Living in the material world, pakkende docu door Martin Scorcese over de 'stille' Beatle. Omdat die andere drie zo luid waren. De Beatle die de beatlemania het meest relativeerde. When we was fab. Het zinde hem niet echt. Liever mediteren. En trippen. En experimenteren. Zijn tweede vrouw zegt: “Als je George aanbood om vijf levens te hebben of alle mogelijke ervaringen in één leven te proppen, dan koos hij zeker voor dat één leven.” Ik denk dat het wel gelukt is ook. Een man van extremen. Zalen plat gespeeld, de hoeksteen van de grootste band, die andere twee konden niet soleren, dus je gitaarwerk blijft wat onderschat. Vergevingsgezind, even erg voor vrede als John, maar zonder een icoon te willen zijn. Heel erg voor leven en laten leven. Ama et fac quod vis. Zijn eerste vrouw mocht rustig voor Eric Clapton kiezen. No hard feelings. Een brave mens, maar zoals Paul zei: 'he didn't suffer fools gladly'. Maar toch vooral gefocust op vrede. Vrede nemen met de tijd ook. 'All things must pass.' Yoko Ono zei dat je er altijd zonder nadenken de waarheid uit gooide. Maar dat dat wende, en dat het waardevol was. Je hebt nooit een 'image' uitgebouwd. Er was nooit vrees om 'het' te verliezen. Want 'het' was niets gekunstelds. En wat een evolutie in je muziek. Van snelle rock naar sitar en Ravi Shankar. Mystiek. Een wens tot versmelting van alle menselijke energie. “We were talking about the space between us.” Loskomen van het ego, het stoffelijk lichaam als gevangenis, als grens tussen mensen. Geen wonder dat je zo'n all natural womaniser was. Je had een diep effect op vrouwen, al na een gesprek van twee minuten. Aanvaarding van de essentie van mensen. Je tweede vrouw, Olivia Arias kon er mee leven. 'You lit up the room', zei ze. De Beatle met de meest uiteenlopende vriendenkring. Zo gewoon blijven bij zoveel roem. Het is weinig mensen gegeven. En waarschijnlijk de reden voor de roem. Altijd gewoon George geweest en nooit willen indruk maken. En dat maakt indruk. 

I need you http://www.youtube.com/watch?v=NZiEqhrIL_k

My sweet lord http://www.youtube.com/watch?v=0kNGnIKUdMI

I me mine http://www.youtube.com/watch?v=dXr2Zsto5gs

Something http://www.youtube.com/watch?v=udBP7poismk

When we was fab http://www.youtube.com/watch?v=tmYW7xuGwBg

Within you without you. http://www.youtube.com/watch?v=ljnv3KGtcyI

24-02-2013 om 13:38 geschreven door Tederdraads  

Waarover dit boek niet mag gaan: ikke

Ik groei op in een arbeidersmilieu. Ik omhels de armoede en dweep er mee. Ik leid als enig kind aan aandachtszucht, maar dat weet ik nog niet. T-shirt van John Lennon. Working Class hero. Kapotte yeans broek. Op school vertikken van algemeen Nederlands spreken, maar wel een streverke zijn. Als ik goeie punten wil halen, is het om te bewijzen dat mijn pa geen idioot is, omdat hij arbeider is. En voor de aandacht natuurlijk. Rond mijn vijftiende krijg ik de klassieke stompzinnige inval dat je nog meer aandacht krijgt als je negatief gedrag toont en haal plots opzettelijk rotslechte punten. De trots omwille van mijn sjofele afkomst, kent ook pieken en dalen.

Maar zeker tot mijn 12 ben ik er fier op dat alles bij ons oud is en meer dan een tikkeltje aftands. Mijn vader en ik dagen er mijn moeder mee uit. Als het aan haar lag, ging de helft van ons huishouden op de schroothoop. Thuis spelen nog tweedehands vinylplaten en cassettes als iedereen al lang is overgeschakeld op cd's. Ondanks de computerrevolutie zweer jij bij je oude typemachine om kolderbrieven naar vrienden te typen. Nooit zullen wij onze bovenverdiepingen kunnen verwarmen. We hebben pas een badkamer (ook onverwarmd) als ik 16 ben. Tot dan wassen we ons in een pastic tobbe, vlak voor de kolenkachel. Het zal duren tot ik bijna een universitair diploma heb vooraleer ik mij goed aangekleed voel in iets anders dan een kapotte jeans en een over-sized te vaak gewassen T-shirt. Ja, ja, ik ben dan toch een sell-out geworden. Ik zit liever in een duur restaurant dan in een bruin café. O, de schaamte om dat te bekennen.

Maar tot voor mijn studentenjaren, zit ik volop in de klassenstrijd en spuug ik op alles wat bediende is of veel geld heeft. Alle macht aan de arbeiders. De revolutie begint met kleinigheden. Op school sta ik er op om mijn arbeidersdialect te spreken. Stagiairs sla ik uit hun lood met grove uitspraken die volgens de boze directrice 'erger zijn dan cafépraat'. Tegenover schoolkameraadjes overdrijf ik de armoede. Ok, onze auto is een rammelkar, we maken nooit verre reizen en we kopen geen dure kleren, maar ik heb genoeg Playmobil om een kloeke maquette te maken van de slag bij Waterloo en we eten elke dag koninklijk. Tegenover speelkameraadjes benadruk ik vooral dat er in de winter vriesbloemen op onze ramen staan. Als ik veel later lees dat er zoiets bestaat als een theatrale persoonlijkheid, heb ik een groot aha-moment.

Rond mijn elfde ben ik vet. Veel eten en geen sport. In mijn vrije tijd verslind ik strips. Ook stripverhalen hebben we bij de vleet. We kopen er een twintigtal per week. Vijf tantes en twee grootmoeders sponsoren deze verzamelwoede. Arme mensen geven graag. Helaas associeer ik strips lezen op een soort Pavloviaanse wijze met eten. Per stripverhaal eet ik een zak chips of een snoepreep. Mijn vader moedigt dit aan. Hij wil van mij een bodybuilder maken. Helaas heb ik alleen de calorie-inname van een bodybuilder. Trainen doe ik pas vanaf mijn zestiende. En dan nog altijd op amateuristische wijze thuis. You are your own gym is een prachtig boek. Ik ben te bang van macho's om mij alleen in een fitnesszaak te tonen. En op mijn zestiende is mijn vader al te uitgeblust om mee te gaan. Alleszins, ik houd zo'n trauma over aan mijn periode van obesitas dat duursport vanaf mijn zestiende een imperatief wordt. Tot jij dood bent.

De eerste macho die mij trouwens letterlijk de daver op het lijf jaagt, ben jijzelf. Tot mijn zesde levensjaar durf ik nog ruzie met je zoeken. Als ik echter zichtbaar een verwijfd (pafferig gezicht, mannentieten!!) en vet uiterlijk krijg, durf ik je niet meer aankijken. Als je na de late ploeg thuis komt en mij uit bed wil halen om samen naar de BBC te kijken, doe ik alsof ik slaap, ook al dat doet dat vreselijk veel zeer om jou zo te negeren.

Ik zak door de grond als je mij aanraakt, durf geen woord meer tegen je te zeggen en zal altijd stotteren als je mij iets vraagt, nochtans ben ik geen stotteraar. Ik kan in jouw tegenwoordigheid ook onmogelijk grappig zijn. Dat terwijl ik op school te boek sta als de klasclown en een leerling die apart moet zitten, omdat hij anders zijn mond niet kan houden.

Bijna het enige wat jij en ik samen doen: rommelmarkten afdweilen. Jij op zoek naar oude vinylplaten die je enkel koopt als ze minder dan 3 euro kosten, ik op zoek naar stripverhalen, en later naar Engelstalige romans. Mijn Engels is al op jonge leeftijd absurd goed, alleen in de buurt van jou krijg ik er geen woord Engels uit. Verder plukken we ook samen sperziebonen. Een groot stuk van onze tuin staat er vol mee. Op zo'n onstuimige wijze aangelegd dat we eerder een groentejungle dan een typisch Vlaams gemillimeterde moestuin hebben. De buren staan er vol verwondering naar te staren. Bang dat er Vietcong opduikt van tussen dat groene gevaarte.

Je bent te zwaar belast door het fabrieksleven om dingen netjes en tijdrovend conventioneel te doen. En ik ben te onhandig. De sperziebonen maken we samen schoon, buiten op het terras, terwijl van binnen de klanken van punk en bluesrock komen aanwaaien. Ik durf nooit een woord te zeggen en voel me geen persoon, maar een mislukte kopie, een gehandicapte afsplitsing van jou, mijn grotere, sterkere, mondigere, knappere, zelfverzekerdere vader. Ik ben te jong om door al je bombastische gedragingen heen te kijken. Al geloof ik tot de dag van vandaag, jaren na je eigenhandige euthanasie, dat je ego werkelijk een betonnen bunker moet zijn geweest. Zo eentje van die Flak-torens die bij de slag om Berlijn, eind 1945, die nog steeds wijde gaten sloegen in de oprukkende Aziatische Russenhorde.

Ja, mijn passie voor geschiedenis heb ik van jou geërfd. Als kind raakten vooral ongelijke gevechten mij. Als ik met plastic soldaatjes wereldoorlog II uitbeeldde, had ik nooit genoeg jappen en moffen. Underdogs die zich fanatiek dood vechten tegen een overweldigende vijand. Als je opgroeit als underdog raak je snel verknocht aan alle andere underdogs, zonder toen veel aandacht te schenken aan ideologie. Het gevoel van onderdrukking beheerste ons.Als een bitterzoete koorts die ons vervulde met koppigheid, drang om te weten en een bovengemiddeld grote pijngrens, om ons toch op iets te beroemen.

En ik moet zeggen: je zelfmoord was een bui die ik als kind al zag hangen. De overweldigende vijand waren het fabriek en de maatschappij die mijn diplomaloze, doch bijzonder intelligente vader, die de kwaliteitskranten verslond en elke dag zijn ziel leegtypte, geen enkele kans gaven. Pas veel, véél later durfde ik afstand doen van die visie en je en gebrek aan optimisme verwijten. Pas toen zag ik hoeveel faalangst er in jou zat. Je angstquotient hield je intelligentiequotient mooi in evenwicht, zodat je nooit iets ondernam dat enige kans van slagen had om je situatie te verbeteren.

Ik durfde pas laat bekennen dat ik heilig en domkoppig geloof in de self-made man uit de American dreams. Er is trouwens nog iets dat jij en ik samen deden: zandkastelen bouwen op het strand van Bredene. Als onze kastelen dan onvermijdelijk afbrokkelden in zee, werd ik zo triestig als toen ik de kruisweg van Jezus zag op het einde van de kaskraker 'Ben Huhr'. De onvermijdelijkheid van lijden zat er al vroeg diep in. Nog steeds geloof ik dat ik altijd al in de rouw was, omdat jij jezelf had afgeschreven en ik moest leven in jouw plaats. En alle dingen moest proeven, die jij niet of te weinig had geproefd. Dat geeft mij het gevoel alsof ik altijd te snel heb geleefd en van het ene extreem in het andere ben gedoken. Om maar te bewijzen: pa, je bent je leven waard, blijf nog bij ons, kijk eens wat een vedette je zoon is! Dat heeft hij alleen aan jou te danken! Blijf toch bij ons, dat universitair diploma is ook van jou. 

Toen je het dan eindelijk deed, was mijn vergoddelijking van jou helemaal af. Instant martelaarschap. Je had geleden voor mij, om mij, pas afgestudeerd aan de universiteit, een beter leven te geven. Merci, merci, merci. Godver, wat heb je dat goed gedaan, dat meen ik serieus.

Maar...

Als je ooit verrijst, moet je echt wel met meer vrolijkheid opstaan, ik kan de wolk uitzichtloosheid echt niet nóg eens aan. Al kan ik de zwarte humor die er het gevolg van was dan nog zo goed smaken. Pa, wees optimistisch of wees niet. Dus dan maar niet, hoor ik in de verte.

Nog vijftig pagina's van de 53, ééntje voor elk levensjaar. Kerel, nu moeten we het echt over jou hebben en niet meer over mij. Over mezelf lullen kan altijd nog. Maar als ik jou geen biografie schrijf, dan doet niemand het meer. Een biografie voor iemand die volgens de normale geschiedschrijving nooit een biografie of zelfs geen voetnoot zal krijgen, maar er toch een verdient, als ode aan de levenskracht in jou, die het dan misschien nooit tot het podium van de wereldgebeurtenissen heeft geschopt, maar godverdomme toch opmerkelijk was, ook zonder de camera's van het avondnieuws.

24-02-2013 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Een volbloed perfectionist met een wiskundeknobbel, een talent voor vechtsporten, een hart voor literatuur en een rode boon voor collectieve initiatieven. Het is een zeldzame combinatie. Maar ik ken zo iemand. Een collega. Zo iemand die bovenop zijn kerntaken nog een paar balen extra hooi op zijn vork neemt. Van die karweien die andere mensen alleen zien als hij ze plots niet meer zou doen. Ge zoudt denken dat een volbloed perfectionist u de huid vol schreeuwt als ge fouten maakt. Maar nee, hij heeft ook nog eens een perfectionistische zin voor tact. We mogen het woord 'kritiek' schrappen als iedereen het zo verpakt. Als zo iemand op uw blog terechtkomt en zijn mening geeft, dan luistert ge als ambitieus schrijverke vierdubbel. Normaal is zijn feedback vrij uitgebreid. In het geval van Vrouwenalfabet op mijn Engelstalige blog was hij zeer bondig. “Ge moet een uitgever vinden.” 78 pagina's in word op een blog smijten, het is natuurlijk een debiele ontkenning van alle blogregels. En raad van een volbloed perfectionist negeren is nog debieler. Dus om ergens te beginnen, gezocht: uitgever. En omdat hij er anders vriendelijk wat van zegt of het joviaal in mijn plaats doet: niet vergeten linken naar blogs die ik vermeld. 

21-02-2013 om 23:25 geschreven door Tederdraads  

Nog elke ochtend draait één keer Nevermind of Bleach of In utero of With the lights out, vooral cd 3 van With the lights out, als 'k echt met loden voeten uit bed kom. Er zit dan ook weinig dood in uw muziek. 't is accuut leven. Alsof ge gevild door 't leven gaat en elke indruk gruwelijk intens op u inbeukt in een wereld van self-delusional phonies. 't leven is vreselijk, maar eens ge dat aanvaardt, is het goed en leefbaar. Berusting. “I'm on a plain, I can't complain”. Onthechting. “I think I'm dumb, or maybe just happy.” Slaaf zijn van egocentrisme en in opstand komen tegen uw eigen ego. “I like myself better than you, I know it's wrong, but what can I do.” Oplossen in een ander. “It's now my duty to completely drain you.” Overdonderend liefde. “I'd like to eat your cancer when you turn black”. Nederigheid. “Serve the servants.” Geilheid en hedonisme. “She has a moist vagina. Marihuana.” Escapisme. “Grandma take me home. I wanna be alone.” Passief-agressief. “I'll take the blame again.” Sarcasme. “Forever in debt to your priceless advice.” Haat tegenover alle vormen van arrogantie. “What's my biggest fear? People who have seen it all and let you know it.” Verwondering. “It amazes me the will of instinct.” Feminisme. “Never met a wise man if so it's a woman.” Verlangen naar de ultieme bevrijding.“Distill the life that's inside of me.” Levensangst.“Throw down your umbilical noose so I can climb right back”. Bijtende aanval op zelfvoldaanheid. “Self-appointed judges judge more than they have sold.” en eindigen in schoonheid “It's better to burn out than to fade away.”

Happy birthday, Kurt.

20-02-2013 om 22:59 geschreven door Tederdraads  

Oh, the guilt. Toen ik in een Duitse docu van ARD zag hoe Amazon.de er in slaagt mij nagenoeg nagelnieuwe boeken te bezorgen aan 3,01 euro per stuk. Roemeense en Spaanse uitzendkrachten die ze uitpersen onder het alziend oog van een extreemrechtse bewakingsgroep, HESS. Benauwend om vast te stellen dat ik daar met enkele muisklikken aan heb meegewerkt. Gelukkig regende het verontwaardige reacties van Duitse klanten. Amazon.de verbrak meteen de banden met de neo-nazi's. Ik mag mij dan misschien aan een prijsstijging verwachten, maar er zullen hopelijk enkel bomen en geen mensen sneuvelen om mij mijn favoriete boeken aan huis te leveren. Misschien in mijn steenkolenduits ook eens een klacht sturen naar hun klantendienst. Om mijn Duits met haar op te begrijpen, zullen ze wel geen neonazi's nodig hebben. 

20-02-2013 om 21:45 geschreven door Tederdraads  

20-02-2013 om 21:05 geschreven door Tederdraads  

Kerel op trein. 9 to 5 jobke en thuis gamen, shooters, knal, knal. Sociaal engagement geen cent meer dan de staat oplegt. Geen tijd voor een vriendin. 's Avonds snokken bij een paar internetmokken? Kwakske moet weg. Een held van onze tijd. Het westen sterft uit. Energetische sterfputten. Niet voortgeplant door maximale lustbeleving, heerlijk alleen. Het kan mij niet verdommen. Ik ben pro collectieve voortplantingsstop. Maar een bewuste voortplantingsstop had ik spiritueler gevonden dan zo'n toevallige. Omdat de knoppen van gamepads lekkerder zouden zijn dan de lustknoppen van het andere geslacht. 

20-02-2013 om 21:02 geschreven door Tederdraads