|
Ik ben een week in België geweest, ik zat met dat Gestaltweekend. Wel heeft Zuzana het zoals elk jaar zo geregeld dat ik met Kerstmis thuis ben. Ze zegt dan dat ze mij al die eucharistievieringen wil besparen, maar ik vermoed dat ik gewoon niet echt helemaal toegelaten ben op zo'n belangrijke Christelijke dag en dat is ok.
Mijn schoonouders beschouw ik al zo ongeveer als mijn Slowaakse ouders, zonder de schoon. Ontzettend vriendelijke mensen die mij de hele tijd mijn ding laten doen en helemaal nooit tot iets verplichten. En ook nog eens gevoel voor donkere humor hebben. Ook mochten we hier altijd samen slapen, wat normaal niet mag in Slowaakse gezinnen..
Zo'n nieuwjaarsavond laat ik tegenwoordig gewoon op me afkomen. Als Zuzana mij ook had gebannen of 'gespaard' op die avond, dan had ik gewoon thuis gezeten en was ik misschien een hele avond verloren aan een bejaard videospel. Ik speel nooit nieuwe spellen, grafisch veel te overdonderend. Die eerste videospellen zijn overzichtelijk en moeilijk. En gratis! Het is al erg genoeg dat ik er aan verslaafd ben. Hier in Slowakije kan ik er niet aan, ik heb mijn laptop thuis gelaten, ik typ dus op mijn i-pad en ben te lui om uit te zoeken hoe je die stokoude spellen op zo'n modern wonder van techniek kan spelen. Da's net iets te veel digitale hocuspocus voor mij.
Mijn diepkatholieke familie heeft mij verrast door mij een pikant boek cadeau te doen. Het is geschreven door een vrouw die in Bratislava theater maakt met daklozen. Vast iemand die haar leven niet afrekent op hoeveel geld ze heeft.
Een relatief mooie nieuwjaarsavond was de hele nacht naar afleveringen van 'Rome' kijken met Maryam in 2008 of gezelschapsspellen spelen met Randy in 2010 en 2011 of een seksmarathon met Morgane in Parijs in 2006.
Maar als ik moet kiezen, ben ik toch liever hier, ik vind hier enige mentale rust die ik elders nooit heb gehad, tenzij kort in 2005/2006 toen ik op alle vlakken leek te schitteren. Het plezantste is Kolonisten van Catan spelen met ons vijf. En dan maakt de vader warme wijn, wat ik normaal nooit drink, maar ik doe niet moeilijk. Misschien is het dat Sint-Janskruid, 1 van de vele dingen waarmee ik mijn gemoed gezond hou, maar ik ben vrij gelaten dezerdagen.
Dat hele kerkgebeuren begint ook enig effect te hebben op mij. Niet om wat er gezegd wordt, al zeker niet om de 'ze villen een vinnige kater' gezangen, maar om wat het de mensen lijkt te geven, een soort vrede nemen met het leven. Pokoj. Het is dan allemaal gestoeld op een van de duizenden verhaaltjes om de zonnewende te verklaren, dat ene verhaaltje met Jezus werd daarna opgedrongen door de Romeinse keizers en al die andere gelijkaardige uit maagden geboren op 25 december, gekruisigde en na drie dagen verrezen zonen van Goden raakten vergeten, ok, het is allemaal gestoeld op quasi psychotische fantasie, maar wat een rust hebben deze mensen toch. En een mens is -door de evolutie?- voorbestemd om iets hogers nodig te hebben. In een niet-fundamentalistische, eenvoudige vorm gestoeld op onvoorwaardelijke liefde, zitten er veel voordelen aan het christendom. Zijn ze gelukkig? Ik weet het niet. Ze lijken mij rust te hebben en oprecht kleine dingen te kunnen appreciëren en dat is veel waard. Dat eeuwige gezoek heeft mij vooral kopzorgen gegeven en gefrustreerd zelfmedelijden.
Steeds vaker doe ik gewoon alsof ik ook geloof, gewoon mee met die boel, bidden voor het eten, elke zondag naar de mis. Alleen de kolaci (taartjes) lukken mij niet, ik houd toch werkelijk niet van suiker, ik heb er echt een aversie voor. Met uitzondering van honing en melkchocolade (maar dan wel van côte d'or, geen andere).
Als ik hier makkelijk zou kunnen lopen (waar we hier wonen kan je zonder auto niet buiten komen en lopen moet je hier tussen de uitlaatgassen doen, dus laat ook maar) en therapeut zou kunnen zijn, dan bleef ik hier permanent. Behalve mijn moeder, mijn haast volstrekt afgetakelde grootouders en het pad langs de rivier waar ik -veel te weinig- loop, houdt niks mij in België, maar dan werkelijk niks. Ik erger mij rot als ik Vlamingen hoor spreken, ik verfoei mijn eigen volk, de Vlaamse tv, de Vlaamse kranten, etc. Ik volg er niks meer van en denk in het Engels en het Slowaaks. Wat op hoog niveau lijkt te staan is onze geneeskunde en onze mentale gezondheidszorg, dat wel. Het is nodig ook, want in Vlaanderen moet je aan de drank of in de psychiatrie. Drinken gaat me niet af en van psychiatrie wil ik alleen mijn beroep maken, dus ook dat houdt me daar. De massieve burnoutgolf belooft mij veel werk te bezorgen. Zou je hier in Slowakije als therapeut aan de bak kunnen komen? Al die knazy (priesters) lijken mij stevige concurrentie te bieden, maar dat kan boeiend worden. Ik kan mij moeilijk voorstellen dat ik een Slowaak tegen een lege stoel laat praten alsof het zijn moeder is, maar wie weet, wie weet?
Ik ga verder lezen in 'la conféderatie sudiste, mythes et réalités' en post ook een foto van dat knap moeilijke maar pikante boekje dat ik cadeau kreeg. In elke zin onderlijn ik minstens twee woorden die ik niet ken. Op de achterflap lees je: Vraviela ze ma namiesto mozgu klitoris. (Ze zei dat ze in plaats van een brein een clitoris heeft).
<br /><br /><a href="https://tederdraads.files.wordpress.com/2015/01/img_2459.jpg"><img src="https://tederdraads.files.wordpress.com/2015/01/img_2459.jpg" alt="IMG_2459.JPG" class="alignnone size-full" /></a>
02-01-2015 om 22:00
geschreven door Tederdraads 
|
