Om te beginnen met een understatement: het is een flauwe show. Een van mijn vele guilty bitterzoete pleasures, met nadruk op bitter, want die show is echt slecht. Het hoofdpersonage kijkt afwisselend extreem bezorgd, in distress, ofwel overdreven gelukzalig alsof viagra voor vrouwen uitgevonden is en tien keer zo potent is als een speedball. Als MILF vind ik haar best aantrekkelijk, dus ik kijk. En 't gaat toch over cowboys en indianen en ik ben een kleine jongen van een jaar of zes.

Anyway, de serie was zeer populair op het Amerikaanse platteland. Niet onlogisch voor een serie die zich op den boeren buiten afspeelt. De sterkte was meteen ook de zwakte. De serie werd afgeschaft. Programma's zijn er alleen om kijkers te lokken, zodat die reclameblokken tussen de progamma's door kunnen slikken.

Dat vermoedt iedereen als kind al: dat tv een blok reclame is dat opgesneden wordt met stukjes programma's tussen. Wel, het is dus echt zo. De serie werd afgeschaft, want plattelandsvolk is niet interessant voor adverteerders. Die boeren die kopen niet genoeg. Geen advertenties, geen shows. Nèh, zo simpel gaat dat.

Dus bedenk: de krant die ge leest, het magazine dat ge leest, ge leest dat alleen, omdat gij het product zijt. De makers van dat blad hebben u verkocht aan adverteerders. En als u een lezende plattelandsmens bent, hebt ge chance als ge dezelfde interesses hebt als stadsmensen, want voor u op den boeren buiten maken ze niks. Tenzij, tenzij dus, er enkele slimmeriken zich puur op u richten en adverteerders tevreden stellen die puur dingen verkopen die alleen op 't platteland gekocht worden. Dat heten ze dan nichemarketing. Maar in de regel: adverteerders zijn niet geïnteresseerd in plattelandsvolk. Ook niet in oudere mensen. Ook niet zozeer in vrouwen. En ook niet in mindervaliden of lesbische vrouwen. Ook niet in mijn schizofrene tante. Ook niet in mij trouwens, ik verdien te weinig en ik vertoon een anarchistisch koopgedrag, als ik er reclame van gezien heb, koop ik het opzettelijk niet. Mannelijke homokoppels blijken wel interessant, want mannen verdienen helaas nog altijd meer dan vrouwen, en zo'n homokoppel verdient dus een pak meer dan een heterokoppel en nog veel meer dan een lesbokoppel. Adverteren naar homo's toe is interessant. Landen waar veel homofobie is zullen dus logischerwijze ook zeer domme adverteerders hebben. Ik heb goede hoop voor de homobeweging. De geldzucht van adverteerders zal wel winnen. En zo zit er een mooie kant aan alles. Ook aan die snertvervelende reclame. Het enige wat ik verder irritant vind aan de reclamewereld, is dat ik er niet in zit en geen miljoenen schep met slogans als '12 meter zout'

Enig idee wat die slogan moet aanprijzen? CHIPS. Een camion vol chips. 12 meter lang. Dat doet zeer. Dat iemand rijk is geworden met zo'n prulslogan.

Poen pakken. Toen ze dat vak op school gaven, was ik aan 't staren naar een mooi meisje twee banken van mij verwijderd. Ze is nu een succesvol architecte. Als ze mij passeert, ik te voet, zij in haar dikke sjees, dan zwaait ze enthousiast. Mijn doffe staar met waanhoop bedreigt haar nu minder, dan mijn bronstige staar met kwijl, tien jaar geleden.Vooral omdat haar sjees ontworpen is om overstekende koeien op te scheppen alsof het zwartwitte pluisjes waren. Zo'n plattelandsproduct dat gemarket werd naar stadsmensen toe.

22-11-2012 om 20:38 geschreven door Tederdraads  

Het hoeft nergens op te slaan, er is geen hond die het leest, het wordt niet gepubliceerd, komt niet in de krant, en deze blog staat niet op mijn CV.

Het minste wat ik kan doen, is de boeken recenseren. Van mijn kant ook trouw aan mijn woord, ben ik al begonnen in ‘Vrouwen’. Als Fons Burger denkt dat hij met een recensie van mijn pen doorbreekt in de Vlaamse boekenmarkt, dan toch twee bedenkingen:

-Fons Burger dicht mij mogelijks een invloed toe, die ik alleen in mijn dromen heb

-de Vlaamse boekenmarkt staat alleen open voor kookboeken, irritante Bekende Vlamingen, hoe irritanter, hoe meer verkoop en zeer eventueel voor romans die zwaar opgeklopt worden in onze kwaliteitskranten (bij gebrek aan beter) De Morgen en De Standaard.

Ik zal de boeken netjes lezen en recenseren. Ja, ik ben zo’n geweldig onpraktische recensent die boeken eerst van A tot Z leest voor hij een recensie schrijft. Misschien heeft Fons Burger dat intuïtief aangevoeld. Fons is schorpioen, die zijn zeer intuïtief. Vooral naar andere watertekens toe, zoals ik, Vissen.

Op de achterflap alvast alarm als ik de commentaar vind van niemand minder dan… H.B. uit Gent:

“Gelezen en goedgekeurd. Het is een prettige combinatie van Jan Cremer, Charles Bukowski en Arthur Schopenhauer.”

(H.B, auteur)

H.B. uit Gent achtervolgt mij. Niet dat hij zich daar bewust van is. Ik heb het hem nooit verteld. H.B. uit Gent is Weegschaal. Als er nu een sterrenbeeld is waar ik meestal niet mee door dezelfde deur kan, dan zijn het Weegschalen. D.V. ergens in Wallonië is ook Weegschaal. Arthur Schopenhauer is trouwens Vissen. Dit is info die er voor u, lezer, totaal niet toe doet. Rechts van de pagina vindt u een balkje om omlaag te scrollen.

‘Ik, Jan Cremer’ van Jan Cremer is de tweede roman die ik in mijn leven gelezen heb. De eerste was ‘de bende van Jan De Lichte’, van Louis Paul Boon, waar ik mij overigens geen letter kan van herinneren. Louis Paul Boon is trouwens ook Vissen, waarmee ik niets wil zeggen. Jan Cremer heeft dezelfde verjaardag als Hitler, waarmee ik nog minder wil zeggen

Ik wil vooral zeggen: ik wacht tot de redactievergadering begint en ben blij dat iemand zo goed is om mij twee gratis boeken helemaal uit Nederland te versturen. Het minste wat ik kan doen, is die boeken recensereren en promoten, want het beetje zakenman in mij gaat kapot van de zenuwen bij de gedachte dat investeringen niet zouden renderen. Bij mijn eerstvolgende optreden in de Laatste Show (al is het qua marketing beter om mee te doen in ‘de slimste mens’) zal ik een T-shirt dragen met de cover van ‘Vrouwen’. Als bedankje naar Fons toe, een intrigerend man, die ik nooit ontmoet heb, maar ook gewoon omdat ik de cover mooi vind. Hier op de redactie dook mijn charmantste collega reeds naar het boek, een collega die science-fiction verhalen schrijft met een interessante kijk op seksualiteit. ‘Tu lis ça pour les comprendre?’

Ja, zei ik, maar het echte antwoord is: ik lees dat om te achterhalen hoe ik zelf een boek kan schrijven en gepubliceerd kan krijgen. Over vrouwen. En dan stuur ik gratis recensie-exemplaren naar chocoschrijvers (een woord dat dat daar niet bestaat) in Nederland, want ik heb liever een recensie in NRC of De Volkskrant dan in de Standaard of de Morgen en ik kom liever raar doen op de VPRO dan in ‘de slimste mens’, waar ze alleen derderangs komieken opvoeren die kerkelijk recht gestudeerd hebben of van stemvervorming of een elegante snor hun beroep gemaakt hebben.

En misschien wilde Fons Burger wel gewoon aardig zijn. We zijn het vergeten, maar aardigheid, dat is een kwaliteit die mensen soms hebben. Zo helemaal zonder bijbedoelingen. Gewoon zomaar aardig. Als ik gisteren twee euro gaf aan mijn Roma-zigeuner en zei dat hij iets moest eten, was ik ook alleen maar aardig en wilde ik hem zeker niet in de poep pakken.

22-11-2012 om 14:33 geschreven door Tederdraads  

Deel van het lot van chocoschrijvers: Manuscripten van andere schrijflustigen verbeteren. Aan kruimeltarief. Ik wil niet weten hoeveel dat in uurloon is.

Net verscheept naar de auteur: een historische avonturenroman dikker dan een telefoonboek.

De kans dat het een uitgever vindt, is zeer klein. Heb ik ook eerlijk gezegd. Het verhaal is braaf en past beter bij de jaren vijftig. Het deed mij de hele tijd denken aan avonturenfilms van vele decennia geleden. Ivanhoe en zo. Ik vond het aardig om lezen. Verhaaltechnisch zit het best knap in elkaar. Alleen zijn de actiescènes enorm voorspelbaar, is de held van karton, een soort James Bond van de zeventiende eeuw.

Het was een titanenwerk om de stijl te moderniseren. De auteur is Franstalig opgevoed. Ik heb een begeleidende brief geschreven voor het manuscript, met een korte samenvatting van het verhaal. Het visitekaartje voor de auteur die aanklopt bij een uitgeverij. En ik heb hem enkele uitgeverijen aangeraden.

Verder heb ik hem aangeraden om zijn talent als verhalenverteller eerst te richten op kortere verhalen. Kinderverhaaltjes bijvoorbeeld. Makkelijker en goedkoper in te sturen naar uitgeverijen. Sinds mijn advies heeft hij niets meer geschreven. Hij verwacht nu dat ik zijn ideeën voor verhalen uitschrijf op papier. Sorry, maar dat is niet part of the deal. Moest hij nu een grote naam zijn in de letteren, zou ik het meteen doen. Als chocoschrijver hang je graag je ambitieuze karretje aan een grote naam.

Maar de schrijfideeën van een ander uitschrijven, daar pas ik voor. Ideeën zijn als straatstenen. Een goed idee is als wachten op een bus, er komt altijd wel een volgende. Ik wens hem het beste met zijn manuscript. Ik kan ook een tijdlang geen participium presens zoals 'denkend', 'wachtend', 'zoekende', 'wetende', 'werkende' meer zien. Beginnende schrijvers lijden nog al eens aan wat onder schrijvers bekend staat als de -endziekte.

Ik legde hem ook de situatie in uitgeefland uit. Kort samengevat:

-uitgeverijen zitten echt, maar dan ook echt niet, te wachten op spontaan ingezonden manuscripten. Van alle boeken die een uitgeverij in een jaar uitgeeft, komt minder dan 1 procent van spontaan, lukraak ingezonden manuscripten.

-uitgeverijen zijn pro-actieve bedrijven geworden. Een uitgever zoekt thema's die goed in de markt liggen en linkt daar helemaal ZELF een auteur aan. De uitgever contacteert de schrijver, nog voor die een woord op papier heeft. Wie boeken wil schrijven doet er dus goed aan om eerst nationale faam te verwerven met iets totaal anders dan schrijven. Als een uitgever mag kiezen tussen een bekende wielrenner die een tienerzwangerschap in de familie heeft of een jonge snaak die zich elke dag de pleuris schrijft, dan kiest die direct die wielrenner die een grammaticaal vermogen heeft ter grootte van zijn plasje voor de dopingcontrole, maar dan minder potent.

-hij heeft absoluut een literair agent nodig, een professional met uitstekende contacten, die een voet in de deur van uitgeverijen heeft

-hij kan zijn boek ook in eigen beheer uitgeven. De prijs per boek kan dan wel hoog oplopen. Zelf ben je veilig. Zo'n print on demand uitgeverij eist meestal alleen dat je drie exemplaren zelf koopt. Daarna kan elke koper gewoon via de site van dat bedrijf bestellen. Probleem: je hebt geen uitgeverij die jouw boek promoot, die voorlezingsavondjes voor je regelt, te beginnen met een officiële boekvoorstelling en je moet jezelf promoten, wat godvlammens moeilijk is en veel energie vreet. Hij was er echt niet voor te winnen. Trouwens, bij een reguliere uitgeverij ben je ook nog niet zo zeker van goede promotie. Uitgeverijen volgen goede marketingstrategieën, die zetten al hun promotiegeweld in op titels die al ontzettend goed verkopen. Een boek dat niet opgepikt wordt door de media, bestaat eenvoudig weg niet. Van de meeste boeken heeft niemand ooit gehoord. Reguliere uitgever of niet. Veel hangt af van de inventiviteit en de energie van de schrijver. Dat is een muur waar je tegen op ziet. Ik snap dus volkomen dat hij het niet ziet zitten om zijn eigen uitgever en marketingbureau te spelen.

Deze charmante man had overigens 8.000 boeken gelezen in zijn leven. En ik geloof hem op zijn woord. Hij heeft gewerkt als crisismanager, maar hij had altijd een boek bij zich op zijn vele reizen. Zoals hij spreekt over boeken, dat doet geen enkele recensent hem na. Zijn vrouw vond zijn schrijfambities helemaal niets. En bekeek mij, zijn redacteur, als een huis-aan-huis stofzuigerverkoper, die ook de begrafenis regelt als de stofzuiger eenmaal ontploft is. Telkens het woord 'boek' viel, trok ze haar neus op alsof het om een haarbal in een verstopte douche ging.

Waarschijnlijk schrijft hij daarom niet meer. Hij schreef zijn historische turf 'toen mijn echtgenote zwaar ziek' was. Dat is het allerbelangrijkste dat een schrijver of schrijfster in huis moet hebben: een liefhebbende partner die vierkant achter je schrijfambities staat. Je partner moet je eerste fan zijn.

Die raad heb ik hem niet gegeven. En waarschijnlijk was dat de beste raad die ik hem had kunnen geven.

21-11-2012 om 21:25 geschreven door Tederdraads  

Schrijverken zijn, is gelijk naar 't school gaan, alleen kunt ge nooit een diploma halen. In 't beste geval krijgt ge een boek gepubliceerd of een interview in de gazet. En er is voor geen een van de twee een vaststaand recept, maar ge leert al eens iets bij.

Ge moogt, nee, ge moet, schuiven met de vragen. Ge moet de antwoorden aanvullen, als de antwoorden niet duidelijk zijn voor de lezer. Als de geïnterviewde dingen zegt dat niet passen bij uw vraag, dan zet ge een andere vraag in uw interview. Als de boel te ingewikkeld wordt, zet ge er een kaderke bij waarin ge den boel versimpelt. Intro's dienen NIET om de geïnterviewde voor te stellen. In den intro zet ge kort waar ge 't gaat over hebben, de aanleiding voor het interview en liefst een straffe stelling van de geïnterviewde, die hij/zij dan gaat staven in het interview, indien die dat niet doet, moet ge dat zelf doen, bij voorkeur op basis van eerdere geschriften, youtubevideo's, mails of Facebookposts van de geïnterviewde. Extracten uit gestolen dagboeken zijn helaas de grens. Ge moet dus zelf bepalen waar ge met uw interview naar toe wilt. Liefst in samenwerking met de geïnterviewde, maar een geïnterviewde de rode draad van 't interview laten bepalen, is een beetje gelijk kinderen de menu laten samenstellen: alleen hun lievelingseten en nooit iets anders.

Tot nu toe hield ik mij dus redelijk trouw aan wat de geïnterviewde mij zei. Dat blijkt een tamelijk stompzinnige aanpak te zijn. Aangezien er altijd een hele boel onuitgesproken blijft. De geïnterviewde gaat er al eens vanuit dat gij wel weet wat hij wil zeggen. Maar de lezer niet, voor die moet ge dus aanvullen. Bon, over mijn soms stompzinnige aanpak van vertalingen kan ik het later hebben. En gezien ik mijn stompzinnigheden geregeld op deze blog zwier, zal duidelijk wezen dat het adres van deze blog in geen geval terug te vinden is in mijn CV.

21-11-2012 om 21:19 geschreven door Tederdraads  

Pavel Ocepek, lector Sloveens en de kerel die mij ontdekt heeft, zullen we zeggen. Zijn eerste schrijfadvies: “een schrijver moet sociale zekerheid hebben. Een dagjob en geen zorgen over geld als hij thuiskomt.”

Sinds ik afgestudeerd ben, ben ik nog geen dag zonder financiële zorgen geweest. Ow, boehoe, denkt u. En terecht. Maar ik zeg het toch nog eens feitelijk: geen dag zonder regeltje geschreven en ook nog geen dag zonder geldzorgen. Tenzij misschien toen ik op de Nederlandse ambassade in Bratislava zat en ik naar Slowaakse normen flink veel poen pakte. Let wel: naar Slowaakse normen.

Om echt diep te graven in een roman, zal het vast wel handig zijn om routine te hebben, een kalme dagjob of helemaal geen job. Geldzorgen kunnen ook een motor zijn. Tsjechov schreef om den brode. En als je met je schrijven niks verdient, vind ik het maar onnozelheid. Zo'n beetje als bloemschikken. Met excuus aan de mensen die hun leven een totaal andere wending gegeven hebben, al bloemschikkende.

Op dit moment speelt een documentaire over Bill Hicks, stand-up comedian. Een betere drinker, dan een grapjas. Ik vind zijn stem en zijn houding best tof, maar grappig vind ik hem niet. George Carlin is een pak grappiger en qua sociale kritiek nog zoveel schroeiender. Wat ze allebei gemeen hebben: ze zijn er vlam voor gegaan. Ik ben zo'n kunstenaar die het veilig probeert te spelen. Nu ja, Boon schreef ook bij een krant en schreef thuis zijn romans. Maar toch. Er zijn van die mensen die hun huis verkopen, hun job opzeggen en in een caravan gaan zitten schrijven. Ik niet. Ik vind er ten eerste niks romantisch aan. Ik vind het niet nodig. En het keelt nog de creativiteit ook, want je maakt geen zak meer mee.

Chuck Palahniuk schreef 'Fight Club' terwijl hij als mechanicien werkte. Hij lag te sleutelen onder auto's en schreef toch nog.

Mijn pa schreef na acht uur op de fabriek. Dat is geen aanrader. Ten eerste hou je het niet vol. Werken in een fabriek hou je sowieso niet vol. Schrijven na je acht uur chain gang in de fabriek, hou je nog minder vol. Ook niet met 'Paperback writer' van The Beatles op de achtergrond. Zelfs niet op vinyl.

Het moet verbazen dat er zo weinig grote schrijvers bij de ambtenarij zitten. Goed loon voor weinig werk. Als je thuis komt, ben je niet moe. En van die grote kantoren met veel volk bij elkaar dat niets doet en strategieën ontwikkelt om nog minder te doen, dat moet toch geweldige grond geven voor allerlei verhalen?

Ik heb nog gewerkt op zo'n ministerie. Enige man op een hele verdieping met een stuk of vijftien vrouwen rond mij. Dat soort werk doet beter schrijven dan jezelf opsluiten in een caravan. 90 procent van de tijd werk je aan collegialiteit, ik weet nog altijd alles over al hun relaties, echtscheidingen en kinderen. Toch het gros van veel romans. Ze zijn nog aan het lobbyen gegaan om mij voor het tijdschrift van het departement financiën te laten schrijven.

't is niks geworden. Er brak juist een schandaal los. Heel Aalst en Erembodegem werkte al voor het ministerie van financiën. Ene Anne-Marie Verdoodt, een liberale uit Aalst, was zeer liberaal geweest met het verdelen van postjes en had iedereen die op haar wilde stemmen een job als ambtenaar bezorgd. Ja, dat brak toen uit, dat schandaal. En deze Aalstenaar schreef dus niet voor het blad van financiën, maar voor de krant die de miljonairstaks verdedigt. En ook wel de koopkracht van u en van die ambtenaren, maar zeker ook van die wild gekke schrijvers die zich opsluiten in een caravan.

En toch nog 't meest van al, de koopkracht van die zeldzame arbeider die boven op een koude zolder zit te typen met zijn pilootvest aan, half gebroken in lijf en leden, maar de moed er nog inhoudt om een Vlaamse Chuck Palahniuk neer te zetten. Ik gun het hem van harte. Anne-Marie Verdoodt zal een schrijvende arbeider geen postje bezorgen. Die heeft geen tijd om Marie's eetfestijn te helpen organiseren. Die travakt en schrijft, subversief, want eerlijk.

Dank u Nieuwsblad, om dit schandaal zo goed getimed uit te werken. Anders had ik nooit die geldzorgen gekend. En dat is niet goed voor een schrijver, want mensen die lezen hebben geldzorgen. De rest zit zijn aandelen te tellen.

20-11-2012 om 09:32 geschreven door Tederdraads  

Twilight in de titel kan je ook vervangen door GOEDE jeugdboeken zoals De dagboeken van Adrian Mole van Sue Townsend of eender welk boek van Aidan Chambers, zoals bijvoorbeeld This Is All: The Pillow Book of Cordelia Kenn.

Een vriendin laat weten dat Hautekiet geen jeugdboeken meer uitgeeft. Hun jeugdboeken kregen vroeger goede recensies, maar ze verkochten niet. Een verleidelijke boekcover als van Twilight heb ik bij Hautekiet nooit gezien. Goeie boeken, zonder goeie cover, of slechte boeken met goeie cover. Als mijn hoofddoel verkopen is, weet ik wat kiezen. Mijn vrouw heeft het eerste boek van Twilight gekocht, puur van de cover. Ze had er nog nooit van gehoord. En ze had er al zeker geen recensie van gelezen, anders had ze de cover geprint van internet en het boek laten links liggen.

Ja, als dat hun business strategie was; hopen dat goeie recensies tot verkoop leiden, dan moet het niemand verbazen dat ze er nu mee stoppen.

Heeft iemand al ooit eens een knappe advertentie gezien voor een jeugdboek? Hoeveel jongeren zitten trouwens recensies van jeugdboeken te lezen voor ze naar de winkel stappen? Ja, commercials voor blockbusters GEBASEERD op jeugdboeken. Die hebben ze wel gezien. En dan staan ze in de cinema, maar ook in de boekhandel.

Knappe advertenties bedenken was een brug te ver voor Hautekiet. Liever stoppen ze er mee. Had de Coca Cola Company dat indertijd ook maar gezegd: dit product verkoopt niet, laat ons dit vooral niet sluw en assertief promoten.

Ik vrees dat Hautekiet met die beslissing nog niet uit het slop is. In Humo vragen ze Leo De Haes naar een boek dat het publiek had gemist. “Zal ik je mijn fondslijst meegeven?”, vraagt hij. Allemaal dus.

Verder zegt hij: “Ik zie mezelf als een ambachtelijk uitgever, maar merk dat zelfs ík begin te denken: 'Welk boek zou er nu goed verkopen? Bij welke trend moet ik een boek bedenken? Welke auteur heb ik huis om als een merk te exploiteren?' Want daar komt het meer en meer op neer: uitgeven als een marketingprobleem.”

Hun marketingprobleem met jeugdboeken hebben ze alvast finaal uit de wereld geholpen.

19-11-2012 om 11:29 geschreven door Tederdraads  

Ik hou niet van het woord inspiratie. Inspiratie bestaat niet. Inspiratie is dat woord dat zegt: de kunstenaar moet zitten wachten tot de invallen dan ineens komen.

Het woord inspiratie is uitgevonden door tamzakken, die iets nodig hadden om hun tamheid goed te praten. Niks op papier gekregen? Sja, de inspiratie wilde niet komen. Inspiratie is net zo echt als de tandenfee.

Hier is hoe een echte kunstenaar met inspiratie omgaat. Je doet het rottigste, het moeilijkste, het meest revolterende dat je als kunstenaar moet doen:

je blijft zitten. Achter dat scherm, achter dat canvas, voor dat blok marmer. Koppig blijven zitten. Veel moeilijker dan schrijven. En je gaat niet weg, voor je enkele pagina's verder staat.

Een echte schrijver doet duursport. John Irving worstelt. Murakami, Biebau en Peynsaert lopen.

Je spreekt er niet over, je klaagt er niet over, je loopt niet mijmerend rond wachtend op een hemelse inval. Nee, de hemelse invallen komen als je blijft zitten. En typt. De schrijfmuze houdt maar van één geluid en dat is luid je toetsenbord aanslaan.

18-11-2012 om 21:58 geschreven door Tederdraads  

Guillaume Van Der Stighelen schrijft in zijn boek 'Maak van je merk een held':

“Always offers great protection throughout your menstrual cycle to help you live life to the fullest-without interruption. Bij ons beter bekend als 'dat droog en veilig gevoel'. Dat 'veilig' gevoel heeft me altijd geïntrigeerd. Worden vrouwen dan toch nog bedreigd door iets tijdens de maandstonden? Toch is het juist dat woord dat die lijn zo kleefbaar heeft gemaakt. (...) Ik vraag gewoon aan vijf vrouwen welke woorden er bij Always horen en dan zeggen ze zonder uitzondering: 'Voor een droog en veilig gevoel.' Veilig? Het mysterie van de vrouw.”

Heeft Guillaume Van Der Stighelen eigenlijk ooit eens meer dan een maand intiem samengewoond met een vrouw? Of zelfs maar eens mogen ronddwalen in de top secret herinneringen van een vriendin? Ze hebben het allemaal wel al eens meegemaakt. Meestal in hun pubertijd. Daar kwam plots de rooie zondvloed. En hun broek zat onder de vlekken. Op de bus van de schoolreis. Tijdens de turnles. Net tijdens die spreekbeurt. Als man maak je iets gelijkaardigs normaal nooit mee. Tenzij je sluitspier het laat afweten. Sommige vrouwen durven nooit nog een witte broek aan. Anderen vragen je tijdens hun maandstonden om de vijf minuten of je toch niks ziet verschijnen op de achterkant van hun broek.Tot vervelens toe, maar dan vooral vervelend voor hen. Constant bang moeten zijn dat er bloedvlekken op je broek zitten, moet vreselijk stresserend zijn. Een product dat gagarandeert dat vrouwen altijd veilig zijn van de schaamte die ze voelen bij zulke ongelukken, is inderdaad een (super)held.

Gelukkig heeft Guillaume meer verstand van marketing dan van vrouwen. 'Maak van je merk een held' is een boek dat best te pruimen valt, ook al staat het vol foutjes. Zo is de voornaam van Albert Einstein plots Alfred. En meer van dat soort uitschuivers. Maar dat staat de ontsluiiering van de marketinggeheimen niet in de weg. En Guillaume schrijft in een stijl die je nauw betrekt bij de zaak. Behalve als je een vrouw bent en hij over menstrueren begint. (Ik vermoed instinctief dat Fons Burger het in zijn boek 'Vrouwen' – gratis onderweg naar dit adres, hoop ik- iets diepgaander over menstrueren zal hebben, net zoals Philip Roth dat deed in 'the dying animal')

Wel pleit hij om menstruatie uit het verdomhoekje te halen door er een andere naam aan te geven, in plaats van die wetenschappelijke benaming voor iets dat nochtans elke maand heel gewoon gebeurt. Hier in Aalst zeggen wij 'klodden'. Dat moet hetzelfde zijn als 'brol', dat ik wel eens hoor. Dat is zeker niet beter. Maar er spreekt tenminste uit dat het niet aangenaam is. Als we hier in Aalst zeggen: 'ze zit met haar klodden', doen we dat met een laag empathie. Welopgevoede dames hebben het over 'mijn dagen'. Ook vreemd. Alsof de andere dagen van de maand 'haar' dagen niet zijn. Bestaat er een merk van maandverband dat 'my days' heet?

In all fairness, Guillaume is een zeer succesvolle reclamejongen. Je kan geen succes hebben in marketing zonder te weten hoe een vrouw in elkaar steekt. Mannen beslissen misschien welke technische snufjes er in huis komen en welke sjees er op de oprit staat, maar de andere inkopen doet de vrouw toch meestal nog. Guillaume snapt dan maandstonden niet, het grootste verschil tussen man en vrouw heeft hij wel begrepen als hij schrijft:

'De vrouw is belangrijk, de man doet belangrijk'

17-11-2012 om 13:46 geschreven door Tederdraads  

Toen ik nog stand-up comedian was in het college van Kapelle Op-den-Bos, stond ik eens tussen twee lessen in te boekgluren in de lokale bibliotheek. Mijn oog viel toen op 'Vrouwen'. Ik had er geen lidkaart, anders was ik er direct mee weg geweest. De titel. Vijf vrouwen op de cover. Vooral die zwarte in het midden. Visueel zeer uitgekiend. Veel symmetrie.

De achterflap leest:

Miljonair en levensgenieter Al Robinson móet een boek schrijven. Zijn hele leven al bestudeert hij het fenomeen ‘vrouw’ maar na zijn scheiding ziet hij eindelijk het licht.

Al ontwikkelt de Theorie Van De Vijf Vrouwen waarbij hij de vijf belangrijkste eigenschappen die hij in een vrouw zoekt, verdeelt over meerdere partners. Hij kiest daarvoor een prostituee, zijn buurvrouw, een journaliste en zijn secretaresse. Tot hij de wonderschone architecte Maria ontmoet waar hij ernstig op verliefd wordt.

Tussentijds schrijft Al zijn boek. het is een roman over een zekere Donald, die in de woelige jaren zestig zijn seksualiteit ontdekt. Na een strenge opvoeding raakt hij verzeild in de seksuele revolutie en het opkomend feminisme van de zeventiger en tachtiger jaren.

In bijbehorende voetnoten onderbouwt Robinson de verzameling conclusies die hij uit zijn levenslange ‘veldonderzoek’ heeft getrokken over de liefde, seks en relaties. Een persiflage of een spraakmakende omkering van alles wat we over deze onderwerpen voor zoete koek aannamen.

Fons Burger (1952) is journalist, muzikant en ondernemer en heeft met “vrouwen’ een soort everymans boek met diepgang geschreven. ‘Vrouwen’ geeft inzicht in mannen. Van de generatie uit de periode van seks, drugs en Rock & Roll en misschien wel in alle mannen.

Probleem: ik vind het boek nergens. Niet in de bib van Gent, Aalst, Erembodegem, of Brussel. In geen enkele Oost-Vlaamse bibliotheek. Het kost bijna 17 euro. Dat is wat veel voor een chocoschrijver. Als ebook kost het vier euro. Dat valt reuze mee. Alleen lees ik totaal niet graag hele boeken op een scherm. En ik heb een hekel aan e-readers. Onder andere, omdat ik mensen met e-readers op treinen gadesla. Die lezen niet. Die prutsen met dat ding. En zijn de helft van de tijd bezig om het te vrijwaren van schade.

Als ik Fons vraag waarom ik het nergens vind, tenzij in het Engels op Amazon, antwoordt hij:

Dag William. Je kunt het bestellen in onze winkel www.difshop.nl, maar bv bij andere internet bookshops. De Engelse versie is iets gekuist voor de Amerikaanse markt. De Nederlandse is explicieter. Ik hoop dat je hem leuk vindt en er misschien een recensie over kunt schrijven. Groet
FB

Die vijf vrouwen op de cover. Eigenlijk moet ik beter weten. Mijn vader zei altijd: 'Hoe herken je een slechte LP? Als er een halfnaakt wijf op de cover staat. Nooit kopen.'

Ik schrijf zelf het Vrouwenalfabet. Ik wil toch graag weten wat de concurrentie er van bakt. De enige goeie fictieboeken over vrouwen dat ik ooit las, heten 'the dying animal' van Roth en 'little women' van Alcott. En in dat laatste daar kwam helemaal geen seks in voor. Schrijven over vrouwen EN seks, de kans om in onnozele sofporno te vervallen is heel groot. Ik ben bereid om Fons een kans te geven. Op basis van zijn foto lijkt hij mij een gezwollen Hollands ego te hebben, maar zo zien al die schrijvers er tegenwoordig uit.

Straks koop ik mijn eerste e-book.

In die vorm kan het alvast niet eindigen op de stapel ongelezen erotische romans van Emma Holly (http://en.wikipedia.org/wiki/Emma_Holly) die op mijn nachtkastje liggen.

Wel moedig van hem, om meteen al een recensie te vragen. Schrijver EN zakenman, die Fons. Een combinatie die niet hoeft te verbazen.

Van kunstenaars die niet tegelijkertijd zakenmannen of zakenvrouwen zijn, heb je in deze tijd nog nooit gehoord.

17-11-2012 om 13:10 geschreven door Tederdraads  

Als de trein aankomt in Erembodegem is die leeg. Ik ga dan als een gier door de wagons om gedumpte kranten mee te graaien. Na de muffinman, de nieuwsgier. Eos, Libelle, Dag Allemaal, De Morgen, De Tijd. Ik vind altijd wel wat. Het is misschien contradictorisch als journalist, maar ik betaal niet graag voor nieuws.

De Tijd gaf me laatst zonder blozen investeringsadvies. (hoewel, hoewel: misschien drukt die krant daarom op roos papier)

De beste investering was: munitiefabrieken.

Dat raadde een beursanalist, mét foto erbij, aan in een stukje. Kogels zijn altijd nodig. Het is misschien fancy om te investeren in een bedrijf dat gevechtsvliegtuigen maakt, maar 't is toch een gevaarlijke investering. Er zijn al genoeg vliegtuigen in de wereld. Wat die vliegtuigen wel altijd nodig hebben, zijn kogels. Want zo'n supersonische draak staat zonder kogels geheel nutteloos aan de grond. Duur en mooi te wezen.

Een van zijn argumenten: 'De Libische rebellen vielen tot ieders verbazing veel sneller zonder munitie dan verwacht.' Kogels zijn altijd nodig en de vraag is enorm. Altijd groter dan verwacht. Een ideaal product dus: veel vraag naar, maar niemand beseft dat echt goed, dus worden er altijd te weinig geproduceerd.

Wie dus heel erg veilige investeringen wil doen: investeer in munitiebedrijven.

Of je daarna 's nachts nog kan slapen, is een vraag die je niet hoeft tegen te houden. Met de winst kan je vast en zeker de beste slaapklinieken ter wereld betalen.

16-11-2012 om 14:01 geschreven door Tederdraads  

Een jong ventje. Zesde middelbaar. Zijn moeder, gok ik, naast hem. Hij gebruikt haar als klankbord, zij leent zich gewillig als klankbord.

Hij: Bier in flessen is slecht. Getapt bier is beter. Ju*iler valt nog mee. (waarom wil ik die jongen graag aan een geblinddoekte bierproeftest onderwerpen?)

Hij: de meesten van mijn vrienden willen bij de politie werken. Gewoon omdat ze niets anders kunnen bedenken.

Zij: Met u laten lachen dus. En u laten bespuwen bij betogingen en zo.

Hij: Ja, met de politie lacht iedereen.

Er stappen twee flikken op. Het is de dag van de dynastie. Alle politie spoort naar Brussel-Centraal. De koning zit straks vlakbij, in de Sint-Michielskathedraal.

Hij: Mijn maat wil bij de drugsbrigade werken. Gemakkelijk. Er zijn geen drugs in Roosdaal.

Zij: Ja, er zijn ook geen jongeren in Roosdaal.

Hij: Jawel, heel veel, maar ze zitten binnen.

Zij: Er valt daar dan ook niets te beleven.

Hij: Ja, Roosdaal. Het hoogste zelfmoordcijfer van Vlaanderen.

(ik denk: godverdomme, dat kan niet. Dat is Aalst, dat weet iedereen. Googlen geeft mij ongelijk. Aalst staat niet eens in de top tien. Je dood drinken geldt kennelijk niet als zelfmoord. Zie voor de zelfmoord top 10: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=RU3A04HD )

Hij: Wacht eens, eigenlijk zijn er wel veel drugs in Roosdaal.

Ik lees ostentatief de Franstalige Metro, dan laten ze zich goed gaan. Dan denken ze dat ik hen niet begrijp. Daarna haal ik nog ostentatiever het boek 'Maak van je merk een held' boven. Het is ook interessant om te zien of het gesprek een andere kant opgaat, als ze weten dat iemand hen begrijpt. De moeder houdt mij in de gaten. Ja, ik heb jullie gesprekje gehoord. Ja, ik zet het nu op mijn blog.

Maar waarom eigenlijk?

Het verbaast mij altijd hoeveel interesse ik heb in andere mensen. Misschien is dat wel de essentie van een schrijversroeping: de hele mensenwereld, met al zijn koetjes en kalfjes, willen vangen, en in één dik boek willen proppen.

16-11-2012 om 13:42 geschreven door Tederdraads  

Wat steken twee bevriende schrijvers uit als ze eens een voormiddag besluiten niets te doen en af te spreken in de groezeligste cafés van Aalst?

Aalst is voor een schrijver, wat onvruchtbare mergelgrond is voor een wijngaard: hoe harder hij afziet, hoe beter hij wordt.

Niemand gaat mij geloven, maar de bevriende schrijfster had de enige gezonde reactie na het verlaten van Aalst: ze dook meteen haar douche in, veilig in haar huis op de boerenbuiten.

Wat deden wij op een verloren dinsdagvoormiddag in het soort cafés waar vanaf 10u 's ochtends het merendeel van de stamgasten al een pint in de hand heeft en meezingt met bekende liedjes, maar dan met een geïmproviseerde Aalsterse tekst?

Waren wij ons leven beu?

Het was trouwens dat café waar ze nog niet zo lang geleden die homo's in elkaar sloegen. Ja, ja, twee schrijvers trokken plots de boze wereld in.

Alsof wij twee geteleporteerde pinguïns waren temidden van een kudde grazende zebra's op de savanne, werden wij gadegeslagen. Wij zaten daar met pen en papier en wij schreven. Als een Aalstenaar ziet schrijven, denkt hij 'Boon' en denkt hij 'feminatheek' en denkt hij dus 'tetten' en dan zucht hij en bestelt nog een pintj (sic). Dus niemand viel ons lastig en enkel minzame glimlachen vielen ons te beurt.

Wij schreven, onder invloed van enkele meters aan zelfhulpliteratuur, al onze dromen op en gaven er een deadline aan. Daarna scheurden wij ritueel een briefke van tien euro in twee. Kwestie van onze geesten te conditioneren voor een toestand van overvloed. Van zodra we al die dromen verwezenlijkt hebben, kleven wij dat biljet terug aaneen en zullen wij dat versturen naar professor Paul Verhaeghe om hem te bedanken om ons te wijzen op de kracht van rituelen.

We schreven ook nog al die emoties op die zo'n blok aan ons been zijn, angst dus, en ook passiviteit en van die zeer vervelende klassiekers, en we rolden dat op, rond een muntstuk van 50 cent.

Dan wandelden wij naar De Dender. Een beetje zoals Raskolnikov uit 'Schuld en Boete', met zijn buit richting de rivier. Alleen waren wij niet zo onnozel om onze buit onder een steen te steken, maar smeten we die dus wel zeker in de Dender. Die zoete zwarte bloedsoep.

Ergens bij de Sint-Anna-brug ligt dus wat mij al jaren kwelt. Laat ons zeggen sinds 2007. Het waren veel punten, maar laat ons dat nu maar samenvatten als angst.

Ik kan het iedereen aanraden. Na die ontlastende worp in de meest deprimerende rivier van België, erger dan de Chickamauga ('rivier des doods') in Tennessee, wandelden wij weg alsof we net waterpijp met een kloeke dosis Afghaanse opium hadden gerookt.

Het was een zwaar afscheid van al die angst, want nu heb ik geen excuus meer om niets te doen.

De mensen bij de bushalte die wij passeerden, vermoedden dat wij een zeer plezierig, maar zeer stout, ondergronds clubje hadden ontdekt.

Een club waar geen angst heerst. Dat moet de meest decadente, meest hedonistische, maar ook meest gulle, meest gezellige plek ter wereld zijn. Zo ongeveer het omgekeerde van een wachtkamer bij de doktoor of een treinwagon in de spits.

Het is vreemd zo zonder angst. Alsof iemand eindelijk de stop heeft getrokken uit het overvolle zwembad waar ik met het water aan de lippen in ronddraafde.

Maar dus alvast een tip aan mijn biograaf: vlakbij de Sint-Anna-brug, timmer een houten bord in de grond 'hier rust de levensangst van William Paul Peynsaert.' (ja ja, de zelfde middelnaam als ge weet wel) En laat mensen dan ook hun angst in die Dender gooien. Die rivier die zoveel miserie heeft gezien en nog steeds stroomt, die neemt het allemaal van je over, alsof het niks is, alsof Chipka een eiland is in de Caraïben. En die geur van Amylum, die hoort er toch echt bij. De geur van veel arbeidersleed prikt in uw neus, vrij en ongebotteld, en dan weet ge dat ge dankbaar moogt zijn voor die angst, want er zijn er die vanbinnen al zo emotioneel dood zijn gestampt, dat ze allang geen angst meer kunnen voelen. En die verdrinken dan niet die angst en andere emotionele ballast, maar het enige dat er hen nog rest: hun gebroken lijf. Die vijftig cent, mag gerust gaan naar een arbeider die ook op de bodem van die Dender ligt. Voor Charon. Op die andere rivier. En moge die arbeider aan de overkant van de Styx dan zijn levensgoesting terugvinden, gelijk ik mijn schrijfgoesting, nederig op zijn schouders.

14-11-2012 om 23:24 geschreven door Tederdraads  

Trein naar Charleroi. Onuitspreekbare stadsnaam voor Slowaakstaligen.

Zij, ik, een volle wagon, niet te lokaliseren geur van rotte salami. Iedereen met de mouw voor de neus.

Naast haar: een medemens in het roos, een strakke broek, een 'raar' (haar ogen) een 'alternatief' (mijn ogen) kapsel en wat de meeste mensen kwalificeren als 'vrouwelijke' bewegingen.

'Is dat een meisje of een jongen?', vraagt ze.

'Een jongen', zeg ik, als tamelijk enthousiaste fan van alles wat androgynie is.

Als wat we als vooral mannelijke agressie beschouwen de nek omgewrongen wordt in wat we traditioneel beschouwen als vrouwelijke zachtheid, voel ik mij veilig. Ik vind macho's een onnodige en saaie verkeersdrempel op de autostrade naar culturele verruiming.

Mijn vrouw vindt homo's bedreigender.

Ik snap niet goed waarom en ik wil dat graag snappen. Mijn vrouw heeft inzake alle andere onderwerpen een veel fijngevoeliger, veel intuïtiever inzicht dan ik. Dus ik luister. En sinds ik al eens een keer te snel op de bres sprong om een minderheid die in opspraak kwam te verdedigen, pas ik wel op, voor ik mijn mond opentrek.

Ze vindt dat die jongen provoceert. Ze heeft niks tegen homo's, maar hij loopt te koop met zijn homoschap. Hij doet dat express, hij wil provoceren. Het is visuele agressie.

Ik weiger te geloven dat hij dat doet om te provoceren. Die jongen is gewoon zichzelf en ziet er uit zoals hij er graag wil uitzien, misschien om andere homo's aan te trekken, wat mij wel logisch lijkt, maar niet om ons, hetero's, op de zenuwen te werken. Als hij provoceert met zijn homoschap, provoceer ik met mijn heteroschap.

Ze is zeker, hij doet het om te provoceren.

Op dit punt verliezen we de meest logische oplossing voor dit strijdpunt uit het oog: we kunnen het hem natuurlijk gewoon vragen. “Draagt u roze pulls en scheert u de zijkanten van uw hoofd kaal om te provoceren?”

Niet gedaan, want waarschijnlijk provoceren wij dan. Dan provoceert hij misschien weer terug. En voor je 't weet, heb je een treinwagon vol relnichten.

De jongen stapte af met sierlijke vrouwelijke bewegingen waar hij zich goed leek bij te voelen (mijn ogen) en met aanstootgevende bewegingen die schreeuwden dat hij homo was en waar hij zich zelf niet eens goed bij voelde (haar ogen).

We hebben al eens restaurantpersoneel angstvallig onze tafel zien vermijden met deze discussie.

Wat haar bijzonder verontrust, zijn homokoppels die kinderen kunnen adopteren. Ze wil best aannemen dat homokoppels hun uiterste best doen om een kind goed op te voeden, maar het hoort gewoon niet. Een kind moet een moeder en een vader hebben. Als ik zeg dat binnen koppels er altijd een vrouwelijke partner en een mannelijke partner is. Dat binnen heterokoppels de man net zo goed de vrouwelijke partner kan zijn, vindt ze dat geen argument. Moeder. Vader. Duidelijk meetbaar in het toilet. Geen uitzonderingen.

Als twee homo's verliefd zijn, wil ze hen zelfs helpen om bij elkaar te kunnen zijn, moest dat recht hun ontzegd worden. Maar adopteren vindt ze niet kunnen. Daar komen problemen van.

Ik vind dat veel heterokoppels hun kinderen wraakroepend slecht behandelen. Dat kinderen van homokoppels vaak zeer goed af zijn, omdat zo'n koppel een heel erg uitgesproken kinderwens had. Je adopteert niet per ongeluk een kind, na een fles wijn te veel.

Ik realiseer me dat we het wel heel vaak hebben over dit thema. Kinderen van homokoppels die psychologisch geheel verknipt zouden eindigen en gepest zouden worden op school.

Ik vraag waarom we het eigenlijk nooit hebben over kinderen die twaalf uur per dag hard werken in fabrieken ergens in Azië. Ze moet toch toegeven dat die veel slechter af zijn en veel talrijker zijn dan kinderen van homokoppels in het relatief rijke Westen?

Enkele dagen later stuurt ze mij een lange fotoreportage door van het oorlogsgeweld in Syrië. Een conflict dat notoir erg is voor de kinderen daar.

Boodschap begrepen. Ja, mijn vrouw volgt de hele actualiteit en niet alleen een stukje.

Zelf zie ik even later op tv een hoge Belgische geestelijke verkondigen dat vrouwen geen priester kunnen worden, omdat dit de fundamentele manvrouweenheid waar de Bijbel zich op baseert, zou verstoren. De priester (man) trouwt de mensheid (vrouw). Een vrouw kan dus geen priester worden, want voor de Kerk kan een vrouw niet met een vrouw trouwen. Waarom de mensheid precies vrouwelijk is, zei hij niet zo duidelijk. De Kerk laat mannelijke en vrouwelijk rollen dus duidelijk volstrekt samenvallen met de anatomische architectuur van onze lichamen. Je kan dus geen mannentaak op je nemen als je toevallig een kut hebt. De studiogastheer bleef er tamelijk kalm bij. Al was hij er niet mee akkoord.

Ik wil in geen geval zelf dogmatisch de ongebreidelde vrijheid verdedigen, maar toch. De reflex zit diep. Als een homokoppel dezelfde screening doorloopt als een adopterend heterokoppel, heb ik er echt totaal niets tegen om hen ook te laten adopteren. Dan word ik zelfs redelijk woest als men hen dat wil verbieden.

Het is ook niet fair om eenzijdig over deze discussie te rapporteren. Dus graag het woord aan mijn vrouw. Welk onheil verwacht je van adopterende homokoppels? En is dat onheil dat we bij heterokoppels niet zien? En als kinderen van homokoppels inderdaad zouden gepest worden op school, is de logische stap dan adoptie door homo's verbieden of is het logischer om die pesters te sensibiliseren? Nee, met sensibliseren bedoel ik niet: hersenspoelen, maar aanvaarding van verschillen, dat A net zo goed kan zijn als B en beide naast elkaar kunnen bestaan.

14-11-2012 om 22:42 geschreven door Tederdraads  

U kent hem vast niet. Hij komt niet vaak op tv en staat in de slechter verkopende kranten. Hij heeft een oubollig beroep. Hij is schrijver. En niet van kookboeken.Vandaag zag ik hem met de foto in zo'n achteruit boerende 'kwaliteitskrant' (bij zo'n krant doen ze er wat langer over om hetzelfde te zeggen en ze bespreken al eens een boek van een schrijver uit Armenië of een ander vergeten gat). Ik las twee columns voor hem.

Column lijkt op colon en dat is niet toevallig, want in columns kakken intelligent ogende medemensen hun meningkjes uit. Hij schreef over Boon, die Jeroen. Dat doen ze vaak, die Vlaamsche schrijvers die al eens denken aan hun arme medemensen. Persoonlijk denk ik ook aan Boon bij oversekste medemensen waaronder ikzelf. Soit, ik lees die colons van Jeroen en dacht alweder: ik wil niet kunnen schrijven zoals hij, want dat kan ik al beter, maar ik wil wel graag zijn:

*branding

*marketingstrategie

*en vooral: de persoon die hem zo kleedt, zo helemaal schrijverig, een beetje 'camp', een beetje frivool negentiende-eeuws, maar vooral: schrijverig.

*en als ik echt waanhopig word: zijn haarkleur.

Daarom ga ik vandaag om de belangrijkste materiële tool die een schrijver moet hebben om zijn schrijversschap loeihard te promoten, naast een computer dan:

een bril.

Een grote, opvallende, bij voorkeur zwarte bril.

De fallus voor de moderne Vlaamsche schrijver of schrijfster. Alsof je schrijftalent gewoon op je neus hangt: een bril.

Jeroen staat al zo ver in zijn schrijverschap dat hij zonder bril op de foto naast zijn colon stond. Het waren trouwens best goed geschreven colons. Jeroen schrijft zoals ik, als ik niet veel zin heb om moeite te doen. Waarom ik die eigenlijk zat te lezen is voor een ander blogpostje. Een blog: het medium bij uitstek voor de chocoschrijver.

Maar daar kan verandering in komen.

Om 16u ga ik om de zware literaire artillerie.

Een bril.

Groot. Zwart. Nerdig.

Het soort waar ze je vroeger op de speelplaats voor in elkaar trapten, nu als visitekaartje van de Vlaamsche schrijver.

En de Jeroen is nen toffe, zenne. Ik vind dat schoon hoe zijn branding en marketing in elkaar steken. Ik lees net het boek 'Maak je van merk een held' van Guillaume Van Der Stighelen. En Guillaume zal 't zeker met mij eens zijn: die Jeroen dat is een sterk merk. Als investeerder zou ik geen angst hebben om te investeren in zijn volgend boek. Zie foto: de Vlaamsche boek kopende minderheid kwijlt, koopt en zal misschien nog lezen ook. Al zal dat laatste de portemonnee van de investeerder natuurlijk niet maken.

14-11-2012 om 14:53 geschreven door Tederdraads  

Detachment

Ik heb altijd al een zwak gehad voor onderwijsfilms. Dead Poets Society op kop, met nog een guilty pleasure in de vorm van een resem B-films.

Als voorbereiding bij het schrijven van een lang scenario voor www.verkrijt.net, de film Detachment bekeken en Entre les murs.

Detachment (iets als apathie, verwijdering, afstandelijkheid, scheiding, onthechting) is bruut. Bruut, want realistisch.

De leegheid van de leerlingen, de opgekropte agressie, de onwil, de demotivatie, de trotse wanhoop, het geloof in de belofte van celebrity nieuws als een voorafspiegeling van wat toch zo mogelijk is in de wereld, het overemotionele zoeken naar aanknoping. En daar tegenover: de leerkracht die zichzelf heeft afgesneden van elk voelen, die uiteindelijk, slaaf van zijn sensitieve natuur, waar nog een klein genstertje van over is, een geknakte straatmadelief in huis neemt. De achterdocht onder collega's, de mistroostigheid in de lerarenkamer. De autoriteiten die enkel het gegoochel met de cijfertjes kan schelen. 

Entre les murs is net zo, maar Detachment is nog zoveel bruter.

Het gaat niet eens om dweilen met de kraan open. De waterleidingen zijn gesprongen, de leerlingen willen je verzuipen en de roestige waterbuizen in je reet rammen.

'you are all the victims of a marketing holocaust', schreeuwt de leraar in de hoofdrol.

Ik had het op elk van mijn leerlingen in die ene concentratieschool willen zetten met een brandmerk, 'slachtoffer van een marketing holocaust'. 'Als het Edgar Allen Poe is en niet Edgar Apple Poe interesseert hij mijn geen bal'. 'Kom tegemoet aan hun leefwereld'. Mooi ogend schip met patrijspoorten die niet dicht kunnen. 'Kom tegemoet aan hun leefwereld'. En dan haal je die aflevering van The Simpons boven. Die Halloween special gebaseerd op Poe. En dan hoop je dat ze 't origineel van Poe ook willen verteren. Maar natuurlijk niet, ze willen gewoon nog een andere aflevering van The Simpons zien. En dan slaat de twijfel nog toe ook. Misschien hebben ze gelijk en is Poe, in 't origineel, dood. En is de Poe van The Simpons de enige die er nog toe doet.

Detachment: de zelftwijfel van de leerkracht, gevangen tussen meer dan 1 schuldgevoel, met een 20-koppige muur van leerresistente leerlingen voor je neus.

O, ik ben duizend keer liever journalist. Het is een beetje als les geven, maar de modder gooien de leerlingen enkel over internet. En je kan weg klikken. In een klas kan je nooit een agressieve leerlingen zomaar weg klikken. Om dat te kunnen moet je eerst detachment leren. En dat is altijd een stuk van je menszijn vermoorden.

Detachment, vanaf nu graag als openingsles in alle lerarenopleidingen. Met Entre les murs in het deel na de pauze, voor wie tegen dan nog niet wijselijk schreeuwend is weggelopen om zijn inschrijvingsgeld terug te vragen.

12-11-2012 om 21:35 geschreven door Tederdraads  

Philip Roth tikt tegen de 80 aan. Heeft iets van een 30 romans op zijn naam staan. Heb er enkele van gelezen. The Dying Animal, verfilmd als Elegy (met Ben Kingsley en Penelope Cruz) heb ik zelfs meerdere keren gelezen. Als ik in Slowakije ben, zoek ik altijd de Slowaakse vertaling. Kwestie van mijn Slowaaks op zeer genietende wijze te verbeteren. Ik heb hem graag, die Roth. Blijft zeer bescheiden bij al dat geschrijf en zo hoort het ook. Hij lult ook hard uit zijn nek in interviews en zet ze op 't verkeerde been. Deed Kurt Cobain ook. John Steinbeck die hield niet van interviews en hield zich bewust uit de schijnwerpers. Tenzij met waar het om ging: zijn boeken. Nu, Roth die kapt er mee. Ja, hij zegt dat een boek meer of minder niks toevoegt aan zijn werk. En gelijk heeft hij.

Ik hoop van harte dat H.B. uit Gent er een voorbeeld aan neemt. H.B. uit Gent is jonger dan Roth, maar heeft al veel meer 'boeken' op zijn naam. Schuwt ook de media niet, want anders zou hij niet verkopen.

Dat de Vlaming geen boeken koopt, is onzin. Vlamingen halen literatuur in huis, toch van zodra ze een jobke hebben dat als intellectueel jobke kan verkocht worden op recepties en zo. Een Vlaming die een literair boek koopt, koopt geen boek, maar een droom. Een droom van zichzelf als boekenlezer. Dat boek verdwijnt meer dan 9 van de 10 keer ongelezen de kast in of eindigt in de tweedehandswinkels, maar whatever. De Vlaming koopt geen boeken, maar dromen van zichzelf. De droom dat hij/zij nu eens echt gaat experimenteren in die keuken, de droom dat hij/zij een dikke literaire turf leest en daar dan kan over mee praten met een andere Vlaming die leest. Het zijn mooie dromen. Vaak met harde kaft. En eigenlijk niet zo prijzig. Je zelfbeeld opkrikken met 20 euro. Je wenkbrauwen laten epileren kost tegenwoordig al bijna net zoveel.

Roth, die kapt er mee. Die houdt de eer aan zichzelf. Hij wel. H.B. bijvoorbeeld niet. Die heeft niks anders. En nu heeft zijn vrouw hem nog laten zitten ook. Vrouwen vallen op mannen die de realiteit durven onder ogen zien.

Ik stop er ook ooit mee. Zelfs nog voor ik het helemaal beu ben. E.M. Forster stopte er al mee op z'n veertigste. Voor mij begint het pas dan, helaas. Och, als het vroeger was begonnen, was ik niet eens veertig geworden.

In schoonheid eindigen, helemaal top, Roth. Die straffe mannen en madammen die Fawlty Towers maakten, hebben het ook gedaan. Een seizoen onsterfelijk en dan stoppen. En Kurt Cobain die kapte er ook mee, dat is bekend. En Louis Paul Boon, die was het ook zat. En John Steinbeck stak op den duur ook meer tijd in het verfraaiien van zijn werkplek dan dat hij nog schreef.

Als je als schrijver een chique werkplek hebt, is het eigenlijk een veeg teken aan de wand. Een schrijvende schrijver heeft een plek aan het front, met schimmel in de hoeken, Siberisch koud in de winter en subtropisch warm in de zomer. En het ruikt er muf en naar jonge vrouwenkutten. Al is één, een goeie dan, ook al goed. It's better to burn out than to fade away. Hoe slechter de artiest, hoe slechter die wijsheid er in gaat. Maar we proberen nog eens: H.B. uit Gent, it's better to burn out than to fade away.

12-11-2012 om 20:35 geschreven door Tederdraads  

Bovenstaande titel pakt enkel bij een Amerikaans publiek. Die maatschappij die voor die stortvloed aan zelfhulpliteratuur zorgt, die hier via Amazon en de overbelaste arm van mijn facteur in de brievenbus gefrommeld wordt.

Het belangrijkste dat ik onthouden heb: focus niet op geld verdienen, focus op het onbekommerd ontwikkelen van uw geheel eigen, volstrekt unieke talent en uw 'cadeau aan de wereld' en dan komt het geld vanzelf. Dat was ook de raad aan zijn kinderen: volg je innerlijke roeping en het maakt niet uit of ge geld verdient of niet, ik zal u wel onderhouden, als ge maar uw roeping volgt. Gevolg, o verrassing, hij moest ze niet onderhouden, want ze werden stuk voor stuk vrolijk fluitend zelfbedruipend.

Ik heb niks tegen die boodschap, ik sta er zelfs vierkant achter, maar sjonge, die Deepak ziet er toch echt het Platoonse afkooksel van het unieke, lepe kwakzalverideaal uit.

Ik heb direct zijn eersteling gekocht op Amazon. Mundus vult decipi. Dat is de tweede belangrijkste les natuurlijk. Voor 1 cent. Ja, voor 1 cent op amazon. Tweedehands, zo verdient die kwakzalver er niks aan. Nu ja, kwakzalver. Als ik die lepe emotiemassage lees, voel ik mij toch stukken beter en brandt mijn maag kwellend prettig van blijde verwachting.

We moeten dringend onze kwakzalvers de eer toekennen die ze verdienen. Ik heb er beter resultaat mee dan met alcohol en anxiolyticums of eenzijdige graafgesprekken met zwaar onderscheiden gediplomeerde psychiaters die het vertikken om mij te bedriegen en mij niet toelaten zoete suikerspinnen dromen te spinnen.

Daarom worden de meeste psychiaters misschien wel best vermogend, maar nooit zo schatrijk als Deepak Chopra.

12-11-2012 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Groene thee. Metabolisme versnelt met 7 procent. Pindakaas. Verhoogt testosteron. Verbrandt vet. Frambozen (helaas niet te betalen) verbranden vet. Ginseng. Verhoogt door meer zuurstof het metabolisme.

Tabata. In plaats van duursport, een snellere manier om vet te verbranden. 20 seconden hoog intensief sporten, 20 seconden kalmer aan, 20 seconden hoog intensief sporten, enz. Een keer of acht in 't begin. Op vijf minuten zou je zo meer vet kwijt zijn dan met een uur lopen. Als je met een uur lopen al vet verbrandt. Zo snel gaat het helemaal niet.

De enige manier om echt goed te vermageren, is elke dag 500 calorieën minder te eten dan je nodig hebt. Eet je nog minder, dan vermager je een hele poos niet, zakt je metabolisme en als je dan weer normaal gaat eten, verdik je. 500 calorieën minder dan wat je nodig hebt, is net genoeg om geen noodtoestand af te kondigen en je lichaam vet te laten opsouperen.

Om te vermageren mag ik maar 1500 calorieën eten. Maar ik ben te lui om uit te tellen hoeveel boterhammen choco dat zijn. En ik eet graag veel. Maar ik ben tegelijk ook zo gebrainwasht door reclame van Calvin Klein en mannenparfums en alles waar ze een sixpack kunnen bij sleuren, dat ik lean en mean wil zijn of complexen heb. Dus ik ga voor groene thee, ginseng, tabata, frambozen, die keren dat ik ze kan betalen, pindakaas (zonder suiker) en veel tabasco op mijn spaghetti, want chilipepers zouden ook al je metabolisme versnellen. Een gelukkige meevaller dat ik dat allemaal graag drink en eet. Die tabata bevalt mij wel niet. Het duurt langer om mijn sportkleren aan te trekken dan om tabata te doen. Verder doe ik ook nog een abnormaal aantal pushups. Op twee handen, op één hand, met mijn voeten op een stoel, in handenstand tegen een muur, op mijn neus. Want meer spieren, vraagt meer calorieën.

En het is ook handig als gimmick, als onderscheidend trekje. Er zal wel geen enkele gespierde Vlaamse schrijver rondlopen. En in een veelschrijvend land, waar haast niemand leest, moet je als schrijver toch met iets opvallen. Lang haar doet het al lang niet meer. Dat heeft mijn Gentse collega H.B. (geen gratis reclame voor jou, H.B.) al gelapt. Zonder lang haar was het hem nooit gelukt. Maar ik moet dus iets anders vinden. Iets dat sowieso nut heeft. Iets dat opvalt, vooral op recepties met andere Vlaamse schrijvers, die er meestal toch uitzien als death metal zombies die hun kop geschoren hebben en hun kleren ingewisseld hebben bij H&M en een zwarte OCMW-bril dragen. Spieren. Kan nog compenseren voor mijn kleine gestalte. Mijn schoonzus noemt mij nu al The Hobbit. Maar we hebben al een Hobbit in de Vlaamse letteren. Dat weet zij niet. Een schrijvende Schwarzenegger hebben we nog niet. Is wel weer een investering. Kippenfilet, vette vis en een fitnessabonnement zijn duur. En dat pompen alleen is natuurlijk niet genoeg. Een eerste kleine investering geriskeerd, ja, ja via Amazon: 'you are your own gym', van een trainer van mariniers die niet geloofd in fitnesstoestellen. Ik slinger hier nu al aan de rand van het trapgat om mij toch te kunnen optrekken. Benieuwd welke huis-tuin-en keukendingen ik nog meer kan omtoveren tot fitness voor proletarische schrijvers.

Mijn moeder heeft haar eigen dieet. Ze heeft gelezen dat spannende films kijken, vet verbrandt. 1 thriller= 1 zak chips. Toch maar mee oppassen. Ik vind het spannender om mijn moeder en mijn tantes in één ruimte te zetten en één zak chips in de groep te gooien. Probleem is dan dat ik de zak chips kwijt ben en dan met honger naar het spannende schouwspel kijk.

Die jongens met hun sixpacks bedriegen de boel wel. Je hoeft helemaal nooit buikspieroefeningen te doen. Je moet alleen vrij mager zijn en je compleet dehydrateren. Ze drinken dagenlang geen water, zodat hun buikspieren komen, eh, bovendrijven. En dan drinken ze niet te lang voor de shoot nog een fles wijn. Alcohol dehydradeert nog wat meer. Met barstende hoofdpijn staan ze dan voor de camera. Een sixpack heb je maar voor six helse minutes. Dat kan ik toch echt niet doen voor literaire recepties of mijn eerste optreden in een programma als de Laatste Show, dan is het direct echt de laatste show.

De enige koppijn die ik wil, is van de kopstoot die ik H.B. zal geven, om eerder literaire carrière te maken met lang haar dan ik. Dat was mijn plan!

Misschien toch maar gewoon calorieën tellen. Bij de krant tel ik ook al de hele dag. Aanslagen. Lettertekens. Aantal karakters. Hoeveel is dat een grote boterham met choco? 200 calorieën? Da's dan zeven boke's per dag. Kwestie van een marge te hebben. Het lost zichzelf op. Als ik nog lang schrijf, kan ik toch niet meer dan zeven boterhamme'kes per dag betalen.

08-11-2012 om 23:30 geschreven door Tederdraads  

Kunstenloket. Organisatietje dat kunstenaars op weg helpt. Want de wettelijke regelingen om kunstenaarsinkomsten wit te wassen, zijn stukken ingewikkelder dan de maffiaregelingen om drugsgeld wit te wassen.

Die adviseur van mij, helpt mij goed op weg. Hij legt mij uit hoe het officieel en wettelijk hoort. Hoe je de inkomsten aangeeft en zo voort. En dan zeggen ze mij bij de stadsdiensten dat daar niks van klopt en vinden ze het zelfs irritant dat ik kunst 'officieel' wil doen. De belastinginspectie komt waarschijnlijk alleen aankloppen als de kunstenaar al een villa gekocht heeft. Met politici is dat ook zo. Ze graaien alles wat geen roodgloeidende kachel is en de belastingen ruiken pas onraad als die mannen een villa hebben in Toscane.

Tip aan mezelf: koop geen villa in Toscane en blijf vooral de wettelijke bepalingen voor kunstenaars negeren.

Wie trouwens een kuisvrouw wil zonder haar in 't zwart te betalen, hoeft haar maar te beschouwen als een kunstenares. Als je een Poolse kuisvrouw hebt, moet je maar maken dat ze danst op liedjes van de Kreuners, dan kan je haar betalen als artiest en zit je wettelijk veilig. En na de Kreuners wil ze nooit nog integreren en vindt ze ook geen andere job.

Wel oppassen met Sabam, laat haar misschien uitsluitend dansen op klassieke muziek die niet auteursrechtelijk beschermd is, want als die mannen geen auteursrechten controleerden, maar zwart werk, was er vanaf eind volgende maand al helemaal geen zwart werk meer in dit land en werd je ook al opgepakt als je een oud vrouwtje de straat hielp oversteken, want dat is de taak van bevoegd personeel, niet van vriendelijke voorbijgangers, en dus zwart werk.

Nee, al en bij al kan de artiest rustig blijven verder schooien, de Sabamiaanse controlehorde is voorlopig nog niet losgelaten op zwartwerk van berooide kunstenaars. Met N-VA, zweep in de hand, op de bok van de Vlaamse koets, kan daar wel verandering in komen. Maar voorlopig: blijf die prentbriefkaartjes kliederen en voor een appel en een ei verkopen. De fiscus koffiepaust nog wel even verder. Met uitzondering van mijn maat, Ben Merckx, die omwille van karakteriële redenen die hem zeker sieren, dan toch als ambtenaar werkt, met nadruk op werkt. Dat er geen youtubefilmpjes circuleren van hem, de enige werkende ambtenaar, ligt uitsluitend aan zijn bescheidenheid. Ben, als je dit leest, antwoord op mijn mail, ik heb je al meer dan een jaar niet gezien. Je werkt te hard. En je ziet niet dat je jeugdvriend in 't zw*rt bijklust als kunstenaar. Ja, jawel, dat is WEL een beroep.

Maar terug over die adviseur. Hij raadde mij onder andere het boek 'Talent isn't born, it is grown' aan. Ik heb dat besteld, via Amazon, met mijn zw*rtg*ld. Het is een opbeurend boek. Als je maar lang genoeg aan de schrijf blijft en boterhammen met choco verteert, dan komt dan toch dat moment dat je doorbreekt. Of toch minstens breekt.

Vandaag raadde hij mij in een sessie van een uur of zo een bordeel in Gent aan, boven de Thaïse massage. Misschien bedoelde hij het als tip om een kortverhaal rond te schrijven. Of voor een heet staaltje onderzoeksjournalistiek. Of misschien vond hij dat ik er gestresseerd uitzag, zo als een van die weinige kunstenaars die zichzelf niet platspuit met smack, en raadde hij mij een massage aan.

Aaanywaaay, hij vond ook dat ik te veel verschillende (schrijf)diensten aanbied. Hij vindt dat ik mij meer moet specialiseren. Teksten aanleveren voor websites bijvoorbeeld. Maar dat teksten aanleveren voor websites, moet ik niet zo noemen. Ik moet er een flashy nieuwe naam voor uitvinden, want er zijn al mensen die teksten voor websites aanleveren. Ik doe dat namelijk zelf al. Ik noem het tot nu toe nog altijd 'teksten voor websites aanleveren'. Nooit bij stil gestaan dat ik daar meer geld kan voor vragen als ik daar een andere naam aan geef. Webberen of zo. Webjuice spuiten. Digiproppen. Webdesign is sooo 2007. Net zoals je ook niet meer fascisme en wereldvreemde Vlaming zegt, nee, vandaag zeg je N-VA.

Mijn adviseur -ik vergeet steeds zijn naam- gaat dus tien dagen naar Brazilië. Hij heeft daar vijftien jaar gewerkt. In de filmindustrie (ik ken twee Braziliaanse films, Sangre en Citade de deus en iets zegt mij dat hij daar niet aan heeft meegewerkt), in marketing en nog iets. Hij nam er nooit vakantie, omdat de weekends al zo'n fiesta waren. Hij is teruggekomen toen zijn zoon van 14 dealde. Hij heeft hem toen geconfronteerd met een drugsdealer die in de bak had gezeten. Ik zei iets over mijn twee neven en 50 procent van mijn jeugdvrienden, maar dat hoorde hij niet. Advies is eenrichtingsverkeer. Die zoon dealt niet meer. Toch geen drugs. Wel huizen. Als makelaar. Geen slechte move, Vlamingen zijn verslaafd aan bakstenen.

Waar dat blijft dat advies eigenlijk?

Af te leiden van zijn stomende pretoogjes was het ongeschreven advies: ga voor een snoepreisje naar Brazilië. Toch een land dat in de top tien van meest wulpse landen staat, samen met Polen en Griekenland (als een land ten onder gaat, slaan de hormonen op hol. In kapotgeschoten Berlijn anno winter 1945 werd wat afgepoept in de schuilkelders). Van een maat die er geweest is, Sasja, weet ik dat ze daar tuk zijn op alles wat man is en er een beetje Duits uitziet. Dat de vrouwen zich aan je opdringen. Dat is nog eens een schrijfklimaat. Godverdomme, het beste advies bleef onuitgesproken: ik moet naar Brazilië! Voor een latino kont als schrijftafel. Met natuurlijke houder voor mijn pen.

Mijn tekenaar en ik komen buiten. Geen idee, ik vind het fijn om 'mijn' tekenaar te zeggen, hij mag dan 'mijn' schrijver zeggen. Dat doen alleen BV's, politici, missen, tv-koks, teruggevonden ontvoerde kinderen, Samson, ex-wielrenners,  leden van het koningshuis en Bijbelse figuren hem na, met hun ghost writers. Mijn tekenaar zegt: 'Ja, het was wel duidelijk dat jij eigenlijk meer verstand hebt van marketing dan hij. En dan heb je je nog ingehouden'.

Bon, merci voor je levensgeschiedenis in een Braziliaanse nutshell, mijn adviseur. Ook weer 'mijn', ik eis mensen nogal op. Ik ga terug aan de serieuze Arbeit, met het uitschrijven van een belangwekkend en intellectueel hoogcalorierijk interview. Ik noem de naam van de geïnterviewde niet, want alleen mijn familie leest mijn blog en die kennen toch geen Vlaamse intellectuelen en zelf ben ik toch een Belgische intellectueel, dus die telt niet.

'Rant' van Chuck Palahniuk zat vandaag in de bus, via Amazon. (per keer dat ik Amazon vernoem krijg ik één cent krediet) En dit blogpostjen is ook een rant. En de postbode bezorg ik nog wel tendinitis. Met de neoliberale logica van N-VA: hoe harder ik het leven van mijn postbode maak, hoe meer hij zijn best zal doen om zich om te scholen! Morgen strooi ik glas op de stoep, ik denk aan de toekomst van mijn facteur. Want dat is N-VA-logica: alle voordelen geven aan de rijken, in het belang van de armen. Hoe meer de werkende mensen afzien, hoe beter dat voor hen is.

Mijn adviseur stemt niet voor N-VA, te veel voeling met de 'à l'aise filosofie', die duikt tien dagen zwoel Rio in. Bedankt voor het advies en de ellenlange vragenlijst die je me eigenlijk had moeten sturen VOOR onze afspraak, zodat we wat dieper konden ingaan op mijn kunstenaarsactiviteiten. Volgende keer dan maar. Jij met een gebruind kleurtje en een lege zak. Ik nog steeds met bruine mondhoeken. Van de choco. En platzak.

08-11-2012 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

We zitten in dezelfde branche. Sava heet hij. Mischien genoemd naar die rivier op de Balkan. Hij verkoopt in de voormiddag de krant voor de SDF-en. Ja, in Brussel krijgen zelfs de daklozen een Franse naam opgespeld, Sans Domicile Fixe. Technisch gezien kan mijn Roma-zigeuner een SDF'er zijn, zonder dakloos te zijn, want hij woont ergens in Brussel. Heeft kinderen. Nog te jong om naar school te gaan. Die krant van hem kost twee euro. Er staat niet veel in. Ze is tweetalig, met veel spelfouten. Volgens Sava is het één kerel die het krantje helemaal zelf vol schrijft. En behoorlijk wat verdient aan de totale verkoop.

Sava zelf verkoopt niet veel, maar toch genoeg om te overleven. Hij loopt met die kranten naar mensen toe alsof hij een ober is met een dienblad vol schuimend bier. Ik koop de krant nooit. Ik schrijf al voor de krant. En ik krijg op de trein al de gratis Metro. Maar ik schrijf voor een krant die Solidair heet. Dus ik geef. Altijd wat kleingeld. En dan zeg ik 'ça va, Sava?' en hij klaagt over de verkoop en zegt dat het moeilijk is. En dan zeg ik dat het bij niet zo heel erg veel beter is. In de praktijk natuurlijk wel, maar niet in mijn kop.

Mijn schoonzus zegt: 'Als je daklozen geld geeft, dan help je ze om langer op straat te leven'. In het boek dat ik lees op de trein, 'the spiritual laws of success', zegt Deepak Chopra -die er toch echt een beetje uitziet als een fluwelen oplichter- 'geven en krijgen zijn hetzelfde'. Als je niet geeft, dan krijg je ook niet. En het werkt nog beter als je geeft met een gevoel van ware gulheid. Die ware gulheid, die lukt nog niet zo goed. Als ik in mijn zakken tast, is het soms toch nog altijd een beetje alsof ik mezelf in 't zak zet. Maar ik werk er aan, ik lees Deepak Chopra op de trein.

Als de Turkse vrouw die het ene telefoontje na het andere pleegt, eerst naar de garage, dan naar een immobiliënkantoor, haar badge van het werk vergeet , dan stuur ik die op naar Securitas. Netjes zoals dat op de achterkant van de badge staat. 'a post stamp will not be necessary'. Dat schreef ik op de enveloppe waar de postzegel hoort, want je weet toch maar nooit dat ze mij traceren en toch een postzegel eisen. Misschien wil bpost zich wel wreken op mij voor al die stapels boeken van Amazon die ze hier quasi dagelijks aanleveren. Mijn eigen post ligt hier trouwens stof te verzamelen, maar zo'n gevonden badge stuur ik op. Wanneer volgt mijn zaligverklaring, Deepak? Juist, ik moest geven in een staat van geven, zonder iets terug te verwachten, dan pas werkt het echt, die stroom van giving and receiving.

Heb ik niks gegeven: de vrouw die mij uit mijn leesconcentratie haalde door de hele treinrit lang non-stop met haar advocaat te bellen en de hele trein liet delen in haar echtscheidingsperikelen. Bizar hoe mensen die telefoneren denken dat ze plots een geluidsdichte, doorzichtige cocon genereren. Die smartphonefunctie bestaat vast wel, maar ze is nog niet betaalbaar voor mensen die 700 euro huur betalen en in een vechtscheiding zitten. Haar ouders hadden vreemd genoeg de kant van haar ex gekozen, maar daar had ze zich al bij neergelegd. De vrouw naast mij zat een Bulgaars boek te lezen, want ik zag de zin: az sem toek wat wil zeggen: ik ben hier. Vast een boodschap van mijn karma om mijn situatie te aanvaarden en niet steeds naar andere opportuniteiten te zoeken. De vrouw dan weer pal recht tegenover mij, versterkte dat nog. Ze las 'the power of now', in het Nederlands, geschreven door Eckhart Tolle. Nu ja, 'las', ze had het op schoot en tokkelde op haar gsm. Ik hoopte stiekem dat ze dat boek zou vergeten. Waarschijnlijk zou ik dat niet terugsturen, want ik wilde dat boek laatst nog kopen. Zo'n gedachten zijn waarschijnlijk slecht voor mijn karma. Deepak, wat denk je?

En het koppel schuin tegenover mij, had het helemaal begrepen en las alleen elkaars ogen.

07-11-2012 om 23:55 geschreven door Tederdraads