Ik hou niet van het woord inspiratie. Inspiratie bestaat niet. Inspiratie is dat woord dat zegt: de kunstenaar moet zitten wachten tot de invallen dan ineens komen.

Het woord inspiratie is uitgevonden door tamzakken, die iets nodig hadden om hun tamheid goed te praten. Niks op papier gekregen? Sja, de inspiratie wilde niet komen. Inspiratie is net zo echt als de tandenfee.

Hier is hoe een echte kunstenaar met inspiratie omgaat. Je doet het rottigste, het moeilijkste, het meest revolterende dat je als kunstenaar moet doen:

je blijft zitten. Achter dat scherm, achter dat canvas, voor dat blok marmer. Koppig blijven zitten. Veel moeilijker dan schrijven. En je gaat niet weg, voor je enkele pagina's verder staat.

Een echte schrijver doet duursport. John Irving worstelt. Murakami, Biebau en Peynsaert lopen.

Je spreekt er niet over, je klaagt er niet over, je loopt niet mijmerend rond wachtend op een hemelse inval. Nee, de hemelse invallen komen als je blijft zitten. En typt. De schrijfmuze houdt maar van één geluid en dat is luid je toetsenbord aanslaan.

18-11-2012 om 21:58 geschreven door Tederdraads  

Guillaume Van Der Stighelen schrijft in zijn boek 'Maak van je merk een held':

“Always offers great protection throughout your menstrual cycle to help you live life to the fullest-without interruption. Bij ons beter bekend als 'dat droog en veilig gevoel'. Dat 'veilig' gevoel heeft me altijd geïntrigeerd. Worden vrouwen dan toch nog bedreigd door iets tijdens de maandstonden? Toch is het juist dat woord dat die lijn zo kleefbaar heeft gemaakt. (...) Ik vraag gewoon aan vijf vrouwen welke woorden er bij Always horen en dan zeggen ze zonder uitzondering: 'Voor een droog en veilig gevoel.' Veilig? Het mysterie van de vrouw.”

Heeft Guillaume Van Der Stighelen eigenlijk ooit eens meer dan een maand intiem samengewoond met een vrouw? Of zelfs maar eens mogen ronddwalen in de top secret herinneringen van een vriendin? Ze hebben het allemaal wel al eens meegemaakt. Meestal in hun pubertijd. Daar kwam plots de rooie zondvloed. En hun broek zat onder de vlekken. Op de bus van de schoolreis. Tijdens de turnles. Net tijdens die spreekbeurt. Als man maak je iets gelijkaardigs normaal nooit mee. Tenzij je sluitspier het laat afweten. Sommige vrouwen durven nooit nog een witte broek aan. Anderen vragen je tijdens hun maandstonden om de vijf minuten of je toch niks ziet verschijnen op de achterkant van hun broek.Tot vervelens toe, maar dan vooral vervelend voor hen. Constant bang moeten zijn dat er bloedvlekken op je broek zitten, moet vreselijk stresserend zijn. Een product dat gagarandeert dat vrouwen altijd veilig zijn van de schaamte die ze voelen bij zulke ongelukken, is inderdaad een (super)held.

Gelukkig heeft Guillaume meer verstand van marketing dan van vrouwen. 'Maak van je merk een held' is een boek dat best te pruimen valt, ook al staat het vol foutjes. Zo is de voornaam van Albert Einstein plots Alfred. En meer van dat soort uitschuivers. Maar dat staat de ontsluiiering van de marketinggeheimen niet in de weg. En Guillaume schrijft in een stijl die je nauw betrekt bij de zaak. Behalve als je een vrouw bent en hij over menstrueren begint. (Ik vermoed instinctief dat Fons Burger het in zijn boek 'Vrouwen' – gratis onderweg naar dit adres, hoop ik- iets diepgaander over menstrueren zal hebben, net zoals Philip Roth dat deed in 'the dying animal')

Wel pleit hij om menstruatie uit het verdomhoekje te halen door er een andere naam aan te geven, in plaats van die wetenschappelijke benaming voor iets dat nochtans elke maand heel gewoon gebeurt. Hier in Aalst zeggen wij 'klodden'. Dat moet hetzelfde zijn als 'brol', dat ik wel eens hoor. Dat is zeker niet beter. Maar er spreekt tenminste uit dat het niet aangenaam is. Als we hier in Aalst zeggen: 'ze zit met haar klodden', doen we dat met een laag empathie. Welopgevoede dames hebben het over 'mijn dagen'. Ook vreemd. Alsof de andere dagen van de maand 'haar' dagen niet zijn. Bestaat er een merk van maandverband dat 'my days' heet?

In all fairness, Guillaume is een zeer succesvolle reclamejongen. Je kan geen succes hebben in marketing zonder te weten hoe een vrouw in elkaar steekt. Mannen beslissen misschien welke technische snufjes er in huis komen en welke sjees er op de oprit staat, maar de andere inkopen doet de vrouw toch meestal nog. Guillaume snapt dan maandstonden niet, het grootste verschil tussen man en vrouw heeft hij wel begrepen als hij schrijft:

'De vrouw is belangrijk, de man doet belangrijk'

17-11-2012 om 13:46 geschreven door Tederdraads  

Toen ik nog stand-up comedian was in het college van Kapelle Op-den-Bos, stond ik eens tussen twee lessen in te boekgluren in de lokale bibliotheek. Mijn oog viel toen op 'Vrouwen'. Ik had er geen lidkaart, anders was ik er direct mee weg geweest. De titel. Vijf vrouwen op de cover. Vooral die zwarte in het midden. Visueel zeer uitgekiend. Veel symmetrie.

De achterflap leest:

Miljonair en levensgenieter Al Robinson móet een boek schrijven. Zijn hele leven al bestudeert hij het fenomeen ‘vrouw’ maar na zijn scheiding ziet hij eindelijk het licht.

Al ontwikkelt de Theorie Van De Vijf Vrouwen waarbij hij de vijf belangrijkste eigenschappen die hij in een vrouw zoekt, verdeelt over meerdere partners. Hij kiest daarvoor een prostituee, zijn buurvrouw, een journaliste en zijn secretaresse. Tot hij de wonderschone architecte Maria ontmoet waar hij ernstig op verliefd wordt.

Tussentijds schrijft Al zijn boek. het is een roman over een zekere Donald, die in de woelige jaren zestig zijn seksualiteit ontdekt. Na een strenge opvoeding raakt hij verzeild in de seksuele revolutie en het opkomend feminisme van de zeventiger en tachtiger jaren.

In bijbehorende voetnoten onderbouwt Robinson de verzameling conclusies die hij uit zijn levenslange ‘veldonderzoek’ heeft getrokken over de liefde, seks en relaties. Een persiflage of een spraakmakende omkering van alles wat we over deze onderwerpen voor zoete koek aannamen.

Fons Burger (1952) is journalist, muzikant en ondernemer en heeft met “vrouwen’ een soort everymans boek met diepgang geschreven. ‘Vrouwen’ geeft inzicht in mannen. Van de generatie uit de periode van seks, drugs en Rock & Roll en misschien wel in alle mannen.

Probleem: ik vind het boek nergens. Niet in de bib van Gent, Aalst, Erembodegem, of Brussel. In geen enkele Oost-Vlaamse bibliotheek. Het kost bijna 17 euro. Dat is wat veel voor een chocoschrijver. Als ebook kost het vier euro. Dat valt reuze mee. Alleen lees ik totaal niet graag hele boeken op een scherm. En ik heb een hekel aan e-readers. Onder andere, omdat ik mensen met e-readers op treinen gadesla. Die lezen niet. Die prutsen met dat ding. En zijn de helft van de tijd bezig om het te vrijwaren van schade.

Als ik Fons vraag waarom ik het nergens vind, tenzij in het Engels op Amazon, antwoordt hij:

Dag William. Je kunt het bestellen in onze winkel www.difshop.nl, maar bv bij andere internet bookshops. De Engelse versie is iets gekuist voor de Amerikaanse markt. De Nederlandse is explicieter. Ik hoop dat je hem leuk vindt en er misschien een recensie over kunt schrijven. Groet
FB

Die vijf vrouwen op de cover. Eigenlijk moet ik beter weten. Mijn vader zei altijd: 'Hoe herken je een slechte LP? Als er een halfnaakt wijf op de cover staat. Nooit kopen.'

Ik schrijf zelf het Vrouwenalfabet. Ik wil toch graag weten wat de concurrentie er van bakt. De enige goeie fictieboeken over vrouwen dat ik ooit las, heten 'the dying animal' van Roth en 'little women' van Alcott. En in dat laatste daar kwam helemaal geen seks in voor. Schrijven over vrouwen EN seks, de kans om in onnozele sofporno te vervallen is heel groot. Ik ben bereid om Fons een kans te geven. Op basis van zijn foto lijkt hij mij een gezwollen Hollands ego te hebben, maar zo zien al die schrijvers er tegenwoordig uit.

Straks koop ik mijn eerste e-book.

In die vorm kan het alvast niet eindigen op de stapel ongelezen erotische romans van Emma Holly (http://en.wikipedia.org/wiki/Emma_Holly) die op mijn nachtkastje liggen.

Wel moedig van hem, om meteen al een recensie te vragen. Schrijver EN zakenman, die Fons. Een combinatie die niet hoeft te verbazen.

Van kunstenaars die niet tegelijkertijd zakenmannen of zakenvrouwen zijn, heb je in deze tijd nog nooit gehoord.

17-11-2012 om 13:10 geschreven door Tederdraads  

Als de trein aankomt in Erembodegem is die leeg. Ik ga dan als een gier door de wagons om gedumpte kranten mee te graaien. Na de muffinman, de nieuwsgier. Eos, Libelle, Dag Allemaal, De Morgen, De Tijd. Ik vind altijd wel wat. Het is misschien contradictorisch als journalist, maar ik betaal niet graag voor nieuws.

De Tijd gaf me laatst zonder blozen investeringsadvies. (hoewel, hoewel: misschien drukt die krant daarom op roos papier)

De beste investering was: munitiefabrieken.

Dat raadde een beursanalist, mét foto erbij, aan in een stukje. Kogels zijn altijd nodig. Het is misschien fancy om te investeren in een bedrijf dat gevechtsvliegtuigen maakt, maar 't is toch een gevaarlijke investering. Er zijn al genoeg vliegtuigen in de wereld. Wat die vliegtuigen wel altijd nodig hebben, zijn kogels. Want zo'n supersonische draak staat zonder kogels geheel nutteloos aan de grond. Duur en mooi te wezen.

Een van zijn argumenten: 'De Libische rebellen vielen tot ieders verbazing veel sneller zonder munitie dan verwacht.' Kogels zijn altijd nodig en de vraag is enorm. Altijd groter dan verwacht. Een ideaal product dus: veel vraag naar, maar niemand beseft dat echt goed, dus worden er altijd te weinig geproduceerd.

Wie dus heel erg veilige investeringen wil doen: investeer in munitiebedrijven.

Of je daarna 's nachts nog kan slapen, is een vraag die je niet hoeft tegen te houden. Met de winst kan je vast en zeker de beste slaapklinieken ter wereld betalen.

16-11-2012 om 14:01 geschreven door Tederdraads  

Een jong ventje. Zesde middelbaar. Zijn moeder, gok ik, naast hem. Hij gebruikt haar als klankbord, zij leent zich gewillig als klankbord.

Hij: Bier in flessen is slecht. Getapt bier is beter. Ju*iler valt nog mee. (waarom wil ik die jongen graag aan een geblinddoekte bierproeftest onderwerpen?)

Hij: de meesten van mijn vrienden willen bij de politie werken. Gewoon omdat ze niets anders kunnen bedenken.

Zij: Met u laten lachen dus. En u laten bespuwen bij betogingen en zo.

Hij: Ja, met de politie lacht iedereen.

Er stappen twee flikken op. Het is de dag van de dynastie. Alle politie spoort naar Brussel-Centraal. De koning zit straks vlakbij, in de Sint-Michielskathedraal.

Hij: Mijn maat wil bij de drugsbrigade werken. Gemakkelijk. Er zijn geen drugs in Roosdaal.

Zij: Ja, er zijn ook geen jongeren in Roosdaal.

Hij: Jawel, heel veel, maar ze zitten binnen.

Zij: Er valt daar dan ook niets te beleven.

Hij: Ja, Roosdaal. Het hoogste zelfmoordcijfer van Vlaanderen.

(ik denk: godverdomme, dat kan niet. Dat is Aalst, dat weet iedereen. Googlen geeft mij ongelijk. Aalst staat niet eens in de top tien. Je dood drinken geldt kennelijk niet als zelfmoord. Zie voor de zelfmoord top 10: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=RU3A04HD )

Hij: Wacht eens, eigenlijk zijn er wel veel drugs in Roosdaal.

Ik lees ostentatief de Franstalige Metro, dan laten ze zich goed gaan. Dan denken ze dat ik hen niet begrijp. Daarna haal ik nog ostentatiever het boek 'Maak van je merk een held' boven. Het is ook interessant om te zien of het gesprek een andere kant opgaat, als ze weten dat iemand hen begrijpt. De moeder houdt mij in de gaten. Ja, ik heb jullie gesprekje gehoord. Ja, ik zet het nu op mijn blog.

Maar waarom eigenlijk?

Het verbaast mij altijd hoeveel interesse ik heb in andere mensen. Misschien is dat wel de essentie van een schrijversroeping: de hele mensenwereld, met al zijn koetjes en kalfjes, willen vangen, en in één dik boek willen proppen.

16-11-2012 om 13:42 geschreven door Tederdraads  

Wat steken twee bevriende schrijvers uit als ze eens een voormiddag besluiten niets te doen en af te spreken in de groezeligste cafés van Aalst?

Aalst is voor een schrijver, wat onvruchtbare mergelgrond is voor een wijngaard: hoe harder hij afziet, hoe beter hij wordt.

Niemand gaat mij geloven, maar de bevriende schrijfster had de enige gezonde reactie na het verlaten van Aalst: ze dook meteen haar douche in, veilig in haar huis op de boerenbuiten.

Wat deden wij op een verloren dinsdagvoormiddag in het soort cafés waar vanaf 10u 's ochtends het merendeel van de stamgasten al een pint in de hand heeft en meezingt met bekende liedjes, maar dan met een geïmproviseerde Aalsterse tekst?

Waren wij ons leven beu?

Het was trouwens dat café waar ze nog niet zo lang geleden die homo's in elkaar sloegen. Ja, ja, twee schrijvers trokken plots de boze wereld in.

Alsof wij twee geteleporteerde pinguïns waren temidden van een kudde grazende zebra's op de savanne, werden wij gadegeslagen. Wij zaten daar met pen en papier en wij schreven. Als een Aalstenaar ziet schrijven, denkt hij 'Boon' en denkt hij 'feminatheek' en denkt hij dus 'tetten' en dan zucht hij en bestelt nog een pintj (sic). Dus niemand viel ons lastig en enkel minzame glimlachen vielen ons te beurt.

Wij schreven, onder invloed van enkele meters aan zelfhulpliteratuur, al onze dromen op en gaven er een deadline aan. Daarna scheurden wij ritueel een briefke van tien euro in twee. Kwestie van onze geesten te conditioneren voor een toestand van overvloed. Van zodra we al die dromen verwezenlijkt hebben, kleven wij dat biljet terug aaneen en zullen wij dat versturen naar professor Paul Verhaeghe om hem te bedanken om ons te wijzen op de kracht van rituelen.

We schreven ook nog al die emoties op die zo'n blok aan ons been zijn, angst dus, en ook passiviteit en van die zeer vervelende klassiekers, en we rolden dat op, rond een muntstuk van 50 cent.

Dan wandelden wij naar De Dender. Een beetje zoals Raskolnikov uit 'Schuld en Boete', met zijn buit richting de rivier. Alleen waren wij niet zo onnozel om onze buit onder een steen te steken, maar smeten we die dus wel zeker in de Dender. Die zoete zwarte bloedsoep.

Ergens bij de Sint-Anna-brug ligt dus wat mij al jaren kwelt. Laat ons zeggen sinds 2007. Het waren veel punten, maar laat ons dat nu maar samenvatten als angst.

Ik kan het iedereen aanraden. Na die ontlastende worp in de meest deprimerende rivier van België, erger dan de Chickamauga ('rivier des doods') in Tennessee, wandelden wij weg alsof we net waterpijp met een kloeke dosis Afghaanse opium hadden gerookt.

Het was een zwaar afscheid van al die angst, want nu heb ik geen excuus meer om niets te doen.

De mensen bij de bushalte die wij passeerden, vermoedden dat wij een zeer plezierig, maar zeer stout, ondergronds clubje hadden ontdekt.

Een club waar geen angst heerst. Dat moet de meest decadente, meest hedonistische, maar ook meest gulle, meest gezellige plek ter wereld zijn. Zo ongeveer het omgekeerde van een wachtkamer bij de doktoor of een treinwagon in de spits.

Het is vreemd zo zonder angst. Alsof iemand eindelijk de stop heeft getrokken uit het overvolle zwembad waar ik met het water aan de lippen in ronddraafde.

Maar dus alvast een tip aan mijn biograaf: vlakbij de Sint-Anna-brug, timmer een houten bord in de grond 'hier rust de levensangst van William Paul Peynsaert.' (ja ja, de zelfde middelnaam als ge weet wel) En laat mensen dan ook hun angst in die Dender gooien. Die rivier die zoveel miserie heeft gezien en nog steeds stroomt, die neemt het allemaal van je over, alsof het niks is, alsof Chipka een eiland is in de Caraïben. En die geur van Amylum, die hoort er toch echt bij. De geur van veel arbeidersleed prikt in uw neus, vrij en ongebotteld, en dan weet ge dat ge dankbaar moogt zijn voor die angst, want er zijn er die vanbinnen al zo emotioneel dood zijn gestampt, dat ze allang geen angst meer kunnen voelen. En die verdrinken dan niet die angst en andere emotionele ballast, maar het enige dat er hen nog rest: hun gebroken lijf. Die vijftig cent, mag gerust gaan naar een arbeider die ook op de bodem van die Dender ligt. Voor Charon. Op die andere rivier. En moge die arbeider aan de overkant van de Styx dan zijn levensgoesting terugvinden, gelijk ik mijn schrijfgoesting, nederig op zijn schouders.

14-11-2012 om 23:24 geschreven door Tederdraads  

Trein naar Charleroi. Onuitspreekbare stadsnaam voor Slowaakstaligen.

Zij, ik, een volle wagon, niet te lokaliseren geur van rotte salami. Iedereen met de mouw voor de neus.

Naast haar: een medemens in het roos, een strakke broek, een 'raar' (haar ogen) een 'alternatief' (mijn ogen) kapsel en wat de meeste mensen kwalificeren als 'vrouwelijke' bewegingen.

'Is dat een meisje of een jongen?', vraagt ze.

'Een jongen', zeg ik, als tamelijk enthousiaste fan van alles wat androgynie is.

Als wat we als vooral mannelijke agressie beschouwen de nek omgewrongen wordt in wat we traditioneel beschouwen als vrouwelijke zachtheid, voel ik mij veilig. Ik vind macho's een onnodige en saaie verkeersdrempel op de autostrade naar culturele verruiming.

Mijn vrouw vindt homo's bedreigender.

Ik snap niet goed waarom en ik wil dat graag snappen. Mijn vrouw heeft inzake alle andere onderwerpen een veel fijngevoeliger, veel intuïtiever inzicht dan ik. Dus ik luister. En sinds ik al eens een keer te snel op de bres sprong om een minderheid die in opspraak kwam te verdedigen, pas ik wel op, voor ik mijn mond opentrek.

Ze vindt dat die jongen provoceert. Ze heeft niks tegen homo's, maar hij loopt te koop met zijn homoschap. Hij doet dat express, hij wil provoceren. Het is visuele agressie.

Ik weiger te geloven dat hij dat doet om te provoceren. Die jongen is gewoon zichzelf en ziet er uit zoals hij er graag wil uitzien, misschien om andere homo's aan te trekken, wat mij wel logisch lijkt, maar niet om ons, hetero's, op de zenuwen te werken. Als hij provoceert met zijn homoschap, provoceer ik met mijn heteroschap.

Ze is zeker, hij doet het om te provoceren.

Op dit punt verliezen we de meest logische oplossing voor dit strijdpunt uit het oog: we kunnen het hem natuurlijk gewoon vragen. “Draagt u roze pulls en scheert u de zijkanten van uw hoofd kaal om te provoceren?”

Niet gedaan, want waarschijnlijk provoceren wij dan. Dan provoceert hij misschien weer terug. En voor je 't weet, heb je een treinwagon vol relnichten.

De jongen stapte af met sierlijke vrouwelijke bewegingen waar hij zich goed leek bij te voelen (mijn ogen) en met aanstootgevende bewegingen die schreeuwden dat hij homo was en waar hij zich zelf niet eens goed bij voelde (haar ogen).

We hebben al eens restaurantpersoneel angstvallig onze tafel zien vermijden met deze discussie.

Wat haar bijzonder verontrust, zijn homokoppels die kinderen kunnen adopteren. Ze wil best aannemen dat homokoppels hun uiterste best doen om een kind goed op te voeden, maar het hoort gewoon niet. Een kind moet een moeder en een vader hebben. Als ik zeg dat binnen koppels er altijd een vrouwelijke partner en een mannelijke partner is. Dat binnen heterokoppels de man net zo goed de vrouwelijke partner kan zijn, vindt ze dat geen argument. Moeder. Vader. Duidelijk meetbaar in het toilet. Geen uitzonderingen.

Als twee homo's verliefd zijn, wil ze hen zelfs helpen om bij elkaar te kunnen zijn, moest dat recht hun ontzegd worden. Maar adopteren vindt ze niet kunnen. Daar komen problemen van.

Ik vind dat veel heterokoppels hun kinderen wraakroepend slecht behandelen. Dat kinderen van homokoppels vaak zeer goed af zijn, omdat zo'n koppel een heel erg uitgesproken kinderwens had. Je adopteert niet per ongeluk een kind, na een fles wijn te veel.

Ik realiseer me dat we het wel heel vaak hebben over dit thema. Kinderen van homokoppels die psychologisch geheel verknipt zouden eindigen en gepest zouden worden op school.

Ik vraag waarom we het eigenlijk nooit hebben over kinderen die twaalf uur per dag hard werken in fabrieken ergens in Azië. Ze moet toch toegeven dat die veel slechter af zijn en veel talrijker zijn dan kinderen van homokoppels in het relatief rijke Westen?

Enkele dagen later stuurt ze mij een lange fotoreportage door van het oorlogsgeweld in Syrië. Een conflict dat notoir erg is voor de kinderen daar.

Boodschap begrepen. Ja, mijn vrouw volgt de hele actualiteit en niet alleen een stukje.

Zelf zie ik even later op tv een hoge Belgische geestelijke verkondigen dat vrouwen geen priester kunnen worden, omdat dit de fundamentele manvrouweenheid waar de Bijbel zich op baseert, zou verstoren. De priester (man) trouwt de mensheid (vrouw). Een vrouw kan dus geen priester worden, want voor de Kerk kan een vrouw niet met een vrouw trouwen. Waarom de mensheid precies vrouwelijk is, zei hij niet zo duidelijk. De Kerk laat mannelijke en vrouwelijk rollen dus duidelijk volstrekt samenvallen met de anatomische architectuur van onze lichamen. Je kan dus geen mannentaak op je nemen als je toevallig een kut hebt. De studiogastheer bleef er tamelijk kalm bij. Al was hij er niet mee akkoord.

Ik wil in geen geval zelf dogmatisch de ongebreidelde vrijheid verdedigen, maar toch. De reflex zit diep. Als een homokoppel dezelfde screening doorloopt als een adopterend heterokoppel, heb ik er echt totaal niets tegen om hen ook te laten adopteren. Dan word ik zelfs redelijk woest als men hen dat wil verbieden.

Het is ook niet fair om eenzijdig over deze discussie te rapporteren. Dus graag het woord aan mijn vrouw. Welk onheil verwacht je van adopterende homokoppels? En is dat onheil dat we bij heterokoppels niet zien? En als kinderen van homokoppels inderdaad zouden gepest worden op school, is de logische stap dan adoptie door homo's verbieden of is het logischer om die pesters te sensibiliseren? Nee, met sensibliseren bedoel ik niet: hersenspoelen, maar aanvaarding van verschillen, dat A net zo goed kan zijn als B en beide naast elkaar kunnen bestaan.

14-11-2012 om 22:42 geschreven door Tederdraads  

U kent hem vast niet. Hij komt niet vaak op tv en staat in de slechter verkopende kranten. Hij heeft een oubollig beroep. Hij is schrijver. En niet van kookboeken.Vandaag zag ik hem met de foto in zo'n achteruit boerende 'kwaliteitskrant' (bij zo'n krant doen ze er wat langer over om hetzelfde te zeggen en ze bespreken al eens een boek van een schrijver uit Armenië of een ander vergeten gat). Ik las twee columns voor hem.

Column lijkt op colon en dat is niet toevallig, want in columns kakken intelligent ogende medemensen hun meningkjes uit. Hij schreef over Boon, die Jeroen. Dat doen ze vaak, die Vlaamsche schrijvers die al eens denken aan hun arme medemensen. Persoonlijk denk ik ook aan Boon bij oversekste medemensen waaronder ikzelf. Soit, ik lees die colons van Jeroen en dacht alweder: ik wil niet kunnen schrijven zoals hij, want dat kan ik al beter, maar ik wil wel graag zijn:

*branding

*marketingstrategie

*en vooral: de persoon die hem zo kleedt, zo helemaal schrijverig, een beetje 'camp', een beetje frivool negentiende-eeuws, maar vooral: schrijverig.

*en als ik echt waanhopig word: zijn haarkleur.

Daarom ga ik vandaag om de belangrijkste materiële tool die een schrijver moet hebben om zijn schrijversschap loeihard te promoten, naast een computer dan:

een bril.

Een grote, opvallende, bij voorkeur zwarte bril.

De fallus voor de moderne Vlaamsche schrijver of schrijfster. Alsof je schrijftalent gewoon op je neus hangt: een bril.

Jeroen staat al zo ver in zijn schrijverschap dat hij zonder bril op de foto naast zijn colon stond. Het waren trouwens best goed geschreven colons. Jeroen schrijft zoals ik, als ik niet veel zin heb om moeite te doen. Waarom ik die eigenlijk zat te lezen is voor een ander blogpostje. Een blog: het medium bij uitstek voor de chocoschrijver.

Maar daar kan verandering in komen.

Om 16u ga ik om de zware literaire artillerie.

Een bril.

Groot. Zwart. Nerdig.

Het soort waar ze je vroeger op de speelplaats voor in elkaar trapten, nu als visitekaartje van de Vlaamsche schrijver.

En de Jeroen is nen toffe, zenne. Ik vind dat schoon hoe zijn branding en marketing in elkaar steken. Ik lees net het boek 'Maak je van merk een held' van Guillaume Van Der Stighelen. En Guillaume zal 't zeker met mij eens zijn: die Jeroen dat is een sterk merk. Als investeerder zou ik geen angst hebben om te investeren in zijn volgend boek. Zie foto: de Vlaamsche boek kopende minderheid kwijlt, koopt en zal misschien nog lezen ook. Al zal dat laatste de portemonnee van de investeerder natuurlijk niet maken.

14-11-2012 om 14:53 geschreven door Tederdraads  

Detachment

Ik heb altijd al een zwak gehad voor onderwijsfilms. Dead Poets Society op kop, met nog een guilty pleasure in de vorm van een resem B-films.

Als voorbereiding bij het schrijven van een lang scenario voor www.verkrijt.net, de film Detachment bekeken en Entre les murs.

Detachment (iets als apathie, verwijdering, afstandelijkheid, scheiding, onthechting) is bruut. Bruut, want realistisch.

De leegheid van de leerlingen, de opgekropte agressie, de onwil, de demotivatie, de trotse wanhoop, het geloof in de belofte van celebrity nieuws als een voorafspiegeling van wat toch zo mogelijk is in de wereld, het overemotionele zoeken naar aanknoping. En daar tegenover: de leerkracht die zichzelf heeft afgesneden van elk voelen, die uiteindelijk, slaaf van zijn sensitieve natuur, waar nog een klein genstertje van over is, een geknakte straatmadelief in huis neemt. De achterdocht onder collega's, de mistroostigheid in de lerarenkamer. De autoriteiten die enkel het gegoochel met de cijfertjes kan schelen. 

Entre les murs is net zo, maar Detachment is nog zoveel bruter.

Het gaat niet eens om dweilen met de kraan open. De waterleidingen zijn gesprongen, de leerlingen willen je verzuipen en de roestige waterbuizen in je reet rammen.

'you are all the victims of a marketing holocaust', schreeuwt de leraar in de hoofdrol.

Ik had het op elk van mijn leerlingen in die ene concentratieschool willen zetten met een brandmerk, 'slachtoffer van een marketing holocaust'. 'Als het Edgar Allen Poe is en niet Edgar Apple Poe interesseert hij mijn geen bal'. 'Kom tegemoet aan hun leefwereld'. Mooi ogend schip met patrijspoorten die niet dicht kunnen. 'Kom tegemoet aan hun leefwereld'. En dan haal je die aflevering van The Simpons boven. Die Halloween special gebaseerd op Poe. En dan hoop je dat ze 't origineel van Poe ook willen verteren. Maar natuurlijk niet, ze willen gewoon nog een andere aflevering van The Simpons zien. En dan slaat de twijfel nog toe ook. Misschien hebben ze gelijk en is Poe, in 't origineel, dood. En is de Poe van The Simpons de enige die er nog toe doet.

Detachment: de zelftwijfel van de leerkracht, gevangen tussen meer dan 1 schuldgevoel, met een 20-koppige muur van leerresistente leerlingen voor je neus.

O, ik ben duizend keer liever journalist. Het is een beetje als les geven, maar de modder gooien de leerlingen enkel over internet. En je kan weg klikken. In een klas kan je nooit een agressieve leerlingen zomaar weg klikken. Om dat te kunnen moet je eerst detachment leren. En dat is altijd een stuk van je menszijn vermoorden.

Detachment, vanaf nu graag als openingsles in alle lerarenopleidingen. Met Entre les murs in het deel na de pauze, voor wie tegen dan nog niet wijselijk schreeuwend is weggelopen om zijn inschrijvingsgeld terug te vragen.

12-11-2012 om 21:35 geschreven door Tederdraads  

Philip Roth tikt tegen de 80 aan. Heeft iets van een 30 romans op zijn naam staan. Heb er enkele van gelezen. The Dying Animal, verfilmd als Elegy (met Ben Kingsley en Penelope Cruz) heb ik zelfs meerdere keren gelezen. Als ik in Slowakije ben, zoek ik altijd de Slowaakse vertaling. Kwestie van mijn Slowaaks op zeer genietende wijze te verbeteren. Ik heb hem graag, die Roth. Blijft zeer bescheiden bij al dat geschrijf en zo hoort het ook. Hij lult ook hard uit zijn nek in interviews en zet ze op 't verkeerde been. Deed Kurt Cobain ook. John Steinbeck die hield niet van interviews en hield zich bewust uit de schijnwerpers. Tenzij met waar het om ging: zijn boeken. Nu, Roth die kapt er mee. Ja, hij zegt dat een boek meer of minder niks toevoegt aan zijn werk. En gelijk heeft hij.

Ik hoop van harte dat H.B. uit Gent er een voorbeeld aan neemt. H.B. uit Gent is jonger dan Roth, maar heeft al veel meer 'boeken' op zijn naam. Schuwt ook de media niet, want anders zou hij niet verkopen.

Dat de Vlaming geen boeken koopt, is onzin. Vlamingen halen literatuur in huis, toch van zodra ze een jobke hebben dat als intellectueel jobke kan verkocht worden op recepties en zo. Een Vlaming die een literair boek koopt, koopt geen boek, maar een droom. Een droom van zichzelf als boekenlezer. Dat boek verdwijnt meer dan 9 van de 10 keer ongelezen de kast in of eindigt in de tweedehandswinkels, maar whatever. De Vlaming koopt geen boeken, maar dromen van zichzelf. De droom dat hij/zij nu eens echt gaat experimenteren in die keuken, de droom dat hij/zij een dikke literaire turf leest en daar dan kan over mee praten met een andere Vlaming die leest. Het zijn mooie dromen. Vaak met harde kaft. En eigenlijk niet zo prijzig. Je zelfbeeld opkrikken met 20 euro. Je wenkbrauwen laten epileren kost tegenwoordig al bijna net zoveel.

Roth, die kapt er mee. Die houdt de eer aan zichzelf. Hij wel. H.B. bijvoorbeeld niet. Die heeft niks anders. En nu heeft zijn vrouw hem nog laten zitten ook. Vrouwen vallen op mannen die de realiteit durven onder ogen zien.

Ik stop er ook ooit mee. Zelfs nog voor ik het helemaal beu ben. E.M. Forster stopte er al mee op z'n veertigste. Voor mij begint het pas dan, helaas. Och, als het vroeger was begonnen, was ik niet eens veertig geworden.

In schoonheid eindigen, helemaal top, Roth. Die straffe mannen en madammen die Fawlty Towers maakten, hebben het ook gedaan. Een seizoen onsterfelijk en dan stoppen. En Kurt Cobain die kapte er ook mee, dat is bekend. En Louis Paul Boon, die was het ook zat. En John Steinbeck stak op den duur ook meer tijd in het verfraaiien van zijn werkplek dan dat hij nog schreef.

Als je als schrijver een chique werkplek hebt, is het eigenlijk een veeg teken aan de wand. Een schrijvende schrijver heeft een plek aan het front, met schimmel in de hoeken, Siberisch koud in de winter en subtropisch warm in de zomer. En het ruikt er muf en naar jonge vrouwenkutten. Al is één, een goeie dan, ook al goed. It's better to burn out than to fade away. Hoe slechter de artiest, hoe slechter die wijsheid er in gaat. Maar we proberen nog eens: H.B. uit Gent, it's better to burn out than to fade away.

12-11-2012 om 20:35 geschreven door Tederdraads  

Bovenstaande titel pakt enkel bij een Amerikaans publiek. Die maatschappij die voor die stortvloed aan zelfhulpliteratuur zorgt, die hier via Amazon en de overbelaste arm van mijn facteur in de brievenbus gefrommeld wordt.

Het belangrijkste dat ik onthouden heb: focus niet op geld verdienen, focus op het onbekommerd ontwikkelen van uw geheel eigen, volstrekt unieke talent en uw 'cadeau aan de wereld' en dan komt het geld vanzelf. Dat was ook de raad aan zijn kinderen: volg je innerlijke roeping en het maakt niet uit of ge geld verdient of niet, ik zal u wel onderhouden, als ge maar uw roeping volgt. Gevolg, o verrassing, hij moest ze niet onderhouden, want ze werden stuk voor stuk vrolijk fluitend zelfbedruipend.

Ik heb niks tegen die boodschap, ik sta er zelfs vierkant achter, maar sjonge, die Deepak ziet er toch echt het Platoonse afkooksel van het unieke, lepe kwakzalverideaal uit.

Ik heb direct zijn eersteling gekocht op Amazon. Mundus vult decipi. Dat is de tweede belangrijkste les natuurlijk. Voor 1 cent. Ja, voor 1 cent op amazon. Tweedehands, zo verdient die kwakzalver er niks aan. Nu ja, kwakzalver. Als ik die lepe emotiemassage lees, voel ik mij toch stukken beter en brandt mijn maag kwellend prettig van blijde verwachting.

We moeten dringend onze kwakzalvers de eer toekennen die ze verdienen. Ik heb er beter resultaat mee dan met alcohol en anxiolyticums of eenzijdige graafgesprekken met zwaar onderscheiden gediplomeerde psychiaters die het vertikken om mij te bedriegen en mij niet toelaten zoete suikerspinnen dromen te spinnen.

Daarom worden de meeste psychiaters misschien wel best vermogend, maar nooit zo schatrijk als Deepak Chopra.

12-11-2012 om 00:00 geschreven door Tederdraads