8u30. Een half uur door mijn wekker geslapen. Douchen. Sojakoffieverkeerd hijsen.

8u45. Bevreesd vaststellen dat mijn schizofrene tante vandaag thuis is. Empathie met zieken, zoveel je wil. MAAR NIET ALS ZE CONSTANT MET HUN KLOMPEN OVER DE VLOER KRASSEN.

8u55. De pc klaargezet voor mijn moeders Facebookavonturen. Als ik op 't werk ben, komt zij mijn computer inpalmen. Omstreeks 21u zal ik vaststellen dat ze erin geslaagd is om een groot wit vierkant te slaan in mijn scherm, dat pas weggaat als ik de pc herstart. Mijn moeder, de digiverkenner, stuit op functies die informatici nog niet eens kennen.

9u15. In de trein. Als we treingesprekken opnamen en naar een geavanceerde buitenaardse samenleving stuurden, kwamen ze ons direct koloniseren. Al was het maar om ons als narren naar hun hoven te slepen.

9u25. Ik heb zin om twee hoogbejaarde wijven met hun valse tanden tegen elkaar te kwakken. DE RAPPORTRESULTATEN VAN UW KLEINKINDEREN ZEGGEN NIETS, MAAR DAN OOK NIETS OVER:

1. jullie waarde als grootmoeder, noch als mens

2. de toekomst van jullie kleinkinderen (hallo, diploma-inflatie)

Ik krijg gerontofobie als ik oude mensen trots hoor putten uit de schoolprestaties van hun genetische aanhangels. Presteer verdomme zelf nog eens wat.

Kleinkinderen worden systematisch gereduceerd tot rapportresultaten.

Die grootvader van mij heeft het ook. Zijn laatste woorden tegen mij, kunnen wel eens zijn: “Hoe is het op school?”

Ik zei: “Ik zit allang niet meer op school.”

Hij: “Ja, maar ge volgt toch nog les?”

Mijn ogen moeten permanent iets uitstralen van: kieper hier uw kennis maar in, er is plaats en 't is nodig.

9u45 Ik omlijn in Eine Frau in Berlin de verbluffend mooi poëtische gruwelzin:

“Diese Mädchen sind auf immer um die Erstlingsfrüchte der Liebe betrogen. Wer mit dem Letzten begann, und dazu auf so Bösen Art, kann nicht mehr von der ersten Berührung erbeben.”

Over twee maagden die vergewaltigt waren door een hoop Russen.

9u55 Trein staat stil in Brussel-Noord. Een paar perrons verder zie ik een magere Roma-zigeunerin met kleine dochter drie verschillende mensen om wat geld vragen. Ze vangt drie keer bot. Ik had het ook niet kunnen zien, maar ik zie 't wel, want mijn radar staat op miserie.Of op werkelijkheid.

De tandeloze prestatiegerichte (zolang ze zelf niks meer moet presteren) bejaarde zegt dat haar kleindochter “nu ze in 't vijfde middelbaar zit het zo erg vindt dat ze maar eind in de zeventig procent haalt en geen negentig procent meer. Maar ja, ze moet beseffen dat dat niet meer kan he.”

Ik zou dat mens een hartaanval kunnen bezorgen door mijn diploma's voor te leggen, samen met mijn loonbrieven.

Weet ze direct hoeveel je koopt met in de zeventig procent in 't vijfde middelbaar.

Nada dus.

De enige twee kennissen die ik ken die echt heel goed hun boterham verdienen, hebben niet eens een diploma.

Het openbaar vervoer is het beste auditorium sociologie.

Treingesprekken overluisteren zijn mijn stethoscoop aan de kankerlongen van deze samenleving.

10u15-16u55: censuur

Wegens tijdsgebrek om het over de psychologisch goed onderlegde leidinggevende capaciteiten van mijn oversten te hebben. De ene heeft dan ook psychologie gestudeerd. Geen idee waar die andere de mosterd vandaan haalt. Misschien krijgen handelsingenieuren ook wel een paar vakken psychologie mee. Schril contrast met de bovengemiddelde botheid van de 'eerst stekelig doen, dan pas vragen stellen'-mentaliteit waar de meeste mensen mee te maken krijgen en die we in minieme dosissen ook bij ons op voorraad hebben, maar dan gelukkig niet bij de leiding.

17u05-18u25: in Brussel-Centraal voortlezen over oorlogsgruwel tot mijn maat uit Leuven aankomt. De grotere waanzin degusteren, om de dagdagelijkse drek met een zilverrand te omringen.

Twijfel of ik weer een tas ga stelen uit Starbucks. Slechte koffie in praktische, grote tassen. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit iets anders heb gestolen dan boeken en starbuckstassen. Er is geen verband tussen de twee.

Een kind van 8 slaapt voor mijn neus in. Geheel alleen, waar zitten die ouders?

Een man met downsyndroom komt om geld bedelen. Ik heb hem al eens wat gegeven. En als ik van nee schud, beklaag ik het mij direct. En ik beklaag het mij nu nog.

Een vrouw geeft hem zo ongeveer al haar kleingeld. Hij roept heel grappig, oprecht verbaasd en tegen zichzelf: “amaaai”

Er zit geen kwaad in die jongen. Hij herinnert mij aan één van de hoofdpersonages van Of mice and men. Ik zou hem verdomme moeten achternalopen en hem toch nog iets geven.

Met 'zou' wordt veel te veel ten onrechte vergoeilijkt.

Misschien stel ik mij daarom omstreeks 23u20 kandidaat als vrijwillig therapeut voor gedetineerden.

Ik kom vast wel in aanmerking. Mijn eigen gevangenis is 1m74 groot en weegt ongeveer 70 kilo. Is transporteerbaar aan een gemiddelde wandelsnelheid van 6 km per uur. Beschikt over een goede bibliotheek en keuken en roze kamer. Blijft toch een gevangenis.

19u15

Twee jonge meisjes benaderen mij en mijn maat die ons reeds laten afzetten hebben: we hebben iets besteld in een Brussels café in 't centrum. De twee meisjes verkopen stylo's om hun schoolreis te bekostigen. Niks van waar natuurlijk. Ze bekijken ons -zonder zeveren- alsof ze onze ogen gaan uitsteken met hun verzameling stylo's. Of toch minstens onze urethra gaan penetreren met de dikke kant eerst.

3 stylo's voor 5 euro.

Ik zeg beleefd dat dat toch een beetje 'trop' is.

Ze blijven ons nog even aanstaren als twee kleine psychopaten. Recht in mijn ogen.

Hoe zoveel onverholen haat kan zitten in veertienjarige ogen, is mij een raadsel. Of zijn hier ook net verkrachtende Russen langsgetrokken?

Als ze de deur uitwandelen, zegt de ene: “We zouden de flikken moeten bellen en zeggen dat het twee pédo's zijn.”

Slik.

Trein naar huis pakken zeker?

20u25

Een zestienjarig meisje zit zeer omstandig een joint te rollen naast mij. Ze maakt er haar werk van. Ze ziet er ook al uit alsof iemand, geeft niet wie, zwaar moet boeten, vandaag nog, omdat zij hier door een administratieve fout van de Goden circa 75 jaar moet doorbrengen.

Of spiegel ik mij in haar ogen?

Zelfs mijn literaire gruwelkuur helpt niet echt meer om te relativeren.

21u30-22u30

De laatste twee dagen zijn er in totaal voor héél België exact 32 halftijdse jobs te vinden op de site van de VDAB.

Ik wil alles schrijven, altijd, in alle weersomstandigheden en bij rondvliegend schrapnel, mijn pen is gelijk een stiepelzatte burgertrut die nog anaal maagd is op een NV-A-receptie: ze kan om verschillende redenen geen nee zeggen, maar als ik nog één motivatiebrief moet schrijven, stuur ik liever mijn CV die ik met veel motivatie in een emmer kots heb gedrenkt. Emmers kots zijn vrij te krijgen in de Aalsterse cafés, omstreeks sluitingstijd. We maken onze toeristen al jaren wijs dat de typische stank in Aalst van fabriek Amylum komt, maar wij weten beter.

22u30-0u45 Bij gebrek aan vacatures met mijn naam op, vlucht ik in 't vrijwilligerswerk. Straks tolk ik dus misschien voor een kom borsjs tussen tsjernobylkinderen en hun gastgezinnen.

Met mijn nieuw gevonden passie voor Duits zie ik mij nog eindigen als vertaler bij Deutsche Bank, als ik zo onvrij wil zijn elk beetje persoonlijkheid uit mijn CV te smijten, mijn haar te laten knippen, een strop om mijn nek te knopen en rechtop te leren lopen. Of heel die zwik van dat plan B herleiden tot de essentie en een strop rond mijn nek knopen.

0u45-1u15 Zoektocht op internet naar de dichtsbijzijnde plaats waar ik een reiskussen kan kopen. Voor dat helse moment morgen op de bus naar Praag tussen 2u en 5u 's nachts. Een reiskussen kan niet ontbreken in de uitrusting van een veteraan van de langeafstandsliefde.

1u57 Bloggen voor niet twee, maar drie man en een paardenkop. Het schaap onderschat zijn eigen hits.

23-05-2013 om 02:38 geschreven door Tederdraads  

Ge zijt een schaap

De telex van een schaapachtige rebel.

Om 10 u wakker geschrokken. Tot ergens 3u30 teksten voor een communistisch congres vertaald. Van Frans naar Engels.

Commentaar van germaniste die lang in Ierland woonde: “looks like very good English to me, native speaker level C2. you underestimate your capacities systematically”

Waar mijn minderwaardigheidsgevoel vandaan komt, is een groot raadsel. Nooit gepest geweest. Helaas wel zelf actief gepest. Misschien is 't meer schuldgevoel. Op de toppen van uw tenen lopen, omdat je u moet excuseren dat je in leven zijt.

Maar toch mijn dosis appreciatie had ik alvast binnen. Mijn dagdromen over sollicitatiestrategiën 2.0 kregen weer zuurstof.

“no one gives it to ya, ya gotta take it. Non serviam.”

Maar mijn motor zuipt zoveel appreciatie, dus we zien wel hoelang de 'act out of the box' koorts nu weer aanhoudt.

Was om 4u in slaap gevallen bij een Duitse docu over de laatste maanden van het oostfront.

Laptop stond nog in bed. Koude koffie klaar op 't nachtkastje.

Kofie verkeerd. Met sojamelk. Smaakt naar chocomelk. Met wat verbeelding. Gets me going.

Moet om 10u30 aan 't station staan. Mijn vriendin, literaire agente, zen teacher, komt mij halen voor bijna wekelijkse dolle dinsdag in een koffiehuis voor rijke bejaarden. Prijzige menukaart. Zit ook altijd een gehavende vogelverschrikker bier te hijsen. Pilsner. 3,20 euro. Tsjechische kwaliteit betaal je duur. Ginder minstens de helft goedkoper.

Eerst naar Adecco. Interimkantoor. Lepe georganiseerde verdeel- en heerstrategie om het werkvolk te breken. Staat hoog op mijn haatlijst.

Bewijs binnenleveren dat mijn vrouw voltijds studente is. Anders mag ze hier geen vakantiewerk doen. Ook CV van goeie (allicht beste, maar het is beledigend voor de rest van je maten om een hiërarchie te steken in je vriendenkring) afgegeven. “Ja, maar hij is van West-Vlaanderen, hoe gaat die hier geraken?”

Hij gaat bij mij logeren dan.

Er ging bij mij als kind zo'n hippiesfeer in huis, dat ik nog altijd communes sticht.

Mijn literaire agente begint te wenen als ik vertel hoe mijn grootvader met zijn laatste krachten probeert duidelijk te maken dat ze zijn trouwring hebben afgenomen.

Ik ben zelf compleet hyper. Voor een keer dat type man dat niet met tranen omkan. Ik hou dan maar mijn muil, want wat moet je daar op zeggen? Ze loopt vol van een onbeschrijfelijke droefheid. Die ze niet kan verklaren.

“Het is de leegte”, zegt ze. “Maar die is niet leeg, snap je? Nee, je snapt het niet.”

't is de fundamentele droefheid van het leven zelf. Want leven is droef. Altijd onvervuld, altijd op zoek, het eeuwige vullen van de leegte in ons, die nooit leeg is, maar toch altijd te leeg. Always on the run.

Kurt Cobain in Downer:

“Dank u lieve God om mij op deze aarde te zetten. Ik voel mij erg gepriviligeerd. Ik ben U wat schuldig voor mijn dorst”

Ja, dorst, altijd dorst.

Op 't werk, bij de krant en de site van het festival, dat maar één ding vreest bovenal: lezers aantrekken.

In de krant kan 't al wel (hoezee!), voor de site van 't festival kan het (nog) niet: authenticiteit in de teksten steken.

Maar kom, je moet soms toch een beetje de Albert Speer in jezelf bovenhalen en gewoon one hell of a job doen, wat ze je ook maar vragen.

Geschifte assiociaties maken en vrolijk cynisme behoeden mij voor de waanzin.

Vanaf 18u30 op een politieke vorming. Thema: Partijwerking.

4 uur lang goed gegeten en gelachen. Gastvrijheid zonder grenzen. Had bloemen mee voor de gastvrouw. Had ze dubbel en dik verdiend. Ik moet weer twee dagen niet eten.

Heel pak friet opgegeten van kameraad die met boefkick tegelijk een broodje en frieten had gekocht. Een zelf samengestelde mitrailette. We zagen kort voor de vorming begon ook een hard knappe ebony hottie. De kameraad met boefkick vroeg lukraak of ze de dochter was van François. Ze zei van niet.

De kameraad vroeg of ze mee ene ging drinken.

De oortjes gingen terug in, en ze antwoordde niet meer.

Zelfrelativerende hilariteit à volonté. Helaas te veel om te herhalen en out of context allang niet meer zo hilarisch. De beste momenten ontsnappen altijd aan 't papier. Geluk heeft papiervrees.

Afgezet door de man van onze videoploeg. Ik bedoel, hij zette mij af met zijn auto. Al zou hij mij ook wel durfen afzetten. Ik moet dat zeggen, want hier in Aalst kunt ge alleen bevriend zijn met mensen die ge uitschijt en verwijt. Ge moet hier wonen (euhm, overleven) om dat te begrijpen.

Thuis spreekt mijn broer mij aan op Facebook. Da's waar hij officieel gedomicilieerd is. Mijn broer is de man die sneller statussen laajkte dan zijn schaduw. Ontstellend hoeveel tijd die in de schoot zit van de Blauwe Fee en toch nog zoveel gedaan krijgt in een dag. Of geeft hij alleen die indruk?

Lenin zei 't al, we mogen onze intenties niet verwarren met onze verwezenlijkingen.

De competitieve broederstrijd van mijn broer en ik, is een van de meest ranzige aspecten meines Lebens. O de stompzinnigheid dat we te nijdig zijn om samen te werken.

Nou ja, als 't dat maar is. Luxeproblemen.

Als rood schaap nog steeds op zoek naar mijn wolfskleren. Kwestie van de familiekas wat te spijzen.

En niet moeten te kijken naar de prijs van hotels in Praag. Mijn vrouw had vandaag de grootste moeite om een betaalbaar hotel te vinden ginder. Z'is Steenbok, dus van gesternte al neurotisch spaarzaam. Maar toch, geld kan mij niet veel schelen, tenzij het is om luxe te kopen voor mijn vrouw. De manvrouwrelatie als hoofdreden voor winsthonger moet ook eens serieus onderzocht worden.

Als ge uw grootvader ziet kämpfen voor zijn leven, vraagt ge u af waarvoor het even zo neurotische spaargedrag van mijn grootouders goed was? Mijn grootmoeder is ook steenbok. Lijkt verdacht goed op mijn vrouw. De vonk hedonisme in haar ogen komt er ook alleen uit als ik eens naar haar lach. Vissen hebben die eigenschap, hedonisme triggeren.

Maar soit: waartoe al dat obsessief gespaar? Op een dag was hun koelkast kapot, omdat het in de keuken kouder was dan in de koelkast. Spaarzaamheid kan zeer duur uitvallen.

Denkt mijn grootvader nu dat hij in de hemel met zijn spaarboek een kamer met een grotere tv met zicht op zee en roomservice (lees: friet op bed) kan huren? Ik wens 't hem toe.

Als ik twee seconden geen marxist ben, bij voorkeur buiten de uren 9 tot 17u, zie ik geld als spirituele energie. En die energie moet ruimte krijgen. Als ge 't niet ophoopt en niet van u weggooit, blijft t vanzelf bij u. Een beetje gelijk een vrouw.

Alle dingen die het waard zijn om te hebben, die begerenswaard zijn, gedragen zich als vrouwen.

Daarom gaf ik 20 euro uit aan een vinylplaat. Een zeldzame verzamelplaat van nog zeldzamere nummers uit de sixties. Geschenk voor vaderdag. Bij leven en relatief welzijn, heb 'k nooit zo'n orgineel cadeau gevonden. Ik gaf altijd geld of ik kocht hem een paar schoenen, maar nu staat dus die plaat bij zijn urne. Zugestellt via Amazon Duitsland. Ze staken daar niet meer tegen hun schandalige werkomstandigheden, die mijn koopgedrag met bloedschuld overladen. Ik hoop dat ze een groter deel hebben gekregen van mijn 20 euro dan voorheen.

En om 1u 's nachts nog bloggen voor twee man en een paardenkop. Want mijn hersenen zijn gelijk een hamster. Dat moet lopen in zijn tredmolen'ke naar nergens, want anders kwijnt het helemaal weg.

Ik ga in slaap vallen bij de docu Todeskampf der Reichshauptstadt - Berlin April 1945

Mijn dagelijkse fopspeen voor 't slapengaan, en ge leert er nog wat Duits mee.

22-05-2013 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

De wachtkamer van de sectie hartbewaking. Ik duik op de sofa voor het raam. Ik leg mij neer. Ik begin over mijn jeugd. Mijn grootmoeder snapt er niks van. Ze ziet mijn 'antics' al niet meer. Twintig jaar 'Familie' en 'the bold and the beautiful'. Genocide in neuronenland.

Mijn ma kan er mee lachen. Was begonnen met, snotterend: “En ja, mijn ma kuiste in een school en in de zomervakantie moest ik altijd mee en ik zat altijd alleen in de lege gangen met een paar plastic soldaatjes...”

Toen kwam er nog volk binnen. En ge moet u toch een beetje serieus houden. Op sterven liggen is een serieuze bedoening. Vooral met vreemden bij. We gingen binnen. Hij lag daar bekabeld en bedraad. Met sondevoeding en al. Het eerste half uur van de dag dat ik geen al dan niet flauwe grappen uithaal. En ik moet nog tranen verbergen ook. Zo serieus werd het daar en cynische mensen hebben altijd het grootste hart.

Als ge moeite doet om de mens te snappen, vliegt ge door 't leven gelijk een wild opgejaagd konijn. Daardoor vinden sommigen mij een toffe komiek. Losgeslagen wanhoop is inderdaad een goeie basis voor komische effecten. Mijn verplegers riskeren later de slappe lach te krijgen. Maar dan liefst niet als ze mijn sonde steken. Ik wil ook hoogbejaard nog kunnen neuken. De ene snakt naar friet met mosselen, de andere heeft genoeg aan één mossel.

Na 't ziekenhuisbezoek ging ik mijn dagelijkse 8 kilometer lopen. Nu ik in de revolutionaire ondergrondse zit, kan ik maar beter rap leren lopen. Voor de flikken. Vroeger ging ik nog leren lopen om sneller te zijn dan de vrouwelijke fans. Al is mij nooit duidelijk geweest waarom ik daar zou van weg lopen. Waarschijnlijk ben ik ook daarom nooit doorgebroken. Als ik dan eens vrouwelijke fans had, ging al mijn tijd direct daar naar toe.

Maar nu is 't mij ernst. Elke dag. 8 kilometer. Zelfs al is het nacht. En ge ziet nog eens wat. Zo 's nachts langs de Dender. Ik zag op zijn minst een homokoppel dat een ritje maakte in een stilstaande auto. Brokeback mountain hier gewoon in mijn achtertuin. Bareback Dender. Het is schoon. Er hing een zwangere stilte in de lucht, toen de twee jongens samen stijlzwijgend over het water keken, terwijl de zon langzaam wegzakte. Ze keken niet op toen een rare apache met 'globalize solidarity' op zijn pull voorbij schoot.

Drie kilometer verder zag ik een drugsdeal. Of toch een schimmige transactie. Ik ben zo ongeveer de enige van mijn vrienden die zot genoeg is om 's nachts in den donker 8 km te gaan lopen langs de Dender. En ik kan niet eens deftig zwemmen. Mijn doodsverachting kent geen grenzen. Of was het levensverachting?

Alleszins, ik kwam ongeschonden terug thuis. En toen chatte ik met mijn broer. Over de banden van Behanger met Vlaamse Leeuwen, Karim Van Overmeire en Zuid-Afrika. En ook nog wel over natte fufuna's (kutten, in 't Slowaaks, dames en heren, met de F van Fluweel), maar ook over het seniele stadium van het kapitalisme. De staatsveilgheid zift nu dus nuttige anti-revolutionaire info uit heel wat spunky gesprekstof.

Daarna. Ja, daarna. Ge krijgt veel gedaan in een dag, als ge leeft gelijk een opgejaagd konijn. Daarna las ik in eine Frau in Berlin.

Godverdomme, zeg, dat is een sympathiek wijf die dat boek geschreven heeft. Nee, serieus. Heel eerlijk, heel authentiek. Haar naam staat er dan ook niet op. Een mens kan alleen maar helemaal eerlijk zijn, anoniem. Anonymia staat er als auteur vermeld.

Maar wat een wijf. Om te vermijden dat ze dagelijks een keer of twintig geschonden en verkracht wordt door zatte russische frontoviki (frontsoldaten) papt ze aan met de hoogste in rang. Om één wolf te hebben om haar te beschermen tegen alle andere wolven. Eerst vindt ze een luitenant. Daarna vindt ze een majoor. Zit ze tegen 't einde van het boek bij een kolonel-generaal of heeft ze nog liggen vozen met Stalin zelf?? Spannend!

En het plan werkt! Ze verkrachten haar niet meer. Ze poept gewoon haar officier. Niet dat ze daar zin in heeft. Maar als overlevingsstrategie is 't fijn gevonden. Zo oud als 't menselijke ras zelve waarschijnlijk. Toch is ze trots op haar strategie. Ondertussen merkt ze tot haar verbazing dat de weduwe in wiens huis ze woont, een relatie begint met een 16-jarige frontovik. Ik moet zeggen: mijn schmutzige geest weet dit boek zeer te smaken!

Het enige wat mij nog meer misselijk maakt dan het leven, is een saai en voorspelbaar leven. Als de riooljournalistiek moeilijke woorden mocht gebruiken, dan zou ik daar een jobke proberen losweken. Maar ik hou zo van moeilijke woorden. Dat houdt mij min of meer mentaal gezond. Net zoals de ingewikkelde ruzies die het koppel in Who's afraid of Virginia Woolf hen gezond hielden.

Is ook de hoofdreden waarom ik loop. Zuurstof voor de hersenen. Wat Paul McCartney zei van George Harisson mogen ze ook van mij zeggen: “He didn't suffer fools gladly.” Als intelligentie een vrouw was, zou ik haar vijfmaal daags steil achterover beffen, met ijs stand-by voor mijn tong en al haar lippen.

Ik denk, dus ik ben. Ik denk, dus ik verdien niet veel. Ik denk, dus ik ben een docujunkie. Ik denk, dus ik verpruts mijn beste economische kansen omdat ik compleet flip van de minste bureaucratische noodzakelijkheden en formaliteiten.

Ik denk, en zoveel, en zo durch einander, en zo snel associatief, dat ik waarschijnlijk tegen de schizofrenie aantik. Van alle drugs ben ik het meest bang van cannabis. Want dat is een van de weinige dingen die de dam tussen 'denkverslaafd kunstenaar' en 'schiozfreen' kan wegslaan. Ik ben dan ook de enige die mijn schizofrene tante nog aan 't lachen kan maken. Als ze mistroostig en depressief uit haar ogen zit te kijken, ben ik de enige die denkt: “Daar zit eindelijk een normaal weldenkend mens!” Want wie denkt, die gaat er aan kapot. Een lang weekend als dit is de reinste gruwel voor haar. Te veel tijd om te denken.

Daarom lees ik zo graag Eine Frau in Berlin. Dezelfde totale chaos, waanzin, dagdagelijks surrealisme (gedwongen wodkafeestje met je eigen massaverkrachtende bezetters!), maar eindelijk vond iemand het de moeite waard om het allemaal eens op te tekenen en uit te geven. Want het was toevallig ook nog oorlog.

Mijn vader tekende het dagdagelijkse surrealisme ook op. Maar het was geen oorlog. Dus leek het te absurd of te cynisch om waar te zijn. Vreedzaam België is nochtans ook oorlog. Tweefrontenoorlog. De samenleving of het eigengewin. En op tv en elk ander scherm brandt elke dag de hete oven van de marketingholocaust. En de ene geest na de andere gaat op in rook.

20-05-2013 om 02:15 geschreven door Tederdraads  

Kliniek. Grootvader. Spieren zijn weg. Ligt er al te lang. Grijze gelaatskleur. Kluwen van buizen. Heel veel medische hightech. Made in Germany.

Hij heeft ook nog gewerkt in Duitsland. Eerst als soldaat bij de Panzertroepen, daarna bij de genietroepen. Expert explosieven. Heeft nog rotsen kapot geblazen voor mijnbouw. Weet nog altijd hoe je in een uur of zes de Rijn oversteekt met pontonbruggen. Daarna bij Volkswagen. Spreekt ook nu soms nog Duits. Onder andere met mijn vrouw, germaniste van opleiding, langbenig moordwijf van geboorte.

Nu spreekt hij niet meer. Er zitten te veel buizen in zijn keel, door zijn keel, overal zitten buizen. Hij krijgt verdoving. Hij kan alleen zijn hoofd wat bewegen bij ja-nee vragen. Als we hem soms nog wakker krijgen.

Mijn grootmoeder, die nog dagelijks over de tweede wereldoorlog spreekt, en dus niet te veel tijd verliest aan affectie geven, zegt hem enkele keren dat ze hem altijd graag gezien heeft. En dan komt er toch wat beweging onder de lakens. Van zijn hand, dames en heren, van zijn hand. Hij wil haar dan proberen een hand geven.

Die twee hebben meer dan 50 jaar samen geslapen. En zijn de laatste 20 jaar nooit langer dan een uur apart. Indrukwekkend om zien, zo'n vergroeiing. En triest, intriest.

Aan mijn kant van de familie, trekken we zelf de stekker uit. We smijten nog de laatste cynische galgenhumor de groep in, en hop, daar gaat die stekker. En het punt waar we compleet afhankelijk zijn van Duitse hightech, verplegers en andere helpende handen, dat komt nooit. Aan moeders kant van de familie, hebben ze meer liefde voor het leven dan narcisme. Live slow, eat a lot, aan de ene kant. Live fast, die young, aan de andere kant.

Nu hij daar zo ligt af te zien, krampachtig vast houdend aan het leven, vraag ik mij nog meer dan anders af waar het allemaal goed voor is. De hoofdreden dat hij nog wil blijven, is mijn grootmoeder. En zonder zeveren, de tweede reden of toch de derde reden, is dat er nog frieten zijn op de wereld. Mensen die graag leven, eten graag en veel. Mijn pa die at alleen omdat het moest.

20-05-2013 om 01:10 geschreven door Tederdraads