Vannacht een nachtmerrie gehad.

Mijn vader en ik hadden een UFO gestolen. Hoe dat precies gekomen was, herinner ik mij niet.

Mijn vader stuurde en ik zat beneden. De UFO was achteraf bekeken een Duplex Studio, met een kleine bovenverdieping waar de stuurkamer was. Claustrofobisch klein met een moeilijk trap die er naar toe leidde.

Ik voelde mij niet echt nuttig, terwijl mijn vader aan 't sturen was, dus ruimde ik beneden wat op en bracht ik hem iets om te drinken.

Hij zei dat de politie achter ons zat, omdat we zogezegd een ongeval hadden veroorzaakt. Wat niet het geval was.

In de lucht hingen zeepbellen met mensen in, die zeer gelaten en vreemd vrolijk waren alsof ze high waren, niet alleen high in de sky, maar ook gewoon high.

Als we ze om hulp vroegen, konden ze enkel over zichzelf of over hun hobbies spreken. Eentje volgde lessen om te leren zwemmen.

Uiteindelijk bleek dat Judas (ja, de Bijbelse Judas) al die mensen in die zeepbellen had gehangen, om in hun hersenen te kunnen lezen. Hun hersenen had hij aangesloten op een computer. Hij wilde al die gecombineerde hersenen gebruiken voor zijn eigen plannen.

Toen stopte de droom.

Ik ben niet voor Freudiaanse analyse van dromen, maar hier zit toch wat in:

-Mijn vader stuurt en we zijn op de vlucht, ik kan niks doen: ik herinner mij dat ik op mijn 5 jaar al zat te wenen achter de zetel toen mijn vader met de nachtploeg naar zijn werk trok. Hij kwam thuis en hij zei gebroken in lichaam en geest: Dat ne mens nu toch niks anders kan doen. Dat met die Ufo is het gevoel van machteloosheid waar ik mee ben opgegroeid. Het systeem dat ongestoord mijn vader kon vermoorden. Vandaar ook dat het in die UFO zo claustrofobisch was en dat mijn vader niet wist waarheen hij moest vliegen.

-mijn vader heeft vlak voor zijn dood een ongeval gehad. Zijn hart was kort stil gevallen en hij is tegen een stilstaande auto gereden. De politie beschuldigde hem van vluchtmisdrijf, totaal niet beseffende dat ze iemand die net een hartaanval had gehad, verweten. Again, het systeem vermoordt mijn vader

-die Judas is zowel een projectie van het systeem, het grootkapitaal als van mijn eigen ik. Het grootkapitaal dat ons individualisme uitspeelt (elk in onze zeepbel) om zichzelf te verrijken. Tegelijk ben ik zelf die Judas, die zich in dat systeem bevindt en de reflex heeft om het systeem zoveel mogelijk te misbruiken met de redenering: als je het systeem niet misbruikt, misbruikt het systeem jou

-die zeepbellen zijn symbool voor de IK-maatschappij, waarbij iedereen vast zit in zijn eigen grillen, wensen en ego, maar die ego's zijn zeer broos, 't zijn zeepbellen. (voor wie mij niet gelooft: lees De chaos van het neo-liberalisme van Paul Verhaeghe)

Ik ben deze keer niet jankend wakker geworden, dus zo'n vreselijke nachtmerrie was het niet. Met mijn vader in een UFO zitten, herinnerde mij aan al die keren dat we zonder goed de weg te weten naar rommelmarkten reden. Hij om vinylplaten te zoeken en ik om engelstalige romans vanonder stof te halen voor 25 cent.

29-04-2012 om 13:35 geschreven door Tederdraads  

Och, ge moet maar denken, zolang ge nog schaamte kent, is er nog hoop voor uw persoonlijkheid.

Leven is ook...

beseffen dat je wat de belangrijkste persoon in uw leven moet zijn: uw lief of uw echtgenoot(e) veel minder uren op een dag ziet, dan die collega's. Vandaar ook waarschijnlijk dat mijn lief nog nooit naar 't wc is geweest vlak nadat ik gekakt heb. Misschien zijn we daarom nog samen. Alleszins, 't is vreemd om beseffen: we spenderen meer tijd op het werk dan bij ons vrouw.

Leven is ook...

u werkelijk dood ergeren aan een luide buurman op de trein

en door het boek dat je aan het lezen zijt, beseffen dat je u ergert, omdat

ge uzelf herkent in dat ram-ik-u-nu-door-de-ruit-of-wacht-ik-tot-den-trein-stopt ventje dat niet kon zwijgen over het grote project dat hij zou organiseren en hoe hij het ZOU aanpakken als hij voorzitter was van jeugdraad Aalst en hoe hij zou ZOU ZOU ZOU

ZOUT toch op man

maar meer daar over, later, als 't boekske uit is, want de NMBS is wel elke dag zo vriendelijk om mijn reistijd aanzienlijk te verlengen,

de vertragingen zijn nog niet van dien aard, dat ik in een heen en terugske Brussel een boek kan uitlezen.

27-04-2012 om 22:13 geschreven door Tederdraads  

Dat tussen haken, moest ik er weer aanplakken. 34 is net 15 (titels moet je cursief zetten als je bij een krant werkt, n.v.d.r.) is een dicbtbundel.

Dat komt hier even zelden binnen als vrolijke mensen.

Bij de meeste dichtbundels (eigenlijk allemaal, behalve deze) voel ik nog voor het openslaan al plaatsvervangende schaamte en meestal is het altijd nog erger dan dat voorgevoel.

Niet zo, bij deze bundel. Biebau die zegt gewoon waar het op staat.

't is wreed om in leven te zijn.

Als man herinnert ge u toch vooral dat je ooit door een smalle tunnel moest spartelen in competitie met een miljoen anderen. En maar geven, en maar staartenwerk doen, want ellenbogen had ge nog niet. En ge had het kunnen weten stommerik, er waren 999.999 winnaars en maar ene loser. Ge hebt u laten vangen en nu loopt ge hier rond, nu moet ge wel.

Dominique die maakt er het beste van. En om zichzelf terug te vinden, loop hij nog altijd in tunnels, als ge bospaden zo moogt beschouwen.

En wat passeert er zo al: kinderen die ge de wereld moet tonen, maar die veel eerder u de wereld tonen, de vrouw die ge wilt gelukkig maken, en die ge vriendelijk vraagt om uw kop te vullen met haar gedachten, want voor uw eigen gedachten zijt ge te (levens)moe, 't is schoon om met iemand te zijn die wel talent heeft voor geluk en 't is schoon om daar aan bij te dragen, als ge dan toch nauwelijks uzelf kunt redden.

Bij mij is levensmoeheid: ook dood willen als ge gelukkig zijt. Want als ge de zin van het leven niet ziet, zou het onnozel zijn om te doen alsof ge die wel ziet als ge dan eens geluk ervaart.

En eigenlijk ervaar ik nog redelijk vaak geluk. Zo wat als fuck you voor die rare kronkel van de natuur die mij een denkende geest gelapt heeft, met irritante gedachten die nooit stoppen, ja, doe ik graag, tegendraads zijn, als ik dan toch moet leven, dan liever averechts. Averechts is hier in dees klimaat vooral links, hoe linkser hoe averechtser eigenlijk. Het schone aan het leven is: het stopt ooit vanzelf.

Dat is punk voor mij: eigenwijs leven als fuck you, omdat het moet.

34 is net 15 is een punkbundel.

Een die ik zonder schaamte of schuldgevoelens kan aanraden.

24-04-2012 om 23:13 geschreven door Tederdraads