Live fast, grow motherfucking old en steel boeken in The Next Apache

Mijn rechtsstreekse chef is een soort Jan Cremer, zonder motorfiets, maar met boot.

Uiterlijk lijkt hij op Clint Eastwood. Hij kan hijsen als een Rus en heeft gevoel voor humor als een Brit.

Hij zuipt mij op wekelijkse basis onder tafel. Hij amuseert zich dan zo kostelijk dan ik het niet eens genant vind.

Verder kan ik bacchanalen met het management van harte aanbevelen. Je offert je lever dan wel op aan de werksfeer, maar die lever helpt bij het werk natuurlijk geen moer.

Een van de grootste voordelen van een ambassade, is dat ze vlakbij de beste cafés ligt en dat er in de kelder een douche is.

Een van die cafes verkoopt ook boeken. Een hele plezierige combinatie is dat, maar voor de eigenaar niet lucratief. Ik heb er al vier boeken gestolen. Ik ga naar toilet en stop ze weg in mijn broekspijpen.

Als ik een geweten had, zou ik het sussen met de gedachte dat ik die boeken echt lees.

Ik lees ze echt. Echt waar, ik lees die dingen.

Eentje ging over de val van de Romeinse republiek.

ONGEMEEN BOEIEND, zeg.

Veel geleerd, vooral van die Caesar. Zoveel interessanter dan Alexander de grootste miet of die Corsicaanse dwerg die een hopeloos slecht manipulator was en veel ambachtelijker als het op genocide aankwam dan die Weense schilder. Wie van de twee de beste speeches maakte, blijf een raadsel. Die Hitler zien oreren, blijft toch geweldig fascinerend, ook al gaat het natuurlijk over niks, maar de opgekropte seksualiteit spat er zo in bakken af, samen met dat zweet, het is toch weer mooi.

Maar die Caesar dus. Heerlijke kerel. Van zodra hij die piraten die hem ontvoeren zegt: ‘Als ik weer op vrije voeten ben, kom ik achter jullie en maak jullie allemaal kapot’ tot Pharsalus. Heerlijke vent.

Dat hij zich liet vermoorden, heb ik nooit goed gesnapt.

Lijkt mij echt niks voor iemand van het sterrenbeeld Kreeft.

Ook ongemeen IN-TER-E-SSANT is het boek

‘Best American Short Stories 2004’

Steengoeie verhaaltjes. En die van Macca en Lennie kunnen er zo bij, zonder dat wij ons te hoeven schamen.

The Next Apache, dat is trouwens nog eens een kroeg.

Ik ben er nog geen enkele keer binnengeweest, zonder dat iemand vroeg:

‘Ben jij nou die volgende Apache?’

En dan zeg ik doodserieus: ‘Nee, ik ben de vorige. Ik heb werk gevonden bij de ambassade.’

En dan wijs ik op de barman, die ook iets indiaans heeft, en zeg: ‘Hij is de nieuwe. Maar hij is wel Mescalero. Ik ben zelf Chiricahua.’

En dan vragen ze wat het verschil is. En zeg ik: ‘Geen, alleen zijn Chiricahua betere beffers.’

Als Apache is Bratislava trouwens niet echt de ideale stad. Er is hier geen enkel paard dat ik kan dood rijden en als ik evenveel zou lopen als ik wil lopen, moeten ze mij hospitaliseren door alle uitlaatgassen die ik binnen krijg. Verder vind ik hier niemand interessant genoeg om te scalperen en je hangt toch niet zomaar de scalp van eender wie aan je broeksriem. Die dingen gaan na een tijdje toch wat rotten en stinken. Dus scalpeer je alleen iemand voor je toch een beetje respect had.

Verder ook ONWIJS GAAF is het boek The Magus van John Fowles.

Dat moet ik echter nog stelen, in de keten Panta Rhei in Polus shopping center.

Het kost een schandelijke 12, 5 euro en dat is in Slowakije toch echt geen doen.

Ze hebben een toilet en mijn broek met de brede pijpen is net gewassen.

Als ze mij pakken zeg ik wel dat alles stroomt en dat het boek in mijn broekspijp niet langer hetzelfde boek is als het boek in hun rekken.

En anders claim ik wel diplomatieke onschendbaarheid.

12-03-2011 om 16:07 geschreven door Tederdraads