Dominique Biebau is een hyperactief ventje, dat merk je
meteen als je de man ontmoet. Hij verdient de kost als leerkracht, maar is
naast een begeesterende leraar en een liefhebbende vader, ook een aanstormend
schrijftalent. Altijd druk in de weer kan je hem door de leraarskamer zien
cruisen. Zijn glimlach en schrijfstijl zijn al even ontwapenend. Tussen twee
lesuren door spreekt hij met enthousiasme over zijn vele schrijfprojecten. Hij
heeft een passionele verhouding met kortverhalen, al broedt hij ook op een
roman.
Een aantal van zijn kortverhalen kan je gebundeld vinden in
het boekje begonnen werk. De titel kon niet beter gekozen zijn. Deze
literaire duizendpoot vliegt er nog maar pas echt in. Zijn vroege kortverhalen (ja, ja, we spreken van vroege, want s
mans pen evolueert elke dag) verraden een verbijsterend groot potentieel
dat volop aan het rijpen is.
Zijn inspiratiebrandstof vindt hij overal, dat kan je merken
aan de ruime waaier aan kleurrijke personages die bij Dominique de revue
passeren. Obsessieve loodgieters, kotsende kunstenaars en moordzuchtige
talenleerkrachten Dosto, zoals hij zichzelf gedoopt heeft, bewijst op elke
pagina dat hij een scherp observator is van de mensheid. Zoals elke echt goeie
schrijver bulkt hij van empathie en inlevingsvermogen. Dit aparte talent maakt
van zijn personages steevast mensen van vlees en bloed. Als slavist merkten wij
tot ons genoegen op dat Dosto (ook weer geen toevallige bijnamen) bewust of
onbewust vaak links legt met de rijke Russische letterkunde. Zelf is de man
nochtans germanist. De tal van dit heerlijk onpretentieuze boekje is dan ook
een gestroomlijnd orgaan dat lekker weg leest.
De meeste verhalen in deze bundel zijn eerder al
gepubliceerd, onder andere in Gierik/NVT, Meander, het VPRO-radioprogramma De
Avonden, de VDAB-debuutbundel De eerste keer en verschillende web-sites. Andere
verhalen zetten hier hun eerste pasjes. Het resultaat is een rijke verzameling
waar je op elk moment van de dag kan induiken
Wij voorspellen deze auteur een stevige gefundeerde
schrijverscarrière. Al wat er verder voor nodig is, zijn één atoom
spotlighthonger en één atoom marktstrategie (wie
realistisch kijkt naar de boekenmarkt beseft dat enige marketing zich sowieso
opdringt als een schrijver niet alleen wil schrijver, maar ook gelezen wil
worden)
Begonnen werk is een plezante bundel om kennis te maken
met deze nieuwe stem. We mogen van hem goed verkopende, slanke werken
verwachten, die meer impact hebben, dan de lezer in eerste instantie beseft.
De kortverhalenbundel Begonnen werk is te koop via de
website Unibook.com en heeft een erg democratisch prijskaartje van 12, 19 euro!
Dieter and William are working on a new play, together with Alja Kiseleva. Actually, it's a concertplay, called 'Zilverbos' presented to you by Le Boulevard Russe. Two actors will perform sketches
sifted out of the rich and ever intriguing history of Mother Russia. The
concertplay will be staged on the 12th of December.
Artisic Lair is expanding, which means that a belly-dancer/playwright,
a sculptor and a poet have joined up and are now at the service of our
customers.
Let your orders roll right in and we will deliver in a fortnight* !
t is nu wel officieel, Gerrit is
doorgebroken., zegt mijn vrouw terwijl ze haar boodschappen volgens haar licht
neurotische opbergsysteem in de keukenkasten rangschikt.
Misschien heb ik er echt nog hoop in als ik
vraag:
Hebben ze enkele van zijn gedichten
gepubliceerd?
Die ze kan dan iedereen zijn die genoeg
literair aanzien heeft om mijn maat om te toveren, spoorslags van het land van
de hobbydichters naar het rijk van kortweg dichter.
Ha, roept ze schamper. Ja, misschien als
hij het niet overleeft, dan is zijn werk vast wel hot.
Mijn vrouw heeft de onhebbelijke gewoonte
om mij in medias res met nieuwe informatie te bestoken. Een gevolg van haar
wolfsvraat van jeugdboeken? Ze groet ook nooit of vraagt ook nooit simpelweg hoe
mijn dag is geweest. Nee, ze begint gewoon te vertellen over hoe de hare is
geweest of ze gooit er een gedachte uit waar ze al een hele dag mee zit. In het
begin was dat vervelend, maar het shot mijn hang naar formaliteiten wel lekker
loeihard tegen de schenen. Ik blijf er mij nochtans aan ergeren, want ik ben
koppig en ik blijf bijvoorbeeld ook
hardnekkig klampen aan rooskleurigheid.
Wat zou hij dan niet overleven? Zijn dipje? Ach, what doesnt kill
you only makes you stronger, toch? Hij moet blijven
schrijven en blijven insturen.
Mijn echtgenote draait met haar bruine
bambi-ogen. Verraderlijke dingen die maken dat ik haar niks kan weigeren.
Ja, venti, dat kun je wel zeggen. Maar
vertel mij eens hoe je sterker uit een hersenbloeding komt.
Als ze het dan uitgesproken heeft, is het
al alsof ik het al wist. Wat wil je ook? Die kerel draaide werkweken van 70 uur
en meer. Hij stond al om vijf uur in het warenhuis. Voor ziek personeel sprong
hij zelf in. Als s nachts de vriezers uit vielen, rushte die zelf naar ginder
om te sleuren met al die diepvrieskippen. Een germanist die vleeswaren gaat
redden van een voortijdige smeltdood. Wat bezielde hem?
We hebben het hem vaak genoeg gevraagd.
Nooit een plausibele uitleg gekregen. Misschien had zijn eerste lief dan toch
gelijk. Gerrit loopt de ratrace waarvan elke West-Vlaming als baby al het
genetische startschot voelt zinderen in zijn lijfje. Van de kloten is
natuurlijk dat er geen finish zijn. De vraag is ook of er andere tegenstanders
zijn in de race. Andere dan de geprojecteerde sluimerambities die t zuur geven
aan die hermetische boerendorpen van de Westhoek. Als die collectieve
dwingelandijen benen krijgen in je kop, schiet dan maar uit de startblokken als
het eerste orgasme van een gefrustreerde puber die nog nooit aan de melkerij
van zijn buurmeisje heeft mogen zitten.
Zeg, wat zit je nou zo te denken? Zou je
die maat van je niet liever een bezoekje brengen, daar bij die slachters in hun
witte jassen.?
Mijn vrouw heeft een ouder verloren op de
operatietafel. Heeft ze de geneeskunde nooit vergeven. Mijn vrouw doet niet aan
vergeven. Ik ben net thuis van mijn werk. Bijzonder veel zin heb ik het niet om
terug de winteravond in te trekken. Maar ja, die dwingende bambi-ogen. Ik heb
nog niet bevestigd of ze vraagt al wat ik als cadeau zou kunnen meedoen.
Lectuur allicht. Als Gerrit tussen vier
muren ligt zonder boeken of kranten wordt hij zot.
Mijn vrouw klapt, misschien niet eens met
opzet, luid een kastdeur dicht. Zeg, laat het uit, hé. Die gast heeft net een
hersenbloeding gehad en jij gaat aankomen met een paar kleppers zeker? Slecht
voor zijn bloeddruk. Ik flans hier wel een fruitmand in elkaar.
Gerrit, de kerel met de grootste
onderscheiding die makkelijk had kunnen doctoreren als de lange armen op de
faculteit verbonden waren geweest met andere rompen, zonder bezigheid zetten?
Das dan wel goed voor zijn bloeddruk?
Hoe zit het trouwens met onze eigen
Gerrit? Heb je hem van school gehaald?, vraagt ze terwijl ze een houten
dienblad weet te presenteren als een fruitig kunststuk.
Nee, ik heb hem vandaag maar eens laten
staan aan de schoolpoort. Erger zelfs, ik ben drie keer voor zijn neus
langsgereden zonder hem mee te nemen. Elk kind loopt wel een trauma op. Dus dan
geef ik het hem liever zelf, dan hebben we dat ook gehad.
Ach, laat die ironische bullshit
achterwege. Je weet dat ik daar niet tegen kan. Waar is hij?
Hij is boven aan het spelen met zijn
treinen.
Mijn vrouw kijkt boos op van haar
ersatzfruitmand.
Hoezo aan het spelen? Moet ik weer de
boeman gaan spelen? Je weet toch dat ze deze week proefwerken hebben? Tot acht
studeren en dan een half uurtje spelen. Dat hebben we toch zo afgesproken?
Ik zucht en slof naar de kinderkamer, de
kleine van zijn treinen sleuren, is net dat ietsje moeilijker dan een regiment
keizerminnende Japanners van een eiland jagen. Maar goed, banzai maar. Ik
herhaal voor mezelf nog eens die mantra: je bent zijn papa, niet zijn vriend.
In de hospitaalkamer, zeg ik het is
allemaal vers gekocht, hoor, en in de druiven zitten geen pitten. En zo te
zien zit er in Gerrit ook geen pit meer. Ik had gerust boeken kunnen
meebrengen, hij zou ze toch niet aangeraakt hebben.
Ik zet me naast hem in een stoeltje en
zonder een woord te zeggen kijken we samen naar een hersenloos belspelletje op
tv. De vraag die ik mij vooral stel is, waarom hebben we onze kleine ook weer
Gerrit genoemd?
Juist, omdat we die zo astronomisch
intelligent en onstuitbaar ambitieus vonden.
