Alain de Botton  Foto: Ilja van Marle

Schrijver Alain de Botton werkte ruim twee jaar aan een boek over werk, en hoe werk mensen gelukkig maakt. Als verbaasde buitenstander interviewde hij koekjesbakkers en vissers op de Maldiven. 'Ik zou dolgraag een gelukkige accountant willen zijn.'

22-02-2009 om 17:36 geschreven door Tederdraads  

Gedonder in de Kaukasus: Tsjetsjenië

Sinds de gebeurtenissen in Georgië dreigt dit conflict een beetje in de vergetelheid te raken. En veel aandacht kreeg deze oorlog sowieso al niet. De gijzelingsactie in Beslan was de laatste keer dat er grote media-aandacht naar uit ging. Het mag dan een kleinschalig conflict lijken, de mensen ter plekke kunnen het je verzekeren: het is bloedige ernst. De problemen rond het kleine deelrepubliekje begonnen toen het begin jaren ’90 een onafhankelijke koers wilde varen. Dat zinde moedertje Rusland allerminst en al gauw denderden er Russische tanks over het Tsjetsjeense grondgebied. De lessen van professor Saay brachten ons bij dat het hem om olie gaat, meer bepaald om de oliepijpleidingen waar het republiekje zo’n knooppunt van vormt. Wat Rusland verder nog vreest is dat de omliggende deelstaatjes het voorbeeld van hun rebelse buur zouden volgen. Voor Rusland is de inzet dus groot, groot genoeg om er hun zonen voor de vernieling in te jagen. We zoomen even in op de militaire kant van de zaak.

Eerste poging 1994-1996

De Russische soldaten die in 1994 het opstandige Tsjetsjenië binnenvielen waren totaal onvoorbereid op wat komen zou. Niet alleen waren zij niet getraind, er was ook helemaal geen moeite gedaan om het terrein te verkennen. Bovendien dacht de legerleiding dat steden open zouden verklaard worden. Deze redenering stamde nog uit de sovjettijd. De Russische legertop rekende er toen op dat indien zij zich ooit aan een invasie van het westen zouden wagen, de steden op hun pad geen weestand zouden bieden. Anders zouden ze immers toch met de grond gelijkgemaakt worden.

  De Tsjetsjeense hoofdstad ging echter niet mee in dat scenario. Grozny bleek al snel een broeihaard van verzet. Russische colonnes die argeloos de stad binnenreden raakten al snel hopeloos ingesloten. De Tsjetsjeense strijders schakelden simpelweg het eerste en het laatste voertuig van een colonne uit. De overige voertuigen raakten zo geprangd tussen de twee wrakken. Vervolgens hadden de Tsjetsjeense scherpschutters vrij spel. De Russen maakten de fout te blijven zitten in hun pantservoertuigen. Tanks bleken weinig gevechtswaarde te hebben in de straten van Grozny. De verzetstrijders hadden heel wat ijver aan de dag gelegd om hun stad om te toveren tot een vervaarlijk bolwerk. Zo hadden zij onder andere de kelders versterkt. De Russische tanks konden hun geschut zo laag niet richten en de kelders bleven dus buiten hun bereik.

  De Russische eenheden waren ook maar inderhaast samengegooid. Op die manier ontging hun de mogelijkheid samen te trainen voor de vuurdoop. Bovendien bleek veel materieel onbruikbaar. Vooral ’s nachts delfde de Russische invasiemacht het onderspit. De Tsjetsjeense rebellen hadden eigenlijk vrij spel van zodra de nacht viel. Buiten Grozny zou het Russische leger overdag dorpen bezetten enkel om ze ‘s nachts weer te verliezen.

   Tal van andere factoren weegden- en wegen zwaar op de Russische soldaten. Zo is er het zware interne probleem van djedovsjina, vrij vertaald: de heerschappij van de ouden. Het gaat hem om een ontgroeningssysteem, wat op zich niet zo opmerkelijk is, gezien vele legers er zoiets op na houden. Bij de Russen is het echter volledig ontspoord. Jonge rekruten worden de dood in gepest door hun oudere collegae. Ze worden geslagen, gefolterd, uitgehongerd en ook psychologisch het bloed van onder de nagels getreiterd. De hele toestand weegt vanzelfsprekend zwaar op het moreel van de Russische strijders.

 Bovendien hadden zij de tegenpartij schromelijk overschat. In de eigen mogelijkheden hadden ze dan juist een te groot vertrouwen gehad. Ook wat betreft planning liep het mis. Men ging lukraak te werk met een overdreven optimisme. De Russische bevelhebbers dachten bijvoorbeeld alle toegangen tot Grozny afgesloten te hebben terwijl dit niet het geval was.

    De media-oorlog werd al snel een debâcle voor de Russen. De Tsjetsjeense rebellen waren uitermate bedreven in het bespelen van de pers. Rusland deed nauwelijks moeite om te vermijden dat de Tsjetsjeense strijders vrijelijk tal van buitenlandse journalisten konden te woord staan. Op het Russische thuisfront werd de oorlog extreem onpopulair.

   De rebellen waren over het algemeen inventiever en sluwer dan de niet al te gemotiveerde invallers die een opmerkelijk gebrek aan initiatief aan de dag legden. De Tsjetsjenen buitten ten eerste hun thuisvoordeel grondig uit. Ze opereerden vanuit het ondergrondse. Om het de scherpschutters makkelijker te maken, werden alle huizen met elkaar verbonden door gaten in de muren te slaan. De Tsjetsjenen dwongen de Russen tot het maken van burgerslachtoffers. Ze groeven bijvoorbeeld tanks in in appartementsgebouwen. Als de Russen vervolgens het Tsjetsjeense vuur wilden beantwoorden, waren slachtoffers onder de burgerbevolking haast niet te vermijden. Russische soldaten die zich kwamen overgeven zonder wapens kregen een uitbrander van hun gevangennemers. De Tsjetsjenen slaagden er ook in de vijand drugs te leveren in ruil voor wapens. Drugs vormen al sinds de oorlog in Afghanistan een kommervolle kwaal binnen het Russische leger.

De Russische troepen waren ook niet verenigd onder 1 bevelhebbende instantie. Een wijde waaier van ministeries en organisaties had troepen in Tsjetsjenië. Dit was allesbehalve bevorderlijk voor de coördinatie. Vandaar ook dat zoveel Russische soldaten het loodje legden door ‘friendly fire’. Hun tegenstanders daarentegen waren veel beter georganiseerd voor stadsgevechten. Verdeeld in kleine groepen van een 75-tal man deden zij er alles aan om munt te slaan uit de omgeving..

Desondanks slaagde het Russische leger er na veel vallen en opstaan toch in de controle over Grozny te verwerven. De vreugde was echter van korte duur. Een Tsjetsjeense tegenaanval in 1996 leidde tot onderhandeling en vrede. De Russische troepen verlieten de regio. Ruslands eerste poging om de opstandige dwergrepubliek te onderwerpen werd een beschamende bedoening.

 Tweede poging

In 1999 achtte Rusland de tijd rijp voor een replay. Russische tanks rolden opnieuw de dwarsliggende deelstaat binnen. Deze keer verliep de planning beter. Ook logistiek liepen de zaken vlotter. Er verhongerde niet langer soldaten op de frontlijn. De pers werd beter in het oog gehouden. Grozny werd steviger afgesloten, maar nog steeds niet volledig. Er werd een nadruk gelegd op het gebruik van artillerie om zelf zo weinig mogelijk verliezen te lijden. De aanvallende troepen werden in kleinere groepen verdeeld wat tot een grotere efficiëntie leidde. Het belangrijkste was echter dat Rusland bleek te kunnen leren uit de gemaakte fouten. Niet alles verliep echter vlekkeloos. Ook nu waren de Russen niet goed voorbereid op stadsgevechten, waarschijnlijk omdat ze die liefst vermeden hadden. Nachtelijke gevechten bleven een groot probleem en ook het materieel vertoonde te veel mankementen. Dat het Russische leger eigenlijk weinig vermag tegen de numeriek inferieure Tsjetsjenen blijkt onder andere uit hun pacificeringmethodes. In plaats van de controle te verwerven over vijandige dorpen, bombarderen ze de dorpen gewoon plat, zodat er voor beide partijen niets meer overschiet om controle over uit te oefenen. De oorlog in Tsjetsjenië duurt zodoende voort. 65 000 Russische militairen hebben er tot op vandaag alle moeite mee om er 2000 rebellen onder te krijgen.Een opiniestuk in de Morgen van 18-12-1999 zei toen al klaar en duidelijk dat Rusland geen enkele kans maakt het conflict ooit te winnen. Alleen de Tsjetsjenen zouden eventueel kunnen zegevieren. Rusland heeft te doen met een ongrijpbare vijand en is domweg verzeild geraakt in een oorlog die het niet kan winnen. Ook al wordt er af en toe een succesje geboekt, op lange termijn is de nederlaag zeker.

22-02-2009 om 15:27 geschreven door Tederdraads  

Door elk van hen schieten reeksen beelden, in die paar tellen die de sprong maar duurt. De ene wordt overvallen door een soort zen-boeddhistische instelling, een min of meer aanvaarde berusting in alles wat het leven brengt, met de overtuiging dat alles wat gebeurt, ten goede is.

Een tweede voelt fatalisme gemengd met een apathisch je m’en foux –tisme.

Nog een andere voelt zich echt leven en geniet met volle teugen van de adrenaline opstoot, voelt zich tegelijk opgaan in het grotere geheel van de groep en ervaart de bizarre tocht als de meest waardevolle gebeurtenis in zijn of haar leven. De persoon in kwestie voelt dat dit de eerste echte bevestiging is dat hij of zij voorbestemd is om een fantastisch leven te leiden en door te dringen tot de diepste geheimen ervan.

Een vierde krijgt alle voorgenoemde gevoelens op zich afgevuurd, omdat diens persoonlijkheid de zielspijn kent van levensgrote empathie, een gave met een wrange bijsmaak, maar met bijna magische mogelijkheden. Deze ‘deelnemer’ heeft empathie van zo’n doordringdheid dat hij een zon is voor de zwakken, maar een kwellende duisternis voor zichzelf.

Een vijfde en een zesde vinden het gewoon een geweldig avontuur zonder zich verder veel vragen te stellen over het hoe en waarom.

En een zevende heeft gewoon honger, terwijl een achtste zelfs nu, eventjes onttrokken aan de zwaartekracht, enkel kan uittellen wanneer hij voor de laatste keer seks heeft gehad.

Het achttal landt succesvol op de ton, de acht vinden net hun evenwicht als de ton al vertrekt. ‘Lopen nu, denk er om, dit is gewoon een loopband, lopen maar en niet omlaag kijken.’, commandeert Pieter-Jan, die een uitzonderlijk actieve dag kent. Soms kan hij wel eens een kleine generaal zijn, deze zelfverklaarde Oblomov.

Als ze halverwege de canyon zijn, horen ze ver achter zich geweerschoten. Willem merkt puffend op:

‘De vietcong is mooi op tijd. Vast onderleiding van generaal Giap himself. En wie mogen we daar voor danken?’

Waarop uit zeven kelen tegelijk, bepaald ironisch weerklinkt: ‘Dank u Boelie!’

Maar de ton arriveert netjes bij zijn halte en het achttal glijdt naar voren tegen de wand aan de overkant. Eén voor één hijsen ze zich over de rand, de laatste met de hulp van zij die hen voorgegaan zijn.

Voor ze verder rennen door de nieuwe smalle gang, blikken ze nog één keer achteruit. Oranje stofwolkjes trekken voorbij, stille getuigen van de kogelinslagen in de rotswanden.

‘En nu maar hopen dat die leuke jongens aan de overkant niet op hetzelfde idee komen.’, zegt Benjamin zacht.

(wordt vervolgd)

22-02-2009 om 13:56 geschreven door Tederdraads  

‘We moeten aan de overkant geraken en jullie zien net zoals ik in dat dit maar op één manier te bewerkstelligen valt.’, zegt Pieter-Jan.

De geneeskundestudent die eerder vandaag als wandelende radiozender fungeerde, zucht als hij ziet dat hij zijn metgezellen misschien overschat.

Hij legt uit:

‘Het is kristalhelder en transparant zonneklaar dat we op één van die vaten moeten springen.’

Het gezelschap zwijgt en observeert de denderende vaten die als een attractie in een lunapark van kant naar kant bollen.

‘Mja, dat snap ik wel, maar denkt u niet dat we wellicht één tot twee benen en ook wel armen breken als we dat doen? De voorgestelde onderneming lijkt mij nogal hachelijk.', merkt Benjamin voorzichtig op. 

Pieter-jan wuift dit tegenargument weg. Hij legt uit dat hij als klein ventje zo één van die kinderen was dat geen vrees kende, dat hij dan ook vaak huzarenstukjes uitgehaald heeft waar sommige stuntmannen enkel van kunnen dromen en dat hem toch nooit iets overkomen is. Zo is hij bijvoorbeeld eens met zijn fiets van het ouderlijke dak gereden zonder een schram op te lopen.

Het komt er volgens hem op aan een ‘leap of faith’ te maken. Zelfvertrouwen geeft de doorslag.

‘Als je goed kijkt, zie je dat de tonnen als ze de wand bereiken altijd enkele tellen stil houden, tijd genoeg voor een ascentie.’

‘Een watte?’, vragen allen tegelijk.

‘Tijd zat om er op te springen’, verduidelijkt P-Jay.

Als het gezelschap blijft aarzelen, spingt Boelie bij om hen wat aan te moedigen, op zijn manier dan.

‘We moeten snel zijn, want er is al een heel regiment zwaarbewapende Vietcong naar ons op zoek. En het is bijna Tet, Chinees Nieuwjaar, dus je weet wat dat betekent. Als je mag kiezen breek je liever je benen op zo’n ton dan dat die kerels ze afhakken.’

De rest vraagt: ‘Wat voor bullshit is dat nu? Hoe kunnen strijders uit een oorlog die al lang afgelopen is het nu op ons gemunt hebben? Dat is toch zo zeker als wat dat zoiets onmogelijk is.’

Willem, Maryam en P-jay weten wel beter en zetten zich al schrap voor de aanloop naar de ton.

‘Vertrouw ons en vergeet je zekerheden, de enige zekerheid die we nu hebben is dat er straks enkele honderden guerillastrijders verschijnen, die niets liever willen dan ons doorzeven met kogels uit hun Ak-47. Met dank aan Boelie.’

Boelie grijnst schaapachtig als wil hij zeggen: hey what can you expect, Boelie is Boelie and I do what I do.  

De hele groep gaat op één lijn staan, zij aan zij, hand in hand, met Maryam tussen Boelie en Pieter-Jan in, om haar de veiligste plek te kunnen geven.

Op ongeveer drie meter van de richel zetten ze hun aanloop in, als één van de tonnen net is ‘aangemeerd’.

(wordt vervolgd)

22-02-2009 om 12:59 geschreven door Tederdraads  

Dingen des levens bespreken in de Monocle (en andere gelegenheden in de buurt)

De monocle, een kleine friettent/broodjeszaak in Gent waar een gepacificeerde versie van The Mummy de klanten bedient.

Ik leg er mijn ziel weer eens bloot tov een maat (woord dat de lading maar ternauwernood dekt)

Over de onweerstaanbare aantrekkingskracht van literatuur, filosofie en psychologie. Hoe die interesses voor geen sikkepit aan bod komen in mijn huidige job (job is hier uit te spreken als een vuil woord)

Mijn maat is er gerust in, ik zal nooit conformeren aan een bestaan bij D€M€.

De honger binnenin, de lokroep van het artistieke wereldje (of bij uitbreiding: de kring van wereldverbeteraards die immer uitdeint) daar buiten, zijn inderdaad veel te groot om te negeren.

Bij een privé-bedrijf werken en hele dagen in hinderlaag liggen om tijd te stelen van je werkgever, tijd om een artikel te lezen over Nietzsche, een stukje van Arnon Grünberg, tien regels te kunnen toevoegen aan een kortverhaal, een biografie van een schrijver te lezen op wikipedia, maar dan in het Russisch, zodat de controlediensten van D€M€ geen idee hebben van waar ik naartoe surf. En daarbij steeds beter worden in het negeren van een zeker schuldgevoel.

Die dagelijkse botsingen tussen werk en effectieve interesses zijn te geweldig, voelen als stompen op mijn lever van een rijzige neger met een gemene linkse.

Lang zal het niet meer duren of ik rol het pad van mijn ware bloed op.

Dat is een verantwoordelijkheid tov mezelf, maar ook tov mijn omgeving, mijn Zwartbloes, mijn vrienden en familie, want ik ben véél aangenamer in de omgang, als ik voortraas in de richting van mijn keuze.

Quote uit 'Revolutionary Road' (niet onaardige tweederangsfilm met grote namen in de hoofdrol) die maar blijft nazinderen:

ik parafraseer: 'het vraagt geen ruggengraat om je elke dag naar een job te sleuren die je haat, het vraagt ruggengraat om de job te doen die je echt wil hebben'

Enkele dagen later zit ik met andere maat (idem) in de caféboot recht tegenover Ter Platen. We hebben het zo ongeveer over de zelfde thema's. We bedenken dat vrouwen vaak sterker in hun schoenen staan dan mannen, dat ze beter weten wie ze zijn en wat ze willen, omdat ze als kind 'monkey see, monkey do' hebben kunnen doen met hun moeder in de buurt. De voorbeelden voor kleine jongens, vaders, zijn meestal afwezig. En als ze er zijn, zitten ze uitgeblust van het werk in de zetel. Veel gedrag blijft er niet over om te kopiëren, tenzij makheid en onderworpenheid of heel vaak toch: drankmisbruik. Dat zie je vaak genoeg, jongens die overmatig drinken om de 'status' van hun vader te evenaren.

Mijn maat zegt dat hij zich te veel schikt naar zijn vriendin, dat hij zijn agenda te vaak ondergeschikt maakt aan haar agenda. Logisch, want zij is een bezige bij die op tal van activiteiten aanwezig is, maar hij heeft alleen zijn werk en weet niet eens welke hobby bij hem zou passen. Wat hij wel weet is dat hij onafhankelijker moet zijn, meer zijn eigen ding moet doen. Maar wat dat 'eigen ding' inhoudt, is nog een groot vraagteken.

Dat probleem heb ik zelf niet. Ik ken mezelf behoorlijk goed en ik wéét wat 'mijn ding' is. Ik weet alleen niet goed uit te vissen hoe ik mijn ding op een comfortabele (lees: rendabele) manier kan doen binnnen de kaders van deze maatschappij. De arbeidsplaatsen die ik begeer, zeker tijdens deze crisis (een woord dat je nog sneller dan gedacht, beu raakt gehoord) zijn meestal al ingenomen. Dat wil niet zeggen dat ik het opgeef. Luctor et emergo, nec pluribus impar, indeffessus agendo, rigore obstinato et quo non ascendam? Latijn is nu bijvoorbeeld zo'n talent waar ik in het dagelijkse leven veel aan heb (ik ben bvb snel mee met het geneeskundejargon van mijn allerliefste), maar hoe maak je het te gelde? Er moet een weg zijn, niet aflaten, wee de overwonnen. 'If you want something you gotta take it, no one gives it to you'.

Luisteren naar de perikelen van mijn vrienden, die zich oprecht uiten, dat herbront mij. Wij mannen, zijn slecht aangepast aan deze maatschappij, onze mannelijkheid wordt beknot en vrijwel teniet gedaan en we moeten ons schikken naar omstandigheden waar onze hersenen evolutionair, zowel puur qua structuur als hormonaal, niet voor aangepast zijn. Daarom moeten we de handen in elkaar slaan. The times have changed, my friend. De vrouwen steken ons voorbij, en we riskeren achter te blijven met enkel onze navel in onze te dikke buik, een job die we haten en de televisie als excuus voor menselijk contact. Tijd om op de strijdbakens te klimmen en te schreeuwen: nieuwe mannen allerlanden verenigt u. 

We willen vooruit in het leven, maar de paden om te volgen zijn legio, de mensen met hun plannen voor jou zijn dito legio ('if you don't run your own life someone else will') Gelukkig komt de wijsheid inderdaad met de jaren, met elke voorbijgaande dag spijpelt ze dieper door in je botten.

In samenspraak met The Beatles kan ik niet anders dan concluderen:

'I get by with a little help from my friends'

Yeah, I'll get by, luctor et emergo, I'll get by.

William Peynsaert

22-02-2009 om 12:21 geschreven door Tederdraads  

 Ik stond voor zijn poster en ik toastte op hem, terwijl een nummer als ‘Blew’ uit de boxen kwam gescheurd. Muzikale variant van een 40-tal apachekrijgers die aanvallen onder doodsgehuil, samoerais die van kindsbeen af geleerd hebben om de dood te zoeken op het slagveld.

Aan die zelfde boxen gekluisterd bij mijn zwaarste geval van griep ooit. De tonen van Nevermind werkzaam als mijn motilium. Mijn Nirvana gevoel, niets moet, niets proberen rules out the possibility of failing. Het is ok om triest te zijn en het is beter om een fuck-up te zijn dan een protserige wanna-be. Je tevreden stellen met niets. Hoe minder je hebt, hoe minder je kan verliezen. Levensangst bestreden met het lam leggen van verlangen. Op die manier gezien kon de band geen betere naam hebben.

En dan ook: opflakkeringen van manische energie en de zin om het leven te laten smelten op je tongen in hedonistische uitspattingen met liefde genoeg voor iedereen. Met de videoclip van Sliver en indringende, intense ogen van Cobain right in your face.

Achteraf dan weer kater, het besef dat er zo veel ellende is in de wereld en dat je geen stap dichter komt bij je echt lekker in je vel voelen. Luisteren naar Dumb en hoop zoeken in simpelere geluk. Of You know you’re right opnieuw en opnieuw spelen en mee kwelen met I have never failed to feel pain. Ultieme afsluiter van een dagje zielzoekerij bleef met stip All apologies. Melodieuze schreew: ik kan er toch niets aan doen! Ik heb mezelf toch niet gemaakt? Pijnlijk beseffen dat zelfbeklag je enige grote talent lijkt.

Depri je zelf indekken in zogezegde fundamentele onkunde. Als niemand iets van je verwacht, kan je ook niemand teleurstellen. Alle complimenten weigeren, als je zelf erkent dat je ergens goed in bent, moet je ook presteren. Anders wacht het stigma van vergooid talent en daar staat niemand erg vergevingsgezind tegenover.

Nirvana, geen band om in op te gaan, als je echt vooruit wilt in het leven. En dus heb ik mijn Nirvana gevoel begraven, in een zak gerold en ter aarde besteld op een rustig plekje ver weg, ergens tussen de pijnbomen, in de zon, in de zon waar ik me compleet voel. Om misschien nog eens langs te lopen als ik tachtig ben, wanneer ik kan terugkijken op een leven waarin ik mijn lief, mijn vrienden, mijn kinderen, en o ja, mezelf, alles heb kunnen geven wat ik wilde geven, zonder bang te zijn, een leven in de zon.

William Peynsaert

22-02-2009 om 10:43 geschreven door Tederdraads  

De beroemde dichter zakt in het gras en neemt zijn hoofd in zijn handen, terwijl hij met een doodvermoeide stem klaagt:

‘Ik kan onmogelijk mijn ontlasting nog ophouden. Ze hebben mij een hele nacht hard genaaid.’

De bekende poète maudit, draait zich op zijn zijde in het gras en wil de panden van zijn jas over zijn hoofd trekken.

‘Weer te laat voor de oversteek, weer al, weer al, weer al.’

Hij is even stil en lijkt te slapen, maar dan komt hij weer overeind zitten en slaat hij als een nukkig kind op zijn dijen terwijl hij jammert:

‘Maar ik wil niet gaan, ik wil niet. Ik ga NIET.’

Als hij terug gaat liggen, mompelt hij nog: ‘L’enfer c’est les autres. Of je nu daar bent of hier.’

Willem fronst zijn wenkbrauwen: ‘Dat is toch Sartre die dat zei? Rimbaud schreef wel Une saison en enfer, maar dit is zeker een uitspraak van Sartre. Dat is een fout.’

Pieter-Jan protesteert: ‘We maken de meest onplausibele dingen mee, maar een schrijver die een andere schrijver citeert, dat vind je onwaarschijnlijk?’

Willem krijgt geen kans om te antwoorden. Rimbaud begint te kotsen. Het gezelschap staat er bij en kijkt er naar. Maryam is de enige die in actie schiet.

‘Zijn jullie nou dokters of hoe zit dat?’, roept het meisje vol verwijt.

Met een doek veegt ze de mond van de dichter af en ze draait de dronkaard op zijn buik.

‘Meer kun je niet doen voor hem, we moeten weer verder.’, zegt nuchtere Jelle.

Pieter-Jan blijft de bende entertainen op hun verdere tocht. Met veel animo en bijpassende stem declameert hij het gedicht ‘The Raven’ van Poe, feilloos van A tot Z.

Daarna leest hij, zonder halt te houden, voor uit één van de griezelromans die Randy altijd bij zich heeft. De holle bolle Gijs, heeft niet enkel permanent gruwelijk honger, hij is ook een horrorfanaat.

Boelie loopt voorop met naast hem Maryam die stevig zijn hand vasthoudt, omdat ze zo het tempo van de mars kan bepalen. Haar vriend marcheert anders als een stenen pilaar op wieltjes onafgebroken door, helemaal in gedachten verzonken.

Die geautomatiseerde marcheer-modus waarbij hij de blik op oneindig heeft, wordt hem nu bijna fataal. Gelukkig is er Maryam om hem wakker te schudden. Ze trekt bruusk aan zijn arm en roept met een mengeling van bezorgdheid en verontwaardiging uit:

‘Kijk uit, Tsoempi, zie je dan niet dat we vlak bij de rand van een ravijn zijn?’

En inderdaad, de smalle gang, met de weide als intermezzo, geeft uit op een breed ravijn. Alles heeft een oranjebruine kleur, de wanden, het plafond en de bodem van het ravijn. Een voor een komen de trekkers piepen. Als ze opzij kijken, zien ze hoe het ravijn links en rechts oneindig lijkt door te lopen. Alleen aan de overkant zit een kleine opening. Tussen de plek waar het gezelschap staat en de overzijde rollen continue gigantische, asgrauwe tonnen over en weer.

‘We moeten aan de overkant geraken en jullie zien net zoals ik in dat dit maar op één manier te bewerkstelligen valt.’, zegt Pieter-Jan.

(wordt vervolgd)

21-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Willem krijgt applaus. Eén van de pelgrims geeft hem een stevige schouderklop. ‘Ik heb geen donder verstaan van wat je gezegd hebt, maar het klonk wel duivels goed.’

Boelie vraagt hem om samen het einde van ‘De Kapellesbaan’ van Louis Paul Boon te schrijven en om ook een einde te verzinnen voor ‘Der Mann ohne Eigenschaften’ van Musil.

Als Willem naar zijn kamer wil lopen om pen en papier, vatten zijn vrienden hem bij zijn kraag. Het is zes uur ’s ochtends, het onweer is geluwd en door de ramen is te zien hoe de rijzende zon de hemel rood laat kleuren.

‘Schrijven kan wachten, Willem, vang liever eerst wat slaap, over enkele uurtjes gaan we al op pad.’, zegt Jelle vriendelijk, maar dwingend genoeg. De doctorandus is al helemaal geïntegreerd in de groep en trekt liever mee met de bende. Zijn doctoraat en postronde zet hij tijdelijk ‘on hold.’

Na een korte pauze van een viertal uur trekken ze er inderdaad terug op uit.

Maryam, Boelie, Pieter-Jan, Randy (voorzien van een extra grote knapzak), Nico, Willem, Jelle en Benjamin lijken wel een colonne pioniers in the Wild West, maar dan zonder huifkarren.

Ze laten de herberg achter zich en al snel trekken ze terug over een smal paadje tussen steile rotswanden. Geen van hen heeft ook maar het flauwste idee van wat ze kunnen verwachten. Maar allen zijn het er over eens dat de tocht uiteindelijk zal leiden tot één van de waardevolste zaken in een mensenleven.

Een beter inzicht in zichzelf.

Pieter-Jan orkestreert de voettocht met zelfgecomponeerde schlagers met véél te lange titels zoals daar zijn: (zie facebook)

De rest volgt stilzwijgend en kan al eens lachen als Pieter-Jan voor radio-dj speelt die zijn eigen nummers aankondigt. Als hij in de stijl van wijlen Adrian Kronauer bindteksten tussen zijn eigen liedjes schreeuwt, kaatst zijn tenorstem tegen de scherpe rotswanden.

‘Goooooooooood Morning Laaaand of Dreams and fornication. It’s Eight O’clock in the evening. What does the O stand for? Ooow my God, Randy is hungry.’

Randy geeft toe dat hij inderdaad wel een kleine beet kan verdragen. De rest van het gezelschap ziet een pitstop ook wel zitten.

‘your wish is my command’ moet het mechanisme achter deze wereld redeneren, want In de verte verbreedt de canyon al en valt het frisse groen van een malse weide op.

De trekkers vleien zich op het gazon en smikkelen hun mondvoorraad naar binnen. Niemand spreekt, iedereen kauwt. Boelie die allergisch is aan kunstgras kruipt rond op handen en voeten om helemaal zeker te zijn dat de ondergrond echt natuurgras is.

Opeens sjokt er een sjofel geklede man voorbij. Het is een nog een jonge kerel, maar hij ziet er al behoorlijk opgeleefd uit. Zijn kledij doet vrij antiek aan, hij lijkt wel van een gekostumeerd bal te komen.

Het gezelschap slaat de nieuwkomer kauwend, maar nieuwsgierig gade tot Willem verbaasd uitroept: ‘Maar dat is Rimbaud!’

De beroemde dichter zakt in het gras en neemt zijn hoofd in zijn handen, terwijl hij met een doodvermoeide stem klaagt:

‘Ik kan onmogelijk mijn ontlasting nog ophouden. Ze hebben mij een hele nacht hard genaaid.’

(wordt vervolgd)

19-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

K. keek rond zich. Hij was omgeven door doden. Slaven van de structuren die ze opgebouwd maar nooit geëvalueerd of begrepen hebben. Hoe kon die collectieve blindheid ontstaan zijn in dit afgelegen dorpje. Heeft ver doorgedreven inteelt het kritisch denken soms uit het genetisch repertoire van de inwoners verdreven? K. stond voor een raadsel en hoezeer hij zijn geest ook mutileerde, hij kon niet snappen hoe de zombies vrede konden nemen met hun situatie. Hij liet zich neerzakken tegen de muur van het schooltje en door de saaiheid van zelfreflectie viel hij al gauw in slaap. Het schaarse licht van een spaarlamp, die god weet waarom elke nacht aanspringt om 3 uur, gleed langs de bakstenen naar beneden en verzamelde zich in een bassin water gesmolten door de lichaamwarmte van K. De burgemeester, die vermoedelijk terugkwam van zijn maîtresse, zag K. liggen in zijn gouden plas en voelde, door de amfetamine-achtige bijwerkingen van vier viagra pillen die hij die avond genomen had, een opgeblazen bulldog in zich wakker worden. Voor het eerst in zijn zielig stilleven voelde hij een drift, een wil, een energie-uitbarsting die het van hem over nam. Hij greep het losse scheermesje dat hij altijd op zak had om zijn doorlopende wenkbrauwen in het midden in te tomen, stormde op de vreemdeling af, sneed zich in de loop de keel over en belande bloedbellenblazend op diens schoot. K. schrok wakker, zag de burgemeester liggen in een krampachtig foetale houding en verschoot zich een ongeluk. De burgemeester spuwde K.’s broek onder het bloed en bevredigd mompelde hij: ‘Ons rechtssysteem zal nu wel met je afrekenen’.

Het was de eerste maal dat K. de vent zag glimlachen.

(wordt vervolgd)

19-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Zowel de mannen als de vrouwen worden tegen de muur gedreven en moeten hun zakken leeg maken en de inhoud op de grond gooien. De twee overvallers komen tot de conclusie dat ze niet én de menigte onder schot kunnen houden én de buit binnen rijven. Gelukkig stelt Pieter-Jan voor om eventjes te adjuveren, dat wil zeggen: te helpen. Tergend traag raapt hij muntje per muntje op en als hij een handje vol heeft, laat hij ze weer over de grond bollen, zodat hij van vooraf aan kan beginnen.

Het vreemde van de zaak is dat de overvallers hun geduld niet verliezen, maar uiterst begripvol zeggen dat P-jay maar op zijn gemak moet doen. Uiteindelijk hoort men in de achterplaats van de herberg gestommel. Iedereen wacht een moment vol ongeduld. Tot Maryam dolgelukkig schreeuwt: ‘Boelie!’

‘Is dat Boelie?’, vraagt Willem. ‘Het lijkt wel Edward Siccors hands met de worst bad hair day ooit.’

‘Een blanke met een ontploft afrokapsel’, zegt Jelle.

Boelie’s haar staat kaarsrecht omhoog, en Boelie heeft lang haar, dus die gefixeerde haardos torent een halve meter boven hem uit. Zijn wangen lijken wel onder vettige kruitdamp te zitten. Maryam slaat haar armen om hem heen en zegt dat ze hem zo niet kust. ‘Vieze boelie.’

Hij overhandigt ondertussen zijn oogst, een volle fruitmand. Op vertoon daarvan krijgt hij toch een minikusje op zijn lippen. Achter hen laat Pieter-Jan voor de zoveelste keer de opgeraapte munten er vandoor schieten.

De overvallers zien het niet meer zitten en zakken gedeprimeerd de grond op. Pieter-Jan vraagt vriendelijk:

‘Jullie zijn niet echt wat je noemt bloeddorstige rabauwen, hé? Kunnen jullie niet op een andere manier de schaapjes op het droge krijgen.’

In de verte jammert de herderin: ‘Boehoehoe, waarom moet hij nou net schaapjes zeggen? Mijn witjes, mijn arme witjes, waar zijn ze?’

Niemand kijkt naar haar om en de en bandietantwoorden:

‘Mijn partner, Randy,  heeft altijd zo’n honger, hij eet in een week al een maandloon op en met onze cabaretkunsten verdienen we in een jaar nog niet wat hij in een maand al verslindt.’

Pieter-Jan en Willem zeggen in koor:

‘Jullie doen me ergens denken aan de twee hoofdfiguren uit ‘Of mice and men’ van Steinbeck. Als dat maar goed afloopt.’

De serveerster brengt Maryam een kom warm water met een doek. Ze schrobt Boelies gezicht schoon die op zijn positieven komt, na zijn bliksems verblijf in de boomgaard. Tussendoor zegt ze:

‘Als die jongen zo veel honger heeft, mag hij wel wat fruit van mij.’

‘Van mij mag hij wel een stel kippenbouten.’

De jongeman schuift mee aan de tafel en zijn vriend kijkt overgelukkig toe als alle gasten van de herberg wel iets van voedsel delen met zijn hongerige partner.

Maryam kijkt een beetje vertederd toe. ‘Twee jongens die zo goed voor elkaar zorgen, dat zie je zelden.’

De herberg leeft terug op, de mensen lijken hun vermoeidheid vergeten te zijn.

Willem profiteert van de gelegenheid om het zelfgeschreven slot van het Slot van Kafka voor te dragen.

Pieter-Jan merkt op: ‘Dit gaat meer en meer lijken op een soort talentenjacht geschreven door Daniel Charms himself. De ongekroonde Russische koning van het absurdisme.’

Willem klimt op het podium, kijkt nog eens wantrouwig naar de kast er naast, om te checken of die verder nog verrassingen in zich draagt en leest dan het slot van het Slot voor.

(wordt vervolgd)

18-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Goede avond allen samen, lelijk weertje buiten, niet? Vanmorgen was ik op ronde, ik ben postbode, ziet u, nou ik ben op ronde, en ik zei nog tegen de vrouw van de burgemeester, mevrouw Achipaja, die altijd heel vriendelijk is, en mij een borrel inschenkt en op koude dagen zelfs warme wijn en soms geeft ze mij zelfs koekjes mee voor onderweg, een hele lieve dame is dat, dat zegt iedereen ervan, nou ik drink mijn roemertje vodka en ik zeg tegen mevrouw Achipaja: U zal het zien, nog voor de klok goed en wel vier uur heeft geslagen, hebben we een storm op ons dak.

Eerst wou ze mij niet geloven, maar ik zei, nee, nee, u zal het zien, alle kippen zijn vandaag op stok gebleven en mijn buurvrouw heeft weer last van haar reuma, en dan je er donder op zeggen dat het stormt. Nou, ik ging verder op mijn ronde en op drie werst van hier overviel het me: storm. Alle duivels in de hel, wat een storm! Dan is het beter hier, lekker gezellig met een scheut vodka. Dat is mij toch wel veroorloofd, juist? Na een zware dag. Die brieven bestellen heus zichzelf niet. Nee, nee, je denkt dat ik het er van pak, hé? Dat ik weer zo een lui stuk vreten ben dat maar fuift en brast zoveel ie kan? Nou, bij de posterijen, ik geef het toe, je hebt er zo, maar ikke? Nee, mijnheer. Ik neem mijn werk heel ernstig. Of dacht je dat ik zomaar postbode ben geworden? Wat dacht u dat mijn goede moeder was? En haar moeder daarvoor? Ik heb verdorie postbodegenen! Brieven bestellen, dat zit mij in het bloed! In vijftien jaar tijd is er in mijn district geen enkele brief verloren gegaan. Niet ene! Terwijl ze er in Diskreetsk in slagen hele postzakken zoek te maken. Nou, wat hebt u daarop te zeggen? Da’s andere koek he?

Echt, ik neem mijn werk serieus. (kuch) Alleen, weet je, soms is het wel wat saai zo, op je eentje ronddraven door velden en wegen, met die postzak. Let wel, soms he, dan hangt het even je keel uit. Dan euh… Nee, excuseert u mij, ik heb niks gezegd. Tenzij.. Belooft u, belooft u dat als ik u wat vertel, u het werkelijk aan niemand, niemand niet, zegt? U belooft het?

Wel, ok, dan. Maar dus nooit of te nimmer verklappen, ja? Soms als ik mij zo verveel op mijn ronde, dan durf ik wel eens zo een brief te openen. Gewoon om even de tijd te verdrijven. En ik plak hem altijd weer goed dicht en bezorg hem. Altijd, dat zweer ik. Alleen, soms lees ik er eentje, soms zijn het er ook twee.(pauze) Of drie. Vier kan ook. En vijf is geen uitzondering. Maar zelden meer dan zes, echt, u moet mij geloven! Alleen als ik mij echt te pletter verveel lees ik er zeven of acht. Ok, soms kan ik mij echt niet bedwingen en dan lees ik ze allemaal, allemaal. Dan ben ik niet te houden, en dan stort ik mij op die postzak en, och God, ik lees ze allemaal. Ik zie die postzak met al die brieven en dan scheur ik ze open als een hongerige wolf. Maar dus, werkelijk, aan niemand zeggen he, heus ik bestel ze achteraf altijd heel netjes. Alleen ben ik zo nieuwsgierig van aard. Ik kan er niks aan doen. ’t Is mijn natuur.

Maar die brieven dus. Kijk, ik weet dat het niet helemaal in orde is wat ik doe. En God in zijn wijsheid weet dat ik geprobeerd heb er mee te kappen. Elke dag, elke, dag zeg ik: Jelle, godverdomme jongen, concentreer je op je studies en zoek een andere bijverdienste.

Nee, dat is jouw brief niet, laat hem dicht, blijf er af en werk verder. Elke dag. Maar hebt u wel eens een brief in uw handen gehad? Wit als sneeuw, vederlicht, tenzij het een hele dikke is. Je kijkt er naar en dat begint te gloeien in je hand, ik zweer het je. Je kijkt er naar en je weet, daar zit wat in, daar zit een vel in en iemand heeft het beschreven. En je begint te denken: zou het een liefdesbrief zijn? Een huwelijkaanzoek? Of een man die aan zijn geliefde schrijft dat hij haar komt ontvoeren? Dat ze ’s nachts op hem moet wachten, in het park, bij het standbeeld van de onbekende soldaat? Of is het gewoon een kleinkind dat zijn grootvader gelukkige verjaardag wenst?’

De postbode raakt nu echt opgewonden als hij verder gaat:

‘Of een bandiet die de schuilplaats van een schat beschrijft. Of nee, correspondentie van terroristen die een aanslag willen plegen op de Tsaar. Als ik dáár achter zou komen, zou iedereen mij wel vergeven dat ik soms wel eens een briefje lees, ja toch? Dan word ik vast nog gedecoreerd ook. Misschien vragen ze mij dan van staatswege wel om alle post te controleren. Want wie weet wat mensen allemaal schrijven in die dingetjes. Dat weet toch niemand?’

Ik zie dat u het nog steeds niet helemaal snapt. Toegeven, het is vreemd, maar dat zijn kamelen ook als je ze voor het eerst ziet. Kijk, neem nou deze (pakt een brief, kijkt er even naar) Wilt u hem even vasthouden? Nou, zeg nu zelf? Wordt u niet op zijn minst een héél, klein beetje, een ietsepietsie nieuwsgierig om te lezen wat daar in staat? Nee, u hebt gelijk, ’t is verkeerd, weet u wat? We zullen hem terug in de zak stoppen. Zo is ’t beter, nee? Ja? Nee. Ja? Nee. Ja? Nee.’

De jongeman doet hem telkens bijna in de zak, maar haalt hem er op de laatste moment weer uit.

‘Liever van niet dan? Zullen we hem lezen? Eentje maar, goed? Ok, de laatste en dan nooit weer.’

Beste collega-dokter,

Dank je voor het exemplaar van ‘Aantekeningen van een jonge arts’ van de schrijver Bulgakov. Ik heb het boek goed ontvangen en ook gelezen, maar eerlijk gezegd vind ik er niks aan. Maar toch bedankt, want ik heb het goed ontvangen en het was ook wel mooi verpakt, dus ik dank je. Werkelijk attent van je om iets op het voorblad te schrijven, vooral waar je het hebt over de concurrentiestrijd om de beste punten waarin wij tijdens onze studententijd verwikkeld waren. Typisch jouw soort opmerkzaamheid om mij nog even aandachtig te maken op het feit dat ik op slechts één puntje strandde van een, om het zo te zeggen, toegangsticket tot de specialisatie van mijn keuze.

Helaas, ik had de verkeerde permutatiecode op het laatste examen en daar ging die wensdroom aan mijn neus voorbij en werd ik dus maar huisarts op het platteland. Mijn dagen bestaan uit oude mensen antibiotica voorschrijven en lijntrekkers buiten werken. De eerste zijn enkel tevreden als je ze straffe medicatie voorschrijft voor het minste pijntje en de tweede groep smeekt haast om ziektebriefjes om niet te moeten werken. En veel schuift het niet ook. Als er hen echt iets mankeert gaan ze naar het ziekenhuis in de stad, waar ze dokters hebben die tenminste wel een specialisatie afgerond hebben. Als ik er aan denk, sneuvelt er op een avond meer dan één fles wijn.

Maar wat leuk voor jou dat jij wél je dromen kan waarmaken, als plastisch chirurg. Op basis van de geldelijke verdienste is wel zo duidelijk wat de ware geneeskunde is. Maar goed, ik laat je. Ik heb van jou ook het boek Oblomov mogen ontvangen en dat is een boek waar ik mij tegenwoordig een heel stuk beter in kan vinden.

De groeten daar.

Je sehnsuchtige maat op de boerenbuiten,

Ilya

‘Hmm, dat was natuurlijk wel een heel kort briefje. Dat is zelfs nog niet de helft van een normale brief. Wat zeg ik? Zelfs geen kwartje. Ik weet niet hoe jullie er over denken, maar ik vind dat ik recht heb op nog één meer, nog eentje. Wat denken jullie? Och, foert, wie maak ik wat wijs? Ik lees ze toch allemaal en morgen is het van ‘t zelfde liedje.’

De postbode springt van het podium, scheurt nog een brief open en gaat hem op zijn gemak zitten lezen in een hoekje.

(wordt vervolgd)

17-02-2009 om 20:01 geschreven door Tederdraads  

Boelie stopt even met het masseren van de schouders van Maryam, drukt nog enkele dikke kussen op haar wangen en schiet dan naar voor om ook deze spreker de hand te schudden. Maryam grijpt naar de fles appelcider, zet die aan haar volle rode lippen en ledigt de helft ervan met enkele teugen. Daarna veegt ze stoer haar mond af aan haar mouw, met een onheilspellende blik in haar ogen, net brandende stukjes steenkool dat paar Perzische ogen.

De spreker wordt op zijn beurt enthousiast meegetroond naar het gezelschap. Hij stelt zichzelf voor als Jelle. Boelie vraagt hem hoe lang hij al postbode is, maar de jongeman bekent dat hij eigenlijk een doctorandus is die met zijn postronde wat hoopt bij te verdienen en op die manier ook wat onder de mensen wil komen. Hij wil niet eindigen als een duffe kamergeleerde.

 ‘Waarover gaat je doctoraat?’, vraagt Boelie geïnteresseerd.

‘Ik onderzoek de representatie van onze hoofdstad doorheen de kunst, meer bepaald tijdens de 15^de en 16^de eeuw.’

 ‘De hoofdstad? En waar ligt die?’

 ‘Op ongeveer vijf werst van hier.’

 ‘Vijf werst, wat is dat nu weer voor iets? Zo’n saaie boel hier. Allemaal rare tsjoempi’s’, zegt Maryam vlak voor ze de rest van de fles appelcider naar binnen slokt. ‘Hopla ad fundum’, roept ze vrolijk uit als de fles op tafel plaatst met een bons.

 ‘Da’s een oude Russische lengtemaat’, licht Boelie toe.

 ’Goed voor 1066,78 meter.’, krijgen we te horen van Pieter-Jan.

 ‘Kan die kwiet niet gewoon van kilometers spreken? En bestel nog eens wat appelcider, zodat er hier wat ambiance komt in deze oersaaie keet.’

 De serveerster breekt een nieuw krat appelcider aan, en geeft de flessen door over de toog heen. Boelie wenkt de serveerster en fluistert in haar oor, dat ze straks maar moet zeggen dat ze zonder appelcider zit, als Maryam om nog vraagt. ‘Als ze zat wordt, vrees ik voor de inboedel van je etablissement’, voegt hij nog toe.

 Het gezelschap dat nu nog aanzwelt door de komst van Jelle, verdiept zich in een gesprek over stadsaanzichten en wat je daaruit zou kunnen afleiden over de mentaliteit van een tijdperk.

 Boelie wil graag een greep uit de interessantste brieven lezen, die Jelle bestelt –met enige vertraging weliswaar, want enveloppen onopvallend terug dicht plakken is geen sinecure. Jelle geeft hem een pakje brieven van Amerikaanse soldaten uit Irak. Boelie springt bijna een gat in de lucht, deze jongen is amateurstrateeg en het fascineert hem dat het modernste leger ter wereld zich vast gereden heeft in een ontwikkelingsland.

 Jelle haalt nog een pakje boven. ‘Die zijn allemaal geschreven door ene Johan Anthierens. Die lezen zo prettig dat ik ze allemaal gekopieerd heb. Moordend scherpe pen heeft die kerel.’

 Willem is meteen geïnteresseerd en neemt het pakje dat vastgebonden is met een lintje enthousiast op schoot.

 Pieter-Jan heeft het wel gehad met kippenbouten en bestelt een vat Ice Tea Green dat hij leeg slurpt middels een reuzenriet.

 Benjamin vraagt Jelle of hij ook briefverkeer heeft van jonge koppels met alle mogelijke pikante beddelijke details er in vermeld. Jelle schudt voor hem een grote juten zak uit.

 Maryam is niet blij met de afgeweken aandacht van Boelie en slaat de soldatenbrieven uit zijn handen. Ze wil graag een grote schaal fruit om te doppen in lopende chocolade. Boelie vraagt na, maar de serveerster heeft op dit moment geen fruit in huis. In de boomgaard achter de herberg dragen de bomen natuurlijk massa’s veel fruit, vooral de kersentuin is prachtig, maar in dit weer gaat ze niet plukken.

 Maryam heeft alles gehoord en wisselt een blik uit met Boelie. Die weet hoe laat het is en vraagt de serveerster om een mandje.

 De herbergierster overhandigt hem een grote biezen mand met een handvat en vraagt: ‘U bent toch niet werkelijk van plan om…’

 Boelie knikt van ja en vraagt de weg naar de boomgaard. Maryam vraagt of hij een beetje kan voort maken, want haar chocolade begint al te smelten.

 ‘Ik zal mij haasten, mooiste’ en hij verdwijnt door een achterdeur. De ramen lichten weer op. Pieter-jan berekent de afstand van het onweer aan de hand van de tijdspannen tussen de flits en de donder. ‘Proximiteitsgewijs is dat pretty close’

 Enige tijd is het rustig. De pelgrims zijn in slaap, de dronken edelman slaapt zijn roes uit op de grond, terwijl zijn pestkoppen hem in de zij porren met een stok, maar als hij geen kik meer geeft, gaan ook zij een tukje doen.

 Ons gezelschap minus Boelie is ofwel verdiept in lectuur ofwel in gesprek ofwel, in het geval van Maryam, vol ongeduld aan het wachten.

 Pieter-Jan en Jelle hebben het over Jazz improvisaties, terwijl P-jay zich geregeld excuseert om zijn blaas te gaan ontdoen van verwerkte ice-tea. De serveerster houdt het voor bekeken en begint stilaan aan de opkuis. De herderin van eerder op de avond, zit aan een tafeltje en snottert dat het lieve lust is. ‘Mijn schaapjes, mijn arme witjes, buiten, in dit onweer.’

 Veel rust is de herberg echter niet gegund. De kast naast het podium zwaait open en daaruit springen nu Poesjkin en Gogol, elk gewapend met een shotgun en nu verkleed in ‘Butch Cassidy en the Sundance Kid’, de gelijkenis is duidelijk voor wie de film kent, maar toch ook weer niet feilloos, want beide dragen een bril en de ene heeft een lange paardenstaart.

 De jongeman met kort haar schreeuwt: ‘Ok, this is a robbery!’

 Zijn partner in crime, de grootste van de twee schreeuwt: ‘Any of you fucking pricks move, and I'll execute every motherfucking last one of you.’

 De twee kijken elkaar verwonderd aan, terwijl de ene zegt: ‘Damn, Randy, dat klinkt echt scary, dat had ik van jou niet verwacht.’

 Randy, formerly know as Gogol, trekt zijn schouders op en antwoordt: ‘Ik heb dat eens gezien in een film.’

 Pieter-Jan stelt zich recht, zegt plechtig: ‘Heren, peto verbum.’

 Waarop de twee overvallers in koor: ‘Peto watte?’

 ‘Ik bedoel, heren, ik had graag het woord gehad.’

 Hij mag spreken, gelasten de bandieten. ‘Wel, vergeef mij te interrumperen, maar is deze overval serieus of een act, net zo komisch als die van daar straks?’

 De overvallers benadrukken dat het hen menens is. ‘Komisch? Niks komisch!’ Iedereen moet met de handen op het hoofd tegen de muur gaan staan.

 Alle slaapdronken gasten klauteren overeind en stappen richting muur. Maryam foetert: ‘Tjsoempi’s, ons zo in de luren laten leggen door die twee bonenstaken. En waar is verdomme Boelie als je hem nodig hebt?’

 (wordt vervolg)

17-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads