. Als de mannen van onze lokale staf naar zijn kantoor sloften, zagen ze er uit als lammeren die wisten dat er hen straks iemand bij één achterpoot liet hangen en hun keel over sneed. Hij zelf zag er op geen enkel moment uit als een ambassadeur, maar eerder als een opgezwollen veeboer, die flink wilde etaleren hoeveel poen hij schepte met het kweken van beesten. Daarom al dat walgelijk pompeuze goud. Als ik iemand zie met goud op of om zijn lijf, weet ik al meteen dat we geen beste maatjes worden.

Ik ben als diplomaat in tientallen landen geweest, heb heel wat ambassadeurs gekend. Sommige daarvan waren echte kampioenen, mensen met een hart voor mensen. Een en al positieve drive. Andere waren gewoon berekende bloedzuigers. Voor hen was buitenlandse zaken alleen maar de nek waar ze het zoetste bloed konden zuigen. Hij was de ergste in die soort.

Tot ik die sms kreeg, dacht ik nooit nog wat van hem te horen. Ik hoopte ooit wel iets in de krant te lezen over hem. Dat zijn vieze hobby aan het licht was gekomen. Dat er een onderzoek was ingesteld. Dat hij zijn diplomatieke carrière helemaal kon opdoeken. Dat zijn echtgenote hem helemaal had uitgekleed. Dat hij in voorarrest zat. Dat zijn celmaten elke avond zijn mannetjeskut uitwoonden met knoertkanonnen van lullen. Dat hij zijn kak geen halve minuut meer kon ophouden. Dat hij wakker werd in zijn eigen stront, met zijn kont vastgekoekt aan zijn matras.Dat hij tegenwoordig zo'n trechteranus had, dat je een kattin en vijf jongen in zijn reet kon laten nestelen. Dat die kattin zijn lul alleen nog gebruikte als krabpaal.

In land X was zijn lul een ornamentele sabel en de wachters van onze ambassade moesten die dagelijks opblinken met de precisie en inzet van een koninklijke erewacht.Waarom het die wachten moesten doen, is mij nooit duidelijk geweest. Daar bestaan toch clubs voor? Zelfs in land X bestaan daar clubs voor. De geilste van allemaal waarschijnlijk, want inderdaad, het mag niet in land X. Dat maakt het natuurlijk alleen maar lekkerder voor de mensen die de Griekse beginselen zijn toegedaan.Verbod maakt een lekkere saus. Waarschijnlijk was ie gewooon bang dat ie bekenden tegen het lijf kon lopen. In die obscure underground scene weet je natuurlijk nooit wie er allemaal aan je piemeltje sleurt. Ik denk echter dat hij vooral kickte op het machtsmisbruik. En 't was een ongeloofelijke krent. Een schandknaap betalen voor geleverde diensten zat er niet in. Ik heb hem eens twintig minuten weten ruzie maken met een kelner, omdat er op een rekening van meer dan 150 euro een sausje stond dat hij niet besteld had. Een sausje van 40 cent. Twintig minuten ruzie voor 40 cent. En die gozer verdiende in een maand wat heel het restaurantpersoneel samen verdiende, in één jaar of nog langer, wie weet.

Toen ik opgeroepen werd als getuige in zijn proces, was ik even blij als met een winnend loterijlot. Nee, verdomme, blijer. Ik heb mijn zoon gebeld, ik was toen net even drie weken thuis en niet op verplaatsing, en jongen, we hebben het op een zuipen gezet. Die zoon van mij is twee keer zo groot als zijn ouwe en als die het op een hijsen zet, moet je uitkijken. Nee, ik heb een heerlijke zoon.Goeie knul. Studeert architectuur. Knap moeilijk, maar hij worstelt zich met de vingers in de neus door alle tentamens. Als hij niet studeert, is hij de hort op met vrienden, in hun zeilboot. Ze zeilen als vikings, zo snel. Als ze een haven binnenvaren, spelen ze voor de grap, keihard 'Immigrant Song' van Led Zeppelin. Ken je die? Een nummer over een plundertocht van vikings. Heeft het ritme van snel en agressief roeien. Heerlijk man. En als hij niet zeilt, nou dan hijst hij bier en zit hij achter de vrouwen aan. Kortom, een zoon om helemaal trots op te zijn. Echt helemaal super.

Dankzij die Droogebrandt krijgt mijn zoon dus straks alle gore shit te lezen die zijn vader heeft uitgevreten. Ja, ja, Droogebrandt is natuurlijk leep. Die dekt zich wel in. Heeft hij dus mijn hele dagboek gekopieerd. Dom van me. Echt hard dom van me. Eén keer heb ik mijn laptop op kantoor gelaten, daar in land X, en die ene keer heeft hij het gelapt om mijn dagboek te kopiëren. Is natuurlijk poepsimpel. Heeft hij niet eens zelf gedaan, 't was een digibeet eerste klas. Om ambassadeur te zijn, kwalificeer je het makkelijkste als je helemaal niks kunt. Nee, een van zijn pijpslaven heeft dat voor hem gedaan. Zijn handen stonken vast nog daar die piemel toen hij mijn laptop verkrachtte.

700 pagina's in word. De grote Clint-leak. Zo heet ik. Clint is mijn bijnaam. Clint Eastwood symboliseert als acteur hardhandige rechtvaardigheid. Rechtvaardigheid met of zonder steun van de wet. Ik heb ooit eens iets totaal illegaal gedaan om iemand uit een hellegat te redden. Details hoeven niet. Dat is één van de heel weinige dingen die ik zelfs niet opgetekend heb in mijn dagboek. Gelukkig, want dat zou pas echt een ramp zijn. Alleszins, één collega heb ik het ooit verteld. Die begon mij toen Clint te noemen. Hij vond toch al dat ik op hem leek. En de bijnaam plakte. Sindsdien noemt iedereen me Clint. Ik introduceer me wel nooit zélf als Clint. Laat het maar aan andere mensen over om te beslissen of ik Clint ben voor hen of niet.

Die 700 pagina's krijgen mijn vrouw en mijn zoon straks dus te lezen. Dat dreigt de sms toch. 700 pagina's. Het zijn er nu 900. De laatste 200 bestonden toen nog niet. Mijn verhouding met een Albanese furie, een echte neukgriet, die alleen geen zin had als ze diep in slaap was, die ontbreekt dus. Veel verschil maakt het niet. De eerste 700 zijn smerig genoeg. Heel smerig. Ik heb er alles van me afgeschreven wat me ook maar een beetje van mijn stuk bracht, in die hele diplomatieke carrière van me. Met de schunnigste, meest vieze termen die ik kon bedenken. En dat waren er toen heel wat, want ik hing altijd uit in de bruinste kroegen. Ik heb nooit wat gehad met schone schijn, ik hou van lekker ruig. In mijn hele diplomatieke carrière heb ik niet één keer een stropdas gedragen. Blijf ver uit mijn buurt, met die stoffen slangen. Eretekens voor mensen die hun ziel hebben verkocht. Meer is het niet. 'kijk naar mij, ik conformeer, ik ben hoer voor geld' Dat zeg je met die dingen. Godverdomme, jongen, nee. NON SERVIAM.

Ik ken geen flikker Latijn, ik heb helemaal geen formele educatie gehad, maar ik ken wel elke catchy slogans. Die Romeinen moeten de eerste reclamejongens in de geschiedenis zijn geweest. Nemo me impune lacessit, vind ik ook een hele leuke. Niemand lacht ooit ongestraft met mijn bek. In de praktijk kan je zoiets moeilijk consequent waar maken, maar ik vind wel dat je het moet proberen. Wie onrecht ongestraft laat, zet de hele mensheid in de zeik. Ik heb niet veel principes, maar dewelke ik heb, die zitten goed verankerd, hoor. Ik ben voor ruig en geen gezeik en geen gekwebbel en ook geen geroer rond die pot. Nee, godver, in die pot is het te doen. Recht vooruit.

Maar. Grote maar: netjes. Ik ben voor netjes. Wij mensen moeten verdorie wel respect voor elkaar hebben. Neem nou zo'n ambassadeur. Het kan mij geen flikker schelen of die nou 20 piercings in zijn oorschelp jaagt of graag een pamper draagt of alleen kan klaarkomen als zijn wijf met hoge hakken over zijn buik jogt of zich zo te barsten vreet dat hij een pens meezeult zo groot als een goed ontwikkeld walvisjong. Kan mij allemaal geen moer schelen, zolang iemand zijn werk netjes doet en respect heeft voor iedereen. Heel simpel.

Waar ik niet tegen kan, is als mensen moedwillig andere levende wezens gaan zitten jennen, folteren of anderszins schade gaan berokkenen. Dat geldt dus ook voor dieren. Heb ooit eens een zwaar geketende labrador vrijgekocht. Heeft mij toen een hele smak geld gekost, maar ik kon het niet aanzien. Dat zielige beest op een mini-koertjes aan de ketting, pal in de hete tropische zon. En als ik zoiets doe, hoef ik achteraf zelfs geen dank te horen. Al moet ik wel zeggen dat de dankbaarheid in de ogen van die hond, de meest oprechte, diepgaande expressie van dankbaarheid is geweest, die ik ooit gezien heb. Als ik ooit bewust dood ga en mijn leven in een flits aan mij voorbij trekt, dan is dat paar vochtige ogen zeker nog een deel van die flits. En daar ben ik ook weer dankbaar voor. Altruïsme is natuurlijk nooit zo heel erg altruïstisch, dat weet ik goed. We streven allemaal maar naar zo veel mogelijk welbehagen in dit leven. En daar doen we goed aan, want straks zijn we allemaal hard dood. Het kan zo gebeurd zijn, dus laat ons godverdomme nog een biertje nemen.

Hey, maar, neem nou die zoon van mij. Die haalt zijn kicks uit het leven en die studies van hem pakt hij netjes aan. Helemaal top dus. Nog voor hij die hele zooi gaat lezen, ga ik stevig bier drinken met hem en dan vertel ik hem alles zelf wel. Kan hij zich de lectuur van 700 pagina's zonder enige interpunctie en vol spellingsfouten (want ik schreef natuurlijk schroeiend snel en altijd beneveld en in opgefokte toestand) besparen. Nee, echt, dat komt goed. Ik kan mij dat gesprek al woord voor woord herinneren en het moet nog komen. Die zoon van mij, die snapt het. Dat ik alles met een rok genaaid heb achter de rug van zijn moeder om, ok, dat kan even slikken worden. Maar hij moet weten wie zijn ouwe is. En godverdomme, 't is zelf een vent. Hij weet zelf ook dat je niet langer dan twee jaar en vier maand met hitsig genoegen op de zelfde vrouw kruipt.

Dat gáát gewoon niet. Zo werkt het nou eenmaal NIET. Een vent moet kunnen jagen. Die heeft variatie nodig. Als je als man de jacht opgeeft, stop je met leven. Dan komt er vet op je lijf te zitten, want dan hoeft het allemaal niet meer. Vadsig is de vent, die niet meer leeft om het vrouwvolk te plezieren. Mannen jagen op kut, dáárom accumeleren ze kapitaal, dáárom willen ze een dikke sjees, dáárom willen ze een grote keet bouwen met een loei van een oprit. Ze willen kut kunnen kopen. Niet rechtstreeks, maar onrechtstreeks. De details van hoe attractie tussen man en vrouw werkt, kan iedereen elders lezen. Hele bibliotheken puilen uit met die shit. Kort gezegd: zo'n vrouw wil een stabiele vader voor haar kinderen, het moeten niet per se zijn kinderen zijn, maar hij moet wel stabiliteit geven. En in ruil wil ze met plezier met de benen wijd gaan. Een man heeft variatie nodig. En als dat niet zo is, moet je nodig naar je schildklier laten kijken, want dan loopt er echt iets mis met je hormonenhuishouding, hoor. Daar hoef ik geen endocrinoloog of whatever voor te zijn.

Goed, de zoon, dat komt dus goed, nee, dat komt heus goed. Blijft de vrouw over. Delphine heet ze trouwens. Klinkt als de naam van een oud besje dat alleen nog buiten komt om de twee meter stoep voor haar deur te vegen en om naar de mis te gaan, maar dat is het niet. Ik heb een prachtvrouw. Echt, een prachtvrouw. Alles doet ze voor mijn zoon. God, jongen, ze koopt hem zelfs seksboekjes. Ok, de meer verfijnde seksboekjes, maar kom, het blijven boekjes met blote tieten. Voor mij regelt ze ook alles. Zonder die vrouw van me, ben ik een totale chaoot. Jongen, ik kan zonder haar nog geen hemd kopen. Multitasken dat die vrouw kan. En een energie! Jezus, man, als die ergens aan begint, dan is het niet morgen geregeld, maar gisteren.

Weet je waar ik haar leren kennen heb? In volle oorlog. Echt waar, vlakbij en gloeiend heet aan het front. In Libanon was het. Dat mag je weten. Beirut. Sabra en Chatilla, zegt je dat wat? Nee? Ja, je bent te jong. Nou, als beesten hebben ze daar mensen afgeslacht. Echt gewoon ijskoud afgemaakt. Daar zijn mensen gecrepeerd die ik kende. Denk eens aan een paar maten van je, en stel je voor dat die met hun hele familie van borstbeen tot lies helemaal opengehakt worden. Daar zit je even mee in knoop, kan ik je wel vertellen. Nou, ik moest daar zijn. Ze schoten met artillerie toen, vlakbij me sloegen de granaten in. Maar onze ambassade daar moest dicht. Iemand moest het doen. Een zware klus, maar dat is goed. Dat is leven. Het moet niet te makkelijk gaan in het leven. Dan verlies je na verloop van tijd alle plezier in de goeie dingen. Geef mij nou nog maar een bier en neem jij nog een wijntje. Het kan zo met ons gebeurd zijn, jongen. Daar in Libanon was het ook echt bijna met me gebeurd. Gelukkig had ik toen twee katten. Die katten hebben toen mijn leven gered. Echt waar. Die beesten hoorden de granaten komen, nog voor ik ook maar iets vermoedde. Dan begonnen ze zo hard te zingen, echt zingen, een soort oerzang voor krijgers, zeg maar. Nou dan wist ik dat ik moest lopen. Tijd om de grond te knuffelen, zeg maar. Zonder hen was ik opgeblazen samen met mijn slaapkamer. Dan hadden ze mij samen met de resten van mijn matras bij elkaar kunnen schrapen. Als kebabvlees met veertjes.

Ik was daar gelukkig niet alleen. Zij was daar ook. Vrijwillig. Eigenlijk deed ze een rustige job in Den Haag. Maar toen niemand wilde vertrekken naar Beirut om de tent daar te sluiten, gaf ze zich vrijwillig op. Dat zegt natuurlijk heel wat over haar. En toen ze pas gearriveerd was, werd het net héél link. Toen voelde je op straat echt dat de man met de zeis achter elke hoek stond, hoor. Nu toen kreeg ze vanuit Den Haag ook meteen bericht, dat ze maar gelijk weer moest terugkeren. Nou, dat wilde ik niet. Daar alleen zitten tussen de kogels, nee bedankt. Dat wilde zij gelukkig ook niet, dus ze bleef. Een hele week zaten we samen in de residentie van de ambassadeur.

Dat doodsgevaar schept zo'n band. Ik kan echt niks bedenken dat een diepere band schept. Je leert elkaar niet aan een blitztempo kennen, je leert elkaar kennen aan líchtsnelheid. Een keer samen wegduiken voor een ontploffing en je staat qua intimiteit al een maand verder. En wij hebben toen veel moeten duiken. De eerste avond sliepen we al als lepeltjes in elkaar. Maar toen geen seks, nee geen seks. Daar waren we echt te kapot voor. We sliepen nauwelijks twee uur per dag. En niet eens aan één stuk. De lokale staf liet je 20 minuten wachten terwijl ze je lunch haalden en je viel zo in slaap waar je zat. Een ambassade sluiten in spoedtempo is een heel karwei. Er zijn honderden kleine dingen die moeten afgezegd worden. Je moet een boel mensen contacteren en dat dus in volle oorlog. Er moet ook nog eens een heel archief vernietigd worden. Lokale staf moet ontslagen worden en uitbetaald. Dat is het absurde van oorlog natuurlijk. De normaliteit moet doorgaan temidden van de grootste abnormaliteit.

Na een week vertrokken we naar Damascus. De rest van die sluiting konden we wel vandaaruit regelen. Toen de stress wat van ons afviel en alles wat we gezien hadden, pas goed begon door te dringen, kun je je wel voorstellen wat er gebeurde. Als konijnen hebben we geneukt. Alsof ons leven ervan hing. En eerlijk gezegd, op dat moment hing ons leven er ook echt van af. Neuken was therapie voor ons, terug familiair worden met het leven. Het gekke van zo'n angstsituatie, is dat je verslaafd raakt aan die angst. Zo'n oorlogsituatie is met niks te vergelijken, 't is één lang shot adrenaline. Er zei eens een generaal: 'het is goed dat oorlog zo gruwelijk is, anders zouden we het te leuk gaan vinden.' En daar had ie gelijk in.

Maar dus, ik en die vrouw van me, zijn in elkaar verstrengeld, lichaam en ziel, temidden van oorlog. Zij is deel van mij en ik ben deel van haar. Ik kan geen twee minuten lang kwaad op haar zijn. En zij niet op mij. Stel je voor, toen ik over straat moest tussen de sluipschutters, om de tuinman zijn laatste paycheck te brengen, ging zij met me mee. Dat wilde ze mij niet alleen laten doen. Net zo toen ik de auto van de ambassade moest van de hand doen. Bij een autodealer vlak buiten het centrum, terwijl we geen idee hadden wat er vijf straten van ons vandaan aan de gang kon zijn. En toen zij ergens heen moest, ging ik natuurlijk ook mee. We hadden helemaal geen tijd om die dingen samen te doen. Werk zat. Je wist niet waar eerst beginnen, maar we gingen met elkaar mee. Er was gewoon geen andere optie.

Nu, die vetzak denkt dat hij me bij mijn ballen heeft. Ja, ok, in zekere zin wel. Ik zag het helemaal niet komen. Voel mij belazerd als de eerste de beste schooljongen. En ik ben nooit van plan geweest om mijn vrouw wat te vertellen. God, jongen, nee. Het kan zijn dat ze het weet. Het kan. Ik hoop dat ze het zelf ook doet. Echt waar, ik hoop dat ze zelf ook haar pleziertjes heeft. Laat ze zich maar goed suf neuken. Zo'n prachtvrouw, de natuur schreeuwt er gewoon om. Maar ik kan het niet meer. Bijna 30 jaar getrouwd, jongen. Dat lúkt gewoon niet. Dat gaat aanvoelen als incest of zo na een tijd. Ik kruip in bed nog wel stevig tegen haar aan, hoor. Heerlijk is dat. Maar seks, nee, jongen, dat hoeft toch echt niet meer. Hoe moet ik het je uitleggen? Het zou gewoon beledigend zijn om het nog met haar te doen. Volgens mij gaat ze achteraf echt wenen, hoor, als we het nog zouden proberen. Als je bedenkt hoe het ooit geweest is tussen ons in bed, en wat voor schertsvertoning het nu zou zijn. Jongen, dat zou gewoon vreselijk zijn. Als een tachtigjarige topvoetballer die het opeens in zijn bol haalt om zijn successen van weleer nog eens dunnetjes over te doen bij een topclub in Engeland. Vreselijk. Een aanfluiting van alle succes dat er aan vooraf ging. Je moet wel eindigen in schoonheid, hoor. Die dingen moeten met vuur gebeuren. Met vuur of niet. Natuurlijk is het pijnlijk om het niet meer te kunnen. Zij vindt het spijtiger dan ik, geloof ik wel. Maar dan zegt ze: 'In bed is het niet meer wat het geweest is, maar ik zie jou toch graag, hoor.' Kijk, noem dat dan liefde. Wij zijn maatjes. Je hebt wel een maatje nodig, hoor. Begin daar maar voor rond te kijken. Zoek je een maatje. En na twee jaar en vier maand, moet je maar stout wezen. Of je haar dat dan zegt of niet, dat is een keuze die je zelf moet maken. Ik ben altijd geweest voor het principe: laat rust, waar rust is. En laat ons eerst nog maar een wijntje nemen.

Nu krijgt ze het dus straks te horen. Geen idee hoe ze zal reageren. Misschien trapt ze mij er wel uit. Ze kan hard zijn, hoor. Een zacht ei trekt echt niet vrijwillig naar een gehaktmolen. Misschien doet ze ook niks. Of misschien brengt ze de hele toestand terug in balans en bekent ze mij dat ze al jaren gratis en voor niks meedraait in pornofilms waar jonge kerels wat oudere grieten helemaal lam rammen. Geen idee. Echt niet.

Het gaat hem ook helemaal niet alleen om dat overspel. Ik heb wat uitgevreten, hoor. Ben altijd stout geweest. Jezus, jongen, ik moest ooit niks anders doen dan overlijdens van Nederlandse toeristen vaststellen. Hoe ik achteraf over die lijken heb geschreven, ik weet nog niet hoe ze daar op reageert, hoor. Misschien vindt ze wel erger dat uit die 700 pagina's blijkt wat ik eigenlijk allemaal ok en fascinerend vind. Moet er niet eens zelf deel aan gehad hebben. Ik had eens een post in een land en daar was het de gewoonte dat je met een bende makkers ging eten aan een ronde tafel. Onder die tafel zat een griet en die pijpte random de aanzittenden.Wie niet kon verbergen dat hij klaarkwam, betaalde de hele rekening van het diner. Geweldig toch? Heb ik zelf nooit gedaan, maar ik vond het wel allemaal geweldig. Jongen, op een andere post, kroop ik elke dinsdag in een sauna. Dan zat er tussen mij en een makker een griet, een hoge diplomate, en die rukte ons allebei tegelijk af. Vond ze ge-weld-ig, ze lachtte zich slap, de hele tijd, tot die twee lullen in haar beide vuisten ook weer helemaal slap waren. Eerder stopte ze niet. Brullen van het lachen deden we. Elke keer.

En dat gaat zo 700 pagina's door. Mijn affaire met de Albanese wordt haar gelukkig bespaard, want dat was gloeiend hete passie van de bovenste plank. Dat mens zoog me zo leeg, dat ik van het leven eventjes helemaal niks meer hoefde, volmaakte extase, even vrede met het hele universum. Nu dat krijgt ze niet te lezen. Niet dat het nog veel verschil maakt. Er is rottigheid zat.

Jongen, we zijn nu een week verder en je wil natuurlijk weten hoe het afgelopen is. Heb ik getuigd tegen die menseneter? Ja, ik heb getuigd. En jongen, de advocaten van de tegenpartij hebben gesmuld. Dat kan ik je wel vertellen. Ja, klopt, dat wil zeggen dat moeder en zoon mijn dagboek hebben kunnen inkijken. Met de zoon is het helemaal gegaan zoals ik zei. Hij wilde het zelfs niet helemaal aanhoren, hij wilde gewoon in mijn ogen kijken en weten of ik zijn moeder echt graag zag. En daarna hebben we gehesen en hebben we over de grieten in zijn leven gesproken en over voetbal. Heerlijk dus. Helemaal top.

En met Delphine? Ja, jongen, daar heeft ze mij toch weten te verrassen. Het hele manuscript heb ik voor haar uitgeprint. Alle 900. Twee dagen later zaten de eerste 700 inderdaad in de bus. Er arriveerde zelfs een exemplaar op haar werk. Ik was er nooit aan ontsnapt. Ik heb het haar overhandigd. 'Ik had het niet meer verwacht', zei ze. En ze nam mij bij de hand en nam me mee naar boven. Ze zei: 'trek nou maar de lade van mijn nachttafel open.' Daar lag het. Alle 900. Netjes in een rode ringmap. Als van God geslagen keek ik haar aan. Ik dacht ok, nu ramt ze een keukenmes tussen mijn ribben. Maar toen zei ze: 'Geen página heb ik er van gelezen. Niet één. En dat zal ik niet doen ook. Maar ik vind het wel goed dat ik het in de buurt heb. Ik heb jou helemaal bij mij zo. Maar ik hoef het niet te lezen. Niks daarvan. Want wat er ook in staat, ik ken jou toch al. Alle goed en alle kwaad. Je bent een deel van mij hoe dan ook. En wat het is ook dat je gedaan hebt, je bent toch altijd elke verplichting aan mij en aan onze zoon nagekomen. En als we samen lepeltje lepeltje liggen voel ik nog altijd dat we samen compleet zijn.En sorry dat ik in je laptop heb zitten neuzelen, maar als ik zeg dat ik er niks van gelezen heb, buiten hier en daar toevallig een woord, dan is dat ook echt zo. Het heeft mij gewoon rust om het te kunnen lezen als ik dat zou willen, maar het naast me hebben is al voldoende.'

Jongen, ik heb gejankt. Gejankt heb ik en ik jank nooit, maar toen heb ik gejankt. Daar kon zij dan weer niet tegen en toen zei ze dat ik moest ophouden en dat ik een sufferd was en dat ik onze boot maar eens moest gaan schoonmaken, iets nuttigs moest gaan doen, in plaats van stom te staan grienen over niks. En dat zei ze ook: 'Toen je laatst die pervert mee de bajes in hielp draaien, herinnerde ik me weer even perfect waarom ik met jou getrouwd ben. En hoe ongemeen geil ik jou vroeger vond. Maar in die tijd had ik het jou niet kunnen vergeven. Nu gaat het zelfs niet over vergiffenis, nu is er alleen aanvaarding. En ik heb het liever zo, want ik heb tenminste een man die leeft. Die als met een gigantische slurf alle merg uit het leven zuigt en dat ook weer terug de wereld in stuurt. Wat je ook gedaan hebt, het maakt jou jou, en ik aanvaard jou en alle shit die er bij hoort, ik heb er nooit een centje last van gehad, dus waarom zou ik dat dan nu wél hebben?'

Ik keek naar haar. En misschien was het de angst die van me afviel, maar ik kon me ook perfect herinneren hoe ongewoon geil ik haar ooit vond. Maar nee, jongen, we hebben geen seks gehad. Ook dan niet. Wel hebben we geslapen onder de blote sterrenhemel op het pas gepoetste dek van onze boot. Lepeltje lepeltje. Dat gaf mij even zo veel harmonie als toen die Albanese het wit uit mijn ogen pijpte. Je bent nog jong, maar ooit snap je dat. En neem nou verdorie nog een wijntje, en stop met me aan te kijken alsof ik God ben. En zeg mij, godverdomme, heb je nou al een maatje?

Want jongen, zonder maatje, red je het echt niet, hoor. Het kan zo gebeurd zijn, maar met een maatje eindigt het tenminste altijd in schoonheid. Neem nou nog maar een wijntje, jongen, je hebt het nodig, je moet nog leren slurven. Als je met een ouwe zak elke vrijdagavond op café zit, dan moet je echt nog leren slurven. HAHA, hey, maar ik vind het wel gezellig, hoor. Neem nou nog maar een wijntje. En vraag straks de dienster of ze na haar werktijd met je meegaat,want het kan echt zo gebeurd zijn, jongen. Maar... Ja, inderdaad, maar doe het wel netjes.

17-12-2012 om 20:17 geschreven door Tederdraads  

1.

Richten om te verminken. De slogan van onze compagnie. Spuwer, onze kapitein, schreeuwde het elke keer als we het vuur openden. Daarna propte hij altijd rustig zijn mond terug vol pruimtabak. Hij sneed dan met zijn mes een flinke brok van een pak. Wie teken deed, kreeg ook een grof stuk. Tabak hadden we meer dan voedsel, dus hij kon kauwen en uitdelen wat hij wilde. Daarbij liep hij dan rechtop langs onze linie, alsof hij flaneerde langs een boulevard. Niemand van ons liep ooit weg. Waarom bang zijn als de kapitein het zelfs niet nodig vond om eens te bukken als er lood onze kant uitkwam?

Als de vijand te ver weg was om doel te treffen, lagen we op onze rug achter de borstwering en keken naar hem. De kapitein herinnerde ons aan de romantische momenten van het begin. Drie jaar geleden toen de oorlog meer iets had van een middelleeuws steekspel, spannend en niet overdreven gevaarlijk. Hij was de enige in onze compagnie die nog een volledig grijs uniform droeg. Compleet met blauwe mouwen om aan te duiden dat hij bij de infanterie diende. Volledig correcte standaarduitgave. Zo'n uniformen zag je alleen het eerste jaar. Die aan de overkant hadden ons via zee afgesneden van zo wat alles wat een mens nodig heeft om een beetje verzorgd voor de dag te komen. Wij droegen allang bruine uniformen. Bruine lompen eigenlijk, met blauwe broeken gestolen van de vijand. Hoe slechter iemands kleren, hoe verder die van huis was. Onze moeders en zusters maakten zelf onze uniformen en stuurden die op. Als je moeder en zusters achter de gevechtslinies zaten, dan moest je wachten tot de kop van iemand van jouw grootte er werd afgeblazen. Wij schoten echter bewust géén koppen af.

Richten om te verminken. Dat deden wij. Knieschijven. We wisten wat dat betekende voor het slachtoffer. Versplinterd bot. Amputatie. De redenering van de kapitein: een gewonde daar moeten drie tot vier man voor zorgen. Dat zijn drie tot vier man minder in de slaglinie. Na zijn amputatie schrikt hij thuis ook nog eens kandidaat vrijwilligers voor de vleesmolen af. Een levend pamflet tegen de oorlog.

Zwartvoet en ik hadden nog een andere reden om de bovenkant van de blauwe stippen voor ons te vermijden. Een hoofd raken, was een economisch risico. Beschadiging van de waren. We hadden Pete omgedoopt tot Zwartvoet om twee redenen. Hij had effectief altijd zwarte voeten. De enige van ons die nog een nieuw paar schoenen had kunnen kopen, deed dat liever niet. Hij was gierig en 'aan het tempo waaraan wij marcheren, kan je elke maand wel een nieuw paar schoenen kopen.' Hij was zo gewend om blootsvoets te gaan, dat hij de schoenen van dode vijanden liever doorverkocht, dan een paar voor zichzelf te houden. Verder hadden we hem natuurlijk zo gedoopt, omwille van zijn specialiteit: scalperen.

Het was mei 1864 en hij kreeg nu heel veel oefening. Die aan de overkant, hadden een nieuwe bevelhebber. Generaal Grant. Koppig. De slager, noemden ze hem. Zelfs de kranten van zijn kant. Hij had er niet beter op gevonden dan onze lijnen te rammen tot er van ons geen één meer over was. Hij had meer pionnen, dus hoeveel hij er zelf verloor maakte niet zoveel uit.

We waren numeriek in het nadeel, maar we hadden ook voordelen. Wij groeven ons in waar we maar konden en wij hadden thuisvoordeel, we kenden elk paadje door elk bos. Die pionnen van generaal Grant moesten, als zijn plan wilde lukken, wel willen blijven aanvallen. Op vreemde bodem, ver van huis. En zoals wij ze bij bosjes wegmaaiden, konden ze niet al te optimistisch zijn. De kwaliteit van wat ze tegenover ons gooiden, ging er ook op achteruit. De moedigsten sneuvelden natuurlijk het eerst. Of de domste. Moed en domheid vonden we een debateerbaar thema.

Voor mij mocht de oorlog nog wel een tijdje duren. Er zat onverwacht veel geld in deze calamiteit. Als businesspartner van Zwartvoet ging het mij financieel voor de wind. Stom toeval hoor. Zo'n talent voor scalperen had ik niet. Als ik niet aan het geld dacht, vond ik het vooral lijkschennis.Die ongoddelijke bedoening liet ik liever over aan Zwartvoet, maar mijn jongste zus werkte in de duurste kapperszaak van Richmond, onze hoofdstad. Dus hij had mij nodig om de scalpen te verkopen tegen de beste prijs. De buit lieten we ophalen door Jethro, onze laatste familieslaaf. Zwart als pek, maar zijn haar zo grijs als het uniform van onze kapitein. Aan het begin van de oorlog had pa hem mij meegegeven als persoonlijke assistent, om tijdens de marsen mijn spullen te dragen. Maar die simpele ziel maakte mij belachelijk. Van zodra hij de minste spat bloed zag, viel hij flauw. Maar goed, ondertussen hadden we een veel betere taak voor hem gevonden. We moesten er wel voor oppassen dat we onze buit goed verpakten, anders viel hij toch weer flauw. Van de reuk alleen al. Mijn ouders waren aan hem gehecht, ikzelf had hem zeker verkocht, oud of niet.

Normaal kwam hij elke maand om nieuwe buit, op een oude knol van vader.Geheel alleen. Geen haar op zijn grijze hoofd dat er aan dacht om over te lopen naar de blauwbloezen om zijn vrijheid te ontvangen. Niet op zijn leeftijd. Sinds Grant dagelijks onze linies hamerde, kwam hij om de drie dagen. Altijd hadden we een hele zak vol.

Die zak ging recht naar de kapperszaak van mijn zus. De trotse aristocratie van Richmond kon het zich niet veroorloven om kaal door het leven te gaan. Ze betaalden in goud voor pruiken. In goud. Niet met ons geld dat niks waard was. En zelfs niet met het geld van de vijand. Nee, echt goud. Onze natie vocht voor haar leven en toch waren er nog rijke smeerlappen die goud konden geven aan luxe.

2.

Zwartvoet en ik hadden soms discussies. Ik zei: 'Kunnen we de scalpen niet beter achterhouden tot ná de oorlog? Aan dit tempo doen we de prijzen voor pruiken instorten. Vraag en aanbod, weet je wel.'

'Kijk', zei hij,' het is niet omdat je jaren bij die noordelijke sjacheraars en zwendelaars gewerkt hebt, dat jij de enige bent die verstand heeft van zaken. Denk je nu werkelijk dat ik in deze business blijf na de oorlog? Het eerste wat ik doe als we deze oorlog gewonnen hebben, is een heleboel slaven kopen. Prijzen voor slaven gaan geweldig de hoogte invliegen, als we eindelijk gewonnen hebben. Niemand twijfelt dan nog aan de economische en sociale gezondheid van onze 'vreemde instelling'.

Er zat wel iets in zijn redenering, maar toch: 'We kunnen de scalpen toch opsparen tot vlak na de oorlog? Dan mondjesmaat verkopen, om de prijzen stabiel te houden en pas dan investeren in slaven?'

'O nee', zei Zwartvoet, 'kijk, dat hebben die noordelijke charlatans je natuurlijk niet bijgebracht. Reputatie, kerel. Ik wil na de oorlog niet bekend staan als scalpenjager. Ik wil een respectabele slavenhandelaar zijn. Met mijn staat van dienst als soldaat om mij de nodige sociale status te geven. Onze scalpenhandel moet niemand onder mijn neus komen wrijven dan. Voor je het weet, heb je de reputatie dat je een wreed man bent, die zijn goederen schandelijk behandelt en dan weigeren de klanten te kopen bij je. Tenzij je prijzen natuurlijk laag genoeg zijn. Nee, hoor, na de oorlog was ik mijn handen af van deze business. En de eerste die mij dan nog Zwartvoet noemt, daag ik uit tot een duel. In respectabele zaken is reputatie alles, kerel.'

Ergens in juni stabiliseerden onze linies. Wij groeven ons in. Zij groeven zich in. Net of we gezamenlijk kampeerden bij de rivier des doods. Die rivier was dan de strook niemandsland tussen onze loopgraven in. Ze vielen niet meer aan tot onze lijnen, ze bleven zitten waar ze zaten, dus het werd moeilijker om aan scalpen te komen. Onze handel moest blijven draaien, dus soms trokken we er 's nachts op uit, met spades waarvan we de rand vlijmscherp hadden geslepen. Dat was in de krappe ruimte van een loopgraaf een veel efficiënter wapen dan een musket en maakte geen lawaai. Maaar zo'n nachtelijke excursie was erg riskant, ze lagen aan de overkant niet altijd te slapen. En zelfs als we er eentje keelden, dan nog hadden we geen tijd om hem even rustig te scalperen.

Op één zo'n nachtelijke excursie slopen we plat op onze buik over niemandsland. 'Voel jij dat ook?,' vroeg ik. 'Wat dan?', vroeg Zwartvoet, die het lemmet van zijn bowiemes eerst van tussen zijn lippen haalde om te kunnen spreken. 'Net of iemand graaft', zei ik. 'Bangerik', zei hij. 'Nee, echt', zei ik en drukte mijn oor tegen de grond. 'Luister. Ik hoor houwelen' Zwartvoet snoof. 'Jongen, je hallucineert. Je hebt te lang in de koolmijnen van die smeerlappen gewerkt. Daar moet je wel wat aan over houden. Da's geen werk voor blanken.'

'Ik meen het Zwartvoet, luister nu gewoon eens even.' Zwartvoet drukte met een zucht zijn hoofd tegen de grond. 'Als Spuwer weet dat je stemmetjes hoort, laat hij je meteen afvoeren, hoor. Dan deel ik de winst alleen nog met je zus.'

'Hou je kop en luister.' Ik was echt niet gek, ik hoorde mensen graven. 'Hey, hoe doe je dat?', vroeg Zwartvoet. 'Ik doe helemaal niks,' fluisterde ik bits. 'Ze graven onder ons.'

'Wie dan?', vroeg Zwartvoet. 'Trollen?'

'Nee, jong, zij natuurlijk. De blauwzakken'.

Ik bedacht dat we tegenover jongens uit de staat Michigan lagen. Daar had je veel mijnwerkers tussen, net zoals ik er ooit één was geweest, vóór de oorlog. 'Dat doen ze niet zomaar', zei ik.

'Echt niet?', vroeg Zwartvoet en hij duwde zijn gezicht met grote ongelovige ogen vlak tegen het mijne. Ik rook ranzige bacon in zijn adem. 'Denk je niet dat het leven in de loopgraven die blauwzakken in mollen veranderd heeft, die niet beter weten dan maar wat te graven?'

'Doe niet zo dom. We moeten terug. Melden aan de kapitein wat we gehoord hebben. Ze graven vast een tunnel tot achter onze linies om ons zo in de rug aan te vallen.'

'Melden? Aan wie dan? Hoe ga jij aan Spuwer verklaren wat wij midden in de nacht met onze buik plat in niemandsland doen? Een luchtje scheppen? Overlopen, maar halverwege misten we de compagnie al? Slaapwandelen? Als hij weet wat we echt doen, draaien we de bak in.'

'Ach kom', zei ik, 'uiteindelijk doen we juist onze soldatenplicht als we die smeerlappen kelen.'

'Akkoord, maar dat we ze scalperen vinden ze aan de top nooit goed. Weet je nog toen Quantrill die negersoldaten zonder pardon uitmoordde nadat ze zich al overgegeven hadden? De regering weigerde meteen Quantrill en zijn mannen nog te erkennen als legitieme soldaten. Is dat wat je wil? Door je eigen regering als outlaws bestempeld worden voor overdreven wreedheid ? Ook al is die dan gericht tegen de vijand. En als ze weten wat we er aan verdienen, laat Spuwer ons verrot slaan tot we elke gram goud aan hem hebben gegeven.'

'Spuwer is een te grote patriot om zich te verrijken in zo'n business.'

'Ja, en wat dan nog, vent? In beslag nemen doet hij het toch, al was het maar om cadeau te doen aan onze regering. Denk toch eens na.'

'Kijk, we hoeven niks te zeggen over onze handel. We zeggen gewoon dat we er niet tegen kunnen om stil te zitten in die konijnenpijpen van ons en dat onze handen jeukten om er enkele te grazen te nemen.'

'Dat geloven ze nooit. Niemand is zo ijverig.'

'Ach weet je, ze zijn straks zo blij dat we dit tijdig ontdekt hebben, dat ze ons als beloning een dubbel rantsoen geven.'

'Waarom moeten we dit eigenlijk melden?'

'Denk na, Zwartvoet, je wilt toch dat wij deze oorlog winnen? Als we verliezen kan je een dikke streep trekken door die slavenhandel van je.Als je hun gevangenissen al overleefd.'

Zwartvoet vloekte. 'Niet zo luid', siste ik. 'Als wij hen kunnen horen, kunnen zij ons ook horen.'

'Kunnen we er niet eerst enkele naar hun Schepper zenden? Sinds we zo ingegraven zitten, ligt onze handel volkomen stil.'

'Als we dit melden, hebben we de poppen aan het dansen, dan komt er vanzelf terug schot in onze zaak.'

Zwartvoet haatte de noorderlingen om hun neus voor zaken, maar zelf verstond hij ook alleen maar het argument van de dollar. We keerden terug. Een half uur later lieten we Spuwer wekken. Hij stuurde meteen een koerier naar de kolonel van ons regiment. Die zou het aan de generaal van onze brigade melden. En die weer aan de bevelhebber van onze divisie. Die aan de korpscommandant en die aan onze zeer gerespecteerde leider, Lee. Die zag er niet alleen uit als God de Vader, sommige aanbaden hem ook zo. Ik niet. Als hij echt God de Vader was, hadden we twee jaar terug al gewonnen en nu niet vast gezeten in de modder.

Spuwer salueerde naar de koerier en stuurde hem weg. Dan gorde hij zijn revolver om en zei:

'En nu jullie twee.Wat deden jullie in hemelsnaam midden in de nacht tussen de linies?'

Tegen mij: 'Wil jij zo graag terug naar je mijnen?'

Hoe zeer ik ook elke last van mijn dienst voor het Zuiden droeg, altijd bleef er wel iets van wrevel hangen, omdat ik voor de oorlog in het Noorden had gewerkt.

'Nou, voor de draad ermee. Wat waren jullie van plan? Ik wist niet dat jullie zulke grote patriotten waren dat jullie zelfs op eigen initiatief nachtelijke verkenningstochten hielden. Doen jullie dat vaker?'

We zeiden niks.

'Jullie twee gaan nu onmiddellijk terug en tot zolang de zon niet opgaat, houden jullie de vooruitgang van die lustige gravers bij, gesnopen? Als dit goed uitdraait, stel ik verder geen vragen, hebben jullie dat goed begrepen?'

We keerden terug. 'Godverdomme', vloekte Zwartvoet, 'ik zei toch dat we hier onze bek moesten over houden.'

'Kom aan, Zwartvoet, we helpen zo de oorlog winnen.'

'Die wordt zonder extra moeite van onzentwege ook wel gewonnen, hoor. Die winkeliers en fabrieksjongens aan de overkant winnen geen oorlogen. Ze weten geeneens waarvóór ze vechten.'

'Om Noord en Zuid bij elkaar te houden natuurlijk. En sommigen voor de vrijheid van onze slaven.'

'Ach kom, aan, wat hebben zij daar aan? Die jongens willen zo snel mogelijk terug naar hun fabrieken of hun stinkende varkensboerderijen.'

'Ze schieten wel goed op, hier onder. Ik hoor hen al niet meer.'

We kropen over onze buik, terug naar onze linies, op zoek naar het geluid van de pikhouwelen.

'Zeg me niet dat we het spoor kwijt zijn', zei Zwartvoet. 'Spuwer zet ons voor de rest van de oorlog op zwaar korvee.'

'Ssst.'

'Straks gaat de zon op. Als we dan nog tussen de linies zitten, hebben we nog drie seconden en er zit een bal lood door onze hersenen'

'Ssst', zei ik weer, 'zo horen we hen nooit.'

'Hoe kunnen ze nu zo verdomd snel graven?'

'Wat wil je? Het zijn mijnwerkers.'

'Kun jij ook zo snel graven?'

'Ik weet hoe je onderaardse gangen moet stutten. Dan kun je vlot werken.'

'Zeg dat maar niet aan Spuwer of voor je het weet, ben je zelf een tunnel aan het graven. De andere richting uit.'

'Sstt', zei ik, 'ik hoor hen terug.'

'Kunnen we die tunnel niet doen instorten?', vroeg Zwartvoet.

'Hoe dan? Die jongens weten wat ze doen, hoor. Dat stort niet zomaar in.'

'Zeg, als ik hoor hoeveel bewondering jij hebt voor die opportunisten, vraag ik me echt af, waarom je bij ons dient.'

'Niks bewondering. Je moet je vijand kennen. Luister, aan deze snelheid zitten ze morgen tegen de middag aan onze linies en tegen morgenavond zitten ze achter ons. We weten genoeg, laat ons terug gaan.'

Achter ons deel van het front trok Lee extra troepen samen. Wat de noordelijken precies van plan waren met hun tunnel wisten we niet, maar we waren voorbereid op een stevige aanval. Als we deze ook nog afsloegen, hielden ze er misschien eindelijk eens mee op. In een maand tijd had Grant al meer dan 50 000 man verloren. Dat was veel volk. Zelfs voor het dichtbevolkte noorden.

Nog een honderdtal scalpen en ik had genoeg om een claim te kopen in het verre westen, over de Mississippi. Mijn eigen goudmijn. De winst die daaruit zou volgen, was nog veel groter dan die uit slavenhandel. Ik had trouwens te veel van onze officieren horen beweren dat het met de slavernij gedaan was. Of we nu wonnen of niet. Er waren al te veel zwartjes die weggevlucht waren en van hun vrijheid hadden geproefd.

3.

Ik lag in de loopgraaf, uit te rekenen hoeveel ik precies nodig had voor een goede claim, hoeveel voor gereedschap, hoeveel voor een jonge slaaf om mij te helpen alles op te zetten. Ik sprong echter recht toen ik de grond voelde trillen. 'Ze laten ons ontploffen', riep ik. Ik krabbelde overeind en liep zo snel mogelijk naar achter door de verbindingsloopgraven naar de achterhoede. Maar te laat. Ik kwam maar enkele meters ver terwijl de aarde onder mij als een zeegolf omhoog stroomde. Toen ik na een lange val weer terugkwam, zat ik helemaal onder. Ik kon me niet bewegen. Bedolven zou ik stikken.

Tot ik voelde hoe men aan mijn armen trok. Beetje bij beetje kwam ik los. Ik lag te puffen op de omgewroete aarde. Onbeschaamd peuterde ik de aarde uit mijn neusgaten.'Zoek een geweer. Ze komen', zei Spuwer. Er was een geweldige krater in onze linies geslagen. Onder ons hadden de noordelijken een grote lading springstoffen tot ontploffing gebracht. Nu profiteerden ze van de verwarring om ons aan te vallen.

'Ze hebben hun eigen graf gegraven', hoorde ik iemand roepen. Mannen lachten hysterisch, uitzinnig van blijdschap. Ik vond nergens een geweer, dus ik keek naar beneden waar ik stond. Waar net nog een batterij kanonnen stond, was nu een gigantische krater geslagen. De noordelijken waren tijdens hun aanval domweg in die krater gelopen. In plaats van er omheen te gaan. Die van ons konden hen ongestoord bestoken. De blauwzakken krioelden als gevangen insecten en vertrapten elkaar. De oogst aan scalpen zou fenomenaal groot zijn.

Maar waar was Zwartvoet? Die lag voor de ontploffing naast mij. 'Een spade! Geef mij een spade!', schreeuwde ik. Niemand reageerde, iedereen wilde zoveel mogelijk blauwe sitting ducks de hoek om helpen. De frustratie van een maandlang bestookt te worden, deed ieders bloed koken. Sommigen hadden tranen van geluk over hun wangen stromen terwijl ze geweren met bajonetten als speren in de krater mikten. Dat ging sneller dan laden en schieten.

Een spade vond ik nergens. Een bajonet wel. Beter dan niks. Ik groef wat ik kon. Enkele meters van waar ze mij omhoog hadden getrokken. In mijn haast sneed ik mij aan het lemmet. Onze sergeant zag mij en gaf mij een schop. 'Het is te laat. Wreek je maat op die geniepige rotzakken.' Ik duwde hem van me af en groef verder. Gelukkig liet hij mij verder met rust.

Uiteindelijk raakte ik iets met de bajonet. Ik trok de bajonet terug. Er zat bloed aan. Ik groef voorzichtig verder met mijn handen. Een hoofd. Ik wreef er de aarde af. Het was Zwartvoet. Dood. Zijn mond vol aarde. En een lelijke snee over zijn voorhoofd tot op zijn linkerooglid waar de bajonet hem had geraakt.

Ik trok hem toch vanonder de aarde. Sloeg op zijn wangen. Riep: 'Kom aan, je mist de beste oogst van de hele oorlog.' Maar hij gaf geen kik. Razend rende ik naar de krater en sprong over de rand. Ik herinner mij dat ik de bajonet in de borst van een zwaar bebaarde blauwzak plofte en dat ik daarna de kolf van een geweer tegen mijn hoofd kreeg. Daarna niks meer.

4.

De oorlog is al jaren afgelopen en verloren. Ik heb mijn claim, niet zo'n grote als waarvan ik droomde, maar ik heb hem. Een jonge negerslaaf heb ik ook niet. Niet alleen had ik die nooit kunnen betalen, daar kwam ik te veel scalpen voor tekort, maar dat heeft onze nederlaag sowieso onmogelijk gemaakt. De slavernij is ten onder gegaan samen met het zuiden. Het enige beetje hulp dat ik krijg, komt van ouwe Jethro. Die heeft zijn vrijheid nu ook. Maar waar moest hij heen? Een oude man, zonder familie, zonder kinderen. Hij is doodsbang van de vrije wereld. In het begin verbood ik hem om mij nog meester te noemen, maar het is hopeloos.

Ik ben blij met zijn hulp. In het laatste jaar oorlog hebben ze mij lelijk te pakken gehad. Als ik alles moest doen met mijn ene arm, kwam ik nergens. De claim levert zo goed als niks op. Wat stofgoud zo nu en dan. Ik probeer zelfs niet meer. Daarom lig ik nu verscholen tussen de rotsen. Met uitzicht op de rivier, die langs mijn claim stroomt. Mijn geweer over de schouder van Jethro, zodat ik kan mikken. Als de prooien zelf niet in God geloven, is de wreedheid maar half zo ongoddelijk. Trouwens, als God ecbt bestond had hij het Zuiden laten winnen. Nou ja, God neemt en hij geeft. Dankzij die rotoorlog heb ik tenminste een vak geleerd.

Zo af en toe stoppen er Navajo indianen, als ze van het dorp terugkeren naar het reservaat. Die zijn meer waard dan wat mijn claim aan goud kan geven.

Mijn zus werkt nog steeds in die kapperszaak.

16-12-2012 om 18:39 geschreven door Tederdraads  

Er werd mij gevraagd om mijn ervaringen als beginnende leerkracht neer te schrijven, als bijdrage voor een handboek voor beginnende leerkrachten. Ik heb er dit van gemaakt, binnen de krijtlijnen van het format. 

De eerste jaren trek je van school naar school, een beetje als een rondtrekkende troubadour. De meeste beginnende leerkrachten vinden dat een zeer vervelende periode en willen liefst zo snel mogelijk een vaste stek en vastbenoemd zijn. Nochtans kan zo'n interimoddysee door het scholenlandschap veel inzicht geven in de onderwijswereld.

Geen enkele school is dezelfde. Ten eerste is er in ons land het verschil tussen het katholieke net en de staatscholen. Daar bestaan nogal wat clichés rond. Zo zouden katholieke scholen meer discipline hebben, meer orde en tucht hebben, aangenamere leerlingen hebben en zelfs beter materiaal. Staatsscholen zouden moeilijkere leerlingen hebben en een slechtere sfeer. Clichés komen niet uit de lucht vallen. In de praktijk wil dat nogal eens kloppen. Wel wordt er zelden bij verteld dat een lerarencorps van een staatschool makkelijker aaneen klit. Zo'n beetje het principe wij tegen hen, onze moeilijke leerlingen. Natuurlijk gaat dat verschil niet op voor elke school, maar zeggen dat er geen verschil is tussen de twee netten, is liegen. Een beginnende leerkracht doet er goed aan van allebei eens te proeven, om te zien welke sfeer het beste past bij zijn/haar persoonlijkheid.

Na een tijdje ontwikkel je een radar om te bepalen met wat voor soort school je te maken hebt. Enkele onorthodoxe tips. Een goede indicator is altijd het humeur van de secretariaatsmedewerkers. Als beginner moet je daar vaak langs om administratie te regelen. Vaak moet je je daar aanmelden voor je sollicitatiegesprek. Als de sfeer daar beneden alle peil is, dan weet je het wel. Zo'n secretariaat is toch het zenuwnet van een school.

Wie de kans ziet doet er ook goed aan om eens een babbel te slaan met het onderhoudspersoneel. Waarschijnlijk vraagt niemand ooit de mening van de poetsvrouw en dat is erg onterecht, want die ziet veel, heel veel, en zal het openlijk durven zeggen.

Uiterst belangrijk is natuurlijk de directeur of directrice. 'Der Fisch beginnt am Kopf zu stinken', zegt men in het Duits. Met andere woorden, als de school vierkant draait of de sfeer rot is, is er een goede kans dat een groot deel van de schuld bij de directie ligt. Bij het sollicitatiegesprek is dat vaak de eerste persoon die je ziet. Bekijk het beoordelen niet eenzijdig. Monster ook eens goed die directeur die jou moet aannemen en welke stijl die mijnheer of mevrouw hanteert. Het kan je veel zeggen over het onderwijsklimaat in de school.

Nieuwe planeet

Een bijzonder aparte plek in elke school is de lerarenkamer. Als beginner is de drempel om daar binnen te treden, soms nog groter dan de drempel om je klaslokaal binnen te stappen. Het is een aparte planeet met eigen ongeschreven regels en zelfs aparte mensensoorten. De leerkrachten hebben soms nogal de neiging om zich te groeperen per type. Er zijn de noeste werkers die zich door stapels verbeteringen vreten, allicht wiskunde- en wetenschapsleerkrachten, soms ook wel Frans. Ja, clichés, er zijn er enkele hardnekkige in het onderwijs. Er wordt lustig geroddeld in zo'n lerarenkamer en de babbelaars claimen meestal ook wel hun eigen tafel. De klagers en zagers, de uitgebluste collega's die er helaas ook zijn, troepen ook vaak samen. Net als de beginners, de tafel waar jij allicht een plek vindt.

Een vreemde kloof die de lerarenkamer soms splijt, is die tussen licenciaten/masters en regenten. Het kan gebeuren dat er weinig contact is tussen die twee groepen. Regenten verdienen een stuk minder, komen niet in de hogere jaren en kunnen daar wel eens een complex over hebben.

De beste manier om met een lerarenkamer om te gaan, is gewoon een plek opeisen en doen alsof je daar al jaren zit, tap vooral gratis koffie of thee en eet goed, want voor de klas vergeet je al snel dat je niets gegeten hebt.

Voor de leeuwen

'Don't smile before Christmas', is vaak de raad die men geeft aan beginners. Wel, het klopt. Doe maar niet te vriendelijk als je pas voor een nieuwe klas staat. Lach niet om je eigen grapjes, want dat staat gelijk aan helemaal de teugels loslaten. Wees niet hun vriendje. Een valkuil waar velen intuimelen, lekker joviaal doen met de leerlingen. Dat lijkt een goede zet, maar dat wreekt zich vroeg of laat. Je kan niet tegelijk hun vriendje en hun leerkracht zijn. Hoe sneller je dat hebt begrepen, hoe meer kans op frictie, drama en flauwe pogingen tot emotionele chantage je jezelf bespaart.

Leer zo snel mogelijk hun namen uit het hoofd, liefst de eerste les al. Of als er een map met foto's van de leerlingen bestaat, doe het dan nog voor je eerste les. Met naam en toenaam genoemd worden, houdt hen beter in het gareel dan 'hey, gij daar met uw rode pull!'

Beantwoord maar niet te veel persoonlijke vragen. De meerderheid van de leerlingen bestaat uit reuzefijne mensen, echte schatten aan wie les geven een privilege is, meer dan een opdracht, maar er zijn natuurlijk ook wel enkele tegendraadse elementen, die vertrekken van het principe: 'anything you say, can and will be used against you'. Vermijd dat. Wees maar een mysterie voor hen. Veel later kan je een persoonlijke anecdote wel eens in de strijd werpen, het verrassingseffect is nog zo groot als je tot dat moment een enigma was.

Eigen stijl

Erg belangrijk is dat je een eigen lesstijl ontwikkelt. Een soort autopiloot waar je kan op terugvallen als je eens een mindere dag hebt. Kijk daarvoor naar je eigen favoriete leerkrachten. Wat beviel je aan hun manier van les geven? Kopieer die ingrediënten. Als beginnende leerkracht herinner je je nog levendig je eigen school tijd en hoe saai sommige lessen waren. Dat wil jij niet herhalen, dus wil je vooral plezante lessen geven. Je kan je echter afvragen: hoe plezant moet een les zijn? Is een les zo goed als ze plezant is? Erg populaire leerkrachten zijn vaak niet de leerkrachten die er ingewikkelde grammaticaregels of formules in hameren. De les opleuken kan wonderen doen voor de interne motivatie van de leerlingen, je kan hen aansteken met de microbe voor je vak, zodat ze zelf op zoek gaan naar meer kennis. Zelf plezier hebben van het les geven, houdt ook je eigen motivatie op peil en dat voelen de leerlingen ook. Mij leek dat altijd de uitgelezen lesmethode, maar voor het ene vak lukt dat al beter dan andere.

Er zijn aardig wat TED-talks, zoals die van Daniel Pink, Ken Robinson, Sugata Mitra, maar nog vele andere, die sterk pleiten voor interne motivatie, tegen al te rigoreus les geven. Kies de aanpak die het beste bij je past. De leerlingen merken het meteen als je probeert te zijn wat je niet bent. Als hyperstreng zijn je niet ligt, zal die stijl ook gewoon niet 'pakken' bij de leerlingen. Wees authentiek. De mening van de leerlingen is zeer, zeer snel gevormd en daarna nog moeilijk uitwisbaar.

Het beroep

Je start met een aantrekkelijk maandloon. Je zomervakantie wordt ook uitbetaald. Dat je veel vrije tijd hebt, is een cliché dat niet geheel klopt. Ouwe rotten in het vak durven zeggen: wij nemen in de zomervakantie gewoon onze overuren op. Er is wat van aan, want bij les geven, komt veel kijken. Er is altijd wel een puntensysteem dat je onder de knie moet krijgen, elke school heeft zijn eigen specifieke regels, in de ene school mogen de leerlingen praten als ze naar de klas gaan, in de andere moeten ze vooral zwijgen, in de ene mogen ze tijdens de speeltijd nog naar hun kastje, in andere niet. Als je vaak wisselt van school, kan je wel eens nerveus worden van al die verschillen. Bovenop de uren die je daadwerkelijk voor de klas staat, komt er hele resem andere dingen bij: voorbereidingswerk, verbeterwerk, studiedagen, wachttijden, uitstappen, toezicht op de speelplaats, opendeurdagen, feestjes, oudercontact, klassenraden, noem maar op, de lijst is lang.

Het houdt je jong. Met de leerlingen werken, houdt je actief en energiek en je bent altijd 'mee' met de laatste modetrends zowel qua kleding als techniek als omgangsvormen. Dat maakt het beroep zeer boeiend en afwisselend. Het is ook een erg zelfstandig beroep. Voor de klas doe je eigenlijk min of meer je zin. Sommigen vinden dat heel fijn, anderen hebben graag meer begeleiding en duidelijke richtlijnen. Vaak zijn die er niet. Het belangrijkste controlemechanisme in het onderwijs, is het lesonderwerp dat je in je agenda zet en die van de leerlingen. Dat mogen ronkende titels zijn, maar zelden weet iemand of je dat nu degelijk gegeven hebt of niet. Lestoezicht wordt vaak op voorhand aangekondigd en dat kan je op voorhand goed voorbereiden. De leerlingen veranderen ook plots in makke lammeren als de directeur achteraan de klas plaats neemt. Het is een beroep met vrij weinig incentives. Klimmen op de hiërarchische ladder is er vaak niet bij. Je wordt ook niet beter betaald als je een betere leerkracht bent. Les geven is een competentie die eerder onmeetbaar is.

Het blijft een boeiende job, die je eigen vakkennis ook verbazend sterk verbetert. De beste manier om iets te leren, blijkt het uit te leggen aan iemand anders. De vragen waarmee leerlingen je bombarderen, houden je scherp. Bouw fijne relaties uit met je collega's en verdeel cursussen en voorbereidingswerk, dat hakt een serieuze moot werkdruk weg. Vraag gerust elke collega naar tips, ze zullen allemaal open staan om hun ervaring met je te delen. En als je eens een baaldag hebt of een minder fijn klasincident, moet je vooral blijven onthouden dat je zonder twijfel één van de meest boeiende en meest belangrijke jobs hebt die er zijn.

15-12-2012 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Tegenover mij: een al wat oudere mens, die aan zijn oogopslag te zien, echt iemand wil helpen en er ook wel verstand van heeft, van CV's en sollicitaties en zo.

Naast hem zit iemand die zelf pas werk heeft. Een gretig ogend meiske. Gretig, omdat ze denkt dat ze de kerel naast zich moet bewijzen hoe enthousiast ze is voor haar job en dat ze er toch ook wel verstand van heeft. Wil ze echt iemand helpen? Mijn empathieradar zegt: nee, ze wil vooral aan de kerel, Norbert heet hij, tonen dat ze haar best doet.

Goed gedaan, meiske, ge vulde de voor de hand liggende zinnen van uw oudere collega's zeer vlot aan. Ge doet gij dat goed. Toen ze mijn CV zag, zag ik haar denken: 'Shit, en IK moet DIE advies geven om werk te vinden? Die kan al zes talen meer dan mij' Ik heb ook 500 boeken meer dan u gelezen, maar dat kon ik niet op mijn CV zetten.

Nee, mijn CV is niet zakelijk genoeg. Tactisch begint het ook dom, want ik pak uit met een oplijsting van mijn talenkennis, terwijl ik helemaal nooit solliciteer voor jobs waar die talen nu net de vereiste zijn. Die vacatures bestaan namelijk niet, zoals de meeste slavisten wel zullen bekennen.

Mijn CV is te druk. Ik heb CV verward met autobiografie. Er staat zo veel in, dat een werkgever de moeite niet zal doen om er uit te ziften wat hij nu net wil horen. Met uitzondering van schooldirecteurs om redenen die mij niet direct duidelijk zijn. Waarschijnlijk omdat ze voor interim lesopdrachten iedereen aanvaarden die geen strafblad heeft en een masterdiploma in iets heeft en ja, er zijn veel taalvakken, dus dan komt talenkennis wel van pas.

Norbert gaf mij ook nog de typische jobvereisten voor journalisten en communicatieverantwoordelijken mee. Die zijn zo voor de hand liggend dat ik ze tot nu toe inderdaad niet in mijn CV zette, net zoals ik ook niet in mijn CV zet dat ik met mijn twee ogen tegelijk kan lezen, kan ademen en en zeer regelmatig een douche neem. Naast warme met water, ook koude douches bij sollicitaties via mail. Maar dat moet nu stoppen, want ik ga mijn talenkennis verschuiven naar een voetnoot op pagina twee en de voor de hand liggende competenties voor journalisten verwerken.

'wel niet knippen en plakken van onze site', zei het enthousiaste groentje nog, 'want dat valt direct op als ge dat doet'.

In een ideale wereld zou ge kunnen zeggen: 'kom, ik pak uw job, nu direct, de volgende die hier binnenkomt, zal ik zelf wel aanraden van geen CV te knippen en plakken van de VDAB-site'

Nou ja, in een ideale wereld krijgt ge natuurlijk de job die echt bij u past, zonder saboterende tussenstappen als een lange arm hebben, politieke vriendjes, CV hocuspocus en een dosis geluk.

14-12-2012 om 19:24 geschreven door Tederdraads  

Misschien wel het beste geschiedenisboek dat ik al las, maar het is wel een roman.

We volgen het laatste jaar van het leger van Noord-Virginia, onder bevel van generaal Robert Edward Lee, van ongeveer juli 1863, vlak na de slag bij Gettysburg, tot april 1865, als Lee zich uiteindelijk moet overgeven. Dat er van zijn leger nog iets overblijft om over te geven, mag een wonder heten.

In tegenstelling tot de meeste historische romans loopt het verhaal niet via fictieve personages. Jeff Shaara, de auteur, stapt in de voetsporen van zijn vader (auteur van een roman over Gettysburg, The Killer Angels, verfilmd als Gettysburg)

en hij kruipt in de hoofden van de belangrijkste historische figuren. In dit geval vooral Lee en zijn tegenstander Grant. Dat is riskant, want voor veel Amerikanen zijn deze twee figuren heilig. Jeff Shaara slaagt er echter bijzonder goed in om hun gedachten weer te geven en heeft overduidelijk zeer goed de psyche van deze kerels doorgrond.

Van de kant van Lee is het een verhaal over hoe een leger dat sterk in de minderheid is en toch ten koste van alles wil stand houden, ondanks slechte bevoorrading, geen eten, slechte kledij, troosteloze loopgraven, ziekten en een regering die niet snapt wat er nodig is om de oorlog nog te winnen.

Van de kant van Grant is het een verhaal van ongeduld, van weten dat je gaat winnen, maar de tegenstander die weigert dat koppig in te zien en blijft je de definitieve overwinning maar ontzeggen, tegen alle pronostieken in. 

De psychologie zit goed, de historiek is onberispelijk, de verstandhoudingen tussen de belangrijkste officieren aan beide zijden komen nooit naar voren, ook de houdingen van de presidenten, Jefferson Davis enerzijds en Abraham Lincoln anderzijds worden ook mooi getoond.

Het boek is een aanrader voor strategiefanaten en voor mensen die willen ervaren hoe het voelt om aan het hoofd van een leger te staan, een leger verwacht dat je hen naar de overwinning voert en je de verantwoordelijkheid geeft om hen de dood in te sturen om dat resultaat te behalen.

Jeff Shaara staat met een lange en heldere lezing op youtube. Voor hij begon te schrijven, was hij een specialist in de handel in oude munten. Hij zag zichzelf nooit als een schrijver. Zijn vader was wel schrijver. Michael Shaara, auteur van The Killer Angels. De zoon heeft dat werk voortgezet. Hij maakte er een trilogie van. Gods and Generals gaat vooraf aan The Killer Angels en The Last full measure pikt de draad op waar The Killer Angels stopt.

Wie de drie romans uit heeft, krijgt een heel goed begrip van de eb en vloed van de strijd tussen het zuidelijke leger van Noord-Virginia enerzijds en het noordelijke leger van de Potomac anderzijds.

Aan lage prijzen te verkrijgen via amazon.

14-12-2012 om 18:58 geschreven door Tederdraads  

Psychiater tegen mijn ouders als ik 17 ben: “uw zoon is zo iemand die van zijn passie zijn beroep maakt”

Dat het wreed moeilijk ging zijn, zei ze er niet bij. Mijn pa vond dat ik niet meer bij de psychiater moest gaan. Mijn ma vond dat ze gelijk had.

Ik vond dat ik meer tijd had voor mijn passie als ik niet meer bij de psychiater moest gaan.

Nadelen van uw passie najagen:

-belangrijke bureaucratische karweien zoals uw belastingen invullen, laat ge liggen, omdat ge met bevlogen koorts aan uw passie aan 't werken zijt. Vele maanden later wreekt zich dat en moet ge in allerhaast toch uw belastingen invullen op straffe van een boete. Uw belastingsaangifte vind ge niet meer, noch uw 'token' om het online in te vullen

-de ziekenbond dreigt u te schrappen omwille van de zelfde voorkeur voor 'investering' (ja ja, in een kapitalistische samenleving zal een kunstenaar zich vermarkten of niet zijn) in uw passie ten koste van de nodige vlijt bij het achterna jagen van de juiste formulieren

-ge neemt uw eerste jobs niet al te serieus, want ja, ze zijn toch maar een noodzakelijk kwaad om dan uiteindelijk te gaan leven van uw passie

-ge verknipt vriendschapsbanden met mensen die achteraf bekeken alleen maar goed bedoelde feedback wilden geven

-ge reageert uw frustraties af op uw omgeving, ge wordt zuur als 't met dat te gelde maken van uw passie niet rap genoeg wil lukken

-er komt een bloedrode waas voor uw ogen als ge leest over mensen die een passie gelijk de uwe al goed te gelde kunnen maken

-ge wilt uzelf van kant maken als 't op 't passiefront angstaanjagend stil wordt en ge even geen kans meer ziet

-ge voelt uw eigen een buitenaards wezen als ge mensen ziet die passieloos, maar gelukkig door het leven gaan, hoe the fuck doen ze DAT??

-na een periode van manisch zonder veel slaap of aandacht voor wat anders uw passie na te jagen, wil uw lichaam wel eens crashen

-ge verwarmt niet in de winter, om geld uit te sparen voor uw passie

-ge denkt dat bij het beleven van uw passie ook een hele sliert vrouwen horen, waardoor ge op den duur vergeet waar ge nu juist een passie voor had: voor vrouwen of voor kunst? En er is eigenlijk echt een verschil?

-ge plakt uw kamer vol met foto's van kunstenaars die ook hebben durven lijden voor hun passie. Ge verpest daarmee het behangpapier, zo'n niet-passionele materialiteit die u kan gestolen worden en waar ge nooit een cent zoudt aan uitgeven

-ge klampt overal iedereen die er een beetje invloedrijk uitziet aan om uw passie een klein beetje vooruit te willen helpen, ge verzamelt visitekaartjes, ge drukt voor uzelf vijf verschillende soorten visitekaartjes, want ja, al uw passie kon niet op eentje

-ge vindt dat uw naaste omgeving vooral in functie van uw passie moet leven, om de eenvoudige reden dat zij die passie niet hebben en content zijn met een 'normaal' leven. En bij zo'n ordentelijk 'normaal' leven, waarbij elke onaangename eventualiteit al bij voorbaat geregeld is, omdat men niks anders te doen heeft, altijd wel wat marge is om een passiekrabber te ondersteunen

-ge geeft al eens uw laatste euro's uit in een overweldigende bui van dankbaarheid om die omgeving te overstelpen met cadeaus, nadat ge weer eens weken alle energie in huis naar u hebt toegezogen

-ge voelt u wreed schuldig elke minuut dat ge niks doet voor uw passie, want uw passie uitbouwen, dat volgt geen kantooruren, het is altijd passietijd, dus elke moment dat ge niks doet, bedriegt ge uw baas, zijnde uw passie, zijnde uzelf. Mensen vragen u waarom ge altijd zo gespannen zijt, terwijl ge toch eigenlijk geen reden hebt om zoveel stress te hebben

-ge hebt nogal wat tactieken om toch minstens te doen alsof ge elke minuut aan uw passie werkt. Als ge drie uur het computerspel Age of Empires speelt, doet ge dat uitsluitend als ge tegelijk ook naar een documentaire luistert die min of meer iets te maken heeft met uw passie en het nieuwste kunstproject waar ge mee bezig zijt.

-als ge weer eens ergens wakker wordt waar ge niet thuis hoort, zegt ge tegen uzelf: ja, maar ik moet toch levenservaring opdoen, dat geeft voeding aan mijn passie

-ge kunt alleen nog over uw passie spreken en ge merkt niet dat ge sommige mensen daar enorm moe mee maakt. Vrienden beginnen een avond uit met u te zien als een soort business meeting met hallucinogene hapjes

-ooit, al is 't maar één keer, meent ge serieus dat iets van drugs gegarandeerd zeker nieuwe perspectieven gaan bieden bij het uitbouwen van uw passie

-ge leest meer biografieën over succesvolle kunstenaars die u zijn voor gegaan, dan dat ge effectief iets DOET en dat alleen om u te overtuigen en te troosten dat het wel degelijk allemaal kan lukken, als ge nu eindelijk eens stopte met biopics als 'Walk the line', 'Great balls of fire' of, ow God, films als 'Finding Forrester' te bekijken. De dromerigheid die bij uw passie hoort, zuigt u een beetje meer dan normale mensen mee in alles wat fictie is

-ge vraagt u al eens af of het dit wel allemaal waard is, als ge tussen stapels boeken, op uw knieën in een ijskoude kamer zit te zoeken naar uw belastingsformulier van een jaar geleden

-ge reageert met schouderophalen als iemand plots zegt: “Zeg, voor een jonge kunstenaar zijt gij precies al helemaal uitgeblust”. En ge mompelt: “Ik ben niet uitgeblust, ik denk commercieel”

Moet uw passie uw werk zijn? Het wordt dan wel uw werk. Is 't uw passie dan nog? Als ge uw passie voor NA uw werkdag houdt, is 't misschien toch eerder gelijk een verboden vrucht, gelijk een altijd gewillige minnares. De mannen die trouwen met hun minnares, zoeken zich een paar maand nadien toch al rap een andere minnares. Dus nee, misschien moet uw passie uw werk niet zijn. Allicht helpt geen enkele kunstenaar zichzelf vooruit door alle bureaucratie over boord te gooien om zogezegd tijd te winnen voor zijn passie.

Als ik al een tip kan geven om sneller uw passie uit te bouwen: stop met uw passie uit te bouwen. Reserveer er een paar uur per week voor uw passie of een uur per dag of zo, en laat het los, los, los.

Als ge uw passie overal mee naar toe neemt, vergeet ge op den duur dat ze er is.

13-12-2012 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

De titel van een roman van John Updike. 'Couples'. Gekocht op 't boekenfestijn in Mechelen. Beter dan het speelgoedmuseum of de Dossinkaserne, dat boekenfestijn. Hollanders die de boel zeer Hollands organiseren. Overstock opkopen en op tafels smijten. Kies maar uit. Aan zeer Hollandse prijzen.

Nog niet gelezen, 'couples'. Schijnt zeer expliciete seks te bevatten. Naar Amerikaanse normen. Dat wil zeggen dat er misschien ergens een befscène tussen zit. Ik zal het wel eens lezen. Met mijn vrouw op 1200 km, lees ik niet graag over seks en neutraliseer ik mijn libido liever met militaire boeken. Van tanks, stingerraketten en Kesselschlachten word ik ook geil, maar ik wil er niet mee neuken.

Koppels. Ik ben beginnen schrijven, ooit, om mijn kansen te verhogen om de helft te zijn van een koppel. En in een poging om vrouwen wat op te geilen. Gelijk zo veel mannelijke schrijfmanische frustro's. Er zijn efficiëntere manieren, voor 't geval ge met gelijksoortige plannen rondloopt.

Ik kijk al voor de vijfde keer naar de liefdesscène uit The Departed tussen Leonardo DiCaprio en de psychiater die ik wreed aantrekkelijk vind, door dat intellectuele, bedachtzame kantje in combinatie met haar benen en wishywashy ogen gelijk dauwdruppels. 't zal wel de camera zijn.

Ik kijk altijd naar koppels. In mijn naaste omgeving zitten een paar goeie. Zelfs nog los van hun sterrenbeeldencombinatie. Er zitten er ook een paar hele slechte tussen. Ja, 't is onnozel, maar 't zijn vaak relaties tussen twee luchttekens die mij kil en afstandelijk lijken.

Als er een gebied is waar zelfhulpboeken echt snel wat opleveren, dan is het relaties. Als ik al die boeken niet had gelezen, had ik nooit gesnapt wat de communicatieve noden en verwachtingen van vrouwen zijn. Want het is toch allemaal zo counter-intuitive. Toen ik op mijn vijftien 'mannen zijn van mars, vrouwen zijn van venus' vond in het boekenrek van de ouders van mijn maat, Ruben, vond ik dat nog onnozele troep die ge alleen verkocht kreeg aan kleinburgerlijke tweeverdieners. Voor hen was 't trouwens een miskoop, want ze zijn al jaren gescheiden ondertussen. Is nochtans best een nuttig boek, hoewel marsepeinzoet van toon.

David Deida is bijvoorbeeld erg goed. Typisch voor Amerikaanse bloggers is dat ze bij zo'n opmerking direct linken naar amazon waar ge een boek van David Deida kunt vinden. Wel, klik hier op David Deida en het leidt u naar Amazon, naar een goed boek van David Deida. 't is wel bedoeld voor mannen. En ik betwijfel dat vrouwen er echt iets aan hebben.

De scène waar ik het eerder over had, staat netjes op youtube. Youtube: één van de redenen waarom ik ondanks de crisis blij ben dat ik in deze tijd leef. Een plek waar mensen heel schone liefdesscènes delen. https://www.youtube.com/watch?v=JukcSdrweHU

Bekijk 't en ga iemand knuffelen. Op knuffels betalen we voorlopig nog geen BTW.

11-12-2012 om 02:27 geschreven door Tederdraads  

Medewerker zelfmoordpreventie. Ben ongewild ervaringsdeskundige. Hoewel. Behalve mijn zelfmoord, heb ik er nog nooit één voorkomen. Grootvader. Whap. Vader. Whap. De tante die hier breit, rookt, slaapt en ronddwaalt, heeft het drie keer geprobeerd, toen ik nog te klein was eender wat te voorkomen.

Communicatieve vaardigheden. Check.

Begrip van psychologie. Check. Ik lees sinds twee jaar elke week wel een boek over psychologie.

Begrip van social media. Check. Oprichter social media gebruik van Nederlandse ambassade te Bratislava, inclusief ghost writen van de blog van de ambassadrice. Genoeg ervaring mee via ManiFiesta, Solidair en mijn eigen geschrijfpromotie. Verschillende boeken over gelezen.

Flexibel. Check. Ik werk overdag. Ik schrijf 's nachts. Ik netwerk in 't weekend.

Motivatie. Check. Als ik een paar mensen kan helpen om niet vroegtijdig een ouder te verliezen. Graag dan.

Vlotte pen. Ja, kom zeg, geef mij die job.

11-12-2012 om 00:00 geschreven door Tederdraads