Wat?

Een miljonair gaat aan de schrijf over vrouwen. Hij is net gescheiden en zet het allemaal eens op een rijtje, hoe dat zo gaat, een man en de vrouwen in zijn leven.

Stijl

Stilistisch komt Vrouwen van de korte-zinnen-school. Korte zinnen voor een kort, maar krachtig effect. Dat werkt. Als de geladenheid, de intensiteit van het vertelde ook nog goed zitten. Er zijn intensere boeken dan Vrouwen, maar met de taal is op zich niets mis. De zinnen lopen, de beschrijvingen haperen niet en zijn niet bij het haar getrokken. Fons Burger doet ook niet krampachtig zijn best om literair te 'scoren'. Misschien heeft hij zich zelfs onbewust een beetje ingehouden om niet alle stijlregisters open te trekken.

Verhaal

De stijl is ok. Wel is het boek nogal op zoek naar een verhaal. Van enige spanningsboog is geen sprake. Wie uitsluitend spannende boeken leest, zal zich niet kunnen vinden in dit boek. Wie zich wil laten opgeilen met soft-porno ook al niet. Wie op een beeldende, dromerige manier iets wil leren over de mannelijke psychologie heeft er meer aan. Trouwens opvallend hoe dit soort boeken voornamelijk door vrouwen worden gelezen. Geen flauwe chicklit, maar een boek dat een eeuwig thema eens iets nieuws wil bijbrengen. Of toch andere invalshoeken.

Opbouw

Het boek heeft twee verhaallijnen. Een coming-of-age-verhaal van de hoofdpersoon als puber. Doet zeer vaag denken aan 'Eros en de eenzame man' van Boon, maar de hoofdpersoon staat steviger in zijn schoenen en is niet zo hulpeloos.

En dan als tweede verhaallijn is er the coming of a midlife-crisis in een later stadium, Deze twee verhaallijnen worden steeds afgewisseld met korte fragmenten. Dat vertraagt het verhaal nogal en is een beetje vervelend. Ik kreeg het boek niet in één ruk uit. Al went het wel.

Dat de oudere hoofdpersoon een miljonair is, lijkt nogal sterk op een excuus om de handen vrij te hebben om van vrouw naar vrouw te springen, zonder verhaal, zonder inzet voor de hoofdpersoon. Meeleven met de miljonair valt moeilijk. Met de jongere hoofdpersoon, die veel meer voor een uitdaging staat -een totaal nieuw element een plaats geven in zijn leven: seks- gaat dat een stuk makkelijker.

De fragmenten met de eerste seksuele belevenissen van de hoofdpersoon zijn intenser, beeldrijker en verruimen de kijk van de lezer op wat seksualiteit is. Mooi is bijvoorbeeld hoe de jongen stopt met overmatig masturberen van zodra hij verliefd is. Zeer realistisch is ook dat de jongen bij het masturberen zich vanalles kan voorstellen, maar net niet het meisje waar hij op dat moment verliefd op is.

Fons Burger snapt de mannelijke psychologie zeer goed. De theorie dat een man vijf vrouwen nodig heeft, is niet baanbrekend, maar plausibel en herkenbaar.

Het boek heeft voetnoten, maar dat aanhangsel lijkt toch meer op franje, dan een noodzaak. Het boek had even goed kunnen werken zonder voetnoten. De voetnoten dienen hoogstens als korte samenvatting van enkele concepten, die op zich geen baanbrekend stof doen opwaaien.

Gewikt en gewogen

Voornamelijk schrijven over seks, is als een soep koken met peper als hoofdingredient. Is peper lekker in soep? Tuurlijk. Maar alleen maar peper, is niet te vreten. Porno schrijven, vervalt al snel in iets als het beschrijven van de toonbank van een beenhouwer. De beste seksscènes vind je in een boek dat niet in de eerste plaats over seks gaat. Vrouwen is geen porno, maar schenkt veel aandacht aan seks. Opwindende seksscènes zijn opwindend binnen de context van een goed verhaal. Dat goed verhaal ontbreekt hier, dus de seksscènes zijn niet opwindend. Maar was dat de bedoeling van Fons Burger?

Waarschijnlijk niet. De bedoeling lijkt mij eerder om clichés te doorbreken. De hoofdpersoon is geen karikatuur van een macho. Hij valt niet op grote borsten, voelt zich niet geraakt in zijn mannelijkheid als een vrouw hem in zijn kont vingert. Spijtig is dat de hoofdpersoon blijkbaar over een grote lul moest beschikken. Als het dan clichédoorbrekend moet zijn, had een hoofdpersoon met een micropenis een heel ander verhaal kunnen opleveren. En de erotiek ware opwindender geweest binnen de context van een echt verhaal, maar dat zei ik al.

De hoofdpersoon is miljonair, lijkt van het leven al niets meer te verlangen en heeft koppig besloten om een boek te schrijven. Fons Burger lijkt hetzelfde te hebben gedaan: hij moest en zou een boek schrijven. Over een onderwerp dat hem nauw aan het hart ligt: vrouwen. Maar het is geen verhaal dat hij echt kwijt moest, hij moest een boek kwijt en hij schreef er een. Het resultaat is een boek dat bij momenten, zeker niet altijd, een beetje een ziel mist, wat vooral duidelijk wordt in de dialogen.

'zei ze nadrukkelijk', als er bij moet worden gezegd dat een personage iets 'nadrukkelijk' zegt, dan schort er wat aan je dialoog, de lezer moet voelen dat ze het nadrukkelijk zei.

Het boek krijgt je als lezer voornamelijk mee, doordat je wel voelt dat de auteur een sympathieke, ruimdenkende kerel is door fragmenten die wel een intense stem hebben. En sja, lezen over vrouwen en seks is als pizza eten, zelfs middelmatige pizza gaat er vlot in. De fragmenten met de 'jonge' hoofdpersoon zijn met veel meer liefde geschreven dan de andere stukken. Het ware interessant te weten wat de auteur daar zelf over vindt.

Fons Burger kan duidelijk stukken beter. Als hij zich concentreert op een echt doorleefd verhaal, zoals in het 'jonge' gedeelte en niet zozeer op een tastbaar eindresultaat: een boek. Mannelijke schrijvers hebben die orgasmedrang en er is niet altijd passie nodig of geduld voorradig om tot dat orgasme te komen, net zoals een boek ook sneller af raakt met boekdrang en doorzettingsvermogen, dan met echte passie en vertelgenot. Fons Burger heeft zeker en vast een grote passie voor vrouwen, maar in dit boek blijkt dat maar gedeeltelijk.

Mijn eigen 'Vrouwenalfabet' (zie http://williampeynsaert.wordpress.com/) is overigens in hetzelfde bedje ziek. It takes one to know one.

Vrouwen was trouwens de titel van mijn tweede poging tot een manuscript, 9 jaar geleden. Een verdomd goeie titel voor een half manuscript dat qua inhoud goed leek op Vrouwen van Fons Burger, maar door gebrek aan ervaring, zowel als schrijver als op vlak van vrouwen, bleef steken in beschrijvingen. Het boek zal alleszins een bijzondere plaats krijgen in mijn boekenkast en ik hoop Fons ooit eens te ontmoeten.

Wie iets interessant wil lezen over mannelijke seksualiteit, kan het boek hier bestellen: http://www.fonsburger.com/boeken/vrouwen/

Mijn eerste poging tot een manuscript heette overigens Verkrijt mij, waar uiteindelijk alleen de stripfiguur Verkrijt: (www.verkrijt.net) is van overgebleven. Een stripreeks over het onderwijs, die op zijn best is als ze daait om...

vrouwen.

20-01-2013 om 20:01 geschreven door Tederdraads