Mei is thesismaand, dus wij gingen op zoek naar een interessante thesis, bij voorkeur eentje die er wat tussen uitspringt. We klopten aan bij Johannes van der Walle (eigenlijk gewoon een kotgenoot, kwestie van tijd te sparen), student Pol en Soc (dat zijn die mensen die ‘nee, dank u’ zeiden tegen de richting Rechten en veel vrije tijd uitstekend weten te combineren met een universitaire opleiding)

Hij onderzoekt of er een verband is tussen de zorg die mensen besteden aan hun gazon en de bolletjes die zij kleuren in het stemhokje. Om deze blog entry voor de verandering eens heel kort te houden:

Ja, Johannes vond dat verband. Zijn indrukwekkende database aan gegevens (om die te verzamelen deed hij zich onder andere voor als een huis-aan-huis-verkoper van kunstgras, tot hij besefte dat er misschien ook een verband bestaat tussen de bereidheid zo’n verkoper binnen te laten en politieke voorkeur en hij dus maar gewoon over hagen klauterde gewapend met meetlat) wees uit:

‘Hoe korter en verzorgder het gazon, hoe rechtser de eigenaar of bij uitbreiding het gezin’

Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik niet echt geloofde in de slaagkansen van mijn kotgenoot. Tot ik even bij de buren ging checken. Aan de ene kant zijn ze bij mij thuis voor het Vlaams Belang (tenminste de grasbeheerder van het gezin is dat) en inderdaad dat gras is korter dan kort, daar voelen de mieren zich bekeken. Aan de andere kant zijn ze CD&V’ers –staat op hun hoofd te lezen- en dat gras is ook akelig kort en onderhouden. Het gezin is namelijk lid van de Manische Grasmaai Bourgeoisie en verpest de leute van de zonnekloppers in de buurt door hun grasmachien buiten te halen van zodra er een streep zon is en dat ding van hen klinkt als een neerstortende stuka bestuurd door een obese mof met kinkhoest. Enfin, we gingen het kort houden. Mijn mama en wijlen mijn papa zijn links en inderdaad: het gras wordt pas afgereden als het niet anders kan.

Ik moet ook denken aan mijn grootvader die voor het Vlaams Belang is (voornamelijk om alle andere politieke partijen te kloten, hetgeen inderdaad elke keer weer een efficiënte strategie blijkt, we moeten het hem meegeven) en die komt zelfs speciaal van vakantie helemaal alleen om zijn gras af te rijden. Doet hij al jaren. Langer dan twee weken van huis weg? Nu, die neemt de trein terug en rijdt zijn gras af.

Morgen eens vragen aan mijn vreemdelingenlegioen op school hoe hun gazon er thuis bij ligt.

We wensen Johannes alleszins veel geluk. Ik betwijfel nog steeds dat zijn proffen er de ernst van zullen in zien, maar hij heeft er echt veel werk in gestopt en zijn aanpak is ook echt wetenschappelijk onderbouwd, dus eigenlijk verdient hij wel om er door te zijn. Er worden grotere prullen ingeleverd morgen en de komende weken.

PS voor de liefhebbers: mensen die daadwerkelijk kunstgras in hun hof hadden liggen, er waren er zo enkele, heeft Johannes buiten zijn onderzoek gehouden.

24-05-2009 om 22:43 geschreven door Tederdraads  

Flashen, Spuiten, slikken, snuiven, Chinezen, wijn zuipen en zwijmelen op de rand van zedenschennis met romantisch idyllisch zicht op Hollandse zeilbootjes en nu happen naar lucht

Een mens leidt maar één leven, maar de meesten onder ons dromen toch al eens van één of meerdere plottwists en alternatieve scenario’s ter uitdieping van hun in termen van dimensionaliteit zeer beperkte bestaan. De eerdere beschrijving van de seksgeschiedenis van een herenhuis kadert daar in. En nu volgt na de fictie de werkelijkheid of alleszins mijn versie daarvan.

We zitten aan de Graslei. We zijn Dieter, Elke, Maryam en ik. De lekkerste dates zijn die tussen twee koppels. Het herenhuis bestaat en ligt hier een kilometertje of zo vandaan. Hier is die Graslei, een autoloze strook langs een kalm riviertje waarvan de oevers op dit punt bezaaid zijn met eetgelegenheden en terrasjes. Het leukste blijft om die peperdure etablissementengordel straal te negeren en je zitvlak op de stenen langs het water neer te planten. In de hand een fles wijn of een zak koffiekoeken, al naar gelang het tijdstip van de dag.

Wij vier hebben royaal gevulde bakjes rijst en kipgerechten gehaald bij de ‘afvalchinees’ Een woord dat rechtstreeks resulteert uit het kenmerkende mompelgewauwel van auteur dezes. Dieter is mijn vaste tekenaar voor korteademprojecten, Elke is zijn vriendin, Maryam Djun is mijn Azzizam. Samen zijn wij vier jonge mensen die elk op hun manier hun slice van the big world cake willen inpikken. Drie boogschutters en één Vissen (ikke), astrologisch wil dat zeggen: vier mensen die van nature aangetrokken worden door extremiteiten, hoogoplaaiende, conflagrerende avonturen en maximalisme. Misschien ook een streep zelfverheerlijking in de Vissen, die streep die niet strookt met de streep opportunisme, want zelfverheerlijkende fictie verkoopt zeer slecht in een land waar een even ergerlijke als makke bescheidenheid hét streekideaal is.

We zitten hier al een hele tijd, met het weer hebben we het echt getroffen. Saint Tropez zomers warm met een Hollandse zeilbootarmada die het oog graag mag strelen. We zijn jong, hebben honger naar alle mogelijke Epicuristische uitspattingen, zijn geil, want het is warm en zijn gezond van lijf en leden. ‘We got money in our jeans and we’re really gonna spend it right.’

Wijn gieten we vlot binnen, coke snuiven we niet, erover palaveren doen we wel en mijn enthousiast vertelde, hoewel ook waarschuwende, anekdotes gebaseerd op mijn beperkte ervaring met deze sneeuw van de Andes –zelfs mijn huisarts lacht mijn cokeflirts weg -, ontsteekt duidelijk het experimenterende vuur in mijn tekenaar, die als kunstenaar trouwens zeker zijn look mee heeft.

Op weg naar de nachtwinkel voor de volgende twee flessen droge, Zuid-Afrikaanse witte wijn, vraagt hij of ik dat meisje kan contacteren dat aan het zuivere spul kan raken. Dat meisje dat een kerel kent die hippe feestjes geeft voor het rijke volkje op speciale locaties zoals kerken. ‘Ja, via facebook kan ik haar wel een bericht sturen’ Teleurstelling bij mijn maat. ‘Dat is een veel te grote omweg.’ Hola, hij wil de knetterervaring van stampvoetende Boliviaanse fanfares die langs de zenuwbanen van je hersenen marcheren, nu meteen ervaren. No can do, ik ben al mijn telefoonnummers pas verloren, inclusief het nummer van het meisje met de stofzuigerneus die op moment van bloggen waarschijnlijk een thesis schrijft op chemische discipline.

Dan maar alcohol, het is lang niet hetzelfde, die kick, maar het is beter dan de socioculturele geknechtheid van een nuchtere Vlaming. De uitbater van de nachtwinkel ontkurkt de flessen en roept ons bij het buitengaan vrolijk toe: ‘Tot straks!’

Bij terugkomst bij onze vrouwen hangt er seks in de lucht. Elke heeft al een keer of acht haar bloes express hinderlagig laag getrokken, haar fraai balkon wijst voornamelijk pesterig mijn richting uit. Maryam vindt het hilarisch dat ze dat durft. En ik zou geen vent zijn, als het niet het nodige effect sorteert. Telkens ze het doet ramt ze een opjuttend seksshot in mijn kop. Elke droomt er luidop van om bejaarden een hartaanval te bezorgen door eens haar D-cup te flashen. Potentieel aangebrande situatie, maar wel zo veilig. Elke is van Dieter en ik ben van Maryam, daar bestaat niet de minste twijfel over. Maar we maken onszelf maar iets wijs als we niet elk voor zich minstens heel even denken aan een one-night-stand uitwisselingsproject.

Hoe het dan de volgende dag verder moet met de vriendschap en de krijtlijnen tussen de partners, dat is zo één van die vragen die de gelukkige neiging hebben om hulpeloos te verzuipen in alcohol. Ik zit al met mijn hand in Maryams broek. De zedenschennis is redelijk officieel. Onze meer vrijgevochten Noorderburen hebben er vast geen probleem mee, ze leenden ons al met veel plezier twee vorken om net iets praktischer te kunnen Chinezen, maar er lopen hier wel flikjes rond en die extreem-rechtsen in uniform –vooroordelen zijn gratis voor iedereen- die hebben het toch niet zo begrepen op vingeren in vol publiek.

Dieter zie ik voor het eerst onstuimig Elke’s amandelen of toch die regio (misschien zijn Elke’s amandelen wel geknipt, zo goed ken ik haar ook niet, al zeker niet van binnen) op een diepgaande inspectietocht trakteren. Het halve kortverhaal ‘de seksuele geschiedenis van een groot herenhuis’ heeft ons gesprek een handige springplak naar hete ontboezemingen gegeven. Elke –die zich zoals iedereen in mijn omgeving er terdege van bewust is dat alles wat ik hoor potentieel schrijfmateriaal is- vermeldt terloops dat een ex haar al eens penetreerde met een wijnfles. ‘Dat pikt wel, maar niet erg, hoor. De fles was waarschijnlijk niet afgewassen.’ Een bepaalde scène uit het kortverhaal ontlokt ons uitspraken over beffen tijdens de maanstonden. Ik zeg met onverholen trots –gun mij daar ook eens een gram van- dat ik in sommige relaties, niet de huidige, wel eens van onder de lakens opdook met een mond vol menstruatiebloed. ‘Dat smaakt naar ijzer’, weet Maryam als dokter in spe en ik bevestig. In zoverre dat je dat smaakt, want het komt dan wel overal te plakken, maar je krijgt er nauwelijks iets van naar binnen.

Waar we alle vier stiekem en minder stiekem aan denken, wordt een stap dichter bij realisatie gebracht als we ‘verleggen’ naar het huis van Dieter en Elke. Op redelijk originele wijze doen die twee laatste dat, want zij zijn met de kano gekomen. Dus zij peddelen en wij lopen mee langs het water. Die kano moeten we even later uit het water hijsen en naar huis dragen, waar we hem net kunnen droppen in de gang. Daarna gaan –mijn fictie heeft de eigenaardigheid om te fungeren als self-fulfilling prophecy- de kleren uit.

Tenminste bij de jongens en dan alleen het bovenstuk. De meisjes spelen hun BH kwijt, maar behouden verder hun kleren. Dus so far, so decent nog. Verder komt het ten andere ook niet, want Elke’s maag –die trouwens al lang gebroken is- vindt het nodig om, misschien, maar heel waarschijnlijk niet uit morele overwegingen scheidsrechter te spelen en onze licht decadente activiteiten stil te leggen. Dieters vader die ons even gezellig vervoegde eerder op de avond zei het nog: ‘De Romeinen, die wisten wel wat goed leven was.’ Mja, misschien toch weer eens Ovidius gaan lezen, om te zien hoe je dat praktisch regelt zo’n orgie, want ons lukt het alleen in fictieve versie.

Als de maag terug gekalmeerd is en wij duizend keer gezegd hebben dat Elke zich NIET moet verontschuldigen voor haar misselijkheid, want dat kan iedereen overkomen, we vinden het alleen spijtig dat zij dat moet meemaken. Kotsen van zattigheid is toch een beetje sterven, niet waar.

Tot zover de decadentie die wij als jongmensen op tijd en stond graag najagen. Geen groepseks, maar ook geen bevreemdend ontnuchterend, naakt ontwaken de volgende ochtend. Memorabel is de avond wel. Elke woelt en woelt, wrijft in haar slaap met haar hand bijna permanent door mijn haar, terwijl ze –bijna zeker weten- droomt dat ze een hamster is of zo. Ze piept en snuffelt en draait wild om en om. Geheel onlogisch is dat vermoeden niet, want Elke verdient haar geld als dierenverzorgster. Maryam en ik zouden het willen navragen, of ze inderdaad droomt dat ze een nieuwsgierig rond trippelend beestje is in haar slaap, maar we zien haar niet meer wakker. Niet omdat ze Jimi Hendrik achterna gaat in een vroegtijdig heengaan, verstikt in eigen kots –brr, de gedachte alleen al -, maar omdat we er omstreeks half zeven van onder muizen.

Nog even een surrealistisch moment als we over een kano heen moeten kruipen om bij de voordeur te komen. Buiten gaat het traag, want de drank hangt nog in ons lijf. We gaan zelfs af en toe zitten op een bankje in de ochtendlijke zomerzon. Ik merk op: ‘Vroeger ging ik rond dit uur 12 kilometer lopen’ Seksloosheid verhoogt als geen enkel steroïde de sportiviteit.

Maryam merkt op: ‘En Boelie dacht dat zijn studententijd er op zat.’ Bijna thuis, op nauwelijks 100 meter van een andere goeie vriend van ons, Pieter-Jan, stormt Maryam opeens af op een bloemenperk en ledigt op haar beurt haar maag. Iets waar we op dat moment niet echt om kunnen lachen, maar achteraf wel en dat zelfs hartelijk. Het spreekt alleszins van ontegensprekelijke liefde als je iemand nog steeds mooi vindt als ze haar avondeten van gisteren er uit gooit. Het mooie, ravissante kotsende meisje. Enkele uurtjes slapen in ons bed en dan groepseks met twee. We hopen van Dieter en Elke hetzelfde, terwijl we enkele krachtige, memorabele beelden toevoegen aan de tien seconden durende autobiografische langspeelfilm die we zullen zien vlak voor we op een dag, hopelijk nog ver van nu, onvermijdelijk dood gaan. Alle mensen sterven, maar weinigen hebben echt geleefd, zegt Mel Gibson in Braveheart.

Hoe zeg je amen in het Perzisch?

23-05-2009 om 19:55 geschreven door Tederdraads  

Mean Mr Mood-Swing leest een boekje na een foursome (of de stijfzatte poging daartoe)

Links zien mijn lezers (vier sinds de laatste statistieken, waaronder 1 analfabete tante die ik voor haar geschreeuwde steunbetuigingen –ze denkt dat telefoons je stem enkel een beetje verder dragen dan normaal, maar dat je nog steeds moet krijsen voor dood om je langs die weg verstaanbaar te maken- graag bedank door elke aanvulling te voorzien van een illustratie) Vlaamse schrijfgesel, Johan Anthierens. Da’s die vent die mijn pa ooit liet weten dat hij een fameus stuk kon schrijven, dat zijn kamikazistijl hem beviel, maar dat mijn pa zijn bijna terroristische anti-establishment geschriften inhoud misten.

Ik sla hier, na een bezopen nacht -die mijn weke onderbuik zeker niet ten goede komt- waarbij ik het genoegen had om samen met Maryam in hetzelfde bed te maffen als Dieter en Elke en dit in het reeds beschreven herenhuis dat figureert in ‘de seksuele geschiedenis van een groot herenhuis’ (een realistisch vervolg op dat fictieve halve kortverhaal volgt zo dadelijk nog) een boekje open getiteld: ‘De flauwgevallen priester op mijn tong’ Als titel kan dat tellen in dit land der helaasheid van flauwe titels en slappe lichtgewicht boekies.

Het duurt niet lang of ik stuit op een quote die lekker leest en zo goed voelt als een goedendag die de schedel van de doorsnee Vlaamse snertjournalist open splijt (ik doe aardig mijn best om mij in het Vlaamse journalistieke klimaat zo onmogelijk te maken als een traditionele Jood met papillotten in zijn krulhaar op een spoedvergadering van Hamas, hetgeen geen erg is, want ik heb nog het Engelse en Sloveense taalgebied om mij in te storten nadat ik finaal van een kale schrijfreis teruggekomen ben hier in dit nog steeds stijfdeftige zwijg en wees respectabel, God en de buren zien u, binnen de lijntjes kleurders landje):

‘De objektiviteit schudde ik van mij af, objektiviteit is voor het gros van de journalisten het schaamblad voor hun kastratie.’

Die vier lezers, zelfs mijn heerlijk turbo-breiende (haar enige hobby naast kettingroken) geflipte tante, zullen gemerkt hebben dat de link naar de site van de Morgen (nog steeds gerund door de arrogante, nep-linkse, zichzelf over het paard tillende zakken van gisteren) van mijn blogstek verdwenen is. Komt er van als die droogzwierjanetten niet de ballen hebben om te berichten over hun eigen dolkstootmachinaties binnen hun personeelsbestand.

Het is spijtig dat ik de foto van Johan die in het boek zit, niet terug vind op internet en dat ik niet beschik over een eigen scanner. Anders konden mijn lezers, en in het bijzonder mijn tante dus, meegenieten van de heerlijk duivelse gezichtsuitdrukking op die man die overleed op MIJN verjaardag (voor de schrijvende Vlaming is elk steentje goed om zijn/haar mythe uit te bouwen) Echt iemand die er tot in de kleinste toppen van zijn tenen van genoot om scherp te stampen op de veel te lange tenen van anderen en dat moesten we toch even in de elektronische bloemen zetten. Zo als sympathiserende schrijver die van zijn mama en tantes te veel liefde kreeg en krijgt om met bommen te gooien. We gooien dan maar met schrijfsels aan het tempo van een standaard Russische infanterieaanval.

Sinds ik mij tegen betaling voordoe als leraar Frans in de ontblote zenuw van de multiculturaliteit heb ik er werkelijk alle tijd voor. En ik vind nog veel inspiratie ook, daar tussen die sympathieke Albanese messentrekkers, Slovaakse Roma-zigeuners, Afghaanse slachtoffers van bloedwraak (beweren ze toch), Turkse afstammelingen van fanatieke Janitsaren die hun stamboom kunnen terugtraceren tot de zeeslag bij Lepanto van 1571 en hier en daar een Afrikaan met een hangmatzwierderige tred.

Het leven is mooi als buiten de zon schijnt, je net drie keer je Azzizam gepakt hebt, vannacht een bijna-foursome hebt gehad en dus voor even de schokkende ‘suicide by the bedside’ van je pa van je af kunt zetten, je eigen met de neus op je mortaliteit gedruktheid weer even kunt vergeten en nog even proeft van die frame of mind van toen je nog geen halfwees was en dacht dat de dood een fabeltje was om de kindjes bang te maken en als aanleiding voor het schrijven van thrillers.

Ik wou dat ik kon geloven dat mijn pa ergens in de hemelen nu hoofdredacteur is van een God bijzonder onaangenaam hiernamaalsweekblad, maar ik ben een hedonistische, moodswingende, atheïst die in het kielzog van het met succes afsluiten van een jarenlange wanhopige zoektocht naar een laattijdige seksuele rijping begonnen is aan een jarenlange wanhopige zoektocht naar een duizendkoppig lezerspubliek.

Anyway, moge mijn teergeliefde vader rusten in losbandige hippie sixties seks, dito psychidelicarock, ‘get out of my life, you’re so respectable’ punk, fiere pur sang James Deanige/ Clint Eastwoodige/ Richard Burtonnige/ Jacques Dutronige mannelijkheid en postume literaire rondschop furore.

Helemaal zijn zoon, mei 2009

23-05-2009 om 15:47 geschreven door Tederdraads  

 Een gynaecologe die zelf aan het schilderen gaat om haar kliniek op te knappen, vaak zie je het niet. Niet in België en al zeker niet in Afrika. Maar het gebeurt. Marleen Temmerman deed het en negeerde de verbaasde, misschien zelfs afkeurende blikken van haar plaatselijke collega’s. Als progressieve dwarsligger negeert ze wel vaker gangbare codes. Ze schrikt er niet voor terug om in de ogen van haar tegenstanders zowel cultureel als moreel-ethetisch te gaan spookrijden. Zelfs op een volgelopen congres, waar de meerderheid haar meningen niet deelt en bits reageert als ze haar ideeën naar voren brengt. Dat en anderen veelzeggende anekdotes lees je in haar nieuwste boek, mama Daktari, een erg persoonlijk getint relaas van jaren ontwikkelingshulp in de voorste frontlinies.

Ontwikkelingshulp in Afrika dat is veel touwtrekken, vaak hameren, soms tot in den treure, op de zelfde precaire omstandigheden, je hees schreeuwen om veranderingen, voor er eindelijk eens iets gebeurt. Vooral dan aan de top. Om dat dag in dag uit te doen, is een flinke dosis koppige verbetenheid nodig. Onder het bed van Professor Temmerman staan echter, zoals ze zelf zegt, enkele attributen die hierbij bijzonder van pas komen: een hele verzameling stoute schoenen. En die trekt ze ook vlotjes aan als ze ziet dat het nodig is. Mama Daktari had ook de klokkenluidster van Nairobi kunnen heten. We lezen hoe zij de specifieke problemen in haar werkveld klaar en duidelijk onder de aandacht brengt. Al moet zij dan soms clandestien te werk gaan en de broodnodige waarnemers haar ziekenhuis binnen smokkelen om hun ogen te openen.

 Aan problemen om bezoekende commissies voor te schotelen anders geen gebrek. In Kenia hebben we kindjes van acht die zich prostitueren, je vindt er –als de buurt denkt dat je er redelijk warmpjes bij zit- al eens een boreling in een rieten mandje voor je stoep, vrouwen bevallen in de struiken bij het ziekenhuis, gewoon omdat ze geen geld hebben om het binnen te doen, maar in de hoop dat als er echt complicaties zijn, ze hen toch wel opnemen. Mama Daktari vermeldt van die gekruide feiten die je als lezer niet los laten, omdat de smaak nogal wrang is. Stel je eens voor dat men je adres vraagt en dat jij je moet oriënteren aan de hand van het dichtstbijzijnde toilet. Ja, in Kenia deelt men wijken in per sanitaire voorziening. Men doet niet de moeite om de rijen golfplaten hutjes aparte straatnamen te geven.  

Dit derde literaire kindje van Temmerman wisselt wetenschappelijke artikels, bijvoorbeeld over aids, af met toegankelijke verhalen uit haar persoonlijke ervaring. Hierbij schuwt zij zeker de humor niet, want het is –gelukkig maar-  niet allemaal kommer en kwel. De lezer zal bijvoorbeeld niet zonder glimlach voorbijgaan aan de kleurrijke figuur van haar boy Joseph of de strategie die Kenianen toepassen om condooms te verenigen met hun geliefde principe van ‘flesh to flesh’. Je leeft ook mee met haar dilemma’s. Wat doe je als gynaecologe met de vraag: ‘kun jij onze dochter professioneel maar een beetje besnijden? Anders doet de familie het.’ En als de familie het doet, is het met de botte bijl, zoveel weet zij ook.

In Mama Daktari klinkt naast een grote deskundigheid, vooral respect en empathie door, voor een land, een volk en voor vrouwen overal ter wereld. En heel zeldzaam: het boekje lijkt zich heel direct en indringend tot de lezer te richten, alsof Mevrouw Temmerman bij je op de koffie zit om heel open over haar ervaringen te vertellen. Dat ligt dan aan de warmte van het boek, dezelfde warmte die ook heel duidelijk spreekt uit de fotobijlage, en de verteltoon, want die is helemaal oprecht.

William Peynsaert

23-05-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Halverwege mijn straat staat een hoekige rijdende doodskistdisco, zo’n kleine voiture waar meestal vier tot vijf jongemannen in zitten, elk met een wit petje op hun kop en met de elektronische boenkboenk tamtam krakend luid. Kan niet goed zijn voor zo’n autootje. De eigenaars van dit exemplaar vinden het nodig om elke dag bij zonnig weer buiten te zitten in hun bloot bovenlijf, op de stoep, bij gebrek aan tuin. Ze vinden zichzelf heel stoer zo, ik vraag mij af of ze mij de rivier in lazeren als ik vraag om hun handtekening na hun acteerpenetraties in de gay porn reeks ‘farm boys thrust deeper’. Als ik er langs wandel spits ik altijd mijn oren in de verwachting Russische woorden te zullen opvangen, want de drie hebben dat animale, dommige boerengezicht van de doorsnee Slavische man. Ze vinden zichzelf lekker macho als ze zo halfnaakt en half rood verbrand rondzwalpen als zatte, geëpileerde bavianen.

Nu, het zijn geen Oost-Europeanen, het zijn Vlaamse jongens met dat uitzicht waar je een heel reeks vooroordelen kunt aan ophangen. XTC slikkende, jobhoppende, nauwelijks gealfabetiseerde, eeuwig te vroeg klaarkomende, closet-case homo’s die rechts stemmen en in theorie graag nichten zouden bashen. Dat zijn vooroordelen en die hebben zij vast ook tegenover mij als ze mij zien voorbij marcheren met mijn lang haar, jeansbroek en simpele T-shirt. Ze zien in mij vast een verwijfde, versuikerde witte wijn slurpende, pacifistische linkse rakker, met de biceps van een spaghettistok, die als grootste geheim meezeult dat hij op graspop eens aan een jointje heeft gelurkt. Alleen al om niet in het plaatje te passen van de uitgemergelde, wereldvreemde krielkipintellectueel sleur ik een resultaat opleverend minimum met gewichten.

Ach ja, gewoon voorbij wandelen en dromen van een vrouwelijke kolos met punthakken die opeens verrijst van op de bodem van de schone rivier die hier voor mijn deur ligt, een moordend sexy reuzin (vast en zeker Perzisch) die hen in American X stijl met opengesperde muil op de stoep legt, zodat alleen hun bovenste rij tanden de stenen raken en dan die hakken van haar schoenen moordend door hun aarzen drijft. Macho’s mogen ze van mij altijd levend verbranden of inschakelen bij dwangarbeid in Afrika voor het bouwen van schooltjes en ziekenhuizen.

Verder in mijn straat, zie ik sprietmagere mannen van tegen de vijftig in onsmakelijk korte shorts. Een soort wijde onderbroeken in een felkleurig, pseudo-sportief kleurtje. Dat de regering daar niets aan doet. Dat de Vlaming geen gevoel voor stijlvolle kleding heeft, wisten we al langer, maar er zijn grenzen en voor de meesten onder ons is die grens één centimeter boven de knie en geen millimeter hoger. Die mannen hebben vast een echtgenote die ofwel zwaar bijziend is (ogen kapot gebrand op de zonnebank) of hen hartsgrondig haat anders laat die toch hun man zo niet de deur uit gaan? Even verder staat nog zo’n dartel springkonijn stretchoefeningen te doen recht voor mijn neus. En dat in zo’n korte nauw spannende sponsen broek met een T-Shirt, in een kleur waarvan je maag wel moet protesteren, dat zit dan om zijn lijf gespannen als een soort vers houdende inpakfolie. Net een mensenbroodje dat een hapklare brok wil zijn voor een ongezond snoepende T-Rex.

Gent heeft dringend meer privé-tuinen nodig, zodat de meer gereserveerde burger dit soort wansmakelijkheden verder bespaard blijft. Het stadsbestuur verspreidt ook best pamfletten met de 50 don’t do’s als je ooit nog seks wilt hebben. Het is mijn inschatting dat dit veel misverstanden zou voorkomen en ook veel sociaal leed zou verhelpen. Voor sportwinkels en fitnesszaken zou dit het faillissement betekenen, maar dat is een kleine prijs voor een enorme winst op esthetisch vlak.

Mijn broodjes koop ik bij een Turk, net zoals mijn cashewnoten en mijn fruit, want ik koester de ijdele hoop dat ik zo de cursusblokken van mijn leerlingen sponsor, alsook hun loyaliteit koop. Ze kunnen geen Frans, maar hun mama’s smeren heerlijke broodjes tegen bijzonder democratische prijzen moet ik zeggen en ze hebben niet die zeemvelsmoel van de gemiddelde plus-40 jarige Vlaamse huisjeboompjeroddelzonnebanktrut, zoals er weer aardig wat verzameld zaten op het dek van de dichtstbijzijnde caféboot.

Op de terugweg bots ik nog op mijn vroegere huisarts die op een kilometer van mijn huidige huisarts woont. Waarschijnlijk weet hij niet dat ik hem geditcht heb en denkt hij dat ik helemaal nooit ziek ben, want hij schudt mij overvriendelijk de hand. Ja, hij had toen ik kind was al aardig wat sympathie voor mij, omdat ik voor een kleuter uit een arbeidersgezin verdacht spitant en sarcastisch uit de hoek kwam. Als curiosum deed ik het als kind heel goed. Hij heeft ook al zo’n kort broekje aan, alleen ontbloot het bij hem niet zo onsmakelijk veel vlees, omdat hij zeer kort te been is. Gedumpt heb ik hem, omdat mijn nieuwe huisarts niet met de hakken over de sloot slaagde en geneeskundig onderlegd is en dus tijdens consultaties geen remedies hoeft te googlen. Misschien denkt hij ook wel dat ik uit praktische overwegingen overgeschakeld ben op een Gentse huisarts. Niet dus. Ik zit bij de rechtstreekse concurrentie.

 Ik apprecieer alleszins de vriendelijkheid, want de meeste volwassen mensen die algemeen Nederlands praten, bekijken mij met de zelfde vooroordelen als waarin ik die drie semi-naaklopende plebejers uit mijn straat inschat. Ofwel straal ik voor hen een soort, ruwe, onverfijnde, animale, hersenloze seksualiteit uit, ofwel zien ze mij als dat volksventje dat met veel geluk een klein beetje educatie opgedaan heeft en nog net een woord van meer dan vijf lettergrepen kan onthouden. Hoe conformistischer ik mij kleed, hoe meer vooroordelen en misprijzen die geëstablishte intellectuelen schijnen te hebben. Dan bekijken ze mij als een kruiperige worm die o zo graag lid wil worden van hun selecte breednekkige clubje.

Niet willen gelezen worden, is daar het hartigste anti-gif voor, naast een compromisloze vastbeslotenheid om als opgeklommen arbeiderszoon ten allen tijde helemaal je eigen ding te doen. Want ik word liever uitgespuwd om wie ik ben, dan om wie ik pretendeer te zijn.

21-05-2009 om 20:57 geschreven door Tederdraads  

 ‘Zelfs een bibliofiel leest al eens een boek’,

dixit Karel Jonckheere. De favoriet van mijn pa in het grote citatenboek.

Door ‘Pieter Daens’ bladeren van Boon, tijdens een minuten durend ontspannend schijtmoment. De laxerende werking van koffie slaat minzaam toe.

Mijn boekenkastje (met nadruk op ‘je’ want er is niet veel plek in de zakdoekstudio die nog twee weken mijn woonst is) puilt uit van de turven. De meeste gekocht in kringloopwinkels, de Oxfam boekenwinkel, of de Sleghte (das die boekhandel die zeer gewiekst munt slaat uit Vlaamse amateurintellectuelen)

Sommigen heb ik zelfs uitgelezen, zoals (en nu is het hier even zoeken) ‘A people’s history of the Civil War’, dat boek dat er –onmogelijk gewaand- er op zijn eentje in slaagde om mijn onverklaarbare attavistische (daarmee hebben we dat woord ook nog eens gebruikt) liefde voor de Confederatie compleet weg te wagen. Hoezee, want dat werd tijd.

In veel van die boeken zit een treinticket van de NMBS, als baken om aan te duiden op welke pagina ik ooit strandde. ‘de gebroeders Karamazov’, ‘U-Boat’, ‘Na kmeti’, ‘Women in love’ van D.H. Lawrence, allemaal hebben of hadden ze zo’n duur betaalde bladwijzer.

Op een kastje naast mijn boekenrek ligt een geprinte versie van ‘zin of onzin van lezen’ (of toch iets in die trant, want het titelblad is zoek). Geen idee wat de zin ervan is. Ik heb mezelf opgelegd dat ik enkel nog lees in andere talen dan het Nederlands. Dus niet om te lezen, maar om een vreemde taal te oefenen. Anders vind ik lezen op zich tijdverlies. Ik doe namelijk niet aan ontspanning. Ik ben een utilist, als er geen concreet nut steekt in een activiteit, laat ik het zo.

En daar zeg ik dan eerlijk bij, dat ik het nut van sommige mijner activiteiten op sluwe manier moet zien verkocht te krijgen aan het superviserende deel van mijn Ik. Lezen in een andere taal is altijd makkelijk verkoopbaar aan de verlichte despoot die wil heersen over mij. Seks hebben ook. Seks verkoopt, dus als ik veel neuk, weet ik weer wat schrijven. Seks komt mijn schrijversschap rechtstreeks ten goede. En volgens mijn Azzizam stap ik na seks altijd opvallend zelfverzekerder. Dat komt mijn présence dan weer ten goede en dat is nog altijd het allerbelangrijkste, want een schrijver leurt niet met zijn teksten, maar met zichzelf.

Er zijn geen lezers meer

Schrijven. Een opgeklopte bezigheid. Het is ‘maar’ schrijven en ik doe het, omdat ik het niet kan laten en er zijn nog mensen die het lezen ook. Al kan mij dat de laatste tijd niet meer schelen. De enige die lid moet zijn van mijn fanclub ben ik zelf, maar met het oog op feestjes is het natuurlijk wel zo gezellig als er nog meer zijn.

Ik dacht dat het Robert Fiske was die recent klaagde dat niemand nog leest, dat iedereen een boek aan het schrijven is. Hij beschreef zijn vliegtuigreizen waarbij hij in enkele uren tijd de hele Franse pers doorneemt, plus nog 200 pagina’s leest in een boek (dikke stoefer wel die Fiske) Zijn medereizigers bladeren hooguit eens door de lichtgewicht pockets die ze voor de gelegenheid bij hebben. Zijn stelling: mensen kunnen niet meer in de diepte lezen.

Hij zal vast wel gelijk hebben. Fast food, speed talk, sms, internet, fast lit. Cultuurverval zeggen ze dan. Dikke bullshit dat woord. Welk cultureel verval? En in vergelijking met welke tijd doet die cultuur van ons dan aan verval? Sinds de Grieken? Alsof ze daar allemaal zo’n geweldige intellectuelen waren. Sinds de jaren vijftig of zo? Bullshit, er is helemaal geen cultureel verval. Er is de comfortabele zekerheid dat de mensheid bestaat uit een massa onbelezen, verstandelijk niet dom, maar volstrekt luie, waste of space mensen, die van niks weten en dat er een dunne toplaag is van intellectuelen die ofwel dik profiteert van die onwetendheid of wel zo onnozel is om die massa te verlichten.

Als schrijver moet je de dingen soms lekker simplistisch voorstellen. De eeuwige genuanceerdheid gaat ook al eens vervelen.

Ceci n’est pas un livre

Wat maakt een boek goed? Een rode draad? Gevatheid? Personages die ‘af’ zijn? Een spannend verhaal? Een detaillistische doorwrochtheid? Het shockeffect? (er in slagen dat de lezer zich herkent in jouw personages en zo zijn of haar diepmenselijke narcisme grenzeloos kan botvieren??)

Ik denk zo wat dagelijks aan die voluptueuze, volgevreten bourgeois uitgeefster van Manteau (dat zijn die zeer geldgeile mensen die Boon ooit weigerden. Schudden met het hoofd van onbegrip, allemaal samen, ja) die twee jaar geleden zei dat ik mijn eigen stem nog moest vinden. Overal gezocht die stem, maar hoe meer ik zocht hoe stiller het werd in mijn kop. Die stem in mijn hoofd is een vrouw, als je haar wil vangen, loopt ze weg, maar als je haar negeert, volgt ze je. (jaja, in quotes persifleren ben ik echt steengoed!!)

Dat ik goed was in het bedenken van titels, vond die Rubensachtige uitgeeftaart wel. (akkoord, ik hoef niet meer zo nodig een uitgever te hebben, maar ik vind het gewoon leuk om rancuneus te zijn, dat ligt mij) Ik heb net nog een lijst namen doorgestuurd naar mijn vaste tekenaar, Dieter, die zoekt een passende naam voor zijn kano. In namen bedenken ben ik goed. Misschien moet ik een bedrijfje opstarten dat zich specialiseert in het leveren van babynamen. Aldus de alarmerende wildgroei van namen die onheilspellend op een Y eindigen, zoals Kenny, Cindy of de wraakroepende praktijk waarbij ouders hun kindjes noemen naar een parfummerk zoals Kenzo.

De naampjes die ik mijn goede maat voorstelde (ik weet ongeveer wat hij zoekt, want mijn maat is een boogschutter, en ik heb om de een of andere obscure astrologische reden een zeer goede voeling met dat teken)

• sjkval (wel liever schrijven in cyrillisch schrift, das stoerder) das de naam van een Russisch type torpedo, het beste in onderzeese oorlogsvoering van het moment. Dat ding maakt zijn eigen luchtbel onder water en gaat daardoor zo snel als een raket in de lucht. Drie keer sneller dan Amerikaanse torpedoes hetgeen een geweldig voordeel geeft natuurlijk. Uitwijken is onmogelijk.
  
  het betekent 'windstoot'
  
  *Chinook (naar de gelijknamige Amerikaanse Helicopters), betekent 'wilde wind' in een indianentaal
  
  *Napad (aanval)
  
  *Jadro (kogel int Russisch, int Sloveens lijkt het op jadernica wat zeilboot betekent)
  
  *Marjak (matroos)
  
  *Strelets (boogschutter)
  
  *pobjeda (overwinning)
  
  *groznij (de verschrikkelijke)
  
  *Ivan IV (de verschrikkelijke dus)
  
  *Tepesh (de achternaam van de echte Dracula)
  
  *Styx (rivier in romeinse mythen)
  
  *Lethe (zelfde rivier in Griekse mythen)
  
  *Jason (en de Argonauten)
  
  *Daedalus
  
  *Raphaël Semmes (beste kapitein van het Zuiden, veroverde met 1 schip 69 noordelijke boten en zonk er nog een andere, redelijk zotte prestatie)
  
  *Trafalgar (zeeslag)
  
  *Lord Nelson
  
  *Guadalcanal (zeeslag)
  
  *Mid way (idem)
  
  *Oblaka (wolk)
  
  *Snek (vikingboot)
  
  *Thor
  
  *Aegir (vikinggod van de wind)
  
  *Papyrus
  
  *Potjomkin (naam van een bekende pantserkruiser)
  
  *TNT
  
  *Angel dust (benaming voor coke)
  
  *Akoela (haai int Russisch, is benaming voor een type duikboot, van de akoela-klasse)
  
  *naam van een ontdekkingsreiziger (er zijn er genoeg, maar ze klinken niet zo geweldig opwindend)
  
  *Zmaj (draak int Sloveens, symbool van Ljubljana)
  
  *Robinson (eventueel int Cyrillisch geschreven)
  
  *Kosak
  
  *Tortuga (bekend historisch zeeroversnest)
  
  *Mombassa (bekend modern zeeroversnest)
  
  *Karst (gebergte typisch voor streek in Slovenië)
  
  *Illyria (andere benaming voor Slovenië, vooral ten tijde van Napoleon)
  
  *Actium (zeeslag)
  
  *Agrippa (de romein die die zeeslag won)
  
  *Spoetnik
  
  *Mudi se mi (ik heb haast)
  
  *Divjak (wildeman)
  
  *soemasasjol (zot geworden, Russisch)
  
  *Fanatik
  
  *Brez mej (zonder grenzen)
  
  *Pirat brez mej (piraat zonder grenzen)
  
  *vpirjod (voorwaarts! in het Russisch)
  
  *Naravnost (rechtdoor)
  
  *Biser v vodi (parel in het water)
  
  *Roesalka (waternimf int Russisch)

Wat maakt een boek goed was de vraag? (mijn denksysteem is gesplitst in een vierbaansvak en de gedachten die daarop rijden houden er een Iraanse rijstijl op na) Oprechtheid heb ik mij eens laten vertellen. Een onversneden eerlijkheid in elke zin en elk woord. Het gevoel creëren bij de lezer dat alles wat daar staat waar is en dat de schrijver niet wil scoren. Dat lukt enkel als je in de eerste plaats helemaal alleen voor jezelf schrijft. Je moet de boeken schrijven die jezelf had willen lezen, maar nergens vond.

Als ik nog schrijf, is het om mezelf te amuseren. Omdat schrijven, na seks, en gesprekken met dierbaren zoals Maryam en bijvoorbeeld hoger genoemde tekenaar, het enige is wat ik echt leuk vind, naast een vijand compleet Zerstören, maar in het dagelijks leven is dat moreel en sociaal gezien redelijk onwenselijk. Omdat ik nooit iets grappigs lees, omdat ik weinig mensen echt grappig vindt, omdat er in zo weinig teksten die ik tegenkom, echt vaart zit, of iets wat maar in de verste verte op levenslust en wild rond kickend leven lijkt. De literaire dorheid primeert.

Blijkbaar zijn mensen die schrijven er hardnekkig van overtuigd dat schrijven een zeer ernstige, heilige bezigheid is, en als ze dat niet vinden, moet het maar shockerend zijn. Wat is er mis met lollig? Ik mis plezante eigenheid in het meeste (eigenlijk gewoonweg alles, hoor) dat ik lees.

Favoriete boekjes

Ik vraag mensen vaak wat hun favoriete boeken zijn, maar als ik die vraag aan mezelf stel, komen er bitter weinig titels boven drijven.

De eerste die zich opwerkt van de bodem van mijn geheugen is ‘Bright lights, big city’, omdat dat boek je van de eerste zin met je kop tegen de pagina’s stampt en daar ook houdt.

‘The dying animal’ van Roth vind ik vrij aardig. Een simpel boekje, maar het bezit die oprechtheid waarover ik het had en het is nergens langdradig en het wil nergens overdreven moeilijk zijn, omdat er mensen zijn die moeilijke boeken gelijkschakelen aan goede boeken. Ja, ik ben voor punkboeken. Drie akkoorden en een harmonische slordigheid. Wandel weg als het je niet bevalt. 

Een goed boek is een boek waar de schrijver zelf lol aan beleefde. Zo zijn er vast niet veel boeken, want als je foto’s ziet van schrijvers, is dat nog altijd het beste afschrikmiddel voor elke aspirant-schrijver. De meeste schrijvers, zouden als ondertitel bij hun portretfoto’s kunnen krijgen: ‘ik schrijf, omdat mijn chronische depressie zo nog enige zin lijkt te hebben en wel kunstig overkomt. Beter een schrijvende, huilerige zielenpoot met erectieproblemen en een vrouw die op een ander poept dan gewoon een huilerige zielenpoot met erectieproblemen en een vrouw die op een ander poept’

Een goede tip aan beginnende schrijvers: zoek vooral NIET het gezelschap van collega-schrijvers op, tenzij ze aardig kunnen zuipen en vernietigend zijn in hun zelfspot en elk van hun bewegingen lijkt te geschieden op de tonen van ‘I did it my way’, gecoverd door ‘The Sex Pistols’

En schrijf alstublieft niet omdat je denkt dat je daardoor een papieren eeuwig leven gaat leiden. Alsjeblieft zeg, wat heb je daar aan? Schrijf omdat je kickt op aandacht HIER EN NU, schrijf omdat je bijna terplekke klaarkomt als je mensen uiteenrijt met je geschriften of omdat je er een keiharde, voluit be-aderde stijve van krijgt omdat je publiek over de grond bolt van het lachen, maar niet om de onbestaande literaire eeuwigheid in te gaan. Als er een asteroïde langs komt en het licht hier finaal uitgaat, spaart die heus je boeken niet.

Schrijf omdat je er fun aan hebt, doe het met hart en ziel, om de lang vergeten Nederlandse band de ‘tröckner kecks’ te citeren, en als je ’t met tegenzin en frustratie doet, ga dan bloemschikken of Japanse schaamhaarpruikjes verzamelen, of leer vijf talen perfect spreken, da’s ook opvallend genoeg en voor de meeste mensen een paar duizend keer simpeler dan een grappig boek schrijven van 100 pagina’s.

PS begeleidende foto toont een greep uit Boons feminatheek

21-05-2009 om 18:35 geschreven door Tederdraads  

 Vorige week donderdag.

Na door de blank staande Gentse straten gewaad te zijn in ware Crocodile Dundee stijl, nam ik het boemeltreintje richting Aalst.

De trein waar je safe in slaap kunt vallen, in de zekerheid gewekt te zullen worden door de smeuïge geur van een fabriek bij de naam Amylum (kan ondertussen van naam veranderd zijn, maar het ruikt nog altijd hetzelfde).

Het is een geur als van de potentieel lethale vervuilde rivier. De Ghanges na een droge periode, zodat alleen de zweetmodder van een paar honderdduizend godsdienstwaanzinnige Hindoes er nog in drijft.

Ik bleef wakker en leerde voor mijn theoretisch rijexamen. Dat gezegd zijnde, heb ik alweer enkele mensen een minachtende uitlachsmile bezorgd en zo blijf ik joy verspreiden als een Zuid-Afrikaanse stoephoer syfilis. (geslachtziekten zijn een opvallend motief in mijn werk)

In Erembodegem moest ik zijn om mijn huisarts te bezoeken. Een uitstervend ras die huisartsen. ’t Is een knelpuntberoep aan ’t worden. De werkdruk is dan ook redelijk moordend. Maar deze doet het graag en da’s te merken aan de horror vacui in zijn wachtkamer. Aan patiënten geen gebrek.

De mama en ik nuttigen samen het avondeten. Spaghetti. Ik heb tijdens mijn studentenleven zo vaak spaghetti gegeten, dat mijn maag ver niks anders meer verdraagt en mijner goede weduwemoeder weet dat.

Ons huis is gelegen halverwege op het plateau van Erembodegem en bij zware regenval geeft dat zo zijn problemen.

Ook vandaag, want het blijft maar gieten en omstreeks half 8 stroomt de beek in onze hof weer eens over, met als gevolg dat mama en ik op de sofa vluchten en als de sofa van de Medusa door de voordeur drijven.

De beek in onze hof, is de zelfde beek die –echt waar – permanent los door de kelder van de buren stroomt, dus bij noodweer zijn die sowieso zwaar in de poep gepakt. Ook zij dreven buiten op matrassen, planken, lege wijnkisten (vooral dat, want bij ons in de buurt, ben je een sociale paria als je geen alcoholicus bent) en dus weg waren wij met z’n allen.

Ik had gelukkig de pollepel bij, dus ik kon peddelen. Mijn moeder had ook haar bezigheid, want die koekeloert graag rond en wierp haar kritische oog op onze mededrijvende buren.

Met de kom aardappelen nog op schoot, was zij gewapend om eventuele achteraanklampers van een welgemikt antwoord te dienen.

Ik zei al dat wij hooggelegen zijn daar in Erembodegem, dus wij volgden de stroom water bergaf langs de weg die niet voor niks de Hogeweg noemt.

Pijlsnel omlaag raften wij richting Dender. Da’s het stinkriviertje waaraan de Denderstreek dus zijn naam dankt.

Iemand van de omdrijvende buren kwam op het idee om er een race van te maken. Een eindmeet was dra bepaald. Dat zou Geraardsbergen worden. De eerste in Geraardsbergen zou een jaar lang gratis echte Geraardsbergse mattetaarten krijgen.

Dat hoorden wij graag. Geen idee wie die zou gaan betalen. Die mattetaarten. Waarschijnlijk voelde stijfzatte Clémant zich een viking, omdat hij een kastrolle met handvatten gelijkende op ‘pinnekes’ ondersteboven op zijn moegezopen kop had. Dus die zag een plundertocht in Noormannenstijl wel zitten. De geraardsbergse bakkers moesten echter niks vrezen. Stijfzatte Clémant rookt de helft van zijn OCMW-uitkering in de eerste week van de maand al op en raakt ongeveer drie meter ver zonder hulp van de volledige inhoud van een Ventolin-puffer.

Ook de andere buren zijn verstokte rokers. Dus mama en ik lagen al snel op kop en dit nochtans aan een kwakkelsnelheid van nauwelijks twee knopen per uur en dit met de wind mee. Tegen Denderleeuw verslapte die kruissnelheid nog eens tot 1 knoop per uur, want in Denderleeuw staat het vilbeluik –waar ze dus beendermeel maken om snoepjes van te maken- en tot zeker drie à vijf km vanaf centrum Denderleeuw ruikt het naar gevilde platgereden kat met uitpuilende darmen die vlot doorgaan met achterstallige ontlasting en dit op twee centimeter van je neus. Zo ruikt het daar.

Heerlijke geur is dat, want als je in Erembodegem woont, weet je dat je als je die geur ‘s morgens tot aan je huis kunt ruiken, dat het die dag met zekerheid prachtig zomers weer wordt. Frank de Bozer komt vanaf de lente elke ochtend met zijn fiets tot op ons dorpsplein om die geurstand te checken. Meestal wordt hij dan omringd door een vijftiental overjaarse Erembodegemse ouwe dozen die hun dagen slijten op het terras van het Soete Bekje waar zij zich vol stampen met complexe koolhydraten, meestal in de vorm van gebakjes en die het dus wel eens met een BV willen doen, ter afwisseling van een rij halfbroers, stiefvaders en minderjarige neefjes.  

Dat zijn dagen die dus aromatisch degoutant ruikend beginnen, meestal hangt er ook mist, maar die klaart op en dan breekt de zon door. Een geur die menig Erembodgems hart sneller doet slaan. Na de winter maak je een astmatisch laagbijdegronds vreugdesprongetje de eerste dag van het nieuwe jaar dat je die ruikt. Hoezee, de lente is daar. Hoest hoest Jippie, kots kots, joepi, walg, rochel, bweurk, HOERA, de lente, piep piep hoestbui. Busje komt zo.

‘In the sun, in the sun I feel as one’

One blood coughing incestoïd retard

Yeah baby.

Under Erembodegem skies is het goed creperen.

Het Hiroshima bij de Dender.

Geen radioactieve misvormde baby’tjes. Nee, mijnheer, mijn broer is ook mijn papa.

Erembodegem, waar de boer nog vrijelijk E-605 op de patatjes sproeit gelijk de Amerikanen Agent Orange in de Vietnamese jungle.

Mama en ik wonnen vlot de race. De tegenstanders waren al lang Cara-pils aan het drinken in een drijvende pittazaak van een zeer gewiekste pittaboer. De pittaboot, een uitvinding van Haroun, alias Rudy Eeckhout, een rasechte Vlaming die zwaar zonnebankt en zijn haar potzwart verft om als pittaboer een klein beetje street credibility te scoren.

Wij, Erembogemenaars hebben de buitenlanders graag, als ze tenminste hun plaats kennen, aan de juiste kant van de winkeltoog.

Aangezien moeder en ik toch zo voorop lagen op de rest, hebben wij er langs de oevers van de brede Dender. Jaja, de Duitsers vonden het in 1940 zelfs van groot strategisch belang om onze kerktoren plat te bombarderen en onze denderbrug te massacreren. In de tuin van mijn eigen huis was een Duits veldhospitaal. Mijn ma is er nog steeds WERKELIJK van overtuigd dat er Duitse soldaten in ons huis rondspoken. Als je de video vergeet te programmeren schreeuwt die: ich habe es nicht gewusst, op zolder zit een ekster die van ’s ochtends tot ’s avonds zingt, verdammt ich lieb dich, ich lieb dich nicht, en wormen in onze pattattenzakken scanderen regelmatig wir brauchen Lebensraum im Keller. Dit en andere onwaarschijnlijkheden verontrusten mijn moeder zeer accuut, tenzij tussen 18u10 en 22u45, want dan kijkt zij tv en is zij nagenoeg onverstoorbaar. Zij schuwt hierbij ook geen programma’s als Derrick en de Schwarzwaltklinik, dus onze familiepsychiater (onze derde, want de eerste heeft zich onder een trein gesmeten op de lijn Erembodegem-Aalst en de tweede heeft zich door de kop geschoten met een Mauser –een serieus blafgeweer- in de verlaten fabriekshallen van Schotte) zegt dat zij nog geen fobie heeft voor alles wat Duits is.

Nu goed, langs de oevers –twee om heel precies te zijn- van de Dender hebben wij welgeteld ZES staande plakkaten van het Vlaams Onbenul verwijderd alsook een SP.A poster van ene Fleemja Van den Broesse. Niet omdat wij iets tegen de SP.A hebben, maar omdat wij specifiek iets hebben tegen die mediageile teef die het product is van nepotisme en dynastiek overerfbare uitgeholde democrazy.

Dat van die mattetaarten was uiteraard een fabeltje en achteraf bleek ook dat het een loze verkiezingsstunt was van Clémant, die dit keer opkomt als lijstduwer van de LDD. Na het al vijf verkiezingen compleet verbrod te hebben bij de lokale VLD. Hij likt namelijk te weinig aarzen schoon. Niet dat hij niet van goede likwil is, maar omdat hij dus sowieso al niet veel adem heeft, en met zijn neus tussen twee billen gepropt, wordt zijn astma al snel levensbedreigend. Vandaar ook dat astmalijders het zeer zelden ver schoppen in de Belgische politiek.

Ik ging na de race een weinig drijfnat bij mijn huisarts. Die mij wist te vertellen dat ik zeer zeker kon schrijven (was het compliment bij te betalen? Ik dacht van niet) en dat hij mijn frustratie snapte. Welke frustratie moge dat wezen? Publicatie mijner schrijfarbeid lijkt mij niet te zullen resulteren in enige wezenlijke verbetering van mijn levenskwaliteit. Publicatie komt enkel de strontige bruinheid van mijn tongspier ten goede. Ik bedank beleefd en schrijf lustig zinnen die veel te lang en slordig zijn om ooit door een uitgeversbeugel te kunnen. Als ze die al ooit lazen, want zij volgen nauwgezet de miss-verkiezingen om te weten uit welke richting zij de volgende onverbiddelijke bestseller van Belgenland mogen verwachten.

Misschien moet ik eindelijk eens ‘mijn verhaal’ doen, ik ben namelijk de bastaardzoon van koningin Paola. Dat de goede vrouw die mij tegen betaling (een arrangement met overnachting in een geheim klooster van Opus Dei) overnam ook Paola heet, was dan ook een praktische uitbuitbaar feit. 26 jaar geleden kwam ik uit haar Italiaanse foef gesjeesd. Albert zei: ’t is nen bastaardje en hij lijkt op den tuinder, hij eef kroene vingers’ Het groen op mijn babyhuid kwam van de schimmel in het vaginakanaal van onze Reine, want zij had daar al drie maand een tampon vergeten, en dat geeft toch iets qua onwelruikendheid en bacterieel kweekgedierte. Vandaar dat ik later ook zeer goed aardde in Aalst, want die geur was sterk verwant met die van Amylum.

Dus langs deze weg wil ik zeggen: Mama Paola, ti amo, ondanks alle verwaarlozing en dumping in Aalst, met name Erembodegem. Wist ons koningspaar veel dat de pennen in deze landstreek het scherpst zijn, de mannen én de vrouwen  het dronkst en de rivieren het stinkst.

19-05-2009 om 22:44 geschreven door Tederdraads