Groene thee. Metabolisme versnelt met 7 procent. Pindakaas. Verhoogt testosteron. Verbrandt vet. Frambozen (helaas niet te betalen) verbranden vet. Ginseng. Verhoogt door meer zuurstof het metabolisme.

Tabata. In plaats van duursport, een snellere manier om vet te verbranden. 20 seconden hoog intensief sporten, 20 seconden kalmer aan, 20 seconden hoog intensief sporten, enz. Een keer of acht in 't begin. Op vijf minuten zou je zo meer vet kwijt zijn dan met een uur lopen. Als je met een uur lopen al vet verbrandt. Zo snel gaat het helemaal niet.

De enige manier om echt goed te vermageren, is elke dag 500 calorieën minder te eten dan je nodig hebt. Eet je nog minder, dan vermager je een hele poos niet, zakt je metabolisme en als je dan weer normaal gaat eten, verdik je. 500 calorieën minder dan wat je nodig hebt, is net genoeg om geen noodtoestand af te kondigen en je lichaam vet te laten opsouperen.

Om te vermageren mag ik maar 1500 calorieën eten. Maar ik ben te lui om uit te tellen hoeveel boterhammen choco dat zijn. En ik eet graag veel. Maar ik ben tegelijk ook zo gebrainwasht door reclame van Calvin Klein en mannenparfums en alles waar ze een sixpack kunnen bij sleuren, dat ik lean en mean wil zijn of complexen heb. Dus ik ga voor groene thee, ginseng, tabata, frambozen, die keren dat ik ze kan betalen, pindakaas (zonder suiker) en veel tabasco op mijn spaghetti, want chilipepers zouden ook al je metabolisme versnellen. Een gelukkige meevaller dat ik dat allemaal graag drink en eet. Die tabata bevalt mij wel niet. Het duurt langer om mijn sportkleren aan te trekken dan om tabata te doen. Verder doe ik ook nog een abnormaal aantal pushups. Op twee handen, op één hand, met mijn voeten op een stoel, in handenstand tegen een muur, op mijn neus. Want meer spieren, vraagt meer calorieën.

En het is ook handig als gimmick, als onderscheidend trekje. Er zal wel geen enkele gespierde Vlaamse schrijver rondlopen. En in een veelschrijvend land, waar haast niemand leest, moet je als schrijver toch met iets opvallen. Lang haar doet het al lang niet meer. Dat heeft mijn Gentse collega H.B. (geen gratis reclame voor jou, H.B.) al gelapt. Zonder lang haar was het hem nooit gelukt. Maar ik moet dus iets anders vinden. Iets dat sowieso nut heeft. Iets dat opvalt, vooral op recepties met andere Vlaamse schrijvers, die er meestal toch uitzien als death metal zombies die hun kop geschoren hebben en hun kleren ingewisseld hebben bij H&M en een zwarte OCMW-bril dragen. Spieren. Kan nog compenseren voor mijn kleine gestalte. Mijn schoonzus noemt mij nu al The Hobbit. Maar we hebben al een Hobbit in de Vlaamse letteren. Dat weet zij niet. Een schrijvende Schwarzenegger hebben we nog niet. Is wel weer een investering. Kippenfilet, vette vis en een fitnessabonnement zijn duur. En dat pompen alleen is natuurlijk niet genoeg. Een eerste kleine investering geriskeerd, ja, ja via Amazon: 'you are your own gym', van een trainer van mariniers die niet geloofd in fitnesstoestellen. Ik slinger hier nu al aan de rand van het trapgat om mij toch te kunnen optrekken. Benieuwd welke huis-tuin-en keukendingen ik nog meer kan omtoveren tot fitness voor proletarische schrijvers.

Mijn moeder heeft haar eigen dieet. Ze heeft gelezen dat spannende films kijken, vet verbrandt. 1 thriller= 1 zak chips. Toch maar mee oppassen. Ik vind het spannender om mijn moeder en mijn tantes in één ruimte te zetten en één zak chips in de groep te gooien. Probleem is dan dat ik de zak chips kwijt ben en dan met honger naar het spannende schouwspel kijk.

Die jongens met hun sixpacks bedriegen de boel wel. Je hoeft helemaal nooit buikspieroefeningen te doen. Je moet alleen vrij mager zijn en je compleet dehydrateren. Ze drinken dagenlang geen water, zodat hun buikspieren komen, eh, bovendrijven. En dan drinken ze niet te lang voor de shoot nog een fles wijn. Alcohol dehydradeert nog wat meer. Met barstende hoofdpijn staan ze dan voor de camera. Een sixpack heb je maar voor six helse minutes. Dat kan ik toch echt niet doen voor literaire recepties of mijn eerste optreden in een programma als de Laatste Show, dan is het direct echt de laatste show.

De enige koppijn die ik wil, is van de kopstoot die ik H.B. zal geven, om eerder literaire carrière te maken met lang haar dan ik. Dat was mijn plan!

Misschien toch maar gewoon calorieën tellen. Bij de krant tel ik ook al de hele dag. Aanslagen. Lettertekens. Aantal karakters. Hoeveel is dat een grote boterham met choco? 200 calorieën? Da's dan zeven boke's per dag. Kwestie van een marge te hebben. Het lost zichzelf op. Als ik nog lang schrijf, kan ik toch niet meer dan zeven boterhamme'kes per dag betalen.

08-11-2012 om 23:30 geschreven door Tederdraads  

Kunstenloket. Organisatietje dat kunstenaars op weg helpt. Want de wettelijke regelingen om kunstenaarsinkomsten wit te wassen, zijn stukken ingewikkelder dan de maffiaregelingen om drugsgeld wit te wassen.

Die adviseur van mij, helpt mij goed op weg. Hij legt mij uit hoe het officieel en wettelijk hoort. Hoe je de inkomsten aangeeft en zo voort. En dan zeggen ze mij bij de stadsdiensten dat daar niks van klopt en vinden ze het zelfs irritant dat ik kunst 'officieel' wil doen. De belastinginspectie komt waarschijnlijk alleen aankloppen als de kunstenaar al een villa gekocht heeft. Met politici is dat ook zo. Ze graaien alles wat geen roodgloeidende kachel is en de belastingen ruiken pas onraad als die mannen een villa hebben in Toscane.

Tip aan mezelf: koop geen villa in Toscane en blijf vooral de wettelijke bepalingen voor kunstenaars negeren.

Wie trouwens een kuisvrouw wil zonder haar in 't zwart te betalen, hoeft haar maar te beschouwen als een kunstenares. Als je een Poolse kuisvrouw hebt, moet je maar maken dat ze danst op liedjes van de Kreuners, dan kan je haar betalen als artiest en zit je wettelijk veilig. En na de Kreuners wil ze nooit nog integreren en vindt ze ook geen andere job.

Wel oppassen met Sabam, laat haar misschien uitsluitend dansen op klassieke muziek die niet auteursrechtelijk beschermd is, want als die mannen geen auteursrechten controleerden, maar zwart werk, was er vanaf eind volgende maand al helemaal geen zwart werk meer in dit land en werd je ook al opgepakt als je een oud vrouwtje de straat hielp oversteken, want dat is de taak van bevoegd personeel, niet van vriendelijke voorbijgangers, en dus zwart werk.

Nee, al en bij al kan de artiest rustig blijven verder schooien, de Sabamiaanse controlehorde is voorlopig nog niet losgelaten op zwartwerk van berooide kunstenaars. Met N-VA, zweep in de hand, op de bok van de Vlaamse koets, kan daar wel verandering in komen. Maar voorlopig: blijf die prentbriefkaartjes kliederen en voor een appel en een ei verkopen. De fiscus koffiepaust nog wel even verder. Met uitzondering van mijn maat, Ben Merckx, die omwille van karakteriële redenen die hem zeker sieren, dan toch als ambtenaar werkt, met nadruk op werkt. Dat er geen youtubefilmpjes circuleren van hem, de enige werkende ambtenaar, ligt uitsluitend aan zijn bescheidenheid. Ben, als je dit leest, antwoord op mijn mail, ik heb je al meer dan een jaar niet gezien. Je werkt te hard. En je ziet niet dat je jeugdvriend in 't zw*rt bijklust als kunstenaar. Ja, jawel, dat is WEL een beroep.

Maar terug over die adviseur. Hij raadde mij onder andere het boek 'Talent isn't born, it is grown' aan. Ik heb dat besteld, via Amazon, met mijn zw*rtg*ld. Het is een opbeurend boek. Als je maar lang genoeg aan de schrijf blijft en boterhammen met choco verteert, dan komt dan toch dat moment dat je doorbreekt. Of toch minstens breekt.

Vandaag raadde hij mij in een sessie van een uur of zo een bordeel in Gent aan, boven de Thaïse massage. Misschien bedoelde hij het als tip om een kortverhaal rond te schrijven. Of voor een heet staaltje onderzoeksjournalistiek. Of misschien vond hij dat ik er gestresseerd uitzag, zo als een van die weinige kunstenaars die zichzelf niet platspuit met smack, en raadde hij mij een massage aan.

Aaanywaaay, hij vond ook dat ik te veel verschillende (schrijf)diensten aanbied. Hij vindt dat ik mij meer moet specialiseren. Teksten aanleveren voor websites bijvoorbeeld. Maar dat teksten aanleveren voor websites, moet ik niet zo noemen. Ik moet er een flashy nieuwe naam voor uitvinden, want er zijn al mensen die teksten voor websites aanleveren. Ik doe dat namelijk zelf al. Ik noem het tot nu toe nog altijd 'teksten voor websites aanleveren'. Nooit bij stil gestaan dat ik daar meer geld kan voor vragen als ik daar een andere naam aan geef. Webberen of zo. Webjuice spuiten. Digiproppen. Webdesign is sooo 2007. Net zoals je ook niet meer fascisme en wereldvreemde Vlaming zegt, nee, vandaag zeg je N-VA.

Mijn adviseur -ik vergeet steeds zijn naam- gaat dus tien dagen naar Brazilië. Hij heeft daar vijftien jaar gewerkt. In de filmindustrie (ik ken twee Braziliaanse films, Sangre en Citade de deus en iets zegt mij dat hij daar niet aan heeft meegewerkt), in marketing en nog iets. Hij nam er nooit vakantie, omdat de weekends al zo'n fiesta waren. Hij is teruggekomen toen zijn zoon van 14 dealde. Hij heeft hem toen geconfronteerd met een drugsdealer die in de bak had gezeten. Ik zei iets over mijn twee neven en 50 procent van mijn jeugdvrienden, maar dat hoorde hij niet. Advies is eenrichtingsverkeer. Die zoon dealt niet meer. Toch geen drugs. Wel huizen. Als makelaar. Geen slechte move, Vlamingen zijn verslaafd aan bakstenen.

Waar dat blijft dat advies eigenlijk?

Af te leiden van zijn stomende pretoogjes was het ongeschreven advies: ga voor een snoepreisje naar Brazilië. Toch een land dat in de top tien van meest wulpse landen staat, samen met Polen en Griekenland (als een land ten onder gaat, slaan de hormonen op hol. In kapotgeschoten Berlijn anno winter 1945 werd wat afgepoept in de schuilkelders). Van een maat die er geweest is, Sasja, weet ik dat ze daar tuk zijn op alles wat man is en er een beetje Duits uitziet. Dat de vrouwen zich aan je opdringen. Dat is nog eens een schrijfklimaat. Godverdomme, het beste advies bleef onuitgesproken: ik moet naar Brazilië! Voor een latino kont als schrijftafel. Met natuurlijke houder voor mijn pen.

Mijn tekenaar en ik komen buiten. Geen idee, ik vind het fijn om 'mijn' tekenaar te zeggen, hij mag dan 'mijn' schrijver zeggen. Dat doen alleen BV's, politici, missen, tv-koks, teruggevonden ontvoerde kinderen, Samson, ex-wielrenners,  leden van het koningshuis en Bijbelse figuren hem na, met hun ghost writers. Mijn tekenaar zegt: 'Ja, het was wel duidelijk dat jij eigenlijk meer verstand hebt van marketing dan hij. En dan heb je je nog ingehouden'.

Bon, merci voor je levensgeschiedenis in een Braziliaanse nutshell, mijn adviseur. Ook weer 'mijn', ik eis mensen nogal op. Ik ga terug aan de serieuze Arbeit, met het uitschrijven van een belangwekkend en intellectueel hoogcalorierijk interview. Ik noem de naam van de geïnterviewde niet, want alleen mijn familie leest mijn blog en die kennen toch geen Vlaamse intellectuelen en zelf ben ik toch een Belgische intellectueel, dus die telt niet.

'Rant' van Chuck Palahniuk zat vandaag in de bus, via Amazon. (per keer dat ik Amazon vernoem krijg ik één cent krediet) En dit blogpostjen is ook een rant. En de postbode bezorg ik nog wel tendinitis. Met de neoliberale logica van N-VA: hoe harder ik het leven van mijn postbode maak, hoe meer hij zijn best zal doen om zich om te scholen! Morgen strooi ik glas op de stoep, ik denk aan de toekomst van mijn facteur. Want dat is N-VA-logica: alle voordelen geven aan de rijken, in het belang van de armen. Hoe meer de werkende mensen afzien, hoe beter dat voor hen is.

Mijn adviseur stemt niet voor N-VA, te veel voeling met de 'à l'aise filosofie', die duikt tien dagen zwoel Rio in. Bedankt voor het advies en de ellenlange vragenlijst die je me eigenlijk had moeten sturen VOOR onze afspraak, zodat we wat dieper konden ingaan op mijn kunstenaarsactiviteiten. Volgende keer dan maar. Jij met een gebruind kleurtje en een lege zak. Ik nog steeds met bruine mondhoeken. Van de choco. En platzak.

08-11-2012 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

We zitten in dezelfde branche. Sava heet hij. Mischien genoemd naar die rivier op de Balkan. Hij verkoopt in de voormiddag de krant voor de SDF-en. Ja, in Brussel krijgen zelfs de daklozen een Franse naam opgespeld, Sans Domicile Fixe. Technisch gezien kan mijn Roma-zigeuner een SDF'er zijn, zonder dakloos te zijn, want hij woont ergens in Brussel. Heeft kinderen. Nog te jong om naar school te gaan. Die krant van hem kost twee euro. Er staat niet veel in. Ze is tweetalig, met veel spelfouten. Volgens Sava is het één kerel die het krantje helemaal zelf vol schrijft. En behoorlijk wat verdient aan de totale verkoop.

Sava zelf verkoopt niet veel, maar toch genoeg om te overleven. Hij loopt met die kranten naar mensen toe alsof hij een ober is met een dienblad vol schuimend bier. Ik koop de krant nooit. Ik schrijf al voor de krant. En ik krijg op de trein al de gratis Metro. Maar ik schrijf voor een krant die Solidair heet. Dus ik geef. Altijd wat kleingeld. En dan zeg ik 'ça va, Sava?' en hij klaagt over de verkoop en zegt dat het moeilijk is. En dan zeg ik dat het bij niet zo heel erg veel beter is. In de praktijk natuurlijk wel, maar niet in mijn kop.

Mijn schoonzus zegt: 'Als je daklozen geld geeft, dan help je ze om langer op straat te leven'. In het boek dat ik lees op de trein, 'the spiritual laws of success', zegt Deepak Chopra -die er toch echt een beetje uitziet als een fluwelen oplichter- 'geven en krijgen zijn hetzelfde'. Als je niet geeft, dan krijg je ook niet. En het werkt nog beter als je geeft met een gevoel van ware gulheid. Die ware gulheid, die lukt nog niet zo goed. Als ik in mijn zakken tast, is het soms toch nog altijd een beetje alsof ik mezelf in 't zak zet. Maar ik werk er aan, ik lees Deepak Chopra op de trein.

Als de Turkse vrouw die het ene telefoontje na het andere pleegt, eerst naar de garage, dan naar een immobiliënkantoor, haar badge van het werk vergeet , dan stuur ik die op naar Securitas. Netjes zoals dat op de achterkant van de badge staat. 'a post stamp will not be necessary'. Dat schreef ik op de enveloppe waar de postzegel hoort, want je weet toch maar nooit dat ze mij traceren en toch een postzegel eisen. Misschien wil bpost zich wel wreken op mij voor al die stapels boeken van Amazon die ze hier quasi dagelijks aanleveren. Mijn eigen post ligt hier trouwens stof te verzamelen, maar zo'n gevonden badge stuur ik op. Wanneer volgt mijn zaligverklaring, Deepak? Juist, ik moest geven in een staat van geven, zonder iets terug te verwachten, dan pas werkt het echt, die stroom van giving and receiving.

Heb ik niks gegeven: de vrouw die mij uit mijn leesconcentratie haalde door de hele treinrit lang non-stop met haar advocaat te bellen en de hele trein liet delen in haar echtscheidingsperikelen. Bizar hoe mensen die telefoneren denken dat ze plots een geluidsdichte, doorzichtige cocon genereren. Die smartphonefunctie bestaat vast wel, maar ze is nog niet betaalbaar voor mensen die 700 euro huur betalen en in een vechtscheiding zitten. Haar ouders hadden vreemd genoeg de kant van haar ex gekozen, maar daar had ze zich al bij neergelegd. De vrouw naast mij zat een Bulgaars boek te lezen, want ik zag de zin: az sem toek wat wil zeggen: ik ben hier. Vast een boodschap van mijn karma om mijn situatie te aanvaarden en niet steeds naar andere opportuniteiten te zoeken. De vrouw dan weer pal recht tegenover mij, versterkte dat nog. Ze las 'the power of now', in het Nederlands, geschreven door Eckhart Tolle. Nu ja, 'las', ze had het op schoot en tokkelde op haar gsm. Ik hoopte stiekem dat ze dat boek zou vergeten. Waarschijnlijk zou ik dat niet terugsturen, want ik wilde dat boek laatst nog kopen. Zo'n gedachten zijn waarschijnlijk slecht voor mijn karma. Deepak, wat denk je?

En het koppel schuin tegenover mij, had het helemaal begrepen en las alleen elkaars ogen.

07-11-2012 om 23:55 geschreven door Tederdraads  

Als VOKA spreekt, spitst Bart De Wever de oortjes. En dat mag geweten zijn. “Voka is mijn echte baas, als Voka niet tevreden is, ben ik niet tevreden”, zegt hij op 10 augustus in volle onderhandeling met Di Rupo. Hoeveel mensen in de volle zaal van het ICC (International Convention Centre) in Gent wisten dat nog op vrijdag 28 oktober 2012? Een lichting Bachelors studeert af en VOKA, het Vlaams Netwerk van Ondernemingen komt een woordje 'placeren'. Solidair zat in de zaal en spitste ook de oortjes.

Zo'n 300 mensen in de zaal. Kersverse bachelors in chemie en agro -en biotechnologie met hun ouders. Geert Moerman, gedelegeerd bestuurder van VOKA Oost-Vlaanderen klimpt op het podium. Ik stel me voor dat als VOKA speecht, Bart De Wever, zich in de stijl van Mr. Burns, de gewetenloze kapitalist uit The Simpsons, in de pollen wrijft en denkt: excellent. Moerman steekt van wel een opdeling van de maatschappij in drie groepen.

1. De budgetsector

2. De verdiensector

3. De ondernemers

De mensen die hier net afstuderen, moeten nu de keuze maken. Waar horen ze bij? Als het echt niet anders kan, moeten ze voor de budgetsector kiezen. Alle mensen die geen winst genereren. 28,5 procent van de werkende mensen tussen 15 en 65 behoren daartoe. Dat rondt hij snel af tot 30 procent. Wat dan 1 op 3 wordt. En dat is niet goed. Want die zachte eieren kunnen hun ding maar doen op kosten van groep twee: de verdiensector. Dat zijn die mensen die toch een iets verstandigere keuze gemaakt hebben en 'in de privé' werken. Maar het summum -zijn woord- is kiezen voor het ondernemerschap. Ja, dat is de groep die innovatie brengt, die zorgt voor winst waar die budgetsector op teert. Het zijn de ondernemers die ervoor zorgen dat er in dit land zoveel ambtenaren, verplegend personeel, onderwijzend personeel en meer van dat soort ballast dat een loon trekt, rondloopt. Om nog te zwijgen van het grootste venijn van allemaal: werklozen, 'mensen die niet willen werken', letterlijk zijn definitie.

Er volgt ook nog een pleidooi om het personeel van Ford Genk in geen geval op vijftig jaar met brugpensioen te laten gaan. Geen idee waarom de kersverse bachelors dit uitgerekend vandaag moeten horen, maar Moerman wordt emotioneel: 'Dat is een fout die men al veel te vaak gemaakt heeft in dit land.' Geroezemoes in de zaal, maar het publiek houdt zich koest. Niemand wil een rel tijdens de proclamatie van zoon- of dochterlief. VOKA weet zijn momenten te kiezen. Moerman vindt het ook nog nodig om vrouwen te kleineren. Hij zegt: 'moeders houden meestal de lippen stijf op elkaar, het zijn meestal de vaders die hun zegje doen, maar nu zondag moeten jullie moeder toch eens om haar mening vragen over jullie drie zwakste punten, de belangrijkste sollicitatievraag die jullie straks krijgen. Vrouwen zeggen niet vaak hun mening, maar als je ze dwingt (!) hebben ze die wel, hoor'.

Mijn vriendin zegt nochtans zonder dwang dat je gevaarlijke onzin uitkraamt. Van dat soort quatsch dat je eind jaren '20 in bierkelders kon horen, niet zozeer bij proclamaties. Je zei ook nog dat alle diploma's die niet direct op een job uitgeven, 'lichtzinnige' diploma's zijn. Je pleitte voor het optrekken van de pensioenleeftijd naar 67. Je hield een lofzang op Duitsland, Heimat van het Duitse model, maar zonder één woord over 1-eurojobs. En je eindigde met een zeer rooskleurig 'gegeven'. Binnenkort zouden er 500 000 werknemers te kort zijn op onze arbeidsmarkt. Alle afgestudeerden zouden dus zeker aan de bak komen. Maar het summum bleef toch het ondernemerschap. En mensen die daar vandaag niet voor kozen, moesten ook niet jaloers zijn als ze later zagen hoe een medestudent rijk was geworden. Rijk worden en ondernemen is synoniem voor Moerman. Ja, natuurlijk, de loonkost moest daarvoor wel omlaag. Het publiek ziet VOKA, maar hoort een samenvatting van het N-VA programma. Applaus volgt. De ouders zien hun kind al als rijke ondernemer. Dan moeten ze zelf wel tot 67 werken. Hopelijk niet als verpleegster, leerkracht, medewerker in een stadsmuseum of zo'n andere budgetparasiet, God betert. Wat heeft een ondernemer daar ooit aan? De bachelor in de biochemie naast mij trekt aan mijn mouw en zegt: 'Maar wacht eens, die kerel verkoopt hier met een gematigde toon eigenlijk heel extreme dingen!'

Inderdaad, een politiek discours dat menszijn louter laat samenvallen met economische bedrijvigheid en een enge definitie van 'winst' als enige waarde propageert, met ondernemers als Goden op de Olympus, is gevaarlijk. Zeker als dat politiek programma vrij podium krijgt op een feestelijke gelegenheid als een diploma-uitreiking, bij monde van een gladgeschoren en gekostumeerd en succesvol rolmodel. Ik voelde mij alleszins gerold. De enige juiste spelling van Moermans summum van succes is suck-sess. Gelukkig zijn er nog altijd ondernemers -Geert Moerman is niet eens een ondernemer- die goed beseffen dat hun bedrijf niet kon bestaan in een wereld zonder humane sector.

06-11-2012 om 11:52 geschreven door Tederdraads  

Ik schiet elke ochtend wakker met mijn hart aan 140 per minuut. Ik droom onnozele dingen, die aanvoelen als nachtmerries. Daarna blijft die angst de hele dag bij mij. Ik kan niet zeggen dat het een verlammende angst is. Het is een angst die opjaagt. Met angst bedoel ik: een groot gat van miserie dat mij dreigt op te slokken. Echt concreet is die miserie niet. Geen angst van in elkaar geklopt te worden, of een hersenbloeding te krijgen of overreden te worden of zoiets. Nee, angst om niet genoeg te presteren. Angst om arm te zijn. Angst om alleen te vallen. Angst om een jaar of zestig te zijn en weduwenaar te zijn en seks op uw buik kunnen schrijven en nog twintig jaar gewdongen celibatair uw dagen te moeten slijten. Angst om een rotjob te moeten doen. Ik gebruik bewust niet het woord kutjob, want daar kan ik mij nog iets plezants bij voorstellen.

“Kunt ge daar dan niks aan doen?”, vraagt een vriend. Als in: angstremmers slikken. Van die angstremmers krijg je dorst als een kameel op de planeet mars, je krijgt er tieten van en je doet niet veel meer. Ik heb ooit eens zes weken een anxyioliticum genomen. Mijn 'crazy pills' zoals een bevriend neuroloog die zijn vak graag relativeert ze noemde. Ik heb heel die periode geen pagina geschreven. Nochtans had de voorschrijvende arts mij verzekerd: 'Je zal zeker nog kunnen schrijven'.

Medicatie is geen optie. Koreaanse gingseng slik ik wel. Schijnt mensen te stabiliseren (of er een verschil is tussen Noord-Koreaanse of Zuid-Koreaanse ginseng is politiek een destabiliserend gedachtenexperiment, ja, sorry, ge moogt er al eens insiders in steken he). Volgens de apotheker kweek je met ginseng gewoon meer rode bloedcellen. Meer zuurstof, meer uithouding, meer concentratie, meer libido. Maar geen natuurlijke angstremmer. Ik slik ook geconcentreerd sap van bloemknoppen. Ik herhaal: ik slik het geconcentreerd sap van bloemknoppen. Om maar te zeggen: angst is een slechte motivator.

Die angst van te weinig te doen, resulteert in mijn ja zeggen op veel te veel projecten die mensen mij voorstellen. Allerlei schrijfprojecten. Te veel om op te noemen. Wat de angst van te weinig doen niet wegneemt, maar juist nog vermeerdert. Ik steek het op mijn afkomst. De kleine uit een arbeidersgezin die zich naar boven gewroet heeft, ondanks dialect in zijn spraak, de gebocheldheid van de zelfvertrouwenloze, het hiaat in mijn kennis van de etiquette van de nieuwe beau monde, om nog te zwijgen van een soort wrange humor dat niet thuishoort in intellectuele kringen of toch wat daar voor doet moet gaan.

Alleen als ik schrijf en in de hoofden van personages zit, heb ik geen angst. Of als ik op een stresserend event loop waar ik moet presteren. Vlak ervoor gaat mijn bloeddruk wel een paar keer in orbit rond de zon, maar tijdens, als ik er moet staan, schakel ik toch over op automatische piloot en steek ik dingen uit, en peins ik: is dat die kleine uit dat vervallen huis op de Leuvenstraat dat als achtjarige bij de directrice moest voor zijn platte cafépraat? Nee, ze zei dat het nog veel erger was dan cafépraat, wat ik uit mijn botten sloeg.

Wat ik als kind had aan zelfvertrouwen, omdat een arbeiderskind meer grotemensenklap hoort, en meer weet van de wereld dan zijn voor de werkelijkheid afschermde leeftijdsgenootjes van bediendenouders -de rancune leeft nog-, ben ik weer kwijt geraakt, toen in de wereld van de schone jobkes, een vlekkeloze uitspraak van het Algemeen Nederlands veel belangrijker was dan algemene kennis of culturele bagage. Zo blijft ge als kleine van arbeiders toch altijd met één been in twee kampen staan. En ge zoudt kunnen zeggen, ja, maar, volg dan logopedielessen en praat schoon Vlaams, ambetanterik. Als 't niet zou voelen als spuwen in 't gezicht van mijn familie, zou 'k 't misschien doen. 't is al erg genoeg dat ik schrijf in 't schoon Vlaams, ik ga er mijn tong niet mee bevuilen. Voor ge 't weet, bef ik er slechter door.

Angst. 's Avonds heb ik er zo geen last van, een beetje maar. Sebiet, als ik wakker schiet, dan weer wel. En ik moet niet beweend worden, er valt mee te leven. Groene thee schijnt te helpen. Ik drink er elke dag twee liter van in een 'supersize' tas, voor vier euro gevonden in den Blokker. En inderdaad, het werkt. Als ik weer eens wreed dringend moet pissen, heb ik toch twee minuten geen schrik.

05-11-2012 om 00:00 geschreven door Tederdraads