Deze post lappen we er bij voor al de mensen die mij kennen
als een doodtriestige, brunetversie van Kurt Cobain. Zonder gitaar, maar met
biceps. t Is voor de mensen die in mijn grote groen-geel-bruine kamelonogen
kijken en lezen look on the bright side, its suicide. Iedereen die mij op
Pukkelpop 2009 zag bijvoorbeeld.
Dieter, ik weet dat ge op mij staat te wachten, maar ik maak
het straks goed, ik heb 45 graden levenskoorts. Ik heb een Colombiaans gen dat
100 procent pure cocaine, disco shit,produceert in mijn zotte kop. (waar n gigantische bult op staat sinds
gisteren, met dank aan dat ander wit spul, de sneeuw)
Waar Peynsaert dus vrolijk van wordt (ah, ge dacht da hij er alleen kon uitzien als een zelfmoordterrorist twee
seconden voor de lange grote trek aan het touwtje, NIET DUS)
Peynsaert wordt ongeveer vijf keer zo blij als een kleine
baby die aan de tiet van mama ligt, wanneer
- niemand minder dan JEROEN SAEGEMAN, samen met Mauro, mijn
favoriete Belgische (eigenlijk Iers, want die kerel zijn karma is allesbehalve
Belgisch) muzikant zegt dat hij mijn verhaalkes leest.
In dit leven wil ik de Brian Jones van de Vlaamsche letteren
zijn, maar dan nen Brian die zichzelf een beeteke goed beschermt. In mijn
volgende leven wil ik aan mijn huidige ouders geboren worden, maar dan als een versie van Jeroen Saegeman.
- wanneer mijn hoogintelligente Perzische babe zon inzicht
in mij etaleert dat ze zegt: zolang gij abnormaal en zot zijt, weet ik dat
alles in orde is met u
- ik op café kortverhalen schrijf op servetten en de mensen
aan tafel ze direct lezen en half geshockeerd vragen naar nog
- een lezeres een kortverhaal leest, halverwege stopt en
zegt: beikes, zon viezigheid en dan met blozende wangen gewoon verder leest
- ik concerten zie waar de helft van het publiek razend
buiten stormt en de andere helft van extatische ontlading het vel van hun
handen applaudisseert en als finishing touch den boel afbreekt
- mensen mij ziek in mijn kop vinden, maar toch niet kunnen
laten van met mij af te spreken
- mijn pa hier recht tegenover mij in de zetel zien zitten
met een Satanisch lachske
De vrolijkheidslijst is oneindig langer dan de
zwartgallijst, maar Dieter staat te wachten op t Sint-Pietersplein.
Ik ga inbreken in een kerk en als anti-christ op t
spreekgestoelte klefferen.
(achteraf bleek
eigenlijk dat de verantwoordelijke van de parochiezaal ons op alle mogelijke
manieren geholpen heeft om de fotos goed te kunnen nemen. Zolang dat we maar
geen blote borsten toonden. Maar t altaar ontheiligen mocht dan weer wel.)
