Ge zit op een schokkend stoptreintje van Brussel tot Erembodegem, met een halte of vijftien.
Het schokt gelijk een vrijpartij die altijd weer op gang komt, maar weer stil valt,
omdat ge niet wilt klaarkomen, want dan is de fun gedaan, en ze is zo schoon,
ze heeft zo'n subliem heet lijf, dat ge nog efkes in haar wilt zijn.
Als ge stomende sekspartijen begint te zien in de beweging van nen trein,
dan zitten uw ballen tsjokvol geil en is 't hoogtijd dat ge uw vrouw weer
efkes helemaal vrouw laat voelen.
Maar goed, ik ben nen overseksten, maar ik denk ook nog na over andere dingen,
mijn gedachten doen over drie stroken aan blokrijden: seks, de maatschappij
en de mensen rond mij en in 't derde rijvak: de eeuwige zelfreflectie en die fanatieke
schrijfambities.
Maar laat ons nu bij dat beeld blijven: ge zit op den trein. Iedereen rond om u
probeert krampachtig te doen alsof ze heel alleen op dezen trein zitten. Want vreemde
mensen daar zijn we bang van. In België klapt ge alleen met mensen die aan u voorgesteld
worden door mensen die ge al kent.
Dus in de trein, waar niemand ons aan elkaar voorstelt, hebben we gezeten achter onze marmeren
smoelen, veel tijd om na te peinzen.
Ge denkt dan aan dingen als:
-dat verhaal dat Thomas Blommaert schreef over Boelwerf Temse, waar ze nu een rijkemensenkolonie
gezet hebben, op de plek waar vroeger mensen samen boten bouwden. Hoe die rijke stinkaards, die
denken dat zij de wereld zijn, leven op de kap van de mensen die werkelijk de wereld maken, met hun
werkmanshanden en hun zweet.
En dat die Thomas Blommaert toch schoon kan schrijven. En dat die nochtans geen grote bekende
literator wil zijn. En dat die waarschijnlijk veel edelere ambities heeft. Ik zou 't niet weten eigenlijk.
In zijn verhaal ging het niet over hemzelf of toch heel weinig. Chapeau voor die gast.
Er zijn mensen, die hebben een beeld van zichzelf, van hoe ze zouden willen zijn, en dat is niet wie ze echt zijn,
er ligt daar een gigantische kloof tussen. Ik ben er zo ene, bij mij is die kloof vre groot, maar miss minder groot
dan vroeger. Bij Thomas Blommaert lijkt er geen sprake te zijn van zo'n kloof. Wie hij is, is ook wie hij wil zijn.
En ik met al mijn nijd, die mens heeft zo'n rust, ik kan er zelfs niet nijdig op zijn. Ik zit vreemd ineen, ik kan niet nijdig
zijn op mensen die zelf geen aanleg hebben voor nijd. Hoe zou dat precies werken? Op iedereen nijdig lopen, behalve
als ze zelf nooit nijdig zijn. Misschien is mijn nijd gewoon de neiging om mensen met een groot ego te willen koeioneren
door ze in de schaduw te zetten van mijn ego.
INTERMEZZO:
ik stond dus vandaag in de gazet. En twas ne schone foto. En een goed artikel (ik had het bijna zelf geschreven)
Ik lachte niet. Dat beviel mij. Met mijn ogen wat gelijk een Chineeske bijeen geknepen, is 't precies Kurt Cobain
met bruin haar en een vetlaag.
TERUG NAAR DEN TREIN
Ge denkt aan Bert De Graeve. Over die zijn moddervette bonus, terwijl hij er meer dan 600 afdankt.
En ge vraagt u af: die mens kan toch werkelijk niet zo goed zijn in zijn job, dat hij dat geld echt VERDIENT?
Ge verdient geen miljoenen euros. Mensen verdienen hoogstens een paar duizend euro's. Van als ge van miljoenen
spreekt, moet ge zeggen: een mens PIKT die miljoenen.
Bert de Graeve en consoorten, dat is georganiseerde criminaliteit. En niet alleen tasten ze in onze zakken,
ze grabbelen ook in onze hersenen en verleggen daar wat verbindingen gelijk dat het in hun kraam past.
In de media bespuwen ze ons met de idee dat wij hier in een MERITOCRATIE wonen.
Dat is een woord dat express zo moeilijk is, dat niet iedereen het zou snappen.
MERITOCRATIE: als mensen loon naar werken krijgen. Ge zijt zo goed als uw pré.
DIKKE ZEVER is dat.
Dus als ge niet veel verdient, is 't uw eigen dikke fout, want dat zijt ge ne stommerik en een
tamzak. Als ge van die walvisbonussen vangt, zou ge die dus verdienen. MERITOCRATIE.
Niet dus.
We leven niet in een meritocratie. De grootste verdienste gaat niet naar wie het hardst werkt.
De grootste verdienste gaat naar wie de beste contacten heeft, het sluwst te werk gaat en met veel
hoerensjans en geen geweten de grootste directeurszetel met zijn kont gaat slijten.
Peinzen ze nu echt dat we dat allemaal zo maar gaan blijven slikken, gelijk een pijpautomaat,
alsof we allemaal op kniehoogte in een muur zijn gemetseld met alleen ons muil nog vrij, zodat
de passerende grootverdieners hun kwakske in onze sliksmoel kunnen schieten, terwijl ze ondertussen
nog met de gsm een grote bonus voor 1 van hun vriendjes regelen?
Hier in Erembodegem stapt ne mens zuur van den trein.
03-04-2012 om 23:57
geschreven door Tederdraads 
|
