We're staying in Rocky Hotel at the moment, still busy shaking off all our prejudices and all too predictable Western expectations about the living conditions around here. The hotel looks almost like an ancient Arabian palace, all modern comfort can be readily obtained. This is not the impoverished society we've been preparing ourselves for.

13-06-2009 om 19:57 geschreven door Tederdraads  

We landen in Tel-Aviv, de hitte overvalt ons samen met een leger groene vestjes waarop -security- staat. Tijdens onze tussenlanding in Munchen viel ons al meteen op hoe de controles opeens nog strenger werden. Maryam werd niet meer met een vertontschuldigende, ietwat verlegen glimlach gevraagd om haar tas open te maken en haar deodorant af te staan. Nee, de hele sfeer was al een pak bedrukter, de gezichten van de controleurs leken op barometers die een nasty onweer voorspelden. We werden betast en gefouilleerd, niet met de glimlach, maar met de geconcentreerde snuffelblik van een bloedhond.

Dankzij de vorming door Intal, bij monde van Joaquim, wisten we dat we onze paspoorten moesten tonen aan een man en niet aan een vrouw of aan een Israelische neger. Die segmenten van de Israelische samenleving moeten zich immers bewijzen en gaan echt hun best doen om de details te checken van je verhaal.

Maryam is Iraans en we zouden ons moeten verwachten aan de strengste ondervragingen. Op het vliegtuig hebben we echter net het tegenovergestelde gedaan, we zijn mentaal ingesteld op een vrolijke boswandeling voorbij de controle met het verstand op nul en een schaapachtige, blik van de I-pod en fastfood generation. We hebben thuis erg goed gekeken naar Johnny Depp die met pure coke 'disco shit' door de douane fladdert.

Een klein probleempje duikt op als ALLE controleurs vrouwen blijken te zijn. Gelukkig valt ons uiteindelijk de kortste rij op. En jawel, in het loketje zit een man. Links en rechts schuiven instinctief vrouwen en kinderen aan bij zijn vrouwelijke collega's. Merkt dan niemand dat die vrouwen voortdudurend af en aan lopen om er extra veiligheidsmensen bij te halen, dat ze extra vragen stellen en om meer documenten vragen? 

Do you know any Israeli's? Where did you meet them? Can you show me an email to a Israeli friend?

Het meisje produceert document na document. Een schril contrast met onze 'take the pasport and run experience'

So Maryam and William, why Israel? (we zullen ons later afvragen waarom hij zo nadrukkelijk onze voornaam gebruikt, een truc om mensen met een fake id te ontmaskeren??)

Culture, shopping, museums, beach.

Did you make hotel reservations?

We're going to look for a cheap hotel in Tel-Aviv.

Ok, enjoy your stay.

Sja, waarom moeite doen als je vrouwelijke 'inferieure' collega's zich al uit de naad sloven om de terroristen er uit te halen?

Mijnheer is al blij met het gevoel van macht dat hij over de reizigers uitoefent, hij hoeft zich verder niet te bewijzen en kan de kantjes ervan af lopen.

En wij doen er ons voordeel mee.

12-06-2009 om 11:34 geschreven door Tederdraads  

-derde kleuterklas: in den beginne leek Boelie zich eerder te ontwikkelen in de peinture maudite, terwijl zijn zeer bevoordeelde juf –naam vergeten- waarvan hij ontegensprekelijk de kakkelat van, de klasmuren versierde met zijn schilderwerken

-tweede leerjaar eerste literaire pogingen aan de eettafel ten huize Peynsaert-Schelck worden op aanraden van moeder gestaakt

Tekentalent wordt verder niet benut. Boelie raakt enkel op tijd in de tekenklas op zaterdag als men hem met geweld kan los rukken van de bedspijlen.

-derde leerjaar: Boelie haalt magere 7’s voor veel te lange opstellen. Gebrek aan bondigheid blijft hem ook later parten spelen.

Pa verplicht hem tot het lezen van ‘De bende van Jan de Lichte’

-vierde leerjaar: Boelie schijnt voor een tienjarige een nooit geziene woordenschat te hebben, zegt juf Gerda circa 15 jaar na datum

-vijfde leerjaar: Boelie schrijft zijner mening uit over de Franse Revolutie, Napoleon en de Tweede Wereldoorlog (de juffrouw Denise was niet geïnteresseerd in de Amerikaanse Burgeroorlog, gelukkig maar, want Boelie was toen nog meer gespecialiseerd in Napoleon) Boelie krijgt vrij podium om de geschiedenislessen over te nemen en met trillende hand (zie Tom Hanks in ‘Saving Private Ryan’) zijner schrijfsels voor te lezen. Pa is zelfs onder de indruk en laat de schrijfsels –nu helaas verloren voor het kritische, volwassen oog- lezen aan vrienden.

één scène in het schooltoneel komt uit de pen van Boelie

Andere literaire pogingen worden door klasgenoten, onder andere Pieter Vanvolsem, zonder aarzelen van tafel geveegd.

-zesde leerjaar: enige compliment inzake schrijven, betreft een titel van een opstel, een dichteres-klasgenote krijgt dit jaar meer belangstelling. Het zou nooit meer goed komen tussen ons.

Pa verplicht mij tot het lezen van ‘Ik, Jan Cremer’, met bijzondere vermelding van de scène waarin de hoofdpersoon het uitzicht van drollen koppelt aan het beroep van de wc-gangers

-eerste middelbaar

Veel academisch succes, doch niet bij het vrouwvolk en al zeker niet op literair vlak, tenzij we vertalingen mee rekenen

-tweede middelbare

Ik herinner mij enkel een zeer slap verhaaltje dat speelde in de Amerikaanse Burgeroorlog, waar mijn pa absoluut niet over te spreken was

-derde middelbaar

Enig succes met een opstel over onze buren. Het thema Amerikaanse Burgeroorlog blijkt opnieuw geen hit.

-derde middelbaar accent

niks te melden

-vierde middelbaar

Tamelijk geslaagde limericks met leraars in de hoofdrol.

Opdrachten voor Nederlands maak ik niet.

-vijfde middelbaar

Opstel over sportdag wordt voorgelezen. Een verhandeling voor Nederlands krijgt enige aandacht. Een opstel voor Frans wordt interessant gevonden. Opstellen Duits jagen de leerkracht Duits de daver op het lijf.

Prulgedichten worden uitgeroepen tot talentvol door klasgenoten die natuurlijk niet veel gewoon zijn.

-zesde middelbaar

Opstellen voor Engels oogsten maximale lof. Commentaar van pa: ‘Ja, die leerkracht is zo gewend van afgrijselijke shit te lezen, dat hij makkelijk onder de indruk is.’

Toneelstukskes bij Nederlands schijnen zeer origineel te zijn.

- 1^ste Kan geschiedenis

107 pagina’s met de hand geschreven manuscript ‘Verkrijt mij’, nooit herlezen en nooit laten lezen

-1^ste Kan slavistiek

Persiflerende komische stukken om enkele jaargenoten te entertainen. Lezerspubliek: Vier mensen.

Boelie correspondeert schriftelijk –ambachtelijk met stylo- met zijn vader.

Commentaar van pa: ‘Er zit een beetje verbetering in.’

-2^de Kan Slavistiek

Brieven in het Sloveens door prof uitgeroepen tot eclectische literaire parels. Bundel gepubliceerd in Slovenië.

Commentaar van pa: ‘Die kerel is zeker homo.’

-1^ste Lic Slavistiek

Boelie schrijft full-time voor studentenblad ‘De Slaaf’ en wordt op café aangesproken met ‘Ben jij de legendarische scriptor van Slavia?’

Commentaar van pa: ‘In dat boekske staat niks interessant, ik zou er mee stoppen.’

Boelie schrijft de toneelversie van ‘Een held van onze tijd’ van Lermontov en ontpopt zich in zijn privé-leven con brio als een nieuwe Petsjorin

Pa komt niet kijken.

-2^de Lic Slavistiek

In een groot overzicht van alle studentenbladen wordt de Slaaf beschreven als:

‘Het is als de roman Oorlog en Vrede; het is een meesterwerk, maar niemand leest het.’

Pa vindt één stuk van één pagina crimineel goed. (stuk later opgenomen in Zaaien)

Onder regie (en lichte druk) van hoger genoemde prof Sloveens, schrijft Boelie een reeks monologen waarvan er drie op het podium komen, naast een monoloog van Tsjechov.

Een prof in de nabespreking: ‘Ah, ik wist niet dat er ook Tsjechov tussen zat, ik dacht dat alles van William was.’

Boelie maakt ‘Dagboek aan Zoon’ af. Een archislecht manuscript dat Gogol zeker zou verbrand hebben.

Boelie gaat mee op schrijfweek met enkele ‘gevestigde auteurs’ en krijgt na drie dagen als commentaar: ‘Wij zijn eigenlijk allemaal jaloers op jou.’

Relatief bekende auteur leest toevallig een stuk uit ‘Dagboek aan zoon’ dat ligt te slingeren in een kopieercentrum en laat weten dat hij talent heeft.

-SLO

Boelie schrijft ‘Zaaien’, een verbetering ten opzichte van ‘Dagboek aan Zoon’ (al was dat niet moeilijk), vindt het zelf goed, maar uitgeverijen laat het Siberisch koud

Toneelacademie Lennik klopt aan voor teksten en voert die op. Boelie uitgenodigd op eindejaarsvoorstelling, maar daagt niet op.

Boelie begint aan het Spinnenmeisje, Soraya en Sanja.

Boelie raakt op nummer 1 in de top tien van www.writehistory.be

Commentaar van andere schrijvers: ‘Zonder talent kan je niet op 1 raken.’

Boelie raakt de onkritische, allemaal-dikke-vrienden-sfeer al snel beu en stopt met teksten online te gooien.

-D€MO

Boelie schrijft ‘Sanja’ waarvan hij zelf enkel de eerste drie pagina’s op iets vindt trekken.

Boelie begint aan de Brekers.

Schrijven wordt vanaf nu echt een dagelijkse routine

-Leraar geschiedenis Halle

Boelie maakt deel 1 van De Brekers af, raakt tot drie vierde van deel 2 en herneemt dan ‘Het Spinnenmeisje’ waarvan hij de eerste helft af krijgt vlak voor journalistieke kruistocht naar het heilige land

Boelie richt samen met Lut, PAN op

Wanhoopsmail en -acties waarbij proffen, gevestigde auteurs en uitgevers op boekvoorstellingen het mikpunt zijn, stapelen zich op.

‘Every time I sell myself to you, I feel a little bit cheaper.’

Een stripverhaal waar Boelie het scenario voor leverde, wordt stilgelegd

Boelie wordt verzocht een kortverhaal op te lappen. ‘Ze geven mij roestige brommers en ze verwachten dat ik ze ombouw tot een Porsche, maar het blijft dan wel hún Porsche.’

Sssst, mensen zonder uitgevers moeten hun muil houden.

-Mei tot juni 2009: Stem in woestijn nabij Ankara

Boelie wordt aangezocht om een toneelstuk te schrijven over kansarmoede

Boelie schrijft kortverhaal ‘A rare kind of nightmare’(enige kortverhaal opgenomen in dit overzicht) en gaat gedegouteerd slapen, kotst de dagen nadien van geelgroenjaloersige, verbitter, frustro-envy en beseft dat het fout zit met dat schrijven

-06/09/2009: D-day

 Boelie start operatie EMERGO

06-06-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Uit facebook gegrepen (dat noodzakelijke kwaad voor de neo-sociale mens)

We citeren:

X is een sukkel: nu weet ze niet meer hoe ze foto's kan uploaden op FB...pfff, het lukt gewoon niet meer :(

O, nee, het einde is nabij! Geef mij een touw en vlug. 't is mijn laatste snik, zonder FB lijd ik een hondenleven.

Een kind van twaalf denkt u?

X is geboren in het gezegende jaar 1957.

X springt iets later onder een trein, blijkens een prompt opgerichte facebookgroep van mensen die dat een geweldig idee van haar vonden. Fans van de zelfmoord van X.

Geef toe, hoe zou u zelf reageren, als faecesbook plots niet meer werkt? Een dag zonder quizje is een dag niet geleefd? Wie gaat u anders vertellen welke teletubbie u bent, welke schoenmaat u écht hebt en of u uw koffie drinkt met of zonder melk? Was u op de middelbare school ook al een loser? Only one way to find out, niet waar.

Bij de hemelpoort staat juffrouw Gabriël (engelen zijn geslachtsloos, dus dat geeft hen vrij de keuze) met de inchecklijst voor nieuwkomers.

‘U weet dat zelfmoord een grote zonde is, maar met de juiste redenen komt u er met een tik op de vingers van af.* Wat heeft u tot uw suïcide gebracht?’

X doet jammerend haar verhaal.

Juffrouw Gabriël zet zonder verpinken NVT (niet van toepassing) bij de volgende vijftien vragen, roept heel zakelijk:

‘1000 jaar hel. Next!’

X snottert er op los, beneden op aarde ervaart men een tweede zondvloed. Ze probeert nog: ‘Hebben ze facebook in de hel, mijnheer?’

‘Niet mijnheer, maar juffrouw, madame Sukkel, juffrouw! Een beetje respect he, faecesbooker van mijn kloten.’

‘Boehoehoe, iedereen doet zo gemeen tegen mij vandaag.’

‘Zie daar uw status update voor de komende duizend jaar.’

X snift en snottert en stelt zich in de rij naar de hel voor zondige faecesbookers.

Een eeuwigheid opgesloten in een praatcafé met brrrrrrrr, de schrikbarende ende schabauwelijke wreedheid: 

vijftig intellectuelen van elke mogelijke strekking en achtergrond, maar zonder internetverbinding.

* de engel Gabriël heeft na zijn uren nog een kleine bijverdienste als vingertikker bij de VN

31-05-2009 om 12:26 geschreven door Tederdraads  

Kortverhaal in de maak: A rare kind of nightmare 

Wat simpelweg the method voor acteren is, moet de trance method voor schrijven zijn.

Zet Gimme Shelter of Midnight Rambler van The Rolling Stones op repeat, niet tien keer, maar dertig, veertig keer.

Schrijf alsof je er niet bent, alsof je zelf al gaan slapen bent.

Alsof je designerdrugs op hebt, die nog moet worden uitgevonden.

En als je schrijft over rituele dansers met hoofden van bokken, die je huis in Afrika omringen, terwijl er een vreemd zigeunerachtige ouwe troela in haar schijt op je zetel ligt, beschrijf de dingen dan zo zodat de geur van de pagina’s dampt.

En ga vooral niet slapen vooraleer het einde er staat en je niet meer weet of je het geschreven hebt of gehallucineerd hebt.

Voyage au bout de l’enfer literaire.

31-05-2009 om 02:44 geschreven door Tederdraads  

Verkiezingen: loterij zonder prijzen

‘Als verkiezingen iets konden veranderen, waren ze al lang afgeschaft’, dixit de broer van mijn grootvader uit Hofstade, de cynische hoofdstad van Vlaanderen.

Vorige verkiezingen:

Ik ben op weg naar het stemhokje en bots op één van mijn vele tantes.

‘Voor wie heb je gedaan?’,  vraag ik.

‘Voor dienen met zijn bril.’

‘Ja, maar hoe noemt hij?’

‘Ja, dat weet ik niet, ze manneke, dat zijn toch allemaal dezelfde ze, William.’

100 meter verder.

Nog een tante, die stemmen in de eerste plaats ziet als een van hogerhand opgelegde rookpauze.

Zelfde antwoord.  

Nog wat verder op, een verre kennis. Eeuwig met een witte baseballkap op zijn kop. Geen idee wanneer die in de mode is geraakt. In Vlaanderen wordt helemaal geen honkbal gespeeld.

‘Ik stem altijd voor de politicus met de gekste naam.’  

Democratie.

Heerlijk.

Al een geluk dat de oom van mijn grootvader gelijk heeft, of ik zou mij nog zorgen gaan maken.

30-05-2009 om 22:38 geschreven door Tederdraads  

29-05-2009 om 09:40 geschreven door Tederdraads  

28-05-2009 om 23:00 geschreven door Tederdraads  

28-05-2009 om 16:39 geschreven door Tederdraads  

28-05-2009 om 16:07 geschreven door Tederdraads  

 Ik neem plaats in de stoel van Hassan the barber, 15 jaar oud, en de enige jongen in 3 Haarzorg B. ’t is voor een scheerbeurt. Waarom het zelf doen als de haarzorgrichtingen voortdurend nood hebben aan modellen? Ze evalueren permanent in die klassen, Hassan krijgt punten om mij glad te scheren. Bij het binnenkomen heeft hij mij al eens goed liggen gehad, hij heeft mij de hand geschud, nadat hij eerst zijn pollen vol haarlak had gespoten. Zijn broer in 2 Handel probeert mij dat ook altijd te lappen, maar dan met de flacon parfum van een klasgenote.

Voor hij begint legt hij het scheermes één tel tegen mijn keel. Zijn juf moet al direct dreigen om hem een nota in zijn agenda te geven. What the hell zou ze daar dan in zetten, vraag ik mij af. ‘Uw zoon dreigt er mee de strot van een collega open te leggen. Gelieve hem hiervoor op de vingers te tikken.’ Schooltje spelen in VN-stijl.

http://www.youtube.com/watch?v=eLHlzSeuJ50 gaat onvermijdelijk door mij heen als het mes langs mijn wang schraapt, maar Hassan houdt het verder kalm. Hij neuriet wel een speciaal deuntje. Ik vraag hem welk liedje dat is. Trying to make conversation, heten ze dat. Het antwoord van Hassan: ‘Dat is het traditionele lied bij het offerfeest, als we een schaap de keel over snijden.’

Gezellig.

Ik hoef niet te betalen, toch één pluspunt. De juf zucht: ‘Nog enkele weken en dit schooljaar hebben we ook weer overleefd.’

Nog even langs de lerarenkamer. Een collega staat met de klink van de deur in de hand en zegt met een zucht en de blik gericht naar binnen: ‘Kom, nog enkele weken en we hebben het weer overleefd.’ Hij knikt mij vriendelijk toe en gaat er vandoor. Een agenda onder de arm, waarschijnlijk van weer zo’n kapoen die hem met de dood heeft bedreigd.

Ik zit twee minuten in een zeteltje met de metro op schoot (iemand voorziet de school met een dagelijkse voorraad aan metro’s) en dan gaat de bel. Een vrouw staat op met een zucht en zegt: ‘Tot de speeltijd overleven we het wel.’

Buiten op die speelplaats staan 10 000 bloeddorstige Zulu’s, zou je denken.

Maar het zijn maar 200 pubers die hun rechten kennen.

25-05-2009 om 07:42 geschreven door Tederdraads  

 Mei is thesismaand, dus wij gingen op zoek naar een interessante thesis, bij voorkeur eentje die er wat tussen uitspringt. We klopten aan bij Johannes van der Walle (eigenlijk gewoon een kotgenoot, kwestie van tijd te sparen), student Pol en Soc (dat zijn die mensen die ‘nee, dank u’ zeiden tegen de richting Rechten en veel vrije tijd uitstekend weten te combineren met een universitaire opleiding)

Hij onderzoekt of er een verband is tussen de zorg die mensen besteden aan hun gazon en de bolletjes die zij kleuren in het stemhokje. Om deze blog entry voor de verandering eens heel kort te houden:

Ja, Johannes vond dat verband. Zijn indrukwekkende database aan gegevens (om die te verzamelen deed hij zich onder andere voor als een huis-aan-huis-verkoper van kunstgras, tot hij besefte dat er misschien ook een verband bestaat tussen de bereidheid zo’n verkoper binnen te laten en politieke voorkeur en hij dus maar gewoon over hagen klauterde gewapend met meetlat) wees uit:

‘Hoe korter en verzorgder het gazon, hoe rechtser de eigenaar of bij uitbreiding het gezin’

Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik niet echt geloofde in de slaagkansen van mijn kotgenoot. Tot ik even bij de buren ging checken. Aan de ene kant zijn ze bij mij thuis voor het Vlaams Belang (tenminste de grasbeheerder van het gezin is dat) en inderdaad dat gras is korter dan kort, daar voelen de mieren zich bekeken. Aan de andere kant zijn ze CD&V’ers –staat op hun hoofd te lezen- en dat gras is ook akelig kort en onderhouden. Het gezin is namelijk lid van de Manische Grasmaai Bourgeoisie en verpest de leute van de zonnekloppers in de buurt door hun grasmachien buiten te halen van zodra er een streep zon is en dat ding van hen klinkt als een neerstortende stuka bestuurd door een obese mof met kinkhoest. Enfin, we gingen het kort houden. Mijn mama en wijlen mijn papa zijn links en inderdaad: het gras wordt pas afgereden als het niet anders kan.

Ik moet ook denken aan mijn grootvader die voor het Vlaams Belang is (voornamelijk om alle andere politieke partijen te kloten, hetgeen inderdaad elke keer weer een efficiënte strategie blijkt, we moeten het hem meegeven) en die komt zelfs speciaal van vakantie helemaal alleen om zijn gras af te rijden. Doet hij al jaren. Langer dan twee weken van huis weg? Nu, die neemt de trein terug en rijdt zijn gras af.

Morgen eens vragen aan mijn vreemdelingenlegioen op school hoe hun gazon er thuis bij ligt.

We wensen Johannes alleszins veel geluk. Ik betwijfel nog steeds dat zijn proffen er de ernst van zullen in zien, maar hij heeft er echt veel werk in gestopt en zijn aanpak is ook echt wetenschappelijk onderbouwd, dus eigenlijk verdient hij wel om er door te zijn. Er worden grotere prullen ingeleverd morgen en de komende weken.

PS voor de liefhebbers: mensen die daadwerkelijk kunstgras in hun hof hadden liggen, er waren er zo enkele, heeft Johannes buiten zijn onderzoek gehouden.

24-05-2009 om 22:43 geschreven door Tederdraads  

Flashen, Spuiten, slikken, snuiven, Chinezen, wijn zuipen en zwijmelen op de rand van zedenschennis met romantisch idyllisch zicht op Hollandse zeilbootjes en nu happen naar lucht

Een mens leidt maar één leven, maar de meesten onder ons dromen toch al eens van één of meerdere plottwists en alternatieve scenario’s ter uitdieping van hun in termen van dimensionaliteit zeer beperkte bestaan. De eerdere beschrijving van de seksgeschiedenis van een herenhuis kadert daar in. En nu volgt na de fictie de werkelijkheid of alleszins mijn versie daarvan.

We zitten aan de Graslei. We zijn Dieter, Elke, Maryam en ik. De lekkerste dates zijn die tussen twee koppels. Het herenhuis bestaat en ligt hier een kilometertje of zo vandaan. Hier is die Graslei, een autoloze strook langs een kalm riviertje waarvan de oevers op dit punt bezaaid zijn met eetgelegenheden en terrasjes. Het leukste blijft om die peperdure etablissementengordel straal te negeren en je zitvlak op de stenen langs het water neer te planten. In de hand een fles wijn of een zak koffiekoeken, al naar gelang het tijdstip van de dag.

Wij vier hebben royaal gevulde bakjes rijst en kipgerechten gehaald bij de ‘afvalchinees’ Een woord dat rechtstreeks resulteert uit het kenmerkende mompelgewauwel van auteur dezes. Dieter is mijn vaste tekenaar voor korteademprojecten, Elke is zijn vriendin, Maryam Djun is mijn Azzizam. Samen zijn wij vier jonge mensen die elk op hun manier hun slice van the big world cake willen inpikken. Drie boogschutters en één Vissen (ikke), astrologisch wil dat zeggen: vier mensen die van nature aangetrokken worden door extremiteiten, hoogoplaaiende, conflagrerende avonturen en maximalisme. Misschien ook een streep zelfverheerlijking in de Vissen, die streep die niet strookt met de streep opportunisme, want zelfverheerlijkende fictie verkoopt zeer slecht in een land waar een even ergerlijke als makke bescheidenheid hét streekideaal is.

We zitten hier al een hele tijd, met het weer hebben we het echt getroffen. Saint Tropez zomers warm met een Hollandse zeilbootarmada die het oog graag mag strelen. We zijn jong, hebben honger naar alle mogelijke Epicuristische uitspattingen, zijn geil, want het is warm en zijn gezond van lijf en leden. ‘We got money in our jeans and we’re really gonna spend it right.’

Wijn gieten we vlot binnen, coke snuiven we niet, erover palaveren doen we wel en mijn enthousiast vertelde, hoewel ook waarschuwende, anekdotes gebaseerd op mijn beperkte ervaring met deze sneeuw van de Andes –zelfs mijn huisarts lacht mijn cokeflirts weg -, ontsteekt duidelijk het experimenterende vuur in mijn tekenaar, die als kunstenaar trouwens zeker zijn look mee heeft.

Op weg naar de nachtwinkel voor de volgende twee flessen droge, Zuid-Afrikaanse witte wijn, vraagt hij of ik dat meisje kan contacteren dat aan het zuivere spul kan raken. Dat meisje dat een kerel kent die hippe feestjes geeft voor het rijke volkje op speciale locaties zoals kerken. ‘Ja, via facebook kan ik haar wel een bericht sturen’ Teleurstelling bij mijn maat. ‘Dat is een veel te grote omweg.’ Hola, hij wil de knetterervaring van stampvoetende Boliviaanse fanfares die langs de zenuwbanen van je hersenen marcheren, nu meteen ervaren. No can do, ik ben al mijn telefoonnummers pas verloren, inclusief het nummer van het meisje met de stofzuigerneus die op moment van bloggen waarschijnlijk een thesis schrijft op chemische discipline.

Dan maar alcohol, het is lang niet hetzelfde, die kick, maar het is beter dan de socioculturele geknechtheid van een nuchtere Vlaming. De uitbater van de nachtwinkel ontkurkt de flessen en roept ons bij het buitengaan vrolijk toe: ‘Tot straks!’

Bij terugkomst bij onze vrouwen hangt er seks in de lucht. Elke heeft al een keer of acht haar bloes express hinderlagig laag getrokken, haar fraai balkon wijst voornamelijk pesterig mijn richting uit. Maryam vindt het hilarisch dat ze dat durft. En ik zou geen vent zijn, als het niet het nodige effect sorteert. Telkens ze het doet ramt ze een opjuttend seksshot in mijn kop. Elke droomt er luidop van om bejaarden een hartaanval te bezorgen door eens haar D-cup te flashen. Potentieel aangebrande situatie, maar wel zo veilig. Elke is van Dieter en ik ben van Maryam, daar bestaat niet de minste twijfel over. Maar we maken onszelf maar iets wijs als we niet elk voor zich minstens heel even denken aan een one-night-stand uitwisselingsproject.

Hoe het dan de volgende dag verder moet met de vriendschap en de krijtlijnen tussen de partners, dat is zo één van die vragen die de gelukkige neiging hebben om hulpeloos te verzuipen in alcohol. Ik zit al met mijn hand in Maryams broek. De zedenschennis is redelijk officieel. Onze meer vrijgevochten Noorderburen hebben er vast geen probleem mee, ze leenden ons al met veel plezier twee vorken om net iets praktischer te kunnen Chinezen, maar er lopen hier wel flikjes rond en die extreem-rechtsen in uniform –vooroordelen zijn gratis voor iedereen- die hebben het toch niet zo begrepen op vingeren in vol publiek.

Dieter zie ik voor het eerst onstuimig Elke’s amandelen of toch die regio (misschien zijn Elke’s amandelen wel geknipt, zo goed ken ik haar ook niet, al zeker niet van binnen) op een diepgaande inspectietocht trakteren. Het halve kortverhaal ‘de seksuele geschiedenis van een groot herenhuis’ heeft ons gesprek een handige springplak naar hete ontboezemingen gegeven. Elke –die zich zoals iedereen in mijn omgeving er terdege van bewust is dat alles wat ik hoor potentieel schrijfmateriaal is- vermeldt terloops dat een ex haar al eens penetreerde met een wijnfles. ‘Dat pikt wel, maar niet erg, hoor. De fles was waarschijnlijk niet afgewassen.’ Een bepaalde scène uit het kortverhaal ontlokt ons uitspraken over beffen tijdens de maanstonden. Ik zeg met onverholen trots –gun mij daar ook eens een gram van- dat ik in sommige relaties, niet de huidige, wel eens van onder de lakens opdook met een mond vol menstruatiebloed. ‘Dat smaakt naar ijzer’, weet Maryam als dokter in spe en ik bevestig. In zoverre dat je dat smaakt, want het komt dan wel overal te plakken, maar je krijgt er nauwelijks iets van naar binnen.

Waar we alle vier stiekem en minder stiekem aan denken, wordt een stap dichter bij realisatie gebracht als we ‘verleggen’ naar het huis van Dieter en Elke. Op redelijk originele wijze doen die twee laatste dat, want zij zijn met de kano gekomen. Dus zij peddelen en wij lopen mee langs het water. Die kano moeten we even later uit het water hijsen en naar huis dragen, waar we hem net kunnen droppen in de gang. Daarna gaan –mijn fictie heeft de eigenaardigheid om te fungeren als self-fulfilling prophecy- de kleren uit.

Tenminste bij de jongens en dan alleen het bovenstuk. De meisjes spelen hun BH kwijt, maar behouden verder hun kleren. Dus so far, so decent nog. Verder komt het ten andere ook niet, want Elke’s maag –die trouwens al lang gebroken is- vindt het nodig om, misschien, maar heel waarschijnlijk niet uit morele overwegingen scheidsrechter te spelen en onze licht decadente activiteiten stil te leggen. Dieters vader die ons even gezellig vervoegde eerder op de avond zei het nog: ‘De Romeinen, die wisten wel wat goed leven was.’ Mja, misschien toch weer eens Ovidius gaan lezen, om te zien hoe je dat praktisch regelt zo’n orgie, want ons lukt het alleen in fictieve versie.

Als de maag terug gekalmeerd is en wij duizend keer gezegd hebben dat Elke zich NIET moet verontschuldigen voor haar misselijkheid, want dat kan iedereen overkomen, we vinden het alleen spijtig dat zij dat moet meemaken. Kotsen van zattigheid is toch een beetje sterven, niet waar.

Tot zover de decadentie die wij als jongmensen op tijd en stond graag najagen. Geen groepseks, maar ook geen bevreemdend ontnuchterend, naakt ontwaken de volgende ochtend. Memorabel is de avond wel. Elke woelt en woelt, wrijft in haar slaap met haar hand bijna permanent door mijn haar, terwijl ze –bijna zeker weten- droomt dat ze een hamster is of zo. Ze piept en snuffelt en draait wild om en om. Geheel onlogisch is dat vermoeden niet, want Elke verdient haar geld als dierenverzorgster. Maryam en ik zouden het willen navragen, of ze inderdaad droomt dat ze een nieuwsgierig rond trippelend beestje is in haar slaap, maar we zien haar niet meer wakker. Niet omdat ze Jimi Hendrik achterna gaat in een vroegtijdig heengaan, verstikt in eigen kots –brr, de gedachte alleen al -, maar omdat we er omstreeks half zeven van onder muizen.

Nog even een surrealistisch moment als we over een kano heen moeten kruipen om bij de voordeur te komen. Buiten gaat het traag, want de drank hangt nog in ons lijf. We gaan zelfs af en toe zitten op een bankje in de ochtendlijke zomerzon. Ik merk op: ‘Vroeger ging ik rond dit uur 12 kilometer lopen’ Seksloosheid verhoogt als geen enkel steroïde de sportiviteit.

Maryam merkt op: ‘En Boelie dacht dat zijn studententijd er op zat.’ Bijna thuis, op nauwelijks 100 meter van een andere goeie vriend van ons, Pieter-Jan, stormt Maryam opeens af op een bloemenperk en ledigt op haar beurt haar maag. Iets waar we op dat moment niet echt om kunnen lachen, maar achteraf wel en dat zelfs hartelijk. Het spreekt alleszins van ontegensprekelijke liefde als je iemand nog steeds mooi vindt als ze haar avondeten van gisteren er uit gooit. Het mooie, ravissante kotsende meisje. Enkele uurtjes slapen in ons bed en dan groepseks met twee. We hopen van Dieter en Elke hetzelfde, terwijl we enkele krachtige, memorabele beelden toevoegen aan de tien seconden durende autobiografische langspeelfilm die we zullen zien vlak voor we op een dag, hopelijk nog ver van nu, onvermijdelijk dood gaan. Alle mensen sterven, maar weinigen hebben echt geleefd, zegt Mel Gibson in Braveheart.

Hoe zeg je amen in het Perzisch?

23-05-2009 om 19:55 geschreven door Tederdraads  

Mean Mr Mood-Swing leest een boekje na een foursome (of de stijfzatte poging daartoe)

Links zien mijn lezers (vier sinds de laatste statistieken, waaronder 1 analfabete tante die ik voor haar geschreeuwde steunbetuigingen –ze denkt dat telefoons je stem enkel een beetje verder dragen dan normaal, maar dat je nog steeds moet krijsen voor dood om je langs die weg verstaanbaar te maken- graag bedank door elke aanvulling te voorzien van een illustratie) Vlaamse schrijfgesel, Johan Anthierens. Da’s die vent die mijn pa ooit liet weten dat hij een fameus stuk kon schrijven, dat zijn kamikazistijl hem beviel, maar dat mijn pa zijn bijna terroristische anti-establishment geschriften inhoud misten.

Ik sla hier, na een bezopen nacht -die mijn weke onderbuik zeker niet ten goede komt- waarbij ik het genoegen had om samen met Maryam in hetzelfde bed te maffen als Dieter en Elke en dit in het reeds beschreven herenhuis dat figureert in ‘de seksuele geschiedenis van een groot herenhuis’ (een realistisch vervolg op dat fictieve halve kortverhaal volgt zo dadelijk nog) een boekje open getiteld: ‘De flauwgevallen priester op mijn tong’ Als titel kan dat tellen in dit land der helaasheid van flauwe titels en slappe lichtgewicht boekies.

Het duurt niet lang of ik stuit op een quote die lekker leest en zo goed voelt als een goedendag die de schedel van de doorsnee Vlaamse snertjournalist open splijt (ik doe aardig mijn best om mij in het Vlaamse journalistieke klimaat zo onmogelijk te maken als een traditionele Jood met papillotten in zijn krulhaar op een spoedvergadering van Hamas, hetgeen geen erg is, want ik heb nog het Engelse en Sloveense taalgebied om mij in te storten nadat ik finaal van een kale schrijfreis teruggekomen ben hier in dit nog steeds stijfdeftige zwijg en wees respectabel, God en de buren zien u, binnen de lijntjes kleurders landje):

‘De objektiviteit schudde ik van mij af, objektiviteit is voor het gros van de journalisten het schaamblad voor hun kastratie.’

Die vier lezers, zelfs mijn heerlijk turbo-breiende (haar enige hobby naast kettingroken) geflipte tante, zullen gemerkt hebben dat de link naar de site van de Morgen (nog steeds gerund door de arrogante, nep-linkse, zichzelf over het paard tillende zakken van gisteren) van mijn blogstek verdwenen is. Komt er van als die droogzwierjanetten niet de ballen hebben om te berichten over hun eigen dolkstootmachinaties binnen hun personeelsbestand.

Het is spijtig dat ik de foto van Johan die in het boek zit, niet terug vind op internet en dat ik niet beschik over een eigen scanner. Anders konden mijn lezers, en in het bijzonder mijn tante dus, meegenieten van de heerlijk duivelse gezichtsuitdrukking op die man die overleed op MIJN verjaardag (voor de schrijvende Vlaming is elk steentje goed om zijn/haar mythe uit te bouwen) Echt iemand die er tot in de kleinste toppen van zijn tenen van genoot om scherp te stampen op de veel te lange tenen van anderen en dat moesten we toch even in de elektronische bloemen zetten. Zo als sympathiserende schrijver die van zijn mama en tantes te veel liefde kreeg en krijgt om met bommen te gooien. We gooien dan maar met schrijfsels aan het tempo van een standaard Russische infanterieaanval.

Sinds ik mij tegen betaling voordoe als leraar Frans in de ontblote zenuw van de multiculturaliteit heb ik er werkelijk alle tijd voor. En ik vind nog veel inspiratie ook, daar tussen die sympathieke Albanese messentrekkers, Slovaakse Roma-zigeuners, Afghaanse slachtoffers van bloedwraak (beweren ze toch), Turkse afstammelingen van fanatieke Janitsaren die hun stamboom kunnen terugtraceren tot de zeeslag bij Lepanto van 1571 en hier en daar een Afrikaan met een hangmatzwierderige tred.

Het leven is mooi als buiten de zon schijnt, je net drie keer je Azzizam gepakt hebt, vannacht een bijna-foursome hebt gehad en dus voor even de schokkende ‘suicide by the bedside’ van je pa van je af kunt zetten, je eigen met de neus op je mortaliteit gedruktheid weer even kunt vergeten en nog even proeft van die frame of mind van toen je nog geen halfwees was en dacht dat de dood een fabeltje was om de kindjes bang te maken en als aanleiding voor het schrijven van thrillers.

Ik wou dat ik kon geloven dat mijn pa ergens in de hemelen nu hoofdredacteur is van een God bijzonder onaangenaam hiernamaalsweekblad, maar ik ben een hedonistische, moodswingende, atheïst die in het kielzog van het met succes afsluiten van een jarenlange wanhopige zoektocht naar een laattijdige seksuele rijping begonnen is aan een jarenlange wanhopige zoektocht naar een duizendkoppig lezerspubliek.

Anyway, moge mijn teergeliefde vader rusten in losbandige hippie sixties seks, dito psychidelicarock, ‘get out of my life, you’re so respectable’ punk, fiere pur sang James Deanige/ Clint Eastwoodige/ Richard Burtonnige/ Jacques Dutronige mannelijkheid en postume literaire rondschop furore.

Helemaal zijn zoon, mei 2009

23-05-2009 om 15:47 geschreven door Tederdraads  

 Een gynaecologe die zelf aan het schilderen gaat om haar kliniek op te knappen, vaak zie je het niet. Niet in België en al zeker niet in Afrika. Maar het gebeurt. Marleen Temmerman deed het en negeerde de verbaasde, misschien zelfs afkeurende blikken van haar plaatselijke collega’s. Als progressieve dwarsligger negeert ze wel vaker gangbare codes. Ze schrikt er niet voor terug om in de ogen van haar tegenstanders zowel cultureel als moreel-ethetisch te gaan spookrijden. Zelfs op een volgelopen congres, waar de meerderheid haar meningen niet deelt en bits reageert als ze haar ideeën naar voren brengt. Dat en anderen veelzeggende anekdotes lees je in haar nieuwste boek, mama Daktari, een erg persoonlijk getint relaas van jaren ontwikkelingshulp in de voorste frontlinies.

Ontwikkelingshulp in Afrika dat is veel touwtrekken, vaak hameren, soms tot in den treure, op de zelfde precaire omstandigheden, je hees schreeuwen om veranderingen, voor er eindelijk eens iets gebeurt. Vooral dan aan de top. Om dat dag in dag uit te doen, is een flinke dosis koppige verbetenheid nodig. Onder het bed van Professor Temmerman staan echter, zoals ze zelf zegt, enkele attributen die hierbij bijzonder van pas komen: een hele verzameling stoute schoenen. En die trekt ze ook vlotjes aan als ze ziet dat het nodig is. Mama Daktari had ook de klokkenluidster van Nairobi kunnen heten. We lezen hoe zij de specifieke problemen in haar werkveld klaar en duidelijk onder de aandacht brengt. Al moet zij dan soms clandestien te werk gaan en de broodnodige waarnemers haar ziekenhuis binnen smokkelen om hun ogen te openen.

 Aan problemen om bezoekende commissies voor te schotelen anders geen gebrek. In Kenia hebben we kindjes van acht die zich prostitueren, je vindt er –als de buurt denkt dat je er redelijk warmpjes bij zit- al eens een boreling in een rieten mandje voor je stoep, vrouwen bevallen in de struiken bij het ziekenhuis, gewoon omdat ze geen geld hebben om het binnen te doen, maar in de hoop dat als er echt complicaties zijn, ze hen toch wel opnemen. Mama Daktari vermeldt van die gekruide feiten die je als lezer niet los laten, omdat de smaak nogal wrang is. Stel je eens voor dat men je adres vraagt en dat jij je moet oriënteren aan de hand van het dichtstbijzijnde toilet. Ja, in Kenia deelt men wijken in per sanitaire voorziening. Men doet niet de moeite om de rijen golfplaten hutjes aparte straatnamen te geven.  

Dit derde literaire kindje van Temmerman wisselt wetenschappelijke artikels, bijvoorbeeld over aids, af met toegankelijke verhalen uit haar persoonlijke ervaring. Hierbij schuwt zij zeker de humor niet, want het is –gelukkig maar-  niet allemaal kommer en kwel. De lezer zal bijvoorbeeld niet zonder glimlach voorbijgaan aan de kleurrijke figuur van haar boy Joseph of de strategie die Kenianen toepassen om condooms te verenigen met hun geliefde principe van ‘flesh to flesh’. Je leeft ook mee met haar dilemma’s. Wat doe je als gynaecologe met de vraag: ‘kun jij onze dochter professioneel maar een beetje besnijden? Anders doet de familie het.’ En als de familie het doet, is het met de botte bijl, zoveel weet zij ook.

In Mama Daktari klinkt naast een grote deskundigheid, vooral respect en empathie door, voor een land, een volk en voor vrouwen overal ter wereld. En heel zeldzaam: het boekje lijkt zich heel direct en indringend tot de lezer te richten, alsof Mevrouw Temmerman bij je op de koffie zit om heel open over haar ervaringen te vertellen. Dat ligt dan aan de warmte van het boek, dezelfde warmte die ook heel duidelijk spreekt uit de fotobijlage, en de verteltoon, want die is helemaal oprecht.

William Peynsaert

23-05-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Halverwege mijn straat staat een hoekige rijdende doodskistdisco, zo’n kleine voiture waar meestal vier tot vijf jongemannen in zitten, elk met een wit petje op hun kop en met de elektronische boenkboenk tamtam krakend luid. Kan niet goed zijn voor zo’n autootje. De eigenaars van dit exemplaar vinden het nodig om elke dag bij zonnig weer buiten te zitten in hun bloot bovenlijf, op de stoep, bij gebrek aan tuin. Ze vinden zichzelf heel stoer zo, ik vraag mij af of ze mij de rivier in lazeren als ik vraag om hun handtekening na hun acteerpenetraties in de gay porn reeks ‘farm boys thrust deeper’. Als ik er langs wandel spits ik altijd mijn oren in de verwachting Russische woorden te zullen opvangen, want de drie hebben dat animale, dommige boerengezicht van de doorsnee Slavische man. Ze vinden zichzelf lekker macho als ze zo halfnaakt en half rood verbrand rondzwalpen als zatte, geëpileerde bavianen.

Nu, het zijn geen Oost-Europeanen, het zijn Vlaamse jongens met dat uitzicht waar je een heel reeks vooroordelen kunt aan ophangen. XTC slikkende, jobhoppende, nauwelijks gealfabetiseerde, eeuwig te vroeg klaarkomende, closet-case homo’s die rechts stemmen en in theorie graag nichten zouden bashen. Dat zijn vooroordelen en die hebben zij vast ook tegenover mij als ze mij zien voorbij marcheren met mijn lang haar, jeansbroek en simpele T-shirt. Ze zien in mij vast een verwijfde, versuikerde witte wijn slurpende, pacifistische linkse rakker, met de biceps van een spaghettistok, die als grootste geheim meezeult dat hij op graspop eens aan een jointje heeft gelurkt. Alleen al om niet in het plaatje te passen van de uitgemergelde, wereldvreemde krielkipintellectueel sleur ik een resultaat opleverend minimum met gewichten.

Ach ja, gewoon voorbij wandelen en dromen van een vrouwelijke kolos met punthakken die opeens verrijst van op de bodem van de schone rivier die hier voor mijn deur ligt, een moordend sexy reuzin (vast en zeker Perzisch) die hen in American X stijl met opengesperde muil op de stoep legt, zodat alleen hun bovenste rij tanden de stenen raken en dan die hakken van haar schoenen moordend door hun aarzen drijft. Macho’s mogen ze van mij altijd levend verbranden of inschakelen bij dwangarbeid in Afrika voor het bouwen van schooltjes en ziekenhuizen.

Verder in mijn straat, zie ik sprietmagere mannen van tegen de vijftig in onsmakelijk korte shorts. Een soort wijde onderbroeken in een felkleurig, pseudo-sportief kleurtje. Dat de regering daar niets aan doet. Dat de Vlaming geen gevoel voor stijlvolle kleding heeft, wisten we al langer, maar er zijn grenzen en voor de meesten onder ons is die grens één centimeter boven de knie en geen millimeter hoger. Die mannen hebben vast een echtgenote die ofwel zwaar bijziend is (ogen kapot gebrand op de zonnebank) of hen hartsgrondig haat anders laat die toch hun man zo niet de deur uit gaan? Even verder staat nog zo’n dartel springkonijn stretchoefeningen te doen recht voor mijn neus. En dat in zo’n korte nauw spannende sponsen broek met een T-Shirt, in een kleur waarvan je maag wel moet protesteren, dat zit dan om zijn lijf gespannen als een soort vers houdende inpakfolie. Net een mensenbroodje dat een hapklare brok wil zijn voor een ongezond snoepende T-Rex.

Gent heeft dringend meer privé-tuinen nodig, zodat de meer gereserveerde burger dit soort wansmakelijkheden verder bespaard blijft. Het stadsbestuur verspreidt ook best pamfletten met de 50 don’t do’s als je ooit nog seks wilt hebben. Het is mijn inschatting dat dit veel misverstanden zou voorkomen en ook veel sociaal leed zou verhelpen. Voor sportwinkels en fitnesszaken zou dit het faillissement betekenen, maar dat is een kleine prijs voor een enorme winst op esthetisch vlak.

Mijn broodjes koop ik bij een Turk, net zoals mijn cashewnoten en mijn fruit, want ik koester de ijdele hoop dat ik zo de cursusblokken van mijn leerlingen sponsor, alsook hun loyaliteit koop. Ze kunnen geen Frans, maar hun mama’s smeren heerlijke broodjes tegen bijzonder democratische prijzen moet ik zeggen en ze hebben niet die zeemvelsmoel van de gemiddelde plus-40 jarige Vlaamse huisjeboompjeroddelzonnebanktrut, zoals er weer aardig wat verzameld zaten op het dek van de dichtstbijzijnde caféboot.

Op de terugweg bots ik nog op mijn vroegere huisarts die op een kilometer van mijn huidige huisarts woont. Waarschijnlijk weet hij niet dat ik hem geditcht heb en denkt hij dat ik helemaal nooit ziek ben, want hij schudt mij overvriendelijk de hand. Ja, hij had toen ik kind was al aardig wat sympathie voor mij, omdat ik voor een kleuter uit een arbeidersgezin verdacht spitant en sarcastisch uit de hoek kwam. Als curiosum deed ik het als kind heel goed. Hij heeft ook al zo’n kort broekje aan, alleen ontbloot het bij hem niet zo onsmakelijk veel vlees, omdat hij zeer kort te been is. Gedumpt heb ik hem, omdat mijn nieuwe huisarts niet met de hakken over de sloot slaagde en geneeskundig onderlegd is en dus tijdens consultaties geen remedies hoeft te googlen. Misschien denkt hij ook wel dat ik uit praktische overwegingen overgeschakeld ben op een Gentse huisarts. Niet dus. Ik zit bij de rechtstreekse concurrentie.

 Ik apprecieer alleszins de vriendelijkheid, want de meeste volwassen mensen die algemeen Nederlands praten, bekijken mij met de zelfde vooroordelen als waarin ik die drie semi-naaklopende plebejers uit mijn straat inschat. Ofwel straal ik voor hen een soort, ruwe, onverfijnde, animale, hersenloze seksualiteit uit, ofwel zien ze mij als dat volksventje dat met veel geluk een klein beetje educatie opgedaan heeft en nog net een woord van meer dan vijf lettergrepen kan onthouden. Hoe conformistischer ik mij kleed, hoe meer vooroordelen en misprijzen die geëstablishte intellectuelen schijnen te hebben. Dan bekijken ze mij als een kruiperige worm die o zo graag lid wil worden van hun selecte breednekkige clubje.

Niet willen gelezen worden, is daar het hartigste anti-gif voor, naast een compromisloze vastbeslotenheid om als opgeklommen arbeiderszoon ten allen tijde helemaal je eigen ding te doen. Want ik word liever uitgespuwd om wie ik ben, dan om wie ik pretendeer te zijn.

21-05-2009 om 20:57 geschreven door Tederdraads  

 ‘Zelfs een bibliofiel leest al eens een boek’,

dixit Karel Jonckheere. De favoriet van mijn pa in het grote citatenboek.

Door ‘Pieter Daens’ bladeren van Boon, tijdens een minuten durend ontspannend schijtmoment. De laxerende werking van koffie slaat minzaam toe.

Mijn boekenkastje (met nadruk op ‘je’ want er is niet veel plek in de zakdoekstudio die nog twee weken mijn woonst is) puilt uit van de turven. De meeste gekocht in kringloopwinkels, de Oxfam boekenwinkel, of de Sleghte (das die boekhandel die zeer gewiekst munt slaat uit Vlaamse amateurintellectuelen)

Sommigen heb ik zelfs uitgelezen, zoals (en nu is het hier even zoeken) ‘A people’s history of the Civil War’, dat boek dat er –onmogelijk gewaand- er op zijn eentje in slaagde om mijn onverklaarbare attavistische (daarmee hebben we dat woord ook nog eens gebruikt) liefde voor de Confederatie compleet weg te wagen. Hoezee, want dat werd tijd.

In veel van die boeken zit een treinticket van de NMBS, als baken om aan te duiden op welke pagina ik ooit strandde. ‘de gebroeders Karamazov’, ‘U-Boat’, ‘Na kmeti’, ‘Women in love’ van D.H. Lawrence, allemaal hebben of hadden ze zo’n duur betaalde bladwijzer.

Op een kastje naast mijn boekenrek ligt een geprinte versie van ‘zin of onzin van lezen’ (of toch iets in die trant, want het titelblad is zoek). Geen idee wat de zin ervan is. Ik heb mezelf opgelegd dat ik enkel nog lees in andere talen dan het Nederlands. Dus niet om te lezen, maar om een vreemde taal te oefenen. Anders vind ik lezen op zich tijdverlies. Ik doe namelijk niet aan ontspanning. Ik ben een utilist, als er geen concreet nut steekt in een activiteit, laat ik het zo.

En daar zeg ik dan eerlijk bij, dat ik het nut van sommige mijner activiteiten op sluwe manier moet zien verkocht te krijgen aan het superviserende deel van mijn Ik. Lezen in een andere taal is altijd makkelijk verkoopbaar aan de verlichte despoot die wil heersen over mij. Seks hebben ook. Seks verkoopt, dus als ik veel neuk, weet ik weer wat schrijven. Seks komt mijn schrijversschap rechtstreeks ten goede. En volgens mijn Azzizam stap ik na seks altijd opvallend zelfverzekerder. Dat komt mijn présence dan weer ten goede en dat is nog altijd het allerbelangrijkste, want een schrijver leurt niet met zijn teksten, maar met zichzelf.

Er zijn geen lezers meer

Schrijven. Een opgeklopte bezigheid. Het is ‘maar’ schrijven en ik doe het, omdat ik het niet kan laten en er zijn nog mensen die het lezen ook. Al kan mij dat de laatste tijd niet meer schelen. De enige die lid moet zijn van mijn fanclub ben ik zelf, maar met het oog op feestjes is het natuurlijk wel zo gezellig als er nog meer zijn.

Ik dacht dat het Robert Fiske was die recent klaagde dat niemand nog leest, dat iedereen een boek aan het schrijven is. Hij beschreef zijn vliegtuigreizen waarbij hij in enkele uren tijd de hele Franse pers doorneemt, plus nog 200 pagina’s leest in een boek (dikke stoefer wel die Fiske) Zijn medereizigers bladeren hooguit eens door de lichtgewicht pockets die ze voor de gelegenheid bij hebben. Zijn stelling: mensen kunnen niet meer in de diepte lezen.

Hij zal vast wel gelijk hebben. Fast food, speed talk, sms, internet, fast lit. Cultuurverval zeggen ze dan. Dikke bullshit dat woord. Welk cultureel verval? En in vergelijking met welke tijd doet die cultuur van ons dan aan verval? Sinds de Grieken? Alsof ze daar allemaal zo’n geweldige intellectuelen waren. Sinds de jaren vijftig of zo? Bullshit, er is helemaal geen cultureel verval. Er is de comfortabele zekerheid dat de mensheid bestaat uit een massa onbelezen, verstandelijk niet dom, maar volstrekt luie, waste of space mensen, die van niks weten en dat er een dunne toplaag is van intellectuelen die ofwel dik profiteert van die onwetendheid of wel zo onnozel is om die massa te verlichten.

Als schrijver moet je de dingen soms lekker simplistisch voorstellen. De eeuwige genuanceerdheid gaat ook al eens vervelen.

Ceci n’est pas un livre

Wat maakt een boek goed? Een rode draad? Gevatheid? Personages die ‘af’ zijn? Een spannend verhaal? Een detaillistische doorwrochtheid? Het shockeffect? (er in slagen dat de lezer zich herkent in jouw personages en zo zijn of haar diepmenselijke narcisme grenzeloos kan botvieren??)

Ik denk zo wat dagelijks aan die voluptueuze, volgevreten bourgeois uitgeefster van Manteau (dat zijn die zeer geldgeile mensen die Boon ooit weigerden. Schudden met het hoofd van onbegrip, allemaal samen, ja) die twee jaar geleden zei dat ik mijn eigen stem nog moest vinden. Overal gezocht die stem, maar hoe meer ik zocht hoe stiller het werd in mijn kop. Die stem in mijn hoofd is een vrouw, als je haar wil vangen, loopt ze weg, maar als je haar negeert, volgt ze je. (jaja, in quotes persifleren ben ik echt steengoed!!)

Dat ik goed was in het bedenken van titels, vond die Rubensachtige uitgeeftaart wel. (akkoord, ik hoef niet meer zo nodig een uitgever te hebben, maar ik vind het gewoon leuk om rancuneus te zijn, dat ligt mij) Ik heb net nog een lijst namen doorgestuurd naar mijn vaste tekenaar, Dieter, die zoekt een passende naam voor zijn kano. In namen bedenken ben ik goed. Misschien moet ik een bedrijfje opstarten dat zich specialiseert in het leveren van babynamen. Aldus de alarmerende wildgroei van namen die onheilspellend op een Y eindigen, zoals Kenny, Cindy of de wraakroepende praktijk waarbij ouders hun kindjes noemen naar een parfummerk zoals Kenzo.

De naampjes die ik mijn goede maat voorstelde (ik weet ongeveer wat hij zoekt, want mijn maat is een boogschutter, en ik heb om de een of andere obscure astrologische reden een zeer goede voeling met dat teken)

• sjkval (wel liever schrijven in cyrillisch schrift, das stoerder) das de naam van een Russisch type torpedo, het beste in onderzeese oorlogsvoering van het moment. Dat ding maakt zijn eigen luchtbel onder water en gaat daardoor zo snel als een raket in de lucht. Drie keer sneller dan Amerikaanse torpedoes hetgeen een geweldig voordeel geeft natuurlijk. Uitwijken is onmogelijk.
  
  het betekent 'windstoot'
  
  *Chinook (naar de gelijknamige Amerikaanse Helicopters), betekent 'wilde wind' in een indianentaal
  
  *Napad (aanval)
  
  *Jadro (kogel int Russisch, int Sloveens lijkt het op jadernica wat zeilboot betekent)
  
  *Marjak (matroos)
  
  *Strelets (boogschutter)
  
  *pobjeda (overwinning)
  
  *groznij (de verschrikkelijke)
  
  *Ivan IV (de verschrikkelijke dus)
  
  *Tepesh (de achternaam van de echte Dracula)
  
  *Styx (rivier in romeinse mythen)
  
  *Lethe (zelfde rivier in Griekse mythen)
  
  *Jason (en de Argonauten)
  
  *Daedalus
  
  *Raphaël Semmes (beste kapitein van het Zuiden, veroverde met 1 schip 69 noordelijke boten en zonk er nog een andere, redelijk zotte prestatie)
  
  *Trafalgar (zeeslag)
  
  *Lord Nelson
  
  *Guadalcanal (zeeslag)
  
  *Mid way (idem)
  
  *Oblaka (wolk)
  
  *Snek (vikingboot)
  
  *Thor
  
  *Aegir (vikinggod van de wind)
  
  *Papyrus
  
  *Potjomkin (naam van een bekende pantserkruiser)
  
  *TNT
  
  *Angel dust (benaming voor coke)
  
  *Akoela (haai int Russisch, is benaming voor een type duikboot, van de akoela-klasse)
  
  *naam van een ontdekkingsreiziger (er zijn er genoeg, maar ze klinken niet zo geweldig opwindend)
  
  *Zmaj (draak int Sloveens, symbool van Ljubljana)
  
  *Robinson (eventueel int Cyrillisch geschreven)
  
  *Kosak
  
  *Tortuga (bekend historisch zeeroversnest)
  
  *Mombassa (bekend modern zeeroversnest)
  
  *Karst (gebergte typisch voor streek in Slovenië)
  
  *Illyria (andere benaming voor Slovenië, vooral ten tijde van Napoleon)
  
  *Actium (zeeslag)
  
  *Agrippa (de romein die die zeeslag won)
  
  *Spoetnik
  
  *Mudi se mi (ik heb haast)
  
  *Divjak (wildeman)
  
  *soemasasjol (zot geworden, Russisch)
  
  *Fanatik
  
  *Brez mej (zonder grenzen)
  
  *Pirat brez mej (piraat zonder grenzen)
  
  *vpirjod (voorwaarts! in het Russisch)
  
  *Naravnost (rechtdoor)
  
  *Biser v vodi (parel in het water)
  
  *Roesalka (waternimf int Russisch)

Wat maakt een boek goed was de vraag? (mijn denksysteem is gesplitst in een vierbaansvak en de gedachten die daarop rijden houden er een Iraanse rijstijl op na) Oprechtheid heb ik mij eens laten vertellen. Een onversneden eerlijkheid in elke zin en elk woord. Het gevoel creëren bij de lezer dat alles wat daar staat waar is en dat de schrijver niet wil scoren. Dat lukt enkel als je in de eerste plaats helemaal alleen voor jezelf schrijft. Je moet de boeken schrijven die jezelf had willen lezen, maar nergens vond.

Als ik nog schrijf, is het om mezelf te amuseren. Omdat schrijven, na seks, en gesprekken met dierbaren zoals Maryam en bijvoorbeeld hoger genoemde tekenaar, het enige is wat ik echt leuk vind, naast een vijand compleet Zerstören, maar in het dagelijks leven is dat moreel en sociaal gezien redelijk onwenselijk. Omdat ik nooit iets grappigs lees, omdat ik weinig mensen echt grappig vindt, omdat er in zo weinig teksten die ik tegenkom, echt vaart zit, of iets wat maar in de verste verte op levenslust en wild rond kickend leven lijkt. De literaire dorheid primeert.

Blijkbaar zijn mensen die schrijven er hardnekkig van overtuigd dat schrijven een zeer ernstige, heilige bezigheid is, en als ze dat niet vinden, moet het maar shockerend zijn. Wat is er mis met lollig? Ik mis plezante eigenheid in het meeste (eigenlijk gewoonweg alles, hoor) dat ik lees.

Favoriete boekjes

Ik vraag mensen vaak wat hun favoriete boeken zijn, maar als ik die vraag aan mezelf stel, komen er bitter weinig titels boven drijven.

De eerste die zich opwerkt van de bodem van mijn geheugen is ‘Bright lights, big city’, omdat dat boek je van de eerste zin met je kop tegen de pagina’s stampt en daar ook houdt.

‘The dying animal’ van Roth vind ik vrij aardig. Een simpel boekje, maar het bezit die oprechtheid waarover ik het had en het is nergens langdradig en het wil nergens overdreven moeilijk zijn, omdat er mensen zijn die moeilijke boeken gelijkschakelen aan goede boeken. Ja, ik ben voor punkboeken. Drie akkoorden en een harmonische slordigheid. Wandel weg als het je niet bevalt. 

Een goed boek is een boek waar de schrijver zelf lol aan beleefde. Zo zijn er vast niet veel boeken, want als je foto’s ziet van schrijvers, is dat nog altijd het beste afschrikmiddel voor elke aspirant-schrijver. De meeste schrijvers, zouden als ondertitel bij hun portretfoto’s kunnen krijgen: ‘ik schrijf, omdat mijn chronische depressie zo nog enige zin lijkt te hebben en wel kunstig overkomt. Beter een schrijvende, huilerige zielenpoot met erectieproblemen en een vrouw die op een ander poept dan gewoon een huilerige zielenpoot met erectieproblemen en een vrouw die op een ander poept’

Een goede tip aan beginnende schrijvers: zoek vooral NIET het gezelschap van collega-schrijvers op, tenzij ze aardig kunnen zuipen en vernietigend zijn in hun zelfspot en elk van hun bewegingen lijkt te geschieden op de tonen van ‘I did it my way’, gecoverd door ‘The Sex Pistols’

En schrijf alstublieft niet omdat je denkt dat je daardoor een papieren eeuwig leven gaat leiden. Alsjeblieft zeg, wat heb je daar aan? Schrijf omdat je kickt op aandacht HIER EN NU, schrijf omdat je bijna terplekke klaarkomt als je mensen uiteenrijt met je geschriften of omdat je er een keiharde, voluit be-aderde stijve van krijgt omdat je publiek over de grond bolt van het lachen, maar niet om de onbestaande literaire eeuwigheid in te gaan. Als er een asteroïde langs komt en het licht hier finaal uitgaat, spaart die heus je boeken niet.

Schrijf omdat je er fun aan hebt, doe het met hart en ziel, om de lang vergeten Nederlandse band de ‘tröckner kecks’ te citeren, en als je ’t met tegenzin en frustratie doet, ga dan bloemschikken of Japanse schaamhaarpruikjes verzamelen, of leer vijf talen perfect spreken, da’s ook opvallend genoeg en voor de meeste mensen een paar duizend keer simpeler dan een grappig boek schrijven van 100 pagina’s.

PS begeleidende foto toont een greep uit Boons feminatheek

21-05-2009 om 18:35 geschreven door Tederdraads  

 Vorige week donderdag.

Na door de blank staande Gentse straten gewaad te zijn in ware Crocodile Dundee stijl, nam ik het boemeltreintje richting Aalst.

De trein waar je safe in slaap kunt vallen, in de zekerheid gewekt te zullen worden door de smeuïge geur van een fabriek bij de naam Amylum (kan ondertussen van naam veranderd zijn, maar het ruikt nog altijd hetzelfde).

Het is een geur als van de potentieel lethale vervuilde rivier. De Ghanges na een droge periode, zodat alleen de zweetmodder van een paar honderdduizend godsdienstwaanzinnige Hindoes er nog in drijft.

Ik bleef wakker en leerde voor mijn theoretisch rijexamen. Dat gezegd zijnde, heb ik alweer enkele mensen een minachtende uitlachsmile bezorgd en zo blijf ik joy verspreiden als een Zuid-Afrikaanse stoephoer syfilis. (geslachtziekten zijn een opvallend motief in mijn werk)

In Erembodegem moest ik zijn om mijn huisarts te bezoeken. Een uitstervend ras die huisartsen. ’t Is een knelpuntberoep aan ’t worden. De werkdruk is dan ook redelijk moordend. Maar deze doet het graag en da’s te merken aan de horror vacui in zijn wachtkamer. Aan patiënten geen gebrek.

De mama en ik nuttigen samen het avondeten. Spaghetti. Ik heb tijdens mijn studentenleven zo vaak spaghetti gegeten, dat mijn maag ver niks anders meer verdraagt en mijner goede weduwemoeder weet dat.

Ons huis is gelegen halverwege op het plateau van Erembodegem en bij zware regenval geeft dat zo zijn problemen.

Ook vandaag, want het blijft maar gieten en omstreeks half 8 stroomt de beek in onze hof weer eens over, met als gevolg dat mama en ik op de sofa vluchten en als de sofa van de Medusa door de voordeur drijven.

De beek in onze hof, is de zelfde beek die –echt waar – permanent los door de kelder van de buren stroomt, dus bij noodweer zijn die sowieso zwaar in de poep gepakt. Ook zij dreven buiten op matrassen, planken, lege wijnkisten (vooral dat, want bij ons in de buurt, ben je een sociale paria als je geen alcoholicus bent) en dus weg waren wij met z’n allen.

Ik had gelukkig de pollepel bij, dus ik kon peddelen. Mijn moeder had ook haar bezigheid, want die koekeloert graag rond en wierp haar kritische oog op onze mededrijvende buren.

Met de kom aardappelen nog op schoot, was zij gewapend om eventuele achteraanklampers van een welgemikt antwoord te dienen.

Ik zei al dat wij hooggelegen zijn daar in Erembodegem, dus wij volgden de stroom water bergaf langs de weg die niet voor niks de Hogeweg noemt.

Pijlsnel omlaag raften wij richting Dender. Da’s het stinkriviertje waaraan de Denderstreek dus zijn naam dankt.

Iemand van de omdrijvende buren kwam op het idee om er een race van te maken. Een eindmeet was dra bepaald. Dat zou Geraardsbergen worden. De eerste in Geraardsbergen zou een jaar lang gratis echte Geraardsbergse mattetaarten krijgen.

Dat hoorden wij graag. Geen idee wie die zou gaan betalen. Die mattetaarten. Waarschijnlijk voelde stijfzatte Clémant zich een viking, omdat hij een kastrolle met handvatten gelijkende op ‘pinnekes’ ondersteboven op zijn moegezopen kop had. Dus die zag een plundertocht in Noormannenstijl wel zitten. De geraardsbergse bakkers moesten echter niks vrezen. Stijfzatte Clémant rookt de helft van zijn OCMW-uitkering in de eerste week van de maand al op en raakt ongeveer drie meter ver zonder hulp van de volledige inhoud van een Ventolin-puffer.

Ook de andere buren zijn verstokte rokers. Dus mama en ik lagen al snel op kop en dit nochtans aan een kwakkelsnelheid van nauwelijks twee knopen per uur en dit met de wind mee. Tegen Denderleeuw verslapte die kruissnelheid nog eens tot 1 knoop per uur, want in Denderleeuw staat het vilbeluik –waar ze dus beendermeel maken om snoepjes van te maken- en tot zeker drie à vijf km vanaf centrum Denderleeuw ruikt het naar gevilde platgereden kat met uitpuilende darmen die vlot doorgaan met achterstallige ontlasting en dit op twee centimeter van je neus. Zo ruikt het daar.

Heerlijke geur is dat, want als je in Erembodegem woont, weet je dat je als je die geur ‘s morgens tot aan je huis kunt ruiken, dat het die dag met zekerheid prachtig zomers weer wordt. Frank de Bozer komt vanaf de lente elke ochtend met zijn fiets tot op ons dorpsplein om die geurstand te checken. Meestal wordt hij dan omringd door een vijftiental overjaarse Erembodegemse ouwe dozen die hun dagen slijten op het terras van het Soete Bekje waar zij zich vol stampen met complexe koolhydraten, meestal in de vorm van gebakjes en die het dus wel eens met een BV willen doen, ter afwisseling van een rij halfbroers, stiefvaders en minderjarige neefjes.  

Dat zijn dagen die dus aromatisch degoutant ruikend beginnen, meestal hangt er ook mist, maar die klaart op en dan breekt de zon door. Een geur die menig Erembodgems hart sneller doet slaan. Na de winter maak je een astmatisch laagbijdegronds vreugdesprongetje de eerste dag van het nieuwe jaar dat je die ruikt. Hoezee, de lente is daar. Hoest hoest Jippie, kots kots, joepi, walg, rochel, bweurk, HOERA, de lente, piep piep hoestbui. Busje komt zo.

‘In the sun, in the sun I feel as one’

One blood coughing incestoïd retard

Yeah baby.

Under Erembodegem skies is het goed creperen.

Het Hiroshima bij de Dender.

Geen radioactieve misvormde baby’tjes. Nee, mijnheer, mijn broer is ook mijn papa.

Erembodegem, waar de boer nog vrijelijk E-605 op de patatjes sproeit gelijk de Amerikanen Agent Orange in de Vietnamese jungle.

Mama en ik wonnen vlot de race. De tegenstanders waren al lang Cara-pils aan het drinken in een drijvende pittazaak van een zeer gewiekste pittaboer. De pittaboot, een uitvinding van Haroun, alias Rudy Eeckhout, een rasechte Vlaming die zwaar zonnebankt en zijn haar potzwart verft om als pittaboer een klein beetje street credibility te scoren.

Wij, Erembogemenaars hebben de buitenlanders graag, als ze tenminste hun plaats kennen, aan de juiste kant van de winkeltoog.

Aangezien moeder en ik toch zo voorop lagen op de rest, hebben wij er langs de oevers van de brede Dender. Jaja, de Duitsers vonden het in 1940 zelfs van groot strategisch belang om onze kerktoren plat te bombarderen en onze denderbrug te massacreren. In de tuin van mijn eigen huis was een Duits veldhospitaal. Mijn ma is er nog steeds WERKELIJK van overtuigd dat er Duitse soldaten in ons huis rondspoken. Als je de video vergeet te programmeren schreeuwt die: ich habe es nicht gewusst, op zolder zit een ekster die van ’s ochtends tot ’s avonds zingt, verdammt ich lieb dich, ich lieb dich nicht, en wormen in onze pattattenzakken scanderen regelmatig wir brauchen Lebensraum im Keller. Dit en andere onwaarschijnlijkheden verontrusten mijn moeder zeer accuut, tenzij tussen 18u10 en 22u45, want dan kijkt zij tv en is zij nagenoeg onverstoorbaar. Zij schuwt hierbij ook geen programma’s als Derrick en de Schwarzwaltklinik, dus onze familiepsychiater (onze derde, want de eerste heeft zich onder een trein gesmeten op de lijn Erembodegem-Aalst en de tweede heeft zich door de kop geschoten met een Mauser –een serieus blafgeweer- in de verlaten fabriekshallen van Schotte) zegt dat zij nog geen fobie heeft voor alles wat Duits is.

Nu goed, langs de oevers –twee om heel precies te zijn- van de Dender hebben wij welgeteld ZES staande plakkaten van het Vlaams Onbenul verwijderd alsook een SP.A poster van ene Fleemja Van den Broesse. Niet omdat wij iets tegen de SP.A hebben, maar omdat wij specifiek iets hebben tegen die mediageile teef die het product is van nepotisme en dynastiek overerfbare uitgeholde democrazy.

Dat van die mattetaarten was uiteraard een fabeltje en achteraf bleek ook dat het een loze verkiezingsstunt was van Clémant, die dit keer opkomt als lijstduwer van de LDD. Na het al vijf verkiezingen compleet verbrod te hebben bij de lokale VLD. Hij likt namelijk te weinig aarzen schoon. Niet dat hij niet van goede likwil is, maar omdat hij dus sowieso al niet veel adem heeft, en met zijn neus tussen twee billen gepropt, wordt zijn astma al snel levensbedreigend. Vandaar ook dat astmalijders het zeer zelden ver schoppen in de Belgische politiek.

Ik ging na de race een weinig drijfnat bij mijn huisarts. Die mij wist te vertellen dat ik zeer zeker kon schrijven (was het compliment bij te betalen? Ik dacht van niet) en dat hij mijn frustratie snapte. Welke frustratie moge dat wezen? Publicatie mijner schrijfarbeid lijkt mij niet te zullen resulteren in enige wezenlijke verbetering van mijn levenskwaliteit. Publicatie komt enkel de strontige bruinheid van mijn tongspier ten goede. Ik bedank beleefd en schrijf lustig zinnen die veel te lang en slordig zijn om ooit door een uitgeversbeugel te kunnen. Als ze die al ooit lazen, want zij volgen nauwgezet de miss-verkiezingen om te weten uit welke richting zij de volgende onverbiddelijke bestseller van Belgenland mogen verwachten.

Misschien moet ik eindelijk eens ‘mijn verhaal’ doen, ik ben namelijk de bastaardzoon van koningin Paola. Dat de goede vrouw die mij tegen betaling (een arrangement met overnachting in een geheim klooster van Opus Dei) overnam ook Paola heet, was dan ook een praktische uitbuitbaar feit. 26 jaar geleden kwam ik uit haar Italiaanse foef gesjeesd. Albert zei: ’t is nen bastaardje en hij lijkt op den tuinder, hij eef kroene vingers’ Het groen op mijn babyhuid kwam van de schimmel in het vaginakanaal van onze Reine, want zij had daar al drie maand een tampon vergeten, en dat geeft toch iets qua onwelruikendheid en bacterieel kweekgedierte. Vandaar dat ik later ook zeer goed aardde in Aalst, want die geur was sterk verwant met die van Amylum.

Dus langs deze weg wil ik zeggen: Mama Paola, ti amo, ondanks alle verwaarlozing en dumping in Aalst, met name Erembodegem. Wist ons koningspaar veel dat de pennen in deze landstreek het scherpst zijn, de mannen én de vrouwen  het dronkst en de rivieren het stinkst.

19-05-2009 om 22:44 geschreven door Tederdraads  

 Ze noemen zichzelf varkens, beesten, ze vinden zichzelf dom en als ze zeggen dat ze iets kunnen hebben ze het over sport.

Enkel strengheid snappen ze, in groep reageren ze enkel op straffen, individueel zijn ze wel voor rede vatbaar.

Ik doe dit voor jou, snap je dat wel? Ik doe dit niet om je te ambeteren.

‘Hoe zeg je dat in het Turks?’

Slagzin om agressie te draineren.

Als je een moslimmeisje (dat zijn meestal meisjes die graag van zichzelf zeggen dat ze moslim zijn, verder merk je daar opvallend weinig. Als ze je klas uitlopen is het niet om in de gang een matje uit te rollen en te bidden) straft, komt er meteen van cultuurgenotes:

‘Ben jij soms een racist, mijnheer?’

Daar heeft het geen zak mee te maken, ik ben met een Iraanse, wat zou ik gaan racist zijn?

Ja, maar misschien is zij geen moslim.

Een blanke is racist en islamofoob tot het tegendeel bewezen is. En op zo’n momenten hebben ze genoeg gevoel voor argumentatie om meteen in de advocatuur te stappen.

Racist.

Mijn favorieten zijn een levenslustige, negroïde Braziliaan, een gehoofddoekt Palestijns meisje (niet omdat ze Palestijns is, maar omdat ze alles te gemakkelijk vindt) en een Ghanees die ingenieur wil worden, en genoeg vonk in zijn ogen heeft om dat echt te worden.

Ik vind niet van mezelf dat ik zo geweldig les geef. Maar ik was de wanorde en hun demotivatie wel al genoeg beu om ze naar orde te schoppen als ’t moest. Elk aan een aparte bank, kijken als een soort massamoordenaar als ze hun bek durven open doen op een moment dat het mij niet zint, niet toelaten dat ze hun benen op een stoel naast hen liggen. En dan beeld ik mij nog geeneens in dat ik in een legersituatie zit, want daar ben ik vrij snel toe geprogrammeerd.

Als ze niet meewerken, moeten ze met die nonchalante shit niet aankomen. Als ze werken, mogen ze van mij in flashy groene zwembroek komen. Als ze niet werken, moeten ze maar zweten en zuchten. Je straft omdat ze praten en na een tijd ben je al genoeg aan die stilte gewend, zodat je hen wel zou willen straffen als ze zuchten.

‘Ben jij gek of zo?’, vraagt de enige en allereerste die ik een nota in haar agenda geef.

Ik trek een kop als van een echte madman en daar heeft ze niet van terug. Replieken zijn ze van leraars niet gewend. Zij mogen zagen en klagen en tegenwerken, maar een leraar moet zich altijd netjes gedragen.

Ik dwing mezelf tot netheid enkel en alleen, en dan nog met tegenzin en een zekere zelfwalging als het niet anders kan. Tegen de directeur bijvoorbeeld. Yukkie. Ik ben bijna respectabel. Bijna.

En ergens voelen ze het toch, ook onder de laag van strikte Martinet (zoek op in Engels woordenboek) dat ik wel met hen begaan ben. Je kan geen gang door of ze wrijven aan je arm (ligt schijnt aan hun cultuur dat ze sneller aanraken), zeggen voor de vijfde keer die dag vrolijk hallo en vragen hoe het met je gaat, komen ook aangelopen om zogezegde wanddaden van andere leerkrachten aan te klagen.

Ook al met de dood bedreigd geweest. Lekker is dat. Geeft je het gevoel dat je leeft. Komt er van als de leerlingen via een cursus moeten ontdekken dat er wieltjes zitten aan een bureaustoel. Nee, hun leerstof is niet bijzonder spannend, toch niet voor handel. De cursus Frans vind ik eerlijk gezegd bijzonder goed meevallen. Hoeveel leuker kun je schools leren uiteindelijk maken?

Gek hoe je daar in groeit in leraarschap. Eerst denk je nog aan je eigen schoolhaat en zit je nog in de gewoonte om de poten van de autoriteit flink stuk te zagen. Maar dat verandert snel, als je ziet dat ze er geen zak mee opschieten. Als ze nou nog grappig tegendraads zouden zijn.

Waar gaan ze in deze nep gepolijste maatschappij (ongelofelijk kutwoord is dat toch geworden wegens een verslijtingsgraad als de eerste tentgrote onderbroek van mijn overgrootmoeder) een stap vooruit komen als ze op stoelen liggen zoals op een sofa, met hun mond open hangen te kauwen en even veel negativiteit uitstralen als overspelige vrouwen die ze tot een stenigingsdood veroordeeld hebben en hels gekweld worden door opstopping en gonorroe.

Als je hun moedertaal spreekt, kun je in hun ogen wel niets meer misdoen. Met een stuk of vijftien leerlingen Russisch en Bulgaars gesproken en met één Afghaan zelfs een paar woorden Perzisch. Ja, die roepen tegen beltijd van ver in de gang met een brede glimlach dasvidanje.

Als ik plots last krijg van een vliegende syfilisaandoening die zich op mijn hersens zet, en ik daar een permanente betrekking zou aanvaarden (uitgesloten hoor), dan zou ik in de zomer minstens een twintigtal zinnen Turks leren.

Geen levenslange carrière in ons onderwijs aan het plannen, maar voor zo eventjes is het een leuke verdienste en een zeer interessante socioculturele dissectie.

Verslavend is het wel, les geven, dus ik stop er mee, van zodra ik er echt goed in word.

11-05-2009 om 18:43 geschreven door Tederdraads  

Mélange d’eau de chatte (de seksuele geschiedenis van een herenhuis)

Wij wonen nu al meer dan een jaar samen.

We leerden elkaar kennen op een feestje, het begon met plagerijen over en weer en het was niet de alcohol, want we waren de abstinenten op de wijnavond.

Een gegeven dat ons eerst niet in dank werd afgenomen, maar later ruimschoots door ons goed gemaakt door in te spelen op de kinky fantasieën van de aanwezigen. Ja, ze vonden het wel lekker zo. Alle gesprekken vielen stil en in ieders ogen glom blijde verwachting. Vooral geil ongeduld ook. Zonde voor hen, die hoopten op live porno ‘porno that can see you’, want die avond hielden we het braaf.

Ook de weken en maanden die er op volgden, bleven we zeer beheerst. Althans in ons gedrag, want onze fantasie sloeg ook al op hol en de spanning die in de lucht hing tijdens onze dates was al beter dan de povere seksbeurten van de meeste koppels. ‘your average Friday night run-through’ om Pacino te quoten.

Ja, die etentjes, die waren heerlijk, en dan heb ik het nauwelijks over het eten. Al was dat ook best te pruimen, want Elke kan goed koken, vooral als ze zich uitgedaagd weet en er weinig ingrediënten in voorraad zijn.

Die eerste etentjes was er nog schroom, we hadden onze kleren nog aan en als er al eens aanrakingen kwamen, fysiek contact was vooral een initiatief van Elke. Al waren het nog de hardhandige handelingen van knijpen en poken. Met licht gewelddadige strelingen, kun je elke affectieve, laat staan sensuele onderbouw altijd nog ontkennen.

Dat veranderde toen we er coke tegenaan gooide. Sindsdien holden we, zelfs als de Turkse werkster van de huisbaas het herenhuis kwamen proper leggen, naakt door alle kamers. Kamers zijn er in overvloed. Gezellig was het huis in het begin niet. De smalle breedte van het huis verhinderde dat, de kilte boven ook, en overal de volle dozen van de vorige huurders die nog niet helemaal verhuisd waren, schiepen een vorm van onthechting tegenover het huis, zodat je het niet werkelijk in je hart kon sluiten.

Naakt tooiden we ons met de gekste dingen. We liepen rond met oude bommakleren, drapeerden tapijtjes met oosterse motieven over elkaar heen, klommen via ladders op zolder en gebruikten die zolder als podium voor de zotste kunsten. NGT. Naakt geïmproviseerd theater. En heel die tijd bleef het bij kijken en het weghakken, nee het doelbewust uitrotten van elke visuele schroom. We waren al gauw compleet vertrouwd met elk plekje, elk haartje ook op elkaars lichaam. De vrouwen kregen er op de duur plezier in om zich niet meer te ontharen, wellicht om hun dierlijkheid te bevestigen.

We schepten er bijzonder veel genoegen in om elkaar in alle bewegingen zonder kleren te kunnen aanschouwen. Wat een wonder om een vrouw, zowel die van jou als die van de ander, naakt een ladder te zien bestijgen en full view te krijgen over hun poes, daar ergens verborgen tussen strakke huidplooien van twee jonge vrouwtjes, een nieuw pallet bij elke stap hoger. De plagerige bewegingen die ze aannamen. Met als gevolg dat wij bijna spataders kweekten in de laatste plaats waar je als jongen wilt hebben. Onze lullen stonden permanent stijf. ‘You’re naked, they salute’, grapten wij.

De coke ontpopte zich inderdaad als minuscule Boliviaanse dansers, regimenten dansers, die in ons zenuwenstelsel op ritmische beat voortmarcheerden en ons geen seconde rust gunden, ze wilden altijd maar meer, altior, citior, fortior, geiler, natter, dieper. En we peilden de volle diepte van de brede, o zo brede waaier van de mogelijkheden van een ongeremd liefdesspel met vier. We hadden alle tijd van de wereld, jobsgewijs zat het goed, het geld stroomde regelmatige binnen. Not a care in the world. En alles draaide nog om de enige dingen die ons konden schelen. Kunst en seks. Kunstige seks, Turks Fruit maar dan met vier. Met regelmatig het muntachtige, prikkende en tegelijk verdovende gevoel achter in je keel, van gesmolten coke die langzwaam doordruppelt. Even goed slikken als er een groter brokje doorvalt. En dorst veel dorst. Dorst naar elkaars sappen en veel wijn ook. Gelukkig had het huis een grote wijnkelder en hoefden we ons daar ook geen zorgen over te maken. Coke en wijn van 1950. Geen wonder dat we ons Goden op hun eigen Olympus voelden. Het huis was ook zo hoog, we torenden boven de hele buurt uit. En o, we vonden onszelf heel revolutionair zo, en moreel baanbrekend, alsof we een teletijdsmachine naar de late jaren zestig hadden genomen. In dat kader schuimden we ook alle mogelijke muziekfestivals af, waar we er enorm van genoten om en public elkaar met ons vier te overlebberen.

Publiek hadden we er ook graag bij, want we leken wel een revolutionair collectief zo die mensen voor de voldongen feiten stelden. Fait accompli:hier is de nieuwe grenzeloze onzedelijkheid. ‘Get out of my life, you’re so respectable’, schreven we in koeien van letters op de zijkant van onze festivaltent, die de hele nacht door wiegde. Onze seksueel aura was al zo ontspoord, dat zelfs de lawaaierige types die graag luid roepen en zogenaamd kicken op toestanden als die van ons, er pijnlijk stil van werden. En hun stilte had iets gebrokens. Alsof ze daarna nooit meer luid zouden zijn.

We lagen in het gras, in parken, niet alleen op festivals, en vergeleken luid en duidelijk, met elk mogelijk oog voor detail, als de ware conaisseurs, de smaak van het kutvocht van de meisjes. Onder elkaar hadden we het enkel over vaginavocht, maar als er –meestal zelf opgezochte- luistervinken in de buurt waren, switchen we opzettelijk naar kutvocht, met een nadruk op die u. En het stroomde met bakken van ons gezicht hoe verslingerd we er aan waren. We onderscheidden alle mogelijke nuances, onderzochten smaakverschillen naar gelang het tijdstip van de menstruele cyclus. Het was inderdaad zo dat de meisjes na verloop van tijd gelijktijdig begonnen te menstrueren.

Als meest verregaande en waarschijnlijk meest shockerende date, dronk ik in het bijzijn van een potentiële koper van ons huis, gewoon aan de keukentafel, een kop menstruatiebloed. ‘Ik doe de kop altijd vol met de helft van beide. Dat smaakt het lekkerste.’ Dat kunstje herhaalde ik telkens er een potentiële koper was. Als zelfs dat niet pakte. Sommigen redeneerden toch: ‘de huidige huurders koop ik er niet bij’, benadrukte ik toch steeds dat er in huis overal nog wel achter hoek of kant een stash narcotica kon gevonden worden. En dat je dus vooral moest oppassen met kleine kinderen, want ja, die vinden zoiets, en je weet nooit wat ze er mee uithalen. Onze slaapkamers die behangen waren met foto’s van ons in alle mogelijke taferelen die nog het meest deden denken aan ‘de tuin der Lusten’ van Bosch, schrikten ook danig af, en anders hadden we het wel over termieten, waterschade, schimmels, eender wat. Een keertje was er een potentiële koper die zei: ‘Can I join the party?’ We zijn toen een vastbindspelletje begonnen, waar hij gewillig in mee ging, übergeil als hij al was, doordat het hele huis, elke steen er van, los gespatte seksualiteit uitwasemende. We fotografeerden hem, onder andere met een kloeke wortel in zijn derrière en beloofden plechtig deze te zullen opsturen naar zijn thuisadres. Iets dat we niet werkelijk deden, maar we speelden wel met de gedachte.

De huurbaas die bij God niet kon bedenken waarom zijn huis niet verkocht raakte, bleef het dan maar verhuren. En zo zitten wij hier veilig en kunnen we elke stoel, elk stukje tapijt, ook de kastjes en de dozen vol rommel, die maar blijven staan, bevlekken met onze jeugdige essentie, het vermengde hormoonvocht van twee koppels, die zich bedrinken aan elkaars jonge lijven.

(wordt vervolgd)

09-05-2009 om 14:34 geschreven door Tederdraads