Het was zomer. We hadden niks beter te doen. God ja, jawel, ik had herexamens voor de lerarenoplijding (sic) Hij studeerde geneeskunde en had dat jaar voor 't eerst géén herexamens, als ik 't mij goed herinner. Of ze waren al achter de rug, dat kan ook.

Gent. Augustus 2008.

Man, Gent was verlaten. Desolaat. Zaten alle knappe vrouwen binnen te blokken? Waren ze op reis? Aan ons plan kon het niet liggen. Spontane acteertalenten van straat plukken. Selectiecriteria: lang haar, lange benen, en voor mijn regisseur was de borstomvang ook nog belangrijk.

We vonden ze niet. Zelden zo lang door Gent gewandeld zonder knappe vrouwen te spotten. Verstopten ze zich? Waren alle knappe gentse studentes al gecast in promovideo's waar hun verloning wel in het budget zat? We moesten op den duur de lieven van maten optrommelen om genoeg actrices bij elkaar te krijgen.

Het waren boeiende tijden. De laatste keer dat ik een actrice uit een café plukte, dateert ook weer van 2010.

Nu zijn er alleen nog de plannen. Om 50 vrouwen aan te spreken voor naaktfoto's, voor een boek. Gewoon lukraak op straat. In de stijl van de kerel in dit youtubefilmpje. https://www.youtube.com/watch?v=VB-VIq6YnD4 Pakken geiler dan al die kunstmatige porno trouwens, dat filmpke.

Maar dus, nu doet mijn regisseur van toen, 12 uur per dag consultaties. Misschien soms wel van actrices. Als ze neurologische problemen hebben. Maar in die sector worden neurologische problemen doorgaans niet aanzien als probleem maar als deel van de jobomschrijving.

Ik schrijf nog scripts, maar al geruime tijd niet meer voor kortfilms. Ook niet als ze een spannend castingplan hebben om actrices gewoon zo van straat te plukken.

Het werd een rotslechte film. ROTslecht. Schoon gefilmd wel. Met één interessante schaakscène. Met een dementerende acteur. Die 't script goed vond. Hij vergat wel constant dat ik het geschreven had, maar hij vond het script goed. Toen vond ik lof van dementerende ambassadeurs op rust, nog een hart onder de riem.

Het werd dus een rotslechte film. Zei ik dat al? Ik ging ook net iets te ver in het bepotelen van onze lukraak bij elkaar geschraapte actrices.

Het einde was open. Ik haat de meeste open eindes. Dit was er één van.

Het staat nog ergens op Facebook, dat filmpje. Mijn neuroloog bekijkt het soms om zeker te zijn dat zijn keuze voor neurologie de juiste keuze was. Maar het knaagt toch. Hij zou het graag terug doen. Ik zou het ook graag terug doen. Ik wil er niet meer in acteren. 't script wil ik wel nog altijd schrijven. Niet met een open einde. Ik heb sindsdien van moetens toch wat serieuze boeken gelezen over vertelkunst en feedback gekregen van belezen mensen die niet dementeren.

Mijn neuroloog is eigenlijk te elegant gekleed voor een neuroloog. Als ik hem u wijs en zeg dat hij beeldhouwer, regisseur of eigenaar van een toneelcomplex, frontzanger van de emoband met ballen Nice Period of oprichter van alternatieve cinema is, dan gelooft ge mij.

Ik ben blij dat hij neuroloog is en goed verdient. Er zijn al genoeg sukkelende kunstenaars. Uiteindelijk gaat ge er toch aan kapot. Kunstenaar zijt ge alleen met de k van kapot. Als ge gans in orde zijt dan zijt ge geen kunstenaar. Mick Jagger is bijvoorbeeld in orde. Behalve een naar 't schijnt minieme penis, is er niks mis met hem. Hij speelt dan ook maar een onnozel rolleke. “Er zit niets van mick in micks nummers”, zegt zijn biograaf. Als ge als kunstenaar niet aan 't afzien zijt, zijt ge niks nieuws aan 't maken.

Mijn neuroloog en ik zagen niet af toen we die zomerfilm maakten. Wij amuseerden ons vrij goed. Als de straten wat bevolkter waren geweest, die stille maand augustus, hadden we ons nog meer geamuseerd. Het resultaat was zo'n kwakkelke waar ge veel van leert. Als ge wilt leren.

10.000 uur. Om door te breken met iets, moet ge 't 10.000 uur doen. Alle grote talenten die doorgebroken zijn, in sport, in muziek, in schaken. Ze hebben allemaal 10.000 uur geklopt. Behalve schaakgrootheid Bobby Fischer, die deed het met 9.000 uur.

Mijn neuroloog en ik zitten niet aan 10.000 uur filmen. Ik zit misschien wel dicht tegen de 10.000 uren schrijven. Ik zit er nog niet, maar echt veel zal 't niet schelen. Mijn testpubliek begint dan ook verandering te zien in mijn schrijven. Een stem vinden. Zo noemen ze dat, als ge als schrijver uw 10.000 uur geschrijf, geschrapt en stimulerende middelen hebt getapt. En soms in wanhoop ook uw matras hebt binnenste buiten gekeerd, op zoek naar die stem of een beetje harder hebt geknepen in de huiskat, als het maar stemt. 

Mijn neuroloog heeft veel humor. Hij zei: “Godver he, gij en ik gaan in ons leven elk in een vijftal domeinen afhaken als we aan 8.000 uur zitten.”

Voor hem is dat pure humor, voor mij is de helft humor en de helft een nachtmerrie die zich stevig genesteld heeft in mijn buis van Eustachius. (als ge met een dokter op restaurant gaat, wilt ge toch tonen dat ge IETS kent van anatomie)

Volgens mijn neuroloog zou ik bankier geworden zijn als ik 'wat wiskundiger was aangelegd'. Ik als bankier. Ik zie het niet. Even later dacht hij dat ik ook goed zou zijn in het promoten van geneesmiddelen bij dokters. Ook dat zie ik mij niet direct doen. Ik zie mij schrijven. Ook als dat betekent dat ik hier nu met drie pulls EN mijn jas moet achter mijn laptop zitten typen.

Die neuroloog is goed in wat hij doet. Ik had vanochtend nog even veel moed/hoop als de vrouwen van de mannen van het zesde leger in Stalingrad, anno februari 1943.

Toen ik van hem afscheid nam, was het moreel terug een stuk hoger. Het kan ook wel aan de masala thee gelegen hebben en de Indische curry. Ben nog vergeten vragen of curry echt Alzheimer voorkomt. Heb eens gelezen dat die ziekte in India zo goed als onbestaande is. Er leek mij toch iets vré gezond te gebeuren in mijn kop. Iets dat ik alleen ervaar na twee liter straffe koffie, maar beter. Indische curry en masala thee, good shit. Mijn volgende verslaving staat al klaar. Als ge uzelf schrijver noemt, zonder verslaving, zijt ge fameus in freestyle bezig, zenne. Junkie zijn hoort er bij. Waarom zou ge nog schrijven als 't u zelfs geen romantische reden gaf om junkie te zijn? Iets anders moet ge van schrijven de eerste 100 jaar toch al niet verwachten.

Eigenlijk is dat niet waar, hoor. Schrijven heeft mij al veel gegeven. Vrouwen, toffe gesprekken, een paar rellen, enkele trio's, wat applaus hier en daar, gratis boeken, gratis strips, gratis drank, spontane korting op mijn brilmontuur, wat geld, een doel, nooit gebrek aan een doel, zolang er blanco pagina's zijn, en waarschijnlijk heb ik er mij een dure hobby mee uitgespaard, ik heb geen zin en geen tijd voor een hobby, ah, ook nog een gratis abonnement op een literair tijdschrift, gratis exemplaren van andere tijdschriften, en een paar onverwachte, maar grote aanwinsten voor mijn vriendenkring,

zoals een eermalige regisseur en een nu heel actuele neuroloog, wat als labiel schrijverken het equivalent is van meerdere jaarvoorraden prozac, zyprexa en geodon en al die andere 'writer's little helpers'

PS

De stem van de neuroloog is ook de stem van Herman Verkrijt in de verfilming, ontdek het hier https://www.youtube.com/watch?v=T-Gn6GGhQ9w

09-12-2012 om 04:03 geschreven door Tederdraads  

Het kan nog niet zo slecht gaan met mij als de stemme'kes in mijn kop mij willen wijsmaken. Als ik nog kan gaan dineren met mijn psychiater.

't is eigenlijk nog een klasse hoger, het is een neuroloog. En hij betaalde nog de rekening ook, dus, nee, het kan echt niet zo slecht met mij gesteld zijn als de stemmeke's zeggen. De stemme'kes: AntiWilko voor de vrienden.

Mijn neuroloog vroeg: 'waar zijt gij nu eigenlijk zo bang voor?' (Als mijn neuroloog 12 uur lang consultaties gedaan heeft in 't UZ, wil hij wel eens op mijn blog komen lezen waarom hij toch content is dat hij zijn artistieke ambities in de ijskast heeft gestopt)

Ik vond dat een verrassende vraag, want mijn angsten zijn zo constant en acuut, dat het mij compleet obvious voor iedereen lijkt waar ik bang voor ben. Niet dus.

Allez, we recapituleren (altijd nog beter dan capituleren):

ik heb schrik dat ik een job ga moeten doen tegen mijn goesting. Na 150+ keer gesolliciteerd te hebben, word ge toch wel bang. Vooral als ge uw vader elke dag van zijn leven zien haten hebt, omdat hij een job tegen zijn goesting deed. Die klaagzang is u wel bekend. Die 150 sollicitaties zijn trouwens alleen de keren dat ik solliciteerde voor een job die ik echt wilde. Ik solliciteer ook voor jobs die ik niet wil. Dat zijn meestal de vacatures die overwegen om mij aan te nemen. Het is een beetje gelijk toen ik nog chronisch maagd was en alleen vrouwen die ik niet wilde, mij wilden. En zelfs dat waren er niet veel.

Dat geeft een mens hoop he. Vroeger kon ik de vrouwen niet krijgen die ik wilde, nu heb ik mijn droomvrouw (jaja, ik hoor u lachen of kotsen, maar godverdomme, het is mijn droomvrouw), maar nu krijg ik dus niet de jobs die ik wil. Dat ligt aan mijn aanpak. Alleen aan mijn aanpak. En mijn aanpak kan ik wijzigen, dus zo bang hoef ik niet te zijn.

Andere angsten: schrik van nooit genoeg te presteren. Om meer te presteren moet ik vooral stoppen met zo bang te zijn, want onder angst presteert een mens niet bepaald veel.

Op concreet vlak ben ik trouwens de minst bange mens die ik ken. We zijn nooit vies geweest van een parodox (mooi woord trouwens) Ik heb geen schrik in 't donker, in verdachte stegen, langs de oevers van rivieren bij nachte, geen schrik voor macho's, voor publiek spreken, voor terminale ziekten (nu ja, dat is niet eerlijk van mij om dat er hier tussen te zetten, want voor iemand die de dood ziet als iets om even hard naar uit te kijken als Sinterklaas kan een terminale ziekte inderdaad niet beangstigend zijn), enigerlei dieren, spinnen, slangen, wielertoeristen, zatte Russen, voetbalfans, allemaal niet bang van, niet bang van overreden te worden, niet bang van onder de metro te sukkelen, niet bang geweest op Israëlische bussen, vol babykillers in uniform, niet bang om Israëlische soldaten babykillers te noemen, wel bang om geen job te krijgen bij de metro (de krant dan), wel bang om voor de metro ('t openbaar vervoer) te moeten gaan werken.

Nog eens recapituleren:

concrete angsten: nul. Wacht. Tenzij gedwongen worden om te dansen. En de publieke vernedering die de turnles meestal was, hoef ik niet meer te ondergaan. Dus nee, buiten mij in ruimtes bevinden waar ik moet dansen, heb ik geen concrete angsten. Ik zou liegen: ik ben ook bang dat mijn moeder dood gaat. Of dat één van mijn beste maten dood gaat, want dat heb 'k al eens meegemaakt. Dat mijn vrouw dood gaat, is geen optie, want die dag val ik zelf dood, dus tijd voor enige rouw zal er niet zijn. En een zelfgekozen exit op een strategisch gekozen moment is hier nu eenmaal een familietraditie, dat hoeft niemand te bewenen.

Concrete angsten dus:

-dood moeder

-gedwongen worden om te dansen

-autorijden op zeer drukke plekken (Dampoort Gent bijvoorbeeld)

Abstracte angsten:

-nooit iets deftig presteren

-vanalles kunnen en er niks kunnen mee doen

-situaties van machteloosheid

-verplicht zijn om loonslaaf te worden en een job te doen die niet bij mij past (godver, dat is een concrete angst)

Ik voel mij gelijk beter na de oplijsting. Ik heb zo gelijk 't gevoel dat de lijst concrete angsten bij iedereen die ik ken veel langer is. En er is niet eens een dancing in Erembodegem. Ow, ik ruik een business project. Waar gezopen wordt, kan ook geswingd worden. In dubbele betekenis. Ge ziet, ge kunt uw angsten altijd nog ombuigen. En niemand kan mij dwingen om te dansen in mijn EIGEN dancing. En 't is crisis, die gaat alleen maar nog veel slechter worden, en als 't slecht wordt, zitten er twee dingen vol: kerken en dancings. In de crisis van de jaren '20 werden er dansmarathons georganiseerd. Het langst dansende koppel won de prijzenpot. De deelname was massaal. Binnenkort doen we dat weer, want zo slecht gaat het straks gaan. Dus ge ziet, ge kunt uit uw angsten ook een businessidee puren, zolang dat ge maar niet gaat liggen beven in uw bed. Of de kudde volgt. Volg nooit de kudde. Tenzij het dieren zijn. Want smijt mensen bij elkaar in een kudde en die kudde heeft een radar om samen naar 't eerste en diepste ravijn te marcheren. Meestal met trommels en trompetten.

Ik was ook vergeten dat er mij niks meer kan gebeuren dat mij echt diep raakt. Ik moet niet bang zijn, want het ergste is toch al gebeurd. Januari, 2009. Toen 'k 't nieuws hoorde, stond ik op een perron. 't was 't dichtste dat ik ooit kwam tot onder een trein springen. Sjans, dat ik het niet gedaan heb, want 't perron is 't slechste punt om dat te doen. De trein kan daar gemakkelijk remmen en ge komt er dus alleen verhakkeld, maar levend vanonder.

Allez, genoeg gebeefd achter de coulissen, we zijn weer gekamelioniseerd om verder te spelen in het theater dat we maken van de wereld. Het zijn zij die 't eerst kapot gaan, zij die vergeten dat het allemaal maar theater is. Zo komen er velen vlot door hun dag, het besef dat we allemaal maar theater spelen. Zolang ge thuis, bij uw vrouw, en uw maten, nog uw masker af krijgt, is 't goed.

09-12-2012 om 02:28 geschreven door Tederdraads  

Ik weet niet of andere mensen zich ook zo slecht voelen. De mensen die ik op de trein zie bijvoorbeeld. En public, loopt ge toch niet te koop met uw zorgen. Tenzij ge in publieke ruimtes aan uw gsm hangt, want dan word ge onhoorbaar voor iedereen, dat zeiden we al.

Ik zie tegenwoordig niet veel mensen meer. Tenzij op perrons en in de trein. Hebben die ook blogs waar ze klagen over acute angsten? Als ik ze bezig hoor, hebben ze het over op reis gaan naar Miami. En dan blijkt dan hun geografische kennis van de VS op geen kloten terug. “Boven Virginia ligt New York”. Ik had bijna onderbroken. Ik heb alleen lang oogcontact gemaakt. Er zit nog Pennsylvania en Maryland tussen. Die mens had zo'n hete-patatten-in-uw-mond-accent in 't Engels. Voor mijn oren 't equivalent van met uw nagels krassen op een krijtbord. Ik onderbrak niet. 't was een West-Vlaming. Hij werkte voor een onderneming. Iets in de chemie. Zijn talenkennis is rotslecht, hij is zo onnozel om te roken (L&M), van geografie snapte hij ook niks. Maar hij verdient gegarandeerd het dubbele van mij. Als ge u veel geldzorgen maakt, raakt ge na een tijd getraind in het aflezen van nettolonen op mensen hun gezichten. En deel van mijn belegering is het idee dat ge in deze tijden maar zoveel betekent als uw nettoloon. Zolang ik zelfhulpboeken lees, weet ik dat dat niet waar is, maar van als ik mijn kop buiten durf steken, krijg ik toch weer dat idee. Zoveel waard zijn als uw nettoloon.

Ik voel mij belegerd. In een zeer letterlijke betekenis. De zus van mijn broer heeft het ook. Alleen leest die geen wasmanden met zelfhulpboeken, dus voor haar is elke dag slecht. Ik krijg mezelf doorgaans nog wel uit de diepere putten geklapt. Wat is dat u belegerd voelen?

Dat is denken dat ge nu meer terrein hebt dan morgen het geval kan zijn. Dat ze u onder druk zetten om terrein prijs te geven, bewegingsvrijheid, resources op te geven. En gelijk de meeste mensen die bang zijn van iets, herinner ik mijn eigen constant aan dat gevoel.Zelfs mijn bureaublad heeft een foto van een belegering. Soldaten die geen kogels meer hebben en dan maar stenen smijten naar hun aanvallers. (The battle of second Manassas, voor de liefhebbers). Ik lees een roman, The last full measure, over de belegering van Petersburg. Niet te verwarren met de belegering van Leningrad in de eerste helft van wereldoorlog II. Dat andere Petersburg. In Virginia, dat niet vlak onder New York ligt. Circa 60.000 zuidelijken (en dan tellen we genereus) die zich verdedigen tegen circa 100.000 betere bewapende, beter gevoede, beter geklede noordelijken. Een compleet uitzichtloze situatie. Als de zuidelijken wegtrekken op zoek naar eten in 't binnenland, op zoek naar de bewegingsruimte die een kleiner leger al eens toelaat om een groter, logger leger te verslaan, valt hun hoofdstad, Richmond. Boven Petersburg. Ze kunnen niet weg van Petersburg, want dan is Richmond de treinverbindingen kwijt met de rest van het Zuiden. Het Noorden (toch minstens generaal Grant) weet dat en voert dagelijks de druk op om Petersburg te doen vallen. Die 60.000 breiden dagelijks hun loopgraven uit. En hoe langer de loopgraven worden, hoe minder volk per lopende meter er staat om te schieten. 't is redelijk simpele wiskunde, zelfs voor mij. Grant heeft er 100.000 en kan langere loopgraven maken. Loopgraven die altijd maar dichter geraken bij die spoorlijnen die het Zuiden niet mag kwijt geraken. Een kwestie van tijd. En elke dag wordt het slechter. Elke dag deserteren er zuidelijken, vooral door honger. Ik voel mij gelijk, Lee, die dat allemaal beseft, geen opties ziet, buiten de loopgraven nog wat verstevigen en wachten op een mirakel. En bezorgde brieven sturen naar een regering die niet snapt hoe ernstig het is en niks doet, buiten ruzie maken over administratief protocol.

Het is absurd dat ik mij zo voel. Maar gevoelens kunnen vals zijn. Ik heb een kronkelachtige carrière achter de rug. Ik heb nochtans altijd goed geweten wat ik wilde, maar ofwel werd de weg afgeblokt door situaties die ge niet zoudt geloven, maar toch gebeurd zijn, ofwel had ik te veel schrik om het rechtstreeks te proberen. Ge kunt het aanmodderen noemen. Ik werk nu wel al eindelijk, eindelijk, eindelijk, bij een gazet. Een jongensdroom bewaarheid. Maar toch, met wat ge allemaal hoort, al die negativiteit, en ik zie niet elke dag meer veiligheid in mijn situatie, meer terreinswinst, ook niet 't omgekeerde, maar toch, 't is misschien het gebrek aan zonlicht dat mij zo deprimeert. Tot mijn moeder mijn vader ontmoette, had ze het woord depressie nooit gehoord. Dus ik weet van welke tak van de familie het allemaal komt. Als de wereld zijn kleuren verliest en ge negatieve spookbeelden ziet opduiken. Mijn nicht ligt soms twee weken in bed, met een gevoel dat ze niet kan uitleggen. Ze schrijft niet. Ze heeft psyschologie gestudeerd, wat de meesten toch altijd doen om zichzelf te redden. Vakken als statistiek hebben haar vreemd genoeg niet van dat gevoel af geholpen. 't is een gevoel alsof er op 100 meter van uw deur middelzware tanks over zot gemotiveerde Hitlerjugend rijden, terwijl de grootvader afgeknald wordt, omdat hij op zijn zeventigste beweert te oud te zijn om een geïmproviseerd geweer te schouder in de Volkssturm. Ja, uw negativiteit hertappen in indrukwekkend tragische beelden, dat troost soms wel. Maar het maakt het gevoel niet minder echt.

Toen ik vijftien was, zei de geschiedenisleerkracht (die minder wist van geschiedenis dan ikke, maar dat kunnen we die mens eigenlijk niet verwijten) dat ik labiel was. Voor een mannelijk wezen beantwoord ik dan toch niet aan het klassieke beeld van mannelijke emoties. Die van mij zijn gelijk een vrouw in haar menopauze. Ze schommelen, met grote pieken en dalen, soms binnen vijf minuten van suïcidaal naar een niveau van euforie dat ge alleen krijgt van een gram cocaïne te veel of de wetenschap dat ge uw vijanden gans vertrapt hebt. Ja, oorlogsbeelden, ik ben er mee opgegroeid. Nooit oorlog meegemaakt, tenzij de sporen ervan, in Bosnië, in Palestina, maar er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet iets over oorlog gelezen heb. Als ik een nieuwe taal leer, begin ik ook altijd met de oorlogstermen, die ken ik rapper vanbuiten dan al de rest. Als ik mij wil motiveren (maar dan vandaag toch even niet) voor een ambetante situatie, moet ik ze hertekenen in oorlogstermen.

Een vriendin van mij versprak zich laatst. Ze had het over een andere blogger en zei: 'die is ook borderline'. Ik heb het niet zo voor labels. Borderline is niet: hardnekkig zoeken naar een mentaal systeem en een organisatie van uw leven waarbij ge u bijna altijd goed voelt, gelukszoekerij dus. Dat is borderline niet. Dus dat label mag ook weer uit mijn nek geknipt worden. Godver, nu heb ik mijn eigen toch het label 'gelukszoeker' opgekleefd. Winter blues is het ook niet, want in de zomer had ik het ook al. Het is niet snel genoeg vooruit gaan, het gebrek aan zichtbare progress, en een gevoel van progress (ge ziet, de voertaal van zelfhulpboeken is vooral Engels) gaat ge niet rap ervaren in een ingeslapen dorp gelijk Erembodegem. Het is even niet kunnen opboksen tegen de algemene stemming dat elk zelfstandig ondernemen, gedoemd is te mislukken, de algemene stemming dat ge werk tegen uw goesting moet doen, vooral in deze tijd. Het is ook te weinig optrekken met mijn tekenaar. Maar dat zeg ik hem niet, want hij heeft voor de moment zijn eigen zorgen. En hij leest mijn blog niet, want hij leest eigenlijk niet zo graag. 't is dan ook mijn tekenaar.

't schrijverken is veerkrachtig, het kan morgen al weer over zijn. 't hoort allemaal niet op een serieuze blog. Mijn blog is gelukkig niet serieus, dus ik kan 't er toch op smijten. Misschien geeft het troost aan een andere belegerde.

En het Nederlands van mijn vrouw gaat er aan Thalyssnelheid op vooruit sinds ik dagelijks iets op mijn blog zwier, dus 't zal wel voor iets goed zijn. Als ik dit aan de neus van een psychiater moet hangen, kost het mij om de twee weken 50 euro en dan heeft mijn broer niks om mee te lachen.

08-12-2012 om 15:16 geschreven door Tederdraads  

Verkrachters die verkracht worden. Uw andere wang tonen als ze u al lappen. Al uw kwetsbaarheid op tafel smijten, tegen uw aanvaller zeggen dat er niks meer kapot te doen is, dat er niks meer is waar ze u zeer kunnen doen. De leerkracht in 'Detachment' zegt het ook, “stop maar al met proberen op mijn gevoelens trappen, want ik heb er allang geen meer over”.

De verbondenheid met alle slachtoffers overal ter wereld. Dat ge niet den enige zijt en niet eens 't slechtst af zijt. Allez, kom dan maar op. Stamp mij een beetje. Het doet allemaal niet zo veel meer. Als ge mot in een oppervlak water, doet ge 't water ook gene zeer. Kurt Cobain werd eens aangevallen door een geblokte reus. Die reus stampte hem constant op de grond. En Kurt deed niks, buiten lachen, lachen, lachen. En vallen en lachend weer recht kruipen. En die reus droop af, gefrustreerd.

Ach, rape me. Rape me, VDAB, economische onheilsbrieven die mij dagelijks te pas en te onpas bashen, de madame van de mutualiteit die mij een loser vindt, de dag dat het woord loser is ingeburgerd geraakt, was zowat 't begin van 't einde, zure mensen op den trein, die nog niet content zijn met hun ambtenarenjobke, op den trein zijn 't altijd ambtenaren, behalve de west-vlamingen, dat zijn noeste werkers, die travakken in de privé-sector.

Allez, rape me, ik zit thuis te beven, ook van kou, maar vooral van schrik, voor alles wat ik nog zou kunnen kwijt spelen, en alles waar ik nog kan naast grijpen (die schrik is erger), allez, rape me, beter van niks te voelen, dan schrik te hebben. Als de tv mij dan toch wijs maakt dat ik af moet zien, door absurde kapitaalsophoping, ben ik liever zo midden in 't gevecht. Ik peins dat in een oorlog de slechtste momenten zijn als ge zit te wachten. We kunnen 't niemand vragen, maar 't gevoel van bevrijding als ge dan uw kop uit de loopgraaf steekt en vijftien interne bloedingen later neerzijgt, is vast bevrijdend. Loden vrijkaartjes voor het Nirwana. Gelijk Jonathan Alpert (da's de psyscholoog van al die mannen op Wallstreet, ik dacht als ik nog eens een boek wil lezen van een psycholoog, dan pak ik direct den best betaalde) die zegt dat alle angst uiteindelijk angst voor 't onbekende is. En als 't gebeurd is, dan kunt ge er geen angst meer voor hebben.

Allez, rape me, nog liever dan dat dagelijks gebash met economische rampspoed en dat gevoel van niet genoeg te zijn, te doen, te presteren, heb ik de apocalyps. Rape me op repeat, als de Maya's gelijk hebben, de hele laatste dag van hun kalender. En Jezus verschijnt op een tempel in Damascus. Als de maya's kunnen gelijk hebben, dan kunnen de Bijbel en de Koran ook gelijk hebben. Als de wereld vergaat, verschijnt Jezus op een tempel in Damascus. Staat daar een tempel? Zet daar maar anders rap een prefab tempel neer, daar zal nog wel net geld genoeg voor zijn. Als ons het einde van de wereld beloofd wordt, moeten we die belofte niet gaan saboteren. Een wereld voor de happy few, mag gerust vergaan, ik wil zelfs sparen voor een fleske champagne om 't einde samen met de superijken te kunnen vieren. Soms hebt ge geen goesting in geforceerd optimisme. Ik zal maar een week niet naar 't journaal kijken. Ik kan er duidelijk niet zo goed tegen.

08-12-2012 om 14:18 geschreven door Tederdraads  

Ik zal het ook maar bekennen, net zoals Ruben Mersch dat doet in de volgende tekst op een van de blogs van Renaat Van Poelvoorde 

Deze blog kan niet de titel voeren: de ups en downs van een schrijverke, zonder het over de downs te hebben.

Ik zoek werk. Een half-time, deeltijds, 2,5/5, hoe ge 't ook wilt noemen. Dat combineert het beste met mijn journalistieke, artistieke, filosofische, literaire bezigheden waar de Staat zal over fronsen tot ik een bestseller of een blockbuster op mijn naam heb en ze komen kloppen om belasting te heffen op mijn jarenlange artistieke gewroet. Ge zult als kunstenaar doorbreken en betalen, of gij zult wroeten en scheef bekeken worden, als parasiet met te veel dromen.Of ge zult gewoon breken, dat kan ook. 

De VDAB is bijvoorbeeld bepaald niet blij met mij. Ze hebben daar het concept 'tough love' voor mij uit de kast gehaald. Ik heb een kunstenaarsstatuut. Naar 't schijnt. De meningen zijn verdeeld. Het kunstenaarsstatuut bestaat namelijk niet. Het is een verhaal over al dan niet vakjes kleuren op blauwe kaarten. Hopelijk heeft u er GEEN ervaring mee.

Het is een mooi systeem, ook al loopt het voor geen meter. Het is best menselijk allemaal. De Staat geeft mij tijd om te wroeten zonder honger te lijden. Als ik mijn calorie-iname terugschroef tot 1500 calorieën per dag, doe ik dat uit esthetische en ergonomische overwegingen en in de hoop mijn vrouw te plezieren, niet door mijn kunstenaarsstatuut. En daarbij, volgevreten schrijven, levert altijd logge literatuur op.

Ik word wel eens afgeblaft bij de VDAB. Dat hoort bij hun job. Dat er nogal verwarring is in de regels van dat kunstenaarsstatuut (dat officieel niet schijnt te bestaan, naar gelang welke instantie je raadpleegt). Als ik dat opmerk, word ik snel de mond gesnoerd.

Ik ben een positieve mens. Als ge een genetische aanleg voor depressies overwint, dan word ge misschien geen onverbeterlijke optimist, maar toch een hardnekkige optimist. “A king must see the good in any situation”, zegt de smeerlapkoning in Braveheart. Een ambitieuze kunstenaar moet ook altijd 't goeie zien in elke situatie of ge kunt er beter direct mee stoppen. 

De VDAB had gelijk over enkele dingen. Mijn motivatiebrief, hoewel een klein literair werkstuk, is als sollicitatiebrief niets waard. Ge zoudt denken dat ik dat na het lezen van al die sollicitatieboeken  (dank u, Lex, voor alle tips) ook zo wel had begrepen. Niet dus, ik was over de schreef gegaan, en had mijn motivatiebrief net iets TE persoonlijk gekleurd. Formeel zijn is nooit mijn sterkste punt geweest. Tenminste niet als ik een pen in mijn knuist heb of een toetsenbord onder mijn vingers.

Nooit gebruik van gemaakt, maar mogelijk: als ik naar een sollicitatiegesprek ga, kan ik goedkope treintickets krijgen. 2 euro heen en terug. Het lag op mijn lippen. Ik wilde vragen, krijg ik ook korting als ik manuscripten instuur naar uitgeverijen? Dat kost mij soms wel eens 150 euro om een stuk of acht uitgeverijen te bombarderen. Omdat ik levend buiten wilde komen, heb ik het niet gevraagd. Het had nochtans mooie literatuur kunnen opleveren. De wroetende kunstenaar die onderhandelt over de vis bij zijn kunstenaarsstatuut.

Ze zijn in zekere zin veel efficiënter bij de VDAB, dan algemeen wordt aangenomen. Ik wil helemaal nooit meer daar op de beklaagdenbank moeten zitten en als parasiet bekeken worden. Ik denk dat ik mijn motivatiebrief ga ONTpersonaliseren, conformaliseren, mainstreamen, droogzwieren. Ze hebben mij daar twee weken tijd voor gegeven. Een lief, klein affront. Ik ben schrijver. Ik heb daar 20 minuten voor nodig, en twee uur als ik het echt goed wil doen. Ik had ook wel voor een keer een idiote sollicitatiestrategie geadopteerd: een passe partout motivatiebrief, een CV goed voor alle markten en dan massaal insturen naar alles wat een 'vlotte pen' als trefwoord had. Nein, nein, nein, zo werkt dat niet. Als ge aan die vlotte pen een heel lange arm hebt, dan lukt het misschien.

Vakjes kleuren. Op blauwe kaarten. Denk dat ik dan toch liever rapportkaartjes kleur, halftijds. 't is vraag en aanbod. Leerkrachten zijn er tekort. En hoe sneller de leerlingen digitaliseren en zichzelf uitzappen tijdens de schooluren, en ons onderwijssysteem hopeloos de feiten achterna holt, hoe meer er leerkrachten tekort zullen zijn. Dus als ik echt rap zo'n halftijds wil hebben, moet ik vooral Nederlands willen geven. In Brussel. Het oudercontact is als leerkracht bijna even brutaal als zo'n VDAB-verhoor, maar het betaalt toch beter en het sociale stigma blijft iets kleiner. En alle verdere inspiratie voor www.verkrijt.net is natuurlijk altijd welkom.

Ook heb ik van andere schrijver-leerkrachten wel eens de tip gekregen: “print je manuscripten op de schoolprinter, dat scheelt heel wat.”

En zo gaan wij moedig voorwaarts. Bekeken worden als parasiet, dat hoort er bij, vooral in 't begin. Het verbindt u innig met alle andere beroepen waar ze in onze maatschappij zo hun neus voor ophalen. Ik zal later, als Vrouwenalfabet verfilmd is -mijn serieus werk moet natuurlijk niet rekenen op een verfilming- en er veel volk gegaan is naar die 'platte film', met veel plezier mijn belastingen betalen. En in mijn hart zal al dat belastingsgeld integraal naar zowel onderwijs als kunstenaarsstatuten van koppige wroeters gaan die hun dromen nooit verraden.

En Kurt Cobain had niet eens een kunstenaarsstatuut. En zie hem hier eens lachen, al die jaren voor Nevermind. Ge hoort mij dus niet klagen. En mijn ego heeft zo om de maand toch wel eens een knipbeurt nodig, want dat groeit anders toch gelijk zot.

06-12-2012 om 20:38 geschreven door Tederdraads  

De niet commerciële titel: Gelezen :: The Road, van Cormac McCarthy

Ge zijt pas halfweg als de vetzak snurkt.

Bussen. Ik haat ze. Bussen van De Lijn, hier in de rodina, het moederland dus, vermijd ik altijd. Al moet ik vijf kilometer te voet gaan of meer. Want die bussen voerden mij vroeger naar 't school. En dat ervaarde ik elke ochtend als een enkeltje Buchenwald. Ge kunt dat overdreven vinden, ge kunt dat pathetisch vinden, maar het was toch zo, als overgevoeligaard beleef ik mijn wereld nogal hysterisch.

Maar soit, bussen dus.

Om de 1200 km naar mijn vrouw te overbruggen kan ik soms niet anders.

Het gebrek aan beenruimte, zelfs voor een vestzakschrijver gelijk ik, veel te weinig, de geur van een turnlokaal waar wel eens gekotst wordt en de turnleerkracht elke dag rauwe look kauwt, claustrofobie, licht dat nooit goed zit, schabouwelijk slechte filmprogrammatie, de onmogelijkheid van slaap, zingende Tsjechen, jengelende kleuters en snurkers.

Niks tegen dikke mensen. Ik ben het zelf geweest. Het is rot. Ge wordt het snel en onverwacht. En vermageren is moeilijk. En sommige mensen kunnen er ook gewoon niks aan doen. Ge moet maar malchance hebben met uw hormonen.

Het chips vretende boeddhabeeldje achter mij, leek er mij wel iets te kunnen aan doen. Het zal wel een vooroordeel zijn, maar ik had het direct gedacht toen ik hem zag. Die gaat snurken. Hij had alle tekenen. Hij had geen boek bij, niks om zich bezig te houden, buiten zakken chips dan en hij zag er niet verveeld uit. Er zijn van die mensen die zich nooit lijken te amuseren, maar zich ook nooit lijken te vervelen. Ze hebben de benijdendswaardige eigenschap dat ze in alle omstandigheden altijd direct in slaap vallen. Ze zien er altijd een beetje uit als grazende koeien. Maar ik heb toch liever koeien. Die snurken niet.

Mijn maat had mij meerdere keren aangeraden om oordoppen mee te pakken. Niet dus. Ik ben hardleers in die dingen. Ik vergeet ook bijna altijd een kussen mee te pakken. En dus zie ik af. En lees ik. 1200 km lang. Zo'n bus is gelijk een leeszaal met een SS-opzichter voor mij. 't is lezen of de verveling voelen, de kwelling van willen slapen, maar niet kunnen.

En dus vreet ik nogal wat pagina's. Om het een beetje ironisch te houden, las ik onder andere The Road, van Cormac McCarthy. U heeft misschien de film gezien. De film is minstens zo goed als het boek. Zelf vond ik de film zelfs (nog) pakkender. Het einde blijft idioot, maar het is een goed boek.

Ik slaap geen minuut echt op zo'n bus. Echt slapen doen de personages in The Road ook niet. En aan hun road lijkt ook nooit een einde te komen. Hun doel is gewoon de zee bereiken. In de heenreis naar mijn vrouw heb ik ook zo'n schoon doel voor mij, de zee van haar vrouwelijke schoonheid, zowel vanbinnen als vanbuiten. In de terugreis heb ik dat schoon doel een pak minder. Dan is er vooral de elasticiteit van fysieke verknochtheid die gerekt wordt. En dat in een bus dat gelijk een middeleeuws rektuig op wielen is, maar dan omgekeerd. Ge wordt daar niet uitgerekt, maar ineengekrompen, ingebokst, uit de kom geschudderd, verkabouterd.

Over wat er zo schoon was bij aankomst, kan ik niet uitwijden. Mijn vrouw is in tegenstelling tot ikzelve gesteld op privacy. Ikzelf heb helemaal niks met privacy. Ge moogt 't allemaal weten van mij. Wat zou ik bij God te verbergen hebben? Maar zij is anders, zij vindt dat er magie verloren gaat als ge alles met iedereen deelt. Voor mij dus niet, want alles delen, dat lukt toch niet, hoe hard ge ook probeert. Hoe zou ik u nu kunnen vertellen hoe dat voelt om haar in mijn armen te hebben? Een heel weekend, een veel te kort lang weekend, vier dagen lang, met zeer korte pauzes om te eten en de zoveelste stad te bezichtigen die mij niet interesseert, ik wil alleen haar bezichtigen. Het zou meer dan één blogpostje vereisen om een klein beetje mee te geven wat dat zo wil zeggen voor mij: mijn vrouw huid op huid bij mij hebben, inademen, soortement opvreten, mij bijna letterlijk in haar begraven (en dan heb ik het veel meer over een echte begrafenis dan over seks)

Het woord seks is gevallen, dus ik ga 't over iets anders hebben, want ze heeft niet graag dat ik daar over schrijf. Boekidee 55.603, waarin ikke tien prostituées zou interviewen over hun ambt, heeft ze vrij uitgesproken getorpedeerd, nog voor ik één voet in 't glazen straatje te Gent had gezet. Nochtans voel ik dat het een goed plan is. Ik ben bang in prostitutiebuurten. Bang om aanzien te worden als ene die er moet voor betalen. Heb er nochtans een jaar op kot gezeten, maar dat was een vrij valabel excuus, en toen ik het kot huurde, dacht ik dat het glazen straatje wilde zeggen dat er daar veel winkelruimten waren. Niet dus. Het is toen nooit bij mij opgekomen om te gaan interviewen. Ik kwam net van school af. Initiatief dat knijpen ze daar vakkundig uit u. En zo lag de literatuur godver om de hoek te wachten om geschreven te worden en ik zat Anna Karenina te lezen. Dan nog gewoon in 't Nederlands. In 't Russisch had ik er nog IETS van geleerd.

Mag het gezegd worden? Anna Karenina is een kutboek. Nèh. Een kutboek. Het enige wat het minder kut had kunnen maken, was als er meer kut in voorgekomen was. Zo'n braaf boekske. En lang. En saai. Waarschijnlijk is 't alleen zo lang, omdat als ge in den tijd van Tolstoj naar uw vrouw reisde op 1200 km afstand, ge niet toe kwam met zo'n dun boekske gelijk The Road. Ocharme 200 pagina's.

Fuck you, Anna Karenina, ik vond Madame Bovary veel beter. Al is de boodschap hetzelfde: vrouwen willen doorgaans wat ze niet kunnen hebben. Nee, vrouwen willen kunnen iets willen dat ze niet kunnen hebben. Even herhalen, want 't is voor ene keer geen typfout: vrouwen willen iets kunnen willen dat ze niet kunnen hebben. Serieus waar. Niet allemaal, maar een bepaald type vrouw is zo. Mijn vrouw is bijvoorbeeld niet zo. Daarom vind ik haar zo verdomd fascinerend. Ze heeft wat ze wil en ze is daar onwerelds content mee. Als iemand de laatste tevredenheid wil bijeen puzzelen, moet die persoon zich dringend begeven tot mijn vrouw, want zij heeft nog een beetje. Een beetje veel, voor zo een slanke madame.

Zelf ben ik altijd wat bang geweest van tevredenheid. Tevredenheid dat wil ook zeggen dat ge niet rebelleert. En al te schreeuwerig rebelleren gaat mij niet af, ik ben toch vooral zo'n salonkamerrebel, maar niet rebelleren dat gaat mij nog slechter af. Dus nee, tevredenheid, het gaat niet. Maar ik draag doodgraag bij tot de tevredenheid van mijn vrouw. Ge moet haar eens zien groeien als mens, als ge liefde kunt geven aan een vrouw die dat apprecieert. Ik laat mij al eens wijsmaken dat westerse vrouwen dat niet meer kunnen, zich laten beminnen. Ik heb in geen jaren iets gehad met een westerse vrouw, dus ik kan het u niet vertellen. Het zal wel zever zijn. Maar ik beklaag mij niet dat ik 1200 km moet reizen om mijn vrouw te zien, want ik zie hier nooit een vrouw, die zo vrouwelijk is als ginder, in den Oost. Ja, wel in Charleroi, als ik geland ben, en één van die Slowaakse langpootmuggen (die meer bloed geven, dan zuigen, en 't pikt niet) mij de weg vraagt. Dan weer wel. Ik weet niet goed wat ze ginder anders doen met vrouwen, maar ze hebben van alle markten altijd 't beste in huis. Misschien omdat ze in den Oost zo veel ervaring hebben opgebouwd met aanschuiven voor winkels. Kijk zie, er kan nog een anticommunistisch grapke af. Dat is gelijk negers die mekaar niggers mogen noemen, als soortement marxist (“ge moet op mij geen label plakken, ik ben geen potteke van de apotheker”) mag ik daar mee lachen he.

Maar dus het punt. Nee, er is geen punt. Ik heb twee keer kort naeen een ganse nacht niet geslapen, twee keer kort naeen 20 uur bussen, van de ene in den andere, mijn concentratie is nog slechter dan anders, ik slaapwandel de rest van de week nog om wat te recuperen. Het ligt niet zozeer aan weinig slapen, dat ben ik redelijk gewend, het ligt aan in die bus zitten, aan slecht eten, aan veel koppijn, aan een boel ergernis aan snurkende chipsfanaten, aan een reeks folterfilms (twilight, harry potter, united 93) op die bus.

Met mijn vrouw in bed, spelen op de achtergrond ook altijd films. Om enig gekraak te overstemmen. Ofwel het kraken van de vorst buiten of dat van het bed binnen of omdat we allebei de gewoonte hebben om iets te moeten zien als we eten. Ook rotslechte films. Gelijk The Vow, The girl next door, the Notebook (de enige film over dementie waar ge dement van wordt) en onbedoeld toch weer dolkomisch: the war of the worlds.

En dat is louterend, zo'n flutfilmruis op den achtergrond. Ge kunt grof geld verdienen met brolverhaatjes te schrijven, dan moet ge toch minstens uw boterham kunnen verdienen met doorwrochte verhaaltjes, nee? En voor even hebt ge hoop dat ge toch kunt leven van die pen. Ge kunt altijd nog verhuizen naar Hollywood en een shitverhaal schrijven over een vampier die dementeert en niet meer weet dat zijn dochter ook zijn tante is of zoiets, met veel detail voor kostumering. Er is altijd een plan B. Of was dat al plan V?

En zelfs in die shitfilms wordt men al eens kwistig met de filosofie die ge hier wel eens geleverd krijgt door de Bond Zonder Naam. In Girl next door vragen ze: is the juice worth the squeeze?

Ik kan even geen bussen meer zien. En ik heb weer de heilige eed gezworen dat ik nooit nog in zo'n bus stap voor 20 uur. En mijn maat heeft weer gezegd: “jongen, binnen de maand zit ge daar weer op”. En gelukkig is hij één van die weinige maten, die ik zonder veel wrevel gelijk kan geven.

En The Road is een goed boek. Dat u iets leert waar ik zowat dagelijks voor buis: de kleine dingen appreciëren. In de post-apocalyptische wereld van The Road wordt een klein beetje eten, fruit uit blik of wat champignons, plots een groot festijn. Het zou schoon zijn moesten we dat met z'n allen vaker kunnen, die kleine dingen appreciëren. Ik kan het dus niet, dus ik kan er niemand toe verplichten. Maar ge hoort mij komen: als ik bij mijn vrouw ben, kan ik het toch weer wel, dan moet de zweterige tredmolen van de ambitie heel even niet draaien, even geen bij het haar getrokken napoleontische wensdromen, en dan is er die ouwe zak in the Notebook die in de intro zegt: “ik heb nooit iets speciaals gedaan, tenzij één iemand echt graag gezien, en voor mij is dat altijd genoeg geweest”

Hij schopt in mijn ballen met zo'n uitspraak. Als ze in 'Troy' aan Achilles voorstellen: leven en braaf een gezinneke stichten, of vertrekken naar Troy en zeker dood gaan, maar nog een paar duizend jaar herinnerd worden, dan snap ik veel te goed waarom hij direct vertrekt. Ik zou ook nog nooit mijn bagage bij elkaar gegooid hebben bij zo'n voorstel. Maar, ja, ge weet het al, bij mijn vrouw kruipt dan toch de twijfel binnen. Haar graag zien, is misschien toch het beste dat ik ooit zal presteren. Niet dat er veel prestatie aan is, want het gaat vanzelf, zelfs de haat tegenover skype, zelfs de bushaat, de reisangst, de gemiste slaap, de gemiste driften, al dat, het gaat allemaal gemakkelijker dan ik graag beklaag.

06-12-2012 om 18:49 geschreven door Tederdraads