Morning
papers noemt Julia Cameron het. Kwestie van nooit in writer's block
te vervallen, gewoon dagelijks beginnen met een tweetal pagina's over
whatever in uw mind komt gevlogen. Het moet niet goed geschreven
zijn, het moet geen steek houden, het moet u alleen maar ontgiften en
kickstarten.
Ik
open Facebook, de blauwe fee. Filip de Bodt van VZW Uylenkot (het
moet niet correct gespeld zijn in de morning papers) deelt al
verontwaardigd een opiniestuk in de Morgen. Wereldoorlog drie wordt
in de rest van de wereld nog uitgevochten met afdankertjes uit
wereldoorlog twee, stokoude Duitste Sturmgewehren duiken zelfs op in
Irak, maar hier in 't westen vechten we wereldoorlog III uit met
opiniestukjes en veel verontwaardiging. De sociale media zijn vooral
de asociale slagvelden geworden. We gaan nog lang opiniestukjes over
en weer schieten. En in 't niemandsland zit het overgrote deel van de
bevolking dat zich afkeert van politiek, er absoluut niks mee te
maken wil hebben, en hoogstens afgestompt kankert op al wie hun een
doorn in het oog is (de gemiddelde Vlaming heeft een kloek balkske in
beide ogen, da's bekend, je kan er de opiniestukken op na lezen)
Vannacht
ging ik wandelen, want ik loop de muren op zonder mijn lief, hier in
the void, wat wij Erembodegem noemen en ik kreeg de neiging om
Vlaamse leeuwenstickers van veel te propere (altijd een slecht teken)
auto's te trekken. Maar ja, ten eerste heb ik daar een erg negatieve
associatie mee, met die leeuwenbrol, ik haat bovendien ook nog de
kleur geel (brave conformistische bierbuikpapa's dragen gele
zwembroeken op 't strand) en die associatie is heel negatief, wie
weet bedoelt die lustige stickerplakker iets helemaal anders met zijn
leeuwenvlagje (zijn, niet haar, vrouwen plakken geen vlaggen op hun
auto en daarom zijn zij het wijze geslacht), misschien bedoelt die
gewoon dat hij graag frieten eet en in slaap valt voor de wielerkoers
om wakker te schieten bij de finish. Dus ik liet die vlagskes dan
toch maar hangen. Wellicht ben ik beter met een opiniestuk over
leeuwenvlaggen, dan echte actie. Want echte actie, daar doen we niet
meer aan mee. Da's passé. De politieke arena, da's Facebook, de
blauwe fee, en opiniestukken. Gegarandeerd is een maar een
minipercentage van de bevolking die zich dagelijks door al die
opiniestukken worstelt. Nog geen 2 procent waarschijnlijk. En die
vreten dan hun kas op en kruipen zelf in hun verontwaardigde pen. Om
de problemen op te lossen, zou ik als gokker (ik gok helaas alleen
met mijn tijd, niet met mijn geld, da's ook weer cryptisch he) toch
mijn geld zetten op mensen die nooit opiniestukken schrijven en
helemaal nooit opiniestukken lezen. Want gelijk Boon al zei, zij die
niks te vertellen hebben, schrijven, zij die wel iets te vertellen
hebben, kunnen niet schrijven. Boon had trouwens verder ook niet veel
te vertellen, maar hij kon het wel sappig brengen. En er blijven
tenminste een paar goeie citaten van over. Gelukkig geen
opiniestukken.
Ik
heb net acht kilometer gelopen, en twee pagina's morning papers
geschreven, nu nog beffen, the most important meal of the day, en de
testes ledigen, en ik ben helemaal ontgift, verre weg van de
opninieuze stellingenoorlog. Met excuus voor eventuele typfouten. Het
zijn morning papers. Nalezen fnuikt er de bedoeling van.
10-05-2013 om 12:27
geschreven door Tederdraads 
|
Groen
is goed voor het gemoed. En dat is goed voor mij, want ik heb
doorgaans het gemoed van een bloedmooi zestienjarig Duits meisje dat
een Russisch tankregiment hoort aanrollen anno februari 1945. Dat wil
niet zeggen dat ik op het punt sta om mij op te hangen in de
varkenstal in den hof. We hebben geen varkenstal.
Dat
piekende testosteronniveau heeft ook tot gevolg dat ik gewoon random
foto's van Slowaakse vriendinnen van Slowaakse Facebookbvriendinnen
gewoon hier op mijn blog smijt. Wat u ziet is dus gewoon EEN
Slowaakse. Een langpootmug zoals mijn maten en ik die gedoopt hebben.
Benen tot onder hun schouders. Dus geen fotomodel, gewoon een random
Slowaakse, zoals ze er daar hele straten vol van hebben. Wie zijn
testosteron wil zien pieken tot voorbij de adromedanevelen mag rustig
een wandeling nemen door de winkelstraten van Bratislava. 
Over manvrouwrelaties
deel ik graag nog deze prent, ook al weer opgeduikeld uit de beerput
die Facebook is. Want je kan er soms toch een parel opvissen. Net
zoals ik hier in Brussel-Centraal soms eens een vrouw zie die bijna
zo mooi is als een doorsnee Slowaakse. Hier hebben ze alleen de
overbekende reguliere muggen, die met Slowaakse langpootmuggen enkel
gemeen hebben dat ze je bijten in bed.
