De summer of love is een goeie veertig jaar geleden en met de klimaatopwarming geeft het niet in welk seizoen je een re-enacment inlast.

Vrijdag en zaterdag gespeeld in twee toneelstukken van mezelf en dat lapt toch een kleine dosis adrenaline in de aderen. Was vergeten dat levenslust voelt als een brok cocaïne die smelt in je keel gecombineerd met het gevoel dat je hebt als een sensuele godin het groen van achter je oren wast en je opleidt in de vleselijke kunsten.

Ik snap iets van de erotische spanning die hangt tussen hoofdrolspelers. Wat mij betreft, had ik mijn tegenspeelster wel eens willen beffen. ’t Is van sterrenbeeld een leeuwin en van alle tekens zijn dat de vrouwen die het liefst een sessie cunnilingus geserveerd krijgen. Er is niks dat mij meer opwindt, dan vrouwelijke opwinding. Vrouwen zijn ’t mooist als zij nat zijn.

Mijn vriendin kan daar allemaal goed tegen, ze is tenslotte voor mij gevallen omdat ik zo’n zwart decadent kantje heb. Vroeger was haar leven zo strak geregeld dat ze wel wat ontsporing kon gebruiken. Dus geen wonder dat ze viel voor nen Posjljak, nen viezen tist, just geleik Boon.

Als een mens een beetje gekruid wil schrijven, moet hij/zij van veel proeven. It’s one big experiment. Probeer het niet thuis, als je er het juiste gestel niet voor hebt of te veel geeft om het oordeel van afkeuringslievende famiale rechters. Het vraagt redelijk wat eelt om te genieten van alledaagse chaos.

Nu, volgens mijn tegenspeelster kon ik haar ten vroegste beffen op woensdag. Ze had haar maandstonden en ze kent mij nog niet lang, dus ze dacht vast dat ik zou passen.

Nochtans, beffen tijdens maandstonden, geeft hoogstens een lichte ijzersmaak aan het geheel en misschien een rode snor, maar ach, ik wed dat Baudelaire daar de schoonheid van in zag.

Kurt Cobain was ook verlekkerd op menstruatiebloed en nogal gefascineerd door de hele interne vrouwelijkheid. Philip Roth schaamt zich ook niet om een scene te schrijven waarin een ouwe vent een straaltje rood sap weglikt van de dij van een lekker wijf van nog geen 25.

Schrijver zijn, is een ziekte. Een ziekte waarvan je niet wil genezen, tenminste als er redelijk wat succes komt bij kijken. Zonder succes, is een schrijver, maar een doffe zak, zonder licht in de ogen en nog volstrekt aseksueel ook. Een belediging voor het beetje leven dat er nog in zijn botten zit. Nee, een mens kan pas goed schrijven als hij mensen verslindt en het leven zo graag ziet dat hij het elke dag neukt. Mensen zijn graag in de buurt van levenslustige schrijvers, want niemand zal hen ooit met gretigere ogen indrinken of zo totaal aanvaarden zoals ze werkelijk zijn, als een echte schrijver. Ik verdraag alleen mensen die zich geheel naakt aan mij tonen, zodat ik alle zwarten plekken op hun ziel kan liefkozen.

Ik ben extreem en als er dan toch eens applaus te horen valt, is mijn seksuele honger weer van boulimische proporties. Sekshonger is vrij essentieel om de levenslust op peil te houden. Dus voor ’t eerst in een half jaar tijd, loop ik er niet bij als een suïcidale nepmartelaar die alleen niet verzuipt in de rivier hier verderop, uit meer dan latent aanwezige religieuze neigingen en de liefde voor een moeder die haar echtgenoot en schoonvader al aan zelfterminatie verloor.

Zelfmoord gaan we die schat van een vrouw niet aandoen. Mijn mama is echt een geweldig warme vrouw met een sappig gevoel voor humor die mij uitstekend opgevoed heeft en mij altijd behandeld heeft als een mens en niet als een baby. Zij heeft altijd met een volwassen vocabulaire met mij gebabbeld.

Eergisteren hoorde ik dat er in de tweede master van de richting geneeskunde aan de universiteit Gent, een koppel zit dat nu op zoek is naar een vrouw om een trio mee te beleven. Zij doen rondvraag naar geïnteresseerden. Langs deze weg zou ik hen graag zeggen dat dit de foute aanpak is.

Het is beter dat als predator aan te pakken en gewoon een kennis uit te nodigen, waarvan wel te vermoeden valt dat haar hormonen regelmatig een stevige boogy-woogie dansen en dat onschuldig kind dan op slinkse wijze vol alochol te kappen, bijvoorbeeld door middel van een spel vodkaRisk. Een beste vriend(in) in het bed lokken, is ook altijd mogelijk.

Een kusje en een aaitje op het juiste moment, breken het ijs and when the levee breaks, the kids are gonna taste each other’s fluids.

Er wordt om de verkeerde redenen te weinig gepoept in dit land.

13-12-2009 om 15:54 geschreven door Tederdraads  

“To make love to an English woman, only becomes interesting after she has cought a cold. The coughing makes that she will move a little.”

09-12-2009 om 17:41 geschreven door Tederdraads  

Mijn oma heeft het karakter van een heks, maar ik wil in contact blijven met de roots die mij resten, dus ga ik er regelmatig langs. Als ik zie wie mijn grootmoeder is, heb ik meer vrede met wat ik zelf uithaal.

Oma is vereenzaamd en oud. Ze is verslaafd aan waarzeggerij en kansspelen en ze voelt zich fundamenteel onveilig in deze samenleving. Verder is ze er stellig van overtuigd dat er ’s nachts onbekenden op haar deur komen bonzen.

Als ze niet luidop fantaseert over het grote lot winnen, haalt ze herinneringen op aan vroeger, aan de mannen die ze over de vloer kreeg en de gezinnen waarvoor ze gewerkt heeft. Het overgrote deel van haar beroepsleven is ze gezelschapsdame geweest.

Op het kleine salontafeltje naast haar luie zetel staat een foto van haar man zaliger, mijn grootvader. Over hem heeft ze het ook graag. ‘Een echte smeerlap, die liever zeverpraat verkocht dan dat hij werkte, maar toch zo’n knappe vent.’

Ik ken de verhalen allang op mijn duimpje en toch luister ik telkens weer naar de schaduw van een legende die mijn grootvader in de ogen van mijn grootmoeder is gebleven.

In ons dorp was hij een opvallende figuur. Met zijn lengte van 1m 92 kon werkelijk niemand om hem heen. Toen zijn jeugd al lang vervlogen was, stond hij nog steeds met een lengte van 1m 78. Zelfs met die ingekorte lengte bleef hij vele mensen angst inboezemen. Tenminste, áls hij dan eens stond, want meestal zat hij. De houten leunstoel in de voorkamer was zijn vaste stek.

Daar zat hij dan met een boek op zijn schoot. Elke dag weer een ander boek, want niks kon hem lang boeien. Het boek las hij zelden, wel kwijlde hij het onder. Die boeken vervingen de vrouwen waar hij vroeger op in slaap viel. Ik kan niet met zekerheid zeggen of hij hen ook onderkwijlde. Er zijn wel indicaties.

Steeds als mijn grootmoeder een korte woordenwisseling met hem gevoerd had, diende ze spuug uit haar gezicht te vegen. Voor haar was dat hoogstens een klein ongemak. Als vermeende soldatenhoer was ze heus wel erger gewend. Ik zeg vermeend, want bewezen is het nooit en zelf durf ik haar niet om uitsluitsel vragen.

 Al die dozen Duitse chocolade die ze in haar kelder heeft staan, kunnen echt onschuldige cadeautjes geweest zijn van sentimentele moffen. Zij kan het ook niet helpen dat elke Lanzer in haar een nichtje of klein zusje herkende. Geruchten zijn echter venijnige dingen. Zeker tot het eind van de jaren '60 stond mijn grootmoeder bekend als 'de matras van de Denderstrasse'.

Mijn grootvader die werd heel oud. Maar mijn grootmoeder die blijft tegen alle verwachtingen in, het streepje tussen haar geboortedatum en sterfdatum rekken.

Al rond haar tachtigste levensjaar zei de dokter dat ze een Keith gelapt had. Oud worden met zo'n destructieve levensstijl, dat kon alleen Keith Richards. Mijn grootmoeder lukt het echter moeiteloos. Tot haar zeventigste levensjaar maakte zij elke dag drie flessen wijn soldaat. Twee in de voormiddag en eentje 's avonds. Tussenin lag ze uitgeteld op de sofa. Helaas vertikt ze het om ooit de honderd te halen. Dat heeft ze gezworen.

Van getallen bestaande uit meer dan twee cijfers heeft ze een heilige schrik. Haar aanleg voor bijgelovigheid is ongezien. Vijf keer per week frequenteert ze een waarzegster. Vijf keer dus, en geen zes, want zelfs waarzegsters hebben sluitingsdagen.

Die waarzegster heeft ooit eens raadselachtig gezegd: "twee cijfers zijn honing, maar drie cijfers zijn lookworst." Mijn grootmoeder heeft een hartsgrondige afkeer van lookworst. De arme vrouw - haar pensioentje overtreft ternauwernood het BNP van Mozambique - weigert in te zien dat de volgevreten waarzegster weinig talent heeft voor profeteren. In profiteren is ze dan wel weer een hele kei.

Aanvankelijk ging ze informeren bij kennissen van mijn grootmoeder. Daardoor wist ze vaak wel iets aannemelijks voorspeld te krijgen. Maar uiteindelijk gaf ze dat op en nu zuigt ze maar wat uit haar duim, want mijn grootmoeder heeft niet zo gek veel vriendinnen.

Haar man was ooit rijk geweest. Helaas verbraste hij alles aan vrouwen en een half dozijn bastaardkinderen. Misschien waren er twee of drie echt van hem. Op dat vlak was hij een tikkeltje naïef. Vrouwen smeerden hem heel makkelijk het vaderschap van hun kroost aan. Het volstond om bij hem aan te bellen in gezelschap van een jengelend kind. Mijn grootvader had een beruchte hekel aan lawaai. Als je mijn hem confronteerde met een kind, zwichtte hij vrijwel meteen. Al was het maar om dat jengelen te laten ophouden.

We mogen hem echter ook niet onderschatten. Hij had toch wel zijn pragmatische kant. Als hij het vaderschap aanvaardde, kon hij daarna nog eens op de moeder van zijn nieuwbakken kind zitten. Mijn opa bracht zijn vrije tijd immers door met twee dingen: op een vrouw zitten en een vent door een deur rammen. Deze ongelukkig gekozen hobby's hadden het voordeel dat ze te combineren waren. Als je op andermans vrouw zit, is de kans groot dat je na verloop van tijd de rechtmatige echtgenoot voor je neus hebt. Die kan je dan door een deur rammen. Dat soort machogedrag levert dan weer een andere dame op. Continuïteit verzekerd.

Natuurlijk was vooral mijn grootmoeder slachtoffer van de levenswandel van mijn opa. Om haar verdriet op te vangen, had ze zo haar eigen initiatieven: onder een vent liggen en hijsen. Daar kun je ook mooie combinaties mee maken. Concrete langetermijngevolgen voor mij: de familiezaak ging failliet. Concrete gevolgen voor mijn grootouders: armoede troef.

Maar dat hinderde niet. Grootmoeder schakelde over op goedkopere merken, maar bleef hijsen. Met rampetampen kapten ze al evenmin. Wel was er een forse daling merkbaar in de kwaliteit van de te neuken vleeswaren. Gelukkig werd dit ruimschoots gecompenseerd door hun aftakelend gezichtsvermogen. Pas toen ze beiden de vijftig voorbij waren, werd hun seksleven iets minder bruisend.

Dat creëerde overigens een enorme leemte in de gespreksstof van ons dorp. Hele dagen zat mijn grootvader in die leunstoel. Tot hij er niet meer zat, maar in de garage lag met twee kogels door zijn hart. De gerechtsdokter zei dat dit zelden voorkwam en dat mijn grootvader hiermee een statement wilde maken. Daar heb ik mijn twijfels over. Ik heb mijn opa helemaal nooit een statement weten maken. Als je jonge katjes verdrinkt in een kokende chauffageketel, maak je dan een statement? Ik dacht het niet. Sommige mensen zijn gewoon rot. Hij was zijn leven kotsmoe en daarmee uit. Hij werd niet beweend en niemand weet waar hij begraven ligt.

Nu, tien jaar na zijn dood, drinkt grootmoeder zowel 's ochtends als 's avonds twee flessen wijn. Ze heeft nood aan meer evenwicht, zegt ze.

Al sinds de herfst van haar leven woont ze in een piepklein appartement, dat ruikt naar te sterk gezette koffie en de mufheid van een verzameling kitsch. Mijn grootmoeder verzamelt álles. De radio is steevast afgestemd op een zender die afgrijselijke metrumloze Vlaamse Schlagers afstuurt op bejaardenhuizen en appartementsblokken als deze. Ik denk dat de helft van onze bejaarden moedwillig doof worden.

Oma zit in gedachten nog steeds in de herenhuizen van vroegere werkgevers, huizen met wijnkelders, grote schilderijen in de gangen en bossen rondom.

‘Schoonmaken heb ik nooit graag gedaan, laat mij maar koken, dat doe ik graag en goed.’

Ik glimlach om haar een plezier te doen.

Ze zal wel meer gedaan hebben dan koken, maar daarover geen woord.

Voor de honderdduizendste keer vertelt ze me het verhaal van die ene Italiaanse werkgeefster die op een dag al haar juwelen aantrok, haar duurste kleren uitzocht en zo naar het station trok om zelfmoord te plegen. Ze wilde sterven voor ze oud en lelijk werd.

De trein raakte haar en ze was op slag dood. Vreemd genoeg had haar lijk enkel een blauw oog en was ze verder intact gebleven.

‘Die young, stay pretty’, mijmert oma.

Interessante levensfilosofie, maar mijn grootmoeder heeft geen gevoel voor timing.

08-12-2009 om 15:12 geschreven door Tederdraads  

07-12-2009 om 12:34 geschreven door Tederdraads  

07-12-2009 om 12:30 geschreven door Tederdraads