Vandaag op het programma:

-gaan lopen (FAIL. Ik ben niet gaan lopen. Elke avond ga ik slapen met het voornemen om te gaan lopen zoals vroeger, maar ik ga niet en heb dan een liter koffie nodig om min of meer helder in mijn kop te worden.)

-Afspreken met de nieuwe persoon met mentale problemen die ik begeleid als vrijwilliger. Dat is goed verlopen. De discretie gebiedt dat ik daar verder niet veel kan over zeggen, maar ik heb het gevoel dat ik mij redelijk nuttig heb gemaakt vandaag.

-Kerstcadeaus kopen voor mijn Slowaakse schoonfamilie. Ik heb twee fonduesets voor chocoladefondue, een kilo of twee chocolade, een tamelijk elegante stolp om snoep in te bewaren, een uitbreiding van het gezelschapsspel kolonisten, drie sets met gerief om aan manicure, pedicure en wenkbrauwicure te doen, en nog wel wat dingen.

Ik ben te voet naar Aalst gegaan, ter lichte compensatie van het niet gaan lopen. En ik ben ook te voet teruggekeerd beladen met al die kerstcadeaus en een bescheiden berg cake en gebak voor mijn schizofrene tante die bij mij inwoont. Waarom ik per se moet vermelden dat mijn tante schizofreen is, weet ik niet. Misschien om terloops te verklaren waarom ze bij mij inwoont. Waarom ik haar een berg suikergoed lever? Omdat ik weer voor een tijd het land uit ben en anders zoekt ze het hele huis af op zoek naar complexe koolhydraten. Vandaar.

Daarna ben ik nog bij mijn grootvader gegaan die geen stap uit zijn bed meer kan zetten en ook nauwelijks nog beweegt, omdat die mens zich steendood verveelt en ik blijkbaar de enige in de familie ben die voor hem klassieke muziek kan opleggen. Wreedaardig moeilijk is dat, dus ik zet internet op mijn I-pad via mijn GSM en speel dan een half uur André Rieu voor hem. Ja, ik moet toch werkelijk een edele inborst hebben dat ik om iemand een plezier te doen een half uur naar André Rieu wil luisteren die ik Rieusachtig oninteressant vind.

Voorts heb ik nog geblogd in het Engels. Hetgeen mij iets meer lezers oplevert dan deze Nederlandstalige blog, want u, ja, u, bent zo ongeveer de enige persoon die dit leest. En, hoe voelt dat?

Wat heb ik verder nog uitgevreten vandaag? Ik heb een minimum aan gewichtsoefeningen gedaan om mijn iets meer dan gemiddeld ontwikkelde biceps te onderhouden, maar ook niet meer dan dat. Ik  heb al mijn regels voor het leven op de achterkant van een nutteloze poster geschreven. Ja, dat is de foto. Daar volgt ooit nog wel een gedetailleerde blog post over, maar dan eerder in het Engels, zodat het misschien ook eens iemand leest.

Wat nog? Wat nog? God, laat dit niet alles zijn wat ik vandaag gedaan heb. O ja, ik heb ook nog gemaild naar mijn jeugdvriend numero uno. Een van die vrienden die ik verloren heb aan de 9 to 5 wereld. En verder heb ik mijn hoofd allerlei dingen beraamd die mij meer connectie kunnen opleveren met mensen dan bloggen. Want bloggen, tenminste in de vorm dat ik dat doe, moet zo ongeveer de meest stupide vorm van contact leggen zijn sinds streaker tijdens een voetbalmatch.

That’s all folks, tenminste tot nu toe, want de nacht is nog zeer jong. En Nirvana knalt uit de boxen, meestal leidt dat nog wel eens tot iets.

Vanmorgen twijfelde ik over welk boek ik zou lezen. Een boek over de Amerikaanse Burgeroorlog of een boek over Gestalttherapie. Uiteindelijk is het Gestalttherapie geworden. Het is een dun boek, maar het lezen gaat traag, want elke zin lijkt mij essentieel.

Tussen door heb ik nog eens naar ‘Unleash the power within’ geluisterd van Anthony Robbins, mijn eigenste equivalent van wat andere mensen vinden bij de muziek van AC/DC, gok ik. Ook heb ik enkele lezingen bekeken van een therapeut die verschillende vormen van therapie kort uitlegt.

Voor de rest heb ik voor mijn grootouders gezorgd. Mijn grootvader kan zijn bed totaal niet meer uit en je moet hem alles brengen. Uit zichzelf doet hij bijna niets meer. Ik moet ook zijn eten voor hem snijden. Verstandelijk is hij vrij goed mee met de actualiteit, maar soms is hij in de war. Zo is hij er soms heel erg van overtuigd dat het ochtend is terwijl het al avond is. Mijn grootmoeder is nooit mee geweest met de actualiteit en bijzonder vergeetachtig. Ze vraagt voortdurend hetzelfde. Nochtans zou ik niet zeggen dat ze echt dementeert. Eerlijk gezegd denk ik dat ze nooit geleerd heeft om haar verstand te gebruiken. Mijn grootvader regelde altijd alles en zelf heeft ze altijd drie dingen gedaan: overdreven schoonmaken in huis, overdreven veel geld sparen en naar tv kijken. Er zit wel meer in haar dan er meestal naar boven komt. Ze heeft bijvoorbeeld een plagerig gevoel voor humor, op voorwaarde dat ze zich op haar gemak voelt. Eigenlijk is ze heel erg een kind van haar tijd. Geïndoctrineerd om een zo normaal en onopvallend mogelijk leven te leiden. Van haar verwachten dat ze van dat patroon zou losbreken, is niet echt eerlijk.

Mijn grootvader kijkt graag naar klassieke concerten. Die leg ik hem op via YouTube en mijn gsm (voor internet) en mijn I-pad (voor beeld). Dat wil wel zeggen dat ik dan zelf mijn gsm en mijn I-pad kwijt ben voor enkele uren, maar allez. Die mens heeft buiten eten, muziek en tv eigenlijk bijna niks meer. Hij zou het voor mij trouwens echt niet doen. En da’s ok. Ik weet dat hij het totaal niet zou doen voor mij, maar dat neemt niet weg dat ik het best plezant vind om hem een plezier te kunnen doen.

Misschien de belangrijkste observatie van de dag: als ik niet ga lopen (=joggen) heb ik een vreselijk slecht concentratievermogen en heb ik de neiging om meerdere dingen tegelijkertijd te doen, zoals opruimen of afwassen terwijl ik naar een audioboek luister en tussendoor ook met gewichten train). Dat heb ik niet als ik ga lopen. Toch ga ik niet lopen. Eigenlijk kan ik stellen dat ik een dag grotendeels verpruts als ik niet ‘s ochtends ga lopen. Lopen doet werkelijk wonderen voor mijn concentratievermogen. Ook kruipt er een ongedurigheid in mijn spieren en mijn gewrichten. Als ik niet loop, voelt mijn lijf stram en een beetje pijnlijk aan. Zoveel redenen om te gaan lopen en toch doe ik het niet. Dat moet iets zeer menselijks zijn: niet doen wat goed is voor u.

Maar dan wel in een eerder passief-agressieve vorm (uitleg volgt nog). Ik ben mijn aandachtszucht als ziekte beginnen beschouwen, iets dat mij afremt, een kanker, een tumor, een belemmering, een juk, een molensteen rond mijn dikke nek, een dwangbuis, een vorm van zelfcastratie.

Serieus, ik moet er echt mee stoppen, het maakt te veel kapot. Ge moet kunnen uw ding doen zonder te denken aan aandacht, zonder afhankelijk te zijn van aandacht die ge er voor krijgt, want anders gaat het mis en boet wat je aanbiedt heel erg in aan kwaliteit, het wordt iets zeer kunstmatig, steriel zelfs.

Die nood aan aandacht, wijst op een groot gemis, een verloren lopen, een niet weten wat doen met mijn talenten. Maar dat gemis valt eigenlijk niet in te vullen door aandacht te krijgen voor geschrijf.

Bovendien is wat ik doe vaak totaal niet origineel, veel te braaf of net krampachtig ‘stout’ en bijna boodschaploos. Ook ben ik niet flexibel in mijn zoektocht naar aandacht. Ik krijg nooit genoeg aandacht, maar ik zoek ook weinig naar nieuwe manieren om aandacht te krijgen. Mijn manier om aandacht te krijgen is nogal onnozel. Ik kwak dingen op een totaal onbekende blog.
En ik post elke dag iets op een site als ‘writehistory’. Die site heeft met zijn megalomane naam eigenlijk geen publiek meer. Het is een beetje een club voor bejaarden geworden die elkaar overstelpen met positieve, slijmerige feedback waar je eigenlijk zelden iets aan hebt. Toch post ik daar elke dag iets. Op zich is dat ok, het geeft routine. Maar iemand die op een slimme manier op zoek zou gaan naar aandacht, zou dat niet doen. Of zou het toch maar als een miniem onderdeel zien van een veel grotere campagne om die behoefte aan aandacht te bevredigen.

Er zijn nochtans opties. Ik zou veel meer toneel kunnen opvoeren, want dat levert meer aandacht op dan geschrijf gratuit op internet zetten en ik zou op zijn minst kunnen regelen dat ik publiceer op sites waar tenminste lezers passeren. Ik zou vlogs kunnen maken in plaats van blogs en die video’s kan ik op YouTube zetten. In plaats van in het Nederlands te schrijven, zou ik prioritair in het Engels kunnen schrijven. Nu schrijf ik nog prioritair in het Nederlands en dat terwijl mijn Engels eigenlijk beter klinkt, vlotter vloeit, dan mijn Nederlands. Ik klink ook optimistischer, energieker, minder egocentrisch in het Engels.

Dus waarom dan niet? Is het gebrek aan aandacht veiliger dan wél aandacht krijgen? Frustreer ik mezelf graag? Heb ik stiekem genoeg aan maar een beetje aandacht van enkele kenners? Ja, ik moet eerlijk zeggen: Als ik aandacht krijg, dan is het altijd van mensen die er verstand van hebben. Maar het is niet genoeg.

Waarom schrijf ik deze post nu?

Enkele redenen:

-ik ben het kotsbeu dat ik als een nerveuze tic tientallen keren per dag check hoeveel hits Verkrijt krijgt, hoeveel hits mijn blog krijgt, of ik nieuwe Twitter-‘volgers’ (ziek woord) heb en of er misschien iemand gereageerd heeft op dat geschrijf van mij.

-hoe meer ik schrijf in functie van aandacht hoe meer mijn schrijven in waarde zakt

-JimTV heeft ons voorzichtig laten merken dat we Verkrijt simpeler moeten maken als we op hun site willen blijven verschijnen. Maar ik merk nu toch weerstand. Ik wil Verkrijt niet veranderen puur om te kunnen blijven verschijnen op JimTV. Mijn artistieke partner gelukkig ook niet.

Aandacht krijgen, is wel degelijk een verslaving merk ik. Met dezelfde effecten:

-de dosis moet altijd groter, er is een enorm tendens naar gewenning

-je gaat jezelf in de uitverkoop zetten om je steeds stijgende behoefte te kunnen bevredigen

-het snijdt je af van de mensen in je omgeving, de mensen waarmee je werkelijk in contact komt

-je gaat in een zielig hoekje zitten met andere ‘gebruikers’ en afhankelijken

-je hele leven vernauwt tot het alleen nog dat is: die verslaving.

Dus genoeg. Ik heb Facebook gelukkig al enkele maanden geleden afgesloten. Maar ik merk nu dat ik Ersatzmiddelen zoek. Methadon voor mijn heroïne.

Ik moet ‘cold turkey’ gaan en mijn aandacht geven aan kwalitatieve dingen, niet aan een uiteindelijk leeg gegeven als ‘x aantal hits vandaag’. Want wat verandert er voor mij persoonlijk nu echt of er 100 hits zijn op een dag of 1000? Ik verlies alleen heel veel energie, mijn leven raakt gereduceerd tot een wachten op hits. Mijn gedrag raakt bepaald door aandacht krijgen. Ik vermijd plaatsen waarvan ik vermoed dat ik er niet in het centrum van de belangstelling zal staan. Op plekken waar ik niet in het centrum van de belangstelling sta, kruip ik helemaal in mijn schulp, dan wil ik verdwijnen, wil ik weg. Ja, ik moet ‘cold turkey’ gaan en mij dringend concentreren op geven, in plaats van nemen. Hoe ik dat concreet invul weet ik nog niet precies. Maar ik ga er vanuit dat ik dingen begin te doen, als ik mij loskoppel van aandachtszucht.

Als er nog mensen zijn die willen afkicken van hun aandachtszucht kunnen we misschien een support group oprichten, wat peinst ge?

Een driedaagse groepstherapie in een wel bijzonder intieme sfeer.

Wat moogt ge daar eigenlijk over zeggen? Zelfs als ge de namen van de andere deelnemers niet vermeldt, wat moet moogt ge er dan over zeggen? 11 mensen die binnen de muren van een klooster hun ziel eigenlijk in alle vertrouwen op tafel hebben gelegd. Moogt ge daar achteraf iets over schrijven?

Misschien als ge in algemeenheden schrijft.

Zou zo’n groep nu representatief zijn voor de mensen in onze samenleving?

Als dat zo is dan zijn er veel mensen die…

…gewrongen zitten in een job die ze eigenlijk niet graag doen.

…als kind hun grenzen bruut hebben zien overschreden worden door volwassenen die véél beter hadden moeten weten.

…willen communiceren met familieleden die om heel veel redenen, eigenlijk niet echt die communicatie ten volle kunnen aangaan.

…erg eenzaam zijn.

…hun ouders hebben willen gelukkig maken, maar daar niet in geslaagd zijn en wenen als ze beseffen dat dat ok is, dat dat niet hun taak was.

…ondanks veel leed, er toch nog altijd in slagen om zeer positieve bindingen aan te gaan met anderen. En dat maakt het zo schoon.

Die verhalen van 11 mensen hebben mij zeer geraakt. Ze dansen rond in mijn hoofd, de pijn ervan, maar ook de lessen, en ook de schoonheid. Die 11 mensen zijn kwetsbaar, omdat het gevoelige mensen zijn, mensen die geven om een ander.

Het ene verhaal blijft wat meer plakken dan het andere. De ene mens heeft onbewust meer lessen voor u dan een ander.

Er waren voor mij enkele personen die mij meer op enkele feiten drukten dan anderen.

Zo was er iemand die zich helemaal zo geen zorgen maakt over zaken als sociale zekerheid. Het is iemand die eigenlijk meer het leven leeft dat ik vroeger altijd predikte, vooral als kind. Iemand die een huis deelt met velen en absoluut niet in het klassieke huisje-boompje-tuintje-verhaal stapt. Dat is ergens confronterend, want zelf blijf ik wel vaak hangen in heel veel zorgen rond sociale zekerheid wat mij soms ook drijft tot orthodoxe keuzes waar ik toch zo tegen ben. Die persoon zal misschien mijn ongemak hebben opgemerkt als deze persoon in mijn buurt was. Langs deze weg dan sorry: het heeft niks met jou te maken, maar alles met een zelfverwijt en enkele van mijn angsten. Ook was je vrolijke uitstraling en lichte tred confronterend voor mij en ben je daardoor erg blijven plakken.

Ook was er iemand die zich meteen zo heel erg thuis voelde en zo ontspannen en ongedwongen in de groep zat, dat het eerst op mijn zenuwen werkte. Ook weer als spiegel. Want ik kom in zo’n groep en stop mij weg en reken uit wat ik moet doen om op een bepaald moment eindelijk -o de opluchting- alle aandacht op mij te kunnen vestigen. De berekende control freak extravert die tijdens zijn berekeningen nog als stille introvert overkomt. Dat ben ik. En als het mij dan niet zou lukken om veel aandacht naar mij toe te trekken, dan ben ik gewoon weg, want dan ervaar ik een donker, duistere overspoeling van falen. Zeer, mja, ik ga er geen uitspraak over doen: een zeer speciaal kantje van mij dat die persoon met zijn ontspannen, bijna huiselijke houding heel erg contrasteerde voor mij.

Ook was er iemand die voor een groot stuk mezelf was. Een dokter. Een helper, iemand die zich optrok aan anderen helpen. Iemand die zijn maatschappelijke rol als mantel kon aantrekken om naar buiten te stappen. Och jong, hoe vaak heb ik dat niet gedaan? Eén rol aangenomen en mij zo fier en gerust kunnen presenteren aan de wereld, zodat ik de rest van mij heerlijk onder de mat kon vegen. En dan dat verstand, dat bezig moet zijn, dat altijd bezig moet zijn, gelijk een spons die altijd honger heeft. Allemaal zeer spiegelend.

Ik zou nog voortgaan en zeggen wat ik allemaal geleerd heb, maar dan kom ik uit op een blogpost die veel te lang is voor het concentratievermogen van de digitale mens.

Alleszins: Ik kan iedereen een Gestalttherapiegroep van het IVC aanraden om met heel veel zaken in het reine te komen en duidelijk te weten hoe het nu verder moet.

Meer info vind je hier: http://www.ivc.be/nl/home/home.aspx