|
19 juli 2008
We steken hier nu net de grens over met Duitsland en ik neem
even de tijd om verslag te doen van ons vertrek richting Zuid-Oost-Europa met
de INFORMELE touroperator die Vadrouille heet. Deze ochtend in Antwerpen, toen
ik na een spurt (geen sinecure met een bepakking van 25 tot 30 kg op de rug, ik
voelde mij eventjes een muilezel van Marius, zie Wikipedia voor verdere uitleg,
het is moeilijk typen op deze gammele beestenwagon) de juiste vertrekplaats
bereikte (en dus niet de verkeerde, zoals de twee vertrekplaatsen daarvoor,
zijnde eentje met een cliché-bus vol cliché-Japanners die een daguitstap deden
naar, driewerf cliché Brugge en dan nog eentje met Hollanders die naar dat
malle gozertje met incontinentie oftewel manneken pis in de bewoordingen
van onze veel te grote, melk slurpende noorderburen) zag ik alras de bewijzen
dat Vadrouille bankroet is.
Het vehikel dat ons all the way tot land van mijnen en
massagraven diende te brengen, had vier wielen waarop een omhulsel prijkte,
maar dat was het dan ook. Op de bus zaten twee Vietnamese en hoogbejaarde
kwetterteven die niet van de bus wilden, in de overtuiging dat deze hen naar
huis zou brengen (verondersteld werd Vietnam). Niemand kon hen aan het verstand
brengen dat dit niet het geval was en dus lieten we ze maar zitten. Beide dames
hadden ook kippen op hun schoot die lelijk uithaalden van zodra er iemand te
dicht naderde. Goed, plek genoeg, want de inleefreis was onderboekt. Als het er
op aankomt, verkiest de Belgische jeugd toch eerder de verlokkingen van de
Spaanse stranden boven de verminkingen van een boswandeling nabij Sarajevo.
De reisleidster was ietwat aan de nerveuze kant, wegens het
zijnde een perfectioniste en alles verliep dus verre van perfect. De chauffeur
was, om meteen helemaal in de sfeer te komen, een Bosniër en sprak dus enkel
Bosnisch en leed aan een bepaalde vorm van Alzheimer of chronisch slaaptekort.
Hij verzekerde ons uiteindelijk met wilde handengebaren en mij als soortement
tolk, waarvoor ik geen cent betaald kreeg!!- dat hij ons net had afgezet, niet
snapte wat we al weer in zijn thuisland te zoeken hadden en dat hij niet nog
eens terug ging naar Bosnië alvorens de benen gestrekt te hebben. Die ging hij
dan ook strekken, door te ijsberen langs het raam van een rijwoning. Nu de
bewoners van deze rijwoning waren hiermee niet in hun schik en gooiden hun
ochtendwater en ook wel andere excrementen uit over de Bosniër. De reisleidster
jammerde, de Bosniër tierde, de bewoners gooiden eieren, mijn medereizigers
keken elkaar bezorgd aan, maar konden hun kalmte bewaren en namen dus al vast
plaats op de bus.
Allereerst gooiden wij onze bagage in de daartoe bestemde
ruimte. Een druk op de knop om deze moderne grot van Ali Baba en de veertig
rovers te openen, stelde de aanblik van de veertig verstekelingen van de
Bosniër aan onze ogen bloot. We in London?, vroeg een magerzuchtige Chinees.
Ik zei: No me very sorry, we in Antwerp. Een kleintje op de achtergrond zei:
I wanna see Big Ben. Ik stelde Brabo voor, want die is ook best groot, maar
de kleine begon meteen te wenen. Is boy with long hair, WAAAAAAA De papa,vermoed ik, zei: My
apologies, we not very used to transvestites.
Right. Het was al middag, maar mijn ochtendhumeur was nog knap
wakker, dus ik sloeg het luik terug dicht en oogstte een stuk of zeven vingers
van naar schatting vijf personen. Ze waren niet geamputeerd, maar veel scheelde
het toch ook niet, getuige de lekkerbekkende aasduiven op het dak van de bus.
Het luik floepte terug open, maar we zagen enkel nog de rug van de laatste
Chinees met smalle bouwvakkersreet, terwijl die door een gat aan de andere kant
van de bus klauterde.
Daar waren we dus van verlost, het inladen kon beginnen.
Die Bosniër had ondertussen zijn weglopende vracht gespot. Wan ho, Wan ha and all the rest of
you rice shitting bastards, pay first, then leave! Sprak die
kloefkapper dus toch Engels. Onze reisleidster was ondertussen al bezweken aan
de stress en lag over een tafeltje op een terras met een behulpzame serveerster
die met ijsblokjes rondjes draaide over haar polsen.
De Bosniër zette de achtervolging niet in. Zijn schoenen
waren net iets te zompig van de drek van de door onveiligheidsgevoel gekwelde
lokale bevolking. Onder luid gevloek nam de Bosniër plaats achter het stuur en
weg waren we.
Onze reisleidster kwakten we in de rapte bij de bagage. De
serveerster protesteerde hevig toen we deze ook optilden, maar de chauffeur had
nu ongeduld gekregen, dus er was geen tijd meer voor een grapje. We namen onze
zitjes terug in, waarbij iedereen de Vietnamese enclave achteraan de bus meed,
we propten the best of Abba in de cd-lader en zetten collectief en uit volle
borst Fernando in. De sfeer zat er meteen goed in. Zelfs de besmeurde Bosniër
hervond zijn goede humeur en ook de Vietnamese oudjes wiegden en humden met ons
mee in een eerste toenaderingspoging. Onder onze zetels weerklonk vreemd
gebonk, maar dit negeerden we. In onze gedachten bobsleeden we al van de
besneeuwde toppen van de Bosnische bergen.
Op het moment van dit schrijven zijn we voor de tweede keer
naar the sound of music aan het kijken, terwijl we nu we Keulen naderen, met
glitterletters FUCKING NAZIS, HITLER WAR SCHWUL en WIR SIND KEIN BERLINER
UND IHR SEID SCHWEINE op de ramen aanbrengen. Ik moet de jongens nu eventjes
gaan helpen. De volumeknop van de tv staat op het maximum, dat gebonk onder de
vloer begint namelijk fameus op de zenuwen te werken.
PS Vadrouille ontkent elke vorm van betrokkenheid bij het
verkeersincident waarbij de politieke top van het Vlaams Belang het leven liet.
Ikzelf zat op dat moment NIET naast de chauffeur aanmoedigingen te schreeuwen
om flink plankgas te geven.
20 Juli 2008
Een kort briefje nog, voor ik een poging doe om te slapen.
Ondertussen is het na middernacht. Ik kan the sound of music ondertussen
perfect mee lippen, zowel in de Franse gedubde versie als in de Duitse gedubde
versie. the best of Abba is ondertussen vervangen door ocean sounds 5
kwestie van iedereen vredig in slaap te wiegen, wat ook zou lukken, als dat
enerverende gebonk van beneden eindelijk eens ophield.
We zijn ondertussen al in Oostenrijk, we zijn door heel
Duitsland bekogeld met alles wat los of vast zat, met inbegrip van een
telefooncel, kerkbanken, vuilniszakken, tinnen bierpullen (toen we een
dorpsfeest in Lederhosen doorreden) en kopies van Mein Kampf. We zijn enkele keren
gestopt om sommige van deze voorwerpen te verzamelen. De meeste van de
versleten zitjes op de bus zijn nu dan ook vervangen door hetzij kerkbanken,
hetzij tuinstoelen, waarvan enkele in echte Indonesische teak. Die schuiven een
beetje in de krommere bochten, maar verder beschouwen we dit als een grote
verbetering.
Tijdens pauzes onderweg vragen we de Oostenrijkers of ze
soms broers of zussen in de kelder hebben zitten. Meestal, om niet te zeggen
altijd, ontkennen ze, maar wij weten wel beter. Hitler was dan misschien geen
homo (Schwul), maar toch minstens Oostenrijker en das natuurlijk veel erger.
Ze zijn gelukkig met zeer weinig, als we tenminste hun kelderbewoners niet
meetellen. We maken er ook een sport van om hen te verwarren met Zwitsers, iets
waar ze hier nogal pissig op reageren. Nochtans, moest ik een Oostenrijker
zijn, ik zou het als een compliment opvatten als ze in mij een Zwitser zagen.
We vragen ook steevast hoe het was om onder het communisme te leven. Als ze dan
zeggen dat Oostenrijk helemaal nooit communistisch geweest is, antwoorden wij:
Jaja, das haben sie auch al nicht gewust. In de wegrestaurants zijn ze tegen
de tijd dat we moeten betalen, meestal al zo kwaad, dat ze de rekening vergeten
te brengen.
Op de bus blijft de sfeer er goed in zitten. Onze Bosnische
chauffeur is ondertussen al afgewisseld door een landgenoot, die helaas een
beetje aan flatulentie lijdt, maar de bus is gelukkig goed verlucht, want die
mist twee ruiten. Het gebonk is nu eindelijk opgehouden, wel horen we nu af en
toe luid snikken, maar we zijn hier nogal van het principe laissez faire,
laissez passer, dus ook dat waait wel over.
We zijn nu Machiavelli aan het spelen met de Vietnamese
bezoekers. Met we bedoel ik: Geert, Koen, Magda en Soetkin. Respectievelijk 21,
20, 23, en 19 jaar oud. Koen heeft een geweldige zenuwtic en lispelt, ook als
hij niet spreekt. Geert is volgens mij homo, want hij heeft het voortdurend
over de keischattige Vietnameesjes en hij aait hun kippen. Magda is van
West-Vlaanderen en ziet er uit alsof ze net van achter haar ploeg gesprongen
is. Hopelijk zijn we op tijd terug om de patoeters te rooien, zegt ze vaak
(vertaling, WP) Soetkin is hoogst verlegen en gaat met haar hoofd door het dak
(letterlijk) als je haar onverwachts aan spreekt. Dankzij deze lichte
mensenvrees, kunnen we, om het in de woorden van Nicocio te zeggen: Sterretjes
kijken. Ik ben druk op zoek naar een steelpan (een sterrenformatie in deze
vorm dus voor alle duidelijkheid). Koen die soms een beetje traag van begrip
is, noemt mij goed gek omdat ik nu nog wil kokkerellen.
Het spelletje Machiavelli wil niet goed vlotten, want de
Vietnamese kippen pikken naar onze handen en één van hen heeft ook al de kaart
van de koopman opgegeten. Bovendien willen de Vietnamese medereizigers de
regels maar niet snappen. Ze blijven er van overtuigd dat het een hoger lager
spelletje betreft en dat de moordenaar de hoogste kaart is, terwijl die van de
prediker de laagste is. Op zich heb ik niks tegen deze antiklerikale
mentaliteit, maar het bemoeilijkt wel het spelverloop.
Goed, Koen fluistert mij hier in het oor: William, je gaat
toch die kippen niet klaarmaken he? Die mensen voelen zich nu eindelijk een
beetje op hun gemak bij ons. Goed, ik ga nog een poging doen om de Poolster te
ontwaren en de Vietcong succesvol te betrekken in ons spelgebeuren.
21 juli 2008
Die idioot van een Bosniër heeft zich goed misreden, dus we
staan nu aan de grens met Oekraïne. Geen erg, van zodra we onze passen van de
grenscontrole terug hebben, keren we weer om. Ondertussen hebben we onze
reisleidster uit het bagagecompartiment gehaald. Die waren we met al onze
reiskriebels vergeten. Haar stem is weg en haar vuisten zijn blauw. We hebben
haar een dekentje gegeven, ze schudt en beeft en ik vrees dat ze een beetje
last gehad heeft van reisziekte, wat onze bagage dan ook geweten heeft. De
Vietnamese reizigers hebben zich over haar ontfermd.
Had ik trouwens gezegd dat mijn medereizigers maar met zn
achten zijn (reisleidster, Vietcong en chauffeur niet meegeteld) ? Om precies
te zijn waren we gisteren nog met 15, maar je weet hoe dat gaat tijdens van die
busstops. Iedereen verdringt zich om een sigaret te roken of zich van iets te
ontlasten, iedereen dwaalt maar rond en voor je het weet, ben je er vandoor met
een medereiziger minder. Die komen heus wel terecht hoor. Toch zeker het merendeel.
Ik geef toe dat we een kleine somme gelds ingezet hebben op de kansen van
Hendrikje. Zijn papieren liggen nog op de bus, alsook zijn insuline.
We hebben the sound of music eindelijk weten te vervangen
door de Duitse versie van die tekenfilm met die vissengeschiedenis, Findet der
Nemo. Ook in het Duits nog zeer te pruimen.
Het ruikt hier ondertussen al erg lekker op de bus, de
Vietnamese enclave is beginnen koken, misschien geïnspireerd door de film, want
ze koken Canh chua, das een zuur vissoepke. Ruikt niet
slecht moet k zeggen. De Bosniër is in alle staten, want hij verdraagt niet
dat ze koken op zijn bus. Zagevent. Koen is hier ondertussen doodsbang dat die
Vietnamezen hun kippen gaan kelen, want hij kan absoluut niet tegen bloed.
Geert blijkt overigens dan toch
geen homo, als we in rekening brengen dat hij nu Soetkin aan het ontgroenen is
en kennelijk heeft ze daar ook niets op tegen. Haar BH hangt over de versnellingspook
van de Bosniër, die dat voorlopig nog niet opgemerkt heeft, maar straks krijgen
we dat gezaag weer. Give it to me beebee, ik citeer Soetkin hier even, toch
zon verlegen meisje. Geert heeft haar te stekken gehad tegen het raam en de
contouren van haar borsten staan nu in de ruit, wat ons luid getoeter oplevert
van truckchauffeurs, zoals we dat ook verwacht hadden. De rest van onze
reizigers zijn trouwens oersaaie pieten die willen slapen en die eisen dat we
die borstafdrukken afkuisen. Best, maar de truckers zien ook wat er
plaatsgrijpt op de achterbank van deze bus. Ik bedoel, als ze te dicht komen
rijden, riskeren ze een gescheurd hymen in hun oog te krijgen. Alsof ze dan
NIET zullen toeteren, maar ja, breng dat maar eens aan het hoofd van die seutige
bende hier. Spiets mij, spiets mij, sla mij met uw sleutelbos, DOE IETS! De
instructies van Soetkin zijn bij wijlen onrustwekkend kan ik wel zeggen. Ok,
een klein intercultureel incident terwijl Koen hier tussen een Vietnamese en
haar kip springt. Ja, maar ze keek er zo verlekkerd naar., vinden we hier nog
altijd geen argument om zon rel te veroorzaken. Ze dreigen er nu mee ons niet
te laten proeven van de zurige vissoep.
Dat zijn zo een beetje de dingen
die ik hier meemaak
Van zodra wij eindelijk ter bestemming aankomen, schrijf ik
meer. Ik zoek nu iets om in mijn oren te stoppen, want de ontdekking van Soetkin
haar G-plek door Geert de Spietser je zou het hem echt niet meegeven anders,
want hij ziet er uit als een plechtige communicant die nog niet weet dat de
kerstman niet in Lapland woont, maar in een appartementje in Mexico City-
levert hier extra decibels op en aan de overkant van de snelweg heeft zich nu
ook een soort kijkfile gevormd. We zijn in overleg over de vraag of we nu beter
wel of niet interrumperen om even te checken naar het gebruik van
voorbehoedsmiddelen. We willen straks niet met zn tienen van de bus, Bosnische
abortusklinieken zijn vast erbarmelijk qua hygiënische omstandigheden, wat onze
chauffeur ook moge beweren. Goed, dat was het voor vandaag. The foo fighters
weerklinken hier schroeiend luid: YOU KNOW YOU MAKE ME WANNA BREAK OUT, BREAK
OUT, I DONT WANNA LIVE LIKE THAT Koen feliciteert mij met mijn
headbangkunsten en kijkt raar naar mij, hij heeft ook al eens gevraagd of hij
aan mijn haar mocht komen. We zijn met negen dus er moest iemand homo zijn.
Magda is op dit moment gebiologeerd naar overstekende koeien aan t staren.
Klein beetje last van heimwee denk ik.
22 juli 2008
WE ZIJN ER!
At last, we zijn gearriveerd in het dorp bij het meer waar
van ons verwacht wordt dat we een scoutscamp organiseren.
Ja, we zijn dus aan een meer gelegerd en straks maken we
kennis met de 33 kindjes die we mogen entertainen de komende dagen. Taalkundig
gesproken wordt dat een kleine opgave, ook voor mij, want kinderpraat in een
vreemde taal is quite challenging. De organisatie hier is ook niet al te happy,
omdat we een dag te laat zijn en weigert voor ons te koken, dus dat doen onze
Vietnamezen. Blijkt dat deze onze reisleidster beschouwen als hun huismeid.
Deze protesteert niet wegens zenuwinzinking en is nu de vis aan het schoonmaken
die de Vietnamese delegatie vangt door granaten in het meer te gooien.
Bijzonder effectieve methode. De explosies hebben wel al geleid tot de
mobilisatie van de volksmilities in de omliggende dorpen, maar je moet iets
over hebben om eten op tafel te krijgen. Vandaag op het menu: Mam.
Gefermenteerde vis is dat.
We zijn nu de tenten aan het opzetten, ik weiger ten
stelligste om mijn tent te delen met Koen, die een kippenhok aan het bouwen is.
Om hem te pesten besluip ik voortdurend de kippen met mijn zakmes tussen mijn
tanden, hij reageert daar hysterisch op en dat terwijl de Vietnamese
eigenaressen er WEL de humor van inzien, droogstoppel van een Janet. Het bewijs
van Karma was ook weer eens bewezen toen ik mijn tong sneed aan mijn zakmes. De
Vietnamezen heten trouwens Ai (Geliefd) en Mai (kersenbloesem), ze hebben een
traditionele kruidenmix op mijn tong gelegd, die nu ergens tot in mijn keel
plakt en bijna niet weg te spoelen is. Het stelpt inderdaad wel het bloeden. Ik
geloof wel dat die boel licht toxisch is, want ik zie een groot Kraken opduiken
uit het meer. Als ik hallucineer, moet ik aan de Rode Ridder denken. Geen idee
waarom. Ik heb kitscherige hallucinaties. Goed, ik ga mijn tent maar eens
opzetten, Mai, oudstrijdster van de NVA (north vietnamese army) kan mij helpen
om deze te beveiligen tegen Koen.
23 juli 2008
Ze hebben ons voorgesteld aan de 33 kinderen, maar die
reageren nauwelijks op onze aanwezigheid, we hebben hen nog niet kunnen bewegen
tot collectief samenspelen. Tenminste niet onder onze begeleiding. Ze hebben
wel het kippenhok van Koen afgebroken door cowboy en indiaantje te spelen en
het kippenhok was het fort van de langmessen en die moesten uitgerookt worden.
De kippen zijn in dit incident schielijk overleden (en toevallig genoeg
heerlijk beetgaar), vanavond stond er dan ook Vietnamese kip met mandarijnsaus
op het menu. Koen is ontroostbaar, maar de rest liet het zich goed smaken. De
kinderen hebben de vreemde gewoonte om met zn allen rond ons heen te komen
staan, naar ons te wijzen en umrl bo, vse boste umrli te scanderen, op fluistertoon.
Dat betekent iets als jullie zullen allen sterven. Ze herinneren mij een
beetje aan de kwelduivels van Judas in The passion of the Christ. Magda, een
West-Vlaamse katholieke heeft deze vergelijking slecht verteerd en heeft zich
ingegraven in haar tent. Letterlijk, ze zit nu in een diepe kuil met haar tent
als dak. Heimwee, puur heimwee. Goed, t is hier bedtijd.
24 juli 2008
Het wil maar niet vlotten met die Bosnische kinderen. Ze
hebben de voorbije dag de volgende dingen uitgespookt en dan beperk ik mij tot
een kort overzicht:
-Magdas tent hebben ze ingegooid met stenen die langs het
strand van het meer lagen. We zijn meteen gestart met uitgraafwerkzaamheden,
maar toen we op de bodem van de put zaten en alle hoop verloren hadden, kwam
Magda uit de douche gehuppeld op haar minst onelegantst. Je bent wat je eet:
een koe. Na al die moeite waren we
eigenlijk niet eens zo opgelucht om haar zo vrolijk terug te zien
-Koen hebben ze beroofd van al zijn kledij, deze loopt nu
rond in traditionele Vietnamese klederdracht, hij ziet er uit als een soort
Gheisha. De enige twee die hun bagage mee op de bus had, was dus de staf van
onze Vietcongveldkeuken. Alle kleren uit de bagageruimte hangen nog te drogen,
omdat de kots van de reisleidster er maar niet uit wil. Geen idee met wat voor
smerigheid dat mens zich doorgaans voedt.
-ze hebben de locale politie gemeld dat wij hen seksueel
misbruiken en een spelletje met hen spelen dat blinddoekje aaien heet. De
politie arriveerde net toen Koen hier nog naakt liep te zoeken naar zijn
kleren. Geert en Soetkin waren op dat moment ook net verwikkeld in een
spelletje hit the G-spot in het struikgewas. Compromitterende situaties
natuurlijk. In een helder moment heeft onze reisleidster ons gered door de
juiste documenten boven te halen. Daarna is ze terug ingestort. De Vietnamezen
klagen dat het de laatste tijd zo moeilijk is om degelijke huishulp te vinden.
-Tijdens het spelevaren op het meer, bleek dat ze al onze
bootjes hadden lek gestoken. Om te vermijden dat we de schat op het eiland
vonden. Gelukkig is het meer niet diep en is het hier van s morgens vroeg al
25 graden.
-Later op de dag zijn ze met een oude tank van Russische
makelij ons kamp binnengereden, gelukkig viel die stil net voordat ze de graven
van de kippen zouden platwalsen. Ja, oversentimentele Koen heeft een kerkhof
ingericht voor de twee kippen, hij legt er elke dag bloemen bij en kust de
grond. De vier andere medereizigers hebben zich trouwens afgezonderd en
weigeren voor de rest van de reis nog iets met ons te maken te hebben. Ze koken
hun eigen potje, want van die spleetoog-toverkollen hun brouwsels moeten ze
niks weten. Spijtig voor hen, want Ai en Mai kunnen echt lekker koken en dit
met zeer veel improvisatie. Hun behandeling van de reisleidster begint ons wel
zorgen te baren, ze leggen haar s nachts aan de ketting en ze hebben haar
snijtanden uitgetrokken. Spektakel verzekerd, maar erg humaan is het niet
natuurlijk
Zo dat was het weer voor vandaag. We blijven hier nog één
dag en dan gaan we terug de hort op. Onze chauffeur is tegen dan hopelijk
terug, want die heeft zich bij aankomst hier stiepelzat gezopen en is daarna
zijn water gaan maken in de bossen. Daarna hebben we hem niet meer gezien. Niet
dat iemand dat speciaal betreurde, maar ondertussen zitten we wel zonder
chauffeur.
Groeten vanuit Konzentrationslager Mahala, Spielerei macht
frei, maar die Bosnische snotjongeren vertikken het dus van met ons te spelen.
25 juli 2008
Vandaag was het afscheid in het kamp. De kinderen hadden
blijkbaar een ceremonie ingestudeerd, maar eerst weigerden ze deze uit te
voeren Pas na lang zagen van de organisatie hier kregen we dan toch iets te
zien. Ze brachten een vurige versie van het Bosnisch volkslied en daarna was er
een soort talentenjacht. Alle kinderen voerden zo wat hun kunstjes op. Enkele
toonden zich bijzonder bedreven villers van jonge konijnen. Koen is natuurlijk
jankend naar de deur gestormd, de Vietnamezen die werkelijk niets verloren
laten gaan hebben die beestjes na afloop van de show op heerlijke wijze
klaargemaakt. Koen die werkelijk elke maaltijd moet verbrodden zat constant te
kokhalzen. Een travestiet-Gheisha die over zijn nek gaat, het is werkelijk geen
zicht.
Anderen gooiden met messen, ook heel kundig, helaas richting
publiek, dit was net iets te veel gevraagd van onze overspannen reisleidster,
ze trok hysterisch aan haar ketting (ja, ze leggen haar nu ook overdag vast),
wat natuurlijk niet veel baatte, ook al heeft ze de drie voorste rijen stoelen
meegesleurd met haar overdreven reactie. Die messen waren echt wel aan de botte
kant en leverden helemaal niet zo veel gevaar op.
Anderen hadden
bandjes opgericht , zoals Bosnian flank skirmish of the voices of Srebrenica
of Working on the rape gang met zulke hits als: Belgrade in ashes, The
Flaming witch of Mostar, Dubrovnik burns, a cruel days night, maar ook
feelgood zomerhits als up your skirt, covers van going to a go-go, under
the boardwalk en blue moon, dat laatste is een liedje van de doo-wop groep the
Marcels, ik zong dat als kleuter mee. Check youtube als ge zin hebt.
Al bij al verliep het dan vlekkeloos en iedereen genoot van
de openluchtconcerten. Op going to a go-go, oorspronkelijk van Smokey
Robinson & The Miracles, begonnen Ai en Mai spontoon te shaken aan hun
pruttelende stoofpot. Hun kookkunsten verbeteren er nog op, ofwel wen ik er
gewoon aan. k heb een kleine kunnen overtuigen om Johnny B. Goode te spelen,
hij kon het aardig en toen was ik zo jaloers dat ik hem met gitaar en al in het
meer gelazerd heb. Nee, ik zever maar, het doet het wel kriebelen om het
EINDELIJK zelf te leren.
Ze sloten af met covers van AC/DC en ze hebben ook de
Marquee afgebrand, omdat de hele avond al bij al sereen verlopen was, hebben we
daar verder maar niets van gezegd.
We zijn met zn allen bijzonder benieuwd wat morgen brengt.
Eerst een zestal uur op onze tuftufbus en dan logeren we drie dagen bij een
gastgezin. Het blijft wachten op de eerste sympathieke Bosniër.
26 juli 2008
We zitten al weder op de bus richting gastgezin, on the way,
bezoeken we oorlogsmonumenten, zoals deze, het memorial center Potočari.
De reisleidster is rijst
aan het pellen. We hebben trouwens haar naam achterhaald.
Verder is het hier
betrekkelijk rustig, Geert en Soetkin hebben ruzie en spreken niet meer tegen
elkaar. Stilte voor de storm, want straks hebben die de voorspelbare make up
sex.
Magda maft en melkt koeien in haar slaap, speciaal zicht,
dat Koen duidelijk hilarisch vindt tot ergernis van de chauffeur, want die kan
niet tegen die en ik citeer: Farinelli HIHIgoegoehoehoehahi from that Gheisha
crack whore.
Ja, de chauffeur is terug opgedoken, er kleefde een ooievaar
in zijn haar en er zat een eekhoorn vastgepind op zijn scheenbeen. Beiden
losten pas na een hete douche die ook te heet was voor de chauffeur, maar we
konden niks anders bedenken. I
did not fight in war to be treated like this, schreeuwde hij. Toen zijn
beestjes gelost hadden, zijn we nochtans meteen overgeschakeld op koud water,
maar dat zinde hem ook al niet. Moeilijke mensen die Bosniërs. En een vreemde
gesteldheid, die chauffeur is nu ineens snipverkouden. Waarschijnlijk van drie
dagen in de openlucht te slapen. Allez, dat vermoeden wij toch. Hij is wel
nuchter nu, ook al claimt hij dat het gevaarlijk is om nuchter te rijden langs
de hobbelige Bosnische wegen. Het eten is hier ver klaar, dus ik ga u laten
voor nu. Ik schrijf u liever met pen, maar op deze rimboeveldwegen is dat niet echt
een goed idee.
27 juli 2008
Ik schrijf dit in bed, we zijn nu ingekwartierd bij de
familie Dovrnik, die bestaat uit mama, oma en twee kinderen. Het avondeten was
copieus en we mochten niet van tafel voor alles op was. Spreek mij de komende
tien jaar nooit nog van karnemelk of griesmeelpap en al helemaal niet van
bosbessenlikeur.
Het is hier best gezellig, vooral Magda heeft het hier naar
haar zin, as we speak is ze mee naar de stallen om te helpen bij een koe die
aan het kalven is. Koen is aan het grienen, de aanblik van de kippen op het erf
haalden de herinneringen aan zijn verkoold kippenhok weer boven. Hij heeft van
de oma melk met honing gekregen en slaapt nu eindelijk. De Vietnamezen weigeren
binnen te komen en hebben een tent opgeslagen in de boomgaard. Ze kunnen het
niet verdragen dat ze vandaag hun kookkunsten niet mochten etaleren.
Begrijpelijk natuurlijk.
Geert en Soetkin betrekken de kamer boven ons en afgaande op
de geluiden kan ik melden dat de make up seks een feit is. Proficiat Geert en Soetkin.
De reisleidster is langzaam aan het verworden tot een soort
tam huisdier dat erg bekwaam is als hulpkok en manusje van alles.
Ikzelf ben zeer moe na de dolle voorbije dagen en ik denk
dat ik maar eens vroeg ga slapen, als het koppel hier boven zo goed wil zijn om
niet te veel lawaai te maken. Onze vier medereizigers, waarvan ik de naam dus
niet eens weet, zijn ingekwartierd bij een ander gezin. Onze chauffeur slaapt
op zijn bus en hij heeft een vuurtje aangelegd bij de deur, want hij heeft het
wel gehad met die eekhoorns.
De oma, zie ik hier, is bij Koen in bed gekropen, maar die
ligt vast te slapen en merkt niets. Ok, ik kan niet verder in detail treden
aangaande wat de oma verder zoal doet met niets vermoedende Koen. Hij schijnt
er niets op tegen te hebben, daar in dromenland.
Over een week ben ik terug en dan wil ik u met terug
plezante dingen gaan doen.
Ok, sorry, de oma stopt hier haar valse tanden in, ik ben nu
toch wel een beetje bezorgd, niet dat ik zon beste maatjes ben met Koen, maar
er zijn grenzen.
Ziezo, Koen is schreeuwend wakker geworden na een welgemikt
hoofdkussen van mijn kant en heeft zich verder op eigen kracht ontdaan van het
wellustige oude besje. Mijn goede daad voor vand.. Ja, daar krijg je natuurlijk
heibel mee. De oma heeft het huis bij elkaar geschreeuwd, inclusief de buren.
Tijd om onze slaapkamerdeur te barricaderen. Gelukkig is potige Magda
ondertussen terug om een handje te helpen.
Onze bedden staan nu tegen de deur en we zijn aan het
scrabblen in afwachting dat de bui overwaait. Koen steekt het zelf op zijn
Gheisa kleren, die brengen de mensen op de vreemdste ideeën volgens hem. Ik
kweel all apologies voor hem.
Een sfeervolle avond zoals je kunt horen, terwijl Magda haar
best doet om zonder klinkers een drieletterwoord te maken, hang ik uit het
raam, ik negeer de lynchpartij die zich beneden vormt en ik kijk naar de
sterren. Venus is bijzonder helder vandaag. Ik droom er helemaal bij weg,
softie die ik ben.
28 juli 2008
We worden nog steeds belegerd door de verbolgen Bosniërs, ze
hebben een burgerwacht ingesteld en ze bewaken ons 24 uur op 24 uur. Ze hadden
tijdelijk de Vietnamezen in hechtenis genomen, maar we hebben overtuigend
gedaan alsof dat ons geen zak kon schelen (koste bepaald weinig acteertalent)
en toen lieten ze hen verder maar met rust.
Aan het headbangen op All my life J terwijl we hier voor
de zevende keer vandaag Machiavelli spelen en af en toe een molotovcocktail
ontwijken. Bosniërs zijn overigens zeer slecht in het fabriceren van die
dingen, ze zuipen liever zelf de alcohol uit in plaats van er brandbommen mee
te maken. Zelfs Koen is er al aan gewend geraakt.
De lavabo fungeert hier als toilet en ja, wat privacy
betreft, is dat toch zeker niet je dat. Magda maakt hier anders weinig
problemen van. Volgens mij heeft ze licht nudistische trekjes. Soetkin en Geert
hebben zich ook verschanst op hun kamer. Ze hebben een communicatiegat gemaakt
in het plafond, kwestie van contact te houden. Wat we soms door dat gat te zien
krijgen, zal ik verder niet beschrijven, ze maken vaak ruzie die twee en dan
kan elk voorwerp als wapen dienst doen.
Aan eten geen gebrek, we hadden stuk voor stuk onze zakken
volgepropt met de copieuze maaltijd van gisteren, kwestie van sneller van tafel
te kunnen.
Onze chauffeur steekt geen poot uit om ons te helpen, die
kerel gaat zelfs verbroederen, en staat zelfs mee aan de grill (ja, ze maken
hier een soort volksfeest van de belegering). Ok, t is zijn volk, maar een
klein beetje sympathie had toch gemogen. Als Vadrouille al niet failliet was,
zouden ze van mij een fikse klachtenbrief mogen verwachten.
En zelfs de Vietnamezen staan daar nu in de rij met een
bord! Tsss, vuile overlopers. Daar gaan we straks op de bus nog een hartig
woordje over placeren. We hebben hier collectief onze zin tot verder spelen
verloren, die Bosniërs zijn hun duidelijk aan het bezuipen, het lijkt ons het
uitgelezen moment om hier eens te gaan uitbreken. Maar hoe he?
We gaan daar eens serieus over beraadslagen, t zal met een
list moeten gebeuren.
29 juli 2008
Terug op de bus, dit keer richting Sarajevo. De belegerende
Bosniërs hebben we het nakijken gegeven. Goed, we hebben er een prijs voor
betaald, maar we zijn er door gekomen. Koen zit te schudden en te beven en onze
Vietnamezen we hebben er urenlang tegen staan roepen en tieren over hun gemeen
overloperschap, maar ze verstaan geen woord van wat wij zeggen, dus ik denk dat
ze gewoon genoten hebben van de aandacht kunnen hun pret niet op.
Hoe we dus ontkomen zijn: onder witte onderbroek (dank u
Magda, die draagt toch liever geen slip) zijn we de Bosniërs tegemoet getreden.
Ik als woordvoerder heb gezegd: Koen was aanvankelijk een beetje verrast door
de avances van oma Dovrnik, maar ondertussen moet hij bekennen dat hij ook
gevoelens heeft voor haar. Hij wil zelfs meteen hun kennismaking, euhm,
consumeren.
Oma was door het dolle heen Koen reageerde net iets
bezadigder- en sleurde haar vlam meteen terug naar boven. Van de geluiden die
toen weerklonken over het erf, begonnen alle kinderen spontaan te huilen. Koen
geldt binnen ons gezelschap sindsdien als een held. Wij palmden intussen de
Bosniërs in en manoeuvreerden stelselmatig richting bus.
De chauffeur mopperde, maar we slaagden er uiteindelijk toch
in zijn medewerking te versieren. Met Koen hadden we afgesproken dat we als we op
de bus Cant touch this van MC Hammer vollenbak draaiden, hij weg moest
stormen. Aldus geschiedde ook. Een halfnaakte Koen met handboeien aan waar de
metalen afrastering van het bed nog aanhing, kwam schreeuwend de bus ingevlogen
en weg waren wij. Sindsdien heeft Koen geen woord meer uitgebracht en zijn de
Vietcong niet meer gestopt met lachen. Wij vermoeden dat zij het komisch vinden
dat Koen zijn balzak scheert. Tenzij de ontwikkeling van schaamhaar bij Koen
eenvoudigweg uitgebleven is. Ik zou het hem durven vragen, maar hij spreekt dus
niet meer.
De andere reisgenoten hebben we intussen ook al opgepikt,
maar zij weigeren nog langer met ons opgescheept te zitten en nemen in Sarajevo
de eerste de beste trein richting België, zeggen ze. Wij vinden deze mensen
zon vreselijke zuurpruimen dat we hen straks zonder de minste bagage de bus
uitlazeren. De Vietnamezen zagen vooral een uitbreiding van hun huispersoneel
in deze mensen. Wij waren echter tegen, want we hebben nu al zoveel bekijks met
de reisleidster die zo stilletjes aan een soort wolfmens aan het worden is. Ze
loopt al op handen en voeten nu. Een zwaar geval van Stockholmsyndroom ook,
want ze gromt als je zelfs maar wijst naar één van haar baasjes.
Verder weinig te melden.
We zien hier de buitenwijken van Sarajevo opdoemen in de
verte, tijd om die vier onsympathieke medereizigers een gratis verblijf in de
natuur te bezorgen.
30 juli 2008
Op de markt in Sarajevo: ik wil een vingerhoed kopen in een
stijlvol ontwerp met good girls go to heaven, bad girls go everywhere
ingegraveerd.
Ik: How much
is this?
De verkoper, een vent met een sik tot halverwege zijn borst,
ik moet er ook echt de meest louche typ uitzoeken: 125 euro
Ok, denk ik, afbieden is hier de regel dus: Ill give you 5
euro.
Is from my
uncle, Bebab Gromsovič, very famous toothless scultpor, he live in my street,
120 euro.
10 euro
You crazy!
Me fifteen children, all very hungry. Bebab is blind sculptor, he make these with
no eyes, 115 euro!
Look, 15
euro and thats it.
You
lunatic, sir! Me eighteen children, all of them very sick. Bebab he no hands,
he make these with teeth! You crazy! Where you find thing like that made by
poor blind Bebab!
You said
he doesnt have teeth.
You stupid
foreigner, of course he dont have teeth, he lends teeth from wife.
Very
hygienic.
You stupid
fuck, it IS very hygienic. She not use teeth, they clean, she long dead. We die
of hunger, 100 euro, no less!
20 euro
and thats my last offer.
Sold!
En dat was een vingerhoed kopen op de markt van Sarajevo. De
theatrale pathos krijg je er hier gratis bij.
Ik geniet hier van de sfeer, maar ik tel toch fameus af tot
ik u weer zie en u mijn wedervaren face to face kan vertellen. Met Koen gaat
het trouwens weer ietsje beter, hij begint hoogstens nog overvloedig te transpireren
in de buurt van hoogbejaarde Bosnische vrouwen. Onze geruststellingen ten
spijt.
31 juli 2008
Om te beginnen een sfeerbeeld van Sarajevo:
De vier medereizigers die we uit de bus gewipt hebben zonder
bagage, zijn opgepikt door de eigenaar van een nachtclub. Ze zijn nu
tewerkgesteld als verwennerij voor vaste klanten, ontdekten we gisterenavond
laat. Eentje fungeerde met haar mond als
kom voor dipsaus, een andere hing aan het plafond en fungeerde als kandelaar.
Decadente toestanden hier in Sarajevo.
De vier keken ons aan met een mengeling van wraakzucht en
diepmenselijk lijden in hun ogen, dus hebben we gewoon iets gedronken en dan
zijn we maar weer verder gegaan.
De uitgaansbuurt mag er wezen, je zou hier permanente
oorlogsdreiging verwachten, maar dat is helemaal niet waar, de stadsmensen
hebben het te druk met het aanrichten van bacchanalen. Alles is hier eigenlijk
spotgoedkoop, voor koffie op café betaal je iets van een 30 eurocent. En de
koffie is hier doorgaans beter dan die van thuis. Laat ik mij vertellen, want
ik ben al meer dan een maand afgekickt van koffie.
Soetkin en Geert spreken over trouwen volgens alle
godsdiensten die je hier vindt. Katholiek, Orthodox en Islamitisch. Toen we er
hen op wezen dat je hier vast nog wel meer religies vindt, hebben ze gekozen
voor alleen een orthodoxe mis. Soetkin houdt van horror en de orthodoxe popes
vindt ze er het meest grellig uitzien. Magda vindt het ongepast om te
trouwen voor de kerk als je niet gelovig bent. Ik vroeg of zij soms hindoe was,
omdat die koeien vereren en graag (naakt?) baden in rivieren. Nu is ze zo kwaad
dat ze eigenmachtig schunnige liedjes over mij componeert.
Ach ja, er is ook interessanter nieuws. Onze Vietnamezen
leren de reisleidster balletjes apporteren, kopjes geven en putten graven.
Sinds kort is ze ook terug zindelijk. Spreken heeft ze echter volkomen
verleerd. Koen is enigszins bekomen, zijn angst voor oude vrouwen is omgeslagen
in haat. Hij pootje lapt consequent alle voorbijgangsters die er ouder dan 50
uitzien. Ambiance verzekerd, dat wel. Vooral als het mannen blijken te zijn.
1 augustus 2008
Op naar de volgende stad: Mostar.
Mooie stad. Mensen zijn idioten als ze elkaar aan flarden
schieten om godsdienstige-etnische redenen. Lekker burenvetes uitvechten onder
de schijn van een nationale oorlog. En al even belachelijk is de rol van de VN
in het conflict.
Maar goed, de sfeer in de groep is vandaag niet zo best.
Magda had vanmorgen de tandenborstel van Koen geleend en dat incident moet zo
ongeveer de druppel geweest zijn voor overspannen Koen. Volgens hem is Magda
een onbeschofte, lompe boerin, ik ben een soort papperazzo die niet liever
heeft dan dat er hier dingen scheef lopen om er te kunnen over berichten, Geert
en Soetkin werken op zijn zenuwen met hun haat-liefde verhouding, de Vietnamese
keuken komt zijn strot uit en dat socio-biologisch experiment met de
reisleidster vindt hij regelrecht geschift. Een schande dat we zon barbarij
toelaten, aldus Koen. We hebben hem een kalmeermiddel gegeven. De Vietnamezen
waren razend en beweren dat zij wel degelijk gevarieerd koken, maar dat het hen
soms gewoon aan ingrediënten ontbrak. Ze hoefden die belediging van Koen dus
niet te pikken en stemden voor een dertigdubbele dosis kalmeermiddel voor Koen,
maar na een lange discussie bereikten we een compromis: Koen kreeg een
driedubbele dosis en Ai mag terwijl hij slaapt alle nagels van zijn linkerhand
uittrekken en door zijn volgende maaltijd malen. Sorry, Koen, het was dat of
vergiftiging en je maag laten leegpompen door een artisanale Bosnische dokter.
We blijven maar één dag en nacht in Mostar en dan gaan we
nog de oude kazerne van de Hollandse blauwhelmen in Srebrenica bezoeken. Ik wil
de hoogstaande Hollandse graffiti met eigen ogen aanschouwen.
No teeth?
A mustache?
Smel (sic.) like shit?
Bosnian girl
Je moest geen IQ-testen ondergaan om te dienen in Dutchbat
2 augustus 2008
Probleem: onze chauffeur is er vandoor met de bus en alle
bagage en de twee Vietnamezen, reisleidster inbegrepen. Misschien toch naar
Vietnam? Wie zal het zeggen? Wij denken dat de chauffeur zijn oog heeft laten
vallen op Mai en wil gaan trouwen in de aloude stad Hue.
Ondertussen zijn wij dus gestrand in the middle of nowhere,
beter bekend als Bosnië. Op dit huidige moment zijn we aan het brainstormen
over mogelijke manieren om genoeg geld te verdienen voor de terugreis. We
hebben al de volgende dingen gevonden:
-we leren Bosnisch en schrijven een bestseller (mijn idee en
meteen afgekeurd wegens onpraktisch en onzeker, daarna heb ik anderhalf uur
gemokt, nee, das niet waar, ik wou gewoon het werkwoord mokken eens gebruiken)
-ezeltjes verhuren met gratis gids om de prachtige Bosnische
natuur te verkennen (afgevoerd wegens het niet hebben van ezels, en o wonder,
Koen is bang van ezels)
-stelen in de Match of de Aldi en alles verkopen op de markt
(afgevoerd wegens het hier nog nooit gezien hebben van noch een Match nog een
Aldi)
-ouwe bommas in elkaar kloppen en beroven (idee van Koen,
afgevoerd wegens het niet beschikken over grootkapitaal door de oude bommas in
kwestie, onze eerste twee slachtoffers leverden wel genoeg kluiten op voor een
bescheiden middagmaal)
-clandestien koeien melken en de melk verkopen op de markt
(afgevoerd nadat we een kleine stampede veroorzaakt hadden op een bergweide
waarbij bijna doden vielen en twee fermettes sneuvelden)
Uiteindelijk hebben we besloten tot het oprichten van een
beauty farm, omdat Soetkin nog wel haar beauty case heeft en de vrouwen hier
baarden hebben. We dienen daartoe wel eerst een ander schoonheidsideaal te
lanceren, want de locale mannelijke bevolking maakt geen probleem van
vrouwelijke baarden.
We hebben een show uitgedacht waarbij een jonge prins een
bruid mag kiezen uit een hele schare vrouwen en hij kiest de enige zonder
baard. Aansluitend kunnen de toeschouwers zich laten scheren. Ik ben tegen,
want de show is volstrekt belachelijk, maar de Bosniërs zien er dan weer wel de
humor van in. (op humoristisch vlak zitten ze hier enkele eeuwen achter)
Onze eerste voorstelling is een succes, nog elf keer de
zelfde opbrengst en we hebben genoeg geld voor de terugreis.
3 augustus 2008
Wij zijn lokale bekendheden aan het worden met de volstrekt
idiote show mean mrs moustache, een variatie op de Nirvana song titel mean
mr moustache (wat een aanval zou zijn op de machos -waar Cobain niks moest
van weten- onder de fans van Nirvana)
Gelukkig levert het geld op, we hebben onze treintickets al
op zak, of beter terug op zak. In onze oneindige verstrooidheid hadden we de
tickets in bewaring gegeven bij Koen, toen we op café zaten en iedereen behalve
Koen een plaspauze inlaste. Toen we terugkwamen was Koen omringd door vijf
stoere biker homos in lederen pakken die de tickets niet wilden teruggeven
vooraleer Koen instemde met een ritje op de moto. Tot onze grote opluchting zag
Koen dat wel zitten. Dus na anderhalf uur keerde Koen met een bijzonder zonnige
glimlach terug en konden wij de tickets terug aannemen van een begeleidende
biker die er erg voldaan uitzag.
Op dit moment zitten wij op het station te wachten op de
nachttrein naar München om van daaruit naar België te sporen. In onze hoofden
overlopen wij alle wijsheden die wij hier in Bosnië opgedaan hebben, zoals:
-de Vietnamese keuken is een lekkere
-mensen zijn te bestialiseren in hooguit anderhalve week
-oude bommas hebben ook hun driften
-van al die zever over mijnen in Bosnië is niks waar
-Bosnische chauffeurs zijn hoogst onsympathiek
-Bosnië zit op humorvlak ergens in de middeleeuwen
-op inleefreizen leer je minder bij dan je zou denken (al
kan dat aan de bestemming liggen)
-reisleidsters zijn eigenlijk geheel overbodig
Maar goed, gooi de koelkast vol cider, bel iedereen op voor
een feestje, spuit parfum in uw hals en achter uw oor, dek de tafel, zet luide
muziek op, verwittig de buren, kook spaghetti en hou u gereed voor een pletwalsknuffel,
want
BILLY THE
KID IS COMING HOME!!!
13-01-2009 om 00:00
geschreven door Tederdraads 
Tags:William Peynsaert
|
