So what? Wat dan nog? Lieve mensen van de NOS, om het nog vrij beleefd te zeggen: Dat kan mij geen réét schelen. Merk trouwens ook op hoe de vrouw er hier bijgesleurd wordt als een aanhangsel van de prins. De prins, o ja, en zijn vrouw. Het kan mij absoluut niks schelen of die Kate nou tien kinderen of twee uit haar vaginakanaal heeft gepoept. Het kan mij niet schelen of die kinderen er schattig uitzien of gedrochten zijn met twee neuzen op hun anus en een uitpuilende navel tot aan hun enkels. Kan me NIET schelen. Waarom moet een tamelijk serieus nieuwskanaal als de NOS hierover berichten? Om te bewijzen dat ze ook de 'anaal' in nieuwskanaal alle eer willen aandoen en dus strontnieuws brengen? Wie heeft er nou ene fuck aan dit 'nieuws'? Die kleine ziet er uit als elke andere baby. En natuurlijk is dit een zeer minutieuze selectie geweest. Op die foto's tonen ze hem natuurlijk niet terwijl hij ligt te schreien, in zijn eigen kak ligt te stinken of het royale Engelse breakfast heeft uitgekotst. Dat ware tenminste eerlijk geweest. Het leven van een baby in al zijn facetten. Dank u, NOS, om zo'n enthousiaste poging te doen om ons met zijn allen dom te houden terwijl we geilen op alles wat enkele beroemdheden doen. Beroemdheden die op den duur enkel nog beroemd zijn omdat ze nou eenmaal beroemd zijn, en alle media, ook de serieuze hen bevestigen in die status van beroemdheid. Ergens in Kongo is vandaag wellicht wel minstens één baby met machetes in stukken gehakt terwijl de mama -evenzeer vol moederliefde als Kate- gedwongen werd om toe te kijken. Van enige front dat er werkelijk toe doet... geen nieuws. En we tuimelden rustig verder door onze zondag en vreetten ons vol terwijl we zijn: 'Ja, William en Kate hebben toch een schoon kindje, he? Wat sneu nou dat Diana er niet meer is om dat baby'tje in haar armen te houden'. Snif snif. Nog een stukje taart?

14-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Vanwaar komt winst? Hoe komt het dat de kapitalist geen winst maakt als men staakt?

Tederdraads

Als de molenaar een ezel heeft die de molen doet draaien, en de ezel wil niet meer, dan heeft de molenaar inderdaad een probleem. Maar kan de ezel een molen uitdenken? Nee, de molenaar geeft de ezel eten omdat hij 't vuile werk doet en helaas kan de ezel geen oplossing bedenken voor zijn noeste arbeid. Hij kan werken of hij kan staken en als hij te lang staakt, zoekt de molenaar een andere ezel, want ezels zijn er genoeg, maar er zijn niet zo heel veel molenaars.

Extreem-linkse

Maar als er al molens zijn, waarom zouden ze dan opnieuw moeten uitgedacht worden? Moet het wiel opnieuw uitgedacht worden als het al bestaat? Misschien kunnen de molens ook allemaal samen op maatschappelijk vlak georganiseerd worden in plaats van elke molen apart zonder te weten wat de andere molens doen en waarbij men probeert andere molens uit te schakelen om de sterkste te kunnen zijn op de molenmarkt. En veel kennis komt van publieke instellingen waaronder universiteiten. Zou je niet denken dat als wetenschappers de hoofden wereldwijd bij elkaar steken, we veel sneller vooruitgang zouden maken dan de patenten die zo typisch zijn het huidige tijdperk van het molenmarktmechanisme? Ik denk dat de fabriekarbeiders bij Audi Vorst veel beter weten hoe ze een auto in elkaar moeten steken dan de aandeelhouders van het bedrijf. DE aandeelhouders zijn enkel geïnteresseerd in de markt en de winst die het spelleke oplevert. Eigenlijk produceren de arbeiders hun eigen loon, maar winst ontstaat omdat de waarde van wat ze produceren groter is dan de loonmassa zodat aandeelhouders dure wagens en grote villa's kunnen kopen. En met een deel van de opbrengst, renteniert men. Het machtige wapen van aandeelhouders: "als jullie niet doen wat we vragen trekken we weg uit Europa". Het gaat hier dus duidelijk om MACHT. Zijn we ja-knikkers? Kunnen we allemaal worden zoals de beursmakelaar in de Wolf of Wallstreet? Moet de meerderheid van de mensen die werken en produceren buigen voor een minderheid van zeer rijken? Lijkt me weinig democratisch. En ik ben voor een verdere democratisering van de samenleving. Geen totalitaire donkerblauwe neoliberale oligarchie. Zoals jij je de wereld voorstelt moeten we terug naar farao's en piramidebouwers van weleer. Ik ben daarentegen voor een samenleving waar iedereen zijn zeg kan doen hoe de productie kan georganiseerd worden en wat er nodig is om goed te kunnen leven. Voor mij zou economie moeten dienen om alle mensen een menswaardig leven te bezorgen en hen voorzien van alles wat daarvoor nodig is: een huis, kledij, voedsel, onderwijs, gezondheidszorgen,... De economie zoals ze nu is is een instrument in handen van de elite, een rijk kliekje molenaars. Zoals je weet leven de meeste mensen op deze ultramoderne kapitalistische wereld nog steeds in deprimerende armoede. Het kapitalisme slaagt er niet in hongersnood en armoede op te lossen en kan dat ook niet want het is een systeem die rijkdom haalt uit het werk, de arbeid van anderen. Ik denk dat niemand toch geschrokken is van de studie van die Franse econoom Thomas Piketty?

Tederdraads

Je sleurt er hier vanalles bij dat niet echt tot onze vrij simpele discussie hoort, maar allez, ik heb het gelezen. Hebt gij iets te klagen in dit systeem, extreem-linkse? Hebt gij niet een beter leven dan de rijkste middeleeuwse koning? Is dat geen vooruitgang? Ja, er leven nog veel mensen in relatieve armoede. En langzaam, langzaam wordt dat wat beter en beter. 'De geschiedenis van de vooruitgang' is een tof boek daarover. Of 'The better angels of our nature'. Bijna iedereen heeft binnen dit systeem kansen. En als de molen verplaatst wordt, is het om het product goedkoper te maken. Ik koop graag spotgoedkope melk. En ja, dan moeten er een hoop Oost-Europese chauffeurs de baan op voor een klein mager loon. Nou ja, ze moeten niet, ze mogen.

Extreem-linkse

Ik denk niet dat ik rijker ben dan een koning uit de Middelleeuwen. Ik ben contractueel en niet zeker van mijn job. Er sneuvelen nu reeds contractuele collega's omdat het budget te klein is geworden. Ik weet dus niet of ik volgende week mijn job nog heb of niet.En ja ik heb het beter dan een kind die op een vuilnisbelt werkt om in leven te blijven. Dat is waar.

Tederdraads

Die middeleeuwse koning was ook van niks zeker. Ge hebt veel meer luxe dan die koning. Veel meer opties. Massa's vrije tijd.

Extreem-links

Ja, ik denk dat die koning inderdaad nog geen gsm had.

Tederdraads

Lekkere postduiven wel. Als ge nu eens al uw energie stak in het oprichten van een functioneel bedrijf. Dat zou zeker lukken, want ge moet veel energie gebruikt hebben om tot uw analyse te komen en die te propageren. Maak een tof bedrijf met een economisch model dat ten dienste staat van de mens. Gaat uw gang, ik ben uw eerste klant. Be the change you want to see in the world (klagen over het huidige systeem is niet inbegrepen). Zolang de mens slecht is, zal elk systeem rot zijn als de mens goed is, is elk systeem goed. Als ge niet tegen onrecht kunt, help dan mensen. In een ander systeem gaat er ook onrecht zijn, corruptie, vriendjespolitiek, verbannen van mensen die niet akkoord zijn. In uw systeem zou staken al direct helemaal niet meer mogen. De gelijkheid tussen mensen is enkel op te leggen door terreur. Je hebt dan 'zekerheid' in dat extreem-linkse systeem, de zekerheid dat je gestraft wordt als je initiatief toont om uw leven te verbeteren.

Extreem-links

Ofwel moet ik mij een rijke prinses zoeken? Zoals dat in rijke kringen ook gebruikelijk is. Trouwen onder mekaar. Zoals mijnheer Saverys. Zo kun je ook een imperium uitbouwen natuurlijk. En je concurrenten uitschakelen en een staat onder druk zetten om de beste voorwaarden te verlenen bijvoorbeeld door de afbouw van hetgeen die arme drommels in de fabrieken met heel veel moeite hebben opgebouwd. Maar je hebt deels gelijk. Die dreigers die vertrekken naar andere oorden als ze hun goesting niet krijgen mogen vertrekken. Dan kan de maatschappij de productie overnemen.

Tederdraads

Laat die mensen ne keer doen. Dan kan de maatschappij de productie overnemen, waardoor dan direct de productie slabakt, de innovatie stokt, de creativiteit wegvalt enz, alle negatieve dingen van dat soort gedoe.

Extreem-links

Laat de mensen ook de vrijheid om niet akkoord te gaan met wat een oligarchie ons oplegt. Er zijn voorstanders van deze recepten van langer werken en minder verdienen, maar er mogen ook tegenstanders zijn. Ik sluit me aan bij die laatste groep, maar deze zin is eigenlijk overbodig.

Tederdraads

Ge kunt een heel leven wijden aan roepen op de barricades over wat er allemaal beter kan of ge kunt daadwerkelijk iets opbouwen.

Extreem-links

Of niks doen.Of andere afbreken die iets anders willen.

Tederdraads

Ik heb liever den Steve jobs dan moordenaarke Che Guevara. Iets anders willen, dat ze niet eens kunnen definiëren. Een beetje idealistisch gedroom lullen, maar niks concreet en heelder dagen propageren, jadejadejade, en dan nog via de kanalen zoals social media die het kapitalisme hen schenkt.

Extreem-links

Ik heb geen individuen als helden. Mensen met een goed groot hart raken mij. Ik ben tegen persoonsverheerlijkingen tenzij iemand echt iets wezenljk heeft veranderd in goede zin zoals een standbeeld van een dokwerker.

Tederdraads

Den dokwerker... Een belediging voor de mogelijkheden van het menselijke verstand kiezen om als muildier door het leven te gaan. Nein danke, laat mij weten als uw bedrijf ter dienste van de mensch in werking is. Ik herhaal: ik ben uw eerste klant. Ik zie u graag trouwens.

Extreem-links

Ik u ook zenne

13-12-2014 om 10:25 geschreven door Tederdraads  

Den Dirk was gisteren op tv. Ik heb mijn ma gevraagd om het op te nemen, want ik zit zelf in 't buitenland. Ik ken den Dirk van zijn boek. 'Borderline Times' heet het. Hij zegt daarin dat heel onze maatschappij 'borderline' is. De kenmerken van borderline zijn:

1. Krampachtig proberen te voorkomen dat iemand je in de steek laat.

2. Een patroon van instabiele en intense relaties, waarbij de ander heel erg wordt geidealiseerd of juist gekleineerd.

3. Identiteitsstoornis: duidelijk en aanhoudend instabiel zelfbeeld of zelfgevoel.

4. Impulsiviteit op ten minste twee gebieden die je mogelijk kunnen schaden.

5. Terugkerende suïcidale gedragingen, gestes of dreigingen, of automutilatie

6. Sterk wisselende stemmingen

7. Een chronisch gevoel van leegte.

8. Inadequate, intense woede of moeite om je kwaadheid te beheersen.

9. Voorbijgaande, aan stress gebonden paranoïde ideeën of ernstige dissociatieve verschijnselen.

Als je aan vijf van de bovenstaande criteria voldoet, heb je gewonnen, dan heb je quasi een vrijgeleide om vanalles en nog wat uit te spoken dat niet gans kosher is. Dan ben je namelijk 'borderline'. Doe ook de test voor je omgeving. En? Hoeveel 'borderline' mensen zitten er in uw omgeving? Bij mij verdacht weinig, maar misschien ben ik een borderliner die uit schroeiende verlatingsangst uitsluitend zeer stabiele mensen in zijn omgeving toelaat. Dirk zegt dat we allemaal borderline zijn. Zou Dirk zelf ook borderline zijn? Vult hij zijn chronisch gevoel van leegte op door een boek te schrijven? Door op tv te komen? Kan hij zijn kwaadheid niet beheersen en moet hij daarom de hele maatschappij verwijten dat we borderline zijn? Is zijn vettig kapsel een vorm van automutilatie? Hij quote in zijn boek voortdurend Paul Verhaeghe. Zou hij Paul Verhaeghe idealiseren? En Dirk zegt dat hij 'ook maar vast zit in dat leven dat doordramt'. Dat klinkt niet bepaald vrolijk. Dat klinkt ook alsof het leven hem meesleurt en overkomt, dat hij niet de baas kan. Heeft Dirk een duidelijk en aanhoudend instabiel zelfbeeld? Kunnen we 'borderline times' beschouwen als de verdoken bekentenis van een borderliner die ons met zijn allen wil meesleuren in zijn eigen diagnose?

Dirk, ik zie je graag. Ik vind je boek sympathiek. Ik vind het ok dat je met vettig haar op tv komt. Ik hou van artistieke slordigheid. Dirk, ik ben blij dat ik je boek heb gelezen. En ik kijk er naar uit om de volledige uitzending te bekijken. Je bent een toffe gast, Dirk. Ook al klink je als iemand die Facebook haat en dat hoofdzakelijk via Facebook meedeelt. Misschien is het waar, misschien zitten we met zijn allen vast in het leven dat doordramde. In een Zeitgeist die niemand helemaal prettig vindt, maar we moeten het er maar mee doen.

Ik raad iedereen alvast aan om het korte fragmentje te bekijken. Dat kan hier: http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/Gezienoptv/1.2179589

13-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Het is generatie Me. Ikke ikke ikke. Alles ter mijner meerdere glorie, en dan sta je natuurlijk voor absoluut niks, tenzij voor opportunisme, maar een zwak opportunisme, alles pakken wat recht voor je ogen komt, en als het maar scoort op Facebook. Een depressief, verplicht genot, noemt psycholoog Paul Verhaege dat.

Als ik dan mijn hele generatie, mezelf incluis, wil aborteren op beschuldiging van leeg egoïsme en egocentrisme, denk ik aan Socrates die ook al de jeugd verfoeide. Zou het van alle tijden zijn? Het afschrijven van de jeugd als los van idealen, enkel op zoek naar lichtzinnig vertier, irritant haantjesgedrag? Ik zit nog wel op twitter en iedereen die 140 tekens toch per se moet gebruiken om een eigen 'prestatie' of een kotsmisselijkmakende foto (een baby, een katje, het avondeten) te posten, gaat er uit. Ik post daar enkele motiverende quotes en word massaal ontvriend.

Ik zit een beetje tussen twee generaties in. Ik kan nog naar mijn ouders kijken die het hadden meegemaakt, die nog ergens voor stonden: vrijheid, onafhankelijkheid, maar degelijk begrensd door het overgeërfde christelijke principe 'doe niet aan een ander wat jezelf niet wil aangedaan worden', doodbrave hippies die graag schopten tegen het establishment en niet de kapitale foute drive hadden (zoals de communisten die ik ken) om het te vervangen door gewoon weer een nieuw establishment. Nee, macht, en machthebbers, dat moet je permanent bespotten, dat houdt het een heel klein beetje gezond, en je kan er dan tenminste om lachen, het reformeren of vervangen door een andere macht, dat is pest willen genezen met ebola.

Ik ratel door, maar dat is goed, de geest een beetje opwroeten, als je het lang genoeg doet, stuit je al eens op goud, of toch zilver.

Generatie Me. Ik wil ze graag compleet afschrijven, maar laat ik er nou een excuus voor zoeken. Ik lees te veel advocatenromans, ik begin de vijf kanten van elke zaak te bepleiten. Als ik echt geen kant meer op kan, ga ik rechten studeren.

Waarom zijn wij (ik reken mezelf er bij) tot zulke robotjes van ons eigen miezerige ego uitgegroeid?

Ja, we zijn uitzonderlijk hard in de watten gelegd door onze ouders en ook grootouders. Uitzonderlijk hard. We zijn gepromoot van kindsbeen af als het enige centrum van de wereld, want God was toch dood. En die wereld mocht in vlammen vergaan, zo lang we maar voor onszelf een diploma, een promotie, geld en faam uit de brand konden slepen. We kregen ook de nogal onnozele boodschap mee: work hard, play hard.

Echt waar, die boodschap kregen we. We moesten 'het' maken in de wereld, maar we moesten ook heel veel plezier maken, van het leven genieten. Dat was een imperatief, want onze ouders waren nog geknecht opgegroeid, losgebroken vanaf hun trouwpartij het ouderlijke huis letterlijk ontvlucht en hadden hun eigen ouders nooit helemaal vergeven dat ze een doodsaaie kindertijd hadden beleefd terwijl er verdorie lol te beleven viel ergens, want The Rolling Stones waren op tv geweest! Dus wij moesten het allebei hebben, succes en heel veel plezier, o zoveel plezier. En succes dus.

Dat succes werd echter zeer eng gedefinieerd. Het moest er goed uitzien. Het moest een ronkende titel zijn 'customer service purchasing officer' en niet 'telefonist' (qua jobinhoud zero verschil). Een ideaal was er niet aan verbonden. De wereld moest er niet beter van worden, de buren moesten er groen van worden. De buren zijn 'vrienden' op Facebook geworden, maar het principe is hetzelfde. We lachten met de serie 'keeping up appearances' en wisten niet dat we met onszelf lachten en niet meer wisten dat er achter onze appearances niks meer zat, dat ons vertoon ons zijn werd, en dat we antidepressiva nodig hadden omdat je van vertoon alleen niet kan leven.

We gingen reizen, reizen, reizen, uiteindelijk om geen enkele andere reden dan om foto's te kunnen tonen, eerst achteraf, dan uiteindelijk live, instant, online. Een leven in dienst van de camera. Niet op foto staan, is niet bestaan. Men voelt zich zo leeg, dat men steeds materieel bewijs zoekt voor zijn eigen bestaan. Men moet gezien worden. Of men bestaat niet. Ik schrijf dit helaas zonder fles Jack bij de hand, dus ben bloedserieus. Waarom moesten er plots open space offices komen? Waarom was het gedaan met werknemers in hun eigen hokje stampen? Die muren moesten weg, ze werden ondraaglijk, we moeten niet elkaar zien, we willen gezien worden, of de zelftwijfel bekruipt ons, wie zijn we dan? Nee, als iemand mij ziet, dan moet ik wel bestaan. Ik sta op foto, mijn collega ziet mij, oef, ik besta.

Rebels zijn werd mainstream. Iedereen rebelleert en beseft niet dat je net zo conformeert, als iedereen het toch al doet. En dat moest uiterlijk vertolkt worden met piercings, verplichte inbreuken op dress codes, tatoeages (een idiote rage die bij mijn kennissen weer opsteekt), allemaal zo leeg als wat. Als je geen Chinees gestudeerd hebt, ben je een hansworst als je het Chinees teken voor crisis is opportunity (als dat echt hetzelfde is in het Chinees) op je arm laat kerven.

Enige besef van de wereld vervaagde. Onder andere omdat mijn leeftijdsgenoten de kruistochten in de 18de eeuw plaatsen (echt meegemaakt). Ja, men ging de nadruk leggen op vaardigheden, niet op kennis. Je moest dus niemendal weten over de kruistochten, je moest het alleen kunnen opzoeken. Jammer, maar helaas, niemand zocht het op. De zoekfunctie van je pc kennen was genoeg. Jonge mensen hebben dus geen idee vanwaar de mensheid komt en dus geen enkel idee waar het heen gaat, of hun eigen rol daarin. Zonder achteruitkijkspiegel kan je niet rijden.

En dan gaan ze de leegte vullen door het shoppen naar 'causes'. Ze worden vegetariër voor een maand of zes. Ze kopen geen merkkledij, ook maar voor een tijdje. Alsof het iets uitmaakt, al die dingen komen uit Azië, merk of niet. De vegetariër leest over soja en hoe ze daarvoor het oerwoud ook al ontbossen en geeft het op. Er zijn geen 'goede' keuzes meer. Lijkt het wel.

De aandelenmarkt is nep. Religie is onttroond. Van politici verwacht je gewoon dat ze nep zijn, hoe nepper hoe beter (Obama??? Als je authenticiteit wil parodiëren ga je automatisch kijken als die). Alles wordt een karikatuur van zichzelf. Amnesty international is een marketingmachine, Occupy sterft als het niet meer plezant is. "De eerste weken filosofeerden we over mogelijke verandering en acties en daarna maakten we enkel nog ruzie over wiens beurt het was om op te ruimen" (geknipt uit een interview) Het was niet plezant meer.

En dan, zonder enig stevig fundament, slaan we op drift, in een wereld die ons van alle kanten bombardeert met een total information overload. Mensen die al helemaal niet weten waar ze voor staan, krijgen veel meer keuzes aangeboden dan het menselijke brein aankan. Plus moet het allemaal snel gaan. Plus zet de media schijnbaar instant successen in de kijker. Plus is wat je doet enkel goed als je er aandacht mee scoort. Een cocktail om je verstand bij te verliezen en onstuitbaar te beginnen hinniken, omdat men totaal, totaal stuurloos is en wanhopig zonder te weten waarom. Proberen mee rennend in een tredmolen waarvan men het bestaan niet echt ziet, wel vaag instinctief aanvoelt. De Matrix trilogie had genoeg mensen bij de ballen. Net als de film Fight Club. Net als American Beauty (al blijven al die dingen toch nog te veel aan de oppervlakte, ze krabben toch al waar het kriebelt).

Na mijn seksloze flirt met de communisten, zie ik maar 1 oplossing meer, en dat is teder anarchisme. Laat de vrijheidsjagers aaneenklitten, menselijk verstand alle eer aandoen, en zonder arrogantie in de spiegel kijken en nog wat plezier maken ook. En er volgen er dan nog wel, die niet meedoen aan het circus of in volle besef aan meedoen, dat is ook nog ok. Waarom zit iemand als Adam Bzoch de facto in een isolement? Dan ben je zo iemand en de prijs die je betaalt, is ballingschap, want er is verdomme niemand om mee te praten. Dus maakt hij vrienden van boeken.

Zolang je het kan negeren, zoals ikzelf, ik heb geen apen boven mijn kop, en wil ook niet meer voor klassen van apen staan, is het leven goed, het beste sinds het ontstaan van de mensheid, ik leef beter dan eender welke Farao, Romeinse keizer of middeleeuwse koning. Ik ben net zo goed deel van generatie Me, ik moet centraal staan, of het intereseert me niet, of toch, het motiveert mij niet, de communistische partij zette niet mij centraal, maar wel hun pathologische, ziekelijke machtsdrang, en dus moest ik er weg, als het niet om mij draait, voel ik mij letterlijk verdrinken, verwelken, verstikken. En sinds ik dat besef, maak ik eerlijkere keuzes.

Ik hoop dat je iets kan destilleren uit bovenstaande wolkbreuk.

Volgevreten, niks anders doende dan films kijken en boeken lezen, zelfanalyse ten top drijvende, en tussendoor Slowaaks lerende, en push-ups en sit-ups doende tot het zeer doet, die therapeut is om de enige gezonde lui op te vangen, als je in deze maatschappij niet mee kan draaien, getuig je van gezonde menselijkheid en dus vang ik je met open armen op, aan 65 euro per anderhalf uur, want ik ben een kind van mijn tijd.

13-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Al enige tijd ben ik vrijwilliger voor 'Buddywerking'. Wat houdt dat in? Ik engageer mij om minstens twee jaar enkele uren per maand af te spreken met iemand die het moeilijk heeft. Meer is het eigenlijk niet. De organisatie ondersteunt de vrijwilligers goed, geeft hen informatie over psychologische kwetsbaarheden, organiseert ook uitstappen voor de vrijwilligers en zorgt ervoor dat de buddy gelinkt wordt aan een deelnemer die bij hem/haar past. De organisatie stelde mij vorige week deze tien vragen.

1. Hoe lang ben jij reeds buddy?

Ongeveer sinds april 2013.

2. Hoe verliep de kennismaking met de deelnemer?

In alle drie de gevallen vlotter dan verwacht. De medewerkers van buddywerking bereiden je goed voor, ze scheppen rust en de kennismaking vindt plaats in een ongedwongen sfeer.

3. Zie je een evolutie in het contact tussen jou en de deelnemer?

Ja, in het begin gaat het vaak over de omstandigheden en de problemen van de deelnemer, daarna ligt het accent minder op serieuze gesprekken en meer op samen plezante activiteiten doen. Als de deelnemer het moeilijk heeft, valt hij/zij makkelijk op je terug, omdat je geen deel bent van zijn vaste omgeving en ook niet het 'ernstige etiket' van een professionele hulpverlener meedraagt, je bent toegankelijker. De activiteiten en de gesprekken worden spontaner. In het begin heeft de deelnemer veel nood om af te spreken, daarna minder. Soms is een telefoongesprek ook goed.

4. Welke activiteiten doen jullie samen?

Praten, wandelen in natuur, musea bezoeken, een spel spelen, films kijken, gaan eten op restaurant, naar toneel, fietsen, samen winkelen, social media leren gebruiken, ...

5. Weet jij wat jij en de afspraken met jou voor de deelnemer betekenen?

Ik meen dat de deelnemer het contact met de vrijwilliger kan inzetten als een soort 'joker', als een 'time-out', doordat je noch familie bent, noch een vriend, noch een professionele hulpverlener. De deelnemer heeft een objectiever klankbord, heeft te maken met iemand die enige affiniteit heeft met de problematiek van de deelnemer, en psychologisch belangrijk: hij/zij moet niet betalen voor dat luisterend oor (wel zo, bij een therapeut).

Het luisterend oor lijkt mij dubbel zo veel effect te hebben, omdat de vrijwilliger de deelnemer en zijn verhaal de moeite waard vindt, gewoon zo. Familie en vrienden staan soms te dicht bij de deelnemer, vellen sneller een oordeel, de deelnemer is vaak ook bang van hen te belasten of 'in herhaling' te vallen. Sommige kwesties liggen zo gevoelig dat ze ook niet met vrienden of familie te bespreken zijn. Of: vrienden en familie kunnen geen activiteit meer ondernemen ZONDER over de problemen te beginnen, ze beginnen de persoon te veel te associëren met zijn probleem, terwijl de deelnemer liever gewoon iets wil doen zonder aan die problemen herinnerd te worden.

6. Wat betekent de deelnemer en de afspraken met de deelnemer voor jou?

Een bevoorrechte inkijk in minder bekende delen van onze leefwereld, die je anders nooit te zien krijgt. De kans om iemand te steunen wanneer het echt nodig is. Een zeer leerrijke, praktische kijk op psychologie en de zeer concrete samenhang tussen trends in onze maatschappij en het effect daarvan op de psyche van individuele mensen.

Zeer concreet: Ik heb twee toffe mensen leren kennen, met een zeer rijke belevingswereld en veel levenservaring, die allebei bewezen dat ze ondanks hun problematiek iets willen betekenen voor hun omgeving en onze maatschappij.

7. ‘Buddy’s halen psychisch kwetsbare mensen uit hun isolement’. Ervaar jij dit ook zo? Kan je dit met een concreet voorbeeld toelichten?

Ja, absoluut. De deelnemer kan na langdurige ziekte de indruk hebben dat hij enkel nog contact heeft met professionele hulpverleners of met mensen die zelf ook in een isolement zitten. Op zo'n moment ben je echt de 'gids' naar de buitenwereld. Soms is de deelnemer zo onwennig bij het doen van alledaagse dingen dat je al veel betekent gewoon door er te zijn. Ook moeten deelnemers vaak een schuldgevoel overwinnen. Ze zijn ziek, maar zijn bang dat er nog steeds een taboe ligt op psychische kwetsbaarheid en denken dat mensen hen zullen veroordelen. Dat versterkt hun isolement nog. Door hun probleem te erkennen en hen tegelijk duidelijk te maken dat ze door hun probleem niet aan waarde inboeten, versterk je voor een deel hun assertiviteit.

8. Wat heb jij nodig om je goed te voelen in je engagement als buddy?

Degelijke informatie. Een regelmatige opvolging. Deelnemers die op een verantwoordelijke manier omgaan met Buddywerking (in de mate van het mogelijke) Enige rekening houden met mijn chronisch chaotische agenda (al die dingen zijn er bij Buddywerking) (het gratis én lekkere eten tijdens infodagen is een zeer toffe bonus!!)

9. Krijg je soms reacties uit je omgeving op het feit dat je dit engagement opneemt?

Zelden. Mensen zijn soms positief verrast dat je zoiets doet. Soms zijn ze nogal rap om te vragen: 'kun je daar niet voor betaald worden?' De meeste mensen vinden het 'mooi' dat je zoiets doet. Of ze zeggen dat zoiets 'niet evident' is.

10. Heb jij een droom voor de buddywerking?

Het ware goed als dit initiatief breder bekend raakte en er een reflex ontstond om niet alleen naar een psycholoog te stappen of een dokter, maar een aanvraag voor een buddy te doen. Ik denk dat een initiatief als buddywerking een groot verschil kan maken. Dat meent ook een professional en academicus Paul Verhaeghe (Ugent). Verder als droom: Buddywerking zou misschien elk jaar één grote culturele activiteit kunnen organiseren met de input van de deelnemers en de vrijwilligers, omdat ik bij zowel deelnemers als vrijwilligers een bovengemiddelde interesse in kunst en cultuur opmerk...

Voor meer info over Buddywerking:

Buddywerking Ziekenzorg CM Op-Stap

Zuid-Oost-Vlaanderen

Hopmarkt 10

9300 Aalst

http://www.buddywerkingzov.be/

12-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Morning papers noemt Julia Cameron het. Kwestie van nooit in writer’s block te vervallen, gewoon dagelijks beginnen met een tweetal pagina’s over whatever in uw mind komt gevlogen. Het moet niet goed geschreven zijn, het moet geen steek houden, het moet u alleen maar ontgiften en kickstarten.

Ik open Facebook, de blauwe fee. Filip de Bodt van VZW Uylenkot (het moet niet correct gespeld zijn in de morning papers) deelt al verontwaardigd een opiniestuk in de Morgen. Wereldoorlog drie wordt in de rest van de wereld nog uitgevochten met afdankertjes uit wereldoorlog twee, stokoude Duitste Sturmgewehren duiken zelfs op in Irak, maar hier in ‘t westen vechten we wereldoorlog III uit met opiniestukjes en veel verontwaardiging. De sociale media zijn vooral de asociale slagvelden geworden. We gaan nog lang opiniestukjes over en weer schieten. En in ‘t niemandsland zit het overgrote deel van de bevolking dat zich afkeert van politiek, er absoluut niks mee te maken wil hebben, en hoogstens afgestompt kankert op al wie hun een doorn in het oog is (de gemiddelde Vlaming heeft een kloek balkske in beide ogen, da’s bekend, je kan er de opiniestukken op na lezen)

Vannacht ging ik wandelen, want ik loop de muren op zonder mijn lief, hier in the void, wat wij Erembodegem noemen en ik kreeg de neiging om Vlaamse leeuwenstickers van veel te propere (altijd een slecht teken) auto’s te trekken. Maar ja, ten eerste heb ik daar een erg negatieve associatie mee, met die leeuwenbrol, ik haat bovendien ook nog de kleur geel (brave conformistische bierbuikpapa’s dragen gele zwembroeken op ‘t strand) en die associatie is heel negatief, wie weet bedoelt die lustige stickerplakker iets helemaal anders met zijn leeuwenvlagje (zijn, niet haar, vrouwen plakken geen vlaggen op hun auto en daarom zijn zij het wijze geslacht), misschien bedoelt die gewoon dat hij graag frieten eet en in slaap valt voor de wielerkoers om wakker te schieten bij de finish. Dus ik liet die vlagskes dan toch maar hangen.

Wellicht ben ik beter met een opiniestuk over leeuwenvlaggen, dan echte actie. Want echte actie, daar doen we niet meer aan mee. Da’s passé. De politieke arena, da’s Facebook, de blauwe fee, en opiniestukken. Gegarandeerd is een maar een minipercentage van de bevolking die zich dagelijks door al die opiniestukken worstelt. Nog geen 2 procent waarschijnlijk. En die vreten dan hun kas op en kruipen zelf in hun verontwaardigde pen. Om de problemen op te lossen, zou ik als gokker (ik gok helaas alleen met mijn tijd, niet met mijn geld, da’s ook weer cryptisch he) toch mijn geld zetten op mensen die nooit opiniestukken schrijven en helemaal nooit opiniestukken lezen. Want gelijk Louis Paul Boon al zei, zij die niks te vertellen hebben, schrijven, zij die wel iets te vertellen hebben, kunnen niet schrijven. Boon had trouwens verder ook niet veel te vertellen, maar hij kon het wel sappig brengen. En er blijven tenminste een paar goeie citaten van over. Gelukkig geen opiniestukken.

Ik heb net acht kilometer gelopen, en twee pagina’s morning papers geschreven, nu nog beffen, the most important meal of the day, en de testes ledigen, en ik ben helemaal ontgift, verre weg van de opninieuze stellingenoorlog. Met excuus voor eventuele typfouten. Het zijn morning papers. Nalezen fnuikt er de bedoeling van.

11-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Als ik elke dag zou optellen dat ik zwaar depressief ben geweest en met zelfmoordgedachten rondliep, kom ik waarschijnlijk aan één derde van mijn leven, en dan ben ik onkarakteristiek optimistisch. De eerste depressie, toen nog redelijk onbegrijpelijk, maar als donker water dat plots tot mijn nek stroomde, à là 'meent ge nu echt serieus dat dit het leven is? En dan heb ik het nog redelijk goed, wat voor hel moet dit hier zijn voor al die anderen? En moet dit nu nog een jaar of 70 duren?- had ik rond mijn vier jaar. Waarom ik zo vaak depressief geweest ben, is voor u allicht van minder belang. Indien u het toch wil weten, moet u mij maar mailen.

Waarom zit er een lepel in mijn broekzak? Een metalen koffielepel voor alle duidelijk. En geen schoenlepel bijvoorbeeld.

Dat het een lepel is, maakt eigenlijk niks uit. Het had ook een tandenborstel kunnen zijn of een walnoot of een kiezelsteen. Ik koos een lepel omdat ik die toevallig in de buurt had.

Aangezien ik sinds een jaar of zo zeker ben dat onze gedachten de bouwstenen zijn van onze toekomst en we onze gedachten dus zelf moeten kiezen en bepalen, bewaak ik mijn gedachten zoals een 70-jarige neurotische hobbytuinder waakt over de 10 vierkante meter patatten en selder die hij kweekt in zijn hof en zo erg onkruid wiedt, dat hij al op zijn knieeën zit met een pincet in de aanslag nog voor het onkruidsprietje zijn kop durft laten zien.

Dus: Telkens ik een negatieve gedachte (nijd, haat, doem, pessimisme, wanhoop, verslagenheid, het afbreken van anderen) opmerk, gelijk een modderspat op een witte auto, steek ik die koffielepel in mijn andere broekzak. Dat zorgt er voor dat die negatieve gedachte op heterdaad betrapt wordt en als demonische boorling gesmoord wordt nog voor die uitgroeit tot een reus die heel mijn dag verkloot en in 't meest ambetante geval mij doet zoeken naar voldoende hoge hoogtes om vanaf te springen.

De techniek werkt verbazend goed, beter dan ik zelf verwacht had. Ik moet de lepel ook minder vaak van broekzak verhuizen dan ik op voorhand had ingeschat. Het is vreemd, gewoon omdat ik weet dat ik anders die lepel van broekzak moet verwisselen, aborteert mijn geest de zygote van de negatieve gedachte voor die een eigen leven gaat leiden en mij wegsleurt van mijn levensweg naar mijn lijdensweg. Nee, merci, dan versteek ik liever een koffielepel een keer of tien tot twintig per dag.

Wat houdt u tegen van het zelf te proberen? Een armbandje is waarschijnlijk praktisch, maar ik heb liever iets onpraktisch gelijk een koffielepel in mijn broekzak, die mij tientallen keren zegt dat ik zelf bepaal wat ik een plaats geef in mijn gedachten.

11-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

10-12-2014 om 21:18 geschreven door Tederdraads  

Mijn typische piekergedachten:

-ik ben bang dat ik nooit een groot maandloon zal verdienen...

Een remedie: euhm, kerel, je kent minstens acht talen... Wake the fuck up...

-ik ben bang dat ik geen geschikte ruimte vind voor mijn therapeutenpraktijk

Een remedie: doe zoals de huisdokter, doe huisbezoeken. En als dating coach kan je gerust op café afspreken met een cliënt en in de zomer in een park. Seriously, start thinking way outside of the box!

-ik ben bang dat ik een job (=jammerlijk onbevredigende beproeving) zal moeten doen tegen mijn zin en terug non stop zelfmoordgedachten krijg

Remedie: dude, je bent koppiger dan Hitler op zijn koppigste dag. Je vindt altijd een manier om geld te verdienen én lol te beleven. Work is play, remember? Follow your bliss en the money rolls right in, dat is altijd al zo geweest.

-ik ben bang dat mijn beste vrienden geen tijd meer hebben voor mij

Remedie: geef ze de ruimte en sta open voor nieuwe mensen. Alles stroomt. Panta rhei. Mensen komen voor een reden en ze gaan voor een reden. Wens 'fading friends' oprecht al het beste en wees dankbaar voor de tijd die jullie samen doorbrachten.

-ik ben bang dat ik geen goed doctoraat schrijf over de Amerikaanse Burgeroorlog en met mijn doctoraat niks nieuws toevoeg aan het meest beschreven onderwerp in de geschiedenis van de mensheid sinds de Bijbel.

Remedie: Er is relatief weinig geschreven over de interne verdeeldheid van de Confederatie. En heel wat mensen ontkennen dat feit, dus er is genoeg ruimte om iets toe te voegen. Duik in de primaire bronnen. Luister naar de wijze raad van je promotor.

-ik ben bang, helaas bijna zeker, dat er na de dood niks meer is en dat ik mijn vader nooit meer terugzie

Remedie: ok, this one is a particularly tricky one...

10-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

14u59. Station Olomouc. We hebben net blitzinkopen gedaan op de lokale kitschmarkt, euhm, kerstmarkt en hebben wat trinkets mee voor het thuisfront. En medovina. Honingwijn. Waarvan de slinkse verkoper mij twee shots deed proeven. Gevaarlijk spul. Iets met alcohol dat voor 1 keer niet smaakt alsof men rotte pruimen met napalm in je keelgat kwakt.

We zitten in de wachtzaal van het station. Waar ik de bloeddruk krijg van een bedrijfsleider op een traditionele Belgische stakende maandag. Voornamelijk omdat ik zot word van automatische deuren die voortdurend open en dicht gaan door de vele voorbijgangers. En omdat ik een 'cold turkey' voel opkomen, omdat ik hier geen internetverbinding heb en ook omdat het hier naar oude mensen ruikt. Wat allicht de geur is van menselijke huid die zich niet meer kan vernieuwen en overtrokken raakt door een soort bruine schubben. Hoe zeg je 'die young, stay pretty' in het Tsjechisch? Zomri mlady, zostan pekny? Zoiets? Als ze hun wandelstok naar mijn kop smijten, zal het wel correct zijn.

Ik ben te moe om te lezen en heb nochtans twee goeie boeken mee voor therapeuten. Dus kijk ik rond naar knappe vrouwen met behulp van mijn eigen knappe vrouw, die af en toe zelf mijn aandacht trekt naar een knappe vrouw. Wij zijn dat zeer vreemd soort koppel dat niks wegsteekt voor elkaar. Ja, dat kan. Idee: het handboek 'als koppel de eerlijkheid overleven' schrijven.

Een vriend van mij is gek, want hij werkt in een call centre. Hij heeft sinds jaren eindelijk eens een lange vakantie. Zes weken. En? Hij is ziek nu. Griep. Heb hem 'when the body says no' van Gabor Mate aangeraden. Als we een job (=just over broke) enkel voor de papieren kalveren (= geld) doen, protesteert onze ziel en worden we ziek. Hoeveel discipline of masochisme we ook mogen hebben.

De oude naar de dood geurende kerel met dat soort typische hoedje dat iedereen per post opgestuurd krijgt als men 65 jaar wordt, die naast mij zit en mij mijn jeugd doet vieren, leest iets zoals Dag allemaal. Hier heet die shit 'bliksem'. Iets pervers in mij wil graag eens een tijdje werken voor Dag allemaal of Story of Blik (bestaat dat nog?) en met veel overgave schrijven over bekende Vlamingen die trouwen om te kunnen scheiden en om de drie maand een andere verslaving overwinnen. Dat is pas succesvolle propaganda. Schaamteloos inspelen op de primaire roddelinstincten van de mens. Ah, een interview uitschrijven met Eddy Wally of een andere comateuze mummie en 'are you not entertained?' roepen naar de lezers die van niks weten. Niet neerkijken op mijn medemens staat bij mijn voornemens voor het nieuwe jaar (wie neerkijkt op een ander, kijkt in de eerste plaats altijd neer op zichzelf, arrogantie vertrekt altijd in verdoken zelfhaat). IK WEET HET, HET IS NIET SCHOON VAN MIJ. MAAR VINDT GE HET NIET EERLIJK? (en het is niet eens waar, op deze blog is mijn schaduwzijde aan het woord...)

Maar we zijn nog 2014, dus ga ik nog verlekkerd 'life at the bottom' lezen van Theodore Dalrymple. Stompzinnig slecht geschreven, maar in tegenstelling tot wat links van dat boek denkt, wil die Dalrymple echt de mensen uit hun armoede halen, hun armoede die vooral een geestelijke armoede is, want materieel hebben ze het eigenlijk nog enorm veel beter dan de rijkste middeleeuwse koningen. Verdomme, ik krijg zin om verder te kijken naar Game of Thrones.

Om uw aandacht er bij te houden: Slowakije heeft opvallend meer knappe vrouwen dan Tsjechië.

10-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Wie Hand to Mouth opzoekt op het internet kan op een autobiografie van de Amerikaanse schrijver Paul Auster stoten en op porno (duh...) en op deze razend 'view from the bottom' van Linda Tirado. De naam is een omen, want dit is een tirade van begin tot het einde. Vergeet 'Het leven aan de onderkant' van Theodore Dalrymple, this is the real deal. Hopelijk krijgt dit boek een vertaling in het Nederlands. Geen enkel boek schetst beter hoe laaggeschoolden in Amerika vastzitten in een vicieuze cirkel. De schrijfster zou bijvoorbeeld kunnen werken als een secretaresse van een advocatenbureau. Maar dan heeft ze eerst genoeg geld nodig om een professionele garderobe te kopen, want in haar huidige kleren ziet ze er simpelweg niet goed genoeg uit. En haar resem shitty jobs en vrij eentonig, goedkoop dieet, en al de stress en de vermoeidheid, zorgen er voor dat ze  er niet bepaald 'commercieel' uitziet. En dus steeds onverkoopbaarder wordt op de arbeidsmarkt. Zelf blijf ik geloven in de Amerikaanse droom, maar ik ben altijd wat aan de koppige kant geweest. De meeste scherpzinnige opmerking over de Amerikaanse droom is deze:


Hand to mouth van Linda Tirado kopen kan hier

09-12-2014 om 10:13 geschreven door Tederdraads  

09-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

09-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

34 jaar geleden, op 8 december 1980, werd John Lennon afgeknald door een verwarde fan, Mark David Chapman (die om die reden nog steeds opgesloten zit). Vandaar kort even 34 persoonlijke dingen over John Lennon:

1. Yup, John Lennon is mijn favoriete Beatle. Ik vind zijn accent het leukst, ik vind hem het meest onderhoudend als hij iets vertelt, ik vind de Beatle nummers die hij geschreven heeft de betere? Eeuwige optimist Paul past bijvoorbeeld niet bij mij. George is te esoterisch. En Ringo... Nou ja, Ringo zal allicht wel onderschat zijn, maar ik ken niks van drummen, dus ik weet het niet.

2. Mijn pa leek redelijk goed op John Lennon toen hij jong was. Toen ik een poster van John Lennon op mijn kamer had hangen, vroegen mensen regelmatig en nogal beschuldigend waarom ik een poster van mijn vader op mijn kamer had hangen. Blijkbaar is dat not done.

3. Naar eigen zeggen was zijn gelukkigste tijd, de korte periode waarin hij 'onder goedkeurend en besturend oog van puppet master Joko' een relatie had met May Pang. Een Chinees-Amerikaanse dame, die verdorie een hete babe is, zie foto's.
   
   

   

   
   

4. In de film Backbeat is John Lennon het interessantste personage. Vooral zijn onverklaarbare fundamentele kwaadheid valt daar op. Lang voor hij liefde en pacifisme ging prediken. Clip uit de film
   

5. Tegenwoordig doet Russell Brand mij een beetje denken aan John Lennon, al is John ongewijfeld getalenteerder (of gedisciplineerder) dan Russell Brand die er ondanks zijn turbo eloquentie als een opgeschoten moeilijk te scholen 12-jarige blijft uitzien.

6. Weinig geweten is dat John enkele boeken schreef en dat hij daar prijzen voor gewonnen heeft, nog voor hij het icoon was zoals we hem nu kennen. Zie het book 'in his own write'.

7. Zijn boodschap van 'all you need is love' heeft voor mij altijd bijzonder gevloekt met de manier waarop hij omging met zijn eerste zoon: Julian Lennon. Die overigens een bovenste beste kerel lijkt, hoewel nogal aan de depri kant. Hij heeft een zeer vergelijkbare stem, en toch heb ik nooit naar zijn muziek geluisterd en ben ik dat ook niet echt van plan. Vreemd hoe mensen hoe mensen toegang vinden tot muziek...

8. Mijn vrouw was zo goed om een T-shirt te beschilderen met het gezicht van John. Waarvoor ik haar nogmaals hartelijk wil danken.

9. John Lennon en The Beatles waren de reden waarom mijn moeder mijn haar moest knippen terwijl ik sliep. Eén kant per nacht... In die tijd kon ik niet aan een lief geraken. Dus 'all you need is love', kon ik met veel smachten meezingen.

10. Een van zijn betere quotes is deze:

11. Je weet meestal dat een Beatles nummer van John Lennon is als de tekst in 'ik-vorm' is geschreven

12. John deed zijn best om feminist te zijn en zei onder andere: 'woman is the nigger of the world'. He tried to walk to talk en wijdde zich enige tijd toe aan huishoudelijke taken terwijl Yoko Ono de financiële zaken en de business kant van de muziek beheerde.

13. Er bestaat een hele film 'the hours and the times' over het mysterieuze weekend waarin John Lennon en manager Brian Epstein verdwenen. Of de twee seks hadden, weet ik niet, en dat maakt ook helemaal geen verschil.

14. Van zijn solocarrière vind ik 'mother', 'instant karma', 'well well well', 'how do you sleep at night?' en 'cold turkey' de beste nummers

15. Toen the Beatles nog concerten gaven en de fans zo hysterisch schreeuwden dat de muziek niet meer te horen was, schreeuwde hij obsceniteiten in de mirco. De grootste storm stak echter op toen hij in Amerika zei: 'we're more popular than jesus'

16. John Lennon zat vol diepe onzekerheden. Tijdens opnames in de studio wilde hij absoluut vermijden dat hij zijn eigen stem kon horen.

17. The Beatles hebben moordend veel samen op podium gestaan, vooral tijdens hun tijd in Hamburg. Ze speelden voor peanuts, praktisch non-stop, op amfetamines om wakker te blijven. Tegenwoordig kent iedereen de regel van '10.000 uren': wat het ook is waar je wereldtop in wil worden, je moet er 10.000 uren voor oefenen en openstaan voor serieuze feedback. The Beatles klopten in Duitsland zeer lange dagen en toen ze terugkwamen in Engeland zaten ze aan die 10.000 uur en... braken ze massaal door. 10.000 uur, dat is zes uur oefenen mét kritische feedback per dag, en dat ongeveer 4,5 jaar lang. But who ever does that? Die enkelingen zoals The Beatles. Volgens auteur Malcolm Gladwell is Bobby Fischer de enige die ooit ontsnapt is aan de regel van 10.000 uur. Die werd wereldkampioen schaken met 9.000 uur achter de kiezen. Volgens dezelfde theorie is wonderkind Mozart eigenlijk een laatbloeier, want die had er al een stuk meer dan 10.000 uur opzitten toen hij doorbrak.

18. John Lennon was een grote vreetzak. Hij ziet er op de meeste foto's nogal slank uit, maar de kerel kon naar 't schijnt een serieus stukske vreten. I sympathize! (Russell Brand die ik al eerder vermeldde en mij in een (ultra)light versie aan John doet denken, heeft overigens last van boulemie)

19. Lucy in the sky with diamonds zou niet geschreven zijn door de invloed van LSD, maar gebaseerd zijn op een tekening van zoon Julian. Julian had zoals al gezegd, geen goeie band met zijn vader, die totaal niet voorbereid was op het vaderschap en had een betere band met Paul McCartney.

20. Als iemand met -tegen beter weten in- een zwak voor astrologie, is het toch opvallend dat elke Beatle perfect past bij zijn sterrenbeeld. John (weegschaal) en Paul (tweelingen) vormen bijvoorbeeld een ideaal astrologisch duo.

21. Mijn ex-schrijfpartner -hij heeft het te druk met zijn solocarrière- noemt mij Lennie, naar John Lennon, en ik noem hem Macca, naar Paul McCartney. Astrologisch zijn we echter minder compatibel, ik zijnde vissen-ram en hij zijnde een op en top ram. Dat geeft veel herkenning en sympathie, maar te weinig echte kruisbestuiving. We lijken wat te goed op elkaar. En als pure ram is hij te zeer monomaniac (nee, dat is niet hetzelfde als een egomaniac, dat heb ik niet gezegd, Macca)

22. Ik mocht als kind van mijn vader IN GEEN GEVAL zeggen dat John Lennon een genie was. IN GEEN GEVAL. Ik schrok toen een beetje van de heftigheid van dat gebod, maar ik veronderstel dat hij wilde zeggen: iedereen kan John Lennon zijn, je moet er gewoon verdomd veel discipline voor opbrengen. En geluk hebben (maar volgens mij volgt geluk uit voorbereid zijn op geluk door... discipline)

23. Ja, ik geloof dat Yoko een door en door manipulatief persoon is, maar ik geloof ook dat ze John iets te bieden had, dat hij nergens anders kon vinden. Misschien de kracht om zichzelf te zijn?

24. Om één of andere morbide reden vind ik het nodig om Youtubevideo's te zoeken waar de andere Beatles wenen als ze het over John hebben... Voor Ringo en Paul heb ik die gevonden.
    
    Ringo weent: https://www.youtube.com/watch?v=RqXkOTYoys8
    
    Paul weent: https://www.youtube.com/watch?v=qImZKJE1fFM
    
    Maar voor George, die stiekem, of nee, nogal openlijk, de dood verkoos boven het aardse, vind ik niks. Wel een tamelijk gemeen telefoongesprek tussen George en John, vlak voor diens dood. Zo'n telefoongesprek dat alleen kan plaatsvinden tussen twee mensen die elkaar door en door en door kennen en exact weten waar ze moeten trappen als het moet pijn doen. Ach ja, onder vrienden, mag het al eens pijn doen.
    

25. Een van zijn betere grappen blijft: "For our last number, I'd like to ask your help. Would the people in the cheaper seats clap your hands. And the rest of you, if you'll just rattle your jewelry."
    
26. John kon brullen, bijna zoals Kurt Cobain, luister hier (met de grap van 25 incluis: https://www.youtube.com/watch?v=iS0wuN_6wyw
27. Een van mijn favoriete psychologen, Gabor Mate, gebruikt twee nummers van John Lennon ('Mother' en het minder bekende, maar zeer gevoelige 'I call your name') in één van zijn lezingen over hoe we kinderen en masse affectief beschadigen: https://www.youtube.com/watch?v=E9grl42lGzc
28. Zijn eerste vrouw Cynthia, schreef een openhartige boek 'John' over haar huwelijk met de Beatle. Je krijgt een beeld van een tamelijk overdonderde jongeman met veel onzekerheden en angsten, heel hard op zoek naar iets 'hogers', die van de ene dag op de andere compleet veranderd na zijn kennismaking met Yoko Ono. Hij gaat van dan af erg onverschillig om met zijn zoon Julia en ex-vrouw Cynthia. Uiteindelijk probeert hij wel de brokken te lijmen. Vooral in de periode met May.
    
29. Er bestaat een hele documentaire 'De dag waarop John Lennon stierf', volledig te bekijken op YouTube
30. Iedereen -ouder dan 12 in 1980- zou zich naar 't schijnt herinneren waar hij was de dag dat John Lennon stierf. Deze sportcommentator heeft die dag alleszins geen fut meer om de match American Football nog verder te bekijken. 'This is just a football game. No matter who wins or loses. An unspeakable tragedy has been confirmed to us...' Bekijk hier
    
31. 
    Voor wie vindt dat hij geen tijd mag verspillen door blog posts te lezen over overleden idolen 
32. De mens ging wel door een, euhm, zekere transformatie doorheen de jaren
    

33. Kom aan, Yoko was ook knap 

34. Ja, Help was een zeer, zeer bizarre film...

08-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads