Boelie zit samen met Nico en Randy bij Skinny Joe, een broodmagere kerel die de hele dag door onafgebroken tabak kauwt, zenuwtics schijnt te verzamelen, voor de rest op zijn vrouw scheldt en nerveus zijn lopende zaken gadeslaat. Joe organiseert toernooien in gezelschapsspelen, hij ziet er op toe dat alles eerlijk verloopt en linkt spelers die ongeveer aan elkaar gewaagd zijn om zo de spanning te verzekeren.

Boelie heeft er al een spel Revolution opzitten, Nico en Randy zijn elk nog verwikkeld in een schaakpartij voor geld. In afwachting neemt Boelie hun post door. Dieter en Elke, die bij Frank op een plantage logeren, schrijven geregeld een briefje, maar Benjamin, die inwoont bij de zus van Frank in Steadville,  bombardeert hen wekelijks met minstens één dik epistel, waarin hij elk mogelijk detail uit zijn dagelijks leven lijkt te vermelden. Enkel Boelie leest zijn brieven nog aandachtig. De rest neemt genoegen met een korte samenvatting.

De wedstrijden gaan door in een overdekte steeg, vlak voor het huis van Joe. Die zet elke ochtend wat tafeltjes buiten. Zijn vrouw, een gezette jongedame met twee dikke vlechten en een aantrekkelijk gezicht, dat echter erg aan schoonheid inboet door de eeuwig trieste uitdrukking die uit haar grote waterige ogen spreekt. Haar ogen zouden in betere omstandigheden nochtans een sterke troef geweest zijn. Indringend blauw en dat voor een halfbloed. Zij loopt af en aan met thee, die in theorie gratis is. Joe heeft geen vergunning om een café uit te baten, dus mag hij geen drank verkopen, al zeker geen alcoholische. De walm die uit sommige theekoppen opstijgt, laat niets te raden over wat de inhoud betreft. Deze service is Joe’s excuus om zijn deel van 15 procent op alle inzet op te eisen. Cynthia biedt ook de drie jongens een kop aan, maar die weigeren beleefd. Ze weten maar al te goed dat Joe dat vergif zelf brouwt in zijn kelder. Boelie verwijst er naar als ‘Penny Royal tea’, het betere aborteermiddel voor de moedige doe-het-zelfster’

Randy heeft zijn blik gefixeerd op het schaakbord en denkt al goed vijf minuten na over zijn volgende zet. Zijn tegenstander wordt ongedurig en drinkt kop na kop van de thee. Een procedure die Boelie met een veelbetekende glimlach observeert. Nico ziet het ook en knipoogt naar zijn maat. Na drie koppen van dat brouwsel kan niemand nog helder denken.

Als Randy dan eindelijk een zet gedaan heeft, vraagt hij zonder op te kijken van het bord: ‘En wat schrijft onze Benjamin?’

Boelie bladert door de negen vellen papier om nog eens te verifiëren.

‘Hij heeft nogal te klagen over zijn leerlingen.’

‘Zijn ze stout?’, vraagt Nico.

‘Nee, ze zijn best braaf, ze zijn alleen in niets geïnteresseerd. Benjamin heeft een brief bijgesloten van zijn oudste leerlinge om te illustreren waar ze wél van wakker liggen. Moet je horen. Best wel erg eigenlijk.’

Hallo lieve Lucinda,

Hoe maak je het? Het spijt mij dat ik zo lang niet geschreven heb, maar ik heb het dan ook ongelofelijk druk. Met kerstmis in aantocht is het hier een gekkenhuis. Dus vergeef mij als ik soms even de draad kwijtraak, maar je verliest je hoofd hier gewoon. En er is nog zoveel te doen! Er moet nog eten gekocht worden en de koks moeten het nog deftig klaarmaken, want Jezus, zijn dat een stel niksnutten bij elkaar. Je mag al blij zijn als ze er in slagen 's ochtends een eitje voor je te bakken. Mathilde van de Coburns zei laatst ook al dat de slaven sinds de verschijning van dat boek en de hele hetze er rond  de laatste tijd nog zo moeilijk doen wat ze moeten doen.. En dat is er niet om gelogen, want bij de Coburns  zijn de portiers werkelijk een bende onbeschofteriken. Ze nemen je hoed nog geeneens aan. Die hetze rond dat boek snap ik trouwens niet. Ik heb er vijf pagina’s in gelezen en toen al weer opzij gelegd. Echt verschrikkelijk saai. Als ze de schrijfster straffen, dan liever omdat ze zo’n saai lor de wereld ingestuurd heeft.

Genoeg daarover, want ik wind mij zo al genoeg op. Om verder te gaan: er moeten nodig nieuwe tafelkleden gekocht worden, want wist je dat die dit jaar rood moeten zijn? Dat heeft Shirley, van de familie Sturgis  gezegd, en die kan het weten, want die is bij de gouverneur  zelf op bezoek geweest. Alleen hebben wij echt alle mogelijke tafelkleden in huis, in alle mogelijke kleuren, maar natuurlijk geen rode. Zou je niet gek worden? Dus die moeten zo snel mogelijk gekocht worden.

Volgende punt: de wijnen. Papa heeft een enorme wijnvoorraad aangelegd, maar dat is nog niks, hoe gaan we in godsnaam beslissen welke we nemen bij welke gang? Charles  zei dat we met witte moesten beginnen. Maar je kan toch helemaal niet met witte wijn beginnen op een avondfeest? En toch zeker niet als de tafelkleden al rood zijn. Dus zeg ik, consequent zijn en voor rood gaan. Maar nee, Charles  was niet akkoord, die kleine tiran wil natuurlijk witte. Papa was het gauw beu en nu drinken we bij de eerste gang rosé. Ik weet wel al zeker dat de buren zich daarover zullen vermaken.

 Een ellende, toch, een ellende! Goed, da's de wijn en we zullen het er mee doen. Dan, het bestek. Nemen we oma's oude zilver, of nemen we het nieuwe dat oom Oliver ons geschonken heeft, toen ie weer was uit Auburië. Ik zeg tegen mama: laat ons het nieuwe nemen, dat is eens wat anders. Was mama natuurlijk helemaal de put van in, zegt ze, helemaal over haar toeren: je oma draait zich om in haar graf! Dus dat wordt het oude. Ho, net komt Helen zeggen dat Mira niet van zin is aan tafel te komen, zogenaamd omdat ze haar blauwe jurk niet mag dragen, maar werkelijk alleen om mij te pesten, want zo is ze. Dus die blijft de hele avond op haar kamer zitten. Wat zullen de buren daar van zeggen? O , ik voel dat ik ga schelden of wenen of beide.

Kalm, kalm, Liza, alles komt goed. Volgende punt: vragen we de gasten eerst in de salon of gaan we maar gelijk aan tafel. Ik vind dat we maar beter meteen aan tafel kunnen gaan, want van al dat gepalaver in de salon krijg ik hoofdpijn, vooral als ze beginnen roken. En als Mathew Evans aan zijn verhaaltjes over zijn tijd in het leger begint, dan zijn we nog niet thuis. Om van Mildred Rogers  nog te zwijgen, want die valt dan vast in slaap en begint dan zo te snurken dat de ramen er gaan van trillen. Maar naar mij wil natuurlijk weer niemand luisteren. Nee, papa zegt dat het geen pas heeft om de mensen zomaar zonder boe of ba aan tafel te jagen. Dat je zo geen mensen ontvangt. Och, ik haat het. Dan, kleren. Wat zal ik nou dragen? Ik heb echt helemaal niks om te dragen. Al mijn jurken zijn zo saai. Mama wordt dol bij het minste decolleté. Zo'n kwezel. Ik zou mijn groene linten kunnen dragen en mijn amberkleurige japon, of denk je dat die meer bij een zonnewendefeest  passent? Zal ik mijn paarse jurk dragen met die karmozijnrode overgooier, die oom voor mij meegebracht heeft? Of denk je dat er dan te veel rood is? Ach, dat zo’n feest is me toch een kwelling! Leuk om op visite te gaan, maar om het zelf te organiseren? Zeker in dit gekkenhuis.

Juist, voor ik het vergeet, wist je al dat Fanny Burtows, de vrouw van de chef van politie en Emma Meigs, de vrouw van de kolonel, vlammende ruzie hebben? Echt waar, dat was me een gedoe! Je gelooft je oren niet. Fanny was op visite gegaan bij Emma om thee te drinken, zoals ze vaak doen. Nou zijn ze in gesprek en dan flapt Fanny er uit dat haar servies toch mooier is dan dat van Emma. Waarop Emma zegt dat ze gewoon jaloers is, omdat zij van haar man altijd veel duurdere kleren, dan Fanny. En toen heeft Fanny gezegd dat haar man tenminste eerlijk werkt voor zijn boterham. Toen wilde Emma natuurlijk weten wat ze daarmee wel wou insinueren.

Nou, toen zei Fanny dat Emma's man zich rijk pikt en in wel twintig schandalen tegelijk verwikkeld zit. En toen heeft Emma een theekopje stuk geslagen op Fanny's hoofd. Sindsdien spreken ze niet meer tegen elkaar. Dat komt er ook nog eens bij. Want welke van de twee zullen we uitnodigen? Je kan ze toch niet beiden vragen, want dan heb je de gasten meteen verdeeld in twee kampen want iedereen heeft ondertussen natuurlijk al partij gekozen, en als je er maar één vraagt heb je ook heibel.

Stel nou dat we alleen Emma  vragen met haar man. Dan weet je al zeker dat Theresa, de vrouw van Gustav, de tapijtenhandelaar afzegt, want dat is de beste vriendin van Rmma. En als je alleen Fanny vraagt dan kan je wel vergeten dat de vrouw van de rechter komt, want die is daar kind aan huis. Een dilemma! Mama vindt dat we ze maar beide moeten vragen en hopen dat ze alle twee afzeggen. Alsof dat ooit gebeurt! Lucinda, lieverd, schrijf mij alsjeblieft hoe het er aan toe gaat daar bij jou, want hier moet je wel compleet zwakzinnig worden!

O ja, wist je wat ik van papa gekregen heb voor mijn verjaardag? Een pony met bijpassende koets! Goed he? En ik mag zelf mijn koetsier uitkiezen! Als je komt, moeten we maar een ritje maken. Nou, ik laat je.

Liefs,

Je vriendin Liza.

Ps Geloof jij trouwens dat er oorlog komt? Ik geloof van niet. Maar ik hoop wel dat we een onafhankelijk land worden. Dat is weer eens wat anders. Papa denkt er over om dan in de politiek te gaan. Maar o, laat ik je daar maar niet mee vervelen! Daag!

Boelie vouwt de brief dicht.

‘Dat is nou eens een typevoorbeeld van de mentaliteit die mijn Maryam zo veracht.’

Randy vindt de inhoud inderdaad opvallend leeghoofdig, maar keurt wat hun vriend doet ook niet goed.

‘Dus Benjamin pakt zo maar brieven af van zijn leerlingen en stuurt ze zelf rond?’

‘Klaarblijkelijk was ze de brief aan het overschrijven tijdens zijn les. Van elke brief die ze stuurt, bewaart ze een kopie voor zichzelf.’

‘Lang leve email toch maar’, zegt Nico. Daarna zwijgen de jongens. Hun tegenstanders vragen om stilte, ze worden nerveus van al dat getater in een taaltje dat ze niet eens kunnen verstaan.

Boelie wil de brief wegstoppen, maar net op dat moment valt er iemand onstuimig rond zijn nek. Als hij omkijkt, voelt hij meteen een dikke kus op zijn lippen landen.

‘Waar bleven jullie zo lang?’

Maryam heeft het te druk met kussen om antwoord te geven op de vraag van haar Boelie. Pieter-Jan neemt over.

‘Er was weer zo’n parade, de hele hoofdstraat zat muurvast.’

‘O jee’, zuchten Randy en Nico verveeld.

‘Hebben jullie al veel kunnen winnen vandaag?’, vraagt Maryam.

Randy draait zich naar haar toe, vist iets op uit zijn binnenzak en toont haar met een opzettelijk karikaturale glimlach de winst van de voormiddag: een brede waaier bankbiljetten.

‘Randy, stop dat weg, loop daar niet zo mee te koop, dat is gevaarlijk’, sist het meisje op luide fluistertoon.

Daarna valt haar oog op de brief in Boelie’s handen. ‘O heeft Benjamin weer een turf geschreven?’ Boelie knikt. ‘Is er ook een brief van Dieter en Elke die wil ik wel lezen?’

Boelie overhandigt haar een ongeopende enveloppe, die Maryam voorzichtig openscheurt met nagel van haar wijsvinger. ‘Rrrrr, mooi rood gelakt’, merkt Boelie op, terwijl hij in een ronde cirkel over haar achterwerk wrijft. Maryam, wijst hem op haar typische manier terecht voor zijn publieke avances, door langgerekt zijn naam te laten rollen. Boelie wrijft onverstoord verder.

‘O nee’, roept Maryam uit, als ze hooguit een halve pagina ver is.

‘Wat?’, vraagt Pieter-Jan die gebogen staat over het schaakbord van Randy’s partij.

‘Ze hebben een aanslag gepleegd op Frank.’

(wordt vervolgd)

25-04-2009 om 21:11 geschreven door Tederdraads  

Mei 1859

Maryam en Pieter-Jan lopen over Goldsmith Boulevard. Ze komen net terug van de les. Pieter-Jan is niet echt lovend over de prof, die niet voor niets de bijnaam, ‘Tom Fool’ draagt.

‘Heb je die kerel nu horen tekeer gaan tegen de ‘nieuwe’ theorie dat ziektes verspreid worden door onzichtbare organismen? De mensen hier hebben een enorm temperament, maar ze gebruiken hun energie om de verkeerde dingen te verdedigen.’

Maryam haalt haar schouders op. Ze volgt nu al bijna twee jaar geneeskunde aan ‘The Southern University of Medicine’ en heeft op vlak van onwetendheid en vooroordelen al heel wat meegemaakt. Zeker als enig meisje in een klas van meer dan 150 studenten.

‘Met zo iemand valt niet te discussiëren. Een vent die er trots op is dat in zijn hele carrière als chirurg nog niet één keer zijn operatieschort heeft laten wassen. Shit man, als je hier ziek valt, maak je enkel kans om te overleven als je uit de handen van een dokter blijft.’

Pieter-Jan wuift naar enkele voorbijgaande meisjes. Elk vergezeld van een slavin die als chaperonne fungeert. Hun overdreven vrolijkheid staat in schril contrast met de expressieloze gezichten van hun personeel. Ze paraderen parmantig door de straten, met hun neus in de wind en gaan erg aanrakerig met elkaar om. Maryam keurt hen geen blik waardig, maar vanuit haar ooghoeken ziet ze toch hoe de dwaze geiten, zoals ze hen onveranderlijk bestempelt, aan het fluisteren en giechelen slaan, van zodra ze haar opmerken.

‘Is dat niet een nichtje van Frank?’, vraagt Pieter-Jan, die de meisjes als ze voorbij zijn, ongegeneerd nastaart.

Maryam blijft strak voor zich uitkijken en wandelt traag en onaangedaan verder.

‘Welke bedoel je?’

‘Die ene met de gele schoenen.’

Pieter-Jan kijkt zijn vriendin aan en glimlacht als hij ziet hoe ostentatief ze met haar ogen rolt.

‘Dat is de ergste. Dat onnozel schaap waant zich de godin van de schoonheid of zoiets, geloof ik. En dat heeft niet eens één aanbidder.’

‘Oei’, reageert Pieter-Jan,’ nochtans is het in de hogere kringen sociaal wenselijk om toch minstens een stuk of drie smachtende aanbidders te hebben.’

‘Ze mag dan een schare vrouwelijke fans hebben die haar hoofd op hol brengen met de meest overdreven complimenten, maar volgens Frank is er wel geen enkele jongen die haar het hof maakt.’

Pieter-Jan lacht. ‘Ik kan al raden wat die vriendinnen haar wijs maken. Dat ze mannen afschrikt door haar schoonheid en dat ze haar niet eens durven benaderen.’

‘Dat was meteen de reactie van mijn Boelie ook. En ze gelooft het zelf, dat is het ergste.’

Maryam merkt hoe de trottoirs nu opvallend snel vol mensen stromen. Uit alle huizen verschijnen nieuwsgierig kijkende mensen, uit de ramen hangen kinderen, die met vlaggetjes zwaaien. Een koppel dat voor de twee geneeskundestudenten wandelt, draait zich abrupt om en haast zich weg. Maryam hoort de man tegen zijn vrouw zeggen: ‘O nee, daar heb je weer zo’n bende van die idioten. Die waterkop van een Vance heeft ook geen sikkepit autoriteit.’

Maryam heeft zo’n soort klachten al vaker gehoord. Seymour Vance is de burgemeester van Carlston, hun nieuwe verblijfplaats. Officieel verbiedt hij demonstraties als deze, maar in de praktijk laat hij maar begaan.

‘Ah, hoor daar’, zegt Pieter-Jan opgewekt, ‘weer zo’n stel secessionisten’

Maryam zucht. Die heethoofden die ijveren voor de onafhankelijkheid van het zuiden, maken haar bang. Ze doen haar denken aan de domme extremisten uit haar oude wereld. Pieter-Jan neuriet ondertussen het overbekende deuntje mee dat de demonstratie onvermijdelijk begeleidt. Het kersverse Zuidelijke volkslied hoor je tegenwoordig elke dag, nergens ontsnap je er nog aan. Het behoort tot het vaste repertoire van elke caféband.

‘Je moet ze wel meegeven dat ze een levendig muziekje hebben gekozen voor hun zaak.’

Maryam is niet overtuigd en heeft andere zorgen. De straat zit nu potdicht, alle verkeer is tot stilstand gekomen. ‘We gaan een omweg moeten maken als we tot bij mijn Boelie willen raken.’

‘Of we kunnen wachten tot de stoet voorbij is.’

Maryam draait zich al om.

‘O nee, daar heb ik geen zin in. Als je er zo één gezien hebt, heb je ze allemaal gezien.’

De twee keren terug en wringen zich door de massa, de eerste zijstraat die ze tegenkomen slaan ze in. Als ze pas om de hoek zijn, zien ze hoe vier mannen gewapend met zware houten knuppels een deur van een huis intrappen en zonder de minste aarzeling naar binnen gaan. Een menigte vrouwen en kinderen blijft buiten staan en schreeuwt aanmoedigingen.

‘Wat krijgen we nou?’, vraagt Maryam verontwaardigd.

Pieter-Jan wijst gewoon omhoog, naar het balkon van het huis en dat volstaat als antwoord. Over de reling van het balkon is de nationale vlag gedrapeerd. Blijkbaar wil de eigenaar van het huis, zijn anti-secessie gevoelens uiten, maar dat wordt hem niet in dank afgenomen. De gewapende mannen sleuren hem naar buiten en leveren hem uit aan de vrouwen die als een vlucht aasgieren op hem toeschieten om hem te bedekken met pek en veren. Zelfs de kinderen spuwen naar hem en werpen steentjes naar zijn hoofd.

Maryam duwt haar stapel cursussen in armen van haar maat en vliegt dan naar een vrouw die met een grote kwast het gezicht van de man insmeert. Ze duwt haar opzij en tiert luid: ‘Wel eens gehoord van vrije meningsuiting?’

Alle vrouwen verstillen als stenen zuilen en gapen haar stomverbaasd aan. Het slachtoffer maakt van de gelegenheid gebruik om er vanonder te muizen. Het kringetje vrouwen weet even niet wat gezegd, tot er eentje is die Maryam herkent.

‘Dat is dat manwijf dat dokter wil worden!’, proest er eentje uit.

Er volgt luid gelach. Ze kijken haar aan alsof ze het grootste stuk vuil is dat de vrouwen ooit gezien hebben in hun leven. ‘Je kunt al raden hoe ze haar patiënten zal genezen.’

Maryam briest, maar Pieter-Jan sleurt haar mee, voorbij de groep. Terwijl ze zich laat meenemen, zegt ze rustig, maar recht uit haar hart: ‘Jullie zijn zo, zo heel erg, dóm.’

Eentje reageert: ‘Een hoer die zich voordoet als dokter. Slim bekeken natuurlijk. Spijtig dat zoiets zo doorzichtig is.’

‘Misschien kon ze geen klanten versieren op een normale manier’, lacht er een andere.

Een vrouw die voor dokter studeert vinden ze in deze wereld scandaleus. Volgens een rare gedachtekronkel is elke verpleegster of dokteres per definitie een vrouw van lichte zeden. Een deftige vrouw zou nooit een job zoeken die haar zo nauw in contact brengt met wildvreemde mannen.

Op het einde van de straat blikt Pieter-Jan nog één keer achterom. Maryam zegt geen woord meer en is in zichzelf teruggetrokken. ‘Hmm’, zegt hij, ‘die man heeft blijkbaar zijn conclusies getrokken. Zijn balkon ziet er opeens opvallend naakt uit.’ De vlag is inderdaad verdwenen.

‘Gaat het een beetje?’, vraagt hij aan zijn kokende vriendin.

Weer haalt ze haar schouders op en met een uitgestreken gezicht zegt ze: ‘Ik hoop gewoon dat die dwazen hun zin krijgen met hun o zo geliefde afscheidingsplannen. Eens zien hoe lang ze dan nog lachen.’

Pieter-Jan geeft haar een stevige arm en versnelt zijn pas. Hij denkt aan die grappige cartoon met die boom, in die Noordelijke krant. De boom stelt de hele natie voor, op een hoge zijtak zitten enkele lekkerbekkende mannen die de tak waarop ze zitten ongeduldig afzagen. Ze zitten op de kant van de tak die zal neerstorten en op de tak staat geschreven: secessie.

(wordt vervolgd)

25-04-2009 om 14:44 geschreven door Tederdraads  

Een groepje dinks zit in een hoekje ‘dolken, dieven en ridders’ te spelen, een spel waarbij het de bedoeling is om met vijf dobbelstenen de hoogste combinaties te gooien. Je gooit twee keer en na je eerste worp kies je zelf met hoeveel dobbelstenen je hergooit. Alleen het resultaat van je tweede worp telt. Het spelletje is razend populair in New Burbon, in alle lagen van de bevolkingen. Er zijn gevallen bekend van rijke grootgrondbezitters die hun hele fortuin er doorjagen en daarna dienst nemen in het leger of voor een vernederend baantje nemen als opzichter op een plantage van een buur.

Dinks spelen zelden voor geld, want dat hebben ze niet. De landslaven spelen meestal voor karweien. Een slaaf die veel geluk heeft in het spel, kan er voor zorgen dat hij voor lange tijd naast zijn vaste dagtaak geen vervelende karweitjes meer moet opknappen. Spelers die het geluk tegenzit en van geen ophouden weten, kunnen zich zo beladen met extra werk dat ze wekenlang maar vier uur slaap per nacht halen. Gelukkig is de solidariteit onder de slaven groot genoeg om medeslaven op tijd te doen stoppen voor ze een gokschuld verzamelen van maanden karweien.

Deze dinks, die aan een half vermolmd tafeltje zitten, behoren tot die 100 000 uitzonderingen die in vrijheid leven, maar ook zij dobbelen niet om geld. Ze vinden het grappig om te spelen om uitdagingen. De verliezers moeten gekke opdrachten uitvoeren. Dat varieert van in het holst van de nacht de items op een absurd boodschappenlijstje aanslepen tot, levensgevaarlijk eigenlijk, naar een blanke vrouw knipogen. Het spel verloopt zonder dat er één woord valt, de spelers concentreren zich op het resultaat, iemand houdt nauwgezet de stand bij. Tot er eentje opstaat en luid snauwt:

‘Ik ruik nog liever aan de kont van een oude, verlepte hoer, die net een scheet laat waar soep bij is, dan dat ik ooit nog tegen jou speel, Harlem. De duivel zelf heeft je handen gekust’

‘Wat scheelt er?’, roept Marly vanachter zijn bar. Het is al na sluitingstijd, maar de vaste klanten mogen blijven tot na de opkuis. De barman vindt het wel fijn zo. Alleen is maar alleen en terwijl hij de boel weer netjes legt, hoort hij graag het gemoedelijke kabaal van het vaste cliënteel. Hij vraagt zich wel af waar zijn meester uithangt, want die blijft uitzonderlijk lang weg vannacht. Toen Marly hem vroeg waar hij heen ging, zei Duro op typisch geheimzinnige toon: ‘Naar de maan kraaien met een tong.’ Daaruit wist Marly wel genoeg, Duro had een afspraak met een van zijn spionnen, ‘tongen’, in het taaltje van zijn baas. Duro is een vrije dink, die ijvert voor de afschaffing van de slavernij en de vooruitgang van zijn ras, maar Duro zou Duro niet zijn als hij, tot het zover was, niet zelf gebruikmaakte van ‘het noodzakelijke kwaad’. Marly merkt er zelf weinig van en is waarschijnlijk één van de best verzorgde slaven in het hele zuiden, maar dat neemt niet weg, dat Duro hem wettelijk bezit. ‘Voorlopig is onze regeling wel zo handig. Dat vermijdt dat je gekke dingen uithaalt,’ is Duro’s uitleg als Marly vraagt of hij niet gewoon zijn vrijheid kan krijgen, als zijn meester dan toch zo gekant is tegen slavernij. Duro heeft dan ook meer iets tegen blanken dan tegen slavernij. En in de wet is er niets dat vrije dinks belet om zelf slaven te hebben. In theorie kan het zelfs dat een slaaf zelf een slaaf bezit.

Pux, de gedrongen jongeman, die net kwaad is opgesprongen, loopt op Marly af. ‘Beste vent, schenk me nog eens één van die cocktails van jou uit. Zo eentje waarvan je oren dubbel plooien en je neusharen uitvallen.’

‘Sorry, Pux, de bar is dicht. Als Duro er niet is, blijft alles onder de kurk.’

Pux laat zich niet zo makkelijk afschepen. ‘Ach, kom toe, wat geeft een klein drupje? Duro is rijk genoeg. Verdomme, een dink die er zelf dinks op na houdt, hoe vaak hoor je dat? Kom toe nou, ik heb net hard verloren van Harlem. Ik moet veertien dagen lang elke avond zijn schoenen blinken, hem ’s ochtends wekken en zijn bed opmaken. Heb dan verdorie toch een klein beetje medelijden.’

Marly is onverbiddelijk en dan wordt Pux gemeen: ‘Is het dan toch waar wat ze zeggen, hebben slaven dan werkelijk geen gevoelens?’

Op dat moment zwaait de deur van de bar open. Als Pux Duro opmerkt, fluistert hij tegen Marly: ‘Kom nou, Marly, braaf opzitten en pootje geven, baasje is terug. Baasje boos zijn, hoor. Kom, geef braaf een kopje dan krijg je een suikerklontje.’ Daarna hijgt hij overdreven als een hond. Als hij ziet dat Duro recht op hem afstormt, krimpt hij ineen. De baas stopt pas pal voor hem, met zijn ogen op vijf centimeter van de bange ogen van Pux. Duro laat twee tonnen die hij onder zijn armen draagt, vallen en geeft Pux een klap in zijn gezicht. ‘Weer verloren, hé? Werk je hoerengeluk uit op een ander, gesnopen mestdinkje?’ Pux wrijft hard over zijn wang, niet omdat het zo’n erge pijn doet, maar om niet nog erger uit te lokken. ‘En grijp nou zo’n ton en doe zoals ik. Marly, ga jij naar boven en grijp al onze spullen bij elkaar.’

Marly twijfelt een moment maar doet dan wat hem gevraagd is. De anderen, Pux, en Harlem en Jubs, in de hoek, staren Duro met grote ogen na, terwijl hij door de bar rent en de inhoud van zijn ton overal achterlaat. Na nog eens een kwaad commando, volgt Pux zijn voorbeeld. Duro maant hem aan om het goed te verspreiden. ‘Buiten staan nog twee tonnen, behelp je’, zegt hij tegen de anderen. Als er vier tonnen zijn uitgegoten, volgt de rest van de bevelen. ‘Harlem, Pux en Jubs, waarschuw de rest van de bende, haal je spullen, we verzamelen bij Laïla en Latifa. Zorg dat Misty en Hope er ook zijn. Iedereen gaat mee.’Harlem wil weten waarheen dan wel. ‘Dat krijgen jullie later wel te horen, het belangrijkste is dat we nu snel tewerk gaan.’

Duro loopt naar boven om Marly te helpen met de bagage en ook de rest schiet er vandoor. Marly en zijn meester dragen twee zware koffers naar buiten, veilig naar de overkant van de straat. Duro wandelt rustig terug, werpt nog een laatste onderzoekende blik naar binnen, tast dan in zijn binnenzak en strijkt een lucifer af langs de houten gevel. Marly die zijn baas gadeslaat trappelt ongedurig ter plaatste, hij weet niet of hij Duro nu moet tegenhouden of niet. Zijn meester gedraagt zich als een krankzinnige. Marly wil toeschieten, maar dan is het al te laat. De lucifer suist naar binnen. Het lijkt wel of er een fikse wind opsteekt, een gele golf deint uit en ‘Salem’s Haven’ verandert in een woeste vlammenzee. Marly dwingt zichzelf om praktisch te denken. ‘Hoe krijgen we die zware koffers bij de La-la’s?’ Duro schijnt te weten wat hij doet. ‘Maak je maar geen zorgen. Ik heb voor vervoer gezorgd. Carlice komt ons oppikken.’

Inderdaad komt er van op hoek een open koets aangereden, voorgetrokken door twee kleine, maar snelle paarden. Zwart maar met een witte vlek op hun nek. Die vlekken fungeren in de donkere nacht als een soort oplichtende bakens. Op de bok van de koets, trekt een jonge vrouw met een vastbesloten, grimmige trek op haar gezicht, de paarden ruw tot stilstand. Duro en zij begroeten elkaar kort met een knikje. Vlug laden de meester en zijn slaaf de koffers in en weg zijn ze. Marly merkt hoe ze tijdens de rit andere dinks voorbijsteken, die een opgerold vloerkleed met zich mee zeulen, waarin waarschijnlijk al hun bezittingen zitten. Ze rennen als ratten die een zinkend schip verlaten, maar als ze hun leider onbeweeglijk zien zitten in de koets, vertragen ze en vallen hun stemmen stil. ‘Is de grote afrekening begonnen?’, vraagt Marly verschrikt. ‘Kuisen ze Freedmen’s Quarter op?’

Zijn baas kijkt star voor zich uit. ‘Veel meer dan dat. De hele wereld zoals je die nu kent, staat op het punt om grondig te veranderen. Bid samen met mij dat ik binnenkort wettelijk verplicht ben om je de vrijheid te schenken.’

Marly kijkt nog eens goed naar de vluchtelingen en voelt zich helemaal warm worden. Hij heeft zich niet meer zo gevoeld, sinds Duro hem kocht van zijn vorige meester.

(wordt vervolgd)

21-04-2009 om 13:03 geschreven door Tederdraads