Acht jaar samen in de klas gezeten en nu pas voegen we elkaar toe op facebook.

Elkaar een hele tijd uit het oog verloren en de vooroordelen zijn hooggespannen.

Hij denkt ‘die vult rekken in de Aldi’ en ik denk ‘die is inpakker in de Colruyt’

Maar nee, den Benny doet nu full-time wat hij in het middelbaar ook al deed, tekeningskes maken, van salamanders (naar het door hem pas ontdekte, gelijknamige Gentse café) tot hete wijven met tetten zo rond dat ze er mee naar hun werk stuiteren. In zoverre hete wijven natuurlijk een werk moeten hebben. Die gast zit met acht in de klas in een animeerschool die verdorie niet van karton alleen is (wel bijna helemaal) en zelfs een opnamestudio heeft die werkelijke álles opneemt.

Met mij is het ook bijna goed afgelopen. Ik ben leerkracht geworden, nu toevallig wel in een goede school, in tegenstelling tot de jeugdgevangenis, Middenschool Istanbul, waar ik vorig jaar stond. Het concept van de jeugdgevangenis hield voornamelijk in dat de leerlingen de leerkrachten gijzelden en ook geselden, verbaal schoffeerden en folterden als ketters, zodat ik het uiteindelijk enkel kon vinden met de Dari-sprekende Afghanen en de Georgische en Tsjetsjeense enclave die Russisch sprak, omdat ik die verstond en omdat die in land van herkomst ook al verdrukt werden.

Op mijn nieuwe school zit slechts één Turkse medemens en daar kan ik het dan ook nog eens geweldig goed mee vinden, dus het gaat mij voor de wind in de pedagogische sfeer. Ik hoef geen Albanees meer te verwijderen van de benauwde keel van een met parfumflacon gewapende Thai. Ik kan zo waar rustig les geven.

Benny zit drie keer op kot in Gent. Een keer hier vlakbij de kinepolis, één keer op de Belgradolaan en ook één keer aan de watersportbaan. Hij werkt op de Ajuinlei met sympathieke bazen die hem er vriendelijk op wijzen als de halve kilo weed die hij steevast in zijn borstzakje zitten heeft, op de grond is gevallen. Samen met Guy Mortier heeft hij meegewerkt aan de scenario’s van de film van Suske en Wiske, de Texas Rakkers.

Guy Mortier zegt hierover in Guido Magazine:

‘Benny en ik zijn pas begonnen toen er al een basisscenario was, van Dirk Nielandt, op basis van het stripalbum. Het eerste wat we hebben gedaan, is de spreektaal natuurlijker maken. Tempo, extra dialogen, geen lange zinnen, humor, al eens een nieuwe situatie... Ze hadden ons bovendien gevraagd om de film ook voor volwassen aangenaam te maken, wat we hebben geprobeerd door er wat absurde humor in te steken. Vooral Benny had een pak absurde grappen bedacht, maar ze zijn bijna allemaal gesneuveld in de definitieve versie. Tja, we dachten dat kinderen er niets op tegen zouden hebben en dat volwassenen er eens mee zouden kunnen lachen... Zo had we  op een bepaald moment bedacht dat tijdens het revolverduel een haar op Lambiks hoofd tegen hem zou beginnen te praten. (lacht) Ook de dieren wilden we doen spreken, maar toen hebben ze ons  duidelijk gemaakt dat elk nieuw sprekend personage weer zoveel geld kost, en het was al zo duur, dus we moesten dat wel schrappen. Kortom, we zijn in alle mogelijke richtingen bezig geweest. Daar kwam dan feedback op, zodat we  na een tijdje begonnen  in te zien wat we niet moest doen. De werkstudenten die onze studio kuisten, ludieke bijnamen geven of de pornoversie van Wiske flyeren bij de poort van een basisschool. Dat kon dus allemaal niet. Als scenarist moet je vooral zeer nederig zijn. Benny heeft daar soms een probleem mee en dan vooral als hij onder de invloed is van paddo’s. Hij heeft ook sterk de neiging om voortdurend de lijn ‘ik was zat, ik weet het niet meer’ als excuus te gebruiken. Wat ons na een auto-ongeval in Amsterdam bepaald zuur is opgebroken. Maar soit, die jongen heeft veel in zijn mars en in zijn borstzakje, dus die komt er wel.’

In onze reeks ‘jonge salamanders’ volgt binnenkort een interview met Benny Raimondi, de man die u, zonder het goed en wel te beseffen, reeds tweemaal op tv zag en die niet alleen kabouter Wesley inkleurt, maar ook mee werkt aan de nieuwe Pixarfilm ‘Downer’, over de Scandinavische grunge-eekhoorn, Krut Köppijn, die op 27 maandige leeftijd de tol van de roem begint te voelen en als nieuwste nummer ‘suicide by the snowside’ uitbrengt. Ook plot en dialogen zijn van de hand (voor wie Benny beter kent: de hand die aan de arm zit met alle festivalbandjes waarin een biologische kweekvijver is geslopen) van

den Benny.

 He does what he loves and he loves what he does.

And the fans, they love it.

11-11-2009 om 11:58 geschreven door Tederdraads