Dingen die mij vandaag bezig hielden. In telexstijl, want er zit te veel ruis in mijn kop. En te veel caffeïne bij gebrek aan pure Colombian disco shit cocaïne.

*wie goeie fictie wil schrijven, heeft veel empathie nodig en sociale rust (werkzekerheid op zijn minst). De laatste keer dat ik goeie fictie schreef, is al bijna twee jaar geleden. Conclusie: ik moet dringend iets aan mijn mentale onrust doen, voor 'k nog fictie schrijf

*nu mijn grootvader met een pamper aan drie machines ligt met een draad of tien in zijn armen, neus en slokdarm, snap ik nog beter waarom mijn vader zelf zijn exit geregeld heeft. Er kwam geen pamper aan te pas. Ook geen sonde. Ook geen verplegers die hem moesten wassen. En dood zag hij er uit als Clint Eastwood, niet als een verwelkte decubitusplant die de machteloosheid kreunt uit zijn ogen

“it's better to burn out than to fade away”

*werken voor linkse ideologiën is fijn en boeiend werk, maar er zit geen geld op links. Het geld zit in 't midden en op rechts. Mijn geld- en eerzucht komen altijd in botsing met mijn politieke overtuigingen. 't is altijd mijn politieke overtuiging die het dan wint. Maar 't maakt mijn eerzucht wel pissig. En zo heeft iedereen wel een of andere burgeroorlog in zijn ziel. De uitbater van stripwinkel Koeritza zegt overigens dat linkse partijen de beurswereld zouden moeten infilteren. Let the system implode.

*een vrouw vertelde mij vandaag dat ze aan een lopende band werkt. Da's al triest genoeg, maar aan die lopende band zit een vent die op haar geilt en kwijlt. Hij is hoger in rang en ze durft er niks van te zeggen. Is bang dat hij haar begint te pesten als ze zijn avances al te bot afwijst. Ze wijst hem dagelijks een keer of tien af, vriendelijk maar kordaat, maar hij wil de boodschap niet begrijpen. Hij zit zelfs te wenen, naast haar, aan de lopende band. Wenen omdat hij haar niet kan krijgen. Waar is de tijd dat Will Tura schaamteloos durfde zingen “mooi, het leven is mooi”. Waar haalde die zo'n goeie cocaïne?

*een fabriek in Aalst gooit alle PVDA-flyers helaas rechtstreeks in de vuilbak. Ze kijken er niet eens naar. Heeft niks met de PVDA te maken. Ze smijten alles van politiek op kant. Als ze al iets lezen is het de krant met de grote foto's. Het Laatste Nieuws (en in mindere mate het Nieuwsblad) hebben de unieke positie dat ze een heel landsdeel politiek beïnvloeden. Een totaal monopolie op de analysevorming van het overgrote deel van de bevolking. Met als visueel verlengde nog de twee tv-journaals die dit landsdeel bekijkt. Ik kan als linkse miliant niet zeggen dat ik nood heb aan een grotere uitdaging.

*als ik spreek met arbeiders is het vaak opbotsen tegen heel wat xenofobie. Ik zou niet per se zeggen dat het om racisme gaat. Er blijkt uit hun woorden niet dat ze andere rassen als inferieur beschouwen. Wel zijn ze er bang van. Er leeft echt het idee dat 'de' vreemdelingen hier in ons land alles gratis krijgen. De paar vreemdelingen die ik ken, kregen alleszins niks gratis. Tenzij misschien een klein beetje onderwijs. Van leerkrachten met heel weinig middelen. Een vreemdeling die ik ken, een Armeniër, mocht zelfs oprotten, ook al was zijn werkgever erg tevreden over hem en wilde hij zijn contract heel graag verlengen, toch kon hij terug vertrekken naar zijn land. Waar hij niks had. Sinds de val van de Sovjet-Unie ging het ginder bergaf. “Ik kan u één ding zeggen over de Sovjet-Unie. Ten tijde van de SU leefde ik goed.” Kort en bondig.

*verplegers en verpleegsters doen fantastisch werk. VOKA schildert werknemers in de zorgsector af als een soort parasieten die het geld dat ondernemers genereren opsouperen. Niet nuttig voor de maatschappij, al die zorg. Tot er dan eens een ondernemer ziek valt, zeker? Een maatschappij die het niet meer kan opbrengen om de erkenning te geven aan de mensen die erkenning echt verdienen, doet aan hardlopen op een slappe koord. Proberen hardlopen op een slappe koord. Goeie beschrijving van onze gold rush maatschappij.

*ik heb na jaren twijfel en herladen met gsm-kaarten, dan toch een gsm-abonnement genomen. Het laagste tarief. Dat met de onbeperkte smssen. Heb internet laten blokkeren. Ik kan niet over mijn limiet gaan. Zou mij 12 euro max kosten per maand. Een stuk minder dan normaal. EN TOCH VRAAG IK MIJ AF OP WELKE MANIER ER OP SLINKSE EN ONVERWACHTE WIJZE EXTRA GELD UIT MIJN ZAKKEN ZAL GEKLOPT WORDEN. Welkom in de marketingholocaust.

*ik zaag nu wel altijd ludiek over hoe slecht ik mij voel, maar misschien moet ik toch eens melden: misschien is 't niet helemaal normaal dat ik er bij loop als een opgefokt do or die command. Een verzuurd Himmelfahrtkommando. Een van mijn laatste geneugten: talen leren.

Maar mijn schoonheidsbeleving is nagenoeg weg. Als ik al iets schoon zie, doet het mij meer pijn dan goed. Mijn broer vermijd ik, want er zit te veel leven in, ik kan zijn vrolijkheid niet meer aan. Ik verdraag alleen nog cynische mensen. Muziek verdraag ik niet meer, terwijl ik vroeger niet zonder kon. Kunstwerken doen zeer. Podia verdraag ik niet, tenzij ze onder mijn voeten staan. Knappe vrouwen benader 'k niet meer. Lezen doe 'k alleen nog uit koppigheid om bij te leren. Altijd maar bijleren. Allemaal kennis die 'k dan niet weet te vermarkten in mijn CV. Ik gebruik te weinig de kleur blauw. Let er op: alles wat u iets probeert aan te smeren, weze het nieuws, slechte tv, social media, liberalisme, verzekeringen: BLAUW.

Zou beter mijn lange arm kweken, in plaats van mijn kennis. Kennis stond nog nooit zo laag aangeprijst. Kenniseconomie, my ass. Gebakkenluchtverkoopeconomie, dat wel. Mijn loon is een directe weerslag van mijn bij momenten walgelijke schaapsheid en braafheid. Als pastoors volwassen vrouwen mochten neuken, was ik beter dat geworden. Een beetje lullen over liefde en empathie, ik kan dat erg goed met mijn week hartje. 'You're so loveable', zei een vrouw onlangs tegen mij. Een andere zei een paar weken geleden dat ik een ongewoon hoge 'aaibaarheidsfactor' had. Ik kan ongelofelijk veel, maar er is niks bij waar ik grof geld mee kan verdienen. Tenzij ik lobbyist word voor de takbaksindustrie.

Want lijmen, o lijmen, dat kan ik goed. Als mijn geweten niet aan obesitas leed. En met de jaren niet alleen maar tot nog loggere en vettere proporties zwol. Er gaat geen dag voorbij of ik beklaag mij dat ik niet exact mezelf ben, maar dan 30 centimer groter en met rucksichtslose dictatoriale trekken. Als ik al kinderen had lopen, dan kon ik mij rustig elke dag een gigantische spuit met testosteron zetten. Kwestie van een beetje Schwung in mijn carrière te krijgen. Dit weekend vertaal ik alweer zes pagina's Frans naar Engels. Gratis. De mensen voor wie 'k 't doe, zullen nog geen halve poot uitsteken om mijn carrière een zet te geven. Maar, maar, maar, ik hou nog van Engels. Ik hou nog van taal. Er is nog een glimmer spunk over. En mijn neuronen in gang houden, da's iets van het laatste dat ik going heb. What you don't use, you lose.

Allez, groeten,

Tender underground burn-out rebel without a kous en nog narcistisch ook

18-05-2013 om 23:24 geschreven door Tederdraads  

De vaste telefoon rinkelt. Het is de wilde weldoenster in mijn straat. Op piekmomenten deelt ze 1500 euro uit. Per week. Het is al eens gebeurd dat 600 daarvan naar mij gaan. Soms. Op piekmomenten. Mecenaat noem ik dat. Hoe de andere buren het noemen weet ik niet. Op piekmomenten is ze als een Romeinse patriciër met clientes. Zij wil dan patrona spelen. Maar haar clientes vluchten het huis uit, van zodra ze hun penningen hebben opgestreken.

Ze deelt uit volgens een systeem dat geen steek houdt. Mijn grootouders krijgen bijvoorbeeld vis en vlees. Geen geld. Veel potten haring. De vrouw die haar boodschappen doet, krijgt regelmatig een nieuwe auto. Ik krijg 50 als ik haar tv repareer. Een andere krijgt 50 als hij haar stoeprand veegt.

Niks is gratis natuurlijk. Als je iets gratis krijgt, dan ben jij het product. De wilde weldoenster in mijn straat koopt aandacht. En 't is niet simpel om een vrouw met Korsakov aandacht te geven. Elke dag heeft ze één probleem, welgeteld één, want voor meer is geen ruimte meer.

De tv werkt plots niet meer. Iemand heeft haar gebeld om haar te verwijten. Iemand wil geen geld, noch vis, noch vlees krijgen. Dat begrijpt ze dan niet. Dat is een drama. Zo'n dagelijkse tegenvaller -echt gebeurd of niet- herhaalt ze tien keer in 15 minuten. Ik knik tegenwoordig sneller ja dan een Belgische laaggeplaatste ambtenaar in 't kantoor van zijn overste.

Het schuift niet slecht. En als proletarisch kunstenaar'ke die zelden erkenning krijgt voor veel literair en journalistiek gewroet, komt dat zoet binnen. Ergens beschouw ik mezelf nog als welzijnswerker en buurtwerker ook. We hebben allemaal onze rooskleurige self-talk. Mijn tantes hebben het al collectief opgegeven. Tot voor kort stonden ze hier bij de wilde weldoenster nog in de rij om juwelen van Swarowski te krijgen. Maar dat ze in ruil dan aandacht moeten geven. Dat is dan te veel gevraagd. De clientes voelen zich bedrogen. Gratis moet helemaal gratis zijn. Zonder zatte adder onder het gras.

Tot voor kort zoop ze een fles wijn of vier per dag. Plus nog een pint bier of zes. Plus nog iets van 'kette': korte drank. Hoe het mogelijk is dat ze nog leeft, is een groot raadsel. Wel zien haar ogen geel. Leverfalen.

Sinds kort beweert ze dat niet meer drinkt. Flagrant onwaar, want als ze zat is, weent ze. En ze weent terug non-stop. Ergo: ze is zat. Ze heeft ook reden om te wenen. Ze heeft geen enkele familie meer. Haar man is enkele jaren geleden gestorven. Die had een hoge positie bij een bank. Zij zit kinderloos op een geldberg. En dus deelt ze geld uit. Alleen lukt nu ook dat niet meer. Want de mensen hier zijn zelfs te tam om tien minuten empathie op te hoesten voor 50 euro. De enige die uit gewetensbezwaren trouwens al dat geld consequent en koppig weigeren zijn mijn moeder en mijn vrouw. Als het geld schijnbaar gratis uit de hemel valt, vallen de maskers af. En hier in de buurt hebben we dus twee eerlijke, integere mensen.

Hoe deze situatie in een gezonde samenleving zou aangepakt worden, weet ik niet. Misschien krijg ik het nog verkocht aan Het Laatste Nieuws. In deze samenleving is de eerste reflex natuurlijk: hoe valt hier winst uit te slaan?

18-05-2013 om 12:27 geschreven door Tederdraads  

Zij schrijft soms nog Engels, omdat ze vlotter schrijft in 't Engels, dan in haar eigen moedertaal, Slowaaks. Het geeft te denken. Wat een 'natuurlijke' dominante kracht gaat uit van het Engels. Gelukkig heeft ze een zus die wél spontaan altijd Slowaaks tegen mij spreekt (zie foto). En ook ouders die niet zo snel overschakelen op Engels, anders was ik voor mijn Slowaakse lessen echt aangewezen op mijn prismawoordenboek. En de paar documentaires die in 't Slowaaks op YouTube staan.   Het is wel nog niet zo moeilijk als met Slovenen. Slovenen, tenzij ergens hoog in de bergen, schakelen allemaal automatisch over op Engels als je niet hard oplet en consequent blijft Sloveens praten. Dat maakt de Slovenen dan zo'n beetje de Vlamingen van Oost-Europa, wij hebben ook die reflex om onze moedertaal uit het raam te gooien van zodra er een buitenlander op onze radar verschijnt. Het kost mij dan ook de grootste moeite om Nederlands te praten met mijn vrouw. Ik verplicht er mij zelf dagelijks toe. Ik kan tegen haar geen dialect spreken, want dan leert ze een taal die economisch slecht in de markt ligt.

Dus moet ik dat zeer kunstmatige algemeen Nederlands van mij boven halen. Om de een of andere reden gaat mijn stem ook een paar tonen de hoogte in als ik algemeen Nederlands spreek. Dat moet de schaamte of de ergernis tegenover mijn eigen artificiële taal zijn. Aangezien het goed is voor haar punten op de unief, en ik niet weinig trots put uit het feit dat zij veel beter scoort dan de rest van haar klas Nederlands (ook al is zij de enige die het vak vrijwillig volgt) spreek ik dus dagelijks met een soort koorknapenstem Nederlands met haar. En het gaat hard vooruit. En zo ben ik ook nog full-time onbezoldigd leerkracht Nederlands. Mijn schoonzus is enkele uren in de week onbezoldigd leerkracht Slowaaks. Ik schraap met moeite het minimumloon samen, maar godverdomme, ik leef toch rijk.

17-05-2013 om 20:42 geschreven door Tederdraads  

Twee albums van Verkrijt verkocht. En een exemplaar van mijn verhalenbundel Kladderadasj. Nettowinst 8 euro. Uiteraard te delen met mijn artistieke partner Dieter Walckiers. Een schrijfcarrière met twee is veel plezanter dan helemaal alleen.

Vanmorgen een voorstel gedaan aan 'mijn' Roma-zigeuner, Sava. Albums van Verkrijt versjacheren. Aan tien euro per stuk. Een euro daarvan mocht voor hem zijn. Hij vond het een mooi boekske. Mooie cover en zo. Bleek verdorie ook nog Nederlands te kunnen lezen. Maar hij wilde niet. Niet zonder officiële verkoopskaart.

What the hell? Het laatste beetje eerlijkheid opgestapeld in 'mijn' Roma-zigeuner. Terwijl iedereen er op los sjoemelt en graait, wil deze man, die 5 euro verdient op een goeie dag, met twee kleine kinderen thuis, ergens in een krot in Brussel, nog niet onofficieel stripalbums verkopen.

Ik was zwaar onder de indruk. Heb hem uiteraard niet onder druk gezet om het toch te doen. Heb hem 25 cent gegeven. Een kameraadschappelijke tik op zijn schouder gegeven, bij gebrek aan een medaille en een ridderorde, en ben zelf naar mijn, euhm, Arbeitstelle getrokken.

De hele rit lang had ik Duits gelezen. 'Eine Frau in Berlin', een anoniem dagboek van een Duitse vrouw. Ze schrijft over de periode van 20 april 1945 (ja, de verjaardag van) tot ergens juni 1945. Ik zit nog maar 60 pagina's ver, de Russen zijn nog maar twee dagen in haar Berlijnse wijk doorgedrongen, maar ze is wel al drie keer verkracht door Iwans. Ene keer met soortement toestemming, omdat ze dan maar door één Iwan verkracht werd, en niet door een hele bende. Speelt mee dat de Iwans blijkbaar liefst fette Fraue vergewaltigen en de vertelster is graatmager.

Prachtig beschreven al die toestanden, met veel cynische humor, mijn laatste strohalm, temidden van mijn Anerkennungssucht (shit, weer een lezer kwijt, zo'n moeilijk woord), algemene misnoegdheid en economische crisis, waar veel te weinig mensen openlijk kwaad over zijn.

Het is nu zover gekomen dat ik ook in 't Duits begin te denken. Ik zag vannacht een drie uur durende documentaire. Hitlers Henker (Hitlers beulen). Viel daar uiteindelijk bij in slaap. De docu liep door. Dus heb in mijn slaap aardig wat Duits gehoord. Dat had zo zijn gevolgen. Ik kon vandaag niet meer op 't Nederlandstalige woord voor Stellvertrerer komen.

Alleszins een lekker cynisch boek. “Liever een Rus op je buik dan een Amerikaan op je kop.” De Amerikanen bombardeerden, de Russen verkrachtten.

Door al dat gelees over grausame oorlogstoestanden, bewaar ik zo'n beetje mijn perspectief bij mijn natuurlijk aanleg voor zelfbeklag. Ge zijt een Einzelkind of ge zijt het niet.

17-05-2013 om 19:54 geschreven door Tederdraads  

Trein terug van non-werk. Twee jonge zwarten hebben 't over 't leven en over voetbal. Over voetbal: iets over dat Benfica een of andere overwinning behaalde. Zal mij natuurlijk veggyburger wezen (vegetarisme ook doortrekken in je taal). Maar ze hadden het dus ook over het leven. De ene zei dat het leven hard was, en dat je maar beter fris bleef, want dat je anders kraakte. De andere beaamde. Zei dat er al veel gekraakt waren.

Dat doet wat. Twee jonge gasten dat horen zeggen. Het klonk doorleefd ook. Niet iets dat ze nabekten, omdat ze 't van hun ouders hadden gehoord.

Ze hadden er ook over dat er zoveel zwarten zijn in Denderleeuw en Aalst. Als ze het over zwarten hadden, zeiden ze 'black' (enkelvoud én meervoud). Ze spraken nochtans Frans. De ene zei lachend: “Als ge hier in de zomer op een bus stapt, zijt ge precies in de getto. Luid dat die mannen zijn! En dan met hun oortjes op 't luidste volume, amai.”

Vreemd om zwarten (of moet 'k nu 'black' zeggen?) zo bezig te horen. Leken wel Vlaams Belangers, maar dan welgemutst (ook letterlijk), niet verzuurd en goedlachs. Of misschien hadden ze gewoon ogen in hun kop.

Ik vond dat opvallend en dus smijt ik het op een blog, want het leven is dan hard, ik ben nog steeds niet gekraakt. En op den duur ga je nog vermoeden dat ik wel nooit zal kraken. Maar toch, we blijven waakzaam. Want zwart, black, wit, bruin enzovoort, het leven is hard. Vooral nu we al onze sociale verbanden verknippen, tenzij digitaal. En ik heb liever welgemutste black naast mijn deur dan verzuurde politiek zwarte Vlaamse Belangers.

Zelf was ik vandaag voornamelijk groen. Ik zag in een paar kranten de kop verschijnen van een concurrent. Die kerel lult ook maar wat goedbedoeld uit zijn nek en gooit er hier en daar al eens een woordeke dialect tussen, maar hem krijgt wel een forum. Dat doet zeer. En dus sloeg 'k groen uit. Waarmee ik overigens geen bekijks had, want in Brussel kijkt iedereen naar de tien vierkante centimeter vlak voor de punten van zijn schoenen.

Behalve de Oost-Europese jongedame die ergens in hetzelfde gebouw als ik werk. Hopelijk mét full-time contract en veel extralegale voordelen. Met die had ik omstreeks 16u55 oogcontact. Ik moet hoognodig eens uitvissen waar exact zij een bureau opleukt, want ik wil natuurlijk mijn Oost-Europese talen oefenen. Eigenlijk maakt het niet uit welke Slavische taal ze spreekt, ik zal er wel iets van verstaan.

Als ze u op 't werk geen extralegale voordelen te bieden hebben, moet ge er natuurlijk zelf voor zorgen.

Vanochtend een lang interview gezien met de secretaresse van Hitler. Traudl Junge. Die heeft dat jobke eigenlijk min of meer per ongeluk gekregen. Ze heeft die positie nooit geambieerd. Maar toen ze die job kreeg, was ze toch wel blij en trots. Kunt ge haar dat verwijten? Ik weet het niet. Zelf zegt ze: “Ik heb altijd gedacht dat 't normaal was dat ik niks wist van de misdaden. Tot ik het graf van Sophie Scholl zag en zag dat ze even oud was als ik. Dus wie wilde kon het toch uitvinden.”

Traudl Junge was kwaad zichzelf. Of beter: ze was kwaad op het jonge meisje dat ze ooit was geweest. En door zo in de derde persoon te spreken, nam ze er natuurlijk veel afstand van. Alsof zij het niet was geweest. Een heldin kunt ge haar moeilijk noemen, toch niet als jong kind. Maar toch schoon dat ze er later als oude vrouw zo openlijk over sprak. Of was al die openheid maar geveinsd? Albert Speer kon ook verdomd goed acteren. Dus wie weet. Alleszins het vonnis van de historici: naïef kind dat zo'n beetje toevallig is komen aanwaaien, daar in 't Führerhoofdkwartier.

Waarom vertel ik dat? Ik weet het niet. Ik weet ook niet waarom ik dat bekijk. Moest ik nu nog een doctoraat schrijven over het dritte Reich... Maar nee, 't zal wel zijn omdat mijn hersenen gymnastiek nodig hebben. Bij gebrek aan een full-time betrekking die mijn neuronen am besten weet te gebruiken.

Een vriendin vindt dat er nogal veel wanhoop blijkt uit mijn mails en andere schrijfsels. Zelfs uit mijn sollicitatiemails. 't Enige dat tegenwoordig schijnt te helpen tegen Wanhoop is klein beetje exhibitonisch zitten 'ranten' en dagelijks 8 kilometer vreten. Dat en Duits en Slowaaks leren. En Russischtalige/Franstalige gesprekken op treinen afluisteren, om zeker te zijn dat ze in mijn bovenkamer de drukpersen nog stil hebben gelegd.

“Die Lage is Ernst, aber nicht hoffnungslos”

16-05-2013 om 19:24 geschreven door Tederdraads  

Wie de werkloze met de meeste talenkennis, geschiedkundige bagage en de vlotste en de scherpste pen en meest lenige beftong (nee, William, dat laatste zet ge NIET op een CV) zoekt, mag bij mij aankloppen.

Volgens een maat sta ik op een patronale zwartlijst, omdat de werkgevers liever een arme stakker hebben dan een snuggere schrijver die de kant van stakers kiest. Volgens die van de mutualiteit ben 'k langharig werkschuw tuig.

En nu verwacht ge dat ik zeg: de waarheid zal ergens in 't midden liggen, maar niks is minder waar. Vandaag moest ik mijn dossier binnen leveren bij de ErVéA (wie weet wie hier meeleest, mijn blogstatistieken zitten in de lift). Of ze er daar nog wijs uit raken, weet ik niet. Freelance journalist, artiest, acteur, kunstmatig artistiek ondernemer (tegenwoordig moet alles gelinkt worden aan ondernemen) I don't know. Op een bepaald moment zijt ge die papierwinkel zo kotsmoe dat 't u toch allemaal niet meer kan schelen. Wat moet dat zijn voor mensen die nooit intellectualistische prietpraat hebben moeten leren op den unief om zich door zo'n wredig duidelijk opgesteld ErVéA-dossier te worstelen?

Een maat van mij die iets economisch zinnigs doet met zijn Slavische talen-en niet uitsluitend iets innig romantisch gelijk ik- en dus in Slovenië zit, schrijft mij vandaag en ik citeer:

“verder ben ik hier ook weer eens in de bureaucratische papiermolen beland... Heb hier een vertaling gemaakt, maar om te worden uitbetaald, moest ik volgens de belastingsdienst een 'Bewijs van residentie' in België gaan halen om aan te tonen dat ik in België woon en daar dus eventueel belastingen betaal. Dat heb ik gedaan, dan ben ik hier in Slovenië terug naar de belastingsdienst geweest, die zeiden dat het goed was, maar dat ze wel een vertaling nodig hadden. Dat kon ik natuurlijk wel begrijpen. Heb dan 25 euro betaald voor die vertaling (had het even goed zelf kunnen vertalen want moeilijker dan ime, naslov en zo van die woorden ging het niet worden, maar ja, had officiële stempel nodig op die vertaling en dat kon ik er natuurlijk niet zelf op zetten...) en vorige week ben ik dat gaan inleveren. Toen zeiden ze dat ik binnen twee tot drie weken mijn geld zou mogen verwachten. Nu krijg ik gisteren telefoon, dat het eigenlijk nog niet dat document is dat ze nodig hebben, maar nog een ander ”

Hoe herkenbaar. Die maat van mij vallen ze lastig voor zoiets, maar het grote Sloveense geld, dat ontsnapt natuurlijk.

Gelijk ik hier als artistiek ondernemer vakjes kleur op mijn stempelkaart om ons maatschappelijk bestel gestut te houden. Leve mijn maat, die zich al die moeite troost, om zo de Sloveense staatskas te spijzen.

Een andere maat (als ge geen echte macht hebt, hebt ge veel echte vrienden en omgekeerd) stuurt mij een 'vacature' >>>>>>>

Teksten vertalen van Engels naar Russisch, van thuis uit.

Het bronstige addertje onder het scherpgerande gras:

GRATIS

voor de VN.

GRATIS NAAR RUSSISCH VERTALEN VOOR DE VERENIGDE NATIES.

Erger dan gratis: “Gemaakte kosten kunnen NIET vergoed worden”

Ik laat mij al melken door mijn eigen ideologie, ik ga mij nu niet laten kakkerneuken door het schaamlapje van centrumpartijen allerlanden. Ze kunnen dik mijn kloten kussen daar bij de Verenigde Naties. Vooral hun Oekraïense deputaties, indien vrouwelijk, staat het vrij om helemaal gratis mijn kloten te kussen. Spasiba bij voorbaat.

Niet dus.

Maar ik dank de maat die het goed bedoelt, en er waarschijnlijk vanuit gaat dat als ik maar lang genoeg gratis draaf voor de VN ze mij dan uiteindelijk wel ergens een betaald jobke vinden. Om rapportjes te schrijven over onderdrukte minderheden waar dan niemand wat mee doet (met die rapportjes)

Een andere maat (ik herhaal: zonder echte macht hebt ge veel echte vrienden en omgekeerd) zit in Wenen. En rijfde vandaag zijn eerste voorschot van 8000 euro binnen. Daar kunt ge al wat mee aan. Die lacht eens schamper als hij ziet wat ik uitspook, met mijn weke ellebogen. En Wenen is nog een prachtige stad bovendien.

NOG een andere maat van mij (als ge niet kunt uitpakken met uw dikke sjees die ge zuur aan 't afbetalen zijt, moet ge uitpakken met uw maten he) is voor mij aan 't lobbyen om als ambtenaar te gaan werken. Ik heb dat ooit al eens een paar weken gedaan. Dat was een van de schoonste jobkes van mijn woelige carrière. Teksten van de Europese Unie lezen. In het DEUTSCH. Hard op weg om mijn nieuwste lievelingstaal te worden. En gewoon lezen he. Ik moest ze niet eens vertalen. Alleen af en toe een uitermate schwierig woord in de woordenboek van 't ministerie van financiën zetten. Als er toen geen schandaal was uitgebroken waarbij bleek dat heel Aalst daar al werkte na het collectief steriel likken van de aars en uiteindelijk ook de hele endeldarm van ene Anne-Marie Verdoodt, dan was ik daar zeker gebleven. En dan was ik als Mensch nooit nog gegroeid en snapte ik nu nog altijd de bollen van hoe de economie en 't leven echt macheert, maar het had toch mooi kunnen zijn. Zo een lekker gepland modelleven, met een schoon loon op 't eind van de maand, stipt gestort en niet om moeten bedelen, een pak voordelen, een driesterrenrestaurant, gewoon zo, een verdieping lager voor alle collega's samen, godverdomme ja, het had schoon kunnen zijn, om ook zo vrij te vegeteren en nog te durven zagen ook, dat soms de telefoon rinkelt. Het heeft niet mogen zijn. De aars van Anne-Marie Verdoodt stond aangebrand op de cover van 't Nieuwsblad en ik moest niet meer aantreden met mijn tong. Ik mocht ergens anders gaan lekken. En gelekt heb ik, maar 't heeft mij zelden een job opgeleverd.

En om af te sluiten met NOG een maat, een vriendin deze keer:

een vriendin schreef mij deze week een brief van een zestal A-4 kantjes. Met de hand. En verdorie schoon geschreven, alsof ze een zenboedhiste was, en eigenlijk is ze dat ook. De munchies (ik noem mijn collegatreinreizigers knabbelaars, 'k weet 't, 't is denigrerend, en ik beloof er mee te stoppen als ze allemaal een boek van mij kopen, ze moeten 't niet lezen, ik ben geen sadist, helaas nog te veel masochist) keken mij stomverbaasd aan. Alsof er daar iets zeer sacraals en zeer uitzonderlijk gebeurde.

Het was ook echt zeer uitzonderlijk. Een 21ste eeuwse dame had zowaar de tijd gevonden in het genadeloze jachtklimaat om iemand een hele brief te schrijven met de hand. Ze keken mij aan alsof ik uit een teletijdmachine was gevallen. En ik vond dat best plezant, ik val niet graag op met een dikke sjees voor mijn deur, maar ik val graag heel hard op met dingen die twee keer niks kosten, ge ziet, ik ben altijd eerlijk.

Ze schreef onder andere iets over zelf verantwoordelijkheid opnemen voor alles wat u overkomt. Voor een communist is dat nu natuurlijk vloeken in de kerk, want het is het systeem dat ons in de merde duwt.

Maar laat haar nu even doen, deze blog is innig verliefd op het vrijelijkste vrije woord. Ze zei dat als ons iets overkomt, dat ons dan blijft overkomen, tot we de les leren die er altijd uit te leren valt.

Welke les ik moet leren om nooit nog gelijk een parasiet behandeld te worden en eindelijk eens de financiële influx te hebben die past bij de intellectuele capaciteiten die mij al toegedicht worden sinds de kleuterklas, awel, ik weet het niet. Ik hoop dat ik het rap leer, want mijn afkeer voor dat soort bewijsrondes van 'ik ben geen parasiet, want kijk...' is groot. En 't is ook absurd, want het hoeft allemaal niet te gebeuren. En ik kan natuurlijk altijd een excuus vinden waarom het gebeurt, maar ik peins dat ik eigenlijk gewoon veel te braaf ben. En aan braafheid zijn al meer mensen gestorven, stillekes, dan aan driestheid, dollekes.

Dus ik zal dan maar eens een maand geen boeken kopen en zien of ge op amazon, naast licht aangebrande in Haïti door slavenarbeid bekomen T-shirts, ook kostuums kunt bestellen, zodat ik gelijk een schaap in wolfskleren de wereld kan in sluipen, om eerst mee te graaien en eelt te kweken op de ellebogen en daarna des te beter de stemlozen een stem te kunnen geven.

15-05-2013 om 18:26 geschreven door Tederdraads