Maryam de Leeuw, jij blokt en ik schrijf, tien centimeter van elkaar verwijderd aan de zelfde bureau. Je vraagt mij om op youtube alle stukjes met the Joker uit the Dark Knight op te zetten, want je vindt de schrapende stem van Ledger in topvorm aangenaam als achtergrondmuziek. Als die stukjes uitgeput zijn, wil je liever de begintune van de serie Rome.

Verdient ondertussen geen aanbeveling: status updates van BV’s en BN’s volgen. Ook relatieve beroemdheden zijn geeuwerig doorsnee van opvattingen. Het versteende, zure gezicht van vermeend –maar niet werkelijk- misantroop, Gerrit Komrij. Rolf, een Aalstenaar die toch altijd scherper uit de hoek komt. Soort geografisch geboorterecht. Serviërs zouden van nature ook vuiler en snediger gebekt zijn dan de rest van de Balkan. Een compliment dat kan tellen in die regio.

Op youtube jagen naar ander begeleidend blokentertainment.

http://www.youtube.com/watch?v=mv28Rjzqc_o

Hendrix en Curtis Knight die Satisfaction coveren en hoe.

http://www.youtube.com/watch?v=0S7edoFeloM

Perzische rock. Qua stemgeluid en gitaar exact wat mij bevalt, maar je zegt me dat de tekst kinderachtig simpel is.

http://www.youtube.com/watch?v=tjbRs7zx2zg

The Who op hun luidst, zinderende intro. Mijn begintune van blokdagen, lang geleden.

http://www.youtube.com/watch?v=6TEGtmtV86k&feature=related

Why don’t we do it in the road?

Ja, waarom niet eigenlijk? Je hebt je kleren vandaag al te lang aan naar mijn zin.

Maar mijn moeder komt een kast brengen. Toevallig om je kleren in op te bergen, dus we kunnen nog wel even wachten.

http://www.youtube.com/watch?v=07O82BF_ktw&feature=related

Fake of niet, Blink komt al is uit de hoek als zijnde punk.

http://www.youtube.com/watch?v=3klC6UPWA1g&feature=related

Om direct een opstoot van intense levenshonger van te krijgen.

Ik kijk naast mij en ik vraag me af of er ooit iemand met zo’n blik naar een vrouw gekeken heeft. Alle gedachten liggen eindelijk even volledig stil als ik zie hoe je oranje shirt, je nachtzwarte krullen en verraderlijk sexy huidskleur prachtig combineren. Je gezicht dat er altijd zorgvuldig geschminkt uit ziet, terwijl je zelden of nooit make-up gebruikt. Passioneel volle ogen, blinkende levenskracht. Ideaal zandloperfiguur, Perzische heupen die je meteen onderscheiden van de Vlaamse kaars - of appelmodellen. Je natuurlijke parfum, een lentedag op het strand. Nergens een spatje slechtheid in jouw wezen. Bewezen in je enthousiasme voor alles wat menselijk is, de schoonheid van kunst en je spontane aanvoelen van bijna –let wel bijna- religieuze proporties van kunstuitingen.

Voor je krullen, je perfect geproportioneerde lichaam, uitdagend roodgelakte nagels en fijne handen en voeten ben ik gevallen, maar ik blijf voor je ruimdenkendheid, je onvermogen om in die overbekende hokjes te denken, je oprecht beleefde interesses, aangeboren Perzische vrouwentrots, je light-versie van praktisch ingestelde bazigheid. Er verstrijkt zelden een uur zonder dat je iets doet dat jou geheel uniek maakt. Van de manier waarop je dobbelstenen gooit (of toch doet als of), de manier waarop je de vaat doet, je vreugdedansjes, de intensiteit en leergierigheid waarmee je indrukken van alle slag verwerkt, helemaal gebeten om te weten, voor de juiste redenen, niet om achteraf met feitenkennis te pronken.

Ik, blogger/egomaan vergeet even mezelf als ik de lijnen van je Perzische lichaam volg, de schittering in je ogen vang als je een film ziet die je kan bekoren. Verstomd door de pracht van een onversneden, intelligente, hedendaagse jonge vrouw, onderweg naar zelfkennis en wijsheid, genietend van elke nieuwe indruk en elke nieuwe toets op haar smaakpallet, omdat ze de kracht van eerlijke, kinderlijke verwondering nooit verloren heeft.

Een dag met jou, altijd een reis. En ik tril inwendig van nieuwsgierige spanning voor wat de toekomst brengt, met een reisgenoot die haar ziel zo fris heeft weten houden.

Boelie

11-01-2009 om 14:55 geschreven door Tederdraads  

Mijn zolderkamer/kluizenaarshol. Dik acht jaar geleden. Collega-rampstudent en aanmodderaar, Ruben, merkt op dat ik mij graag omring met boeken. Ik voel mij aangevallen en strijk langs de exemplaren die ik wel degelijk gelezen heb. Citaat dat door mijn kop schiet: ‘Zelfs een bibliofiel leest al eens een boek.’

Acht jaar later nog steeds omringd door paperbacks. Treintickets als bladwijzers. Hoeveel ruggen kan ik als gelezen markeren? The Bell Jar van Plath, 1 pagina ver. Lord of the flies, nog 30 pagina’s te gaan en met lange tanden. Ljod van Sorokin bijna herlezen. Les Bienviellantes, 5 procent gevorderd. L’orage rompu van Harpman, Café De Raaf, nog steeds gesloten, J.M.H Berckmans en Los cuadernos de don Rigoberto, van Maria Vargas Llosa met de woordenboek er bij, toch al zeker twee zinnen.

Er worden nog steeds meer boeken gekocht dan gelezen. De top tien van best verkochte ongelezen boeken. Mein Kampf? Het verdriet van België? Oorlog en Vrede? Het oeuvre van zo wat elke Nobelprijswinnaar? Lezen, wat bereik je ook er mee? Op de trein naar de kantoorgoelag zien de mensen met een boek op schoot er net zo saai uit als de rest.

Zoveel vergeelde boeken opgescharreld en ik kan maar vier of vijf fictiewerken noemen die ik echt goed vond. Ofwel ligt het aan mijn leeslijst, ofwel lees ik gewoon niet graag. Niet verrassend voor een schrijver.

Boelie

PS

Leeslijst voor de komende 10 à 75 jaar:

11-01-2009 om 13:29 geschreven door Tederdraads  

Mijn neuronenbanen, soort snelwegen met kruispunten, waar de alle verkeerslichten d’office op groen staan. D’office, een uitdrukking die sinds kort en vogue is. Hoe gaat een bohémien van de gedachten, met denken en dromen als kardinale geneugte, om met een plek op de arbeidsmarkt en een job die toch enige concentratie vergt?

PC aanzetten en brokken van mentale telexen snel typen in een mail naar een klant, die je niet verzendt. Het getypte bundelen tot een bijna samenhangend geheel in een pauze. In de refter tellen hoeveel woorden er in een stukje van Camps&Dewulf staan, omdat je eigen stukken:

a) zelden over 1 duidelijk thema gaan

b) door de lengte al snel lezen als een soort obstinaat pamflet om je eigen mening op te dringen aan de lezer

c) veel zeggen met weinig woorden dé uitdaging is

Altijd frustraties opbergen en niet opzij kijken. Olympische lopers draaien hun blik ook niet naar wie naast hen loopt. Geduld hebben. Je niet laten verzengen door je ambities, klinkt de raad van een geboren psychiater. Gutta cavat lapidem non vi, sed saepe cadendo. Meer druppels laten vallen. Je concentreren op hun val en hun kleine impact, druppel na druppel.

Tot je eindelijk kan pootjebaden in de holte van je begeerde steen.

De druppels die Camps&Dewulf nodig hadden, je hebt meer dan een namiddagje nodig om ze te tellen.

10-01-2009 om 21:27 geschreven door Tederdraads  

10-01-2009 om 13:37 geschreven door Tederdraads  

Het is kwart voor vijf 's ochtends en jij slaapt nu. Ik weet niet hoe hysterisch je moeder je deze avond ontvangen heeft, nadat ik met je mee wandelde naar de bushalte. We liepen samen onder een paraplu en maakten 'ruzie' over de correcte uitspraak van het woord 'chariot'.

Ik vroeg me luidop af of dat woord soms een Perzische oorsprong had, omdat het woord voor wiel er op gelijkt. Sinds ik jou ken, ben ik nogal Farsi-minded. Hoe kan ik jou ooit echt snappen als ik je hartstaal niet leer spreken?

Ik liep traag langs jouw zijde, ik die anders net niet door de straten sprint. Naast jou kom ik tot rust, elke dag weet ik zekerder dat mijn plek als man bij jou is. Alleen ziet je moeder dat niet in. Of nee, ze ziet het juist heel goed in. Dat maakt haar zo bang, dat zelfs je broer van twaalf kanttekeningen plaats bij haar paniekreactie.

Ze is jaloers en benijdt haar eigen dochter, omdat er iemand is die haar behandelt zoals je het misschien alleen in films ziet. Of ben ik dan te lief voor mezelf? Ik kijk naar jou zoals die golden boys van het scherm dat doen, alleen ik ben geen golden boy, ik ben een leraar-in-opleiding die zijn lesvoorbereidingen verwaarloost. Maar ik kies voor je en dat is niet gespeeld.

Je duikt op, onverwacht en we eigenen ons een kwartier toe, een kwartier alleen in een bad van onze eigen spirituele honing. Smaakt zoeter elke keer. We liggen opgekruld in de zetel, mijn hoofd op je borst, ik word echt gek van je parfum. Altijd die bange blikken op de klok, ze maken de momenten tussenin, ongrijpbare dimensies waartoe enkel wij het paswoord hebben.

Ik ben niet geschikt voor jou, zegt zij en ik mag zelfs je broer en zus niet leren kennen. Stel je voor dat ik zonder jongverliefde bril nog steeds best een aardig mens ben. Nee, stel je voor dat ik het voor je ben. Niet onmogelijk, want je straalt het toch al uit, zegt ook de buurvrouw.

Op vijfhonderd meter van de bushalte nemen we afscheid, ja, je pa reist ook met de bus. Je neemt mijn gezicht in je beide heerlijke handen en sleurt me naar je toe. Als je iets wil, dan neem je het ook. Daar houd ik zo van. Ik zeg dat ik het leuk vond jou te zien en je knikt heel hevig terwijl je achterwaarts naar je bus toe rent.

Ik keer terug op mijn passen en spits mijn oren. Maar nee, er is geen regisseur die 'cut' roept, dit is echt. Een op maat gesneden romantische komedie. Tragedie? Nee, daar zijn we samen te sterk voor.

Langs het water loop ik onder een stokkend regenoffensief. Als vanzelf switchen mijn hersenen, nu gedrenkt in dopamines dankzij jou, tussen al die scènes, waarvan er elke dag mooiere bij komen.

Jij die naast me ligt en kort en krachtig 'nog' zegt, telkens ik je kus. Jij die half schertsend, half gemeend, vermanend vraagt: 'Wie heeft gezegd dat je mocht stoppen?', als ik even ophoud jou fijn te knijpen. Jij die een appel voor me schilt, me een stuk overhandigt en bezorgd zegt: 'Pas op, want het klokhuis zit er nog in'.

Wij samen op een badhanddoek en jongens op de grens tussen adolescentie en volwassenheid die rakelings frisbees over onze hoofden laten suizen. Op je middelbare school vingen ze die eleganter op.

Jij die me plots heel serieus in de ogen kijkt en mij doet beloven altijd zo open en eerlijk te communiceren. Ik bevestig, alles wat ik te geven heb, geef ik. De opluchting geeft de vlinders in je buik weer brandstof en je dwingt mij om even te zondigen tegen mijn dieet en stopt een stuk cake in mijn hand.

Ik zeg: 'Straks kom je thuis en zeg je aan je moeder: ma je had gelijk, het is een verwijfde afwasnicht die godbetert op zijn lijn let'. Je lacht en voelt aan je wangen, straks doen ze weer pijn. Zolang ze pijn doen van het lachen, zit het wel goed zo, dacht ik.

'Niet aan je ouders zeggen.', zeg ik gespeeld doodsbang. 'Als ze het te weten komen van je wangen, denken ze dat ik je mishandel. Dan verschijnt er binnen de kortste keren een brandstapel voor mijn deur.' Ik kijk je aan met paniekerig verwijde ogen en je kust mij spontaan en noemt mij jouw zot zeverkonijn. Mijn ware indianennaam. Ik heb er een kwarteeuw op gewacht.

Jij en ik, we moeten gemeen front vormen en niet eindigen als een moderne versie van Romeo en Juliet. Bestaat dat stuk in Perzische vertaling? We liggen hoog en droog in bed en de klok is te ver weg om onze aandacht op te eisen. 't Is gek en misschien ben ik een verliefde idioot, maar ik voel instinctief aan waar jij nood aan hebt.

Jij met je zwarte bloesje dat je zo vreselijk beeldig staat en oorbellen in de vorm van trossen druiven. Je maakt ze los en zegt: 'Een teken van vruchtbaarheid, wist je dat niet?' Ik zucht en verbaas mezelf, zo mooi vind ik je, met die gitzwarte krullen en die gedrevenheid die je ogen altijd zo intens fel doet oplichten. 'Zo dringend aan kinderen toe?', vraag ik plagend. 'Laat het uit', reageer jij bliksemsnel, 'kinderen en het is uit met studeren. Nee, bedankt, later, nu nog niet.'

Ik trek je terug op mij en onze benen vlechten zich tot een knoop, ik kus voor de honderdste keer je zachte hals -ja, die keer in het park, zei je dat ik dat te weinig deed- en snuif tussen je haren de geur van liefde op.

Uiterlijk lijk je onbewogen, gelukkig ken ik jou beter. Alles gaat vanzelf en onze band, toch al zo sterk, vormt een nieuw laagje. Pantser tegen die verbiedende elementen die de elasticiteit van onze verbintenis vergeefs tot voorbij breekpunt willen rekken. 'Externe druk zorgt voor interne cohesie', hoor ik mijn geschiedenisleraar nog zeggen.

Ik weet toch dat ik bij jou hoor. Ik zie het in de manier waarop je niet mijn hand, maar mijn hele arm tegen je buik drukt als we over straat lopen. Ik merk het aan de manier waarop je aan je vrienden toont: kijk, deze is van mij, helemaal van mij. Ik lees het in de toon van je berichten, die eerlijke keuze voor waar ik voor sta.

We praten en we lachen, eigenlijk om niets, totdat we gelijktijdig stil vallen en heel ernstig bevestigen dat dit, jij en ik, iets heel kostbaars is.

Boelie

10-01-2009 om 13:33 geschreven door Tederdraads  

To never stray from the path of the great big it

We lezen ongeveer allemaal het zelfde. Er is veel media, maar toch ook niet zó veel media. Berichtgeving verschilt niet zo geweldig veel van krant tot krant. ’s Morgens eten we granen, misschien in een ander vormpje, maar toch. We horen de zelfde platen en we schatten de prestigewaarde van functies, handelingen, aankopen en dingen vrij gelijkaardig in. Zelfs als we denken dat we uit de band springen, zijn er x dozijn mensen die net hetzelfde doen en denken.

Graag hebben we het gevoel dat we anders zijn met een eigen uniciteit en daar kleden we ons naar. Maar een alien merkt vast weinig verschil, een broek is een broek, of ze nu knalgeel katoen is, of grijs velours. Maar wij lezen er dingen in. Hetzelfde met dreadlocks of een stijf gazon kortgeknipte haren.

Kanariegeel associëren we zelden met een kantoorslaaf. Dreadlocks ruikt naar alternatief. Alternatief: een verzamelwoord, een buzz woord, maar voor wat eigenlijk? Mensen met een eigen mening? Jongeren die niet willen werken? Muziekfanaten die rommelige, minder gestroomlijnde fantasietjes verkiezen boven tot in den treure herhaalde hits tussen de reclameblokken door? Of gewoon een jong meisje dat door de schoolgangen wiegt met aan haar voeten kousen in contrasterende kleuren?

Wat is het belang van zo’n paar kousen in twee verschillende kleuren? Misschien een manier om te zeggen dat je voor jezelf denkt. Aude sapere. Durven weten, maar waarvoor?

Tijdschriften overspoelen ons met lekkere bekkende quotes van nobelprijswinnaars en literaire giganten, we kunnen ons vergapen aan documentaries over wantoestanden in Roemeense weeshuizen of reportages over verborgen armoede in eigen stad, internet bedient ons op onze wenken als we iets willen weten, eender wat, zonder extra fooi.

En wat doen we met al die kennis?

We staan nog steeds stokstijf in de bus, alsof we allemaal stomme bomen of telegraafpalen zijn. Onze ogen vestigen we ergens op een punt in het niets, alsof we drugsdealers zijn die zichzelf onzichtbaar willen maken voor een waakzame douane. Als onze koffiekoek bij het ontbijt net iets te droog uitvalt blijven we klagen en onze middenvinger blijft net zo flexibel in het verkeer. We blijven jaloers als kennissen het beter doen in het leven, of als we alleszins dat gevoel hebben. Het beter doen, het maken. Wat gaat er schuil onder dat piepkleine levensgrote woordje?

Geld binnen rijven, een tweede en een derde huis kopen, een dubbele oprit aanleggen, drie kinderen klaarstomen voor de universiteit, maar hun gedachten niet kennen? Je moet ze van de muziekschool naar de tennisclub racen, onderweg is er weinig tijd om te vragen hoe zij de wereld zien of hen uit te leggen waarom er weinig tennisclubs zijn in Gaza, Mogadishu of Goma. Of pas ontdekken dat een groene appel, een stuk droog brood of ook een glas water smaak heeft, als we te horen krijgen dat we kanker hebben, is dat het?

En dan slaan we tilt, en dan gooien we het roer om, en zien we opeens de wegwijzers die wegleiden van het grote het. Worden we allemaal pas schreeuwend wakker op ons sterfbed? Een heel leven lang willen we geen seconde tijd verspillen, zelfontplooiing als nieuwe religie. We lopen zo hard en trappen op onze eigen hielen. Gecharmeerd en betoverd door subtiel subversieve films als American Beauty of Fight Club, stappen we de volgende dag braaf terug in onze tredmolen. Vrij van geest ben je niet omdat je in een democratische samenleving woont, vrij ben je als je de ballen hebt om die vrijheid te nemen. Te luisteren naar die stem uit je kindertijd, toen je dromen nog fris en ongeschonden waren en om nooit te buigen voor minder dan dat. Niet blind achter geld of een titel aan te crossen, zoals een hondje dat een voorbij vlammende auto wil grijpen, zonder logica.Terug kunnen kijken op een leven, zonder dat je acuut beseft dat je meer tijd had moeten doorbrengen met je partner of met je kinderen, dat je toch gitaarlessen had moeten nemen, had moeten vertrekken op die droomreis of, wie weet, een commune had moet stichten, ook al hadden de buren je scheef aangekeken.

Dat is een het waar ik kan in geloven. Een bestaan uitbouwen wars van sociale dwangbuizen. Niet leven onder het gewicht van een loodzware maliënkolder als broze bescherming tegen imaginaire hinderlagen.

Durf te dromen en bevrijd jezelf fluisteren de kousen van het meisje.

Boelie

10-01-2009 om 13:29 geschreven door Tederdraads