Als VOKA spreekt, spitst Bart De Wever de oortjes. En dat mag geweten zijn. “Voka is mijn echte baas, als Voka niet tevreden is, ben ik niet tevreden”, zegt hij op 10 augustus in volle onderhandeling met Di Rupo. Hoeveel mensen in de volle zaal van het ICC (International Convention Centre) in Gent wisten dat nog op vrijdag 28 oktober 2012? Een lichting Bachelors studeert af en VOKA, het Vlaams Netwerk van Ondernemingen komt een woordje 'placeren'. Solidair zat in de zaal en spitste ook de oortjes.

Zo'n 300 mensen in de zaal. Kersverse bachelors in chemie en agro -en biotechnologie met hun ouders. Geert Moerman, gedelegeerd bestuurder van VOKA Oost-Vlaanderen klimpt op het podium. Ik stel me voor dat als VOKA speecht, Bart De Wever, zich in de stijl van Mr. Burns, de gewetenloze kapitalist uit The Simpsons, in de pollen wrijft en denkt: excellent. Moerman steekt van wel een opdeling van de maatschappij in drie groepen.

1. De budgetsector

2. De verdiensector

3. De ondernemers

De mensen die hier net afstuderen, moeten nu de keuze maken. Waar horen ze bij? Als het echt niet anders kan, moeten ze voor de budgetsector kiezen. Alle mensen die geen winst genereren. 28,5 procent van de werkende mensen tussen 15 en 65 behoren daartoe. Dat rondt hij snel af tot 30 procent. Wat dan 1 op 3 wordt. En dat is niet goed. Want die zachte eieren kunnen hun ding maar doen op kosten van groep twee: de verdiensector. Dat zijn die mensen die toch een iets verstandigere keuze gemaakt hebben en 'in de privé' werken. Maar het summum -zijn woord- is kiezen voor het ondernemerschap. Ja, dat is de groep die innovatie brengt, die zorgt voor winst waar die budgetsector op teert. Het zijn de ondernemers die ervoor zorgen dat er in dit land zoveel ambtenaren, verplegend personeel, onderwijzend personeel en meer van dat soort ballast dat een loon trekt, rondloopt. Om nog te zwijgen van het grootste venijn van allemaal: werklozen, 'mensen die niet willen werken', letterlijk zijn definitie.

Er volgt ook nog een pleidooi om het personeel van Ford Genk in geen geval op vijftig jaar met brugpensioen te laten gaan. Geen idee waarom de kersverse bachelors dit uitgerekend vandaag moeten horen, maar Moerman wordt emotioneel: 'Dat is een fout die men al veel te vaak gemaakt heeft in dit land.' Geroezemoes in de zaal, maar het publiek houdt zich koest. Niemand wil een rel tijdens de proclamatie van zoon- of dochterlief. VOKA weet zijn momenten te kiezen. Moerman vindt het ook nog nodig om vrouwen te kleineren. Hij zegt: 'moeders houden meestal de lippen stijf op elkaar, het zijn meestal de vaders die hun zegje doen, maar nu zondag moeten jullie moeder toch eens om haar mening vragen over jullie drie zwakste punten, de belangrijkste sollicitatievraag die jullie straks krijgen. Vrouwen zeggen niet vaak hun mening, maar als je ze dwingt (!) hebben ze die wel, hoor'.

Mijn vriendin zegt nochtans zonder dwang dat je gevaarlijke onzin uitkraamt. Van dat soort quatsch dat je eind jaren '20 in bierkelders kon horen, niet zozeer bij proclamaties. Je zei ook nog dat alle diploma's die niet direct op een job uitgeven, 'lichtzinnige' diploma's zijn. Je pleitte voor het optrekken van de pensioenleeftijd naar 67. Je hield een lofzang op Duitsland, Heimat van het Duitse model, maar zonder één woord over 1-eurojobs. En je eindigde met een zeer rooskleurig 'gegeven'. Binnenkort zouden er 500 000 werknemers te kort zijn op onze arbeidsmarkt. Alle afgestudeerden zouden dus zeker aan de bak komen. Maar het summum bleef toch het ondernemerschap. En mensen die daar vandaag niet voor kozen, moesten ook niet jaloers zijn als ze later zagen hoe een medestudent rijk was geworden. Rijk worden en ondernemen is synoniem voor Moerman. Ja, natuurlijk, de loonkost moest daarvoor wel omlaag. Het publiek ziet VOKA, maar hoort een samenvatting van het N-VA programma. Applaus volgt. De ouders zien hun kind al als rijke ondernemer. Dan moeten ze zelf wel tot 67 werken. Hopelijk niet als verpleegster, leerkracht, medewerker in een stadsmuseum of zo'n andere budgetparasiet, God betert. Wat heeft een ondernemer daar ooit aan? De bachelor in de biochemie naast mij trekt aan mijn mouw en zegt: 'Maar wacht eens, die kerel verkoopt hier met een gematigde toon eigenlijk heel extreme dingen!'

Inderdaad, een politiek discours dat menszijn louter laat samenvallen met economische bedrijvigheid en een enge definitie van 'winst' als enige waarde propageert, met ondernemers als Goden op de Olympus, is gevaarlijk. Zeker als dat politiek programma vrij podium krijgt op een feestelijke gelegenheid als een diploma-uitreiking, bij monde van een gladgeschoren en gekostumeerd en succesvol rolmodel. Ik voelde mij alleszins gerold. De enige juiste spelling van Moermans summum van succes is suck-sess. Gelukkig zijn er nog altijd ondernemers -Geert Moerman is niet eens een ondernemer- die goed beseffen dat hun bedrijf niet kon bestaan in een wereld zonder humane sector.

06-11-2012 om 11:52 geschreven door Tederdraads  

Ik schiet elke ochtend wakker met mijn hart aan 140 per minuut. Ik droom onnozele dingen, die aanvoelen als nachtmerries. Daarna blijft die angst de hele dag bij mij. Ik kan niet zeggen dat het een verlammende angst is. Het is een angst die opjaagt. Met angst bedoel ik: een groot gat van miserie dat mij dreigt op te slokken. Echt concreet is die miserie niet. Geen angst van in elkaar geklopt te worden, of een hersenbloeding te krijgen of overreden te worden of zoiets. Nee, angst om niet genoeg te presteren. Angst om arm te zijn. Angst om alleen te vallen. Angst om een jaar of zestig te zijn en weduwenaar te zijn en seks op uw buik kunnen schrijven en nog twintig jaar gewdongen celibatair uw dagen te moeten slijten. Angst om een rotjob te moeten doen. Ik gebruik bewust niet het woord kutjob, want daar kan ik mij nog iets plezants bij voorstellen.

“Kunt ge daar dan niks aan doen?”, vraagt een vriend. Als in: angstremmers slikken. Van die angstremmers krijg je dorst als een kameel op de planeet mars, je krijgt er tieten van en je doet niet veel meer. Ik heb ooit eens zes weken een anxyioliticum genomen. Mijn 'crazy pills' zoals een bevriend neuroloog die zijn vak graag relativeert ze noemde. Ik heb heel die periode geen pagina geschreven. Nochtans had de voorschrijvende arts mij verzekerd: 'Je zal zeker nog kunnen schrijven'.

Medicatie is geen optie. Koreaanse gingseng slik ik wel. Schijnt mensen te stabiliseren (of er een verschil is tussen Noord-Koreaanse of Zuid-Koreaanse ginseng is politiek een destabiliserend gedachtenexperiment, ja, sorry, ge moogt er al eens insiders in steken he). Volgens de apotheker kweek je met ginseng gewoon meer rode bloedcellen. Meer zuurstof, meer uithouding, meer concentratie, meer libido. Maar geen natuurlijke angstremmer. Ik slik ook geconcentreerd sap van bloemknoppen. Ik herhaal: ik slik het geconcentreerd sap van bloemknoppen. Om maar te zeggen: angst is een slechte motivator.

Die angst van te weinig te doen, resulteert in mijn ja zeggen op veel te veel projecten die mensen mij voorstellen. Allerlei schrijfprojecten. Te veel om op te noemen. Wat de angst van te weinig doen niet wegneemt, maar juist nog vermeerdert. Ik steek het op mijn afkomst. De kleine uit een arbeidersgezin die zich naar boven gewroet heeft, ondanks dialect in zijn spraak, de gebocheldheid van de zelfvertrouwenloze, het hiaat in mijn kennis van de etiquette van de nieuwe beau monde, om nog te zwijgen van een soort wrange humor dat niet thuishoort in intellectuele kringen of toch wat daar voor doet moet gaan.

Alleen als ik schrijf en in de hoofden van personages zit, heb ik geen angst. Of als ik op een stresserend event loop waar ik moet presteren. Vlak ervoor gaat mijn bloeddruk wel een paar keer in orbit rond de zon, maar tijdens, als ik er moet staan, schakel ik toch over op automatische piloot en steek ik dingen uit, en peins ik: is dat die kleine uit dat vervallen huis op de Leuvenstraat dat als achtjarige bij de directrice moest voor zijn platte cafépraat? Nee, ze zei dat het nog veel erger was dan cafépraat, wat ik uit mijn botten sloeg.

Wat ik als kind had aan zelfvertrouwen, omdat een arbeiderskind meer grotemensenklap hoort, en meer weet van de wereld dan zijn voor de werkelijkheid afschermde leeftijdsgenootjes van bediendenouders -de rancune leeft nog-, ben ik weer kwijt geraakt, toen in de wereld van de schone jobkes, een vlekkeloze uitspraak van het Algemeen Nederlands veel belangrijker was dan algemene kennis of culturele bagage. Zo blijft ge als kleine van arbeiders toch altijd met één been in twee kampen staan. En ge zoudt kunnen zeggen, ja, maar, volg dan logopedielessen en praat schoon Vlaams, ambetanterik. Als 't niet zou voelen als spuwen in 't gezicht van mijn familie, zou 'k 't misschien doen. 't is al erg genoeg dat ik schrijf in 't schoon Vlaams, ik ga er mijn tong niet mee bevuilen. Voor ge 't weet, bef ik er slechter door.

Angst. 's Avonds heb ik er zo geen last van, een beetje maar. Sebiet, als ik wakker schiet, dan weer wel. En ik moet niet beweend worden, er valt mee te leven. Groene thee schijnt te helpen. Ik drink er elke dag twee liter van in een 'supersize' tas, voor vier euro gevonden in den Blokker. En inderdaad, het werkt. Als ik weer eens wreed dringend moet pissen, heb ik toch twee minuten geen schrik.

05-11-2012 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Uiterlijke vertoningen en innerlijk vallen toch echt grotendeels samen. Slepende voeten. Een zombieblik. Bijna alle driften, tenzij de drang naar eten en nicotine, onderdrukt door chemicaliën, die niet genezen, maar de symptomen van de ziekte lam leggen. En haar ook neerhalen.

Een vreemd ritme van slapen gaan om 20u en opstaan om 3u10 's nachts. Om half vier haalt ze mij slaande deuren uit mijn nachtmerries, en schiet ik wakker met het galopperende hart van een wielrenner die zonder doping het peleton probeert bij te houden.

Om zes uur 's ochtends vertrekt ze naar haar werk,nuttige bezigheidstherapie, waar ze de strijk doet van de mensen in de omgeving. Het kan nog niet zo gigantisch slecht gaan, we dragen tenminste toch nog een beetje zorg voor de zwakkeren in onze samenleving. Laat ons zo'n verworvenheden met hand en tand verdedigen. Want als die bezigheidstherapie niet bestond, weet ik echt niet wat we met haar zouden moeten aanvangen. En zonder medicatie staat ze binnen de kortste keren weer te praten met engelen en andere fictieve wezens die haar vragen om zelfmoord te plegen. En die engelen snappen ook hun werk niet, want ze heeft drie keer geprobeerd.

Ze sleept dus met de voeten, pantoffels die een schuivend, krassend geluid maken op de vloer. Elke veeg rijt mijn brein uiteen. Een jonge mens heeft toch een lage ergernisdrempel. Ze praat tegen de hond. Geen symptoom van haar ziekte, want alle buurtbewoners vinden het nodig om ellenlange monologen af te steken tegen dat beest, dat maar twee dingen wil: eten en wandelen en op geen enkel ander woord reageert, ook zijn naam niet, buiten eten en wandelen.

Ze loopt rond, mijn tante, niet de hond, in een pyjama. Voorovergebogen zoals alleen schoolkinderen van tien met een gevulde boekentas dat kunnen. Ze gaat van de sofa en haar breiwerk – ze breit aan een snoeihard tempo van één trui of sjaal per week- naar de koer om te roken en van de koer terug naar de sofa. En passant, graait ze iets mee uit de keuken. Meestal zoetigheid. Die stopt ze weg in haar mouw. Dingen wegsteken is, geloof ik, belangrijk voor het bewaren van een notie eigenheid, ze voelt zich al genoeg gecontroleerd, dus snoept ze in 't geheim. Ze liegt er ook op los. Onschuldige dingen. Meestal over dingen ze beweert niet gegeten te hebben, maar natuurlijk wel gegeten heeft.

Ze is zeer defensief. Heeft nooit ergens schuld aan en zal de grootste kleinigheden op een ander steken. Op kritiek reageert ze verbaal erg agressief. Haar woordenschat is vrij beperkt, maar als ze kon, zou ze mij op tijd en stond zeer virtuoos uitmaken voor rotte vis.

Ook is ze er snel van overtuigd dat anderen meer voordeel hebben dan zij. Een koekje meer, een portie soep die groter is, meer dessert, een lekkerder drankje, een betere stoel. Ze voelt zich vaak tekort gedaan. Ze is het middelste kind van vijf opeenvolgende dochters. Misschien ligt dat gevoel van benadeling dus eerder daar aan dan aan haar ziekte. Verder is ze heel lief, als je haar maar laat breien, snoepen, slapen, roken. En haar in alle rust uren tijd laat maken om haar te wassen, op persoonlijke hygiëne is ze zeer gesteld.

Ze kan er niks aan doen, maar er hangt een kerkhofsfeer in huis. Alsof 'The fall of the house of Usher' van Poe hier wordt gespeeld. Alleen hebben we haar nooit levend begraven, dat doet ze zelf. Het is grijs buiten en kil en nog Allerheiligen ook. Een woestijn van de geest. De lucht in Erembodegem verstikt de ziel. De blik van de mensen vermoordt hoop. En in het kraantjeswater zit geen anarchie zoals een lokaal politicus graag beweert, maar laudanum. En de enige fontein der vergetelheid is een Schots café -tenminste de eigenaar is een Schot- een echt schot in de roos, hier in Erembodegem, die verlatenheid van de Schotse Highlands, die heb je hier ook, maar dan zonder de troostende, hoopgevende vergezichten. En zo speelt op een zondagavond in Erembodegem wel tien keer na elkaar, het volgende liedje, dat toch de kernconclusie samenvat. 'We 've got to get out of this place', terwijl mijn andere tantes foto's van mannenkonten in de vorm van pompoenen op Facebook gooien.

04-11-2012 om 17:33 geschreven door Tederdraads  

Met drankverhalen uitpakken is het kenmerk van de amateurschrijvelaar, maar het is waar, onze stripfiguur, Herman Verkrijt, zou er helemaal anders uitzien als Dieter Walckiers en ikzelve die ene keer niet hadden vergaderd in een Irish Pub.

We bedachten er wat de Guinness formule is gaan heten. Een receptenlijst voor wat een goeie grap moet hebben. In geen enkele handleiding voor comedians of sketch writers iets beter gevonden. Die boeken zoomden altijd maar in op 1 of 2 aspecten van die formule.

Nu, we zijn heel trots op die formule, en we toetsen er al onze gags aan. En als Verkrijt niet altijd grappig is, ligt het niet aan de formule. Het blijft gewoon een grote uitdaging om die formule echt goed toe te passen. Ook is Verkrijt – ook al op basis van de Guinness formule – eigenlijk niet ideaal voor gags. Al zeker niet voor een breed publiek. We schakelen dan ook over op een vertelverhaal en stappen af van korte gags. Laaiend positieve reacties op die gags kwamen soms tot mijn eigen grote verbazing. Zelf vond ik vooral de afleveringen met heel veel dialoog goed. Maar daar kregen we dan weer de kritiek dat er te veel tekst bij stond. Mijn favoriet uit de 100 gags staat hier.

Waarom een bescheiden succes? Sja, bij een grote uitgever moeten we er niet mee aankloppen. Alleen kleine uitgeverijen zijn geïnteresseerd en dan zijn we slechter af dan wanneer we alles zelf doen. Opvallend bij Verkrijt zijn al de vertalingen. Verkrijt is ondertussen vertaald in het Engels, Pools, Frans, Slowaaks en gisteren zijn de studenten van de Neerlandistiek onder leiding van Bojana Budimir begonnen aan de Servische vertaling. Dat al die talen nog niet van aflevering 1 tot 100 online te lezen zijn, ligt uitsluitend aan ons en zeker niet aan onze vertalers. Hongaars is ook in de maak.

Daarom danken wij graag de Poolse Neerlandistiek en in het bijzonder Kasia Wiercińska, de Hongaarse Neerlandistiek, en in het bijzonder Gert Loosen, en de Slowaakse Neerlandistiek, in het bijzonder Zuzana Pištova en Adam Bžoch, de Servische Neerlandistiek, en in het bijzonder Bojana Budimir, en last, but not least, Olivier Noël voor de Franse vertaling!

Toen we aan Verkrijt begonnen hadden we nooit durven dromen dat de online avonturen van deze foute leerkracht al na een jaar zoveel vertalingen zou krijgen.

Als we Verkrijt kunnen binnenloodsen bij een grote uitgeverij, ware dat de kers op de taart, maar het is sowieso een dol Verkrijtjaar geweest. In de bibliotheek van Gent zitten nog steeds bladwijzers van Verkrijt in een belachelijk groot aantal boeken, tot ergernis helaas, van het afkeurende, maar altijd beleefde personeel

De eerste aflevering van het lange, doorlopende verhaal van Verkrijt verschijnt in de loop van de volgende weken. 312 prentjes leesplezier zitten in de pijplijn.

En nooit vergeten: buiten de lijntjes kleuren, opent deuren. 

03-11-2012 om 11:57 geschreven door Tederdraads  

Het schijnt allemaal naar de kloten te gaan. In de VS dalen de belastingen voor rijken spectaculair, en dat al jaren. Een maat stuurt mij een grafiekje door, revolterend.

In Het Laatste Nieuws: een hele pagina voor een harde werker die elke job aanneemt, volgde VDAB-opleiding, maar hij wordt te oud. Hij kan geen auto betalen, en bij sollicitaties maakt hij dus geen kans meer. Alleenstaande vader. Twee kinderen. Straks krimpt zijn uitkering nog wat verder.

Maar Unizo vindt dat het allemaal niet ver genoeg gaat. Die uitkeringen moeten beperkt worden in de tijd. Want vlak voor een werkloze parasiet zonder uitkering valt, DAN vindt hij plots toch wel werk, hoor. Waar is al dat werk dan? Ik ken vijftigplussers die nog elke dag de site van de VDAB afzoeken, maar noppes. Bij de VDAB wil een medewerker wel eens heel eerlijk zeggen: 'sorry, maar het heeft geen zin, op uw leeftijd neemt niemand u nog aan'.

Op de trein: kerel naast mij belt met zijn vriendin (waarom de hele trein dat moest horen is weer iets anders). Hij is voor het eerst werkloos gevallen. Hij komt net van de hulpkas voor werkloosheidsuitkeringen. Hij schaamt zich dood.

'En onderaan het formulier stond: 'handtekening werkloze', zo deprimerend! En het is verdomme de eerste keer dat ik werkloos ben! En het gaat vier tot zes weken duren voor ik iets ontvang'.

Nu ja, Unizo zegt vast: 'die blijter had nog wel geld om zijn vriendin te bellen!'

Een vriendin mailt mij: 'mijn dochter die al van haar acht jaar kranten verslindt, maakt zich grote zorgen of ze nog wel ooit werk vindt, ze weet totaal niet wat ze moet gaan studeren'

Het antwoord daarop is natuurlijk: EENDER WELK universitair of hogeschooldiploma is goed OP VOORWAARDE dat je kunt netwerken en jezelf kunt verkopen. Je loon is toch meestal een kleine rekensom. Zelfvertrouwen maal sociale achtergrond maal EEN (of twee of drie) diploma. En aangezien dat zelfvertrouwen nogal vaak samenhangt met de sociale achtergrond waar je op groeit, zullen we maar zeggen: sociale achtergrond maal diploma. Niet dat er geen rijkeluiskindjes met een diploma van de Sorbonne hondsdepressief verslaafd zijn aan het betere merk hoestsiroop, maar toch.

Maar er is ook goed nieuws: ik heb een wonderschone vrouw. En politiek interesseert haar niet. Naast haar in bed, kan je toch nooit geloven dat er buiten een crisis de mensen ook al uitkleedt, maar dan zonder gewillige toestemming.

02-11-2012 om 23:56 geschreven door Tederdraads  

Mijn schrijfpartner -nu ja, partner, we hebben één boek samen geschreven in een verleden dat al zeer ver en schimmig lijkt- heeft via crowd funding een uitgever versierd. 150 Hollanders hebben geïnvesteerd in zijn boekproject en zo is een uitgever eindelijk gerust dat hij hier geen financiële kater aan overhoudt. Felicitaties aan mijn collega en vriend (hoewel wij elkaar minder dan twee keer per jaar zien gemiddeld), ik weet als geen ander hoe godverdoms moeilijk het is om een boek uitgegeven te krijgen. Zelfs al schrijft men zich te pletter en moet men al jaren horen: 'zeg, gij moet een boek schrijven' Voor wie niet schrijft, lijkt uitgegeven raken poepsimpel. Niet verwonderlijk want elke bekende snoet, of het nu een bekende wielrenner of een bekende tienerzwangerschap is, allemaal mogen ze een boekje placeren bij een uitgever. Sja, zelf waag ik mij nog niet aan crowdfunding, ik ben jonger en altijd al naiëver geweest dan hem. Ik zet eerst liever nog één klassiek inzendoffensief in met het helpende handje van een literair agent. Wordt moeilijk op een oververzadigde boekenmarkt. Er is niet alleen in de auto-industrie een overproductiecrisis en een kermend probleem van overcapaciteit. Elke Vlaming die al een boek in huis heeft, is niet snel geneigd om er nog een tweede aan te kopen, waarom zou hij. Twee auto's, ok, maar twee boeken? Why the hell for?

Mijn artistieke partner, Dieter Walkciers, de innovativiteit zelve, blijft niet bij de pakken zitten. Samen geven wij onszelf uit. Verkrijt, tweede oplage, 120 stuks, straks besteld via publish on demand, in bulk om de kosten te drukken. En zo blijven wij leren. Net nog drie boeken uitgelezen:

-the war of art

-turning pro

-do the work

allemaal van dezelfde auteur, Steven Pressfield, een gewezen US marine, die kunst scheppen aanvat met militaire discipline en -letterlijk- doodsverachting. Veel aan gehad aan deze drie slanke, lean and mean, boekjes. Het geeft troost, het literaire bedrijf zien als een strijd op leven en dood, want dat is het ook.

“Are you willing to bleed for it?”, vraagt Pressfield in 'do the work'.

Bleed I must and bleed I shall, tot dan eindelijk een boekwerk van mijntenwege in de boekhandels ligt via een reguliere uitgever. Erg rationeel is het allemaal niet, daarom noemt men het ook een droom en dan nog de meest potente van allemaal: een jongensdroom.

Bon, ik ga nog wat bleeden. En nog eens proficiat, Dominique Biebau, aka Macca.

Uw kruisbestuiver, Lennie.

29-10-2012 om 10:23 geschreven door Tederdraads  

De verjaardag van een ex en van Gael Garcia Bernal, een idool van die ex. Geen geval van nostalgie. Wel een minieme dosis nostalgie bij het herbekijken van het eerste seizoen van North and South. De licht geromantiseerde serie over de Amerikaanse Burgeroorlog. Het eerste seizoen gaat eigenlijk meer over tegenstelling tussen Noord en Zuid en de oorlog met Mexico. Net nog een artikel geschreven over de vele nepredenen van Amerika om oorlog te voeren. De oorlog met Mexico was zo'n lepe aanvalsoorlog, zogezegd om de agressie van Mexico in een grensincident te straffen.

Ook dichter bij huis en in het nu veel lepe politiek. Ex-VB'er Karim van Overmeire gaat hier in mijn eigenste ajuinenstad schepen van Vlaamse aangelegenheden worden. Leeuwtjes kliederen op de straatnaamborden en grote kuis houden in de anderstalige boeken van de bib. Een proletarisch schrijverken gelijk ik moet de goeie kanten aan alles zien. Ik lees betrekkelijk weinig in het Frans, en lees graag in het Duits. De sectie Frans zal wellicht het Bart De Wever dieet volgen, om communicerende vaten te vormen met de sectie Duits.

Ik hoop dat ze dan 'Der Fisch beginnt am Kopf zu stinken' aankopen. Duits gezegde om te zeggen dat het rot in 't systeem komt als de top rot is. Dan kunnen we in 't Duits lezen waar die donkerbruine pest in de leiding van een land traditioneel toe leidt.

Ik ga nog wat verder kijken naar North and South. Meer dan 600 000 dooien in die Amerikaanse burgeroorlog. Ook dankzij klootzakken die zo graag een strikt hiërarische maatschappij in stand wilden houden.

Ik heb ook zeer luidruchtig Fransche buren ier schiejf rechtoever, daar ben ik dan straks van verlost. Kielhalen in Dender en dan den trein op terug naar Brussel. In vierde klasse. Want met NVA aan de macht gaan we natuurlijk niet genoeg hebben aan de deling eerste en tweede klasse in onze ijzeren paarden.

28-10-2012 om 20:12 geschreven door Tederdraads  

Vannacht een nachtmerrie gehad.

Mijn vader en ik hadden een UFO gestolen. Hoe dat precies gekomen was, herinner ik mij niet.

Mijn vader stuurde en ik zat beneden. De UFO was achteraf bekeken een Duplex Studio, met een kleine bovenverdieping waar de stuurkamer was. Claustrofobisch klein met een moeilijk trap die er naar toe leidde.

Ik voelde mij niet echt nuttig, terwijl mijn vader aan 't sturen was, dus ruimde ik beneden wat op en bracht ik hem iets om te drinken.

Hij zei dat de politie achter ons zat, omdat we zogezegd een ongeval hadden veroorzaakt. Wat niet het geval was.

In de lucht hingen zeepbellen met mensen in, die zeer gelaten en vreemd vrolijk waren alsof ze high waren, niet alleen high in de sky, maar ook gewoon high.

Als we ze om hulp vroegen, konden ze enkel over zichzelf of over hun hobbies spreken. Eentje volgde lessen om te leren zwemmen.

Uiteindelijk bleek dat Judas (ja, de Bijbelse Judas) al die mensen in die zeepbellen had gehangen, om in hun hersenen te kunnen lezen. Hun hersenen had hij aangesloten op een computer. Hij wilde al die gecombineerde hersenen gebruiken voor zijn eigen plannen.

Toen stopte de droom.

Ik ben niet voor Freudiaanse analyse van dromen, maar hier zit toch wat in:

-Mijn vader stuurt en we zijn op de vlucht, ik kan niks doen: ik herinner mij dat ik op mijn 5 jaar al zat te wenen achter de zetel toen mijn vader met de nachtploeg naar zijn werk trok. Hij kwam thuis en hij zei gebroken in lichaam en geest: Dat ne mens nu toch niks anders kan doen. Dat met die Ufo is het gevoel van machteloosheid waar ik mee ben opgegroeid. Het systeem dat ongestoord mijn vader kon vermoorden. Vandaar ook dat het in die UFO zo claustrofobisch was en dat mijn vader niet wist waarheen hij moest vliegen.

-mijn vader heeft vlak voor zijn dood een ongeval gehad. Zijn hart was kort stil gevallen en hij is tegen een stilstaande auto gereden. De politie beschuldigde hem van vluchtmisdrijf, totaal niet beseffende dat ze iemand die net een hartaanval had gehad, verweten. Again, het systeem vermoordt mijn vader

-die Judas is zowel een projectie van het systeem, het grootkapitaal als van mijn eigen ik. Het grootkapitaal dat ons individualisme uitspeelt (elk in onze zeepbel) om zichzelf te verrijken. Tegelijk ben ik zelf die Judas, die zich in dat systeem bevindt en de reflex heeft om het systeem zoveel mogelijk te misbruiken met de redenering: als je het systeem niet misbruikt, misbruikt het systeem jou

-die zeepbellen zijn symbool voor de IK-maatschappij, waarbij iedereen vast zit in zijn eigen grillen, wensen en ego, maar die ego's zijn zeer broos, 't zijn zeepbellen. (voor wie mij niet gelooft: lees De chaos van het neo-liberalisme van Paul Verhaeghe)

Ik ben deze keer niet jankend wakker geworden, dus zo'n vreselijke nachtmerrie was het niet. Met mijn vader in een UFO zitten, herinnerde mij aan al die keren dat we zonder goed de weg te weten naar rommelmarkten reden. Hij om vinylplaten te zoeken en ik om engelstalige romans vanonder stof te halen voor 25 cent.

29-04-2012 om 13:35 geschreven door Tederdraads  

Och, ge moet maar denken, zolang ge nog schaamte kent, is er nog hoop voor uw persoonlijkheid.

Leven is ook...

beseffen dat je wat de belangrijkste persoon in uw leven moet zijn: uw lief of uw echtgenoot(e) veel minder uren op een dag ziet, dan die collega's. Vandaar ook waarschijnlijk dat mijn lief nog nooit naar 't wc is geweest vlak nadat ik gekakt heb. Misschien zijn we daarom nog samen. Alleszins, 't is vreemd om beseffen: we spenderen meer tijd op het werk dan bij ons vrouw.

Leven is ook...

u werkelijk dood ergeren aan een luide buurman op de trein

en door het boek dat je aan het lezen zijt, beseffen dat je u ergert, omdat

ge uzelf herkent in dat ram-ik-u-nu-door-de-ruit-of-wacht-ik-tot-den-trein-stopt ventje dat niet kon zwijgen over het grote project dat hij zou organiseren en hoe hij het ZOU aanpakken als hij voorzitter was van jeugdraad Aalst en hoe hij zou ZOU ZOU ZOU

ZOUT toch op man

maar meer daar over, later, als 't boekske uit is, want de NMBS is wel elke dag zo vriendelijk om mijn reistijd aanzienlijk te verlengen,

de vertragingen zijn nog niet van dien aard, dat ik in een heen en terugske Brussel een boek kan uitlezen.

27-04-2012 om 22:13 geschreven door Tederdraads  

Dat tussen haken, moest ik er weer aanplakken. 34 is net 15 (titels moet je cursief zetten als je bij een krant werkt, n.v.d.r.) is een dicbtbundel.

Dat komt hier even zelden binnen als vrolijke mensen.

Bij de meeste dichtbundels (eigenlijk allemaal, behalve deze) voel ik nog voor het openslaan al plaatsvervangende schaamte en meestal is het altijd nog erger dan dat voorgevoel.

Niet zo, bij deze bundel. Biebau die zegt gewoon waar het op staat.

't is wreed om in leven te zijn.

Als man herinnert ge u toch vooral dat je ooit door een smalle tunnel moest spartelen in competitie met een miljoen anderen. En maar geven, en maar staartenwerk doen, want ellenbogen had ge nog niet. En ge had het kunnen weten stommerik, er waren 999.999 winnaars en maar ene loser. Ge hebt u laten vangen en nu loopt ge hier rond, nu moet ge wel.

Dominique die maakt er het beste van. En om zichzelf terug te vinden, loop hij nog altijd in tunnels, als ge bospaden zo moogt beschouwen.

En wat passeert er zo al: kinderen die ge de wereld moet tonen, maar die veel eerder u de wereld tonen, de vrouw die ge wilt gelukkig maken, en die ge vriendelijk vraagt om uw kop te vullen met haar gedachten, want voor uw eigen gedachten zijt ge te (levens)moe, 't is schoon om met iemand te zijn die wel talent heeft voor geluk en 't is schoon om daar aan bij te dragen, als ge dan toch nauwelijks uzelf kunt redden.

Bij mij is levensmoeheid: ook dood willen als ge gelukkig zijt. Want als ge de zin van het leven niet ziet, zou het onnozel zijn om te doen alsof ge die wel ziet als ge dan eens geluk ervaart.

En eigenlijk ervaar ik nog redelijk vaak geluk. Zo wat als fuck you voor die rare kronkel van de natuur die mij een denkende geest gelapt heeft, met irritante gedachten die nooit stoppen, ja, doe ik graag, tegendraads zijn, als ik dan toch moet leven, dan liever averechts. Averechts is hier in dees klimaat vooral links, hoe linkser hoe averechtser eigenlijk. Het schone aan het leven is: het stopt ooit vanzelf.

Dat is punk voor mij: eigenwijs leven als fuck you, omdat het moet.

34 is net 15 is een punkbundel.

Een die ik zonder schaamte of schuldgevoelens kan aanraden.

24-04-2012 om 23:13 geschreven door Tederdraads  

21-04-2012 om 02:50 geschreven door Tederdraads  

Het is niet meer van deze tijd. Een stream of conciousness. De mensen hebben geen tijd meer om te lezen. De mensen hebben voor niks nog tijd. Als ze niet de hele tijd zouden klagen dat ze geen tijd hadden en lange opsommingen zouden geven van wat ze allemaal moeten doen, zouden ze al direct veel meer tijd hebben. Mensen die voor niks tijd hebben, zijn meestal mensen die een job hebben die ze niet graag doen. Ik zuiver die meestal uit mijn leven. Ik hou niet van mensen die hun job tegen hun goesting doen. Als ik zombies wil zien, ga ik wel naar 't kerkhof rond Halloween, dat is spannender dan de de piekuurtrein- veewagon voor vee dat niet te vreten, noch te pruimen valt- van 17u27, maar wel veiliger.

Punk is freedom en dat moet bloggen ook zijn. Het is sowieso tijdverlies, want de mensen lezen dus niet, tenzij ik hier twee uur bezig ben het inlassen van YouTube links, pakkende citaten, trucs met VET en onderlijningen of Italic gedoe. En dan nog.

Maar dat stoort mij niet. En het klopt eigenlijk ook niet. Misschien hoop ik alleen dat niemand dat hier leest. Vandaag in mijn mailbox:

Waarom een treincontroleur of andere ambetante nobody's dood slaan? net gelezen en er veel plezier aan beleefd J Je schrijft beregoed en het leest lekker.

Ken je “Nacht van de boze dichters”?

Reacties op blogposts zijn als vrouwelijke orgasmes, ze komen als ge ze al lang niet meer verwacht of mogelijk acht.

Ik ken die Nacht van de boze dichters niet. Ik ken ook geen boze dichters. Didi De Paris schijnt niet helemaal vrolijk te zijn. De enige boze dichter die ik ken, is Dominique Biebau. Maar dat is er ene, enkelvoud. Dominique Biebau is ook de enige echt authentieke dichter die ik ken. Ik ken nog wel authentieke mensen die gedichten schrijven, maar ja, die zijn dan helaas authentiek talentloos. Dat gebeurt.

'Waar blijven jullie het halen?', vroeg iemand mij op FB.

'Onze inspiratie is zoetzuur. Het zoet vinden we tussen de benen van ons lief en het zuur krijgen we als we naar de wereld kijken'.

Veel meer moet ge er echt niet achter zoeken.

Om geïnspireerd te zijn, moet ge de magie die rond inspiratie hangt allereerst in de vuilbak smijten. 't is een jobke gelijk n ander. Ge rommelt wat in uw kop en ge plakt wat ideeën aan elkaar en als ge dat niet te clichématig doet, komt ge misschien met iets goed. Vooral als ge 't doet voor uw eigen plezier, en niet om te scoren.

Willen scoren levert nooit wat anders op dan publieke afgang en slechte seks (vooral voor de vrouw dan)

Ja, aan de basis van de meeste vrouwenproblemen ligt een man. Meestal in de zetel voor tv.

Ik ga nu beter verder in een nieuwe blogpost, want de moderne lezer (waarvan deze blog er blijkbaar meer van heeft dan gedacht) kan zo'n lang tekstblok niet aan. De moderne lezer heeft het druk. Druk met druk doen.

Ik ga mij eerst 20 keer opdrukken. Vooral omdat we sinds de crisis geen verwarming meer kunnen of durven betalen.

Om ons te verwarmen hebben we de kachel vervangen door een hometrainer. Als ik kou krijg, kruip ik daar op en lees ik daar boeken en schrijf ik daar brieven aan mijn lief, die ondertussen honderden brieven mogen ze postuum gerust publiceren, al was het maar om aliens te stimuleren met een onderzoek naar menselijke emoties. Graag zien, moeten ze er toch kunnen afleiden. En hoe een volledig zuivere vrouw en een volledig rotte man (soortement man, allez) een wonderlijk productieve symbiose kunnen vormen.

Slaapdronkenheid maakt mij lyrisch. De enige zatheid die nog lukt, na de dood van alkool, 1 februari 2012.

In mijn dorp moet je beginnen drinken, zo rond uw vier jaar, voor zover ik mij herrinner, maar ge moet ook op tijd kunnen stoppen, als ge uit pure tegendraadsheid wilt kunnen aantonen dat er meer in 't leven is, dan elke dag met veel alkool de somberte in uw hart marineren.

Aalst, als een mens geen klein beetje geloof had in de vooruitgang, zou je er aan verknocht raken. Als uit les Fleus du Mal van Beaudelaire een stad kon springen, zou het Aalst zijn.

Maar Aalst springt niet, zij zwezjelt (= strompelt), wie hier gezond oud wordt, is genen echten. In mijn dorp leeft men het leven, alsof de vier ruiters van de apocalyps in aantocht zijn, maar we willen ze te slim af zijn en zelf de boel plat branden, met een schuimende pint in de linkerhand en een vlammenwerper in de rechter.

Live fast, die young.

Morgenvroeg vier syndicalisten gaan interviewen.

Met genoeg wallen onder mijn ogen om mijn domiciliëring in Aalst op mijn gezicht te plakken.

21-04-2012 om 02:11 geschreven door Tederdraads  

Schrijven is schrappen.

Akkoord, maar bloggen is lullen, dus hier schrappen we niet.

Een heel fout schaamtemoment:

een verstandelijk minder bedeelde vrouw (soms zijn we toch eens politiek correct) kon haar treinticket niet betalen. Iedereen zat en keek er naar. De conducteur wond zich op.

Ik taste in mijn zakken en gaf haar een euro. Het was geen mooie vrouw, dus het was echt een spontane aanval van edelmoedigheid.

Als ge dat in deze maatschappij doet, bekijkt iedereen u als een dikke stommerik, en zo voelt ge u ook, ge denkt: waarom ben ik de enige versuikerde clochard die dat doet?

Zo kijken ook de andere personages, sommige kijken misschien zelfs kwaad: gij, klootzak, gij beloont dat gedrag van die bloedzuigers.

Ik weet het niet. Toen de conducteur zei:' Ge moogt mijnheer een dikke knuffel geven', heb ik mij uit de voeten gemaakt' Ik zei 't al, 't was geen knappe.

En dan begint het gevecht tegen de egoïstische conditionering. Wat gaat er mis met iemand zijn opvoeding als ge u een hoer voelt als ge een euro weggeeft?

Maar ik heb mij gewapend, als self-help junkie: Anthony Robbins zegt: door geld weg te geven, schept ge een gevoel van abundance, waardoor je vanzelf (veel) meer geld aantrekt.

(ja, mannen uit 1 stuk bestaan niet meer, tegenwoordig moet ge daar 200 zelfhulpboeken voor uitpluizen om iet of wat een solide persoonlijkheid bij elkaar te rapen)

Kamiel Sergeant zei tegen mij: 'wat van voor naar buiten gaat, komt vanachter weer binnen'

Dat lijkt als een reclametekst voor een revolutonaire versie van immodium, maar toch, hij heeft een punt.

Vlak nadat ik die euro weggaf, trakteerde een van mijn opdrachtgevers (tegenwoordig kuis ik andermans gedrochten van manuscripten op) mij op 5 Spa's. En eigenlijk had ik zelfs vijf gratis whiskey's kunnen krijgen. Hoezee! Ik moet nog euros weggeven. Aan 't centraal station in Brussel geef ik regelmatig nen halve euro weg aan ne Roma zigeuner.

Die 2,5 Spa in ruil, verreken ik in de gratis thee op mijn werk.

Ik drink geen alkool meer. Al drie maand niet.

Ja, ik dacht, als al mijn collega's zich in den alkool hangen voor ze zich in den inkt smijten, doe ik weer averechts en stop ik met drinken.

Ik ben wel van plan om terug te beginnen met drinken voor ik in Herman Brusselmans verander.

Die met zijn wijsvinger helaas even weinig aan zijn delete space zit als aan clitorissen.

19-04-2012 om 23:11 geschreven door Tederdraads  

Wat volgt is geen wetenschappelijk onderbouwde uitleg

en daarom misschien net de waarheid.

Ge leest in de gazet dat ne voetballer 600 000 euro in de maand verdient.

Ge denkt aan die keren dat ge met nen bal tegen ne muur shotte en ervan droomde om voor 60 000 man stadionvee te scoren. 2 euro de man, dat is niet veel gevraagd.

Maar ge zijt gene voetballer geworden. Ge hebt een bediendejobke, ge werkt in een magazijn, ge spuit gevels, ge plaatst keukens, ge werkt in een call-center. En ge verdient geen 600 000 in de maand, ge verdient er 1600 in de maand (maaltijdcheques en wat ancienniteit inbegrepen)

Ergens wringt dat. Al zult ge dat niet toegeven. En lacht ge dat weg, aan de toog. Gij zijt ne levensgenieter. Ze mogen het allemaal hebben. Pinten pakken, DAT maakt een man. Maar ge lacht toch eens groen als ge de blonde stoten ziet waar zo ne voetballer mee in de boekskes staat.

Of ge leest over ne CEO die niet eens tegen een bal kan schotten maar nog méér verdient dan ne voetballer. En niet één blonde stoot heeft, maar tien nieuwe per week.

En dan nog 't ergste misschien, bijna elke week staat er wel een of andere pipo in de gazet die een idee heeft gehad. Plots. Die heeft plots het gat in de markt gezien. Of die is stommelings bekend geraakt via youtube en die verdient nu zoveel als tien CEO's samen en die zegt dan nog in een interview dat het allemaal toevallig is gekomen? Godverdomme, waarom overkomt u dat eens niet? Aan uwe stomme bureau, aan die lopende band, aan die hoogoven, in die grootkeuken aan de ketels, in de slagerij van een groot distributiecenter, aan 't stuur van uwe camion? Gij hebt zo geen idee'ke om aan die sleur te ontsnappen?

Godverdju, als ge zo eens peinst, is 't precies of iedereen doet het beter dan u. Iedereen is op weg naar het grote geld en de blonde stoot.

Behalve gij.

Maar godverdomme, gij zijt toch ook iemand? Gij zijt toch ne SOMEbody? En dat gaat ge bewijzen ook! Als ge stapt dan stapt ge met zwierende armen gelijk ne gorilla die juist vijf apinnen van achteren gevogeld heeft, terwijl hun echtgenoten er impotent staan bij te grienen. Als ge in uwe auto stapt, vertrekt ge met gierende banden. En ge geeft gas door smalle straatjes en dat bewijst nu toch dat gij nen echte vent zijt, een man, zo groot als al die CEO's, ook al hebt ge nu toevallig geen 600 000 euro bonus gekregen? 

En als een maat u belt, nadat hij tegen een bus is gereden, dan vliegt ge gelijk Batman in uwen baD-mobiel en scheurt ge gelijk ne supersonische viper naar de plek van 't onheil. Want die maat is een grootheid. Want die is vriendjes met u, de grootste grootheid die er ooit rondliep, ook al snappen de kranten dat nog niet. En de controleur die den boel komt opmeten, DAT is ne loser. En die gaat u en uw maat zeggen wat ge moet doen? Zeg, werkt die voor dezelfde gazet die al de verkeerde mensen ophemelt? En ge steekt nu eens echt al het ego, al uw trots die de maatschappij zo miskent in uw vuist en ge geeft dat stukske nobody van een controleur daar een oplawaai waarmee hem uit zijn C&A broek vliegt. En voor effekes, ziet ge 't al voor u, in de gazet: "Moderne ridder springt voor zijn arme, vernederde maat in de bres!" En daarna een eigen televisieprogramma, waarbij gij controleurs controleert en er op wijst dat ze respect moeten hebben voor de opgejaagden der aarde die al eens tegen een bus rijden. En daarna uw biografie. En een verfilming. Ja, ja, het lot is eindelijk eerlijk!

Maar, maar, maar, die smeerlap van een controleur die wil niet mee werken. Die zal nooit nog ergens aan mee werken. Hem is dood. Gelijk een vlieg geplet tussen de uitgehongerde mondwanden van uw verschopt ego.

Ge slaat die dus dood omdat ge uw eigen de grootste nobody van allemaal vindt en heel effkes de machteloosheid die ge elke dag voelt elke keer als ge weer de gazet opent, opzij wilt zetten. De gazet en het showbusiness nieuws dat ge blijft openen gelijk een kind met een gat in zijn tand die blijft lucht langs dat gaatje zuigen om te zien of het nog altijd pijn doet.

En nu naar 't prison. En eerst een proces. Da's ook aandacht, maar de verkeerde. En daar weer van 't zelfde. Er is er altijd ene met een idee'ke dat hem in 't nieuws krijgt. Dennis Black Magic scoort zelfs in 't prison. Die vraagt dat gevangenen porno krijgen in hun cel. Als gij dat vraagt, lachen ze u vierkant uit, maar dien Dennis die haalt daarmee weer alle pers.

Het spel is gefikst, de kaarten zijn vals, ge zijt een nummerke, een niet-winnend lot dat God heeft verloren gegooid en ge hebt iemand dood geklopt. Misschien wel iemand die na zijn werk gewoon graag naar huis ging bij zijn gezin en geen last had van CEO's, voetballers, en instant-mediawonderen.

In uw cel wordt ge melancholisch en als ge een klein beetje discipline had, zou ge de blues leren spelen, maar dat vraagt 10 000 uur oefenen voor ge daar 1500 man mee haalt voor een optreden. En dat is nog altijd 58500 minder dan die voetballer. Ge legt 'I can't get no satisfaction op' van The Rolling Stones, op de I-pod die ge gekregen hebt van uw mama, de enige die nog wil klappen met u na uw gloriemoment.

En ge beeft wat. De 150 kilo geil vlees in het bed boven u, kijkt voor zijn satisfaction uw richting uit. En hij ziet in u ook een nobody. Een nobody met een nauw gat. En de egostrelingen die hij ook al niet in de media vond of op zijn bankrekening, die vindt hij elke avond voor een paar minuten in dat gat van u. 

En ge denkt terwijl uw prostaat tot in uw keel stijgt: had ik nu nooit mogen dromen? En de echte vraag die ge u moet stellen: waarom klop ik iemand dood, komt niet bij u op. In de media in uw kop schrijven ze alleen en zeer lovend over u.

13-04-2012 om 23:59 geschreven door Tederdraads  

Ik word niet rap kwaad. Ik vind dat serieus spijtig. Als kind wilde ik een opvliegend ventje worden.

Als ik kwaad word is het altijd met veel vertraging. Mijn ex-schoonouders vonden mij een schaap. (ik vond hen gieren, en zo hadden we een bont beestenbos, maar soit, da's een ander verhaal)

Een beetje gelijk de zee die lang moet opbouwen voor het met een Tsunami een paar kusten naar het voorpaginanieuws schuimt, zo ben ik.

En nu ben ik kwaad.

Op Geert Callebaut.

Noemt zichzelf regisseur.

Er moet iets van aan zijn.

Hij woont naast een theater en zuipt witte wijn en heeft nog zijn eigen website.

Die mijnheer klampt mij aan, bij een voorstelling waarin 'mijn' andere regisseur de hoofdrol speelt.

'U moet ik hebben', zegt hem. Ik ruik de witte wijn van den Aldi nog. In de theaterwereld is alcohollucht de voorhoede van een opdracht.

Ik krijg een behoorlijk complexe opdracht. Een stuk voor open lucht, acht acteurs, ze spreken allemaal hun eigen taal, het publiek verstaat er niks van, maar alles moet duidelijk zijn in de handelingen. Het moet wild zijn, vol actie, zo gewelddadig dat het grappig wordt.

En wat nog allemaal niet.

Hij wil de première in een park in Gent. Het moet een internationale tournee maken. Ik moet ZEKER betaald worden.

Ik ben een stommerik, en nog erger: een schrijfgeile stommerik. Dus ik schrijf dat. ZONDER CONTRACT (lieve mensen, als uw kinderen ooit schrijver willen worden, schop ze dan als ze nog maar naar een pen durven wijzen, doe ze hun bibliotheeklidkaart opvreten, toon hen foto's van bekende schrijvers – gedrochten allemaal- en als dat niet helpt en ze volharden: schop ze tot ze d'office het woord CONTRACT BRULLEN als ze zich voorstellen.

In een recordtempo schrijf ik dat spel, al zeg k het godverdomme zelf. Zonder contract, godverdoms peperkoeken kalfsvlees dat ik ben.

Geert is enthousiast. Laaiend enthousiast zelfs. Ook over een ander toneelstuk van mij. Ook 1 dat ik in opdracht schreef voor een regisseur die dan later epilepsie-aanvallen kreeg van de drank en in de kliniek eindigde. Maar kijk, DAT vind ik een lekker rock and roll excuus om een toneelstuk af te lassen, daar heb ik verder eigenlijk geen probleem mee. Dat bekt schoon: mijn toneelstuk komt er niet direct, de regisseur heeft zich dood gedronken. Met zo'n excuus kunt ge rustig thuis komen.

Ik wil vooruit met de show. Ik heb ADD (ambitious demon drive) Ik zeg Geert dat het maar de eerste versie is. Dat ik feedback wil om er verder aan te werken. We maken enkele afspraken. Geert gaat op reis. Verzet afspraken. Is onbereikbaar. Ik bel enkele keren, stuur berichten. Ik hoor niks meer.

Nu moet ge weten, Geert, ge hebt nu misbruik gemaakt van het enthousiasme en het talent van een jonge schrijver, maar ge moet nooit of nooit nog aankloppen, want soort gelijk gij, die zijn er als de eerste bij om te profiteren van een ander zijn succes.

Het zieligste van uwe kant, vind ik dat je niet gewoon kunt zeggen: 'Sorry, William, het gaat nu toch niet door, en ik armoezaaier, kan u zelfs geen klein bedragske voor de moeite uitkeren.' Dat zou mij echt niet gestoord hebben.

Echt mee inzitten, doe ik niet. Olie komt altijd boven drijven en met amateurs waar niks in zit, heb ik liever direct ruzie, dan dat ik er eerst een paar maand tijd mee verlies.

Nog een geluk dat ge mij ooit twee gratis tickets bezorgd hebt voor een komedie'ke. Dat was ne schonen avond met een Oekraïense schoonheid aan mijn zij. De schoonheid van de avond zat hem dus wel niet echt in 't toneelstuk.

Ik ben altijd makkelijker in de omgang dan ik zelf peins, dus ik pik dat als mijn kleine compensatie.

Een jonge schrijver moet overal de voordelen in zien, want anders ligt ge rap tussen de met kwik vergiftigde vissen van de Dender.

Er zijn gelukkig ook echt serieuze mensen om mee samen te werken, mannen en vrouwen van hun woord.

Ik wil eigenlijk maar voor één reden schatrijk worden, dat is om al die mensen die mijn ziekelijke schrijfambities altijd zwaar gesteund hebben allemaal een huis te kopen. Die mensen zijn veel meer waard dan ik zelf. 't zijn ambetanteriken die schrijven.

Maar toch, zij die met scepsis bleven kijken naar mijn schrijvelarij, ik weet niet, die vliegen toch op de zwarte lijst.

Een jonge schrijver moet zijn eigen toch een klein beetje serieus pakken, anders kan hij beter wat anders gaan doen. Vergevingsgezindheid levert ten andere minder stof voor boeken dan wat etterige rancune.

Geert, ik kan alleen mensen haten waar ik wat op lijk, in u zit niks, dus hierna ga ik u vergeten, ge moogt zelfs mijn kloten niet kussen.

13-04-2012 om 01:51 geschreven door Tederdraads  

« whatever you do, sex always comes up », Kurt Cobain. 

Aan ‘t station van Aalst. De laatste plek die politieke vluchtelingen van Aalst zien als ze asiel aanvragen in Gent.

Ik heb net vergaderd met een actrice van Artistiek Nest over étage fermé, het stuk dat we brengen op de Gentse feesten.

We willen nog naar een café om na te praten, maar ze durft geen enkel café binnengaan. Na lang wikken en wegen kiezen we toch voor het café op de hoek. Waar de uitbater zo’n aardbeineus heeft dat ik altijd een aardbeienmilkshake bestel. Die daar niet op de kaart staat. Een gemiste kans, met zo’n sappige uithangbord.

‘Mijn’ actrice bestelt koffie. Schuchter met haar hand stevig rond haar portemonnee geklemd. Ze is van Rusland en wel wat gewend qua drankzucht, maar dit beneveld hol is ook een ervaring voor haar.

We zitten nog maar 20 seconden of er vliegt een Marokkaan op mij af (nee, niet met een knipmes, bevooroordeelde lezer)

Hij vraagt of ik een Belg ben. Ik krijg die vraag vaak. Tenminste als ik in België ben. Ik zeg ja en hij vraagt het nog twee keer.

Daarna zegt hij : ‘Man, van liefde he, daar krijg je koppijn van.' 

Daarna waggelt hij naar toilet.

De actrice die ik om redenen van hoe dit stuk verder gaat, anoniem laat, vindt het gelukkig grappig.

De Marokkaan komt terug en maakt duidelijk dat het niet om een liefde voor bier gaat die hem koppijn bezorgt.

« ik ga nooit nog verliefd worden VOOR ik iemand door en door ken »

Dat zoiets ingaat tegen de principes van verliefdheid, zeg ik maar niet. Verliefdheid is een biologisch principe dat voor versnelde kennismaking zorgt. Als ge elkaar al door en door kent, heeft het dus geen zin meer. 

Hij vraagt nog eens of ik Belg ben. Ik bevestig. Maar hij lijkt mij niet te geloven. Ik ben misschien te nuchter om van Aalst te zijn.

Mijn actrice meldt dat ze frigide is. Een zatte omgeving noopt tot ontboezemingen.

‘Mijn vagina heeft een deurtje. Komt er een man aan, dan sluit het deurtje’

‘Astarozne, dveri zakrivajoetse’, zeg ik.

Ze lacht. Dat is het standaard zinnetje in Russische metro’s (opgepast, de deuren sluiten)

We graven een klein beetje in haar verleden. Als amateurpsycholoog doe ik dat graven vaker met mijn lul dan met een schop, de DSM of enigerlei andere deontologisch correcte methode.

Ze zegt dat ze nog niet klaar is voor seks. Ze is 22. Haar deurtje werd voor het eerst opengebroken toen ze 13 was.

Tegenwoordig acteert ze vooral dat ze een plank is in bed. Ze kan zo naar studio Herman Teirlinck. Daar houden ze van dat soort oefeningen.

Ze faket orgasmes. Een walgelijke praktijk. Dat weet ze. Ze had al eens een vriendje die haar plechtig liet zweren van dat nooit te doen. Nu doet ze het wel. Voor de rust in hun huis. Tenminste de rust voor en na de tweewekelijkse tien minuten seks die ze nog heeft.

Ik luister. Aandachtig. Ik doe niks. Ik maak geen move. Frigide vrouwen hebben een verkillend effect. En ik weet dat er meer voor nodig is dan drie keer zeggen ‘Sezam open u’ voor ‘t slot van de deur springt.

Bovendien wacht mijn vrouw thuis. Als ik rap ben, kunnen we nog spreken voor ze slaapt. Een vrouw met antivries in haar bloed.

Ik bestel groene thee. De madame achter de toog weet niet wat dat is. Ze toont mij een zakske lemon en ze vraagt of dat groene thee wil zeggen. Ik zeg van ja. Om er vanaf te zijn. Ze heeft zo die wilde blik in haar ogen, die mijn Schizofrene tante ook had, voor ze medicatie nam.

Achter ons roept er ene : « ik ben al zo vaak gekwetst geweest, ik kan het niet meer, ik kan mij niet meer gegeven. »

‘t is een man tegen een vrouw. De vrouw slaat hard op tafel. Ze wil hebben dat zij al veel vaker is gekwetst geweest. Ze slaat nog eens op tafel. Ze doet dat precies graag.

De Marokkaan duikt weer op. Geen idee waar die altijd naar toe verdwijnt. Misschien verschijnt hij alleen als met empathie naar mijn frigide gesprekspartner kijk.

‘ik heb twee kinderen’, zegt hij, ‘Ashley’ en de andere naam ben ik vergeten.

Ik glimlach vriendelijk en knik.

Dat moet het juiste antwoord zijn, want hij is weer weg.

Ik stap met mijn Russische winterkoningin naar de trein.

Mijn trein is eerst. Ik stap in.

Astarozjne, dveri zakrivajoetse.

We zwaaien nog. 

‘t is kil op de trein.

Ik ben geen kruisvaarder voor vrouwelijk seksgenot meer. Tenminste, niet meer in praktijk.

Ik duik in de Metro. De krant.

En vraag mij af of het kapitalisme de oorzaak is van frigiditeit.

Sinds ik bij Solidair werk, zoek ik de wortel van alle kwaad in het systeem.

Misschien werd ze zo beïnvloed door reclame dat ze vond dat ze seks moest hebben op haar 13.

Volgens de volgende eye-openende (het woord eye-opener wordt tegenwoordig zo vaak gebruikt, dat je zou denken dat we altijd met onze ogen toe lopen) documentaire kan dat :

a fresh look at how advertising traffics in distorted and destructive ideals of femininity

Als ik wil vermijden dat mijn dochters hun vrouwelijkheid en hun seksualiteit vlekkeloos (totaal verkeerd woord hier) verloopt, moet ik ze van kindsbeen af voorzien met zeer scherpe commentaar op die griezelige moderne sprookjes als die waarin een een arrogant wijf met een huid alsof van goud, in de camera lipt:

‘I am drama’

Eerst een drama,

en dan een frigide tragedie.

12-04-2012 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

03-04-2012 om 23:57 geschreven door Tederdraads  

31-03-2012 om 23:40 geschreven door Tederdraads  

31-03-2012 om 22:45 geschreven door Tederdraads  

30-03-2012 om 01:28 geschreven door Tederdraads