Uiterlijke vertoningen en innerlijk vallen toch echt grotendeels samen. Slepende voeten. Een zombieblik. Bijna alle driften, tenzij de drang naar eten en nicotine, onderdrukt door chemicaliën, die niet genezen, maar de symptomen van de ziekte lam leggen. En haar ook neerhalen.

Een vreemd ritme van slapen gaan om 20u en opstaan om 3u10 's nachts. Om half vier haalt ze mij slaande deuren uit mijn nachtmerries, en schiet ik wakker met het galopperende hart van een wielrenner die zonder doping het peleton probeert bij te houden.

Om zes uur 's ochtends vertrekt ze naar haar werk,nuttige bezigheidstherapie, waar ze de strijk doet van de mensen in de omgeving. Het kan nog niet zo gigantisch slecht gaan, we dragen tenminste toch nog een beetje zorg voor de zwakkeren in onze samenleving. Laat ons zo'n verworvenheden met hand en tand verdedigen. Want als die bezigheidstherapie niet bestond, weet ik echt niet wat we met haar zouden moeten aanvangen. En zonder medicatie staat ze binnen de kortste keren weer te praten met engelen en andere fictieve wezens die haar vragen om zelfmoord te plegen. En die engelen snappen ook hun werk niet, want ze heeft drie keer geprobeerd.

Ze sleept dus met de voeten, pantoffels die een schuivend, krassend geluid maken op de vloer. Elke veeg rijt mijn brein uiteen. Een jonge mens heeft toch een lage ergernisdrempel. Ze praat tegen de hond. Geen symptoom van haar ziekte, want alle buurtbewoners vinden het nodig om ellenlange monologen af te steken tegen dat beest, dat maar twee dingen wil: eten en wandelen en op geen enkel ander woord reageert, ook zijn naam niet, buiten eten en wandelen.

Ze loopt rond, mijn tante, niet de hond, in een pyjama. Voorovergebogen zoals alleen schoolkinderen van tien met een gevulde boekentas dat kunnen. Ze gaat van de sofa en haar breiwerk – ze breit aan een snoeihard tempo van één trui of sjaal per week- naar de koer om te roken en van de koer terug naar de sofa. En passant, graait ze iets mee uit de keuken. Meestal zoetigheid. Die stopt ze weg in haar mouw. Dingen wegsteken is, geloof ik, belangrijk voor het bewaren van een notie eigenheid, ze voelt zich al genoeg gecontroleerd, dus snoept ze in 't geheim. Ze liegt er ook op los. Onschuldige dingen. Meestal over dingen ze beweert niet gegeten te hebben, maar natuurlijk wel gegeten heeft.

Ze is zeer defensief. Heeft nooit ergens schuld aan en zal de grootste kleinigheden op een ander steken. Op kritiek reageert ze verbaal erg agressief. Haar woordenschat is vrij beperkt, maar als ze kon, zou ze mij op tijd en stond zeer virtuoos uitmaken voor rotte vis.

Ook is ze er snel van overtuigd dat anderen meer voordeel hebben dan zij. Een koekje meer, een portie soep die groter is, meer dessert, een lekkerder drankje, een betere stoel. Ze voelt zich vaak tekort gedaan. Ze is het middelste kind van vijf opeenvolgende dochters. Misschien ligt dat gevoel van benadeling dus eerder daar aan dan aan haar ziekte. Verder is ze heel lief, als je haar maar laat breien, snoepen, slapen, roken. En haar in alle rust uren tijd laat maken om haar te wassen, op persoonlijke hygiëne is ze zeer gesteld.

Ze kan er niks aan doen, maar er hangt een kerkhofsfeer in huis. Alsof 'The fall of the house of Usher' van Poe hier wordt gespeeld. Alleen hebben we haar nooit levend begraven, dat doet ze zelf. Het is grijs buiten en kil en nog Allerheiligen ook. Een woestijn van de geest. De lucht in Erembodegem verstikt de ziel. De blik van de mensen vermoordt hoop. En in het kraantjeswater zit geen anarchie zoals een lokaal politicus graag beweert, maar laudanum. En de enige fontein der vergetelheid is een Schots café -tenminste de eigenaar is een Schot- een echt schot in de roos, hier in Erembodegem, die verlatenheid van de Schotse Highlands, die heb je hier ook, maar dan zonder de troostende, hoopgevende vergezichten. En zo speelt op een zondagavond in Erembodegem wel tien keer na elkaar, het volgende liedje, dat toch de kernconclusie samenvat. 'We 've got to get out of this place', terwijl mijn andere tantes foto's van mannenkonten in de vorm van pompoenen op Facebook gooien.

04-11-2012 om 17:33 geschreven door Tederdraads  

Met drankverhalen uitpakken is het kenmerk van de amateurschrijvelaar, maar het is waar, onze stripfiguur, Herman Verkrijt, zou er helemaal anders uitzien als Dieter Walckiers en ikzelve die ene keer niet hadden vergaderd in een Irish Pub.

We bedachten er wat de Guinness formule is gaan heten. Een receptenlijst voor wat een goeie grap moet hebben. In geen enkele handleiding voor comedians of sketch writers iets beter gevonden. Die boeken zoomden altijd maar in op 1 of 2 aspecten van die formule.

Nu, we zijn heel trots op die formule, en we toetsen er al onze gags aan. En als Verkrijt niet altijd grappig is, ligt het niet aan de formule. Het blijft gewoon een grote uitdaging om die formule echt goed toe te passen. Ook is Verkrijt – ook al op basis van de Guinness formule – eigenlijk niet ideaal voor gags. Al zeker niet voor een breed publiek. We schakelen dan ook over op een vertelverhaal en stappen af van korte gags. Laaiend positieve reacties op die gags kwamen soms tot mijn eigen grote verbazing. Zelf vond ik vooral de afleveringen met heel veel dialoog goed. Maar daar kregen we dan weer de kritiek dat er te veel tekst bij stond. Mijn favoriet uit de 100 gags staat hier.

Waarom een bescheiden succes? Sja, bij een grote uitgever moeten we er niet mee aankloppen. Alleen kleine uitgeverijen zijn geïnteresseerd en dan zijn we slechter af dan wanneer we alles zelf doen. Opvallend bij Verkrijt zijn al de vertalingen. Verkrijt is ondertussen vertaald in het Engels, Pools, Frans, Slowaaks en gisteren zijn de studenten van de Neerlandistiek onder leiding van Bojana Budimir begonnen aan de Servische vertaling. Dat al die talen nog niet van aflevering 1 tot 100 online te lezen zijn, ligt uitsluitend aan ons en zeker niet aan onze vertalers. Hongaars is ook in de maak.

Daarom danken wij graag de Poolse Neerlandistiek en in het bijzonder Kasia Wiercińska, de Hongaarse Neerlandistiek, en in het bijzonder Gert Loosen, en de Slowaakse Neerlandistiek, in het bijzonder Zuzana Pištova en Adam Bžoch, de Servische Neerlandistiek, en in het bijzonder Bojana Budimir, en last, but not least, Olivier Noël voor de Franse vertaling!

Toen we aan Verkrijt begonnen hadden we nooit durven dromen dat de online avonturen van deze foute leerkracht al na een jaar zoveel vertalingen zou krijgen.

Als we Verkrijt kunnen binnenloodsen bij een grote uitgeverij, ware dat de kers op de taart, maar het is sowieso een dol Verkrijtjaar geweest. In de bibliotheek van Gent zitten nog steeds bladwijzers van Verkrijt in een belachelijk groot aantal boeken, tot ergernis helaas, van het afkeurende, maar altijd beleefde personeel

De eerste aflevering van het lange, doorlopende verhaal van Verkrijt verschijnt in de loop van de volgende weken. 312 prentjes leesplezier zitten in de pijplijn.

En nooit vergeten: buiten de lijntjes kleuren, opent deuren. 

03-11-2012 om 11:57 geschreven door Tederdraads  

Het schijnt allemaal naar de kloten te gaan. In de VS dalen de belastingen voor rijken spectaculair, en dat al jaren. Een maat stuurt mij een grafiekje door, revolterend.

In Het Laatste Nieuws: een hele pagina voor een harde werker die elke job aanneemt, volgde VDAB-opleiding, maar hij wordt te oud. Hij kan geen auto betalen, en bij sollicitaties maakt hij dus geen kans meer. Alleenstaande vader. Twee kinderen. Straks krimpt zijn uitkering nog wat verder.

Maar Unizo vindt dat het allemaal niet ver genoeg gaat. Die uitkeringen moeten beperkt worden in de tijd. Want vlak voor een werkloze parasiet zonder uitkering valt, DAN vindt hij plots toch wel werk, hoor. Waar is al dat werk dan? Ik ken vijftigplussers die nog elke dag de site van de VDAB afzoeken, maar noppes. Bij de VDAB wil een medewerker wel eens heel eerlijk zeggen: 'sorry, maar het heeft geen zin, op uw leeftijd neemt niemand u nog aan'.

Op de trein: kerel naast mij belt met zijn vriendin (waarom de hele trein dat moest horen is weer iets anders). Hij is voor het eerst werkloos gevallen. Hij komt net van de hulpkas voor werkloosheidsuitkeringen. Hij schaamt zich dood.

'En onderaan het formulier stond: 'handtekening werkloze', zo deprimerend! En het is verdomme de eerste keer dat ik werkloos ben! En het gaat vier tot zes weken duren voor ik iets ontvang'.

Nu ja, Unizo zegt vast: 'die blijter had nog wel geld om zijn vriendin te bellen!'

Een vriendin mailt mij: 'mijn dochter die al van haar acht jaar kranten verslindt, maakt zich grote zorgen of ze nog wel ooit werk vindt, ze weet totaal niet wat ze moet gaan studeren'

Het antwoord daarop is natuurlijk: EENDER WELK universitair of hogeschooldiploma is goed OP VOORWAARDE dat je kunt netwerken en jezelf kunt verkopen. Je loon is toch meestal een kleine rekensom. Zelfvertrouwen maal sociale achtergrond maal EEN (of twee of drie) diploma. En aangezien dat zelfvertrouwen nogal vaak samenhangt met de sociale achtergrond waar je op groeit, zullen we maar zeggen: sociale achtergrond maal diploma. Niet dat er geen rijkeluiskindjes met een diploma van de Sorbonne hondsdepressief verslaafd zijn aan het betere merk hoestsiroop, maar toch.

Maar er is ook goed nieuws: ik heb een wonderschone vrouw. En politiek interesseert haar niet. Naast haar in bed, kan je toch nooit geloven dat er buiten een crisis de mensen ook al uitkleedt, maar dan zonder gewillige toestemming.

02-11-2012 om 23:56 geschreven door Tederdraads  

Mijn schrijfpartner -nu ja, partner, we hebben één boek samen geschreven in een verleden dat al zeer ver en schimmig lijkt- heeft via crowd funding een uitgever versierd. 150 Hollanders hebben geïnvesteerd in zijn boekproject en zo is een uitgever eindelijk gerust dat hij hier geen financiële kater aan overhoudt. Felicitaties aan mijn collega en vriend (hoewel wij elkaar minder dan twee keer per jaar zien gemiddeld), ik weet als geen ander hoe godverdoms moeilijk het is om een boek uitgegeven te krijgen. Zelfs al schrijft men zich te pletter en moet men al jaren horen: 'zeg, gij moet een boek schrijven' Voor wie niet schrijft, lijkt uitgegeven raken poepsimpel. Niet verwonderlijk want elke bekende snoet, of het nu een bekende wielrenner of een bekende tienerzwangerschap is, allemaal mogen ze een boekje placeren bij een uitgever. Sja, zelf waag ik mij nog niet aan crowdfunding, ik ben jonger en altijd al naiëver geweest dan hem. Ik zet eerst liever nog één klassiek inzendoffensief in met het helpende handje van een literair agent. Wordt moeilijk op een oververzadigde boekenmarkt. Er is niet alleen in de auto-industrie een overproductiecrisis en een kermend probleem van overcapaciteit. Elke Vlaming die al een boek in huis heeft, is niet snel geneigd om er nog een tweede aan te kopen, waarom zou hij. Twee auto's, ok, maar twee boeken? Why the hell for?

Mijn artistieke partner, Dieter Walkciers, de innovativiteit zelve, blijft niet bij de pakken zitten. Samen geven wij onszelf uit. Verkrijt, tweede oplage, 120 stuks, straks besteld via publish on demand, in bulk om de kosten te drukken. En zo blijven wij leren. Net nog drie boeken uitgelezen:

-the war of art

-turning pro

-do the work

allemaal van dezelfde auteur, Steven Pressfield, een gewezen US marine, die kunst scheppen aanvat met militaire discipline en -letterlijk- doodsverachting. Veel aan gehad aan deze drie slanke, lean and mean, boekjes. Het geeft troost, het literaire bedrijf zien als een strijd op leven en dood, want dat is het ook.

“Are you willing to bleed for it?”, vraagt Pressfield in 'do the work'.

Bleed I must and bleed I shall, tot dan eindelijk een boekwerk van mijntenwege in de boekhandels ligt via een reguliere uitgever. Erg rationeel is het allemaal niet, daarom noemt men het ook een droom en dan nog de meest potente van allemaal: een jongensdroom.

Bon, ik ga nog wat bleeden. En nog eens proficiat, Dominique Biebau, aka Macca.

Uw kruisbestuiver, Lennie.

29-10-2012 om 10:23 geschreven door Tederdraads