De ups en downs van een schrijver, tolk, therapeut, echtgenoot What we think we become
31-05-2009
Status flopdates op faecesbook
Uit facebook gegrepen (dat noodzakelijke kwaad voor de
neo-sociale mens)
We citeren:
X is een sukkel: nu weet ze niet meer hoe ze foto's kan uploaden op
FB...pfff, het lukt gewoon niet meer :(
O,
nee, het einde is nabij! Geef mij een touw en vlug. 't is mijn laatste snik, zonder FB lijd ik een hondenleven.
Een kind van twaalf denkt u?
X is geboren in het gezegende jaar 1957.
X springt iets later onder een trein, blijkens een prompt opgerichte facebookgroep van mensen die dat een geweldig idee van haar vonden. Fans van de zelfmoord van X.
Geef toe, hoe zou u
zelf reageren, als faecesbook plots niet meer werkt? Een dag zonder quizje is
een dag niet geleefd? Wie gaat u anders vertellen welke teletubbie u bent, welke
schoenmaat u écht hebt en of u uw koffie drinkt met of zonder melk? Was u op de
middelbare school ook al een loser? Only one way to find out, niet waar.
Bij de hemelpoort staat juffrouw Gabriël (engelen zijn
geslachtsloos, dus dat geeft hen vrij de keuze) met de inchecklijst voor
nieuwkomers.
U weet dat zelfmoord een grote zonde is, maar met de juiste
redenen komt u er met een tik op de vingers van af.* Wat heeft u tot uw suïcide
gebracht?
X doet jammerend haar verhaal.
Juffrouw Gabriël zet zonder verpinken NVT (niet van
toepassing) bij de volgende vijftien vragen, roept heel zakelijk:
1000 jaar hel. Next!
X snottert er op los, beneden op aarde ervaart men een
tweede zondvloed. Ze probeert nog: Hebben ze facebook in de hel, mijnheer?
Niet mijnheer, maar juffrouw, madame Sukkel, juffrouw! Een
beetje respect he, faecesbooker van mijn kloten.
Boehoehoe, iedereen doet zo gemeen tegen mij vandaag.
Zie daar uw status update voor de komende duizend jaar.
X snift en snottert en stelt zich in de rij naar de hel voor
zondige faecesbookers.
Een eeuwigheid opgesloten in een praatcafé met brrrrrrrr, de schrikbarende ende schabauwelijke wreedheid:
vijftig intellectuelen van elke mogelijke strekking en
achtergrond, maar zonder internetverbinding.
* de engel Gabriël heeft na
zijn uren nog een kleine bijverdienste als vingertikker bij de VN
Wat simpelweg the method voor acteren is, moet de trance
method voor schrijven zijn.
Zet Gimme Shelter of Midnight Rambler van The Rolling Stones
op repeat, niet tien keer, maar dertig, veertig keer.
Schrijf alsof je er niet bent, alsof je zelf al gaan slapen
bent.
Alsof je designerdrugs op hebt, die nog moet worden
uitgevonden.
En als je schrijft over rituele dansers met hoofden van
bokken, die je huis in Afrika omringen, terwijl er een vreemd zigeunerachtige
ouwe troela in haar schijt op je zetel ligt, beschrijf de dingen dan zo zodat de geur van de paginas dampt.
En ga vooral niet slapen vooraleer het einde er staat en je
niet meer weet of je het geschreven hebt of gehallucineerd hebt.
Als verkiezingen iets konden veranderen, waren ze al lang
afgeschaft, dixit de broer van mijn grootvader uit Hofstade, de cynische
hoofdstad van Vlaanderen.
Vorige verkiezingen:
Ik ben op weg naar het stemhokje en bots op één van mijn
vele tantes.
Voor wie heb je gedaan?,vraag ik.
Voor dienen met zijn bril.
Ja, maar hoe noemt hij?
Ja, dat weet ik niet, ze manneke, dat zijn toch allemaal
dezelfde ze, William.
100 meter verder.
Nog een tante, die stemmen in de eerste plaats ziet als een
van hogerhand opgelegde rookpauze.
Zelfde antwoord.
Nog wat verder op, een verre kennis. Eeuwig met een witte baseballkap
op zijn kop. Geen idee wanneer die in de mode is geraakt. In Vlaanderen wordt
helemaal geen honkbal gespeeld.
Ik stem altijd voor de politicus met de gekste naam.
Democratie.
Heerlijk.
Al een geluk dat de oom van mijn grootvader gelijk heeft, of
ik zou mij nog zorgen gaan maken.
een frontale aanval op ingegraven mitrailleurposities met zwaar geschut in tweede linie. Een schoolse herhaling van de landing te Gallipoli zo waar!
We gaan de klasjes Frans een beetje cultuur proberen bijbrengen. Dit in de vorm van Franse liedjes via youtube in de computerklas.
Wat is uiteindelijk het ergste dat kan gebeuren? Een Albanees die ze met pet en al door een pc-scherm rammen? Een Turk die ze wurgen met het snoer van een muis?
De negroïde Braziliaan werd reeds overgeplaatst, omdat hij het slachtoffer werd van een soort discriminerende Apartheid. Dus die zit nu terug safe.
De lokale Turkse Ku Klux Klan zegeviert, 1 AA is terug raszuiver!
Het heeft niet veel gescheeld of de bomen op de speelplaats droegen vreemd fruit!
De liefhebber kan op youtube zoeken naar het liedje 'Strange fruit', om te zien wat ik exact bedoel.
'Ik vind het wel heldhaftig hoor wat jij doet. Voor BSO-klassen gaan staan.'
Als iedereen toch alles behalve een Vlaming in mij ziet, ben ik vanaf nu half Perzisch, een kwart Mongools en een kwart Huns. Ik ben sowieso geen Vlaming te noemen, noch uiterlijk, noch qua karakter, noch qua gedrag. Het enige wat ik met een Vlaming gemeen heb is een volstrekt gebrek aan elegantie en het ontbreken van elke muzikale aanleg.
De Iraanse dualiteit ligt mij veel meer, de oud-Iraanse tradities als Nov Ruz vind ik veel specialer en filosofisch diepgaander dan al onze emotieloze, geroutiniseerd zakelijke pro forma gebruiken hier. Al onze feestelijkheden zijn om bij in slaap te vallen, het enige waar we fier op zijn, is dat we veel kunnen eten.
Als Vlaanderen ooit opgaat in een ander land, is de enige logische keuze: Duitsland.
Dus vanaf nu: 'mijnheer, van waar komt u?'
Iran.
Tenzij in de luchthaven van het (schijn)heilige land, want dan ben ik eventjes terug Vlaming.
Het Horstwessellied (zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Horst-Wessel-Lied) raakt onderhand wat gedateerd en Duits is bij de bevolking toch niet al te populair.
Dus het Vlaams Belang ging op zoek naar een nieuw clublied (om te zingen als de deuren dicht gaan natuurlijk ter maximalisatie van de gezelligheid)
Eentje dat eventjes overwogen werd was:
'Et moi, et moi, et moi' van Jacques Dutronc (zie: http://www.youtube.com/watch?v=TPKACL6Z0-c)
De tekst sloot vrij goed aan bij de gemoedstoestand van de aanhangers en er viel te marcheren op het ritme.
Maar de Franse taal stootte hen uiteindelijk toch te veel tegen de borst.
'Waarom roste, krolse Mata Ruivi liever diarree spettert op de pagina's van De Morgen dan op die van de Brandenburger Zeitung'
Samen met Egmont, een geneeskundestudent, sta ik te Brussel Noord, te wachten op eerst zijn trein en daarna de mijne. Het gesprek is richting de stoïcijnse dood (met ondertonen van seks, rock 'n' roll en vrijgevochtenheid) van mijn TV (teergeliefde vader. Als kind las ik Nero) gekabbeld. Ik ging er vanuit dat Egmont al wist dat mijn TV naar het Walhalla was (als hij mocht kiezen waren de dames van de Walkure-taxidienst waarschijnlijk allemaal brunettes met sixties kapsels in mini-rok die op een punkish ingerichte zolder aan conceptual art doen, een beetje zoals The Factory van Warhol), omdat ik zo'n talent voor valse hoop heb, dat ik nog steeds denk dat toch minstens iedereen die mijn thans semi-gezwollen face (gebeten door een spin) kent ook mijn blog leest.
Ik doe voor de zoveelste keer de schrijnende ende vreeschelijke vertelling en Egmont luistert naar mij als wilde hij mij het gevoel geven dat mijn leed op dat moment het belangrijkste ter wereld was. Goeie luisteraar die Egmont. 'You have suicide genes' luidt zijn geparafraseerde conclusie. 'Pas maar op'
Allemaal leuk en wel, maar ik hou niet van exibitionistisch eenrichtingsverkeer, dus we graven ook even in de psychologische achtertuin van Egmont. Hij heeft er last van dat hij stil schreeuwend, paniekerig wegloopt van zodra mensen een engagement van hem verwachten (heb ik zelf nou niet bepaald last van, de enige persoon die mij van een gebrek aan medeleven kan betichten, ben ik zelf). Zijn papa heeft hem als kind zo gebrainwasht en zo -klassieker- zijn ambities op zijn zoon geprojecteerd, dat hij nu altijd vrij wil zijn en al snel naar lucht moet happen van zodra iemand mede zijn leven probeert te bepalen. Dat mechanisme beseffen, leidt tot nog toe niet tot een bijgestuurd gedrag. Egmont komt terecht in penibele situaties door als een verdwaalde kogel te fungeren in zijn relaties.
Ook knap lastig, maar bij mij zit het anders in elkaar. Ik ervaar de geprojecteerde ambities van mijn pa niet als alien. De clichématige conclusie van ons blitzgesprek luidt nog dat 'opvoeding altijd een beetje beschadiging is'
'Ouders zouden hun eigen kinderen niet mogen opvoeden' (als tiener las ik Gulliver's travels)
Ik weet nog dat ik als kind loog of toch overdreef dat mijn vader niets naliet om zijn ambities over te zetten op mij. Als ik dan faalde was het zogezegd mijn fout niet, want pa had mij gepusht in een richting die de mijne niet was. Voor indekking had ik ongetwijfeld talent, maar van zodra iets mij te makkelijk afgaat, zoek ik een andere uitdaging op, dus ik dek mezelf niet meer in.
Binnenkort hebben we hier katjes in huis. Eens zien of ik mijn ambities op hen kan projecteren. Misschien wordt er dan eentje leadgitarist bij de resurrectie van de band 'Les chats sauvages' en misschien schrijft een ander katje dan de onverbiddelijke bestseller 'Waarom roste, krolse Mata Ruivi liever diarree spettert op de pagina's van De Morgen dan op die van de Brandenburger Zeitung'
Gratis exemplaar bij aankoop van drie Whiskas-producten.
(tenzij de Oxfam-wereldwinkels al eerlijke dierenvoeding verkopen)
Ik neem plaats in de stoel van Hassan the barber, 15 jaar
oud, en de enige jongen in 3 Haarzorg B. t is voor een scheerbeurt. Waarom het
zelf doen als de haarzorgrichtingen voortdurend nood hebben aan modellen? Ze
evalueren permanent in die klassen, Hassan krijgt punten om mij glad te
scheren. Bij het binnenkomen heeft hij mij al eens goed liggen gehad, hij heeft
mij de hand geschud, nadat hij eerst zijn pollen vol haarlak had gespoten. Zijn
broer in 2 Handel probeert mij dat ook altijd te lappen, maar dan met de flacon
parfum van een klasgenote.
Voor hij begint legt hij het scheermes één tel tegen mijn
keel. Zijn juf moet al direct dreigen om hem een nota in zijn agenda te geven. What
the hell zou ze daar dan in zetten, vraag ik mij af. Uw zoon dreigt er mee de
strot van een collega open te leggen. Gelieve hem hiervoor op de vingers te
tikken. Schooltje spelen in VN-stijl.
http://www.youtube.com/watch?v=eLHlzSeuJ50
gaat onvermijdelijk door mij heen als het mes langs mijn wang schraapt, maar
Hassan houdt het verder kalm. Hij neuriet wel een speciaal deuntje. Ik vraag
hem welk liedje dat is. Trying to make conversation, heten ze dat. Het antwoord
van Hassan: Dat is het traditionele lied bij het offerfeest, als we een schaap
de keel over snijden.
Gezellig.
Ik hoef niet te betalen, toch één pluspunt. De juf zucht: Nog
enkele weken en dit schooljaar hebben we ook weer overleefd.
Nog even langs de lerarenkamer. Een collega staat met de
klink van de deur in de hand en zegt met een zucht en de blik gericht naar
binnen: Kom, nog enkele weken en we hebben het weer overleefd. Hij knikt mij
vriendelijk toe en gaat er vandoor. Een agenda onder de arm, waarschijnlijk
van weer zon kapoen die hem met de dood heeft bedreigd.
Ik zit twee minuten in een zeteltje met de metro op schoot
(iemand voorziet de school met een dagelijkse voorraad aan metros) en dan gaat
de bel. Een vrouw staat op met een zucht en zegt: Tot de speeltijd overleven
we het wel.
Buiten op die speelplaats staan 10 000 bloeddorstige Zulus,
zou je denken.
Maar het zijn maar 200 pubers die hun rechten kennen.
Het Horstwessellied (zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Horst-Wessel-Lied) raakt onderhand wat gedateerd en Duits is bij de bevolking toch niet al te populair. 
Samen met Egmont, een geneeskundestudent, sta ik te Brussel Noord, te wachten op eerst zijn trein en daarna de mijne. Het gesprek is richting de stoïcijnse dood (met ondertonen van seks, rock 'n' roll en vrijgevochtenheid) van mijn TV (teergeliefde vader. Als kind las ik Nero) gekabbeld. Ik ging er vanuit dat Egmont al wist dat mijn TV naar het Walhalla was (als hij mocht kiezen waren de dames van de Walkure-taxidienst waarschijnlijk allemaal brunettes met sixties kapsels in mini-rok die op een punkish ingerichte zolder aan conceptual art doen, een beetje zoals The Factory van Warhol), omdat ik zo'n talent voor valse hoop heb, dat ik nog steeds denk dat toch minstens iedereen die mijn thans semi-gezwollen face (gebeten door een spin) kent ook mijn blog leest. 
