(extract uit 'zaaien', rotzak Reimbrecht verpest de gezelligheid op de zondagse vlooienmarkt)

Het is ochtend, zeven uur en ik steven af op de vaste wekelijkse rommelmarkt. Van die nieuwe versiertruc met de vingerhoed ben ik hoogst tevreden, een echte wolfsklem voor wijven, zo’n prul. Dus ik ben vast van plan om alle vingerhoeden die ik maar vinden kan te hamsteren. Na het bezoek aan de rommelmarkt, ben ik van plan om mijn kans te wagen als straatmuzikant. Met mijn zelfvertrouwen in poedervorm, durf ik dat nu wel aan.

De meesten zijn hun kramen nog aan het opstellen, maar vingerhoeden heb ik gauw genoeg gevonden. En prachtexemplaren ook. Vier zijn het er. Niet vervaardigd van metaal, maar van hout, beschilderd met Arabische motieven.

‘Hoeveel moeten die kosten?’, vraag ik aan een man met een geldbeugel om zijn middel gebonden en gekleed in een lichte regenjas. Hij draagt ook een dikke muts en is vakkundig zijn kraam verder aan het uitstellen. Duidelijk zo eentje die van rommelmarkten zijn hoofdberoep maakt.

‘Sorry, mijn kraam reikt maar tot het hobbelpaard daar. Mijn buurman komt zo dadelijk weer, als je even wacht…’

Ik zeg dat ik eigenlijk heel dringend door moet en vraag hem om in de plek van zijn buurman een prijs te verzinnen. Vier vingerhoeden, daar kun je weinig verkeerd aan doen.

‘Hangt er echt nergens een prijs op?’

Ik draai de vingerhoeden nog eens ostentatief om in mijn handpalm, antwoord dan zeer beslist negatief en kijk de man ongeduldig aan.

‘Nou ja, goed, twee euro zal wel goed zijn, zeker?’

‘Twee euro?’, roep ik verbaasd uit. Ik bekijk ze nog eens en denk: voor zulke mooie wil ik zelfs gerust 20 euro geven.

De man interpreteert mijn uitroep echter verkeerd en zegt:

‘Ja, sorry, je hebt gelijk, één euro zal ook wel al goed zijn.’

‘Nee, dat bed,..’, begin ik om het misverstand uit te klaren, maar ik herpak mij tijdig en trek gauw een twijfelend gezicht:

‘Ja ok, van één euro zal ik wel niet verhongeren, niet waar?’

Net als de man de euro op de kas van zijn buurman legt, duikt die terug op.

‘Herman, je had al een klant, ik leg je geld even hier.’

‘Aha, de dag begint goed. Wat heb je verkocht?’

Ik stap gauw door, want ik voel nattigheid.

‘De vingerhoeden.’

‘De vingerhoeden? Alle vier?’

‘Ja.’

‘Maar hoeveel heb je daar dan voor gevraagd?’

‘Wel ik dacht eerst een halve euro per stuk.’

‘Een halve euro per stuk??’

‘Ja, ik weet het, wees gerust, uiteindelijk heb ik 25 cent gevraagd. Rommelmarkt allemaal goed en wel, maar we moeten ook geen misbruik maken van de mensen hé’

’25 cent? Jouw hoer van een moer heeft ook de moederkoek opgevoed zeker toen ze een miskraam had? Hoe haal je het in je kop om die dingen te verkopen voor één euro? Heb je die wel eens bekeken? Weet je wel hoe oud die dingen zijn?’

‘Kalm, kalm, Herman, ik heb gedaan om goed te doen, hé’

En jawel, opeens hebben we de poppen aan het dansen. Ik heb duidelijk de koop van mijn leven gedaan, dus vergeet maar dat ik nog afstand doe van die hebbedingkjes. Gauw stap ik verder, want in mijn nieuwsgierigheid ben ik blijven staan om het gesprek te kunnen overhoren.

De marskramers troepen samen rond het bekvechtende duo. En zoals ik al verwachtte, trekt de helft partij voor de ene en de andere helft voor de tweede. Iedereen haast zich om er alle mogelijke vuile was bij te halen. Niet moeilijk, want iedereen kent hier iedereen en voor je het weet is het al lang niet meer om die vier vingerhoeden te doen en blijft er niemand over die géén ruzie heeft. Ongeloofelijk, denk ik, net een scène uit een album van Asterix. De werkelijkheid is echt absurder dan fictie. Ik voel mij opeens helemaal in mijn element.

Temidden van de escalerende chaos komt een bijzonder opmerkelijke figuur het plein op gestapt. Met zijn resolute passen doet hij mij denken aan een onstuitbare tankcolonne. ‘Rommel an der Spitze’, mijmer ik. Het geruzie stopt niet, maar ze wijken tenminste als hij er langs wil.

De man draagt een lange zwarte leren jas, die openhangt, zodat de wijde panden achter hem aan zweven. Het lijkt wel of hij neergestreken komt uit de hemel. De kraag van de jas staat omhoog, zodat hij net een rockversie van Bram Stoker’s Dracula is. Ik zeg rockversie, want aan zijn ene hand heeft hij een gitaarkist en in de andere een half gevuld glas Orval. Herkenbaar bier, zelfs van op deze afstand. Hij draagt het niet bij de steel, maar zijn vingers omsluiten het van bovenaf bij de rand, zodat zijn hand een spin lijkt te vormen. Geen idee waarom, maar ik vind de manier waarop hij dat glas vasthoudt, meteen karakteristiek. Enkel mijn onderbewuste weet waarom hij met die manier van doen mijn sympathie wint.

In zijn kielzog draaft een puisterige, spichtige jongeman van ongeveer mijn leeftijd met een opzettelijk gecultiveerde slordige look. ‘De persoonlijke roadie van ‘His Satanic Majesty’, mompel ik voor mezelf. Zijn krielkipkompaan kan hem haast niet volgen, zo snel gaat hij.

Ik sla met mijn handen op de respectieve ruggen van de twee dichtstbijzijnde ruziemakers en ik bijt hen luid en agressief toe:

‘Heren, de moderne Don Quichot en Sancho Panza zijn een stel straatmuzikanten. Hadden jullie dát nu óóit kunnen bevroeden? Wel? Cervantes doet in zijn broek van geluk, als hij het ziet.’

De twee kijken mij even aan. Net of ik ben een struisvogel met de kop van een Dalmatiër en gaan dan weer gewoon door met ruziën.

‘Hou je wijf beter aan de leiband voortaan. Die ongewassen hoender laat niet het reglementaire minimum van anderhalve meter tussen onze kramen! Hoe vaak moet ik dat nog zeggen?’

‘Dat doet ze uit medelijden, slampamper. Zo lijkt het alsof je aan een kraam staat dat wat te KOOP aanbiedt, in plaats van die TBC-dekens van jou, die daar maar liggen te beschimmelen.’

‘Als, ik zeg ALS, er bacillen zitten in mijn dekens dan is het omdat dat wijf van jou er met haar gifgasmuil te dicht bij komt hangen! Iedereen noemt haar achter d’r rug om Stinky Steffie, wist je dat? Jaja, Stinky Steffie noemen ze d’r!!’

Ik ben het moe en leg mijn handpalmen over de gezichten van de mannen en duw hen achteruit. HAHA, ik ben SUPERMAN!

Ik trek mijn neus nog eens goed op en in mijn keel proef ik een heerlijke brok Witte Fee. Als ik halt houd voor de open gitaarkist van de muzikant, zwieren mijn hersenen rond als een wasmachine. Het duo heeft post gevat bij de enige boom op het plein en maakt zich klaar voor een impromptu openluchtconcert.

De coke tovert mij om tot mijn gedroomde ideale Ik en zonder omwegen, vraag ik of ik mee kan spelen.

29-11-2009 om 18:26 geschreven door Tederdraads  

(taken form the book ‘the dying animal')

“‘No, men don’t know anything –or willingly act as though they don’t – about the tough, tragic side of what they’re getting into. At best they stoically think, ‘Yes, I understand that sooner or later I’m going to relinquish sex in this marriage, but it’s in order to have other, more valuable things. But do they understand what they’re forsaking? To be chaste, to live without sex, well, how will you take the defeats, the compromises, the frustrations? By making more money, by making all the money you can? By making all the children you can? That helps, but it’s nothing like the other thing. Because the other thing is based in your physical being, in the flesh that is born and the flesh that dies. Because only when you fuck is everything that you dislike in life and everything by which you are defeated in life purely, if momentarily, revenged. Only then are you most cleanly alive and most cleanly yourself. It’s not the sex that is the corruption- it’s all the rest. Sex isn’t just fricion and shallow fun. Sex is also the revenge on death. Don’t forget death. Don’t ever forget it. Yes, sex too is limited in its power. I know very well how limited. But tell me, what power is greater?”

Artistic Lair doesn’t necessarily agree, but we still think it’s an insiduously subversive piece of literature.

29-11-2009 om 13:36 geschreven door Tederdraads  

Ik fris me een beetje op en trek de stad in. In de gang van mijn kot, pluk ik de planten van mijn onderbuurvrouw kaal. Vandaag heb ik een doel, want in deze studentenstad zijn nog struikrovers actief. Helaas zijn er geen struiken meer. Het stadsbestuur ontving al twee petities om daar wat aan te doen, maar in afwachting daarvan werken de struikrovers in de centraal gelegen winkelstraat.

Ik stop de geplukte blaadjes en takken achter mijn oren en ga op jacht. Mijn redenering is waterdicht. Ik ga naar de buurt met de consumptietempels en wie zich achter mij verstopt, is een struikrover. Die zal ik vangen en aangeven bij de politie. Voor de beloning. Ja, een mens moet iets voor hij een gevierd gitarist is.

Onderweg bedenk ik dat een shot cafeïne mijn ondernemende bui helemaal compleet zou maken. Ik duik een taverne en slurp de hele koffieproductie van Bolivia voor de maanden november en december naar binnen. Als ik buiten kom met mijn ogen wijd opengesperd, stuiter ik op en neer als een drilboor. Toeristen denken dat het een act is en gooien geld naar mij. Op een halfuur rijf ik acht euro en twintig cent binnen.

Ik koop mij een fopspeen en ga op schoot bij de sinterklaas. De omstanders lachen zich een kriek. Van tijdelijk beroep ben ik leraar, dus de clown uithangen, gaat mij wel af.  Ik krijg een zakje snoep. Een rot mandarijntje en twee wakke koekjes. 

Een meisje spreekt mij aan: "Ben jij gek of zo?"

Ik antwoord: "Nee, ik werk voor tv."

Zij: "Echt?"

En haar ogen lichten al hongerig op.

Ik: "Nee. Gaan we iets eten?"

"Wat?" Ze lacht. Dat wil zeggen: na enig aandringen, vergezelt ze me.

"Ik heb zin in Chinees. Daar heb je geen kerstversiering."

"Hou je niet van Kerst?"

"Vorig jaar kreeg ik niets van die krenterige zak. Kreeg jij wat?"

"Je bedoelt de kerstman? Euh, zijn wij daar niet een beetje te oud voor?"

"Te oud om te krijgen? Bejaarden trekken toch pensioen?"

"Dat is wat anders."

"Ja, dat brengt de postbode en die heeft geen rendieren."

"Je bent raar."

"Jij ook. Je draagt een muts. En dat terwijl de aarde opwarmt."

Uiteindelijk vinden we een Chinees. Ik vraag hem de weg naar het dichtstbijzijnde Chinese restaurant. Hij vloekt en stapt door. Ook behulpzaam. Uiteindelijk zien we een bord 'Restaurant De Lange Muur.' We gaan binnen. "Twee personen?", vraagt de ober. "Nee, vier. Ik heb een reuzenhonger." Het meisje schudt bedenkelijk haar hoofd.

"Hoe heet je eigenlijk?"

"Sophie."

"Griekse?"

"Nee, Belgische. Hoe heet jij?"

"Chippy. Billy mag ook. Alleen niet Willy."

"Euh, dan maar Billy. Denk ik."

"Wat neem jij?"

"Ik ben nog onbeslist."

"Ik neem pikante kip en pikante soep."

"Hmm, alles pikant. En om te drinken?"

"Niets. Op restaurant eet ik. Al beslist?"

"Ik neem de varkenslapjes in zoetzure saus, een loempia en spuitwater."

"Je bent wat je eet."

"Noem je mij een varken?"

"Nee, een loempia."

"Je bent raar."

"Jij ook. Je hebt je muts nog op."

De ober neemt de bestelling op. Hij spreekt Engels. Ik spreek Frans. Hij schakelt over op Frans. Ik spreek Engels. Hij eindigt met: "Dank you schön." Ik zeg: "You bist welcome."

Sophie glimlacht. Ik maakt plaats en gooi de menukaarten op de aanpalende tafel. Onze buren schrikken op. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik hen streng aan. Zonder morren halen ze de menukaarten uit hun bord.

"Lekker, menukaart met curry en gebakken rijst."

"Ben jij altijd zo hevig?"

"Alleen als ik wakker ben."

Ze trekt haar wenkbrauwen op.

"Welke hobby's heeft Sophie?

"Euh, ik lees veel, ik dans graag, ik ga graag op reis."

"En paardrijden?"

"Euh, als kind, ja. Hoe kom je daar bij?"

"Je ziet er uit als het soort meisje dat paardrijdt."

"Wat wil je daar mee zeggen?"

"Wat voor boeken lees je?"

"Engelstalige klassiekers."

"Nee, maar. Hemingway?"

"Ook. Maar vooral Faulkner. Jeanette Winterson vind ik ook goed."

"Why is the measure of love loss?"

"Je kent haar?"

"Nee."

Ik heb een algemene vorming genoten. Ik weet van alles wel iets, maar van niets de essentie. De ober brengt het eten.

"Even dacht ik dat u er in China om was."

"Sorry, no understand."

"Yes, you do, you sick gook."

"What you say?"

"I said you got a great cook."

"Tank oe wel."

Hij plaatst de borden voor ons op van die toestellen met kaarsen onder.

"Mjam. Lekker, wat denk je? Dalmatiër?"

"Hoe bedoel je?"

"Wel, het vlees, Dalmatiër, nee? Labrador kan ook. Wat denk jij?"

"Je bent raar."

"Ik ga anders niet met wildvreemde mannen op restaurant."

Sophie slaat haar blik neer.

"Wat doe je zoal op reis?"

"Ik hou wel van city-trips. Ik bezoek graag museums."

"Wat is de laatste stad die je bezocht?"

"Kopenhagen."

"Welke museums bezocht je?"

"Euh, wel in Kopenhagen, eigenlijk geen enkel."

"Hoeveel gaf je uit aan kleren?"

"Ok, ok, je hebt mij."

"Wanneer heb je het voor het laatst gedanst?"

"Goh, euh, enkele maanden geleden?"

"Hoeveel maanden?"

"Euh, dat weet ik niet. Veel."

"En je danst graag?"

Onze ogen maken nader kennis.

"Ok, je hebt een punt."

Ik vraag haar sterrenbeeld. Ze zeg het.

"Interessant."

"Hoezo?"

Vraag eender welke vrouw haar sterrenbeeld en een tel later zijn haar pupillen verdubbeld in grootte.

"Heb je genoeg?"

"Ja, neem maar als je wilt."

"Waar zit je op kot?"

"Wie zegt dat ik op kot zit? Zeg, waar blijf jij dat allemaal steken?"

"Van te eten krijg ik honger. Is het ver van hier?", wil ik weten.

"Wie zegt dat ik je zomaar meeneem?"

"Wie zegt dat ik mee wil?"

Ze schrikt. Always mistify, mislead and surprise the prey, said the hunter.

"Wil je niet mee dan?"

Ik kijk haar lachend aan.

"Dessert?"

"Koffie mag."

"Hier vlakbij verkopen ze neuzen."

"Ah, lekker."

"Ik betaal en jij zet koffie."

"Euh ja, ok dan."

De ober overhandigt het wisselgeld.

"Hoe keel je dat eigenlijk zo'n hond? Kosjer?"

"Ik niet goed begrijp."

"Geeft niet. 't Was lekkere hond. Eigen kweek, gok ik. Complimenten aan de chef."

"Tank oe wel."

"Rare."

"Zet gauw je muts op."

"Waarom zeul je eigenlijk die takkenbos mee? Je zegt dat je niet van kerstversiering houdt."

"Da's nodig voor mijn werk. Ik ben premiejager."

We kopen tweehonderd gram neuzen.

"Honderd gram neuzen van landlopers, vijftig gram van vluchtelingen, en nog eens vijftig van verongelukte bouwvakkers."

De verkoper kijkt mij vreemd aan. Duwt een zakje in mijn handen en incasseert het geld.

"Ik weet waarom je zo doet."

"Serieus?"

"Ja, je wilt testen hoe ver je kunt gaan. Om te zien of ik je aanvaard of niet."

"Niet te wijs worden, anders sloop je mijn verdediging nog."

"Wat moet ik dan zeggen?"

Ze overvalt mij. De nar in mij wil een tandje bijsteken. Ik haal mijn takkenbos boven en steek achter elk oor een twijgje. Ze houdt mij tegen en zegt:

"Niet doen. Mijn kot is om de hoek."

"Bang om te lachen of zo?"

"Ik heb nog buikpijn van net."

We betreden haar kot. Bijzonder meisjesachtig ingericht. Tot afbeeldingen van stoeiende paarden op een strand toe. We installeren ons op bed en kijken film.

Ik bied haar het zakje neuzen aan.

"Welke heb jij liever? Die van verongelukte bouwvakkers proeven het pittigst."

Ze lacht en schudt haar hoofd.

De rest van de dag vang ik geen enkele struikrover.

25-11-2009 om 23:33 geschreven door Tederdraads  

Artistic Lair is a fan of this multi-talented guy’s scathing criticism of the music industry, macho behaviour and cliche song writing.

He asks the same questions we often ask:

Why do people keep listening to the same crappy music over and over again?

Check out it his hilarious video’s on youtube:

-pop song with lyrics:

http://www.youtube.com/watch?v=Fz-DJgxUeB8

-radio friendly rock song

http://www.youtube.com/watch?v=A0Gs4xGw1Eg

it starts off like a thousand other songs that you've heard before.
Except in this one they do a little do do-do do do dodoo.
So you try to change the station but it's playing on every one.
A bunch of shitty ass chords and lyrics recorded by a fucking moron.
And you assume that the general public is not that stupid.
You're positive that nobody will want to listen to this.

But you are wrong....

They want another stupid motherfucking lame cock sucking cookie cutter radio friendly song.
And everyone sings along in their cars and at the mall.
And at the office they all love the new radio friendly song.

- WTF collective  (the chorus guy is outrageously funny)

http://www.youtube.com/watch?v=rDa5oxWgaQc

25-11-2009 om 17:41 geschreven door Tederdraads