Follow your bliss

Maar dan wel in een eerder passief-agressieve vorm (uitleg volgt nog). Ik ben mijn aandachtszucht als ziekte beginnen beschouwen, iets dat mij afremt, een kanker, een tumor, een belemmering, een juk, een molensteen rond mijn dikke nek, een dwangbuis, een vorm van zelfcastratie.

Serieus, ik moet er echt mee stoppen, het maakt te veel kapot. Ge moet kunnen uw ding doen zonder te denken aan aandacht, zonder afhankelijk te zijn van aandacht die ge er voor krijgt, want anders gaat het mis en boet wat je aanbiedt heel erg in aan kwaliteit, het wordt iets zeer kunstmatig, steriel zelfs.

Die nood aan aandacht, wijst op een groot gemis, een verloren lopen, een niet weten wat doen met mijn talenten. Maar dat gemis valt eigenlijk niet in te vullen door aandacht te krijgen voor geschrijf.

Bovendien is wat ik doe vaak totaal niet origineel, veel te braaf of net krampachtig stout en bijna boodschaploos. Ook ben ik niet flexibel in mijn zoektocht naar aandacht. Ik krijg nooit genoeg aandacht, maar ik zoek ook weinig naar nieuwe manieren om aandacht te krijgen. Mijn manier om aandacht te krijgen is nogal onnozel. Ik kwak dingen op een totaal onbekende blog.
En ik post elke dag iets op een site als writehistory. Die site heeft met zijn megalomane naam eigenlijk geen publiek meer. Het is een beetje een club voor bejaarden geworden die elkaar overstelpen met positieve, slijmerige feedback waar je eigenlijk zelden iets aan hebt. Toch post ik daar elke dag iets. Op zich is dat ok, het geeft routine. Maar iemand die op een slimme manier op zoek zou gaan naar aandacht, zou dat niet doen. Of zou het toch maar als een miniem onderdeel zien van een veel grotere campagne om die behoefte aan aandacht te bevredigen.

Er zijn nochtans opties. Ik zou veel meer toneel kunnen opvoeren, want dat levert meer aandacht op dan geschrijf gratuit op internet zetten en ik zou op zijn minst kunnen regelen dat ik publiceer op sites waar tenminste lezers passeren. Ik zou vlogs kunnen maken in plaats van blogs en die videos kan ik op YouTube zetten. In plaats van in het Nederlands te schrijven, zou ik prioritair in het Engels kunnen schrijven. Nu schrijf ik nog prioritair in het Nederlands en dat terwijl mijn Engels eigenlijk beter klinkt, vlotter vloeit, dan mijn Nederlands. Ik klink ook optimistischer, energieker, minder egocentrisch in het Engels.

Dus waarom dan niet? Is het gebrek aan aandacht veiliger dan wél aandacht krijgen? Frustreer ik mezelf graag? Heb ik stiekem genoeg aan maar een beetje aandacht van enkele kenners? Ja, ik moet eerlijk zeggen: Als ik aandacht krijg, dan is het altijd van mensen die er verstand van hebben. Maar het is niet genoeg.

Waarom schrijf ik deze post nu?

Enkele redenen:

-ik ben het kotsbeu dat ik als een nerveuze tic tientallen keren per dag check hoeveel hits Verkrijt krijgt, hoeveel hits mijn blog krijgt, of ik nieuwe Twitter-volgers (ziek woord) heb en of er misschien iemand gereageerd heeft op dat geschrijf van mij.

-hoe meer ik schrijf in functie van aandacht hoe meer mijn schrijven in waarde zakt

-JimTV heeft ons voorzichtig laten merken dat we Verkrijt simpeler moeten maken als we op hun site willen blijven verschijnen. Maar ik merk nu toch weerstand. Ik wil Verkrijt niet veranderen puur om te kunnen blijven verschijnen op JimTV. Mijn artistieke partner gelukkig ook niet.

Aandacht krijgen, is wel degelijk een verslaving merk ik. Met dezelfde effecten:

-de dosis moet altijd groter, er is een enorm tendens naar gewenning

-je gaat jezelf in de uitverkoop zetten om je steeds stijgende behoefte te kunnen bevredigen

-het snijdt je af van de mensen in je omgeving, de mensen waarmee je werkelijk in contact komt

-je gaat in een zielig hoekje zitten met andere gebruikers en afhankelijken

-je hele leven vernauwt tot het alleen nog dat is: die verslaving.

Dus genoeg. Ik heb Facebook gelukkig al enkele maanden geleden afgesloten. Maar ik merk nu dat ik Ersatzmiddelen zoek. Methadon voor mijn heroïne.

Ik moet cold turkey gaan en mijn aandacht geven aan kwalitatieve dingen, niet aan een uiteindelijk leeg gegeven als x aantal hits vandaag. Want wat verandert er voor mij persoonlijk nu echt of er 100 hits zijn op een dag of 1000? Ik verlies alleen heel veel energie, mijn leven raakt gereduceerd tot een wachten op hits. Mijn gedrag raakt bepaald door aandacht krijgen. Ik vermijd plaatsen waarvan ik vermoed dat ik er niet in het centrum van de belangstelling zal staan. Op plekken waar ik niet in het centrum van de belangstelling sta, kruip ik helemaal in mijn schulp, dan wil ik verdwijnen, wil ik weg. Ja, ik moet cold turkey gaan en mij dringend concentreren op geven, in plaats van nemen. Hoe ik dat concreet invul weet ik nog niet precies. Maar ik ga er vanuit dat ik dingen begin te doen, als ik mij loskoppel van aandachtszucht.

Als er nog mensen zijn die willen afkicken van hun aandachtszucht kunnen we misschien een support group oprichten, wat peinst ge?

Een driedaagse groepstherapie in een wel bijzonder intieme sfeer.

Wat moogt ge daar eigenlijk over zeggen? Zelfs als ge de namen van de andere deelnemers niet vermeldt, wat moet moogt ge er dan over zeggen? 11 mensen die binnen de muren van een klooster hun ziel eigenlijk in alle vertrouwen op tafel hebben gelegd. Moogt ge daar achteraf iets over schrijven?

Misschien als ge in algemeenheden schrijft.

Zou zon groep nu representatief zijn voor de mensen in onze samenleving?

Als dat zo is dan zijn er veel mensen die

gewrongen zitten in een job die ze eigenlijk niet graag doen.

als kind hun grenzen bruut hebben zien overschreden worden door volwassenen die véél beter hadden moeten weten.

willen communiceren met familieleden die om heel veel redenen, eigenlijk niet echt die communicatie ten volle kunnen aangaan.

erg eenzaam zijn.

hun ouders hebben willen gelukkig maken, maar daar niet in geslaagd zijn en wenen als ze beseffen dat dat ok is, dat dat niet hun taak was.

ondanks veel leed, er toch nog altijd in slagen om zeer positieve bindingen aan te gaan met anderen. En dat maakt het zo schoon.

Die verhalen van 11 mensen hebben mij zeer geraakt. Ze dansen rond in mijn hoofd, de pijn ervan, maar ook de lessen, en ook de schoonheid. Die 11 mensen zijn kwetsbaar, omdat het gevoelige mensen zijn, mensen die geven om een ander.

Het ene verhaal blijft wat meer plakken dan het andere. De ene mens heeft onbewust meer lessen voor u dan een ander.

Er waren voor mij enkele personen die mij meer op enkele feiten drukten dan anderen.

Zo was er iemand die zich helemaal zo geen zorgen maakt over zaken als sociale zekerheid. Het is iemand die eigenlijk meer het leven leeft dat ik vroeger altijd predikte, vooral als kind. Iemand die een huis deelt met velen en absoluut niet in het klassieke huisje-boompje-tuintje-verhaal stapt. Dat is ergens confronterend, want zelf blijf ik wel vaak hangen in heel veel zorgen rond sociale zekerheid wat mij soms ook drijft tot orthodoxe keuzes waar ik toch zo tegen ben. Die persoon zal misschien mijn ongemak hebben opgemerkt als deze persoon in mijn buurt was. Langs deze weg dan sorry: het heeft niks met jou te maken, maar alles met een zelfverwijt en enkele van mijn angsten. Ook was je vrolijke uitstraling en lichte tred confronterend voor mij en ben je daardoor erg blijven plakken.

Ook was er iemand die zich meteen zo heel erg thuis voelde en zo ontspannen en ongedwongen in de groep zat, dat het eerst op mijn zenuwen werkte. Ook weer als spiegel. Want ik kom in zon groep en stop mij weg en reken uit wat ik moet doen om op een bepaald moment eindelijk -o de opluchting- alle aandacht op mij te kunnen vestigen. De berekende control freak extravert die tijdens zijn berekeningen nog als stille introvert overkomt. Dat ben ik. En als het mij dan niet zou lukken om veel aandacht naar mij toe te trekken, dan ben ik gewoon weg, want dan ervaar ik een donker, duistere overspoeling van falen. Zeer, mja, ik ga er geen uitspraak over doen: een zeer speciaal kantje van mij dat die persoon met zijn ontspannen, bijna huiselijke houding heel erg contrasteerde voor mij.

Ook was er iemand die voor een groot stuk mezelf was. Een dokter. Een helper, iemand die zich optrok aan anderen helpen. Iemand die zijn maatschappelijke rol als mantel kon aantrekken om naar buiten te stappen. Och jong, hoe vaak heb ik dat niet gedaan? Eén rol aangenomen en mij zo fier en gerust kunnen presenteren aan de wereld, zodat ik de rest van mij heerlijk onder de mat kon vegen. En dan dat verstand, dat bezig moet zijn, dat altijd bezig moet zijn, gelijk een spons die altijd honger heeft. Allemaal zeer spiegelend.

Ik zou nog voortgaan en zeggen wat ik allemaal geleerd heb, maar dan kom ik uit op een blogpost die veel te lang is voor het concentratievermogen van de digitale mens.

Alleszins: Ik kan iedereen een Gestalttherapiegroep van het IVC aanraden om met heel veel zaken in het reine te komen en duidelijk te weten hoe het nu verder moet.