Verkiezingen: loterij zonder prijzen

‘Als verkiezingen iets konden veranderen, waren ze al lang afgeschaft’, dixit de broer van mijn grootvader uit Hofstade, de cynische hoofdstad van Vlaanderen.

Vorige verkiezingen:

Ik ben op weg naar het stemhokje en bots op één van mijn vele tantes.

‘Voor wie heb je gedaan?’,  vraag ik.

‘Voor dienen met zijn bril.’

‘Ja, maar hoe noemt hij?’

‘Ja, dat weet ik niet, ze manneke, dat zijn toch allemaal dezelfde ze, William.’

100 meter verder.

Nog een tante, die stemmen in de eerste plaats ziet als een van hogerhand opgelegde rookpauze.

Zelfde antwoord.  

Nog wat verder op, een verre kennis. Eeuwig met een witte baseballkap op zijn kop. Geen idee wanneer die in de mode is geraakt. In Vlaanderen wordt helemaal geen honkbal gespeeld.

‘Ik stem altijd voor de politicus met de gekste naam.’  

Democratie.

Heerlijk.

Al een geluk dat de oom van mijn grootvader gelijk heeft, of ik zou mij nog zorgen gaan maken.

30-05-2009 om 22:38 geschreven door Tederdraads  

29-05-2009 om 09:40 geschreven door Tederdraads  

28-05-2009 om 23:00 geschreven door Tederdraads  

28-05-2009 om 16:39 geschreven door Tederdraads  

28-05-2009 om 16:07 geschreven door Tederdraads  

 Ik neem plaats in de stoel van Hassan the barber, 15 jaar oud, en de enige jongen in 3 Haarzorg B. ’t is voor een scheerbeurt. Waarom het zelf doen als de haarzorgrichtingen voortdurend nood hebben aan modellen? Ze evalueren permanent in die klassen, Hassan krijgt punten om mij glad te scheren. Bij het binnenkomen heeft hij mij al eens goed liggen gehad, hij heeft mij de hand geschud, nadat hij eerst zijn pollen vol haarlak had gespoten. Zijn broer in 2 Handel probeert mij dat ook altijd te lappen, maar dan met de flacon parfum van een klasgenote.

Voor hij begint legt hij het scheermes één tel tegen mijn keel. Zijn juf moet al direct dreigen om hem een nota in zijn agenda te geven. What the hell zou ze daar dan in zetten, vraag ik mij af. ‘Uw zoon dreigt er mee de strot van een collega open te leggen. Gelieve hem hiervoor op de vingers te tikken.’ Schooltje spelen in VN-stijl.

http://www.youtube.com/watch?v=eLHlzSeuJ50 gaat onvermijdelijk door mij heen als het mes langs mijn wang schraapt, maar Hassan houdt het verder kalm. Hij neuriet wel een speciaal deuntje. Ik vraag hem welk liedje dat is. Trying to make conversation, heten ze dat. Het antwoord van Hassan: ‘Dat is het traditionele lied bij het offerfeest, als we een schaap de keel over snijden.’

Gezellig.

Ik hoef niet te betalen, toch één pluspunt. De juf zucht: ‘Nog enkele weken en dit schooljaar hebben we ook weer overleefd.’

Nog even langs de lerarenkamer. Een collega staat met de klink van de deur in de hand en zegt met een zucht en de blik gericht naar binnen: ‘Kom, nog enkele weken en we hebben het weer overleefd.’ Hij knikt mij vriendelijk toe en gaat er vandoor. Een agenda onder de arm, waarschijnlijk van weer zo’n kapoen die hem met de dood heeft bedreigd.

Ik zit twee minuten in een zeteltje met de metro op schoot (iemand voorziet de school met een dagelijkse voorraad aan metro’s) en dan gaat de bel. Een vrouw staat op met een zucht en zegt: ‘Tot de speeltijd overleven we het wel.’

Buiten op die speelplaats staan 10 000 bloeddorstige Zulu’s, zou je denken.

Maar het zijn maar 200 pubers die hun rechten kennen.

25-05-2009 om 07:42 geschreven door Tederdraads  

 Mei is thesismaand, dus wij gingen op zoek naar een interessante thesis, bij voorkeur eentje die er wat tussen uitspringt. We klopten aan bij Johannes van der Walle (eigenlijk gewoon een kotgenoot, kwestie van tijd te sparen), student Pol en Soc (dat zijn die mensen die ‘nee, dank u’ zeiden tegen de richting Rechten en veel vrije tijd uitstekend weten te combineren met een universitaire opleiding)

Hij onderzoekt of er een verband is tussen de zorg die mensen besteden aan hun gazon en de bolletjes die zij kleuren in het stemhokje. Om deze blog entry voor de verandering eens heel kort te houden:

Ja, Johannes vond dat verband. Zijn indrukwekkende database aan gegevens (om die te verzamelen deed hij zich onder andere voor als een huis-aan-huis-verkoper van kunstgras, tot hij besefte dat er misschien ook een verband bestaat tussen de bereidheid zo’n verkoper binnen te laten en politieke voorkeur en hij dus maar gewoon over hagen klauterde gewapend met meetlat) wees uit:

‘Hoe korter en verzorgder het gazon, hoe rechtser de eigenaar of bij uitbreiding het gezin’

Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik niet echt geloofde in de slaagkansen van mijn kotgenoot. Tot ik even bij de buren ging checken. Aan de ene kant zijn ze bij mij thuis voor het Vlaams Belang (tenminste de grasbeheerder van het gezin is dat) en inderdaad dat gras is korter dan kort, daar voelen de mieren zich bekeken. Aan de andere kant zijn ze CD&V’ers –staat op hun hoofd te lezen- en dat gras is ook akelig kort en onderhouden. Het gezin is namelijk lid van de Manische Grasmaai Bourgeoisie en verpest de leute van de zonnekloppers in de buurt door hun grasmachien buiten te halen van zodra er een streep zon is en dat ding van hen klinkt als een neerstortende stuka bestuurd door een obese mof met kinkhoest. Enfin, we gingen het kort houden. Mijn mama en wijlen mijn papa zijn links en inderdaad: het gras wordt pas afgereden als het niet anders kan.

Ik moet ook denken aan mijn grootvader die voor het Vlaams Belang is (voornamelijk om alle andere politieke partijen te kloten, hetgeen inderdaad elke keer weer een efficiënte strategie blijkt, we moeten het hem meegeven) en die komt zelfs speciaal van vakantie helemaal alleen om zijn gras af te rijden. Doet hij al jaren. Langer dan twee weken van huis weg? Nu, die neemt de trein terug en rijdt zijn gras af.

Morgen eens vragen aan mijn vreemdelingenlegioen op school hoe hun gazon er thuis bij ligt.

We wensen Johannes alleszins veel geluk. Ik betwijfel nog steeds dat zijn proffen er de ernst van zullen in zien, maar hij heeft er echt veel werk in gestopt en zijn aanpak is ook echt wetenschappelijk onderbouwd, dus eigenlijk verdient hij wel om er door te zijn. Er worden grotere prullen ingeleverd morgen en de komende weken.

PS voor de liefhebbers: mensen die daadwerkelijk kunstgras in hun hof hadden liggen, er waren er zo enkele, heeft Johannes buiten zijn onderzoek gehouden.

24-05-2009 om 22:43 geschreven door Tederdraads  

Flashen, Spuiten, slikken, snuiven, Chinezen, wijn zuipen en zwijmelen op de rand van zedenschennis met romantisch idyllisch zicht op Hollandse zeilbootjes en nu happen naar lucht

Een mens leidt maar één leven, maar de meesten onder ons dromen toch al eens van één of meerdere plottwists en alternatieve scenario’s ter uitdieping van hun in termen van dimensionaliteit zeer beperkte bestaan. De eerdere beschrijving van de seksgeschiedenis van een herenhuis kadert daar in. En nu volgt na de fictie de werkelijkheid of alleszins mijn versie daarvan.

We zitten aan de Graslei. We zijn Dieter, Elke, Maryam en ik. De lekkerste dates zijn die tussen twee koppels. Het herenhuis bestaat en ligt hier een kilometertje of zo vandaan. Hier is die Graslei, een autoloze strook langs een kalm riviertje waarvan de oevers op dit punt bezaaid zijn met eetgelegenheden en terrasjes. Het leukste blijft om die peperdure etablissementengordel straal te negeren en je zitvlak op de stenen langs het water neer te planten. In de hand een fles wijn of een zak koffiekoeken, al naar gelang het tijdstip van de dag.

Wij vier hebben royaal gevulde bakjes rijst en kipgerechten gehaald bij de ‘afvalchinees’ Een woord dat rechtstreeks resulteert uit het kenmerkende mompelgewauwel van auteur dezes. Dieter is mijn vaste tekenaar voor korteademprojecten, Elke is zijn vriendin, Maryam Djun is mijn Azzizam. Samen zijn wij vier jonge mensen die elk op hun manier hun slice van the big world cake willen inpikken. Drie boogschutters en één Vissen (ikke), astrologisch wil dat zeggen: vier mensen die van nature aangetrokken worden door extremiteiten, hoogoplaaiende, conflagrerende avonturen en maximalisme. Misschien ook een streep zelfverheerlijking in de Vissen, die streep die niet strookt met de streep opportunisme, want zelfverheerlijkende fictie verkoopt zeer slecht in een land waar een even ergerlijke als makke bescheidenheid hét streekideaal is.

We zitten hier al een hele tijd, met het weer hebben we het echt getroffen. Saint Tropez zomers warm met een Hollandse zeilbootarmada die het oog graag mag strelen. We zijn jong, hebben honger naar alle mogelijke Epicuristische uitspattingen, zijn geil, want het is warm en zijn gezond van lijf en leden. ‘We got money in our jeans and we’re really gonna spend it right.’

Wijn gieten we vlot binnen, coke snuiven we niet, erover palaveren doen we wel en mijn enthousiast vertelde, hoewel ook waarschuwende, anekdotes gebaseerd op mijn beperkte ervaring met deze sneeuw van de Andes –zelfs mijn huisarts lacht mijn cokeflirts weg -, ontsteekt duidelijk het experimenterende vuur in mijn tekenaar, die als kunstenaar trouwens zeker zijn look mee heeft.

Op weg naar de nachtwinkel voor de volgende twee flessen droge, Zuid-Afrikaanse witte wijn, vraagt hij of ik dat meisje kan contacteren dat aan het zuivere spul kan raken. Dat meisje dat een kerel kent die hippe feestjes geeft voor het rijke volkje op speciale locaties zoals kerken. ‘Ja, via facebook kan ik haar wel een bericht sturen’ Teleurstelling bij mijn maat. ‘Dat is een veel te grote omweg.’ Hola, hij wil de knetterervaring van stampvoetende Boliviaanse fanfares die langs de zenuwbanen van je hersenen marcheren, nu meteen ervaren. No can do, ik ben al mijn telefoonnummers pas verloren, inclusief het nummer van het meisje met de stofzuigerneus die op moment van bloggen waarschijnlijk een thesis schrijft op chemische discipline.

Dan maar alcohol, het is lang niet hetzelfde, die kick, maar het is beter dan de socioculturele geknechtheid van een nuchtere Vlaming. De uitbater van de nachtwinkel ontkurkt de flessen en roept ons bij het buitengaan vrolijk toe: ‘Tot straks!’

Bij terugkomst bij onze vrouwen hangt er seks in de lucht. Elke heeft al een keer of acht haar bloes express hinderlagig laag getrokken, haar fraai balkon wijst voornamelijk pesterig mijn richting uit. Maryam vindt het hilarisch dat ze dat durft. En ik zou geen vent zijn, als het niet het nodige effect sorteert. Telkens ze het doet ramt ze een opjuttend seksshot in mijn kop. Elke droomt er luidop van om bejaarden een hartaanval te bezorgen door eens haar D-cup te flashen. Potentieel aangebrande situatie, maar wel zo veilig. Elke is van Dieter en ik ben van Maryam, daar bestaat niet de minste twijfel over. Maar we maken onszelf maar iets wijs als we niet elk voor zich minstens heel even denken aan een one-night-stand uitwisselingsproject.

Hoe het dan de volgende dag verder moet met de vriendschap en de krijtlijnen tussen de partners, dat is zo één van die vragen die de gelukkige neiging hebben om hulpeloos te verzuipen in alcohol. Ik zit al met mijn hand in Maryams broek. De zedenschennis is redelijk officieel. Onze meer vrijgevochten Noorderburen hebben er vast geen probleem mee, ze leenden ons al met veel plezier twee vorken om net iets praktischer te kunnen Chinezen, maar er lopen hier wel flikjes rond en die extreem-rechtsen in uniform –vooroordelen zijn gratis voor iedereen- die hebben het toch niet zo begrepen op vingeren in vol publiek.

Dieter zie ik voor het eerst onstuimig Elke’s amandelen of toch die regio (misschien zijn Elke’s amandelen wel geknipt, zo goed ken ik haar ook niet, al zeker niet van binnen) op een diepgaande inspectietocht trakteren. Het halve kortverhaal ‘de seksuele geschiedenis van een groot herenhuis’ heeft ons gesprek een handige springplak naar hete ontboezemingen gegeven. Elke –die zich zoals iedereen in mijn omgeving er terdege van bewust is dat alles wat ik hoor potentieel schrijfmateriaal is- vermeldt terloops dat een ex haar al eens penetreerde met een wijnfles. ‘Dat pikt wel, maar niet erg, hoor. De fles was waarschijnlijk niet afgewassen.’ Een bepaalde scène uit het kortverhaal ontlokt ons uitspraken over beffen tijdens de maanstonden. Ik zeg met onverholen trots –gun mij daar ook eens een gram van- dat ik in sommige relaties, niet de huidige, wel eens van onder de lakens opdook met een mond vol menstruatiebloed. ‘Dat smaakt naar ijzer’, weet Maryam als dokter in spe en ik bevestig. In zoverre dat je dat smaakt, want het komt dan wel overal te plakken, maar je krijgt er nauwelijks iets van naar binnen.

Waar we alle vier stiekem en minder stiekem aan denken, wordt een stap dichter bij realisatie gebracht als we ‘verleggen’ naar het huis van Dieter en Elke. Op redelijk originele wijze doen die twee laatste dat, want zij zijn met de kano gekomen. Dus zij peddelen en wij lopen mee langs het water. Die kano moeten we even later uit het water hijsen en naar huis dragen, waar we hem net kunnen droppen in de gang. Daarna gaan –mijn fictie heeft de eigenaardigheid om te fungeren als self-fulfilling prophecy- de kleren uit.

Tenminste bij de jongens en dan alleen het bovenstuk. De meisjes spelen hun BH kwijt, maar behouden verder hun kleren. Dus so far, so decent nog. Verder komt het ten andere ook niet, want Elke’s maag –die trouwens al lang gebroken is- vindt het nodig om, misschien, maar heel waarschijnlijk niet uit morele overwegingen scheidsrechter te spelen en onze licht decadente activiteiten stil te leggen. Dieters vader die ons even gezellig vervoegde eerder op de avond zei het nog: ‘De Romeinen, die wisten wel wat goed leven was.’ Mja, misschien toch weer eens Ovidius gaan lezen, om te zien hoe je dat praktisch regelt zo’n orgie, want ons lukt het alleen in fictieve versie.

Als de maag terug gekalmeerd is en wij duizend keer gezegd hebben dat Elke zich NIET moet verontschuldigen voor haar misselijkheid, want dat kan iedereen overkomen, we vinden het alleen spijtig dat zij dat moet meemaken. Kotsen van zattigheid is toch een beetje sterven, niet waar.

Tot zover de decadentie die wij als jongmensen op tijd en stond graag najagen. Geen groepseks, maar ook geen bevreemdend ontnuchterend, naakt ontwaken de volgende ochtend. Memorabel is de avond wel. Elke woelt en woelt, wrijft in haar slaap met haar hand bijna permanent door mijn haar, terwijl ze –bijna zeker weten- droomt dat ze een hamster is of zo. Ze piept en snuffelt en draait wild om en om. Geheel onlogisch is dat vermoeden niet, want Elke verdient haar geld als dierenverzorgster. Maryam en ik zouden het willen navragen, of ze inderdaad droomt dat ze een nieuwsgierig rond trippelend beestje is in haar slaap, maar we zien haar niet meer wakker. Niet omdat ze Jimi Hendrik achterna gaat in een vroegtijdig heengaan, verstikt in eigen kots –brr, de gedachte alleen al -, maar omdat we er omstreeks half zeven van onder muizen.

Nog even een surrealistisch moment als we over een kano heen moeten kruipen om bij de voordeur te komen. Buiten gaat het traag, want de drank hangt nog in ons lijf. We gaan zelfs af en toe zitten op een bankje in de ochtendlijke zomerzon. Ik merk op: ‘Vroeger ging ik rond dit uur 12 kilometer lopen’ Seksloosheid verhoogt als geen enkel steroïde de sportiviteit.

Maryam merkt op: ‘En Boelie dacht dat zijn studententijd er op zat.’ Bijna thuis, op nauwelijks 100 meter van een andere goeie vriend van ons, Pieter-Jan, stormt Maryam opeens af op een bloemenperk en ledigt op haar beurt haar maag. Iets waar we op dat moment niet echt om kunnen lachen, maar achteraf wel en dat zelfs hartelijk. Het spreekt alleszins van ontegensprekelijke liefde als je iemand nog steeds mooi vindt als ze haar avondeten van gisteren er uit gooit. Het mooie, ravissante kotsende meisje. Enkele uurtjes slapen in ons bed en dan groepseks met twee. We hopen van Dieter en Elke hetzelfde, terwijl we enkele krachtige, memorabele beelden toevoegen aan de tien seconden durende autobiografische langspeelfilm die we zullen zien vlak voor we op een dag, hopelijk nog ver van nu, onvermijdelijk dood gaan. Alle mensen sterven, maar weinigen hebben echt geleefd, zegt Mel Gibson in Braveheart.

Hoe zeg je amen in het Perzisch?

23-05-2009 om 19:55 geschreven door Tederdraads  

Mean Mr Mood-Swing leest een boekje na een foursome (of de stijfzatte poging daartoe)

Links zien mijn lezers (vier sinds de laatste statistieken, waaronder 1 analfabete tante die ik voor haar geschreeuwde steunbetuigingen –ze denkt dat telefoons je stem enkel een beetje verder dragen dan normaal, maar dat je nog steeds moet krijsen voor dood om je langs die weg verstaanbaar te maken- graag bedank door elke aanvulling te voorzien van een illustratie) Vlaamse schrijfgesel, Johan Anthierens. Da’s die vent die mijn pa ooit liet weten dat hij een fameus stuk kon schrijven, dat zijn kamikazistijl hem beviel, maar dat mijn pa zijn bijna terroristische anti-establishment geschriften inhoud misten.

Ik sla hier, na een bezopen nacht -die mijn weke onderbuik zeker niet ten goede komt- waarbij ik het genoegen had om samen met Maryam in hetzelfde bed te maffen als Dieter en Elke en dit in het reeds beschreven herenhuis dat figureert in ‘de seksuele geschiedenis van een groot herenhuis’ (een realistisch vervolg op dat fictieve halve kortverhaal volgt zo dadelijk nog) een boekje open getiteld: ‘De flauwgevallen priester op mijn tong’ Als titel kan dat tellen in dit land der helaasheid van flauwe titels en slappe lichtgewicht boekies.

Het duurt niet lang of ik stuit op een quote die lekker leest en zo goed voelt als een goedendag die de schedel van de doorsnee Vlaamse snertjournalist open splijt (ik doe aardig mijn best om mij in het Vlaamse journalistieke klimaat zo onmogelijk te maken als een traditionele Jood met papillotten in zijn krulhaar op een spoedvergadering van Hamas, hetgeen geen erg is, want ik heb nog het Engelse en Sloveense taalgebied om mij in te storten nadat ik finaal van een kale schrijfreis teruggekomen ben hier in dit nog steeds stijfdeftige zwijg en wees respectabel, God en de buren zien u, binnen de lijntjes kleurders landje):

‘De objektiviteit schudde ik van mij af, objektiviteit is voor het gros van de journalisten het schaamblad voor hun kastratie.’

Die vier lezers, zelfs mijn heerlijk turbo-breiende (haar enige hobby naast kettingroken) geflipte tante, zullen gemerkt hebben dat de link naar de site van de Morgen (nog steeds gerund door de arrogante, nep-linkse, zichzelf over het paard tillende zakken van gisteren) van mijn blogstek verdwenen is. Komt er van als die droogzwierjanetten niet de ballen hebben om te berichten over hun eigen dolkstootmachinaties binnen hun personeelsbestand.

Het is spijtig dat ik de foto van Johan die in het boek zit, niet terug vind op internet en dat ik niet beschik over een eigen scanner. Anders konden mijn lezers, en in het bijzonder mijn tante dus, meegenieten van de heerlijk duivelse gezichtsuitdrukking op die man die overleed op MIJN verjaardag (voor de schrijvende Vlaming is elk steentje goed om zijn/haar mythe uit te bouwen) Echt iemand die er tot in de kleinste toppen van zijn tenen van genoot om scherp te stampen op de veel te lange tenen van anderen en dat moesten we toch even in de elektronische bloemen zetten. Zo als sympathiserende schrijver die van zijn mama en tantes te veel liefde kreeg en krijgt om met bommen te gooien. We gooien dan maar met schrijfsels aan het tempo van een standaard Russische infanterieaanval.

Sinds ik mij tegen betaling voordoe als leraar Frans in de ontblote zenuw van de multiculturaliteit heb ik er werkelijk alle tijd voor. En ik vind nog veel inspiratie ook, daar tussen die sympathieke Albanese messentrekkers, Slovaakse Roma-zigeuners, Afghaanse slachtoffers van bloedwraak (beweren ze toch), Turkse afstammelingen van fanatieke Janitsaren die hun stamboom kunnen terugtraceren tot de zeeslag bij Lepanto van 1571 en hier en daar een Afrikaan met een hangmatzwierderige tred.

Het leven is mooi als buiten de zon schijnt, je net drie keer je Azzizam gepakt hebt, vannacht een bijna-foursome hebt gehad en dus voor even de schokkende ‘suicide by the bedside’ van je pa van je af kunt zetten, je eigen met de neus op je mortaliteit gedruktheid weer even kunt vergeten en nog even proeft van die frame of mind van toen je nog geen halfwees was en dacht dat de dood een fabeltje was om de kindjes bang te maken en als aanleiding voor het schrijven van thrillers.

Ik wou dat ik kon geloven dat mijn pa ergens in de hemelen nu hoofdredacteur is van een God bijzonder onaangenaam hiernamaalsweekblad, maar ik ben een hedonistische, moodswingende, atheïst die in het kielzog van het met succes afsluiten van een jarenlange wanhopige zoektocht naar een laattijdige seksuele rijping begonnen is aan een jarenlange wanhopige zoektocht naar een duizendkoppig lezerspubliek.

Anyway, moge mijn teergeliefde vader rusten in losbandige hippie sixties seks, dito psychidelicarock, ‘get out of my life, you’re so respectable’ punk, fiere pur sang James Deanige/ Clint Eastwoodige/ Richard Burtonnige/ Jacques Dutronige mannelijkheid en postume literaire rondschop furore.

Helemaal zijn zoon, mei 2009

23-05-2009 om 15:47 geschreven door Tederdraads  

 Een gynaecologe die zelf aan het schilderen gaat om haar kliniek op te knappen, vaak zie je het niet. Niet in België en al zeker niet in Afrika. Maar het gebeurt. Marleen Temmerman deed het en negeerde de verbaasde, misschien zelfs afkeurende blikken van haar plaatselijke collega’s. Als progressieve dwarsligger negeert ze wel vaker gangbare codes. Ze schrikt er niet voor terug om in de ogen van haar tegenstanders zowel cultureel als moreel-ethetisch te gaan spookrijden. Zelfs op een volgelopen congres, waar de meerderheid haar meningen niet deelt en bits reageert als ze haar ideeën naar voren brengt. Dat en anderen veelzeggende anekdotes lees je in haar nieuwste boek, mama Daktari, een erg persoonlijk getint relaas van jaren ontwikkelingshulp in de voorste frontlinies.

Ontwikkelingshulp in Afrika dat is veel touwtrekken, vaak hameren, soms tot in den treure, op de zelfde precaire omstandigheden, je hees schreeuwen om veranderingen, voor er eindelijk eens iets gebeurt. Vooral dan aan de top. Om dat dag in dag uit te doen, is een flinke dosis koppige verbetenheid nodig. Onder het bed van Professor Temmerman staan echter, zoals ze zelf zegt, enkele attributen die hierbij bijzonder van pas komen: een hele verzameling stoute schoenen. En die trekt ze ook vlotjes aan als ze ziet dat het nodig is. Mama Daktari had ook de klokkenluidster van Nairobi kunnen heten. We lezen hoe zij de specifieke problemen in haar werkveld klaar en duidelijk onder de aandacht brengt. Al moet zij dan soms clandestien te werk gaan en de broodnodige waarnemers haar ziekenhuis binnen smokkelen om hun ogen te openen.

 Aan problemen om bezoekende commissies voor te schotelen anders geen gebrek. In Kenia hebben we kindjes van acht die zich prostitueren, je vindt er –als de buurt denkt dat je er redelijk warmpjes bij zit- al eens een boreling in een rieten mandje voor je stoep, vrouwen bevallen in de struiken bij het ziekenhuis, gewoon omdat ze geen geld hebben om het binnen te doen, maar in de hoop dat als er echt complicaties zijn, ze hen toch wel opnemen. Mama Daktari vermeldt van die gekruide feiten die je als lezer niet los laten, omdat de smaak nogal wrang is. Stel je eens voor dat men je adres vraagt en dat jij je moet oriënteren aan de hand van het dichtstbijzijnde toilet. Ja, in Kenia deelt men wijken in per sanitaire voorziening. Men doet niet de moeite om de rijen golfplaten hutjes aparte straatnamen te geven.  

Dit derde literaire kindje van Temmerman wisselt wetenschappelijke artikels, bijvoorbeeld over aids, af met toegankelijke verhalen uit haar persoonlijke ervaring. Hierbij schuwt zij zeker de humor niet, want het is –gelukkig maar-  niet allemaal kommer en kwel. De lezer zal bijvoorbeeld niet zonder glimlach voorbijgaan aan de kleurrijke figuur van haar boy Joseph of de strategie die Kenianen toepassen om condooms te verenigen met hun geliefde principe van ‘flesh to flesh’. Je leeft ook mee met haar dilemma’s. Wat doe je als gynaecologe met de vraag: ‘kun jij onze dochter professioneel maar een beetje besnijden? Anders doet de familie het.’ En als de familie het doet, is het met de botte bijl, zoveel weet zij ook.

In Mama Daktari klinkt naast een grote deskundigheid, vooral respect en empathie door, voor een land, een volk en voor vrouwen overal ter wereld. En heel zeldzaam: het boekje lijkt zich heel direct en indringend tot de lezer te richten, alsof Mevrouw Temmerman bij je op de koffie zit om heel open over haar ervaringen te vertellen. Dat ligt dan aan de warmte van het boek, dezelfde warmte die ook heel duidelijk spreekt uit de fotobijlage, en de verteltoon, want die is helemaal oprecht.

William Peynsaert

23-05-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Halverwege mijn straat staat een hoekige rijdende doodskistdisco, zo’n kleine voiture waar meestal vier tot vijf jongemannen in zitten, elk met een wit petje op hun kop en met de elektronische boenkboenk tamtam krakend luid. Kan niet goed zijn voor zo’n autootje. De eigenaars van dit exemplaar vinden het nodig om elke dag bij zonnig weer buiten te zitten in hun bloot bovenlijf, op de stoep, bij gebrek aan tuin. Ze vinden zichzelf heel stoer zo, ik vraag mij af of ze mij de rivier in lazeren als ik vraag om hun handtekening na hun acteerpenetraties in de gay porn reeks ‘farm boys thrust deeper’. Als ik er langs wandel spits ik altijd mijn oren in de verwachting Russische woorden te zullen opvangen, want de drie hebben dat animale, dommige boerengezicht van de doorsnee Slavische man. Ze vinden zichzelf lekker macho als ze zo halfnaakt en half rood verbrand rondzwalpen als zatte, geëpileerde bavianen.

Nu, het zijn geen Oost-Europeanen, het zijn Vlaamse jongens met dat uitzicht waar je een heel reeks vooroordelen kunt aan ophangen. XTC slikkende, jobhoppende, nauwelijks gealfabetiseerde, eeuwig te vroeg klaarkomende, closet-case homo’s die rechts stemmen en in theorie graag nichten zouden bashen. Dat zijn vooroordelen en die hebben zij vast ook tegenover mij als ze mij zien voorbij marcheren met mijn lang haar, jeansbroek en simpele T-shirt. Ze zien in mij vast een verwijfde, versuikerde witte wijn slurpende, pacifistische linkse rakker, met de biceps van een spaghettistok, die als grootste geheim meezeult dat hij op graspop eens aan een jointje heeft gelurkt. Alleen al om niet in het plaatje te passen van de uitgemergelde, wereldvreemde krielkipintellectueel sleur ik een resultaat opleverend minimum met gewichten.

Ach ja, gewoon voorbij wandelen en dromen van een vrouwelijke kolos met punthakken die opeens verrijst van op de bodem van de schone rivier die hier voor mijn deur ligt, een moordend sexy reuzin (vast en zeker Perzisch) die hen in American X stijl met opengesperde muil op de stoep legt, zodat alleen hun bovenste rij tanden de stenen raken en dan die hakken van haar schoenen moordend door hun aarzen drijft. Macho’s mogen ze van mij altijd levend verbranden of inschakelen bij dwangarbeid in Afrika voor het bouwen van schooltjes en ziekenhuizen.

Verder in mijn straat, zie ik sprietmagere mannen van tegen de vijftig in onsmakelijk korte shorts. Een soort wijde onderbroeken in een felkleurig, pseudo-sportief kleurtje. Dat de regering daar niets aan doet. Dat de Vlaming geen gevoel voor stijlvolle kleding heeft, wisten we al langer, maar er zijn grenzen en voor de meesten onder ons is die grens één centimeter boven de knie en geen millimeter hoger. Die mannen hebben vast een echtgenote die ofwel zwaar bijziend is (ogen kapot gebrand op de zonnebank) of hen hartsgrondig haat anders laat die toch hun man zo niet de deur uit gaan? Even verder staat nog zo’n dartel springkonijn stretchoefeningen te doen recht voor mijn neus. En dat in zo’n korte nauw spannende sponsen broek met een T-Shirt, in een kleur waarvan je maag wel moet protesteren, dat zit dan om zijn lijf gespannen als een soort vers houdende inpakfolie. Net een mensenbroodje dat een hapklare brok wil zijn voor een ongezond snoepende T-Rex.

Gent heeft dringend meer privé-tuinen nodig, zodat de meer gereserveerde burger dit soort wansmakelijkheden verder bespaard blijft. Het stadsbestuur verspreidt ook best pamfletten met de 50 don’t do’s als je ooit nog seks wilt hebben. Het is mijn inschatting dat dit veel misverstanden zou voorkomen en ook veel sociaal leed zou verhelpen. Voor sportwinkels en fitnesszaken zou dit het faillissement betekenen, maar dat is een kleine prijs voor een enorme winst op esthetisch vlak.

Mijn broodjes koop ik bij een Turk, net zoals mijn cashewnoten en mijn fruit, want ik koester de ijdele hoop dat ik zo de cursusblokken van mijn leerlingen sponsor, alsook hun loyaliteit koop. Ze kunnen geen Frans, maar hun mama’s smeren heerlijke broodjes tegen bijzonder democratische prijzen moet ik zeggen en ze hebben niet die zeemvelsmoel van de gemiddelde plus-40 jarige Vlaamse huisjeboompjeroddelzonnebanktrut, zoals er weer aardig wat verzameld zaten op het dek van de dichtstbijzijnde caféboot.

Op de terugweg bots ik nog op mijn vroegere huisarts die op een kilometer van mijn huidige huisarts woont. Waarschijnlijk weet hij niet dat ik hem geditcht heb en denkt hij dat ik helemaal nooit ziek ben, want hij schudt mij overvriendelijk de hand. Ja, hij had toen ik kind was al aardig wat sympathie voor mij, omdat ik voor een kleuter uit een arbeidersgezin verdacht spitant en sarcastisch uit de hoek kwam. Als curiosum deed ik het als kind heel goed. Hij heeft ook al zo’n kort broekje aan, alleen ontbloot het bij hem niet zo onsmakelijk veel vlees, omdat hij zeer kort te been is. Gedumpt heb ik hem, omdat mijn nieuwe huisarts niet met de hakken over de sloot slaagde en geneeskundig onderlegd is en dus tijdens consultaties geen remedies hoeft te googlen. Misschien denkt hij ook wel dat ik uit praktische overwegingen overgeschakeld ben op een Gentse huisarts. Niet dus. Ik zit bij de rechtstreekse concurrentie.

 Ik apprecieer alleszins de vriendelijkheid, want de meeste volwassen mensen die algemeen Nederlands praten, bekijken mij met de zelfde vooroordelen als waarin ik die drie semi-naaklopende plebejers uit mijn straat inschat. Ofwel straal ik voor hen een soort, ruwe, onverfijnde, animale, hersenloze seksualiteit uit, ofwel zien ze mij als dat volksventje dat met veel geluk een klein beetje educatie opgedaan heeft en nog net een woord van meer dan vijf lettergrepen kan onthouden. Hoe conformistischer ik mij kleed, hoe meer vooroordelen en misprijzen die geëstablishte intellectuelen schijnen te hebben. Dan bekijken ze mij als een kruiperige worm die o zo graag lid wil worden van hun selecte breednekkige clubje.

Niet willen gelezen worden, is daar het hartigste anti-gif voor, naast een compromisloze vastbeslotenheid om als opgeklommen arbeiderszoon ten allen tijde helemaal je eigen ding te doen. Want ik word liever uitgespuwd om wie ik ben, dan om wie ik pretendeer te zijn.

21-05-2009 om 20:57 geschreven door Tederdraads  

 ‘Zelfs een bibliofiel leest al eens een boek’,

dixit Karel Jonckheere. De favoriet van mijn pa in het grote citatenboek.

Door ‘Pieter Daens’ bladeren van Boon, tijdens een minuten durend ontspannend schijtmoment. De laxerende werking van koffie slaat minzaam toe.

Mijn boekenkastje (met nadruk op ‘je’ want er is niet veel plek in de zakdoekstudio die nog twee weken mijn woonst is) puilt uit van de turven. De meeste gekocht in kringloopwinkels, de Oxfam boekenwinkel, of de Sleghte (das die boekhandel die zeer gewiekst munt slaat uit Vlaamse amateurintellectuelen)

Sommigen heb ik zelfs uitgelezen, zoals (en nu is het hier even zoeken) ‘A people’s history of the Civil War’, dat boek dat er –onmogelijk gewaand- er op zijn eentje in slaagde om mijn onverklaarbare attavistische (daarmee hebben we dat woord ook nog eens gebruikt) liefde voor de Confederatie compleet weg te wagen. Hoezee, want dat werd tijd.

In veel van die boeken zit een treinticket van de NMBS, als baken om aan te duiden op welke pagina ik ooit strandde. ‘de gebroeders Karamazov’, ‘U-Boat’, ‘Na kmeti’, ‘Women in love’ van D.H. Lawrence, allemaal hebben of hadden ze zo’n duur betaalde bladwijzer.

Op een kastje naast mijn boekenrek ligt een geprinte versie van ‘zin of onzin van lezen’ (of toch iets in die trant, want het titelblad is zoek). Geen idee wat de zin ervan is. Ik heb mezelf opgelegd dat ik enkel nog lees in andere talen dan het Nederlands. Dus niet om te lezen, maar om een vreemde taal te oefenen. Anders vind ik lezen op zich tijdverlies. Ik doe namelijk niet aan ontspanning. Ik ben een utilist, als er geen concreet nut steekt in een activiteit, laat ik het zo.

En daar zeg ik dan eerlijk bij, dat ik het nut van sommige mijner activiteiten op sluwe manier moet zien verkocht te krijgen aan het superviserende deel van mijn Ik. Lezen in een andere taal is altijd makkelijk verkoopbaar aan de verlichte despoot die wil heersen over mij. Seks hebben ook. Seks verkoopt, dus als ik veel neuk, weet ik weer wat schrijven. Seks komt mijn schrijversschap rechtstreeks ten goede. En volgens mijn Azzizam stap ik na seks altijd opvallend zelfverzekerder. Dat komt mijn présence dan weer ten goede en dat is nog altijd het allerbelangrijkste, want een schrijver leurt niet met zijn teksten, maar met zichzelf.

Er zijn geen lezers meer

Schrijven. Een opgeklopte bezigheid. Het is ‘maar’ schrijven en ik doe het, omdat ik het niet kan laten en er zijn nog mensen die het lezen ook. Al kan mij dat de laatste tijd niet meer schelen. De enige die lid moet zijn van mijn fanclub ben ik zelf, maar met het oog op feestjes is het natuurlijk wel zo gezellig als er nog meer zijn.

Ik dacht dat het Robert Fiske was die recent klaagde dat niemand nog leest, dat iedereen een boek aan het schrijven is. Hij beschreef zijn vliegtuigreizen waarbij hij in enkele uren tijd de hele Franse pers doorneemt, plus nog 200 pagina’s leest in een boek (dikke stoefer wel die Fiske) Zijn medereizigers bladeren hooguit eens door de lichtgewicht pockets die ze voor de gelegenheid bij hebben. Zijn stelling: mensen kunnen niet meer in de diepte lezen.

Hij zal vast wel gelijk hebben. Fast food, speed talk, sms, internet, fast lit. Cultuurverval zeggen ze dan. Dikke bullshit dat woord. Welk cultureel verval? En in vergelijking met welke tijd doet die cultuur van ons dan aan verval? Sinds de Grieken? Alsof ze daar allemaal zo’n geweldige intellectuelen waren. Sinds de jaren vijftig of zo? Bullshit, er is helemaal geen cultureel verval. Er is de comfortabele zekerheid dat de mensheid bestaat uit een massa onbelezen, verstandelijk niet dom, maar volstrekt luie, waste of space mensen, die van niks weten en dat er een dunne toplaag is van intellectuelen die ofwel dik profiteert van die onwetendheid of wel zo onnozel is om die massa te verlichten.

Als schrijver moet je de dingen soms lekker simplistisch voorstellen. De eeuwige genuanceerdheid gaat ook al eens vervelen.

Ceci n’est pas un livre

Wat maakt een boek goed? Een rode draad? Gevatheid? Personages die ‘af’ zijn? Een spannend verhaal? Een detaillistische doorwrochtheid? Het shockeffect? (er in slagen dat de lezer zich herkent in jouw personages en zo zijn of haar diepmenselijke narcisme grenzeloos kan botvieren??)

Ik denk zo wat dagelijks aan die voluptueuze, volgevreten bourgeois uitgeefster van Manteau (dat zijn die zeer geldgeile mensen die Boon ooit weigerden. Schudden met het hoofd van onbegrip, allemaal samen, ja) die twee jaar geleden zei dat ik mijn eigen stem nog moest vinden. Overal gezocht die stem, maar hoe meer ik zocht hoe stiller het werd in mijn kop. Die stem in mijn hoofd is een vrouw, als je haar wil vangen, loopt ze weg, maar als je haar negeert, volgt ze je. (jaja, in quotes persifleren ben ik echt steengoed!!)

Dat ik goed was in het bedenken van titels, vond die Rubensachtige uitgeeftaart wel. (akkoord, ik hoef niet meer zo nodig een uitgever te hebben, maar ik vind het gewoon leuk om rancuneus te zijn, dat ligt mij) Ik heb net nog een lijst namen doorgestuurd naar mijn vaste tekenaar, Dieter, die zoekt een passende naam voor zijn kano. In namen bedenken ben ik goed. Misschien moet ik een bedrijfje opstarten dat zich specialiseert in het leveren van babynamen. Aldus de alarmerende wildgroei van namen die onheilspellend op een Y eindigen, zoals Kenny, Cindy of de wraakroepende praktijk waarbij ouders hun kindjes noemen naar een parfummerk zoals Kenzo.

De naampjes die ik mijn goede maat voorstelde (ik weet ongeveer wat hij zoekt, want mijn maat is een boogschutter, en ik heb om de een of andere obscure astrologische reden een zeer goede voeling met dat teken)

• sjkval (wel liever schrijven in cyrillisch schrift, das stoerder) das de naam van een Russisch type torpedo, het beste in onderzeese oorlogsvoering van het moment. Dat ding maakt zijn eigen luchtbel onder water en gaat daardoor zo snel als een raket in de lucht. Drie keer sneller dan Amerikaanse torpedoes hetgeen een geweldig voordeel geeft natuurlijk. Uitwijken is onmogelijk.
  
  het betekent 'windstoot'
  
  *Chinook (naar de gelijknamige Amerikaanse Helicopters), betekent 'wilde wind' in een indianentaal
  
  *Napad (aanval)
  
  *Jadro (kogel int Russisch, int Sloveens lijkt het op jadernica wat zeilboot betekent)
  
  *Marjak (matroos)
  
  *Strelets (boogschutter)
  
  *pobjeda (overwinning)
  
  *groznij (de verschrikkelijke)
  
  *Ivan IV (de verschrikkelijke dus)
  
  *Tepesh (de achternaam van de echte Dracula)
  
  *Styx (rivier in romeinse mythen)
  
  *Lethe (zelfde rivier in Griekse mythen)
  
  *Jason (en de Argonauten)
  
  *Daedalus
  
  *Raphaël Semmes (beste kapitein van het Zuiden, veroverde met 1 schip 69 noordelijke boten en zonk er nog een andere, redelijk zotte prestatie)
  
  *Trafalgar (zeeslag)
  
  *Lord Nelson
  
  *Guadalcanal (zeeslag)
  
  *Mid way (idem)
  
  *Oblaka (wolk)
  
  *Snek (vikingboot)
  
  *Thor
  
  *Aegir (vikinggod van de wind)
  
  *Papyrus
  
  *Potjomkin (naam van een bekende pantserkruiser)
  
  *TNT
  
  *Angel dust (benaming voor coke)
  
  *Akoela (haai int Russisch, is benaming voor een type duikboot, van de akoela-klasse)
  
  *naam van een ontdekkingsreiziger (er zijn er genoeg, maar ze klinken niet zo geweldig opwindend)
  
  *Zmaj (draak int Sloveens, symbool van Ljubljana)
  
  *Robinson (eventueel int Cyrillisch geschreven)
  
  *Kosak
  
  *Tortuga (bekend historisch zeeroversnest)
  
  *Mombassa (bekend modern zeeroversnest)
  
  *Karst (gebergte typisch voor streek in Slovenië)
  
  *Illyria (andere benaming voor Slovenië, vooral ten tijde van Napoleon)
  
  *Actium (zeeslag)
  
  *Agrippa (de romein die die zeeslag won)
  
  *Spoetnik
  
  *Mudi se mi (ik heb haast)
  
  *Divjak (wildeman)
  
  *soemasasjol (zot geworden, Russisch)
  
  *Fanatik
  
  *Brez mej (zonder grenzen)
  
  *Pirat brez mej (piraat zonder grenzen)
  
  *vpirjod (voorwaarts! in het Russisch)
  
  *Naravnost (rechtdoor)
  
  *Biser v vodi (parel in het water)
  
  *Roesalka (waternimf int Russisch)

Wat maakt een boek goed was de vraag? (mijn denksysteem is gesplitst in een vierbaansvak en de gedachten die daarop rijden houden er een Iraanse rijstijl op na) Oprechtheid heb ik mij eens laten vertellen. Een onversneden eerlijkheid in elke zin en elk woord. Het gevoel creëren bij de lezer dat alles wat daar staat waar is en dat de schrijver niet wil scoren. Dat lukt enkel als je in de eerste plaats helemaal alleen voor jezelf schrijft. Je moet de boeken schrijven die jezelf had willen lezen, maar nergens vond.

Als ik nog schrijf, is het om mezelf te amuseren. Omdat schrijven, na seks, en gesprekken met dierbaren zoals Maryam en bijvoorbeeld hoger genoemde tekenaar, het enige is wat ik echt leuk vind, naast een vijand compleet Zerstören, maar in het dagelijks leven is dat moreel en sociaal gezien redelijk onwenselijk. Omdat ik nooit iets grappigs lees, omdat ik weinig mensen echt grappig vindt, omdat er in zo weinig teksten die ik tegenkom, echt vaart zit, of iets wat maar in de verste verte op levenslust en wild rond kickend leven lijkt. De literaire dorheid primeert.

Blijkbaar zijn mensen die schrijven er hardnekkig van overtuigd dat schrijven een zeer ernstige, heilige bezigheid is, en als ze dat niet vinden, moet het maar shockerend zijn. Wat is er mis met lollig? Ik mis plezante eigenheid in het meeste (eigenlijk gewoonweg alles, hoor) dat ik lees.

Favoriete boekjes

Ik vraag mensen vaak wat hun favoriete boeken zijn, maar als ik die vraag aan mezelf stel, komen er bitter weinig titels boven drijven.

De eerste die zich opwerkt van de bodem van mijn geheugen is ‘Bright lights, big city’, omdat dat boek je van de eerste zin met je kop tegen de pagina’s stampt en daar ook houdt.

‘The dying animal’ van Roth vind ik vrij aardig. Een simpel boekje, maar het bezit die oprechtheid waarover ik het had en het is nergens langdradig en het wil nergens overdreven moeilijk zijn, omdat er mensen zijn die moeilijke boeken gelijkschakelen aan goede boeken. Ja, ik ben voor punkboeken. Drie akkoorden en een harmonische slordigheid. Wandel weg als het je niet bevalt. 

Een goed boek is een boek waar de schrijver zelf lol aan beleefde. Zo zijn er vast niet veel boeken, want als je foto’s ziet van schrijvers, is dat nog altijd het beste afschrikmiddel voor elke aspirant-schrijver. De meeste schrijvers, zouden als ondertitel bij hun portretfoto’s kunnen krijgen: ‘ik schrijf, omdat mijn chronische depressie zo nog enige zin lijkt te hebben en wel kunstig overkomt. Beter een schrijvende, huilerige zielenpoot met erectieproblemen en een vrouw die op een ander poept dan gewoon een huilerige zielenpoot met erectieproblemen en een vrouw die op een ander poept’

Een goede tip aan beginnende schrijvers: zoek vooral NIET het gezelschap van collega-schrijvers op, tenzij ze aardig kunnen zuipen en vernietigend zijn in hun zelfspot en elk van hun bewegingen lijkt te geschieden op de tonen van ‘I did it my way’, gecoverd door ‘The Sex Pistols’

En schrijf alstublieft niet omdat je denkt dat je daardoor een papieren eeuwig leven gaat leiden. Alsjeblieft zeg, wat heb je daar aan? Schrijf omdat je kickt op aandacht HIER EN NU, schrijf omdat je bijna terplekke klaarkomt als je mensen uiteenrijt met je geschriften of omdat je er een keiharde, voluit be-aderde stijve van krijgt omdat je publiek over de grond bolt van het lachen, maar niet om de onbestaande literaire eeuwigheid in te gaan. Als er een asteroïde langs komt en het licht hier finaal uitgaat, spaart die heus je boeken niet.

Schrijf omdat je er fun aan hebt, doe het met hart en ziel, om de lang vergeten Nederlandse band de ‘tröckner kecks’ te citeren, en als je ’t met tegenzin en frustratie doet, ga dan bloemschikken of Japanse schaamhaarpruikjes verzamelen, of leer vijf talen perfect spreken, da’s ook opvallend genoeg en voor de meeste mensen een paar duizend keer simpeler dan een grappig boek schrijven van 100 pagina’s.

PS begeleidende foto toont een greep uit Boons feminatheek

21-05-2009 om 18:35 geschreven door Tederdraads  

 Vorige week donderdag.

Na door de blank staande Gentse straten gewaad te zijn in ware Crocodile Dundee stijl, nam ik het boemeltreintje richting Aalst.

De trein waar je safe in slaap kunt vallen, in de zekerheid gewekt te zullen worden door de smeuïge geur van een fabriek bij de naam Amylum (kan ondertussen van naam veranderd zijn, maar het ruikt nog altijd hetzelfde).

Het is een geur als van de potentieel lethale vervuilde rivier. De Ghanges na een droge periode, zodat alleen de zweetmodder van een paar honderdduizend godsdienstwaanzinnige Hindoes er nog in drijft.

Ik bleef wakker en leerde voor mijn theoretisch rijexamen. Dat gezegd zijnde, heb ik alweer enkele mensen een minachtende uitlachsmile bezorgd en zo blijf ik joy verspreiden als een Zuid-Afrikaanse stoephoer syfilis. (geslachtziekten zijn een opvallend motief in mijn werk)

In Erembodegem moest ik zijn om mijn huisarts te bezoeken. Een uitstervend ras die huisartsen. ’t Is een knelpuntberoep aan ’t worden. De werkdruk is dan ook redelijk moordend. Maar deze doet het graag en da’s te merken aan de horror vacui in zijn wachtkamer. Aan patiënten geen gebrek.

De mama en ik nuttigen samen het avondeten. Spaghetti. Ik heb tijdens mijn studentenleven zo vaak spaghetti gegeten, dat mijn maag ver niks anders meer verdraagt en mijner goede weduwemoeder weet dat.

Ons huis is gelegen halverwege op het plateau van Erembodegem en bij zware regenval geeft dat zo zijn problemen.

Ook vandaag, want het blijft maar gieten en omstreeks half 8 stroomt de beek in onze hof weer eens over, met als gevolg dat mama en ik op de sofa vluchten en als de sofa van de Medusa door de voordeur drijven.

De beek in onze hof, is de zelfde beek die –echt waar – permanent los door de kelder van de buren stroomt, dus bij noodweer zijn die sowieso zwaar in de poep gepakt. Ook zij dreven buiten op matrassen, planken, lege wijnkisten (vooral dat, want bij ons in de buurt, ben je een sociale paria als je geen alcoholicus bent) en dus weg waren wij met z’n allen.

Ik had gelukkig de pollepel bij, dus ik kon peddelen. Mijn moeder had ook haar bezigheid, want die koekeloert graag rond en wierp haar kritische oog op onze mededrijvende buren.

Met de kom aardappelen nog op schoot, was zij gewapend om eventuele achteraanklampers van een welgemikt antwoord te dienen.

Ik zei al dat wij hooggelegen zijn daar in Erembodegem, dus wij volgden de stroom water bergaf langs de weg die niet voor niks de Hogeweg noemt.

Pijlsnel omlaag raften wij richting Dender. Da’s het stinkriviertje waaraan de Denderstreek dus zijn naam dankt.

Iemand van de omdrijvende buren kwam op het idee om er een race van te maken. Een eindmeet was dra bepaald. Dat zou Geraardsbergen worden. De eerste in Geraardsbergen zou een jaar lang gratis echte Geraardsbergse mattetaarten krijgen.

Dat hoorden wij graag. Geen idee wie die zou gaan betalen. Die mattetaarten. Waarschijnlijk voelde stijfzatte Clémant zich een viking, omdat hij een kastrolle met handvatten gelijkende op ‘pinnekes’ ondersteboven op zijn moegezopen kop had. Dus die zag een plundertocht in Noormannenstijl wel zitten. De geraardsbergse bakkers moesten echter niks vrezen. Stijfzatte Clémant rookt de helft van zijn OCMW-uitkering in de eerste week van de maand al op en raakt ongeveer drie meter ver zonder hulp van de volledige inhoud van een Ventolin-puffer.

Ook de andere buren zijn verstokte rokers. Dus mama en ik lagen al snel op kop en dit nochtans aan een kwakkelsnelheid van nauwelijks twee knopen per uur en dit met de wind mee. Tegen Denderleeuw verslapte die kruissnelheid nog eens tot 1 knoop per uur, want in Denderleeuw staat het vilbeluik –waar ze dus beendermeel maken om snoepjes van te maken- en tot zeker drie à vijf km vanaf centrum Denderleeuw ruikt het naar gevilde platgereden kat met uitpuilende darmen die vlot doorgaan met achterstallige ontlasting en dit op twee centimeter van je neus. Zo ruikt het daar.

Heerlijke geur is dat, want als je in Erembodegem woont, weet je dat je als je die geur ‘s morgens tot aan je huis kunt ruiken, dat het die dag met zekerheid prachtig zomers weer wordt. Frank de Bozer komt vanaf de lente elke ochtend met zijn fiets tot op ons dorpsplein om die geurstand te checken. Meestal wordt hij dan omringd door een vijftiental overjaarse Erembodegemse ouwe dozen die hun dagen slijten op het terras van het Soete Bekje waar zij zich vol stampen met complexe koolhydraten, meestal in de vorm van gebakjes en die het dus wel eens met een BV willen doen, ter afwisseling van een rij halfbroers, stiefvaders en minderjarige neefjes.  

Dat zijn dagen die dus aromatisch degoutant ruikend beginnen, meestal hangt er ook mist, maar die klaart op en dan breekt de zon door. Een geur die menig Erembodgems hart sneller doet slaan. Na de winter maak je een astmatisch laagbijdegronds vreugdesprongetje de eerste dag van het nieuwe jaar dat je die ruikt. Hoezee, de lente is daar. Hoest hoest Jippie, kots kots, joepi, walg, rochel, bweurk, HOERA, de lente, piep piep hoestbui. Busje komt zo.

‘In the sun, in the sun I feel as one’

One blood coughing incestoïd retard

Yeah baby.

Under Erembodegem skies is het goed creperen.

Het Hiroshima bij de Dender.

Geen radioactieve misvormde baby’tjes. Nee, mijnheer, mijn broer is ook mijn papa.

Erembodegem, waar de boer nog vrijelijk E-605 op de patatjes sproeit gelijk de Amerikanen Agent Orange in de Vietnamese jungle.

Mama en ik wonnen vlot de race. De tegenstanders waren al lang Cara-pils aan het drinken in een drijvende pittazaak van een zeer gewiekste pittaboer. De pittaboot, een uitvinding van Haroun, alias Rudy Eeckhout, een rasechte Vlaming die zwaar zonnebankt en zijn haar potzwart verft om als pittaboer een klein beetje street credibility te scoren.

Wij, Erembogemenaars hebben de buitenlanders graag, als ze tenminste hun plaats kennen, aan de juiste kant van de winkeltoog.

Aangezien moeder en ik toch zo voorop lagen op de rest, hebben wij er langs de oevers van de brede Dender. Jaja, de Duitsers vonden het in 1940 zelfs van groot strategisch belang om onze kerktoren plat te bombarderen en onze denderbrug te massacreren. In de tuin van mijn eigen huis was een Duits veldhospitaal. Mijn ma is er nog steeds WERKELIJK van overtuigd dat er Duitse soldaten in ons huis rondspoken. Als je de video vergeet te programmeren schreeuwt die: ich habe es nicht gewusst, op zolder zit een ekster die van ’s ochtends tot ’s avonds zingt, verdammt ich lieb dich, ich lieb dich nicht, en wormen in onze pattattenzakken scanderen regelmatig wir brauchen Lebensraum im Keller. Dit en andere onwaarschijnlijkheden verontrusten mijn moeder zeer accuut, tenzij tussen 18u10 en 22u45, want dan kijkt zij tv en is zij nagenoeg onverstoorbaar. Zij schuwt hierbij ook geen programma’s als Derrick en de Schwarzwaltklinik, dus onze familiepsychiater (onze derde, want de eerste heeft zich onder een trein gesmeten op de lijn Erembodegem-Aalst en de tweede heeft zich door de kop geschoten met een Mauser –een serieus blafgeweer- in de verlaten fabriekshallen van Schotte) zegt dat zij nog geen fobie heeft voor alles wat Duits is.

Nu goed, langs de oevers –twee om heel precies te zijn- van de Dender hebben wij welgeteld ZES staande plakkaten van het Vlaams Onbenul verwijderd alsook een SP.A poster van ene Fleemja Van den Broesse. Niet omdat wij iets tegen de SP.A hebben, maar omdat wij specifiek iets hebben tegen die mediageile teef die het product is van nepotisme en dynastiek overerfbare uitgeholde democrazy.

Dat van die mattetaarten was uiteraard een fabeltje en achteraf bleek ook dat het een loze verkiezingsstunt was van Clémant, die dit keer opkomt als lijstduwer van de LDD. Na het al vijf verkiezingen compleet verbrod te hebben bij de lokale VLD. Hij likt namelijk te weinig aarzen schoon. Niet dat hij niet van goede likwil is, maar omdat hij dus sowieso al niet veel adem heeft, en met zijn neus tussen twee billen gepropt, wordt zijn astma al snel levensbedreigend. Vandaar ook dat astmalijders het zeer zelden ver schoppen in de Belgische politiek.

Ik ging na de race een weinig drijfnat bij mijn huisarts. Die mij wist te vertellen dat ik zeer zeker kon schrijven (was het compliment bij te betalen? Ik dacht van niet) en dat hij mijn frustratie snapte. Welke frustratie moge dat wezen? Publicatie mijner schrijfarbeid lijkt mij niet te zullen resulteren in enige wezenlijke verbetering van mijn levenskwaliteit. Publicatie komt enkel de strontige bruinheid van mijn tongspier ten goede. Ik bedank beleefd en schrijf lustig zinnen die veel te lang en slordig zijn om ooit door een uitgeversbeugel te kunnen. Als ze die al ooit lazen, want zij volgen nauwgezet de miss-verkiezingen om te weten uit welke richting zij de volgende onverbiddelijke bestseller van Belgenland mogen verwachten.

Misschien moet ik eindelijk eens ‘mijn verhaal’ doen, ik ben namelijk de bastaardzoon van koningin Paola. Dat de goede vrouw die mij tegen betaling (een arrangement met overnachting in een geheim klooster van Opus Dei) overnam ook Paola heet, was dan ook een praktische uitbuitbaar feit. 26 jaar geleden kwam ik uit haar Italiaanse foef gesjeesd. Albert zei: ’t is nen bastaardje en hij lijkt op den tuinder, hij eef kroene vingers’ Het groen op mijn babyhuid kwam van de schimmel in het vaginakanaal van onze Reine, want zij had daar al drie maand een tampon vergeten, en dat geeft toch iets qua onwelruikendheid en bacterieel kweekgedierte. Vandaar dat ik later ook zeer goed aardde in Aalst, want die geur was sterk verwant met die van Amylum.

Dus langs deze weg wil ik zeggen: Mama Paola, ti amo, ondanks alle verwaarlozing en dumping in Aalst, met name Erembodegem. Wist ons koningspaar veel dat de pennen in deze landstreek het scherpst zijn, de mannen én de vrouwen  het dronkst en de rivieren het stinkst.

19-05-2009 om 22:44 geschreven door Tederdraads  

 Ze noemen zichzelf varkens, beesten, ze vinden zichzelf dom en als ze zeggen dat ze iets kunnen hebben ze het over sport.

Enkel strengheid snappen ze, in groep reageren ze enkel op straffen, individueel zijn ze wel voor rede vatbaar.

Ik doe dit voor jou, snap je dat wel? Ik doe dit niet om je te ambeteren.

‘Hoe zeg je dat in het Turks?’

Slagzin om agressie te draineren.

Als je een moslimmeisje (dat zijn meestal meisjes die graag van zichzelf zeggen dat ze moslim zijn, verder merk je daar opvallend weinig. Als ze je klas uitlopen is het niet om in de gang een matje uit te rollen en te bidden) straft, komt er meteen van cultuurgenotes:

‘Ben jij soms een racist, mijnheer?’

Daar heeft het geen zak mee te maken, ik ben met een Iraanse, wat zou ik gaan racist zijn?

Ja, maar misschien is zij geen moslim.

Een blanke is racist en islamofoob tot het tegendeel bewezen is. En op zo’n momenten hebben ze genoeg gevoel voor argumentatie om meteen in de advocatuur te stappen.

Racist.

Mijn favorieten zijn een levenslustige, negroïde Braziliaan, een gehoofddoekt Palestijns meisje (niet omdat ze Palestijns is, maar omdat ze alles te gemakkelijk vindt) en een Ghanees die ingenieur wil worden, en genoeg vonk in zijn ogen heeft om dat echt te worden.

Ik vind niet van mezelf dat ik zo geweldig les geef. Maar ik was de wanorde en hun demotivatie wel al genoeg beu om ze naar orde te schoppen als ’t moest. Elk aan een aparte bank, kijken als een soort massamoordenaar als ze hun bek durven open doen op een moment dat het mij niet zint, niet toelaten dat ze hun benen op een stoel naast hen liggen. En dan beeld ik mij nog geeneens in dat ik in een legersituatie zit, want daar ben ik vrij snel toe geprogrammeerd.

Als ze niet meewerken, moeten ze met die nonchalante shit niet aankomen. Als ze werken, mogen ze van mij in flashy groene zwembroek komen. Als ze niet werken, moeten ze maar zweten en zuchten. Je straft omdat ze praten en na een tijd ben je al genoeg aan die stilte gewend, zodat je hen wel zou willen straffen als ze zuchten.

‘Ben jij gek of zo?’, vraagt de enige en allereerste die ik een nota in haar agenda geef.

Ik trek een kop als van een echte madman en daar heeft ze niet van terug. Replieken zijn ze van leraars niet gewend. Zij mogen zagen en klagen en tegenwerken, maar een leraar moet zich altijd netjes gedragen.

Ik dwing mezelf tot netheid enkel en alleen, en dan nog met tegenzin en een zekere zelfwalging als het niet anders kan. Tegen de directeur bijvoorbeeld. Yukkie. Ik ben bijna respectabel. Bijna.

En ergens voelen ze het toch, ook onder de laag van strikte Martinet (zoek op in Engels woordenboek) dat ik wel met hen begaan ben. Je kan geen gang door of ze wrijven aan je arm (ligt schijnt aan hun cultuur dat ze sneller aanraken), zeggen voor de vijfde keer die dag vrolijk hallo en vragen hoe het met je gaat, komen ook aangelopen om zogezegde wanddaden van andere leerkrachten aan te klagen.

Ook al met de dood bedreigd geweest. Lekker is dat. Geeft je het gevoel dat je leeft. Komt er van als de leerlingen via een cursus moeten ontdekken dat er wieltjes zitten aan een bureaustoel. Nee, hun leerstof is niet bijzonder spannend, toch niet voor handel. De cursus Frans vind ik eerlijk gezegd bijzonder goed meevallen. Hoeveel leuker kun je schools leren uiteindelijk maken?

Gek hoe je daar in groeit in leraarschap. Eerst denk je nog aan je eigen schoolhaat en zit je nog in de gewoonte om de poten van de autoriteit flink stuk te zagen. Maar dat verandert snel, als je ziet dat ze er geen zak mee opschieten. Als ze nou nog grappig tegendraads zouden zijn.

Waar gaan ze in deze nep gepolijste maatschappij (ongelofelijk kutwoord is dat toch geworden wegens een verslijtingsgraad als de eerste tentgrote onderbroek van mijn overgrootmoeder) een stap vooruit komen als ze op stoelen liggen zoals op een sofa, met hun mond open hangen te kauwen en even veel negativiteit uitstralen als overspelige vrouwen die ze tot een stenigingsdood veroordeeld hebben en hels gekweld worden door opstopping en gonorroe.

Als je hun moedertaal spreekt, kun je in hun ogen wel niets meer misdoen. Met een stuk of vijftien leerlingen Russisch en Bulgaars gesproken en met één Afghaan zelfs een paar woorden Perzisch. Ja, die roepen tegen beltijd van ver in de gang met een brede glimlach dasvidanje.

Als ik plots last krijg van een vliegende syfilisaandoening die zich op mijn hersens zet, en ik daar een permanente betrekking zou aanvaarden (uitgesloten hoor), dan zou ik in de zomer minstens een twintigtal zinnen Turks leren.

Geen levenslange carrière in ons onderwijs aan het plannen, maar voor zo eventjes is het een leuke verdienste en een zeer interessante socioculturele dissectie.

Verslavend is het wel, les geven, dus ik stop er mee, van zodra ik er echt goed in word.

11-05-2009 om 18:43 geschreven door Tederdraads  

Mélange d’eau de chatte (de seksuele geschiedenis van een herenhuis)

Wij wonen nu al meer dan een jaar samen.

We leerden elkaar kennen op een feestje, het begon met plagerijen over en weer en het was niet de alcohol, want we waren de abstinenten op de wijnavond.

Een gegeven dat ons eerst niet in dank werd afgenomen, maar later ruimschoots door ons goed gemaakt door in te spelen op de kinky fantasieën van de aanwezigen. Ja, ze vonden het wel lekker zo. Alle gesprekken vielen stil en in ieders ogen glom blijde verwachting. Vooral geil ongeduld ook. Zonde voor hen, die hoopten op live porno ‘porno that can see you’, want die avond hielden we het braaf.

Ook de weken en maanden die er op volgden, bleven we zeer beheerst. Althans in ons gedrag, want onze fantasie sloeg ook al op hol en de spanning die in de lucht hing tijdens onze dates was al beter dan de povere seksbeurten van de meeste koppels. ‘your average Friday night run-through’ om Pacino te quoten.

Ja, die etentjes, die waren heerlijk, en dan heb ik het nauwelijks over het eten. Al was dat ook best te pruimen, want Elke kan goed koken, vooral als ze zich uitgedaagd weet en er weinig ingrediënten in voorraad zijn.

Die eerste etentjes was er nog schroom, we hadden onze kleren nog aan en als er al eens aanrakingen kwamen, fysiek contact was vooral een initiatief van Elke. Al waren het nog de hardhandige handelingen van knijpen en poken. Met licht gewelddadige strelingen, kun je elke affectieve, laat staan sensuele onderbouw altijd nog ontkennen.

Dat veranderde toen we er coke tegenaan gooide. Sindsdien holden we, zelfs als de Turkse werkster van de huisbaas het herenhuis kwamen proper leggen, naakt door alle kamers. Kamers zijn er in overvloed. Gezellig was het huis in het begin niet. De smalle breedte van het huis verhinderde dat, de kilte boven ook, en overal de volle dozen van de vorige huurders die nog niet helemaal verhuisd waren, schiepen een vorm van onthechting tegenover het huis, zodat je het niet werkelijk in je hart kon sluiten.

Naakt tooiden we ons met de gekste dingen. We liepen rond met oude bommakleren, drapeerden tapijtjes met oosterse motieven over elkaar heen, klommen via ladders op zolder en gebruikten die zolder als podium voor de zotste kunsten. NGT. Naakt geïmproviseerd theater. En heel die tijd bleef het bij kijken en het weghakken, nee het doelbewust uitrotten van elke visuele schroom. We waren al gauw compleet vertrouwd met elk plekje, elk haartje ook op elkaars lichaam. De vrouwen kregen er op de duur plezier in om zich niet meer te ontharen, wellicht om hun dierlijkheid te bevestigen.

We schepten er bijzonder veel genoegen in om elkaar in alle bewegingen zonder kleren te kunnen aanschouwen. Wat een wonder om een vrouw, zowel die van jou als die van de ander, naakt een ladder te zien bestijgen en full view te krijgen over hun poes, daar ergens verborgen tussen strakke huidplooien van twee jonge vrouwtjes, een nieuw pallet bij elke stap hoger. De plagerige bewegingen die ze aannamen. Met als gevolg dat wij bijna spataders kweekten in de laatste plaats waar je als jongen wilt hebben. Onze lullen stonden permanent stijf. ‘You’re naked, they salute’, grapten wij.

De coke ontpopte zich inderdaad als minuscule Boliviaanse dansers, regimenten dansers, die in ons zenuwenstelsel op ritmische beat voortmarcheerden en ons geen seconde rust gunden, ze wilden altijd maar meer, altior, citior, fortior, geiler, natter, dieper. En we peilden de volle diepte van de brede, o zo brede waaier van de mogelijkheden van een ongeremd liefdesspel met vier. We hadden alle tijd van de wereld, jobsgewijs zat het goed, het geld stroomde regelmatige binnen. Not a care in the world. En alles draaide nog om de enige dingen die ons konden schelen. Kunst en seks. Kunstige seks, Turks Fruit maar dan met vier. Met regelmatig het muntachtige, prikkende en tegelijk verdovende gevoel achter in je keel, van gesmolten coke die langzwaam doordruppelt. Even goed slikken als er een groter brokje doorvalt. En dorst veel dorst. Dorst naar elkaars sappen en veel wijn ook. Gelukkig had het huis een grote wijnkelder en hoefden we ons daar ook geen zorgen over te maken. Coke en wijn van 1950. Geen wonder dat we ons Goden op hun eigen Olympus voelden. Het huis was ook zo hoog, we torenden boven de hele buurt uit. En o, we vonden onszelf heel revolutionair zo, en moreel baanbrekend, alsof we een teletijdsmachine naar de late jaren zestig hadden genomen. In dat kader schuimden we ook alle mogelijke muziekfestivals af, waar we er enorm van genoten om en public elkaar met ons vier te overlebberen.

Publiek hadden we er ook graag bij, want we leken wel een revolutionair collectief zo die mensen voor de voldongen feiten stelden. Fait accompli:hier is de nieuwe grenzeloze onzedelijkheid. ‘Get out of my life, you’re so respectable’, schreven we in koeien van letters op de zijkant van onze festivaltent, die de hele nacht door wiegde. Onze seksueel aura was al zo ontspoord, dat zelfs de lawaaierige types die graag luid roepen en zogenaamd kicken op toestanden als die van ons, er pijnlijk stil van werden. En hun stilte had iets gebrokens. Alsof ze daarna nooit meer luid zouden zijn.

We lagen in het gras, in parken, niet alleen op festivals, en vergeleken luid en duidelijk, met elk mogelijk oog voor detail, als de ware conaisseurs, de smaak van het kutvocht van de meisjes. Onder elkaar hadden we het enkel over vaginavocht, maar als er –meestal zelf opgezochte- luistervinken in de buurt waren, switchen we opzettelijk naar kutvocht, met een nadruk op die u. En het stroomde met bakken van ons gezicht hoe verslingerd we er aan waren. We onderscheidden alle mogelijke nuances, onderzochten smaakverschillen naar gelang het tijdstip van de menstruele cyclus. Het was inderdaad zo dat de meisjes na verloop van tijd gelijktijdig begonnen te menstrueren.

Als meest verregaande en waarschijnlijk meest shockerende date, dronk ik in het bijzijn van een potentiële koper van ons huis, gewoon aan de keukentafel, een kop menstruatiebloed. ‘Ik doe de kop altijd vol met de helft van beide. Dat smaakt het lekkerste.’ Dat kunstje herhaalde ik telkens er een potentiële koper was. Als zelfs dat niet pakte. Sommigen redeneerden toch: ‘de huidige huurders koop ik er niet bij’, benadrukte ik toch steeds dat er in huis overal nog wel achter hoek of kant een stash narcotica kon gevonden worden. En dat je dus vooral moest oppassen met kleine kinderen, want ja, die vinden zoiets, en je weet nooit wat ze er mee uithalen. Onze slaapkamers die behangen waren met foto’s van ons in alle mogelijke taferelen die nog het meest deden denken aan ‘de tuin der Lusten’ van Bosch, schrikten ook danig af, en anders hadden we het wel over termieten, waterschade, schimmels, eender wat. Een keertje was er een potentiële koper die zei: ‘Can I join the party?’ We zijn toen een vastbindspelletje begonnen, waar hij gewillig in mee ging, übergeil als hij al was, doordat het hele huis, elke steen er van, los gespatte seksualiteit uitwasemende. We fotografeerden hem, onder andere met een kloeke wortel in zijn derrière en beloofden plechtig deze te zullen opsturen naar zijn thuisadres. Iets dat we niet werkelijk deden, maar we speelden wel met de gedachte.

De huurbaas die bij God niet kon bedenken waarom zijn huis niet verkocht raakte, bleef het dan maar verhuren. En zo zitten wij hier veilig en kunnen we elke stoel, elk stukje tapijt, ook de kastjes en de dozen vol rommel, die maar blijven staan, bevlekken met onze jeugdige essentie, het vermengde hormoonvocht van twee koppels, die zich bedrinken aan elkaars jonge lijven.

(wordt vervolgd)

09-05-2009 om 14:34 geschreven door Tederdraads  

Sms.

‘Dag William, dag Lut, ik zal minstens een uur later zijn. Tot zo J’

Lut en ikzelf in hunder wiek geschoten.

Een uur onder onszelf vergaderd en de dame die nog denkt dat ze de leiding heeft, hebben we er buiten gelaten. Eigen koers, eigen middelen en eigen ideeën.

Zitten op terras, buiten in een kwakkelende lentezon.

Zij bestelt déca, ik vloeibare cafeïne, zij heeft op zich al ADHD, koffie is de versneller om mijn vierbaansvak breinshit dat extra beetje op te zwepen.

We werken toneelstukken uit en, toeval bestaat niet, daar komt een acteur langs.

Eentje zoals we ze graag hebben. Doorleefd, halve junk, lang haar, slordig, maar tamelijk verzorgd, met bakken talent en een Antwerps accent (bijna altijd een goed teken)

Patje komt er bij zitten en bestelt een Westmalle Tripple. Elk zijn smeermiddel.

Hij ziet het volledig zitten, en hup we zijn vertrokken. Artistiek bedrijf staat op rails. We hebben een prijslijst en ik bespreek woensdag met mijn boekhouder hoe je contracten opstelt voor zo artistieke transacties.

Mijn boekhouder ziet er meestal uit als een verwaaide kunstenaar uit de goot, maar hij is het niet. Hij is een self-made man die nu zwemt in de poen.

Lut en ik werken onze thema’s verder uit. Ze demonstreert haar eigen acteertalent in plat Gents.

Aanrijding in Moskou, denk ik als vanzelf.

Ze doet het accent van de Gentse Turken en het is alsof ik terug voor mijn klassen sta. Typisch die loze dreigementen.

'Doe ké normaal mens'

Basis voor een eerste toneelstuk is meteen geboren.

En met deze twee acteurs zit ik op rozen.

‘Hij schrijft alles uit, hij schrijft echt heel goed’, zegt Lut aan Patje.

Patje die mij ergens vaag doet denken aan Sancho Panza of een Mexicaanse socialistische guerrillafractie kijkt mij eens goed diep in de ogen. Zijn ogen lijken op die van mij, het zijn poorten naar ergens anders.

‘Hij ziet er zo uit’

Ja, ik heb de schrijverlook wel mee. En da’s een plus, want 90 procent is attitude.

‘Waarom zo bits?’ vroeg Yvette, want zo heet onze pro forma bazin, eerder op de vergadering.

Bits is co-auteurschap opeisen en een verzekering van een meer dan redelijk ereloon.

Waarom zo bits? Haar zoon zei vorige week al: ‘Sinds ik je leren kennen heb, ben je gestaag meer voor jezelf beginnen opkomen.’

Voor mezelf beginnen opkomen?

Even bijkleuren.

Ik heb mijn eigen Cu Chi gegraven, in mijn kop zit een Corregidor en voor elk Di Alamo dat ik opwerp en dat eventueel plat geveegd wordt, schieten er tien nieuwe uit de grond.

Mentaal compleet voorbereid op Rattenkrieg in de Kessel aan de banken van de Wolga.

Geen NKVD nodig om verder op te jutten. En als de rollende donder toch ff staakt, is er puur Perzische maximalistische Maryam met schroeibitie in onbeperkte voorraad om mij voort te sleuren.

Boelie je bojevit.

Peynsaert ad portas.

Ik heb de gevleugelde muzen aan een touwtje en ze vinden het nog lekker ook, die feromoonvochtige sletten. 

William Peynsaert

09-05-2009 om 13:43 geschreven door Tederdraads  

 Een Belgisch zwaarbewapend infanteriebataljon, 152 man sterk, uitgerust met de allernieuwste technische snufjes uit onze fabrieken in Herstal, is gisteren in de namiddag slaags geraakt met een eenheid van de Taliban strijdkrachten.

Een verkenningsvlucht wees uit dat het om een cyclist ging die een mand eieren naar een voorpost van de Taliban bracht. Deze voorpost bevond zich in de Amerikaanse sector, maar onze jongens nemen hun opdracht heel serieus en zagen het als hun plicht om in te grijpen.

De vijandelijke eenheid werd al snel tot staan gebracht, zodat de Talibanstrijder zijn toevlucht zocht in een greppel. Onze soldaten claimden dat zij beide banden van zijn voertuig hadden lek geschoten, maar latere berichten spraken dat tegen. Een van onze jongens die nog in Leuven op kot heeft gezeten, meende overigens zijn eigenste fiets te herkennen. Ook dit gegeven kon nog niet geverifieerd worden.

Na meer dan 24 uur van non-stop beschietingen over en weer, zijn er vier à zes eieren kapot Van een geschat totaal van ongeveer 60 eieren is dat een substantieel verlies. Het fietszadel is al enkele keren van bezitter verwisseld en dit na enkele zeer heldhaftige charges van onze jongens, die helaas op het laatste moment steeds werden teruggedreven door het moordende vuur uit de kalasjnikov van de cyclist.

Een Belgische militair raakte daarbij gewond, toen hij tijdens een frontale aanval zijn enkel verzwikte. De jonge korporaal zou ondertussen aan de betere hand zijn. Zijn bezorgde familie kan rekenen op zijn vervroegde terugkeer.

Na drie aanvallen en een tactisch briljant flankeermanoeuvre dat helaas in het water viel door een plotseling opstekende zandstorm, besloot onze generale staf om de luchtmacht in te zetten. Twee F-16’s vlogen uit, maar keerden onverichterzake terug, aangezien er duidelijke aanwijzingen waren dat er zich een eekhoorntje in de omgeving bevond. Dat deed de piloten denken aan Scrat uit de Ice Age films en zodoende kregen zij het niet meer over hun hart om hun bommen te lossen.

Bij het ter perse gaan, meldde onze correspondent ter plaatste dat er onderhandelingen in de maak zijn tussen het Belgische leger en de Taliban om tot een bestand te komen. Enkele van de gebroken eieren zouden nog consumeerbaar zijn en de Taliban belooft op erewoord deze te bedelen aan de plaatselijke bevolking. Ondertussen zouden onze militairen ook even op ademen kunnen komen. ‘Zo’n automatisch vuurwapen, vuurt toch echt niet automatisch, ik voel mijn wijsvinger niet meer’, zuchtte één van onze vermoeide soldaten. Het bataljon heeft verschillende psychologen in het veld ter beschikking om het gevaar op post-traumatisch stresssyndroom onmiddellijk te kunnen tegengaan. De commandant benadrukt verder het belang van een regelmatige bevoorrading met ijsjes. In een land als Afghanistan waar temperaturen van meer dan 45°C zeker geen uitzondering zijn, kan dat bezwaarlijk een overbodige luxe worden genoemd. 

Eerder deze week nog rommelde het binnen de rangen, toen de kwartiermeesters de toevoer van de smaak ‘Chunky Monkey’ van het overheerlijke ‘Ben & Jerry’s’ label, niet konden garanderen.

Minister Pieter de Crem spreekt nu al van het glorierijkste moment in de Belgische krijgsgeschiedenis sinds de deelname van ons land in de Koreaoorlog. ‘Heren journalisten, I hate to say I told you so, quod erat demonstrandum, België kan en zal een actieve en dragende rol spelen aan de zijde van coalitiepartners in internationale conflicten’, aldus de minister.

Op termijn zou hij het Belgische leger ook onafhankelijk willen inzetten, bijvoorbeeld om de Kaukasus en op termijn ook de Wolga in bezit te nemen, teneinde ons land te voorzien van levensnoodzakelijke olie.

William Peynsaert 

08-05-2009 om 23:45 geschreven door Tederdraads  

De anus van een homo dichtplakken met superlijm en dan cola met laxeermiddelen doen drinken.

Als schrijver moet je in het leven staan.

In het leven staan, is een leerling horen zeggen:

‘Iran is een gevaarlijk land, hoor. Weet je wat ze daar onlangs gedaan hebben met een homo? Ze hebben zijn anus dichtgeplakt met echt van die superlijm en dan hebben ze hem cola doen drinken met van die diareemiddelen in?’

‘En is die dood gegaan?’

‘Jaja, die moest keihard naar toilet en toen is hij doodgegaan.’

Je verifieert het verhaal niet, want dat heeft om verschillende redenen geen zin. Waar of niet; dat zo’n verhaal circuleert is erg genoeg. En je weet het ook zo: zo’n soort folteringen, misschien niet exact zo, maar minstens even schikbarend gebeuren. Ergens. Nu. Op dit moment.

Ergens schreeuwt een meisje vastgebonden op een koude aarden vloer en een oud takkenwijf snijdt haar vagina aan gort.

Als je daar echt bij stilstaat, sta je niet meer in het leven, maar lig je in het leven, te stikken in de kots van hersenloze wreedheid die ver, en minder ver van je bed, ergens op iemands kop regent.

De film ‘Crash’ ontspint zich recht voor mijn eigen ogen, voorlopig zonder het wapengekletter. Leerlingen die elkaar pittavlees noemen. Brazilianen die Turkse scheldwoorden razend vlug oppikken en in de strijd gooien tegen hun Turkse klasgenoten. Hit ‘em where it hurts.

Een Turkse van 14 die met grove stelligheid verkondigt dat Tsjetjsenen beesten zijn, bandieten die alle mogelijke gruwelijk bedrijven.

Heeft ze gehoord van Russische vrienden.

Ik zeg dat Russen ook wel smerige praktijken uithalen met de Tsjetsjenen.

‘Zoals wat dan mijnheer?’

Ik weet, ik moet nu op de proppen komen met tamelijk shockerende voorbeelden, of ik krijg ze er niet van overtuigd dat het zo is. Mensen zijn alleen ontvankelijk voor waarheid als de waarheid slaat.

Gelukkig is de realiteit afstotelijk genoeg.

Dus dat is de manier om ze stil te krijgen.

Vertellen hoe je een stoffelijk overschot naar een rouwend gezin verstuurt met een flinke lading springstoffen verborgen in de lijkkist, zodat de nabestaanden hoog de lucht in gaan bij ontvangst.

De rouwbandjes hadden ze al en het is wel zo makkelijk voor de begrafenisondernemer.

Vanuit een antropologisch standpunt is het intrigerend om te zien dat het bedrukte toiletpapier dat Joepi heet, in de regel lijkt samen te gaan met Hip Hop, R&B, uitklapbare gsm’s, glittermake-up en een volslagen desinteresse in alles wat daar buiten valt.

Deze mensen gaan later OOK stemmen. Die brengen een stem uit. Op een partij. Als het allochtonen zijn, nog net genoeg op de hoogte van politiek om voldoende links uit te wijken op de stembrief.

Waar hebben die leerlingen het meeste aan?

Dat ik hen bijna manu militari de Franse grammatica bijbreng of dat ik hen toon dat een volwassene positief tegenover hen staat en gelooft in hun verstandelijke vermogens? Ja, toch wel. Een van de weinige manieren om mij kwaad te krijgen, is als ze zichzelf dom noemen. Vreselijk irritant als ze dat doen.

De jongens lezen geen joepi, die kijken op naar voetballers, die liefst naast het veld ook geweldig scoren bij het vrouwvolk. Luidop dromen van een rijbewijs doen ze ook.

Autorijden kunnen ze al van hun twaalfde, want oom heeft een garage en zij parkeren de auto’s.

Een belangrijk verschil tussen mijn leerlingen en ik. Ze putten hun fierheid grotendeels uit andere wapenfeiten dan ik.

Intellectual pursuits zijn niet aan hen besteedt en ik hoef maar te gaan kijken naar hun thuissituatie om te weten hoe dat zo gekomen is. Woestijnen van de geest zijn overerfbaar. (alleen niet in Finland liet ik mij wijsmaken, wat doen die Finnen dan wel beter?)

Maar waar de school de nodige irrigatiewerken zou moeten uitvoeren, pist de school het reddende vocht er flink naast. Alleen niet in Finland liet ik mij wijsmaken, wat doen die Finnen dan wel beter?

En we proberen al zo vaak te vertrekken vanuit hun leefwereld. Of we proberen dat toch.

Met als voornaamste resultaat, dat ze het verwachten, they won’t settle for any less.

‘Zo saai’, weerklinkt al snel, kort en afgemeten, als de bijl van een beul op het kapblok.

Een twintigtal riddertjes –jongens en meisjes- klappen gelijktijdig het vizier van de helm weer dicht en heffen hun schild, scherpen hun gepunte goedendag.

Verbod op saaiheid doet ons de nek om.

Ik denk aan die klasjes, al die klasjes in houten barakken anno 1866 in de VS. Allemaal zwartjes die eindelijk op legale wijze mochten lezen en schrijven en die niets liever wilden dan onderwezen worden. Kinderen die nog redding zagen in leren.

Breng hen maar eens aan het verstand dat als onderwijs voor hen verboden was, ze er verdomme zouden voor vechten.

Van sommige zaken overtuig je een mens niet met drie zinnen. Lezen doen ze niet, dus met een tekst moet je het niet proberen. En een betoog van langer dan twee minuten moet je ook al niet prepareren, want zo lang krijgt een nieuwsitem op tv ook niet.

Ik droom niet van brave leerlingen. Ik droom van leerlingen die zich met revolutionair élan verzetten tegen school, die niet de leraren zuur doen betalen voor hun loon, maar ons hele onderwijssysteem kapot slaan van binnenuit. Die leerlingen van mij verwijten elkaar met clichévitriool, maar ze werpen geen barricades op in de gang, schieten niet met scherp. Alleen draconische verstrengingsmaatregelen zouden misschien nog echte rebellen leveren.

De eerste helft van Full Metal Jacket als verplichte leerstof in de lerarenopleiding. Zo wat het omgekeerde van mijn aanpak.

The principal would love it.

08-05-2009 om 23:23 geschreven door Tederdraads  

Bowling for Ghent

Na school zet je indrukken bij het vuilnis

Ik doe een buitenlandse stage.

Ben leraar in een Turkse school met hier en daar een Albanees, een Marokkaan of ook wel een verdwaalde Italiaanse.

Drie kwart van de leerlingen weet dat de ketting die om mijn nek hangt, ‘het slaande oog’ is.

Ankara, op een kilometer van mijn deur.

‘Mijnheer ben jij Turks?’

Eindelijk nog eens voordeel bij mijn multiculturele uiterlijk.

‘Je hebt mooie ogen, mijnheer.’

Nochtans altijd zeer waterig, met een ondertoon van verschopte écrivain maudit (ja ik geef tegenwoordig Frans he, een mens moet uitpakken met iets) en een toets ingoede permissiviteit op een bedje van empathie en de eeuwige, half voyeuristische buitenstaanderfactor eigen aan de schrijver.

Opportunisme zinkt in waterigheid en sluimert op de oogbodem.

Gelukkig maar.

Wat te doen als de leerlingen net ietsje te familiair worden?

Een zonnebril in overweging nemen.

‘voor u alle respect, mijnheer.’

Respect. Een woordje dat vaak valt als je met allochtonen te maken hebt. En ze menen het nog ook. Het zijn geen CD&V’ers.

Je kan ze afblaffen als ze voor de zoveelste keer niet blijven stil zitten. Dat werkt. Eventjes.

Maar wat te doen als ze je eerlijk bekennen dat ze vlak voor school nog een paar schoenen gestolen hebben?

Interesses:

De joepi links

Voetbal rechts

Verleidelijk om alle leerstof in voetbaltermen te gieten. Maar dan moet je na je uren wel

bijscholen op www.fenerbahce.com

‘amai, mijnheer, zo’n dik haar dat jij hebt.’

Voor we verder gaan:

Haar, ogen, alles wat je ziet, allemaal onbetwiste eigendom van Maryam Shiri.

Duidelijke afspraken maken met de leerlingen.

Afspraken helpen wel geen mythes uit de wereld.

De hele klas meent serieus dat het allemaal begon met Adam en Eva.

‘Jouer aux échecs’

Hilariteit alom.

Geen fervente schakers?

Valt best mee.

Ésjek betekent ezel in het Turks.

Er is verder ook de klas die géén Nederlands spreekt.

De meerderheid spreekt wel weer Turks.

Dat scheelt in de kosten bij aanschaf van taalgidsjes.

Le Turc sans peine, kost iets van een 20 euro en daar kom je al een heel eind mee. Je oefent bovendien nog eens je Frans.

Turks kende ik nog niet.

‘Wij zijn een echte crapuulschool, hé mijnheer?’

Zwijgen is instemmen. Maar ik heb de film ‘Freedom Writers’ gezien en sinds ik er al mijn levensmoeheid en cynisme  -al voor mijn 20stige- heb uitgegooid, ben ik licht inspireerbaar tot wereldverbeterlijke toestanden.

Schoolmoeheid zeggen ze van deze leerlingen.

Schoolhaat is net iets exacter.

Maar dan bij de schoolpoort: ‘Ik haat het als het weekend is’

Thuismoeheid ook al.

Steek je hand op als je géén stiefvader hebt die op het punt staat je moeder te verlaten.

Godver, ze willen weer niet meewerken, zou je denken, zou je hopen, bij deze vraag wel.

Same old story, different face.

Als er een goeie radiozender bestond in dit land, zou ik

‘This is rock and roll’ aanvragen, van the Kids, en in gedachten ‘rock and roll’ vervangen door ‘TNT teaching’

‘Gets you on your toes like a strong cup of cappuchino’

This is the real shit.

Niet meer voor op mijn 40^ste, doch zeer bruikbaar op mijn 26^ste

Entre les murs, maar dan in ’t echt.

Ik ga nog eens herbeginnen in ‘Bint’ van Bordewijk.

Bint van Bordewijk verhoudt zich tot ons huidige onderwijs als

Napoleontische tactieken tot moderne urban warfare.  

Ons onderwijs kan niet een beetje beter, ook niet veel beter.

Het kan alleen maar enkele miljarden keren beter.

En in alles blijf je toch schrijver.

Want wat het meest ergens in mijn buis van Eustachius blijft rommelen en op mijn netvlies blijft schroeien gelijk napalm anno 1968 ergens in de buurt van Khe Sangh, is die leerling die als héros noemt: Dirk Bracke.

Wie dadde?

De leerling, lid van de grote gevaarlijke anti-leesclub, haalt een boek boven.

‘Dat lees ik.’

‘Wat lees je verder nog?’

Ik doe aan marktonderzoek altijd en overal. Als huurmoordenaar zou mijn laatste vraag aan mijn slachtoffers nog zijn: wat zullen over een goeie minuut je favoriete schrijvers geweest zijn?

(als ze mij noemen, weet ik nog niet wat gedaan, zo ver was ik nog niet)

‘Niets, mijnheer, alleen Dirk Bracke.’

Op naar de Fnack om heel die vent zijn oeuvre in te doen.

Als je die leerlingen aan het lezen krijgt, ben je nu al cult.

Vergeef ze vader, want zij weten niet wat zij doen, ze zijn allemaal verfacebookt, verplaystationt en vertelevisied.

Op het gevoel af blame ik capitalism.

De onwetendheid van de één is altijd het brood van de ander.

William Peynsaert

08-05-2009 om 17:45 geschreven door Tederdraads  

‘Is dat allemaal waar wat daar staat, William?’

Een oude bekende is toevallig op twee dozen manuscripten van mij gestoten, die op mij staan te wachten in mijn vast kopieercentrum, waar ze mij kennen als ‘de schrijver’ onder andere van veel te lange zinnen zoals deze, waar ik meteen een punt zal achter zetten als de lezer mij wil toestaan nog drie keer te headbangen met mijn vettig kopke haar dat straks al weder onder de douche zal gestoken worden, zodat ik straks de afwas moet doen met koud water, want veel warm water heb je hier niet, ja de mankementen aan deze studio mogen nu wel hemelsbreed geschreven en uitgebazuinderd worden, want ’t kot is verhuurd, op ‘do you remember rock & roll radio’ van The Ramones.

Ik zeg tegen die oude bekende, die op zich nog vrij jong is, vooral in en rond de schaapachtige ogen, die mij altijd aankijken alsof ik een semi-suïcidaal konijntje ben dat op dagelijkse basis het treinverkeer tussen Gent-Dampoort en Gent-Brugge lam legt door aanstalten te maken zelfbereide konijnenfricassee te maken, zo onder de wielen van de tsjoektsjoek, tot meerdere stress van de dierenvrienden onder de conducteurs, die helaas dun gezaaid zijn binnen die beroepssfeer, want conducteurs zijn ook niet gek, die stemmen niet voor Groen, nee, zij ook al niet. Die vijf procent naiëve kloepkappers, waaronder ik zelve, die Groen de kiesdrempel doen halen, ja die besturen geen treins.

Nochtans heb ik een familiale link met de treinbranche, want mijn overgrootvader die was perronchef tijdens wereldoorlog II, hij pleegde eens een verzetsdaad door een troepentrein van den Duits op het verkeerde spoor te zetten. Het verzet heeft hem daar nog voor gehuldigd. Toen hij zijn onderscheiding ontving, verzweeg hij wel wijselijk dat het met verzet allemaal weinig te maken had, want dat hij gewoon strontzat was geweest. De doorsnee Aalstenaar verkeert ongeveer de helft van zijn wakkere tijd in kennelijke toestand.

Nu, ik pik mijn dozen manuscripten op, zo samen met mijn maat Randy, want alleen sjouwen is natuurlijk te veel gevraagd, zelfs al ben je dan niet gepubliceerd en hop wij naar de post.

Veel volk zo in de post, alsof de email nimmer ware uitgevonden en dus schuift heel vriendelijk wel, wat volk opzij, om mij en mijn maat toe te laten, 12 enveloppen te voorzien van het adres van een uitgeverij die heel misschien, als ze even vergeten dat ze mij niet kennen en bijvoorbeeld niet bevriend zijn met de slager van mijn nonkel, mijn manuscripten eens een vluchtige, geeuwerige blik zullen toewerpen en misschien, heel misschien, als ze dus nogmaals vergeten dat ze mij van haar noch pluim kennen, mij op basis van schrijfkunnelijk talent een wurgcontractje zullen aanbieden, zodat ik een nietige tien procent opstrijk van elk boekje dat ik kan slijten.

Nu de merde is natuurlijk dat niemand bij een uitgeverij in de verste verte bevriend is met een verre vriend van één van mijn nonkels, zelfs niet met een minnaar van één van mijn tantes, want mijn tantes zijn trouw, die hebben geen minnaars en mijn grootmoeder is er ondertussen te oud voor, die had wel veel minnaars, misschien bevonden er zich ook wel uitgevers of toch minstens vrienden van slagers van uitgevers. Ik had verdomme vroeger moeten beginnen schrijven. Geeft niet wat, eender wat, gewoon als kleuter, iets, als het maar enige lijvigheid had, een boekje ongeveer zo dik als in de tijd mijn kleutervuistje, want toen ik slechts een tiental appeltjes hoog was, had mijn grootmoeder, ik ben er nu wel zeker van, een affaire met een verre bekende van een uitgever. Kans gemist, godverdomme.

Sta mij toe de Ramones nog een kleine beet veel luider te draaien, want het vermeende homokoppel hier boven, heeft vannacht veel lawaai gemaakt, niet zo zeer met seksuele uitspattingen, maar met hun geïmproviseerde fitnessruimte. Ik ga geloof ik toch eens een Men’s Health onder de deur schuiven, want in elke aflevering van dat boekske vermelden ze toch een goeie vijftien keer dat je tussen elke training 24 uur moet tussen laten voor een optimaal resultaat en als ik hem hier boven daar van overtuigd krijgt, dan heb ik toch om de andere dag rust, want nu verkeert mijn, ondertussen dus verder verhuurde studio, in de onzachte deining van zijn zwiepende halters.

Was mijn bovenbuur maar groter dan 1 meter 85. Die lange slungels moeten niet aan compensatie doen voor hun broekzaklengte in overijverige, vrijwel futiele pogingen om spiermassa op te bouwen. C is echter ver onder de 1 meter 85, ik denk dat die arme kerel zelfs nog kleiner is dan ikzelf. Dus dat kan tellen qua compensatiedrang. Arnon Grunberg heeft het ook. Maar die is nog kleiner dan C, dus die heeft bicepsen zelfs gewoon zo gelaten, die schrijft dan maar stukjes zo op de rand van cynisme en algemene ambetantigheid. Arnon schrijft niet om leuk te zijn, zegt hij. Arnon stond eens naast een uitgever te lullen over weet ik veel wat voor belevenissen en stel je voor, daar is dus zijn eerste boekje uit gegroeid. Mazzelen noemen ze dat volgens sommige woordenboeken. Sinds ik dat weet, spreek ik iedereen aan die er maar vagelijk als een uitgever uitziet en dan begin ik te lullen, over alles, maar niet over het weer, want dat vindt zo’n uitgever vast niet origineel genoeg. Ik vermeld ook altijd mijn slager en alle andere kleine zelfstandigen waar ik soms iets koop, want je weet toch nooit dat zo’n uitgever ook die zaak frequenteert en dan heb ik meteen een voet in deur, want als we dezelfde slager hebben, wat let hem dan nog om mij te publiceren? Nu ik moet wel zo eerlijk bekennen dat ik misschien niet zo’n goed zicht heb op hoe zo’n uitgever er uitziet, want tot nog toe, is het mij niet gelukt. Het merendeel van de typen die ik aanspreek, blijken toch op een of ander ministerie te werken of in de verzekeringen te zitten. Nu, misschien is het ook wel zo dat uitgevers minder vaak met de trein reizen, want het is nu wel zo dat ik altijd pendelaars aanspreek op de reeds hoger vermelde verbinding tussen Gent-Dampoort en Gent-Brugge.

Trouwens, in de post, werd ik besteld door iets tussen een man, een onbehaarde muilezel en een vrouw in. Zij loensde op een dergelijke manier, dat zij makkelijk een loket voor en een loket achter met haar diensten kon verrijken. Zij was niet gewend aan onuitgegeven auteurs, want toen zij mij met mijn dozijn pakketten zag aankomen, zag ik haar in pictogrammen denken: lieve here Jezus, werk! Ja, werk, en werken deed ze, al heb ik geen flauwste benul van wat zij mij allemaal wilde duidelijk maken, zij deed haar uitleg terwijl zij zich bukte, momenten waarop ik mijn ogen stijf dicht kneep, want ik wil niet in de décollété glimpen van een onbehaarde loensende muilezel die ze postbeambte gemaakt hebben. Ze zag er mij ook tamelijk misbruikt uit door een priester of toch minstens door een blinde aalscholver, misbruikt was ze, daar ben ik zeker van. Het stond haar alleszins niet aan dat ik geen stickers had geplakt op mijn enveloppen. Zij wilde ook niet echt geloven dat elk manuscript even veel gewicht in de schaal wierp. Op dat punt dacht ik even dat ze toch iets van kaas gegeten had van het uitgeversbedrijf, maar ze doelde dan toch weer op het mathematische gewicht van elk paketje en na korte, doch zeer nauwkeurige verificatie bleek inderdaad dat elk paketje evenveel woog. Hoezee, dacht ik bij mezelf, als ik het zo mooi kan uitkienen dat elk ambachtelijk vervaardig manuscript exact even veel weegt, is dat toch wel degelijk een klinkend bewijs van mijn vakmanschap.

Maar goed, ik moet nu les gaan geven aan een bende op kruissnelheid puberende jeugdelingen die dagelijks slachtoffer zijn van naar ik aanneem zwaar uitgebluste leerkrachten die als enige minpuntje aan het job, het bestaan van zoiets als leerlingen aanstippen, doch niet gevreesd, ik ben voorbereid, ik heb hier al zitten lezen in Nana, van Zola en dat beviel mij toch wel. Ik moet die Zola eens bellen en vragen waar hij zijn stokbrood koopt, want dan kan ik toch maar vermelden bij mijn volgende omzendmanuscript dat ik dezelfde bakker als Zola placht aan te doen.

Ik moet mijn leerlingen de Franse taal gaan bijbrengen, doch ik zou ze beter onderwijzen in het enige talent waar ze later ooit iets mee kunnen aanvangen: het kweken van de verreikende arm, dus wat ze noemen in het Engels: to hob-nob. Als ze maar lekker veel vriendjes van vriendjes leren kennen gaan alle deuren later voor hen open. Natuurlijk, Frans zou daar wel eens van pas bij kunnen komen. Ja, misschien moet ik het hen zo verkopen. Want een moderne leraar gééft geen les, hij verkoopt zijn les, en de leerlingen zitten meestal op hun geld, kooplustig zijn die niet als het les aangaat. In het beste geval krijgt een leraar van de jonge bloedjes gedaan dat hij min of meer in stilte zijn brood mag verdienen. Je zou natuurlijk ook sympathiek les kunnen geven, maar daar is de directie dan weer meestal niet mee gediend.

Frequenteert u de slager van een kennis van een uitgever?

Laat het mij weten op 0477 56 19 96, de eerste tien bellers krijgen een gesigneerd exemplaar van mijn eersteling bij hen thuis bezorgd.

08-05-2009 om 07:18 geschreven door Tederdraads