De anus van een homo dichtplakken met superlijm en dan cola met laxeermiddelen doen drinken.

Als schrijver moet je in het leven staan.

In het leven staan, is een leerling horen zeggen:

‘Iran is een gevaarlijk land, hoor. Weet je wat ze daar onlangs gedaan hebben met een homo? Ze hebben zijn anus dichtgeplakt met echt van die superlijm en dan hebben ze hem cola doen drinken met van die diareemiddelen in?’

‘En is die dood gegaan?’

‘Jaja, die moest keihard naar toilet en toen is hij doodgegaan.’

Je verifieert het verhaal niet, want dat heeft om verschillende redenen geen zin. Waar of niet; dat zo’n verhaal circuleert is erg genoeg. En je weet het ook zo: zo’n soort folteringen, misschien niet exact zo, maar minstens even schikbarend gebeuren. Ergens. Nu. Op dit moment.

Ergens schreeuwt een meisje vastgebonden op een koude aarden vloer en een oud takkenwijf snijdt haar vagina aan gort.

Als je daar echt bij stilstaat, sta je niet meer in het leven, maar lig je in het leven, te stikken in de kots van hersenloze wreedheid die ver, en minder ver van je bed, ergens op iemands kop regent.

De film ‘Crash’ ontspint zich recht voor mijn eigen ogen, voorlopig zonder het wapengekletter. Leerlingen die elkaar pittavlees noemen. Brazilianen die Turkse scheldwoorden razend vlug oppikken en in de strijd gooien tegen hun Turkse klasgenoten. Hit ‘em where it hurts.

Een Turkse van 14 die met grove stelligheid verkondigt dat Tsjetjsenen beesten zijn, bandieten die alle mogelijke gruwelijk bedrijven.

Heeft ze gehoord van Russische vrienden.

Ik zeg dat Russen ook wel smerige praktijken uithalen met de Tsjetsjenen.

‘Zoals wat dan mijnheer?’

Ik weet, ik moet nu op de proppen komen met tamelijk shockerende voorbeelden, of ik krijg ze er niet van overtuigd dat het zo is. Mensen zijn alleen ontvankelijk voor waarheid als de waarheid slaat.

Gelukkig is de realiteit afstotelijk genoeg.

Dus dat is de manier om ze stil te krijgen.

Vertellen hoe je een stoffelijk overschot naar een rouwend gezin verstuurt met een flinke lading springstoffen verborgen in de lijkkist, zodat de nabestaanden hoog de lucht in gaan bij ontvangst.

De rouwbandjes hadden ze al en het is wel zo makkelijk voor de begrafenisondernemer.

Vanuit een antropologisch standpunt is het intrigerend om te zien dat het bedrukte toiletpapier dat Joepi heet, in de regel lijkt samen te gaan met Hip Hop, R&B, uitklapbare gsm’s, glittermake-up en een volslagen desinteresse in alles wat daar buiten valt.

Deze mensen gaan later OOK stemmen. Die brengen een stem uit. Op een partij. Als het allochtonen zijn, nog net genoeg op de hoogte van politiek om voldoende links uit te wijken op de stembrief.

Waar hebben die leerlingen het meeste aan?

Dat ik hen bijna manu militari de Franse grammatica bijbreng of dat ik hen toon dat een volwassene positief tegenover hen staat en gelooft in hun verstandelijke vermogens? Ja, toch wel. Een van de weinige manieren om mij kwaad te krijgen, is als ze zichzelf dom noemen. Vreselijk irritant als ze dat doen.

De jongens lezen geen joepi, die kijken op naar voetballers, die liefst naast het veld ook geweldig scoren bij het vrouwvolk. Luidop dromen van een rijbewijs doen ze ook.

Autorijden kunnen ze al van hun twaalfde, want oom heeft een garage en zij parkeren de auto’s.

Een belangrijk verschil tussen mijn leerlingen en ik. Ze putten hun fierheid grotendeels uit andere wapenfeiten dan ik.

Intellectual pursuits zijn niet aan hen besteedt en ik hoef maar te gaan kijken naar hun thuissituatie om te weten hoe dat zo gekomen is. Woestijnen van de geest zijn overerfbaar. (alleen niet in Finland liet ik mij wijsmaken, wat doen die Finnen dan wel beter?)

Maar waar de school de nodige irrigatiewerken zou moeten uitvoeren, pist de school het reddende vocht er flink naast. Alleen niet in Finland liet ik mij wijsmaken, wat doen die Finnen dan wel beter?

En we proberen al zo vaak te vertrekken vanuit hun leefwereld. Of we proberen dat toch.

Met als voornaamste resultaat, dat ze het verwachten, they won’t settle for any less.

‘Zo saai’, weerklinkt al snel, kort en afgemeten, als de bijl van een beul op het kapblok.

Een twintigtal riddertjes –jongens en meisjes- klappen gelijktijdig het vizier van de helm weer dicht en heffen hun schild, scherpen hun gepunte goedendag.

Verbod op saaiheid doet ons de nek om.

Ik denk aan die klasjes, al die klasjes in houten barakken anno 1866 in de VS. Allemaal zwartjes die eindelijk op legale wijze mochten lezen en schrijven en die niets liever wilden dan onderwezen worden. Kinderen die nog redding zagen in leren.

Breng hen maar eens aan het verstand dat als onderwijs voor hen verboden was, ze er verdomme zouden voor vechten.

Van sommige zaken overtuig je een mens niet met drie zinnen. Lezen doen ze niet, dus met een tekst moet je het niet proberen. En een betoog van langer dan twee minuten moet je ook al niet prepareren, want zo lang krijgt een nieuwsitem op tv ook niet.

Ik droom niet van brave leerlingen. Ik droom van leerlingen die zich met revolutionair élan verzetten tegen school, die niet de leraren zuur doen betalen voor hun loon, maar ons hele onderwijssysteem kapot slaan van binnenuit. Die leerlingen van mij verwijten elkaar met clichévitriool, maar ze werpen geen barricades op in de gang, schieten niet met scherp. Alleen draconische verstrengingsmaatregelen zouden misschien nog echte rebellen leveren.

De eerste helft van Full Metal Jacket als verplichte leerstof in de lerarenopleiding. Zo wat het omgekeerde van mijn aanpak.

The principal would love it.

08-05-2009 om 23:23 geschreven door Tederdraads  

Bowling for Ghent

Na school zet je indrukken bij het vuilnis

Ik doe een buitenlandse stage.

Ben leraar in een Turkse school met hier en daar een Albanees, een Marokkaan of ook wel een verdwaalde Italiaanse.

Drie kwart van de leerlingen weet dat de ketting die om mijn nek hangt, ‘het slaande oog’ is.

Ankara, op een kilometer van mijn deur.

‘Mijnheer ben jij Turks?’

Eindelijk nog eens voordeel bij mijn multiculturele uiterlijk.

‘Je hebt mooie ogen, mijnheer.’

Nochtans altijd zeer waterig, met een ondertoon van verschopte écrivain maudit (ja ik geef tegenwoordig Frans he, een mens moet uitpakken met iets) en een toets ingoede permissiviteit op een bedje van empathie en de eeuwige, half voyeuristische buitenstaanderfactor eigen aan de schrijver.

Opportunisme zinkt in waterigheid en sluimert op de oogbodem.

Gelukkig maar.

Wat te doen als de leerlingen net ietsje te familiair worden?

Een zonnebril in overweging nemen.

‘voor u alle respect, mijnheer.’

Respect. Een woordje dat vaak valt als je met allochtonen te maken hebt. En ze menen het nog ook. Het zijn geen CD&V’ers.

Je kan ze afblaffen als ze voor de zoveelste keer niet blijven stil zitten. Dat werkt. Eventjes.

Maar wat te doen als ze je eerlijk bekennen dat ze vlak voor school nog een paar schoenen gestolen hebben?

Interesses:

De joepi links

Voetbal rechts

Verleidelijk om alle leerstof in voetbaltermen te gieten. Maar dan moet je na je uren wel

bijscholen op www.fenerbahce.com

‘amai, mijnheer, zo’n dik haar dat jij hebt.’

Voor we verder gaan:

Haar, ogen, alles wat je ziet, allemaal onbetwiste eigendom van Maryam Shiri.

Duidelijke afspraken maken met de leerlingen.

Afspraken helpen wel geen mythes uit de wereld.

De hele klas meent serieus dat het allemaal begon met Adam en Eva.

‘Jouer aux échecs’

Hilariteit alom.

Geen fervente schakers?

Valt best mee.

Ésjek betekent ezel in het Turks.

Er is verder ook de klas die géén Nederlands spreekt.

De meerderheid spreekt wel weer Turks.

Dat scheelt in de kosten bij aanschaf van taalgidsjes.

Le Turc sans peine, kost iets van een 20 euro en daar kom je al een heel eind mee. Je oefent bovendien nog eens je Frans.

Turks kende ik nog niet.

‘Wij zijn een echte crapuulschool, hé mijnheer?’

Zwijgen is instemmen. Maar ik heb de film ‘Freedom Writers’ gezien en sinds ik er al mijn levensmoeheid en cynisme  -al voor mijn 20stige- heb uitgegooid, ben ik licht inspireerbaar tot wereldverbeterlijke toestanden.

Schoolmoeheid zeggen ze van deze leerlingen.

Schoolhaat is net iets exacter.

Maar dan bij de schoolpoort: ‘Ik haat het als het weekend is’

Thuismoeheid ook al.

Steek je hand op als je géén stiefvader hebt die op het punt staat je moeder te verlaten.

Godver, ze willen weer niet meewerken, zou je denken, zou je hopen, bij deze vraag wel.

Same old story, different face.

Als er een goeie radiozender bestond in dit land, zou ik

‘This is rock and roll’ aanvragen, van the Kids, en in gedachten ‘rock and roll’ vervangen door ‘TNT teaching’

‘Gets you on your toes like a strong cup of cappuchino’

This is the real shit.

Niet meer voor op mijn 40^ste, doch zeer bruikbaar op mijn 26^ste

Entre les murs, maar dan in ’t echt.

Ik ga nog eens herbeginnen in ‘Bint’ van Bordewijk.

Bint van Bordewijk verhoudt zich tot ons huidige onderwijs als

Napoleontische tactieken tot moderne urban warfare.  

Ons onderwijs kan niet een beetje beter, ook niet veel beter.

Het kan alleen maar enkele miljarden keren beter.

En in alles blijf je toch schrijver.

Want wat het meest ergens in mijn buis van Eustachius blijft rommelen en op mijn netvlies blijft schroeien gelijk napalm anno 1968 ergens in de buurt van Khe Sangh, is die leerling die als héros noemt: Dirk Bracke.

Wie dadde?

De leerling, lid van de grote gevaarlijke anti-leesclub, haalt een boek boven.

‘Dat lees ik.’

‘Wat lees je verder nog?’

Ik doe aan marktonderzoek altijd en overal. Als huurmoordenaar zou mijn laatste vraag aan mijn slachtoffers nog zijn: wat zullen over een goeie minuut je favoriete schrijvers geweest zijn?

(als ze mij noemen, weet ik nog niet wat gedaan, zo ver was ik nog niet)

‘Niets, mijnheer, alleen Dirk Bracke.’

Op naar de Fnack om heel die vent zijn oeuvre in te doen.

Als je die leerlingen aan het lezen krijgt, ben je nu al cult.

Vergeef ze vader, want zij weten niet wat zij doen, ze zijn allemaal verfacebookt, verplaystationt en vertelevisied.

Op het gevoel af blame ik capitalism.

De onwetendheid van de één is altijd het brood van de ander.

William Peynsaert

08-05-2009 om 17:45 geschreven door Tederdraads  

‘Is dat allemaal waar wat daar staat, William?’

Een oude bekende is toevallig op twee dozen manuscripten van mij gestoten, die op mij staan te wachten in mijn vast kopieercentrum, waar ze mij kennen als ‘de schrijver’ onder andere van veel te lange zinnen zoals deze, waar ik meteen een punt zal achter zetten als de lezer mij wil toestaan nog drie keer te headbangen met mijn vettig kopke haar dat straks al weder onder de douche zal gestoken worden, zodat ik straks de afwas moet doen met koud water, want veel warm water heb je hier niet, ja de mankementen aan deze studio mogen nu wel hemelsbreed geschreven en uitgebazuinderd worden, want ’t kot is verhuurd, op ‘do you remember rock & roll radio’ van The Ramones.

Ik zeg tegen die oude bekende, die op zich nog vrij jong is, vooral in en rond de schaapachtige ogen, die mij altijd aankijken alsof ik een semi-suïcidaal konijntje ben dat op dagelijkse basis het treinverkeer tussen Gent-Dampoort en Gent-Brugge lam legt door aanstalten te maken zelfbereide konijnenfricassee te maken, zo onder de wielen van de tsjoektsjoek, tot meerdere stress van de dierenvrienden onder de conducteurs, die helaas dun gezaaid zijn binnen die beroepssfeer, want conducteurs zijn ook niet gek, die stemmen niet voor Groen, nee, zij ook al niet. Die vijf procent naiëve kloepkappers, waaronder ik zelve, die Groen de kiesdrempel doen halen, ja die besturen geen treins.

Nochtans heb ik een familiale link met de treinbranche, want mijn overgrootvader die was perronchef tijdens wereldoorlog II, hij pleegde eens een verzetsdaad door een troepentrein van den Duits op het verkeerde spoor te zetten. Het verzet heeft hem daar nog voor gehuldigd. Toen hij zijn onderscheiding ontving, verzweeg hij wel wijselijk dat het met verzet allemaal weinig te maken had, want dat hij gewoon strontzat was geweest. De doorsnee Aalstenaar verkeert ongeveer de helft van zijn wakkere tijd in kennelijke toestand.

Nu, ik pik mijn dozen manuscripten op, zo samen met mijn maat Randy, want alleen sjouwen is natuurlijk te veel gevraagd, zelfs al ben je dan niet gepubliceerd en hop wij naar de post.

Veel volk zo in de post, alsof de email nimmer ware uitgevonden en dus schuift heel vriendelijk wel, wat volk opzij, om mij en mijn maat toe te laten, 12 enveloppen te voorzien van het adres van een uitgeverij die heel misschien, als ze even vergeten dat ze mij niet kennen en bijvoorbeeld niet bevriend zijn met de slager van mijn nonkel, mijn manuscripten eens een vluchtige, geeuwerige blik zullen toewerpen en misschien, heel misschien, als ze dus nogmaals vergeten dat ze mij van haar noch pluim kennen, mij op basis van schrijfkunnelijk talent een wurgcontractje zullen aanbieden, zodat ik een nietige tien procent opstrijk van elk boekje dat ik kan slijten.

Nu de merde is natuurlijk dat niemand bij een uitgeverij in de verste verte bevriend is met een verre vriend van één van mijn nonkels, zelfs niet met een minnaar van één van mijn tantes, want mijn tantes zijn trouw, die hebben geen minnaars en mijn grootmoeder is er ondertussen te oud voor, die had wel veel minnaars, misschien bevonden er zich ook wel uitgevers of toch minstens vrienden van slagers van uitgevers. Ik had verdomme vroeger moeten beginnen schrijven. Geeft niet wat, eender wat, gewoon als kleuter, iets, als het maar enige lijvigheid had, een boekje ongeveer zo dik als in de tijd mijn kleutervuistje, want toen ik slechts een tiental appeltjes hoog was, had mijn grootmoeder, ik ben er nu wel zeker van, een affaire met een verre bekende van een uitgever. Kans gemist, godverdomme.

Sta mij toe de Ramones nog een kleine beet veel luider te draaien, want het vermeende homokoppel hier boven, heeft vannacht veel lawaai gemaakt, niet zo zeer met seksuele uitspattingen, maar met hun geïmproviseerde fitnessruimte. Ik ga geloof ik toch eens een Men’s Health onder de deur schuiven, want in elke aflevering van dat boekske vermelden ze toch een goeie vijftien keer dat je tussen elke training 24 uur moet tussen laten voor een optimaal resultaat en als ik hem hier boven daar van overtuigd krijgt, dan heb ik toch om de andere dag rust, want nu verkeert mijn, ondertussen dus verder verhuurde studio, in de onzachte deining van zijn zwiepende halters.

Was mijn bovenbuur maar groter dan 1 meter 85. Die lange slungels moeten niet aan compensatie doen voor hun broekzaklengte in overijverige, vrijwel futiele pogingen om spiermassa op te bouwen. C is echter ver onder de 1 meter 85, ik denk dat die arme kerel zelfs nog kleiner is dan ikzelf. Dus dat kan tellen qua compensatiedrang. Arnon Grunberg heeft het ook. Maar die is nog kleiner dan C, dus die heeft bicepsen zelfs gewoon zo gelaten, die schrijft dan maar stukjes zo op de rand van cynisme en algemene ambetantigheid. Arnon schrijft niet om leuk te zijn, zegt hij. Arnon stond eens naast een uitgever te lullen over weet ik veel wat voor belevenissen en stel je voor, daar is dus zijn eerste boekje uit gegroeid. Mazzelen noemen ze dat volgens sommige woordenboeken. Sinds ik dat weet, spreek ik iedereen aan die er maar vagelijk als een uitgever uitziet en dan begin ik te lullen, over alles, maar niet over het weer, want dat vindt zo’n uitgever vast niet origineel genoeg. Ik vermeld ook altijd mijn slager en alle andere kleine zelfstandigen waar ik soms iets koop, want je weet toch nooit dat zo’n uitgever ook die zaak frequenteert en dan heb ik meteen een voet in deur, want als we dezelfde slager hebben, wat let hem dan nog om mij te publiceren? Nu ik moet wel zo eerlijk bekennen dat ik misschien niet zo’n goed zicht heb op hoe zo’n uitgever er uitziet, want tot nog toe, is het mij niet gelukt. Het merendeel van de typen die ik aanspreek, blijken toch op een of ander ministerie te werken of in de verzekeringen te zitten. Nu, misschien is het ook wel zo dat uitgevers minder vaak met de trein reizen, want het is nu wel zo dat ik altijd pendelaars aanspreek op de reeds hoger vermelde verbinding tussen Gent-Dampoort en Gent-Brugge.

Trouwens, in de post, werd ik besteld door iets tussen een man, een onbehaarde muilezel en een vrouw in. Zij loensde op een dergelijke manier, dat zij makkelijk een loket voor en een loket achter met haar diensten kon verrijken. Zij was niet gewend aan onuitgegeven auteurs, want toen zij mij met mijn dozijn pakketten zag aankomen, zag ik haar in pictogrammen denken: lieve here Jezus, werk! Ja, werk, en werken deed ze, al heb ik geen flauwste benul van wat zij mij allemaal wilde duidelijk maken, zij deed haar uitleg terwijl zij zich bukte, momenten waarop ik mijn ogen stijf dicht kneep, want ik wil niet in de décollété glimpen van een onbehaarde loensende muilezel die ze postbeambte gemaakt hebben. Ze zag er mij ook tamelijk misbruikt uit door een priester of toch minstens door een blinde aalscholver, misbruikt was ze, daar ben ik zeker van. Het stond haar alleszins niet aan dat ik geen stickers had geplakt op mijn enveloppen. Zij wilde ook niet echt geloven dat elk manuscript even veel gewicht in de schaal wierp. Op dat punt dacht ik even dat ze toch iets van kaas gegeten had van het uitgeversbedrijf, maar ze doelde dan toch weer op het mathematische gewicht van elk paketje en na korte, doch zeer nauwkeurige verificatie bleek inderdaad dat elk paketje evenveel woog. Hoezee, dacht ik bij mezelf, als ik het zo mooi kan uitkienen dat elk ambachtelijk vervaardig manuscript exact even veel weegt, is dat toch wel degelijk een klinkend bewijs van mijn vakmanschap.

Maar goed, ik moet nu les gaan geven aan een bende op kruissnelheid puberende jeugdelingen die dagelijks slachtoffer zijn van naar ik aanneem zwaar uitgebluste leerkrachten die als enige minpuntje aan het job, het bestaan van zoiets als leerlingen aanstippen, doch niet gevreesd, ik ben voorbereid, ik heb hier al zitten lezen in Nana, van Zola en dat beviel mij toch wel. Ik moet die Zola eens bellen en vragen waar hij zijn stokbrood koopt, want dan kan ik toch maar vermelden bij mijn volgende omzendmanuscript dat ik dezelfde bakker als Zola placht aan te doen.

Ik moet mijn leerlingen de Franse taal gaan bijbrengen, doch ik zou ze beter onderwijzen in het enige talent waar ze later ooit iets mee kunnen aanvangen: het kweken van de verreikende arm, dus wat ze noemen in het Engels: to hob-nob. Als ze maar lekker veel vriendjes van vriendjes leren kennen gaan alle deuren later voor hen open. Natuurlijk, Frans zou daar wel eens van pas bij kunnen komen. Ja, misschien moet ik het hen zo verkopen. Want een moderne leraar gééft geen les, hij verkoopt zijn les, en de leerlingen zitten meestal op hun geld, kooplustig zijn die niet als het les aangaat. In het beste geval krijgt een leraar van de jonge bloedjes gedaan dat hij min of meer in stilte zijn brood mag verdienen. Je zou natuurlijk ook sympathiek les kunnen geven, maar daar is de directie dan weer meestal niet mee gediend.

Frequenteert u de slager van een kennis van een uitgever?

Laat het mij weten op 0477 56 19 96, de eerste tien bellers krijgen een gesigneerd exemplaar van mijn eersteling bij hen thuis bezorgd.

08-05-2009 om 07:18 geschreven door Tederdraads  

HUMO doet mij

Exclusieve voorpublicatie: jonge leeuwen: bloggeweld van een niet-debuterende frustro

Telefoon

Blablabla. Graag interview. Voor Humo.

Humo?

Ken ik niet 

Ongeloof aan de andere kant van de lijn. U kent Humo niet?

Ja, nee, bent u soms een Hollands blad?

Nenee, Vlaams, hoor, helemaal Vlaams

Vreemd, nooit gehoord, Hommel, bent u een hobbymagazine voor imkers?

Rubriek, jonge leeuwen, interesse? Rustige namiddag, koffiehuis, Gent.

Ach, ja waarom niet, ik eet eigenlijk wel best graag honing.

Wij schrijven heus niet voor imkers

Geeft niet, een natuurtijdschrift is ook leuk. Maar jonge leeuwen, heten eigenlijk welpen, hoor. Nu, goed, jullie zullen het wel weten, als biologen zo.

Later, niet laat genoeg, koffiehuis Gent.

Wanneer zijn de schrijfkriebels zo gekomen?

Ach, wilt u het daar over hebben? Ik dacht dat de schrijfmicrobe zo ongeveer kwam nadat ik die miljoenen mieren voelde kriebelen in mijn balzak.

Het geile gevoel in een mannenscrotum vergelijken met het krioelen van mieren, steelt u van uw stadsgenoot, Louis Paul Boon.

U komt echt niet intelligenter over door zijn volledige naam te noemen, mijnheer Hommel.

Wat zijn uw voornaamste invloeden?

Ik schrijf nooit onder invloed. Ik verdraag eigenlijk de meeste drugs bijzonder slecht. Mijn coke-experimenten leverden mij al meteen een ticketje spoedafdeling op en mijn recensie van DEUS onder invloed is werkelijk schrijnend slecht

Leest u zelf vaak?

Zeer zelden, ik lees niet, ik word gelezen.

Die quote steelt u dan weer van Jan Cremer, mogen we stellen dat u een oeuvre aaneen breidt met gestolen quotes?

Ik eet graag appels.

(journalist en fotograaf wisselen blikken van verveling en ik slurp mijn koffie, maar die is nog steeds te heet)

Uw eerste roman deed mij denken aan Herman Brusselmans. Wat mij opviel is dat u er alles aan doet, om plaatsnamen er buiten te laten. Nochtans vermoed ik dat ‘Zaaien’ zich afspeelt in Gent.

Bent u wel heel zeker dat imkers geïnteresseerd zijn in mijn werk?

Zijn er wellicht films die u beïnvloed hebben? In uw tweede boek, ‘Sanja’ vallen bijzonder veel titels van films.

Bij God, zeg, imkers

(slurp, maar koffie nog steeds te warm)

Het hoofdpersonage in Zaaien rijdt de ene scheve schaats na de andere, zijn de avonturen van Reimbrecht gebaseerd op autobiografische realiteit?

Ach, ik zie al waar dit naar toe gaat. U wilt mij laten zeggen dat ik een oversensitieve schandknaap ben die zich voor zijn afzuigdiensten laat betalen in manuscripten van sukkelachtige ongepubliceerde frustro-auteurs

In welke passages bent u op uw best? Ik vond de scène waarin Reimbrecht op een begrafenis verzeilt zo ongeveer Dostojevski meets the Marx’ Brothers. Echt heel sterk. Ik wou dat ik het zelf geschreven had.

Ik snap echt niet hoe imkers hier één bal kunnen aan hebben.

In uw boek ‘de brekers’ verwerkt u heel scherp uw grote kennis van de Amerikaanse burgeroorlog. Hoe oud is die passie van u?

Ik meen serieus dat u toch beter iets over de gebarentaal van bijen doet.

Haalt u veel inspiratie uit uw passionele relatie met de veelgeprezen Perzische Prinses?

Wist u dat honing het enige levensmiddel is dat werkelijk nooit slecht wordt?

In ‘Sanja’, beschrijft u de wereld van een jonge vrouw die een gekwelde kindertijd gekend heeft. Hoe zou u uw eigen kindertijd typeren?

In piramides graven ze dus potten honing op en die kan je dus zo eten.

Mijnheer Peynsaert, zo heeft dit echt geen zin, hoor.

(fotograaf en journalist maken aanstalten om weg te gaan)

Wij bieden u de kans om reclame te maken voor uw werk. Ons was verzekerd dat u het heel serieus meende met uw schrijverscarrière.

Ik heb nooit gevraagd om een interview voor imkers. Ik heb een ander doelpubliek. Masochistische necrofielen.

U heeft ons zélf met een ton emails en geloofsbrieven overtuigd om u deze kans te geven.

Dat zijn necrofielen die het uitsluitend doen met levende lijken.

Kijk, ik zal u nog eens serieuze vraag stellen en dan zijn wij genoodzaakt om dit gesprek af te voeren.

En kent u lunofielen?

Laatste kans, mijnheer Peynsaert. Wij hebben begrepen dat uw vader onlangs overleden is. Denk je dat schrijven een rouwproces kan versnellen?

Lunofielen kicken op seks op de maan. Ze kunnen enkel klaarkomen als ze in een maanlandschap staan. De populairste plek voor hun beweging is Mexico. Daar heb je een oude krater en die zit vol van hun kwakjes. Hele gekke mensen, lunofielen. Wat ik mij altijd afgevraagd heb: zijn er ook lunofiele imkers? Zal wel niet zeker?

Exit Hommel

Mmm, heerlijk, half lauwe koffie en rust, ja rust.

Ff de ober aan zijn mouw trekken.

‘Kan u ‘I’m a kingbee’ van The Rolling Stones spelen? Snel, ik geef je 5 euro, als die twee het horen voor ze de deur uit zijn.

Dat soepbeen in een schort kijkt mij doodgemoedereerd aan.

‘Dat interview heb je wel even compleet verknald.’

Ik vind het vooral zonde voor die imkers

‘Je bent echt wel een doordrammer. Echt niet meer grappig, hoor.’

‘Ik schrijf niet om grappig te zijn’

‘Maar om eindeloos te zijn. Eindeloos vervelend en saai.’

Ja, de ober was ook een frusto niet gepubliceerde auteur die dacht dat hij hier bier en thee opdiende in ruil voor verslijtbare verhaaltjes.

En geen imker die er naar kraai.

'Je moet nog een beetje werken aan je eindzinnen.'

Breng jij nou maar een bakkie troost. Goed lauw.

William Peynsaert

06-05-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Op de sofa met een krijgerdichter

Zondagnamiddag. 26 april. Ik spoor vanuit Gent via Brussel naar Jette. Men heeft mij gevraagd om een interview af te nemen met een Filippijnse dissident. ‘Hij schrijft ook’, wordt mij enthousiast toevertrouwd. Een niet te miskennen reclameboodschap, kwestie van mij extra warm te maken voor deze nieuwe opdracht. Men benadrukt nog enkele keren dat het om een sympathieke jongeman gaat, die vlot vertelt over de penibele toestand waarin hij verzeild raakte. Nou dat belooft, een zondagmiddag zeker wel waard en het adres waar het gesprek zal doorgaan, is nog makkelijk te vinden ook. Vlak bij het station. Zo heb ik het graag.

In Jette dwaal ik als de Bohemer die ik ben, met grote ogen door een kunsttentoonstelling. De muren zijn behangen met niet onaardige schilderijen, maar met een prijskaartje dat mijn portemonnee al gauw duizelig maakt.

Gespot met Belgisch gerstenat

Boven bij de bar tref ik hem Voor mij staat een tamelijk lange, magere jongeman, met een uitnodigende glimlach die een even zo warme inborst laat vermoeden. Nou ja, jongeman, navraag wijst uit dat hij toch al bijna 40 lentes telt. Mijn fout weze mij vergeven. Als je Axel ’ onschuldig twinkelende ogen ziet, die nog ongeschonden verwondering schijnen te kennen, denk je dat je met een schrandere, opgewekte tiener te maken hebt. Maar Axel  is geen tiener. Dat blijkt al na een kort gesprek. Deze kerel weet zeer goed waar hij mee bezig is. Axel  Pinpin is trouwens met véél bezig. Hij is dichter en journalist, maar ook landbouwingenieur, vader en echtgenoot en o ja, volgens de regering van zijn moederland, is hij in bijberoep ook nog eens een te vrezen communistische guerrillastrijder. Als dat werkelijk zo is, weet hij zijn gewelddadige verleden en oorlogszuchtige intenties goed te verbergen. Zelden zo’n vreedzame ziel ontmoet.

Ons gesprek moet even wachten. Hij loopt als een kip zonder kop rond, zijn performance moet zo dadelijk plaats vinden en er zijn nog wat voorbereidingen nodig. En passant checkt hij voor de grap even of ik wel degelijk Intal vertegenwoordig. Je weet maar nooit hoe ver de tentakels van de ‘foute’ krachten in de Filippijnen reiken. Werd Trotski ook niet vermoord door een killer die zich eerst uitgaf voor een Belgische journalist? Axel  lacht zijn tanden bloot en verzekert mij dat hij er vertrouwen in heeft. Hij staat straks geheel en al ter mijner beschikking, maar eerst wil hij publiek lokken voor zijn korte optreden.

In trance voor rechtvaardigheid

Dat ronselen van toeschouwers pakt hij bepaald origineel aan. Hij stopt een bol touw in zijn achterzak en met daaraan verbonden een houten karretje met een briefje erin: ‘stop the killings’. Dat sleept hij achter zich aan. Het doet mij een beetje denken aan het kruis dat ene Nazareër lang geleden torste, opdat zijn volk er beter van zou worden. Axel  blinddoekt zich en een assistente wandelt mee om hem klappen te geven met een geïmproviseerde knuppel. Als haar zachte tikken net iets harder lijken aan te komen dan ze bedoelt, verontschuldigt ze zich snel. Met deze dramatische scène trekt de activist het hele gebouw door.

Uiteraard stroomt enige tijd later Axel ’ lokaaltje vol belangstellenden. Axel  valt als een gepijnigde martelaar op de grond, in bezit genomen van getormenteerde spasmen. Het geheel krijgt begeleiding van een indringend, dreigend muziekstukje. Uiteindelijk staat de dichter op en neemt hij zijn blinddoek af. Hij moet bekennen dat hij zich eventjes terug in de handen van zijn kidnappers waande. Ik zeg kidnappers, want Axel  wil dat hier duidelijkheid over bestaat: hij werd NIET gearresteerd, men heeft hem ontvoerd.

Axel  prijst de film aan die Intal heeft kunnen maken en nodigt iedereen uit om die samen te bekijken. Later op de avond zal ik die zelf ook zien. Vooral de oproep van een klein meisje die met doorleefde, scherpe stem naar de politie schreeuwt, zal mij niet loslaten. Haar beide ouders zijn in koelen bloede afgemaakt voor haar ogen. ‘Weten jullie wel hoe lang het duurt voor je zoiets verwerkt?’, vraagt het meisje snikkend. Het kleine meisje, is eigenlijk een klein vrouwtje. Haar kindertijd zit er al op. Gesmoord in het geweld dat haar thuisland teistert. Zo veel is wel duidelijk.

Ik op mijn beurt ontvoer Axel  naar een afgelegen kamertje, waar gelukkig voor ons, enkele comfortabele zetels staan. Onze gast neemt een gemakkelijke houding aan en steekt relaxed een sigaretje op. Veel tijd is er niet, dus ik neem mijn pen en notitieboekje in de aanslag. Allereerst wil ik graag iets meer weten over zijn kindertijd.

War. What is it good for?

Axel  stond als kind nogal onder invloed van zijn grootmoeder. Blijkbaar was zij nogal begaan met het lot van de armen en prentte zij haar kleinzoon nadrukkelijk in dat er in de wereld veel misstanden recht te trekken zijn. Verrassend genoeg was papa Pinpin een soldaat, die eind jaren ’70 actieve dienst zag in de strijd tegen opstandige moslims. Op een nacht hoorde Axel  zijn vader in tranen uitbarsten en tegen zijn vrouw jammeren: ‘Ik kan het gewoon echt niet meer.’

Deze momenten schudden duidelijk iets wakker in de kleine Axel . Aan de universiteit vertaalde deze empathie met de verdrukten zich in zijn studiekeuze. Hij studeerde agricultuur en wenste met die kennis de boeren in zijn land vooruit te helpen in hun streven een aangenaam bestaan uit te bouwen. Met name door de landbouwtechnologieën te verbeteren. In een overwegend agrarisch land als de Filippijnen kan men zulke kennis zeer goed gebruiken.

Van zodra Axel  afstudeerde, in 1992, ging hij aan de slag. Eerst als medewerker in Amerikaanse projecten. Hij hielp wegen en bebossing uitplannen langs vliegvelden. In 1996 werkte hij voor het departement ‘wetenschap en technologie’, waar hij subsidieaanvragen uitpluisde en al dan niet goedkeurde. Binnen dit kader trok hij ook rond en onderwees hij de boeren nieuwe landbouwtechnieken. Bij één zo’n bezoek, stelde een boer hem een vraag die als een bom in Axel ’ gezicht ontplofte. ‘Allemaal goed en wel wat jij ons hier leert, maar kun je ons garanderen dat ze ons land niet afpakken?’

De vraag veranderde Axel ’ levensloop nogal drastisch. Hij had zich altijd al geïnteresseerd voor de moeilijkheden van de landbouwbevolking, maar hij had zich nooit echt actief ingezet om hun belangen te verdedigen. Hij gaf wel geld, maar daar bleef het dan zo’n beetje bij. Na de bomvraag kwam daar verandering in.

Allen voor één en één voor zichzelf

Problemen hebben die boeren. Ja, allicht, maar welke dan? Om het heel kort te zeggen: enkelen hebben alles en heel velen hebben niets. Wie het Filippijnse grondbezit eens goed bekijkt, stuit op cijfers die minstens enkele vragen oproepen. Op een bevolking van ongeveer 85 miljoen, zijn er pakweg 56 miljoen boeren. Dat maakt 75 procent van het totale inwonertal. Van die meer dan 50 miljoen landbouwers zijn er welgeteld 9000 personen die alle land bezitten. Hoe komt die selecte ‘happy few’ aan zo’n uitgestrekt bezit? Het antwoord zou ons veel te ver leiden, onmogelijk om het binnen de lijnen van dit artikel haarfijn uit te leggen. Wie dat wil kan het boek van Bert de Belder[1] er op nalezen, daarin wordt de context helder geschetst. Volstaat te zeggen dat de lange en turbulente geschiedenis van kolonisatie en overheersing (niet enkel de Spanjaarden en de Japanners, maar ook de Amerikanen hebben er begin 20^ste eeuw op bijzonder brutale wijze huisgehouden – onder andere ‘A people’s history of the United States’ van de auteur Norman Zinn beschrijft dat stukje geschiedenis in zeer duidelijke termen) dit zorgwekkende onevenwicht in de hand heeft gewerkt.

Hoe dat zo gekomen is, mag stof zijn voor historici, belangrijk om weten is, dat die 9000 –menselijk, al te menselijk!- er alles aan doen om hun knusse positie en de vele daaraan verbonden privileges te behouden, ten koste natuurlijk van de arme meerderheid. Een verhaaltje dat bijna zo oud is als de wereld. ‘Dus,’ begin ik mijn voor de hand liggende vraag, ‘wat er gaande is, is eigenlijk een strijd tussen rijk en arm?’ Axel  knikt, ‘You got it, right, William.’ Het is een klassenstrijd.

Niet moeilijk om de situatie in te schatten dus, maar wat doe je er aan?

I gave my soul for the working man’s plight

In het geval van Axel  luidt dat antwoord: alles wat in mijn macht ligt. De jongeman gaf zijn mooi betaalde job op en ging zich voor de volle honderd procent inzetten voor de boeren. De zekerheid van een interessant loon dat elke maand op je bankrekening landt, kende hij van dan af niet meer. Hij zette zich in voor de boeren, en zij deden in ruil wat ze konden voor hem. Ze betaalden hem terug in de vorm van overnachtingsplaatsen en voedsel. ‘Ja, maar, wat vond jouw vrouw daarvan?’, wil ik weten. Die vond dat in het begin niet zo’n fijne gang van zaken. Axel  verdiende meer dan gemiddeld, in de week had hij een aangename job en de weekends stonden open om leuke dingen te doen met het gezin. Toen Axel ’ echtgenote echter zag wat voor een kracht er schuil ging achter de boerenbeweging en hoe die zich mobiliseerde en organiseerde, raakte ze er uit ook bij betrokken. Terwijl haar man zich inzette voor de landbouwers, spitste zij zich toe op de belangen van arbeiders. Tot ze beviel van hun eerste kind en de zorgen voor nakomelingen haar activistenbestaan onmogelijk maakte. Uit noodzaak nam ze terug een normale job aan. Axel  heeft alle begrip voor die beslissing.

Actiefilm of toch gewoon Filippijnse realiteit? 

Niet iedereen was zo blij met Axel ’ inzet. Men kan echter niet direct een gezicht plakken op de personen die zijn ijver als een doorn in het oog ervoeren, maar dat die personen bestaan, is wel zeker. Het zijn die anonieme mensen die verantwoordelijk zijn voor heel wat geweld. Axel  is duidelijk: de opdrachtgevers zijn de rijken die hun rijkdom veilig willen behouden. En de rijken hebben de macht in handen. Wie hen een strobreed in de weg legt, verdwijnt of wordt op klaarlichte dag neergeknald door onbekende, gemaskerde mannen. Gerechtelijk onderzoek om de daders te vatten, loopt al snel spaak, als er zelfs ook maar één stap ondernomen wordt in die richting.

Axel  zelf dacht ook te zullen sterven toen hij op een dag klem gereden werd en zich omsingeld wist door een veertigtal gewapende mannen. Op basis van flinterdunne aantijgingen –hij zou een communistisch strijder zijn – gooiden ze hem en zijn gezelschap, inclusief zijn chauffeur die met de hele zaak helemaal niets te maken had, in de cel. Axel  zou overdag vredig les geven, maar ’s nachts de wapens opnemen tegen het regime.[2]

Filippijnse inquisitie

Het eerste jaar was het gevangenisregime bitterhard. De gevangenen hadden geen toegang tot media, contact met de buitenwereld werd hen onmogelijk gemaakt. Voor Axel  was dat het ergste aspect van zijn gevangenschap. Als getrouwde man, had zijn vrouw officieel het recht om af en toe de nacht bij hem door te brengen, maar dat bezoekersrecht werd hem ontzegd. De kleinste benodigdheden moesten zijn cel worden binnengesmokkeld. De bewakers schuwden ook geen folteringen. Axel ’ en zijn gezelschap kregen kogels tussen vingers geplaatst, waarop men hun handen strak inbond. Daarna sloeg men op hun handen. Men trok ook een zak over hun hoofd en beukte toen op hen in, zodat ze zich niet schrap konden zetten om de slagen te incasseren. Ze zagen de klappen immers niet komen.

Axel  benadrukt vooral het psychologische geweld. De gevangenen kregen krijsende vrouwenstemmen te horen. Zogezegd de stemmen van hun echtgenotes die schreeuwden terwijl men ze onderwierp aan verkrachtingen en andere vernederingen. Axel  liet zich echter niet manipuleren. Blijkbaar was de bedoeling van de folteringen dat hij namen van medestanders zou prijsgeven, maar hij was niet van plan om zoiets te doen. Want, vraagt hij retorisch: ‘Welke dood is mooier dan sterven voor je principes?’ De beulen speelden verder nog het psychologisch vaak afdoende spelletje ‘good cop, bad cop’ met hen, maar ook dat wilde niet lukken. Axel  boog niet.

Hulp helpt

Meer dan twee jaar zat de man vast. In zijn cel schreef hij gedichten, die van veel gevoel spreken, van hoop en volharding in idealen. Hoe kwam hij dan uiteindelijk vrij, wil ik weten. Axel  zou graag duidelijk stellen, dat hulp wel degelijk helpt. Buitenlanders die regimes aanschrijven met grieven en protesten: op termijn sorteren zulke acties het gewenste effect. Functionarissen kunnen een stroom van sympathiserende brieven van over de hele wereld blijkbaar toch niet zo maar naast zich neerleggen. Het zal ons, activisten, een hart onder de riem zijn. Wat we doen, heeft verdorie zin. Als we merken dat onze tijd ver op is en Axel  terug moet performen, wil ik nog horen waar hij het meest trots op is. Onze dichter vermeldt een allesomvattende studie over koffieproductie, waarvan de bevindingen belangrijk zijn geweest voor zijn land. Koffie is namelijk een belangrijk Filippijns exportproduct.

Plannen voor de toekomst

Met de klink van de deur al in zijn hand, vraag ik hem nog wat hij nu van plan is te doen. Daar bestaat geen twijfel over: terug naar de boeren, zijn werk verder zetten. Als slavist weerklinkt in mijn oren, ‘chazjdjenije v narod’, dat wil zeggen: ‘gaan naar het volk’, zoals een trend in het negentiende-eeuwse Rusland bekend stond, een trend waarbij intellectuelen het volk gingen verheffen met hun kennis. De toenmalige Russische plattelandsbevolking wist eigenlijk niet zo goed wat ze met die jonge idealisten aan moest. Maar de Filippijnen zijn negentiende-eeuws Rusland niet. Daar is de bevolking maar al te gretig om zichzelf op te werken. Ze weten wat ze willen en dat is –om te beginnen- een grondige, rechtvaardige herverdeling van de grond. Iedereen die hen daarbij kan helpen, is meer dan welkom. Wij op onze beurt kunnen helpen, door de ontwikkelingen op de voet te volgen, de bevolking ter plaatse te laten voelen dat de internationale gemeenschap met hen sympathiseert. Kortom, hun moed levende te houden. Mensen als Axel  bewijzen dat het hen niet aan de nodige spirit en creativiteit ontbreekt om door te zetten.

Nog heel snel vraag ik om uitleg bij het T-shirt dat Axel  draagt. Een gekke kater springt wild uit wat onmiskenbaar een geconfedereerde vlag voorstelt. De lezer weet misschien niet welke vlag ik bedoel, maar heeft ze zeker wel al eens gezien. Het is die vlag die de Ku Klux Klan graag te pas en te onpas bovenhaalt, hét symbool voor de kortzichtige redneck, maar bij uitbreiding ook wel met open armen ontvangen door iedereen die zich op de een of andere manier als rebel beschouwt. Niettemin vind ik het vreemd om Axel  in zo’n T-Shirt te zien. ‘O, die T-Shirt, die is van mijn favoriete band, The Stray Cats!’

Met een ontwapende glimlach en gedragen op de vleugels van een onstuitbare levenshonger holt Axel  weg. Verder op de gang is de documentaire afgelopen en hij moet nog een woordje zeggen. De ontmoeting met deze krijger van de ziel doet mij denken in de geest van auteur Paulo Coelho. Als je bedoelingen goed zijn, als je weet welk doel jij moet bereiken in dit leven, dan helpt de hele wereldgeest jou om dat doel te verwezenlijken. Love, peace, empathy fluistert de lege kamer stilletjes als ik nog het volgende gedicht van Axel  overpen in mijn notitieboekje:

Letter to my son

Son, there is no one who will tell you stories this night,

You will twist and turn upon your bed, with no one beside you,

Hug close a pillow I left behind, or place a leg upon it

For I will also embrace you, here, where I have long been imprisoned

Son, no one will prepare your breakfast for tomorrow,

You will wake with no chocolates or pandesal° to greet you

Use the cup I last made my coffee in

For I will also eat with you, here, in the gloom op my prison cell

Son, the house remains silent upon your return,

With a deafening loneliness cast upon our darkened room,

Go play the music we last listened to, together,

For I also whistle it here, that tune we know and love

Son, learn well the tales of solitude and apprehension,

Realize the hunger of the farmer I have fought for,

And study the music of struggle and liberation

But always watch out for the ones who took your father away

Translated by Aris Remollino

° small bread bun

02-05-2009 om 21:46 geschreven door Tederdraads  

02-05-2009 om 14:51 geschreven door Tederdraads  

Op 23 april 2009 ging in Gent een interactief debat door in een gebouw dat de welluidende naam ‘Oehoe’ draagt. Het onderwerp: ‘seksuele en reproductieve gezondheid van vrouwen in Guinee’, met de nadruk op het thema vrouwenbesnijdenis. De vereniging Felica die het debat organiseerde, kon rekenen op de hulp van enkele vooraanstaande deskundigen om de vele ingewikkelde aspecten die aan deze wanpraktijk verbonden zijn uit de doeken te doen.

Soms meer op de hoogte dan ze zelf hadden gewild          

De volgende mensen deelden hun expertise met de aanwezigen. Mevrouw Els Leye is werkzaam op het vlak socio-culturele studies, zij zelf richt zich meer specifiek richt op geweld tegen vrouwen en ijvert actief om FGM (female genital mutilation) te voorkomen, onder andere in Sudan en Somalië. Mevrouw Khady Koïta is auteur van het boek ‘Mutilée’ waarin zij een aangrijpend verslag geeft, niet alleen van haar besnijdenis, maar ook van de vele andere vormen van onderdrukking, pesterijen en mishandeling waar zij het slachtoffer van werd. Na een moeilijke jeugd wijdt zij zich nu met al haar kunnen aan het voorkomen van FGM. Dr. Cathérine Loua is oprichter van de NGO Felica die actief is in Guinee. Zij ontfermt zich onder andere over vondelingen en helpt tienerzwangerschappen voorkomen. Dr. Wim Delva is een doctorandus die onderzoek doet naar de verspreiding van het HIV-virus. Het geheel werd gemodereerd door Dr. An Vercautere. Zij is zelf zeer goed op de hoogte van de problematiek, daar zij zelf in Guinee actief is om het ergste leed te bestrijden. Naast moderator, nam zij ook nog eens heel professioneel de taak van tolk op zich, want het debat ging hoofdzakelijk in het Frans door.

Dat is alles en dat speelt toch zo’n grote rol!

Vooraleer ik verder ga, citeer ik een jong tienermeisje dat anno 1944 in haar dagboek het volgende schreef:

‘Ik wou hem(Peter) vragen of hij wel weet hoe een meisje er eigenlijk uitziet. Een jongen is van beneden geloof ik niet zo ingewikkeld ingericht dan een meisje. Op foto’s en afbeeldingen van naakte mannen kun je toch heel goed zien hoe die eruit zien, maar bij vrouwen niet. Daar zitten de geslachtsdelen of hoe dat heet wel meer tussen de benen. Hij heeft toch vermoedelijk nog nooit een meisje van dichtbij gezien, eerlijk gezegd ik ook niet. Inderdaad is dat bij jongens veel makkelijker. Hoe zou ik die installatie in ‘s hemelsnaam moeten uitleggen, want dat hij dat niet precies weet heb ik uit z’n woorden wel kunnen opmaken. Hij had het over de ‘Muttermund’(baarmoederhals), maar die zit vanbinnen, daar kun je niets van zien. Het is bij ons toch wel heel goed ingedeeld, voor ik 11 of 12 jaar oud was wist ik nooit dat er ook nog de binnenste schaamlippen waren, dat was helemaal niet te zien. En het mooiste van het geval was, dat ik dacht, dat het urine uit de kittelaar kwam. Toen ik moeder eens vroeg wat dit doodlopende ding betekende, zei ze dat ze dat niet wist, hè die doet nu ook altijd zo dom! Maar tot het onderwerp teruggekeerd hoe moet je zonder voorbeelden nu in ‘s hemelsnaam uitleggen hoe dat in elkaar zit? Zal ik het hier vast maar proberen? Vooruit dan maar! Van voren als je staat, zie je niets dan haar, tussen je benen zitten eigenlijk een soort kussentjes, zachte dingen, ook met haar, die bij het staan tegen elkaar aanliggen, man kan wat daarbinnen is dan niet zien. Als je gaat zitten spijten die van elkaar en daarbinnen ziet het erg rood en lelijk vlezig uit. Aan het bovenste gedeelte, tussen de grote schaamlippen bovenaan zit een huidplooitje, die bij nader inzien eigenlijk een soort blaasje is, dat is de kittelaar. Dan komen de kleine schaamlippen, die zitten ook tegen elkaar aan gedrukt net of het een plooitje was. Als die open gaan, zit er daarbinnen een vlezig stompje, niet groter dan de bovenkant van mijn duim. Het bovenste gedeelte daarvan is poreus, daar zitten verschillende gaatjes in en daar komt het urine uit. Het onderstaan gedeelte lijkt wel alleen helemaal overheen, het is haast niet te ontdekken. Zo ontzettend klein is dat gaatje wat eronder zit dat ik me haast niet in kan denken, hoe daar een man in moet, laat staan een heel kind uit. Dat gaatje kan je niet met je wijsvinger in, maar niet eens makkelijk. Dat is alles en dat speelt toch zo’n grote rol!

Je Anne M. Frank’

Een moeder zoals die van Anne die geen idee heeft wat een clitoris wel mag wezen, is allicht niet meer van deze tijd of van deze streken. Helaas hoef je niet ver te reizen om toch op dat soort onwetendheid en zelfs nog veel erger te botsen. Zo worden nog dagelijks (!!) 6000 meisjes verminkt door het verwijderen van “ dit huidplooitje, die bij nader inzien een blaasje is”.

Niet zomaar vingers wijzen

Als we denken aan vrouwenbesnijdenis, zijn we snel om die traditie te linken aan de Islam. Dat verband is echter moeilijk om vast te stellen. Ten eerste vraagt geen enkele passage in de Koran om vrouwenbesnijdenis, ten tweede zijn er heleboel moslimlanden waar men de ingreep niet toepast en ten derde zijn er genoeg andere religieuze gemeenschappen die de praktijk juist wel kennen.

Waarom besnijdt men dan? Wijdverbreid is de notie dat vrouwen met clitoris sowieso achter alle mannen aanrennen die in hun vizier komen. Blijkbaar beschouwt men de clitoris in sommige culturen als een soort klepel die met zekerheid de losgeslagen nymfomanie inluidt. Dus: uitsnijden die handel, om hun eigen best wil.

De beweegreden achter de praktijk zijn alleszins niet eenduidig. In het oude Egypte offerde men clitorissen aan de Nijl, om zo vruchtbaarheid af te smeken. Soms beseft men ook niet welke functie de vrouwelijke geslachtsorganen hebben. Men heeft het vaak ook over een ‘overgangsritueel’, de besnijdenis is dan belangrijke stap in de overgang van jong meisje naar jonge vrouw. In streken waar men die overgangsrituelen echter vervangen heeft door onschadelijke gebruiken, constateerde men echter dat men meisjes in plaats van rond hun 14^de of 15^de al ging besnijden rond hun 6^de of 7^de. Met een overgangsritueel kan het dan nog weinig te maken hebben.

 In sommige streken stelt men de besnijdenis van jongetjes en meisjes gelijk en is men er van overtuigd dat men maar een stukje, nutteloos huidweefsel wegsnijdt. Nu, ondertussen gaan er genoeg stemmen op die zeggen dat ook mannelijke besnijdenis verminking is, maar dat is al weer een andere discussie. We kunnen het er wel over eens zijn dat de vrouwelijke variant nog altijd ingrijpender is.

De leden van het panel lieten duidelijk voelen, wat zij ervan dachten. Vrouwenbesnijdenis is hoe je het draait of keert gewoon een inventie vorm van vrouwenonderdrukking.

Wie snijdt? 

Meestal voert een oudere vrouw de ingreep uit. Vaak in primitieve en hygiënisch onaangepaste omstandigheden. Deze vrouwen overtuigen om daarmee te stoppen, is moeilijk. Een heikel punt is dat deze besnijdenissen een vorm van inkomen zijn voor deze vrouwen. Het is hun beroep. Ze zouden al een andere broodwinning moeten vinden, om hun huidige inkomsten op te geven. Bovendien is de meerderheid niet gealfabetiseerd. Dus even plakkaten verspreiden met alle redenen waarom vrouwenbesnijdenis verkeerd is, mooi op een rijtje gezet, zal weinig veranderen. Je moet al werken met overtuigende betogen opgenomen op cassette of op film. In bepaalde streken trekken activisten rond met rijdende cinema’s, vrachtwagens waarin men een film projecteert die de bevolking sensibiliseert.

Het zijn inderdaad de vrouwen zelf die snijden, maar dat kunnen ze alleen doen, maar omdat de mannen hen stilzwijgend steunen, met nadruk op stil. Ze doen eenvoudigweg hun mond niet open. Einstein vond al dat het meeste kwaad uitging, niet van zij die het bedrijven, maar van zij die toelaten dat het geschiedt. Een groot probleem is dat de mannen niet in actie schieten. Stiekem vinden ze het wel veilig zo, het is een zeer efficiënte vorm van seksuele onderdrukking. Of een man met een besneden vrouw inderdaad veel minder kans heeft om na het werk de postbode of de melkman gekleed in enkel een slip in zijn kleerkast aan te treffen, is nochtans zeer de vraag. Ook zonder clitoris kan een vrouw nog altijd haar dosis affectie buitenshuis willen opscharrelen. Tenzij ze natuurlijk zo getraumatiseerd is door de ingreep, dat ze nooit nog vrijwillig een stap zet in de wereld van seksualiteit en lichamelijke intimiteit. Je zou voor minder.

FGM in alle vormen en kleuren

Het werd tijdens het debat enkele keren benadrukt: men snijdt niet overal even veel weg. In sommige streken heeft men het probleem kunnen medicaliseren. Daar geven dokters enkel een kleine prik om bloed tevoorschijn te toveren en daar laat men het dan bij. Nog steeds nergens voor nodig, die kleine kwetsuur, maar het kan alleszins erger, véél erger.

Soms snijdt men enkel het huidje dat rond de clitoris zit, het zogeheten preputium weg.[1] Soms snijdt men een stukje van de clitoris weg, of de hele clitoris, soms snijdt men de clitoris en de kleine schaamlippen weg en soms snijdt men én de clitoris én de kleine schaamlippen én de grote schaamlippen wég en daarbovenop durft men de vrouw ook nog eens dichtnaaien.

Die laatste, ergste vorm noemt men ook wel de "faraonische" besnijdenis of infibulatie: alle uiterlijke geslachtsorganen van de vrouw worden weggesneden en de wonde laat men helemaal dichtgroeien, op een zeer kleine, potlooddikke opening na, waarlangs menstruatiebloed en urine het lichaam kunnen verlaten.

Bij deze extreme verminking is niet enkel het seksueel functioneren van de vrouw aangetast, maar komen ook andere lichamelijke functies in het gedrang. "Vrouwenbesnijdenis" gaat dikwijls gepaard met schadelijke neveneffecten voor de gezondheid van de vrouw zoals bloedingen, infecties, uitgebreide littekenvorming of problemen bij zwangerschap of bevalling. In het geval van infibulatie kunnen infecties ontstaan doordat het menstruatiebloed niet tijdig uit het lichaam kan verwijderd worden, of vrouwen kunnen de grootste moeite hebben om te plassen.

Infibulatie kan overigens ook impliceren dat de ingreep voortdurend moet worden overgedaan. Bij het eerste seksueel contact moet een vrouw meestal letterlijk opengesneden worden. Bevallingen verlopen uiterst moeizaam en het kan gebeuren dat na een bevalling geëist wordt dat de vrouw terug "dichtgemaakt" wordt zolang zij haar kind zoogt en geen seksueel contact heeft met de man. Nadien herbegint de lijdensweg.[2]

In Somalië ondergaat overigens bijna elke vrouw deze zwaarste vorm van vrouwelijke genitale verminking.

Het dilemma van de dokters

De vraag die dokters, met name gynaecologen, zich stellen, niet allen in de landen waar FGM het meest voorkomt, maar ook hier bij ons, is: ‘doen we het zelf, op een professionele manier waarbij de complicaties tot een minimum herleid zijn, of sturen we ze weg en laten we ze zelf maar begaan, waarbij de kans op complicaties groot zijn, en de omstandigheden allesbehalve ideaal?’

Een erg moeilijke vraag. Daar waar dokters met goede bedoelingen zelf zijn gaan besnijden, interpreteerde de bevolking dat als: het zijn dokters die het doen, dus hoe kan het dan verkeerd zijn?

Zoals al eerder aangehaald, zijn dokters er ook in geslaagd om het probleem te medicaliseren, zoals dat heet. Ze voeren een soort nep besnijdenis uit, die ‘enkel’ resulteert een wondje van tijdelijke aard.

Ver van mijn bed?

Think again. Ook Vlaamse dokters, in hun praktijken hier terplekke, worden er mee geconfronteerd. Volgens het doctoraatsonderzoek van Els Leye blijkt dat bijna 60 % van de Vlaamse gynaecologen al een vrouw of meisje met een genitale verminking op bezoek kregen.

Ongeveer vier op de tien klachten zijn van seksuele aard. Ook wordt vaak gevraagd om de vagina opnieuw dicht te naaien na een bevalling (een zogenaamde herinfibulatie). Maar niet alle artsen reageerden hierop gelijk. ‘Achttien gynaecologen gingen op die vraag in. Zeven herstelden de toestand zoals voor de bevalling, zeven anderen lieten een grotere opening, en de vier overigen voerden slechts het noodzakelijkste uit.’

De meeste artsen beschouwen genitale verminking als een vorm van geweld op vrouwen. Bij de artsen is er veel onduidelijkheid; weinigen hoorden er iets over in hun opleiding. Bovendien is de wet onduidelijk. Er is veel vraag naar informatie, zowel naar de technische als de ethische kant van de zaak, besluit Leye.[3]

Mogelijke oplossingen

Sensibiliseringscampagnes met behulp van cassettes en film, zoals reeds vermeld, zijn zeker een sterk wapen in de strijd tegen FGM. Daarnaast zijn grootscheepse alfabetiseringscampagnes nodig. Tijdens het debat was er sprake van een alfabetiseringsgraad van amper van 16 procent onder vrouwen in Guinee. Het is aartsmoeilijk om jonge vrouwen te beschermen tegen de excessen van eeuwenoude tradities als ze niet eens kunnen lezen en schrijven.

De passieve houding van de mannen, werd ook al aangehaald. Ook hun attitude moet veranderen, ze moeten een actieve rol gaan spelen in het vermijden van FGM. Lokale autoriteiten moeten zich duidelijk uitspreken tégen het gebruik. Als er wetten komen die de praktijk verbieden, moeten ze ook daadwerkelijk uitgevoerd worden. Zolang niemand gestraft wordt, gaat men er gewoon mee door.

Tijdens het debat werd het voorbeeld aangehaald van Burkina Faso. Daar zijn wel degelijk maatregelen genomen die helpen. Er bestaat een meldpunt voor ‘exiceuses’, overtreders ontlopen hun straf niet. Met als gewenste resultaat dat er minder besnijdenissen plaatsvinden en er actief iets tegen gedaan wordt. Voor meer informatie over het beleid van dit land ten aanzien van FGM, zie

http://www.unhcr.org/refworld/country,,,QUERYRESPONSE,BFA,456d621e2,3f7d4d5b2a,0.html

Als de wil er is, kunnen er zeker maatregelen genomen worden om de praktijk op termijn uit te bannen.

William Peynsaert

Enkele Interessante visuele links:

*Korte documentaire over de problematiek met onder andere een getuigenis van Khady Koïta http://www.youtube.com/watch?v=NBEhynDDRkk&feature=channel

*Cijfers en info rond vrouwenbesnijdenis

 http://www.youtube.com/watch?v=XIDQcOh_sIY&feature=related

*korte documentaire               

http://www.youtube.com/watch?v=qDJyZIPvExY&feature=related

*niet voor gevoelige kijkers

http://www.youtube.com/watch?v=BJ0l9yDgN-8&feature=related

*voor een recensie van de schokkende documentaire ‘The day I will never forget’ Deze documentaire die al gedraaid werd op Canvas, toont naast enkele afschuwelijke beelden van besnijdenissen, waarbij meisjes vergeefs om hun moeder schreeuwen, ook assertieve meisjes die van huis weglopen en een rechtzaak aanspannen tegen hun ouders. Er is dus wel degelijk hoop.

http://www.movie2movie.nl/r49088-Recensie-The-Day-I-Will-Never-Forget.html

* de site van de NGO Felica

http://users.skynet.be/felica/

29-04-2009 om 21:30 geschreven door Tederdraads  

Op kot maak ik nader kennis met één van mijn huisgenotes. Het meisje in kwestie heet Laura.

Laura is lief. Laura is klein. Blond. Meisjesachtig verzorgend. Vrolijk. Gekleed in opwekkende kleuren, vooral gelige tinten. Een aangeboren gebronsde teint. Korte, stevige ronde dijen, met een hooguitstekende kont als van een zwarte sprintster, soms in een jeansrok, soms in witte katoenen broeken. Altijd moordend. Laura is een brave meid. Zacht en fris als een pas opgemaakt bed. Een fijn engeltje, een seksengeltje. Op voorwaarde dat men zich niet veeleisend opstelt.

Als ik nu ’s avonds niet bij Cybil ben, hang ik bij haar uit. Ze kookt voor mij, we lachen vaak, samen, tegelijkertijd, om dezelfde grap, niet elk om beurt. Ze stimuleert mijn levenslust. Na het eten, eten onze lichamen van elkaar. Ik word reuze geil van haar, ondanks haar conservatieve voorkeuren, haar preutse restricties.

Of misschien wel juist daarom, omdat wat niet mag, opwindt. De grens van het toelaatbare aftasten maakt hitsig. Pijpen doet ze zelden, penetratie kan alleen met condoom, beffen kan als je aandringt en dan vindt ze het wel lekker, anaal moet je zelfs niet insinueren, valt me zwaar van d’r tegen.

Blijven slapen heeft ze liever niet. Ze raakt niet in slaap als er iemand in haar gezicht ademt. Stoort mij allerminst, als ze slaapt, kan ik rustig op wandel. Ze heeft geen speciale nood aan knuffels, al helemaal niet in het openbaar. Komt mooi uit, die enkele keren dat ik zo gek ben om samen met haar naar de winkel te gaan.

 Wel houdt ze er van zij aan zij te leunen, als we samen een boek lezen, als we samen foto’s kijken. Alle vrouwen houden van foto’s. Mijn hand houdt ze ook graag vast, dan streelt ze mijn vingertoppen, ze sopt deze niet in haar mond, maar, och, daar hebben we anderen voor.

Neuken met haar is lekker. Niet dat het háár verdienste is. Ik bedoel, het woord neuken alleen al vindt ze afschuwelijk. Afschuwelijk is één van haar vaakst gebruikte woorden. Afschuwelijk en verschrikkelijk. Alles is afschuwelijk en verschrikkelijk. O, en erg. Alles is erg. Wachten in de rij is erg. Een prof die vijf minuten te laat komt is verschrikkelijk. Een kassierster die een nummer fout intikt, is afschuwelijk. Alles is afschuwelijk. Goed, dat ik Laura graag bespring, heeft dus weinig van doen met de persoon Laura.

 Haar medewerking beperkt zich tot liggen en spreiden, soms ook zitten en komen. Ja, klaarkomen doet ze wel. Dat noem ik een groot pluspunt. De frequentie van haar orgasmen maakt zelfs genegenheid in me los. Ze steelt mijn ego door klaar te komen. Met kleine, korte gilletjes komt ze klaar. Anders is ze heel stil. Ik weet dat ze niet faket, want ze kan überhaupt niet liegen.

Laura is een heel proper meisje, zowel van lichaam als van ziel. Het heeft geen zin haar verder te perverteren. Laura heeft geen kinky geheime wensen. Laura heeft geen geheimen. Al vast geen enkel waar mijn hartslag sneller gaat van slaan. Mijn hartslag kan werkelijk goed overweg met andermans geheimen. Met die van mezelf iets minder.

Trouwens, ze kookt best aardig. Ze lacht lief. Ze heeft enige waarde als gesprekspartner en belangrijk: ze is zich van geen kwaad bewust. Cybil komt zelden of nooit naar mijn kot, want Hare majesteit Cybil trekt haar neus op voor mijn vervallen onderkomen. De kans dat Laura en Cybil met elkaar in contact komen is bijzonders klein.

Vandaag zie ik Cybil niet, ik blijf liever binnen, ik ga niet uit. Niemand heeft me wat gevraagd en overdag heb ik uitzonderlijk eens gestudeerd. Ik studeer talen. De enige kennis die quasi van zelf komt bij mij.

Om 19u kom ik binnengewaaid bij mijn kokette kotgenote. Ik heb haar ‘ma Parisienne’ gedoopt, naar dat befaamde fresco van een verfijnde jongedame op Kreta. Doen alsof je enige culturele verfijning hebt, verhoogt je aantrekkingskracht bij intelligente vrouwen. Ma Parisienne is aan het kokkerellen, druk in de weer met elektrische vuurtjes. Spinazie met rijst, viskroketten, fruitsla als toemaatje.

Ik bekijk aandachtig de in stukjes gehakte vruchten. Je hebt er waar ik frambozen op plet om vervolgens de frambozenmoes langzaam af te likken. Op Laura plet ik niks. Laura is er in geslaagd haar maagdelijkheid te verliezen –niet eens aan mij!- en haar deugdelijkheid te bewaren. Ze roert in haar potten, ik plof op bed, probeer mij Laura voor te stellen bij haar eerste keer. Het lukt niet. We hebben het er nooit over gehad. Niet echt. Laura doet aan seks in zoverre ze achteraf kan doen alsof er niks gebeurd is.

Ik staar haar aan. Een andere vrouw zou vragen waar ik zo naar zit kijken. Niet Laura. Ze imiteert een huisvrouw en roept gespeeld ‘ aan tafel!’.

Ze steekt een kaars aan. Van kaarsen houdt ze. Dat weer wel. De radio speelt. Een jongerenzender. Ze schept mij op. Ik glimlach. Ik wacht tot zij begint te eten. Nooit eet ik vóór haar. Nee, ze beseft dit niet. Ik mag dan wel zo promiscue zijn als een bonobo of weet ik wat, ik behandel haar altijd netjes.

Ze eet traag en elegant. Heel nauwlettend, maakt helemaal nooit een vlekje. Mensen eten zoals ze neuken. Ik schrok. Met smaak.

Terwijl ze eet, vertelt ze mij over haar dag, welke lessen ze gehad heeft, waar ze om gelachen –ik vervang door: onnozel gegiecheld - heeft. Ik knik, stel vragen om mijn aandacht te bewijzen, bied aan om samen de vaat te doen. Ik voel het stuwen in mijn ballen als ik denk aan hoe ik haar straks penetreer. Wat ruikt ze vandaag waanzinnig lekker.

Ik droog af, zij schrobt. Ze vraagt naar mijn dag. Ik vind mijn dag uit. Ze lacht. Schattig toch? Ik vertel hoe ik vandaag twee straten lang achtervolgd ben door een dolle hond, die ik alleen dan heb afgeschud toen de hond in kwestie in onzachte aanvaring kwam met een fietser. Liegen: de basis van elke gezonde relatie.

Terwijl ze de vaat wegzet - alles heeft een vaste plaats - word ik mij bewust van haar kledij. Geen schoenen, maar pluchen sloffen in de vorm van puppies. Meisjesachtig, totaal, zei ik het niet? Daar boven een nauwsluitende rok, stof onbekend –ben ik soms een couturier?-, hoger een goudgele bloes, nog hoger, om haar hals, zit een sjaal, ook binnenskamers, ook als ze de vaat doet. Slechts voor seks gaat die uit en dat is een heel proces. Niks heeft een motief, alles is één kleur, enkel de pluchen voetwarmers hebben gezichtjes.

 Ik geef als een automaat borden door, zij zingt mee met de zangeres op de radio. Het stoort mij niet en dat verbaast me. Als de afwas eindelijk opnieuw verdwenen is in de kasten, het aanrecht blinkt en de vaatdoek als een afdakje gedrapeerd is rond de kraan, kunnen we overgaan tot wat anders, denk ik zo.

Ik ga achter haar staan en kus haar in haar hals. Gevloek in mijn hoofd als ze kirrend ‘dat kietelt’ uitproest. Dan sluit ik haar borsten maar in de palmen van mijn handen. Dat lukt net. Ik aai traag, van de onderkant van de tepel richting haar oksel en weer terug, ik kneed zacht de kern van haar boezem. ‘Er heeft iemand zin’, krijg ik te horen. Kindje, ik heb altijd zin.

Waarom kom ik anders eten? Om te eten? Malle meid. Wat mij betreft, hebben we een fijne deal. Ik hou jou gezelschap, wanneer je daar zin in hebt, en jij geeft me toegang tot je lichaam, wanneer ik daar zin in heb. Begrijp mij niet verkeerd, ik zal heus niet aandringen als je eens werkelijk geen zin hebt. Of als je menstrueert en jij jezelf te vies voelt. Mij maakt dat beetje bloed niet uit. Jou wel. Jij walgt van die stroperige, rode substantie. Het is niet het soort bloed dat uit een snijwonde gutst. Nee, ik heb het over een dikke geleiachtige brei die met mondjesmaat je poes verlaat.

Laura gebruikt niet het woord poes als ze het over haar vrouwelijke driehoek heeft. Eigenlijk heeft ze er geen benaming voor, geen koosnaampje, niets. Alsof dat deel van haar lichaam niet bestaat. Laura is er zo eentje die zich schaamt voor wat de natuur haar schonk. Zonde.

Ik zou haar graag helpen. Echt, ik ben meer dan bereid om haar te leren houden van haar lichaam. Haar de schoonheidsbeleving mee te geven die ik ervaar als ik haar vlekkenloze huid zie, de volheid van haar dijen, haar ondeugend bolle achterwerk. Helaas, het mag niet zijn.

Spreken over seksualiteit kan niet met Laura. Ze klapt meteen dicht, ze sluit zich af. Seksualiteit is iets dat ze hooguit laat gebeuren. Die complexe handeling zwijgt ze liever dood. Ze is te bang. Straks ontdekt ze nog dat ze het lekker vindt. Waarom zou mijn ding anders twee tot drie keer per week in haar ding glijden? Om de weg vrij te houden?

Ik trek haar naar me toe, draai haar gezicht naar het mijne. Zacht druk ik mijn lippen op haar ontspannen mond. Als ze nu een bepaald kort klankje uitstoot, iets erg korts, in geen geval een bestaand woord, meer een soort gezoem dat uit haar keel opstijgt, dan weet ik het. Dan heeft ze geen zin. Het keelgeluidje zegt: ‘Leuk dat je mij in je armen sluit, maar laat ons het daar bij houden vanavond.’

Mijn buik trekt samen. Ik spits mijn oren. Als het nu niet komt, dan zal het ook niet komen. Het moment van de waarheid breekt aan, als ik over haar kruis streel, over haar kleren heen. Als haar wangen nu rood aanlopen, zit ik gebeiteld. Ik speur haar gelaat af naar de eerste tekenen van seksblos. Vandaag is geen verloren avond. In haar ogen komt die blik bovengedreven die zegt: ‘Best, laat maar komen.’ De opluchting is groot. Ik ben haar dankbaar. De zeurende pijn in mijn onderbuik krijgt straks verlichting.

 Ik til haar op en leg haar zachtjes op bed. Ze schopt zelf haar pluchen puppies uit. Ik ben niet de enige hier die zin heeft. De rok laat ze aan mij over. Plagend traag koppel ik hem los. Die gordel om haar taille zit er enkel voor de show. De rok dwarrelt op de vloer. Tijdens seks, op zich al een ordeverstoring in haar optiek, lap ik gelijk ook alle andere netheidregels aan mijn laars. De beurt is aan de bloes. Ik draai haar teder-dwingend op haar buik. Er zit een rits aan de achterkant. De sjaal trek ik als laatste los. Ik laat hem spelen rond haar nek. Vervolgens laat ik hem langs haar buik, langs haar dijen glijden. Daarna deponeer ik hem bij de rok en de bloes. Haar ondergoed kan nog even wachten.

 Mijn vader drukte mij als kleine jongen, toen hij mij nog iets wilde inprenten,  vaak genoeg op het hart: ‘Een vrouw is als een gitaar; je moet haar eerst stemmen.’ Ik wil maar zeggen: ik wil de pret niet bederven door overhaasting. Traag streel ik haar hele lichaam. Met bijzondere aandacht voor haar wangen. Heel wat vrouwen vinden het bijzonder opwindend als je hen streelt over hun gezicht. Daar is Laura geen uitzondering op.

 Ze komt op temperatuur, want ze blaast uit. Een deel van de hitte die zich nu ongedurig nestelt in haar binnenste, moet ze uitstoten. Ze raakt al aardig opgespannen, maar ik wil het vuur wat verder oppoken. Laat mijn natuur zich uiten als haar genot. Ik aai zacht over haar ondergoed. Met mijn hand duw ik ritmisch tegen haar geslacht. Ik plaats me over haar heen. Mijn handen plaats ik aan weerszijden van haar hoofd. Een knie glipt tussen haar dijen en neemt het over van mijn hand. Zij kreunt. Ik lach. Haar ogen draaien weg. Ze kronkelt onder mij. Zelfs Laura kan zo opgewonden raken dat ze uit eigen beweging mijn broek open gespt. Ik schrik me een hoedje, als ze mijn broek ook afstroopt en met haar vingers op verkenning gaat in mijn slip. Zou ze het leren?

De opwarming kan ik nu staken. Tot zover gaat ie goed. Het ondergoed mag uit. Als ik haar BH verwijderd heb, trek ik zelf mijn kleren uit. Het tempo mag lichtjes opgedreven worden. Haar slip vormt de laatste barrière. Het is een wit stofje, versierd met kleine hartjes. Voor mij stijgt de spanning ten top. Ik kan haar bloedgeil maken, maar kan ik haar ook bevredigen?

De katoenen slip raakt de grond. Voorzichtig glijd ik in haar. Stukje voor stukje gaat hij er in. Als we volledig in elkaar geklikt zijn, wacht ik. Gewoon wachten. Ik tel tot tachtig. Haar vagina sluit zich om mij heen. Voor Laura lijkt het net of mijn lid zwelt. Eens ze zich gevuld voelt, kan het aloude spel van in en uit en in en uit beginnen. Ontstoppingswerkzaamheden.

Alleen, het hoeft niet zo nodig. Ik kan ook draaibewegingen maken. Daar heeft een vrouw heel wat meer aan. Ik let op en observeer haar mond, haar ogen en haar blos. Alle kleine signalen wil ik gezien hebben. Ik ben één grote voelspriet. Alle middelen zet ik in om te peilen naar haar genot. Vrouwen sturen niet graag woordelijk bij. Liever laten ze een man aanmodderen. Een enkele keer pakken ze je hand om die naar de juiste plek te leiden. Daarbij oefenen ze een absoluut minimum aan druk uit. Als er geen woorden komen, moet je het van non-verbale communicatie hebben. Ik kijk en merk dat ze ongemakkelijk ligt. Daarom schuif ik het kussen steviger onder haar hals. Ze nadert zo ongeveer het hoogtepunt.

Ik houd op met steunen en beweeg me dichter naar haar toe. Mijn handen wurmen zich onder haar rug. Ik ga op haar liggen. Inniger kunnen we niet verbonden zijn. Als ik het goed heb, is ze nu behoorlijk van de wereld. Op dit punt hoop ik dat de ontlading niet lang meer op zich laat wachten. Ik weiger koppig vóór haar klaar te komen. Dat is een domper op de feestvreugde, zowel voor mij als voor haar. Gelukkig zijn daar al gauw de juiste tekenen.

Ze graait met haar handen in het vel van mijn rug. Ik voel haar fijne vingers over mijn ruggengraat dwalen. Schattig. Tot op dit moment is ze betrekkelijk stil geweest. Maar dan laat ze een langgerekte kreet van bevrijding ontsnappen. Ik krijg mijn beloning. Haar genot nestelt zich ook in mij. De aanblik van een vrouw in vol orgasme is te mooi. Ze kijkt mij aan, een bewijs van erkentelijkheid, een onuitgesproken bedankje? Wie zal het zeggen? Ik mag nu.

Het ritme versnelt. Mijn opwinding neemt even gevoelig af. Ik besef dat we iets vergeten zijn. Ik gok dat zij er niet bij stil staat, maar deze keer hebben we geen condoom gebruikt. Mag ik dat zien als een mijlpaal in onze vertrouwensband? Of is het gewoon nalatigheid? Ik ben nog niet klaargekomen. Voorlopig zijn we safe. Er kan enkel een beetje voorvocht in haar gedruppeld zijn. Trouwens, safe zijn we altijd. Ik weet vrijwel zeker dat ik geen venerische ziektes heb. Dus zeg ik lekker niks. Straks staat ze voor een voldongen feit.

Misschien kunnen we dat gedoe met condooms dan helemaal achter ons laten. Goed, tijd om mij te concentreren. Ik kom wild schokkend klaar. Eerlijk gezegd, zijn die schokken bedoeld voor haar. Ik kan het ook zonder. Aan mij zie je moeilijk of ik geniet of niet. Om haar te plezieren, doe ik er graag een schepje bovenop. Het resultaat is er. Ze is tevreden.

Wellicht merkt ze straks dat sperma niet lang in een vrouw blijft. Het stroomt er vrijwel meteen terug uit. Als ze straks foetert, omdat we rubberen protectie vergeten zijn, zal ik uit de lucht vallen. Voorlopig geen vrees. Onze geslachten vormen nog mooi één geheel. Ik kus haar op haar voorhoofd, op beide wangen, op haar neus en op haar mond. Onze lippen blijven even aan elkaar plakken. Dat noem ik een geslaagde kus. Ik strijk door haar haren. Er plakken er enkele op haar zweterige huid. Ze gloeit. Ik kijk haar vertederd aan en zeg: ‘Dat was, euh, aangenaam.’ Om mijn understatement goed te verduidelijken, rol ik met mijn ogen en adem ik zwaar.

 Ze lacht en ze neuriet instemmend. Heb ik nou parels voor de zwijnen gegooid? Waarom zegt ze niet dat ik de meest attente, meest passionele, meest bedreven minnaar ben? Jezus, ik moet dringend dat ego van me een beetje intomen. Dat gaat fout anders. Ik geef haar een stevige knuffel en rol kussend van haar af. Altijd het horizontale protocol eren.

 Terwijl ik haar hand vast blijf houden, vertelt ze mij over haar kindertijd. Over zomervakanties die ze doorbracht op de boerderij van haar oom. Als ze nou zou zeggen dat die oom zijn poten niet kon thuis houden. Dan zou ik haar geremdheid kunnen plaatsen. Niets van dat. Op de boerderij had ze het helemaal naar haar zin.

 Als ze stilvalt, staart ze gelukzalig voor zich uit. In haar dagdroom loopt ze weer als een klein meisje achter kippen aan. Ze plaagt de gemene hond die gelukkig aan de ketting ligt. Van tijd tot tijd gaat ze mee de koeien melken. Zulke verhaaltjes zijn alleen leuk om horen als je juist geloosd hebt in de vertelster. Ze zijn ook te genieten als je weet dat er daarna gegarandeerd seks volgt. In alle andere gevallen, word ik er driftig van.

Als ze uitverteld is, bol ik mijn kleren samen en zoek ik mijn eigen kamer op. Het is maandagavond. Vandaag valt er verder niets te scoren. Ik zou nog gauw naar Cybil kunnen lopen om haar te kussen met Laura’s smaak nog brandend op mijn lippen. Maar als ik voor cynisch ga, wil ik het meteen goed doen en mijn lief tongzoenen met het kutvocht van een ander glinsterend om mijn mond. 

(extract uit 'Zaaien')

28-04-2009 om 19:30 geschreven door Tederdraads  

Het is drie uur voor zonsopgang en ik ga nog een ommetje doen in het park. Zogezegd om een frisse neus te halen, maar eigenlijk wil ik aan mezelf bewijzen dat ik wél dapper ben, want het is ’s nachts gevaarlijk in het park.

Stadslegenden en andere onzin ten spijt is het volstrekt kalm in dat gevaarlijke park Groene oase, thuis van verkrachters, schandknapen, dieven en drugsverslaafde allochtonen als je de verhalen mag geloven. Allemaal niks van aan.

Maar wanneer ik onverwacht dan toch geritsel in de struiken hoor, ga ik er vanuit dat het een vette bankier is die zich laat afzuigen door een schoolverlater die thuis klop kreeg van een tirannieke vader. Of misschien wordt daar wel een vrouw verkracht? Dan moet ik als held natuurlijk ingrijpen. Twee reddingsacties op één avond. Voor een held is dat een makkie.

Als scenario 1 van toepassing is, zweer ik bij mezelf dat ik die bankier in zijn planetoïde-reet schop en bij scenario 2 begraaf ik die verkrachter levend in hondenpoep. Rijkelijk voorradig in een stadspark.

Ik spring in vol ornaat tevoorschijn van tussen de bomen en in mijn hoofd dondert de stem van die instructeur uit de film ‘Full Metal Jacket’. ‘SHOW ME YOUR WAR-FACE!!!’

‘WRAAAAAH’, schreeuw ik en ik maak me klaar om mijn kneukels te breken op de onderkaak van levend menselijk afval.

‘Nou, kijk eens aan, wie we daar hebben! Zo laat nog op pad? Heeft de melk met honing geen effect gehad? Wil mama geen verhaaltje voorlezen?’

Ik moet nog even wennen aan het donker, maar ik herken de stem al. Het is de verkrachtster.

‘Ik zie dat je druk in de weer bent.’, zeg ik spottend.

‘Uhu. Valt wel mee.’

Op de grond voor mij ligt een man van middelbare leeftijd. Armen en benen wijd gespannen en vastgebonden aan vier palen in de grond. In zijn mond zit een opgerold maandverband. Zijn ogen doen mij denken aan foto’s van Joden of zigeuners die weten dat ze straks een nekschot krijgen. Of dat straks iemand hun borstkas openbreekt en hen bij volle bewustzijn ontdoet van hun hart. Ik krijg opgewonden rillingen over mijn rug bij de gedachte. Ik weet dat het verkeerd is, maar de enige reden waarom ik niet zou genieten van zo’n martelpret is, omdat ik bang ben voor karmische repercussies. De wereld heeft geluk dat ik niet twintig centimeter groter ben, blond met blauwe ogen.

Ik heb zin om met een freaky blik te zeggen dat ik in een vorig leven Mengele was. Maar wie weet, misschien leeft die vent nog en snijdt hij Argentijnse tweelingen open of straatkindjes in Calcutta. Een voortvluchtige Nazi met een beetje verstand in zijn kop, zit nu allang niet meer in Zuid-Amerika.

Ik sta met mijn handen in mijn zakken en ik let al niet meer op de scène aan mijn voeten. Ik zucht diep en ik vraag mij af waarom mijn tijdperk zo saai is. Mijn gedachten gaan uit naar Hitler en de rest van de massa’s, hoe die uitzinnig van vreugde de komst van oorlog toejuichten in ’14. Ik snap het helemaal.

‘Zeg, ga je daar een beetje depri staan lummelen? Zo kan ik mij niet concentreren, hoor.’

Ik kijk het moordwijf, waarvan ik de naam niet wil weten, uit angst dat die hard zal tegenvallen, hulpeloos en verloren in de ogen.

‘Ja, zeg, what a rotten party-pooper jij bent. Ga dan tenminste zitten, ik kan er niet tegen om met iemand te spreken die zijn gezicht niet op de zelfde hoogte van het mijne heeft.’

Ik doe zoals ze vraagt en zij berijdt verder haar slachtoffer. Ze heeft al haar kleren nog aan, maar haar rok is helemaal tot haar middel omhoog gekropen.

‘Ben je al lang bezig?’, vraag ik terwijl ik mijn benen moeizaam in kleermakerszit trek.

‘Een kwartier of zo. Niet weer beginnen met je Gestapovragen, ja?’

Ze vloekt luid.                                                     

‘Wat?’

‘Die vent zijn flutlul floept voortdurend uit mijn Yoni. Lach niet! Als ik mijn kut Yoni wil noemen dan doe ik dat toch? Alsof jij geen naam hebt voor je piemeltje.’

‘Wel, om eerlijk te zijn...’

‘Lieg niet. Gadverdamme, floept ie er wéér uit.’

‘Misschien is hij al klaargekomen, dan verslapt zijn lul sowieso.’

‘Klaargekomen?’

Ze trekt bruut aan de man zijn oren, net of ze wil die er met alle geweld afrukken en gromt afgemeten tussen haar tanden: ‘Ben jij klaargekomen?’

‘Zo geef je hem nog flaporen in ware Dumbo-stijl.’

‘Jij houdt je muil.’

Ze duikt met haar gezicht tot vlak bij haar slachtoffer. ‘Ben jij klaargekomen, smeerlap?’

De man antwoordt niet, maar snikt, bang en vernederd. Ze laat een straal speeksel op zijn voorhoofd druppelen en graait met één hand naast zich. Ik hoor iets rinkelen en dan zie ik hoe ze hoog haar arm heft en met volle kracht haar sleutelbos laat neerkomen op haar slachtoffer. Ze slaat om te raken, er is niet de minste beheersing in haar beweging. Er valt een aardige hap vlees uit de wang van de man. Langs zijn neus lopen twee kleine stroompjes traanvocht.

Ze draait rondjes, net of ze buikdanst, maar dan zittend, dus ik vraag:

‘Kun jij buikdansen?’

‘Wat zei ik nou net van die vragen? En godverdomme, ik zweer het, als ik hier niet snel klaarkom, steek ik dat maandverband in zijn muil in de fik.’

‘Zal ik anders helpen? Met dat orgasme, bedoel ik. Ik geef wel een Yoni-massage.’

‘Zou je wel willen, hé, gluiperd?’

Betrapt tuur ik naar de tippen van mijn schoenen. ‘Is dat maandverband eigenlijk gebruikt?’

‘O ja, reken maar. Lekker hé, niet dan? Kom, geef toe, zeg dat je het lekker vindt!’

De man brengt natuurlijk enkel bange m-klanken uit. Ze heft weer haar arm, het maanlicht botst van de sleutelbos en ik zie hoe er enkele bloedspatten tot op mijn schoenen vliegen. De slagen gaan synchroon met haar neukbewegingen. Ik geniet ervan om lethargisch en verveeld naar het bloed op mijn schoeisel te staren.

‘Als je klaar bent, gaan we dan iets drinken?’

‘Op dit uur? Denk je dat er nog iets open is?’

‘We kunnen eens kijken, we vinden vast wel iets.’

‘Nou, misschien. Hangt er van af hoe moe ik ben.’

Het lijkt mij passend om in de context een beetje grof uit de hoek te komen, dus ik zeg:

‘Komt dat orgasme nog? Je lijkt wel besneden.’

‘In sommige culturen besnijden ze vrouwen, zodat ze niet van seks zouden genieten. Ik begrijp waarom ze dat bij ons niet doen. Belgische mannen zijn in bed toch compleet knudde.’

‘Ik ben niet knudde in bed.’

‘Kerel, laat het. Ik ga echt niet met jou naar bed.’

‘Je verkracht een half kalende, tamelijk gezette, kleurloze veertiger, maar je wilt niet met mij naar bed. Leg me dat eens uit.’

‘Ik hoef helemaal niks uit te leggen. Je lijkt mij een uitslover in bed en daar hou ik niet zo van. Dan voel ik mij verplicht om klaar te komen en dan lukt het al helemaal niet.’

‘NIET klaarkomen lukt je zonder mij anders ook al best aardig.’

‘Kijk, nu begin je écht irritant te worden. Ken je het liedje uit de begingeneriek van ‘Dawson’s Creek?’

Ik trek bevreemd mijn wenkbrauwen in een schuine plooi en knik.

‘Zing dat voor me, wil je.’

‘Ik kan echt niet zingen, een halve maat en alle parkdieren migreren meteen naar de dichtstbijzijnde spoorweg om...’

‘ZING!! Godverdomme, zing!!’

‘Best. Jij je zin.’

Ik ga op mijn rug liggen, vouw mijn handen achter mijn hoofd en kijk opnieuw naar de sterren waarvan ik er geen enkele kan benoemen. Op de koude grond wentel ik mij in herinneringen aan de puberale tristesse die ik voelde toen ik nog elke dag aan de buis gekluisterd hing bij die zeemzoete tienersoap. Ik kweel:

‘My heart is in my hands
My head is in the clouds
My feet have left the ground
My life is turning around and round
And every voice inside my head is telling me to run like mad
Oh bows and arrows stars and sunsets

hey hey hey yeah
hey hey hey yeah

Every heartbeat, every kiss just
Makes me wonder what all this is
Suits of armour Hearts and arrows

Hey hey hey ye-eah!’

Ondertussen hoor ik de zwepende geluiden van de sleutelbos die stukken vlees weggrissen uit het aangezicht van de man. Ik moet denken aan die geselscène uit ‘The Passion of the Christ’, de enige reden waarom ik die film indertijd ben gaan zien. Bij de lijn ‘my feet have left the ground’, komt my cute little rapist luid schreeuwend klaar.

‘Sjeezes, van een ontlading gesproken, je schokt over heel je lijf.’

‘Je kunt echt niet zingen, maar toch bedankt’, hijgt ze. ‘Dat was echt, écht sweeeeet.’

‘Zeg nou eens eerlijk, als ik je nu vraag of we nu niet op de één of andere manier, op een hoger niveau, toch seks gehad hebben, wat zeg je dan?’

‘I did not have sexual relations with this man.’, zegt ze met een krakende mannenstem, terwijl ze kort in mijn richting knikt .

Ze gunt mij ook niks.

‘Gaan we dan nu eentje drinken?’, vraag ik beteuterd.

‘Heb jij een aansteker? Nee, natuurlijk niet. Je rookt niet.’

‘Waarom wil je een aansteker?’

Ze zingt dromerig die lijn uit ‘Satisfaction’: ‘Can’t be a man, if he does not smoke’ en zegt dan:

‘Ik wil dat maandverband in brand steken, kun je dat niet raden, slimpie?’

Ze staat op en loopt rondjes rond haar slachtoffer, op zoek naar een ander speeltje om hem te kwellen, maar ze vindt niks.

‘Kom, doe mij en een lol en plas op zijn gezicht, als je dan toch zo nodig wil meespelen.’

‘Maar ik moet helemaal niet.’, protesteer ik.

‘Aan jou heb je ook echt, maar dan ook, echt, ECHT NIETS!!’

Ze gaat over zijn hoofd staan, een voet langs weerszijden en tilt haar rok een beetje op. Al gauw klatert er een gouden straal naar beneden. Meer de kleur van platinagoud, zo in het donker van de nacht.

‘En denk nou niet dat ik into plasseks ben, oké?. Ik pis gewoon op die vent, omdat het zout in mijn urine zijn pijn zal verergeren.’

‘Al goed, al goed, ik zei niks. En gaan we dan nu eentje drinken? Je hebt die kerel bewerkt met de punch van een gevleugelde wurgslang met scheermesklauwen.’

‘Mijnheer is zeker poëet?’

‘Gitarist.’

‘Nee, ik ga niks met jou drinken. Halvegare. Het is laat, het is koud, ik ben moe en er is nu niks meer open.’

Ze plukt haar slip van een laaghangende tak, blijft ternauwernood overeind terwijl ze die aantrekt en beent dan weg.

‘De groeten.’

Ik kijk naar haar heerlijk lange benen en zucht van verlangen. ‘Waarom zijn de mooiste vrouwen altijd zo’n krengen?’

‘Jij een idee?’, richt ik mij tot haar slachtoffer.

‘Nee, zal wel niet hé?’

Ik krabbel recht en maak de man los, wat geen sinecure is. ‘Damn, waar heeft die leren knopen leggen? Even geduld, beste man.’

Als de kerel los is, draait hij zich op zijn zij en trekt hij zijn benen omhoog, dicht naar zich toe. Met zijn handen duikt hij tussen zijn benen, en ontdoet hij zijn letterlijk blauwe ballen van de elastiek die er strak om zit.

Ik haal het stuk maanverband uit zijn mond en wrijf mijn bebloede handen af in het gras. Echt vies, vind ik dat.

En dan begint het. De man jammert, jammert alsof iemand alle ellende in de wereld op muziek heeft gezet. Ik zeg: ‘Rustig maar, rustig nou maar. Alles komt goed.’, zoals ze dat in films ook altijd doen, maar films hebben mij weer eens lelijk belogen. De man kalmeert helemáál niet en gaat gewoon door met janken. Ergens wel begrijpelijk natuurlijk. Ik wil hem vragen waar hij woont en of ik soms iemand kan bellen, maar dan daagt het mij ineens dat ze mij wel eens als medeplichtig zouden kunnen beschouwen.

In paniek richt ik mij tot de man en zeg met fluweelzoete stem: ‘Ik heb jou losgemaakt hé, niet vergeten hé, ik heb jou gered, ok, niet vergeten hé, goed?’

Luisteren is er niet bij, hij blijft gewoon grienen en ontwijkt mijn blik. Snot uit zijn neus vermengt zich met het bloed om zijn lippen.

(extract uit 'zaaien')

27-04-2009 om 23:36 geschreven door Tederdraads  

Boelie zit samen met Nico en Randy bij Skinny Joe, een broodmagere kerel die de hele dag door onafgebroken tabak kauwt, zenuwtics schijnt te verzamelen, voor de rest op zijn vrouw scheldt en nerveus zijn lopende zaken gadeslaat. Joe organiseert toernooien in gezelschapsspelen, hij ziet er op toe dat alles eerlijk verloopt en linkt spelers die ongeveer aan elkaar gewaagd zijn om zo de spanning te verzekeren.

Boelie heeft er al een spel Revolution opzitten, Nico en Randy zijn elk nog verwikkeld in een schaakpartij voor geld. In afwachting neemt Boelie hun post door. Dieter en Elke, die bij Frank op een plantage logeren, schrijven geregeld een briefje, maar Benjamin, die inwoont bij de zus van Frank in Steadville,  bombardeert hen wekelijks met minstens één dik epistel, waarin hij elk mogelijk detail uit zijn dagelijks leven lijkt te vermelden. Enkel Boelie leest zijn brieven nog aandachtig. De rest neemt genoegen met een korte samenvatting.

De wedstrijden gaan door in een overdekte steeg, vlak voor het huis van Joe. Die zet elke ochtend wat tafeltjes buiten. Zijn vrouw, een gezette jongedame met twee dikke vlechten en een aantrekkelijk gezicht, dat echter erg aan schoonheid inboet door de eeuwig trieste uitdrukking die uit haar grote waterige ogen spreekt. Haar ogen zouden in betere omstandigheden nochtans een sterke troef geweest zijn. Indringend blauw en dat voor een halfbloed. Zij loopt af en aan met thee, die in theorie gratis is. Joe heeft geen vergunning om een café uit te baten, dus mag hij geen drank verkopen, al zeker geen alcoholische. De walm die uit sommige theekoppen opstijgt, laat niets te raden over wat de inhoud betreft. Deze service is Joe’s excuus om zijn deel van 15 procent op alle inzet op te eisen. Cynthia biedt ook de drie jongens een kop aan, maar die weigeren beleefd. Ze weten maar al te goed dat Joe dat vergif zelf brouwt in zijn kelder. Boelie verwijst er naar als ‘Penny Royal tea’, het betere aborteermiddel voor de moedige doe-het-zelfster’

Randy heeft zijn blik gefixeerd op het schaakbord en denkt al goed vijf minuten na over zijn volgende zet. Zijn tegenstander wordt ongedurig en drinkt kop na kop van de thee. Een procedure die Boelie met een veelbetekende glimlach observeert. Nico ziet het ook en knipoogt naar zijn maat. Na drie koppen van dat brouwsel kan niemand nog helder denken.

Als Randy dan eindelijk een zet gedaan heeft, vraagt hij zonder op te kijken van het bord: ‘En wat schrijft onze Benjamin?’

Boelie bladert door de negen vellen papier om nog eens te verifiëren.

‘Hij heeft nogal te klagen over zijn leerlingen.’

‘Zijn ze stout?’, vraagt Nico.

‘Nee, ze zijn best braaf, ze zijn alleen in niets geïnteresseerd. Benjamin heeft een brief bijgesloten van zijn oudste leerlinge om te illustreren waar ze wél van wakker liggen. Moet je horen. Best wel erg eigenlijk.’

Hallo lieve Lucinda,

Hoe maak je het? Het spijt mij dat ik zo lang niet geschreven heb, maar ik heb het dan ook ongelofelijk druk. Met kerstmis in aantocht is het hier een gekkenhuis. Dus vergeef mij als ik soms even de draad kwijtraak, maar je verliest je hoofd hier gewoon. En er is nog zoveel te doen! Er moet nog eten gekocht worden en de koks moeten het nog deftig klaarmaken, want Jezus, zijn dat een stel niksnutten bij elkaar. Je mag al blij zijn als ze er in slagen 's ochtends een eitje voor je te bakken. Mathilde van de Coburns zei laatst ook al dat de slaven sinds de verschijning van dat boek en de hele hetze er rond  de laatste tijd nog zo moeilijk doen wat ze moeten doen.. En dat is er niet om gelogen, want bij de Coburns  zijn de portiers werkelijk een bende onbeschofteriken. Ze nemen je hoed nog geeneens aan. Die hetze rond dat boek snap ik trouwens niet. Ik heb er vijf pagina’s in gelezen en toen al weer opzij gelegd. Echt verschrikkelijk saai. Als ze de schrijfster straffen, dan liever omdat ze zo’n saai lor de wereld ingestuurd heeft.

Genoeg daarover, want ik wind mij zo al genoeg op. Om verder te gaan: er moeten nodig nieuwe tafelkleden gekocht worden, want wist je dat die dit jaar rood moeten zijn? Dat heeft Shirley, van de familie Sturgis  gezegd, en die kan het weten, want die is bij de gouverneur  zelf op bezoek geweest. Alleen hebben wij echt alle mogelijke tafelkleden in huis, in alle mogelijke kleuren, maar natuurlijk geen rode. Zou je niet gek worden? Dus die moeten zo snel mogelijk gekocht worden.

Volgende punt: de wijnen. Papa heeft een enorme wijnvoorraad aangelegd, maar dat is nog niks, hoe gaan we in godsnaam beslissen welke we nemen bij welke gang? Charles  zei dat we met witte moesten beginnen. Maar je kan toch helemaal niet met witte wijn beginnen op een avondfeest? En toch zeker niet als de tafelkleden al rood zijn. Dus zeg ik, consequent zijn en voor rood gaan. Maar nee, Charles  was niet akkoord, die kleine tiran wil natuurlijk witte. Papa was het gauw beu en nu drinken we bij de eerste gang rosé. Ik weet wel al zeker dat de buren zich daarover zullen vermaken.

 Een ellende, toch, een ellende! Goed, da's de wijn en we zullen het er mee doen. Dan, het bestek. Nemen we oma's oude zilver, of nemen we het nieuwe dat oom Oliver ons geschonken heeft, toen ie weer was uit Auburië. Ik zeg tegen mama: laat ons het nieuwe nemen, dat is eens wat anders. Was mama natuurlijk helemaal de put van in, zegt ze, helemaal over haar toeren: je oma draait zich om in haar graf! Dus dat wordt het oude. Ho, net komt Helen zeggen dat Mira niet van zin is aan tafel te komen, zogenaamd omdat ze haar blauwe jurk niet mag dragen, maar werkelijk alleen om mij te pesten, want zo is ze. Dus die blijft de hele avond op haar kamer zitten. Wat zullen de buren daar van zeggen? O , ik voel dat ik ga schelden of wenen of beide.

Kalm, kalm, Liza, alles komt goed. Volgende punt: vragen we de gasten eerst in de salon of gaan we maar gelijk aan tafel. Ik vind dat we maar beter meteen aan tafel kunnen gaan, want van al dat gepalaver in de salon krijg ik hoofdpijn, vooral als ze beginnen roken. En als Mathew Evans aan zijn verhaaltjes over zijn tijd in het leger begint, dan zijn we nog niet thuis. Om van Mildred Rogers  nog te zwijgen, want die valt dan vast in slaap en begint dan zo te snurken dat de ramen er gaan van trillen. Maar naar mij wil natuurlijk weer niemand luisteren. Nee, papa zegt dat het geen pas heeft om de mensen zomaar zonder boe of ba aan tafel te jagen. Dat je zo geen mensen ontvangt. Och, ik haat het. Dan, kleren. Wat zal ik nou dragen? Ik heb echt helemaal niks om te dragen. Al mijn jurken zijn zo saai. Mama wordt dol bij het minste decolleté. Zo'n kwezel. Ik zou mijn groene linten kunnen dragen en mijn amberkleurige japon, of denk je dat die meer bij een zonnewendefeest  passent? Zal ik mijn paarse jurk dragen met die karmozijnrode overgooier, die oom voor mij meegebracht heeft? Of denk je dat er dan te veel rood is? Ach, dat zo’n feest is me toch een kwelling! Leuk om op visite te gaan, maar om het zelf te organiseren? Zeker in dit gekkenhuis.

Juist, voor ik het vergeet, wist je al dat Fanny Burtows, de vrouw van de chef van politie en Emma Meigs, de vrouw van de kolonel, vlammende ruzie hebben? Echt waar, dat was me een gedoe! Je gelooft je oren niet. Fanny was op visite gegaan bij Emma om thee te drinken, zoals ze vaak doen. Nou zijn ze in gesprek en dan flapt Fanny er uit dat haar servies toch mooier is dan dat van Emma. Waarop Emma zegt dat ze gewoon jaloers is, omdat zij van haar man altijd veel duurdere kleren, dan Fanny. En toen heeft Fanny gezegd dat haar man tenminste eerlijk werkt voor zijn boterham. Toen wilde Emma natuurlijk weten wat ze daarmee wel wou insinueren.

Nou, toen zei Fanny dat Emma's man zich rijk pikt en in wel twintig schandalen tegelijk verwikkeld zit. En toen heeft Emma een theekopje stuk geslagen op Fanny's hoofd. Sindsdien spreken ze niet meer tegen elkaar. Dat komt er ook nog eens bij. Want welke van de twee zullen we uitnodigen? Je kan ze toch niet beiden vragen, want dan heb je de gasten meteen verdeeld in twee kampen want iedereen heeft ondertussen natuurlijk al partij gekozen, en als je er maar één vraagt heb je ook heibel.

Stel nou dat we alleen Emma  vragen met haar man. Dan weet je al zeker dat Theresa, de vrouw van Gustav, de tapijtenhandelaar afzegt, want dat is de beste vriendin van Rmma. En als je alleen Fanny vraagt dan kan je wel vergeten dat de vrouw van de rechter komt, want die is daar kind aan huis. Een dilemma! Mama vindt dat we ze maar beide moeten vragen en hopen dat ze alle twee afzeggen. Alsof dat ooit gebeurt! Lucinda, lieverd, schrijf mij alsjeblieft hoe het er aan toe gaat daar bij jou, want hier moet je wel compleet zwakzinnig worden!

O ja, wist je wat ik van papa gekregen heb voor mijn verjaardag? Een pony met bijpassende koets! Goed he? En ik mag zelf mijn koetsier uitkiezen! Als je komt, moeten we maar een ritje maken. Nou, ik laat je.

Liefs,

Je vriendin Liza.

Ps Geloof jij trouwens dat er oorlog komt? Ik geloof van niet. Maar ik hoop wel dat we een onafhankelijk land worden. Dat is weer eens wat anders. Papa denkt er over om dan in de politiek te gaan. Maar o, laat ik je daar maar niet mee vervelen! Daag!

Boelie vouwt de brief dicht.

‘Dat is nou eens een typevoorbeeld van de mentaliteit die mijn Maryam zo veracht.’

Randy vindt de inhoud inderdaad opvallend leeghoofdig, maar keurt wat hun vriend doet ook niet goed.

‘Dus Benjamin pakt zo maar brieven af van zijn leerlingen en stuurt ze zelf rond?’

‘Klaarblijkelijk was ze de brief aan het overschrijven tijdens zijn les. Van elke brief die ze stuurt, bewaart ze een kopie voor zichzelf.’

‘Lang leve email toch maar’, zegt Nico. Daarna zwijgen de jongens. Hun tegenstanders vragen om stilte, ze worden nerveus van al dat getater in een taaltje dat ze niet eens kunnen verstaan.

Boelie wil de brief wegstoppen, maar net op dat moment valt er iemand onstuimig rond zijn nek. Als hij omkijkt, voelt hij meteen een dikke kus op zijn lippen landen.

‘Waar bleven jullie zo lang?’

Maryam heeft het te druk met kussen om antwoord te geven op de vraag van haar Boelie. Pieter-Jan neemt over.

‘Er was weer zo’n parade, de hele hoofdstraat zat muurvast.’

‘O jee’, zuchten Randy en Nico verveeld.

‘Hebben jullie al veel kunnen winnen vandaag?’, vraagt Maryam.

Randy draait zich naar haar toe, vist iets op uit zijn binnenzak en toont haar met een opzettelijk karikaturale glimlach de winst van de voormiddag: een brede waaier bankbiljetten.

‘Randy, stop dat weg, loop daar niet zo mee te koop, dat is gevaarlijk’, sist het meisje op luide fluistertoon.

Daarna valt haar oog op de brief in Boelie’s handen. ‘O heeft Benjamin weer een turf geschreven?’ Boelie knikt. ‘Is er ook een brief van Dieter en Elke die wil ik wel lezen?’

Boelie overhandigt haar een ongeopende enveloppe, die Maryam voorzichtig openscheurt met nagel van haar wijsvinger. ‘Rrrrr, mooi rood gelakt’, merkt Boelie op, terwijl hij in een ronde cirkel over haar achterwerk wrijft. Maryam, wijst hem op haar typische manier terecht voor zijn publieke avances, door langgerekt zijn naam te laten rollen. Boelie wrijft onverstoord verder.

‘O nee’, roept Maryam uit, als ze hooguit een halve pagina ver is.

‘Wat?’, vraagt Pieter-Jan die gebogen staat over het schaakbord van Randy’s partij.

‘Ze hebben een aanslag gepleegd op Frank.’

(wordt vervolgd)

25-04-2009 om 21:11 geschreven door Tederdraads  

Mei 1859

Maryam en Pieter-Jan lopen over Goldsmith Boulevard. Ze komen net terug van de les. Pieter-Jan is niet echt lovend over de prof, die niet voor niets de bijnaam, ‘Tom Fool’ draagt.

‘Heb je die kerel nu horen tekeer gaan tegen de ‘nieuwe’ theorie dat ziektes verspreid worden door onzichtbare organismen? De mensen hier hebben een enorm temperament, maar ze gebruiken hun energie om de verkeerde dingen te verdedigen.’

Maryam haalt haar schouders op. Ze volgt nu al bijna twee jaar geneeskunde aan ‘The Southern University of Medicine’ en heeft op vlak van onwetendheid en vooroordelen al heel wat meegemaakt. Zeker als enig meisje in een klas van meer dan 150 studenten.

‘Met zo iemand valt niet te discussiëren. Een vent die er trots op is dat in zijn hele carrière als chirurg nog niet één keer zijn operatieschort heeft laten wassen. Shit man, als je hier ziek valt, maak je enkel kans om te overleven als je uit de handen van een dokter blijft.’

Pieter-Jan wuift naar enkele voorbijgaande meisjes. Elk vergezeld van een slavin die als chaperonne fungeert. Hun overdreven vrolijkheid staat in schril contrast met de expressieloze gezichten van hun personeel. Ze paraderen parmantig door de straten, met hun neus in de wind en gaan erg aanrakerig met elkaar om. Maryam keurt hen geen blik waardig, maar vanuit haar ooghoeken ziet ze toch hoe de dwaze geiten, zoals ze hen onveranderlijk bestempelt, aan het fluisteren en giechelen slaan, van zodra ze haar opmerken.

‘Is dat niet een nichtje van Frank?’, vraagt Pieter-Jan, die de meisjes als ze voorbij zijn, ongegeneerd nastaart.

Maryam blijft strak voor zich uitkijken en wandelt traag en onaangedaan verder.

‘Welke bedoel je?’

‘Die ene met de gele schoenen.’

Pieter-Jan kijkt zijn vriendin aan en glimlacht als hij ziet hoe ostentatief ze met haar ogen rolt.

‘Dat is de ergste. Dat onnozel schaap waant zich de godin van de schoonheid of zoiets, geloof ik. En dat heeft niet eens één aanbidder.’

‘Oei’, reageert Pieter-Jan,’ nochtans is het in de hogere kringen sociaal wenselijk om toch minstens een stuk of drie smachtende aanbidders te hebben.’

‘Ze mag dan een schare vrouwelijke fans hebben die haar hoofd op hol brengen met de meest overdreven complimenten, maar volgens Frank is er wel geen enkele jongen die haar het hof maakt.’

Pieter-Jan lacht. ‘Ik kan al raden wat die vriendinnen haar wijs maken. Dat ze mannen afschrikt door haar schoonheid en dat ze haar niet eens durven benaderen.’

‘Dat was meteen de reactie van mijn Boelie ook. En ze gelooft het zelf, dat is het ergste.’

Maryam merkt hoe de trottoirs nu opvallend snel vol mensen stromen. Uit alle huizen verschijnen nieuwsgierig kijkende mensen, uit de ramen hangen kinderen, die met vlaggetjes zwaaien. Een koppel dat voor de twee geneeskundestudenten wandelt, draait zich abrupt om en haast zich weg. Maryam hoort de man tegen zijn vrouw zeggen: ‘O nee, daar heb je weer zo’n bende van die idioten. Die waterkop van een Vance heeft ook geen sikkepit autoriteit.’

Maryam heeft zo’n soort klachten al vaker gehoord. Seymour Vance is de burgemeester van Carlston, hun nieuwe verblijfplaats. Officieel verbiedt hij demonstraties als deze, maar in de praktijk laat hij maar begaan.

‘Ah, hoor daar’, zegt Pieter-Jan opgewekt, ‘weer zo’n stel secessionisten’

Maryam zucht. Die heethoofden die ijveren voor de onafhankelijkheid van het zuiden, maken haar bang. Ze doen haar denken aan de domme extremisten uit haar oude wereld. Pieter-Jan neuriet ondertussen het overbekende deuntje mee dat de demonstratie onvermijdelijk begeleidt. Het kersverse Zuidelijke volkslied hoor je tegenwoordig elke dag, nergens ontsnap je er nog aan. Het behoort tot het vaste repertoire van elke caféband.

‘Je moet ze wel meegeven dat ze een levendig muziekje hebben gekozen voor hun zaak.’

Maryam is niet overtuigd en heeft andere zorgen. De straat zit nu potdicht, alle verkeer is tot stilstand gekomen. ‘We gaan een omweg moeten maken als we tot bij mijn Boelie willen raken.’

‘Of we kunnen wachten tot de stoet voorbij is.’

Maryam draait zich al om.

‘O nee, daar heb ik geen zin in. Als je er zo één gezien hebt, heb je ze allemaal gezien.’

De twee keren terug en wringen zich door de massa, de eerste zijstraat die ze tegenkomen slaan ze in. Als ze pas om de hoek zijn, zien ze hoe vier mannen gewapend met zware houten knuppels een deur van een huis intrappen en zonder de minste aarzeling naar binnen gaan. Een menigte vrouwen en kinderen blijft buiten staan en schreeuwt aanmoedigingen.

‘Wat krijgen we nou?’, vraagt Maryam verontwaardigd.

Pieter-Jan wijst gewoon omhoog, naar het balkon van het huis en dat volstaat als antwoord. Over de reling van het balkon is de nationale vlag gedrapeerd. Blijkbaar wil de eigenaar van het huis, zijn anti-secessie gevoelens uiten, maar dat wordt hem niet in dank afgenomen. De gewapende mannen sleuren hem naar buiten en leveren hem uit aan de vrouwen die als een vlucht aasgieren op hem toeschieten om hem te bedekken met pek en veren. Zelfs de kinderen spuwen naar hem en werpen steentjes naar zijn hoofd.

Maryam duwt haar stapel cursussen in armen van haar maat en vliegt dan naar een vrouw die met een grote kwast het gezicht van de man insmeert. Ze duwt haar opzij en tiert luid: ‘Wel eens gehoord van vrije meningsuiting?’

Alle vrouwen verstillen als stenen zuilen en gapen haar stomverbaasd aan. Het slachtoffer maakt van de gelegenheid gebruik om er vanonder te muizen. Het kringetje vrouwen weet even niet wat gezegd, tot er eentje is die Maryam herkent.

‘Dat is dat manwijf dat dokter wil worden!’, proest er eentje uit.

Er volgt luid gelach. Ze kijken haar aan alsof ze het grootste stuk vuil is dat de vrouwen ooit gezien hebben in hun leven. ‘Je kunt al raden hoe ze haar patiënten zal genezen.’

Maryam briest, maar Pieter-Jan sleurt haar mee, voorbij de groep. Terwijl ze zich laat meenemen, zegt ze rustig, maar recht uit haar hart: ‘Jullie zijn zo, zo heel erg, dóm.’

Eentje reageert: ‘Een hoer die zich voordoet als dokter. Slim bekeken natuurlijk. Spijtig dat zoiets zo doorzichtig is.’

‘Misschien kon ze geen klanten versieren op een normale manier’, lacht er een andere.

Een vrouw die voor dokter studeert vinden ze in deze wereld scandaleus. Volgens een rare gedachtekronkel is elke verpleegster of dokteres per definitie een vrouw van lichte zeden. Een deftige vrouw zou nooit een job zoeken die haar zo nauw in contact brengt met wildvreemde mannen.

Op het einde van de straat blikt Pieter-Jan nog één keer achterom. Maryam zegt geen woord meer en is in zichzelf teruggetrokken. ‘Hmm’, zegt hij, ‘die man heeft blijkbaar zijn conclusies getrokken. Zijn balkon ziet er opeens opvallend naakt uit.’ De vlag is inderdaad verdwenen.

‘Gaat het een beetje?’, vraagt hij aan zijn kokende vriendin.

Weer haalt ze haar schouders op en met een uitgestreken gezicht zegt ze: ‘Ik hoop gewoon dat die dwazen hun zin krijgen met hun o zo geliefde afscheidingsplannen. Eens zien hoe lang ze dan nog lachen.’

Pieter-Jan geeft haar een stevige arm en versnelt zijn pas. Hij denkt aan die grappige cartoon met die boom, in die Noordelijke krant. De boom stelt de hele natie voor, op een hoge zijtak zitten enkele lekkerbekkende mannen die de tak waarop ze zitten ongeduldig afzagen. Ze zitten op de kant van de tak die zal neerstorten en op de tak staat geschreven: secessie.

(wordt vervolgd)

25-04-2009 om 14:44 geschreven door Tederdraads  

Een groepje dinks zit in een hoekje ‘dolken, dieven en ridders’ te spelen, een spel waarbij het de bedoeling is om met vijf dobbelstenen de hoogste combinaties te gooien. Je gooit twee keer en na je eerste worp kies je zelf met hoeveel dobbelstenen je hergooit. Alleen het resultaat van je tweede worp telt. Het spelletje is razend populair in New Burbon, in alle lagen van de bevolkingen. Er zijn gevallen bekend van rijke grootgrondbezitters die hun hele fortuin er doorjagen en daarna dienst nemen in het leger of voor een vernederend baantje nemen als opzichter op een plantage van een buur.

Dinks spelen zelden voor geld, want dat hebben ze niet. De landslaven spelen meestal voor karweien. Een slaaf die veel geluk heeft in het spel, kan er voor zorgen dat hij voor lange tijd naast zijn vaste dagtaak geen vervelende karweitjes meer moet opknappen. Spelers die het geluk tegenzit en van geen ophouden weten, kunnen zich zo beladen met extra werk dat ze wekenlang maar vier uur slaap per nacht halen. Gelukkig is de solidariteit onder de slaven groot genoeg om medeslaven op tijd te doen stoppen voor ze een gokschuld verzamelen van maanden karweien.

Deze dinks, die aan een half vermolmd tafeltje zitten, behoren tot die 100 000 uitzonderingen die in vrijheid leven, maar ook zij dobbelen niet om geld. Ze vinden het grappig om te spelen om uitdagingen. De verliezers moeten gekke opdrachten uitvoeren. Dat varieert van in het holst van de nacht de items op een absurd boodschappenlijstje aanslepen tot, levensgevaarlijk eigenlijk, naar een blanke vrouw knipogen. Het spel verloopt zonder dat er één woord valt, de spelers concentreren zich op het resultaat, iemand houdt nauwgezet de stand bij. Tot er eentje opstaat en luid snauwt:

‘Ik ruik nog liever aan de kont van een oude, verlepte hoer, die net een scheet laat waar soep bij is, dan dat ik ooit nog tegen jou speel, Harlem. De duivel zelf heeft je handen gekust’

‘Wat scheelt er?’, roept Marly vanachter zijn bar. Het is al na sluitingstijd, maar de vaste klanten mogen blijven tot na de opkuis. De barman vindt het wel fijn zo. Alleen is maar alleen en terwijl hij de boel weer netjes legt, hoort hij graag het gemoedelijke kabaal van het vaste cliënteel. Hij vraagt zich wel af waar zijn meester uithangt, want die blijft uitzonderlijk lang weg vannacht. Toen Marly hem vroeg waar hij heen ging, zei Duro op typisch geheimzinnige toon: ‘Naar de maan kraaien met een tong.’ Daaruit wist Marly wel genoeg, Duro had een afspraak met een van zijn spionnen, ‘tongen’, in het taaltje van zijn baas. Duro is een vrije dink, die ijvert voor de afschaffing van de slavernij en de vooruitgang van zijn ras, maar Duro zou Duro niet zijn als hij, tot het zover was, niet zelf gebruikmaakte van ‘het noodzakelijke kwaad’. Marly merkt er zelf weinig van en is waarschijnlijk één van de best verzorgde slaven in het hele zuiden, maar dat neemt niet weg, dat Duro hem wettelijk bezit. ‘Voorlopig is onze regeling wel zo handig. Dat vermijdt dat je gekke dingen uithaalt,’ is Duro’s uitleg als Marly vraagt of hij niet gewoon zijn vrijheid kan krijgen, als zijn meester dan toch zo gekant is tegen slavernij. Duro heeft dan ook meer iets tegen blanken dan tegen slavernij. En in de wet is er niets dat vrije dinks belet om zelf slaven te hebben. In theorie kan het zelfs dat een slaaf zelf een slaaf bezit.

Pux, de gedrongen jongeman, die net kwaad is opgesprongen, loopt op Marly af. ‘Beste vent, schenk me nog eens één van die cocktails van jou uit. Zo eentje waarvan je oren dubbel plooien en je neusharen uitvallen.’

‘Sorry, Pux, de bar is dicht. Als Duro er niet is, blijft alles onder de kurk.’

Pux laat zich niet zo makkelijk afschepen. ‘Ach, kom toe, wat geeft een klein drupje? Duro is rijk genoeg. Verdomme, een dink die er zelf dinks op na houdt, hoe vaak hoor je dat? Kom toe nou, ik heb net hard verloren van Harlem. Ik moet veertien dagen lang elke avond zijn schoenen blinken, hem ’s ochtends wekken en zijn bed opmaken. Heb dan verdorie toch een klein beetje medelijden.’

Marly is onverbiddelijk en dan wordt Pux gemeen: ‘Is het dan toch waar wat ze zeggen, hebben slaven dan werkelijk geen gevoelens?’

Op dat moment zwaait de deur van de bar open. Als Pux Duro opmerkt, fluistert hij tegen Marly: ‘Kom nou, Marly, braaf opzitten en pootje geven, baasje is terug. Baasje boos zijn, hoor. Kom, geef braaf een kopje dan krijg je een suikerklontje.’ Daarna hijgt hij overdreven als een hond. Als hij ziet dat Duro recht op hem afstormt, krimpt hij ineen. De baas stopt pas pal voor hem, met zijn ogen op vijf centimeter van de bange ogen van Pux. Duro laat twee tonnen die hij onder zijn armen draagt, vallen en geeft Pux een klap in zijn gezicht. ‘Weer verloren, hé? Werk je hoerengeluk uit op een ander, gesnopen mestdinkje?’ Pux wrijft hard over zijn wang, niet omdat het zo’n erge pijn doet, maar om niet nog erger uit te lokken. ‘En grijp nou zo’n ton en doe zoals ik. Marly, ga jij naar boven en grijp al onze spullen bij elkaar.’

Marly twijfelt een moment maar doet dan wat hem gevraagd is. De anderen, Pux, en Harlem en Jubs, in de hoek, staren Duro met grote ogen na, terwijl hij door de bar rent en de inhoud van zijn ton overal achterlaat. Na nog eens een kwaad commando, volgt Pux zijn voorbeeld. Duro maant hem aan om het goed te verspreiden. ‘Buiten staan nog twee tonnen, behelp je’, zegt hij tegen de anderen. Als er vier tonnen zijn uitgegoten, volgt de rest van de bevelen. ‘Harlem, Pux en Jubs, waarschuw de rest van de bende, haal je spullen, we verzamelen bij Laïla en Latifa. Zorg dat Misty en Hope er ook zijn. Iedereen gaat mee.’Harlem wil weten waarheen dan wel. ‘Dat krijgen jullie later wel te horen, het belangrijkste is dat we nu snel tewerk gaan.’

Duro loopt naar boven om Marly te helpen met de bagage en ook de rest schiet er vandoor. Marly en zijn meester dragen twee zware koffers naar buiten, veilig naar de overkant van de straat. Duro wandelt rustig terug, werpt nog een laatste onderzoekende blik naar binnen, tast dan in zijn binnenzak en strijkt een lucifer af langs de houten gevel. Marly die zijn baas gadeslaat trappelt ongedurig ter plaatste, hij weet niet of hij Duro nu moet tegenhouden of niet. Zijn meester gedraagt zich als een krankzinnige. Marly wil toeschieten, maar dan is het al te laat. De lucifer suist naar binnen. Het lijkt wel of er een fikse wind opsteekt, een gele golf deint uit en ‘Salem’s Haven’ verandert in een woeste vlammenzee. Marly dwingt zichzelf om praktisch te denken. ‘Hoe krijgen we die zware koffers bij de La-la’s?’ Duro schijnt te weten wat hij doet. ‘Maak je maar geen zorgen. Ik heb voor vervoer gezorgd. Carlice komt ons oppikken.’

Inderdaad komt er van op hoek een open koets aangereden, voorgetrokken door twee kleine, maar snelle paarden. Zwart maar met een witte vlek op hun nek. Die vlekken fungeren in de donkere nacht als een soort oplichtende bakens. Op de bok van de koets, trekt een jonge vrouw met een vastbesloten, grimmige trek op haar gezicht, de paarden ruw tot stilstand. Duro en zij begroeten elkaar kort met een knikje. Vlug laden de meester en zijn slaaf de koffers in en weg zijn ze. Marly merkt hoe ze tijdens de rit andere dinks voorbijsteken, die een opgerold vloerkleed met zich mee zeulen, waarin waarschijnlijk al hun bezittingen zitten. Ze rennen als ratten die een zinkend schip verlaten, maar als ze hun leider onbeweeglijk zien zitten in de koets, vertragen ze en vallen hun stemmen stil. ‘Is de grote afrekening begonnen?’, vraagt Marly verschrikt. ‘Kuisen ze Freedmen’s Quarter op?’

Zijn baas kijkt star voor zich uit. ‘Veel meer dan dat. De hele wereld zoals je die nu kent, staat op het punt om grondig te veranderen. Bid samen met mij dat ik binnenkort wettelijk verplicht ben om je de vrijheid te schenken.’

Marly kijkt nog eens goed naar de vluchtelingen en voelt zich helemaal warm worden. Hij heeft zich niet meer zo gevoeld, sinds Duro hem kocht van zijn vorige meester.

(wordt vervolgd)

21-04-2009 om 13:03 geschreven door Tederdraads  

‘Wat denk  je dat dit is?’, vraagt Pieter-Jan terwijl hij zijn hand uitsteekt.

Boelie lacht hartelijk  en vraagt enthousiast: ‘Menstrutiebloed?’

Pieter-Jan knikt kort.

‘Hoe kom je daar aan?’

Het antwoord moet even wachten, Pieter-Jan wil in een makkelijke houding zitten als hij zijn verhaal doet. Hij gooit zijn geleende jas af, neemt plaats op een stoel en schept eerst wat sfeer door overdreven gedetailleerd zijn zoektocht naar de mysterieuze bar te beschrijven. Boelie is de gezapige vertelstijl van zijn maat gewend en weet dat het weinig zin heeft om hem op te jagen. Pieter-Jan vertelt zoals een fijnproever eet: traag en met smaak. Uiteindelijk komt hij dan toch nog bij de pittige details aan. ‘Ik beschouw het als een ego boost van formaat. Het had natuurlijk elke vent kunnen zijn, die daar toevallig langs kwam, maar ik veronderstel dat ze mij toch hadden laten links liggen als ik niet aan hun eisen voldeed.’ De verteller werpt nog eens een onderzoekende blik op zijn zwartrode hand. ‘Donker is het wel hé, dat bloed?’

‘Wel zonde natuurlijk dat de knapste er vandoor ging’, herhaalt Boelie met een uitdrukking van spijtbetuiging op zijn gezicht.

‘Oooo ja’, bevestigt Pieter-Jan’, ‘haar vriendinnen mochten er ook wel wezen, maar bij de ene beviel er mij echt iets niet, iets in haar geur dat mij echt afstootte. Toch wel vrij onpraktisch zo’n trio. Het is bijna onmogelijk om je aandacht gelijk te verdelen over de twee.’

Boelie tuurt naar de grond en heeft die blik in zijn ogen van iemand die meer zou kunnen zeggen, maar wijselijk zijn mond meent te houden.

‘Jij hebt natuurlijk andere ervaringen wat trio’s betreft’, zegt zijn maat dan maar in zijn plaats. ‘Veel hangt natuurlijk af van de aantrekkingskracht tussen de twee vrouwen waar je het mee doet. Als die twee zich  stierlijk vervelen met elkaar en ze volledig afhankelijk zijn van de aandacht die jij ze schenkt, dan ben je wel gezien.’

Even is het stil. Dan lachen ze allebei. ‘Veel mannen maken zoiets niet mee’, mompelt Boelie toch wel trots, zowel op zichzelf als op zijn maat.

‘Waarom ben jij eigenlijk nog zo laat op in je eentje? Is al de rest al gaan slapen?’

‘Yup, iedereen maft al. Willem heeft van de hele avond geen woord gezegd. Nico en Randy zijn blijven schaken. Maryam is in bed blijven lezen. Dieter en Elke heb ik niet meer gezien. Die zullen ook wel al slapen.’

Pieter-Jan heeft weinig nodig om te snappen wat er aan de hand is.

‘En jij had een paniekerig nachtje? Het moest er natuurlijk ooit weer eens van komen. Vertel eens, hoe gaat het eigenlijk nog met jou?’

Pieter-Jan was in de vorige wereld graag psychiater geworden, tenminste dat was één van de carrières waar de jongeman wel  genoegen wilde mee nemen.

‘Sinds mijn vader overleden is, denk ik vaak aan de dood. Er lijkt mij zo weinig tijd te resten om iets te maken van mijn leven. Ik denk ook dat ik die ongezonde bekendheidsdrang maar eens moet wegwerken.’

Pieter-Jan is blij dat zijn maat dit zelf inziet. De overdreven ambities van de jongen die hij gaandeweg gaan beschouwen is als zijn adoptiefbroer, lijken hem vooral ranzig en onnuttig. Ze maken zijn broer geen gelukkiger mens.

‘Verbluffend succes willen oogsten, maar er niet het juiste zaad voor vinden, dat is een pijnlijke zaak’, erkent hij begripvol.

‘Dat of niet de juiste grond vinden om het zaad te laten kiemen’, stelt Boelie even bij.

‘Zo kan je het ook verwoorden natuurlijk’, geeft Pieter-Jan toe, zich ervan bewust dat zaad hebben, maar geen grond, een gedachte is die meer troost brengt, dan wel de grond hebben, maar geen eigen zaad.

‘Wat zijn jouw plannen in deze wereld?  Voor Willem, Maryam en ik, is het duidelijk genoeg, wij worden dokters hoe dan ook, de anderen komen ook wel op hun pootjes terecht, ze nemen genoegen met weinig. Om jou maak ik mij zorgen. Fragiele ego’s en hun onbevredigbare honger hebben het moeilijker om geluk in te vinden, in welke wereld dan ook.’

Boelie kijkt intriest naar de grond en zucht. Hij vraagt zich af of er hem ooit iets zal bevredigen.

‘Jij moet kunnen excelleren in iets. De vraag is in wat. En hoeveel bevestiging je nodig hebt om er zelf van overtuigd te zijn dat je excelleert. Schrijven is één ding, akkoord, als je blijft schaven en meer geduld oefent als je scènes en personages creëert, dan komt er vast wel iets van. Je moet zo’n dingen vooral praktisch aanpakken.’

Als er geen reactie komt, gaat Pieter-Jan verder:

‘Serieus man, als ik naar jou kijk, zie ik in de eerste plaats vooral mogelijkheden en niet zozeer beperkingen.’

Als Boelie vindt dat hij te veel aandacht krijgt, gooit hij het gesprek snel over een andere boeg.

‘Heb je die twee eigenlijk gepenetreerd?’

‘Nee, de ene had haar maandstonden, dus die wilde geen penetratie, en om er dan maar eentje te penetreren, dat is ook geen doen. Ze waren wel übergeil, moet ik zeggen, ze hebben mijn dijen bereden, dus die zitten ook onder het bloed. Best wel kinky eigenlijk. En man, gul dat die twee waren. Overal hebben ze mij gestreeld en gekust. Een compleet nieuwe ervaring voor mij.’

Boelie kent het seksuele verleden van zijn maat, weet heel goed dat hij drie jaar lang verkeerd heeft met een ijskast.

‘Ik heb je al vaak genoeg gezegd: jouw ex is de uitzondering. De meeste vrouwen zijn warm en geven graag. Hoe meer je neemt, hoe meer ze geven. En ik kan me goed voorstellen dat je dat fijn vond. Strelende vrouwenhanden polijsten een mannenziel. En dat zeg ik niet, omdat het pseudo-poëtisch klinkt, maar omdat het zo is. Passionele vrouwen injecteren je met zelfvertrouwen waarop je altijd kunt terugvallen. Ben je dan eigenlijk nog in die bar geraakt?’

‘Nee, maar nu wil ik er helemaal zeker eens langswippen.’

Pieter-Jan pauzeert even en haalt zijn schouders op. ‘Veel hangt natuurlijk af van de plannen die Frank met ons heeft. Misschien zijn we hier sneller weg dan je denkt.’

Het loopt al tegen de ochtend aan, maar de twee vrienden zijn nog lang niet uitgepraat. Ze gaan naar beneden, niet meer op zoek naar de fles wijn, die Boelie wilde vinden –Boelie drinkt niet in de buurt van zijn geheelonthoudende maat-, maar gewoon op verkenning door het huis, zonder getuigen. Met elk een kaars voor zich uit, dalen ze de trap af. Ze gunnen zichzelf de tijd om het huis eens goed te bestuderen. Overal in huis hangen grootste jachttaferelen. Mijnheer Frank blijkt echt verzot op jagen. ‘Onze gastheer heeft ook zo zijn ambities’, zegt Pieter-Jan terwijl hij over bustes van de eerste presidenten van hun nieuwe thuisland wrijft. Hij zet zijn kaars op kant en propt twee bekende marmeren hoofden onder zijn hemd. ‘Ik heb borsten met een uitgesproken politieke voorkeur.’ Hij geeft een kusje op de mond van een derde. ‘Lekker koud, dat marmer, ersatzliefde voor een necrofiel zo’n beeld.’ Pieter-Jan zet de beelden voorzichtig terug, haalt dan een hertenkop van de muur en probeert daar zijn hoofd in te wurmen, maar dat wil niet zo goed lukken. Boelie geniet van de vrolijke narrenkunsten van zijn maat, maar breekt het moment als hij weer een briefje vindt. Deze keer is het wél duidelijk van wie het afkomstig is.

‘Pieter-Jan, some breaking news hier op tafel. Vriend Willem is er vandoor.’

Pieter-Jan zet de hertenkop af. ‘Hoezo?’

‘Zie zo’, en Boelie steekt hem het briefje toe.

Blijkbaar kon Willem absoluut niet wennen aan het zicht van onderdanige slaven, hij voelde zich ook niet meer op z’n gemak binnen de groep, heeft nu nood aan alleentijd en wil zijn geluk beproeven in het Noorden, helemaal in zijn eentje. Het briefje eindigt met: ‘ een echte man maakt zijn eigen geluk’. Hij wil niet leven van de gunsten van een slavenhouder, want hij kan niets bedenken dat zo smerig immoreel is als dat.

‘Een typische Willem-redenering’, zegt Pieter-jan die hem het beste kent, ‘heel rechtlijnig en niet het minste beetje pragmatiek’

Boelie neuriet bevestiging en draait neerbuigend met zijn ogen, alsof hij wil zeggen dat een gebrek aan opportunisme het grootste kwaad van allemaal is.

(wordt vervolgd)

18-04-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Frank snuift de lauwe lucht van de zomernacht op. Hij staat te wachten bij de grote deur van ‘Front royal’, de villa van de manke leeuw, de baas van hun intieme kring, al spreekt niemand hem met die term aan. De jonge plantagehouder voelt zich een beetje ijl in zijn hoofd. Hij voelt zich weldadig warm, alsof zijn bloed rond stroomt om hem van binnenuit te masseren. Het kan hem niet schelen dat de stalknecht er verdacht lang over doet om zijn paard te brengen. Op dit moment is alles hem eender. Het voelt fantastisch om zo goed op de hoogte te zijn van de toekomst en enkel blije verwachtingen te hebben. De redders van de komende revolutie heeft hij onderdak verschaft, ze staan bij hem in het krijt. Hoe ze in godsnaam het Zuiden zullen helpen zegevieren, daar heeft hij geen idee van. Zelf vindt hij ook dat het Zuiden de nakende oorlog best alleen af kan, maar goed, als de voorspelling anders dicteert, het zij zo. Frank zal de oorlog geen windeieren leggen. Wat er ook moge gebeuren, hij zal zijn gasten in de watten blijven leggen, contacten met hen blijven onderhouden.

 In New Burbon kunnen ze niet blijven. Akkoord, het lot is het lot, maar het kan geen kwaad om het lot een handje te helpen. New Burbon is geen plek voor de Brekers. De stad ligt niet centraal genoeg, ze moeten naar Steadville, Carlston of eventueel New Ridge. Al denken sommigen dat die stad misschien voor het noorden zal vechten of alleszins neutraal zal blijven. ‘Ach, nee, al dat geblaat, als er oorlog komt, volgt New Ridge het voorbeeld van haar zustersteden, en komt ze onder de banier van het zuiden, zeker weten, verdomme.’ Frank zou zijn dronkenschap kunnen commanderen, zich nuchter kunnen houden, maar hij heeft er geen zin in, hij wil zich laten meedrijven op de golven van de roes.

Hij is de laatste die vertrekt. De leeuw heeft hem bewust tot de laatste bij zich gehouden. Hij moet er alles aan doen om zijn gasten samen te houden, maar ze moeten weg van hier, dat is het belangrijkste. De leeuw had zijn redenen, het is hier niet veilig voor de brekers. Onzin, natuurlijk, maar de leeuw wordt oud, oude mensen zijn altijd bezorgd. Maar akkoord, weg moeten ze, geen probleem, Frank zorgt voor alles.

De knecht komt eindelijk met Franks paard. Zelfs in het donker kan Frank zien dat de jongen schichtige, bange ogen heeft. Het laat zich raden, de stalknecht is bang voor een standje. En de gevolgen kunnen zwaar zijn. Als Frank zijn beklag doet bij de leeuw en die om zijn reputatie van goed gastheer te verdedigen ongemeen hard wil straffen, riskeert de jongen meer dan zo maar een pak rammel. De verontschuldigingen beginnen al.

‘De hoef, er zat vuil in de hoef, het paard…’

Tot de grote verbazing van de knecht, legt Frank hem het zwijgen op en gooit hij hem een kwartje toe. De slaaf vangt het met beide handen. Zijn grijs-witte tanden lichten op als hij ze bloot lacht.

‘Dank u, meester, dank u!’

Frank is niet zijn meester, maar elke blanke is uiteindelijk meester van elke dink. Hij wipt op zijn paard als een wilde, de drank lijkt hem licht te maken. Als hij over de lange oprit van de villa draaft en de donkere nacht tegemoet rijdt, voelt hij het pistool dat in zijn broek zit tegen zijn buik op duwen. Het geeft hem een behaaglijk veilig gevoel. Hij test het uithoudingsvermogen van zijn lievelingspaard, Flash, en geeft het meedogenloos de sporen. In nuchtere toestand springt hij veel voorzichtiger om met zijn dieren. In een recordtijd bereikt hij Beauregard. Het paard staat er afgemat bij, Frank geeft het enkele complimenterende tikjes. Vaag beseft hij dat hij morgen spierpijn zal hebben in zijn dijen, zijn achterwerk voelt nu al aan als was het van hout gemaakt. Terwijl hij het paard naar de stal brengt, blikt hij omhoog naar de sterrenhemel. Op nauwelijks vijf minuten tijd ziet hij drie vallende sterren langs het firmament scheren. Nu is hij er echt helemaal van overtuigd. Er wacht hem een grote toekomst. ‘Vast iets in de politiek, ja, dat moet wel. Vechten is niet aan mij besteed. Laat mij maar oreren, mensen overtuigen en nieuwe ideeën lanceren. Elk zijn sterkte en dat is de mijne.’

Eens in huis gaat hij rechtstreeks naar zijn kamer. Hij geeft toe aan de vermoeidheid die nu over hem valt. Het initiële oppeppende effect van de alcohol heeft plaatsgemaakt voor een slome beneveling. Op weg naar zijn bed, merkt hij niet dat er nog licht schemert in zijn bibliotheek. Hij is te zeer in gedachten verzonken. ‘Morgen, morgen tref ik alle regelingen, niets aan het toeval overlaten. De Brekers zijn de weg.’

(wordt vervolgd)

16-04-2009 om 21:35 geschreven door Tederdraads  

Op Beauregard is Boelie er niet in geslaagd om zijn vrienden tot actie aan te sporen. Ofwel geloven ze dat hij de briefjes zelf geschreven heeft, ofwel denken ze dat Pieter-Jan er achter zit. Bovendien vinden ze dat Pieter-Jan een intelligente kerel is, die best wel op zichzelf kan passen.

Iedereen is al naar bed en Boelie waakt. Op de deur van zijn afwezige maat heeft hij een briefje gehangen. ‘Ik zit in de bibliotheek, laat mij weten als je terug bent.’

Boelie heeft zich teruggetrokken in de bibliotheek. Benjamin heeft hem nog een hele tijd gezelschap gehouden. Samen hebben ze kaarten bestudeerd, omdat ze daar beiden verzot op zijn. Boelie is moe, maar de vermoeidheid maakt hem niet slaperig, maar maakt hem paradoxaal genoeg juist babbelziek.

‘Mis jij hier niemand? Je ouders bijvoorbeeld? We zijn nu al een tijdje weggerukt uit onze vertrouwde omgeving, maar niemand van ons spreekt daar ooit over, alsof we al in onze eigen leugens geloven en we echt per schip gevlucht zijn uit Auburië.’

‘Ik denk natuurlijk wel aan mijn ouders, en aan enkele vrienden. Mijn activiteiten bij de scouts, de school waar ik les geef, nou ja, gaf. Soms vraag ik mij ook wel af of ze mij thuis nu zoeken. Soms denk ik dat ik een afsplitsing ben van mezelf, dat er thuis niets veranderd is, dat Benjamin daar nog steeds rondloopt en functioneert. Misschien dat we op een dag allemaal terug wakker schieten in onze vertrouwde omgeving. Ik wil liever niet nadenken over hoe het mogelijk is dat wij dit meemaken, ik denk dat ik anders snel gek word.’

‘Ja, waarschijnlijk valt het wel niet te achterhalen waarom dit gebeurt. Ik geloof ook niet dat het een droom is. Dit is echt, dat weet ik zeker, ik denk dat niemand van ons dat betwijfelt.’

Benjamin bevestigt door kalm van nee te gebaren. Hij slaat een grote, dikke atlas dicht, stelt zich traag recht en plaats het grote boek met de nodige moeite terug op zijn plaats.

‘Mis jij soms iemand?’

Boelie overweegt de vraag en aarzelt even.

‘Mmnee, niet echt. Ik troost mij inderdaad ook met de gedachte, dat wij een afsplitsing zijn van onszelf en dat ‘wij’ ginder gewoon verder blijven bestaan. Of er een wisselwerking bestaat tussen de ik die we hier zijn en de ik die we daar zijn, weet ik niet. Als je daar over nadenkt, zal je inderdaad wel snel doorslaan. Ik sta er verder liever ook niet te veel bij stil. Je weet dat mijn moeder weduwe is. Dat ze mij, haar enige zoon, nu ook nog eens moet missen, dat wil ik liever niet visualiseren. Mijn moeder die zo heel alleen, doodsbang alleen thuiszit en zich afvraagt waar ik heen ben. Natuurlijk, ik ben niet alleen verdwenen, ik ben verdwenen samen met Pieter-Jan en mijn lief. Misschien put ze daar troost uit. Maar goed, ik ga er mee akkoord dat ons gewone leven op de een of andere manier gewoon doorgaat.’

Benjamin zegt geeuwend ja.

‘Hoe zie jij onze toekomst hier?’

‘Geen idee. Een job vinden zeker? Gewoon verder doen, veronderstel ik, iets opbouwen. Welke keuze hebben we anders? Sit back and enjoy the ride, dat hadden we toch afgesproken’

Benjamin geeuwt opnieuw en verontschuldigt zich.

‘Sorry, man, maar ik ben echt moe. Vind je het erg als ik ga slapen? We kunnen morgen verder praten.’

‘Nee, natuurlijk niet. Ga maar, ik ben nog niet moe. Ik ga nog wat lezen.’

‘Je vindt het niet erg? Ok, dan laat ik je.’

Benjamin kijkt met een blik vol medeleven, naar zijn maat, die volgens hem, veel te veel nadenkt. Boelie is zich bewust van dat medelijden en voelt zich daar ongemakkelijk bij.

‘Er is niets aan de hand, hoor, ik wil gewoon nog wat lezen.’

Benjamin gelooft niet dat er niets scheelt, maar verdwijnt. Rust zal zijn maat misschien goed doen.

Boelie blijft alleen achter. Hij staat op en loopt langs de rekken met boeken, leest hier en daar een titel, bladert lukraak door enkele boeken. Hoe moet het met zijn schrijfdroom in deze wereld? Zal hij hier gewoon dezelfde dingen ambiëren als in de vorige wereld? Misschien gaat het hem hier makkelijker af? In de vorige wereld liep zijn schrijverscarrière of althans de hoop daarop, helemaal niet van een leien dakje.

Het knaagt in hem, de jongeman heeft vaak last van onverklaarbare angstaanvallen. Hij heeft zijn gemoedstoestand uitvoerig gedocumenteerd in tientallen dagboekschriften en kent ondertussen wel ongeveer de mechanismen van zijn geest. Boelie keek als kind uitermate op naar zijn vader. Zijn vader was met stip zijn grootste held. Maar die vaderfiguur stootte hem af en trok hem tegelijk aan. De schrijversopdracht is hem met de paplepel ingegeven, maar zijn vader vond zijn verhalen nooit goed. Die dubbele houding van zijn vader, heeft het zelfvertrouwen van de jongeman als kind en als adolescent zwaar ondergraven. Zijn vader dweepte eigenlijk met twee zaken: literatuur en militaire strategie. Om zijn vader te plezieren koos de jongeman de weg van de literatuur. De militaire weg, leek, zeker in het vredige Europa, nogal uitgesloten. Dat het nooit gelukt is om van het schrijversschap iets te maken is een oud zeer dat vaak pijnlijk opspeelt. Net zoals het nu doet.

Boelie staat op, hij wil op verkenning gaan in huis, zien of er niet ergens een fles wijn is die hij achterover kan drukken om zichzelf te benevelen, in een poging zo tot andere inzichten te komen. De wandelende cocktail aan contrasterende emoties die de jongen is, is niet echt een stevige drinker. Als hij drinkt, is het omdat enkele van zijn literaire idolen – officieel claimt hij geen zulke idolen te hebben - onverbeterlijke zuipschuiten waren.

Hij duwt de zware houten stoel achteruit en stapt naar de deur. Net als hij die opentrekt, staat Pieter-Jan met een brede glimlach voor zijn neus. ‘Lijkt wel een soap’, mompelt Boelie, ‘daar kunnen ze ook geen deur opentrekken zonder dat er toevallig net iemand binnenkomt.’ Pieter-Jan blijft onbewegelijk staan, zijn glimlach wordt alleen nog breder. Boelie moet er ook van glimlachen, hij heeft begrepen dat zijn vriend een leuk verhaal te vertellen heeft.

(wordt vervolgd)

16-04-2009 om 21:19 geschreven door Tederdraads  

Hoe vind je de locatie van een bar in een wereld zonder internet, zonder kaart op zak, zonder stadsplannen op elke hoek van de straat en zonder gps? Dat is de vraag die Pieter-Jan moet oplossen. Hij zou natuurlijk gewoon de weg kunnen vragen aan een local en dat probeert hij ook.

Alleen trekt elke blanke zijn neus op en laten ze hem staan zonder hem nog een blik te gunnen. Dinks reageren zo mogelijk nog vreemder, ze raken in de war, doen alsof ze hem niet begrijpen of zeggen vlakaf dat ze het niet weten. Pieter-Jan vermoedt sterk dat ze liegen.

Dan maar op goed geluk, besluit Pieter-Jan. Met wat geluk vindt hij de weg naar Freedmen’s Quarter terug. Een blanke vrouw houdt hem staande met een blik in haar ogen alsof ze met een krankzinnige te maken heeft.

‘Ben je soms gek, daar regeren de dinks, zelfs de politie waagt zich daar niet. De enige blanken die je er ontmoet zijn uitschot.’

Als ze de vastbeslotenheid opmerkt in Pieter-Jans bewegingen, besluit ze dat de jongeman tot de laatste soort behoort en dus gaat ze vlug heen. Ze tilt haar lange rokken op en weg is, gevolgd door haar slavin, die in elk hand een zware mand draagt.

Pieter-Jan vindt het wel amusant en krijgt enkel maar meer zin om verder te gaan. Twee straten verder, beseft hij dat hij vast en zeker in Freedmen’s Quarter is gearriveerd, want er zijn geen blanken meer op straat, de meeste huizen zijn zwaar vervallen en de dinks die hij ontmoet, kijken hem brutaal aan. Wel laten ze hem met rust. De nieuwsgierige jongeman vermoedt dat ze hem voor een gevaarlijke bandiet houden. Welke andere blanke zou het in zijn hoofd halen om hier schijnbaar ongewapend te komen?

Pieter-Jan probeert zijn geluk bij een stel spelende, halfnaakte kinderen die een conservenblikje rondtrappen. Het merendeel kijkt hem aan alsof ze nog nooit een blanke van dichtbij gezien hebben. Een moedig ventje stapt naar voren en eist geld voor de inlichting. Pieter-Jan bekent met een glimlach dat hij geen geld op zak heeft. Geen probleem, de kleine wil het ook wel doen voor een paar schoenen en zijn begerende blik valt op Pieter-Jans schoeisel. Zijn vriendjes volgen de onderhandeling met grote nieuwsgierige ogen, er is nog niets overeengekomen en ze kijken nu al jaloers.

Pieter-Jan twijfelt en tast in zijn zakken of hij niet iets anders kan aanbieden. Er is niets dat in aanmerking komt, dus vraagt hij een inlichting op krediet.

‘Je zegt mij waar ik de bar kan vinden en morgen, dat zweer ik, sta ik hier terug met een halve obloon.’

De kleine, die naarmate de onderhandeling aansleept, meer en meer zijn angst overwint, is niet gek en vraagt Pieter-Jans schoenen als onderpand. De jongeman begint nu echt zijn ongeduld te verliezen, maar dan weerklinken er drie vrouwenstemmen die als een snerpende alarmbel door zijn verstand schieten.

‘Wij willen seks, wij willen seks, geef ons seks.’

Pieter-Jans pupillen vergroten en keuren onderzoekend een trio vrouwen dat schaterlachend uit een huis komt gezwalpt. De drie lopen arm in arm en amuseren zich kostelijk. Het zijn dinks, maar aan hun teint te zien, hebben ze ook blank bloed door de aderen stromen. Kindjes van prostituees oordeelt Pieter-Jan snel.

De kleine zakenman blijft afwachtend voor zijn voeten staan. Als de vrouwen Pieter-Jans richting uit wandelen, wil hij van het kleine ventje af.

‘No deal, ik vind het zelf wel.’           

Zo makkelijk komt hij er echter niet af. De kleine fixeert zijn blik op Pieter-Jans gezicht en doet een milder voorstel. ‘Een schoen als onderpand en een kwartje morgen.’

‘Of ik nou één schoen geef of twee, het ongemak is hetzelfde.’

Zijn zin is pas uitgesproken als de drie vrouwen al rond zijn nek hangen. De kleine beseft dat het nu geen zin meer heeft en druipt af, zijn vriendjes volgen. Heimelijk opgelucht dat hun maat verloren heeft, zijn ze gul met troostende woorden en gebaren.

Pieter-Jan weet niet wat hem overkomt.

‘Wat een stuk, zeg’, kirt de eerste.

De tweede draait haar sjaal om zijn hals.

‘Hmm, lekker breed in de schouders.’

‘En die armen zijn geen pap’, zegt de derde terwijl ze in zijn bovenarmen knijpt.

De drie vrouwen draaien onderzoekende cirkels rond hun vangst.

‘Hij is echt groot, hé, net wat we zoeken.’

‘Dat gezicht mag er trouwens ook wezen. Echt een guitig gezicht. Hij combineert het schattige jongensachtige, met het stoere mannelijke. Erg opwindend, moet ik zeggen.’

‘Vinden jullie niet dat hij iets kunstzinnigs over zich heeft, wat denken jullie?’

‘Volgens mij is hij een soldaat met verlof. En wat voor slechte burgers zouden wij zijn als we de verdedigers van de natie geen verzetje gunnen?’

‘Ach, nee, geen soldaat. Zakenman misschien, wie weet, zo’n dominante slavenhandelaar. Ja, ja er schuilt iets duisters in die ogen. Ik wed dat hij graag de touwtjes in handen heeft.’

Om te demonstreren wat ze bedoelt, trekt ze bruusk aan de haren van een van haar vriendinnen, die opzettelijk een zwoele pijnkreet uitbrengt.

‘Spraakzaam is hij niet, hé’, zegt de andere, terwijl ze met haar vingers over zijn mond streelt. Pieter-Jan bekomt niet van de verrassing, laat alles over zich heen komen en beseft pas dat de drie hem richting een muur manoeuvreren als hij met zijn rug al de stenen raakt.

Eentje vraagt rechtstreeks wat hij doet in het leven en uit gewoonte antwoordt Pieter-Jan dat hij geneeskunde studeert.

‘Genééskunde’, herhaalt ze, duidelijk onder de indruk. ‘Kijk eens aan, zeg, verstandige jongen hebben we hier.’

‘Wat een vangst zeg, en dat loopt hier maar vogelvrij rond. Boffen wij maar dat die hengst hier langskomt. Hij lijkt wel door God gezonden.’

‘Of de duivel’, vult er eentje al te gretig aan.

‘Nemen we hem mee?’

‘Natuurlijk nemen we hem mee. We zijn kierewiet als we deze laten lopen. Straks wordt hij nog vermoord. Dat zou pas zonde zijn.’

‘Mee waarheen?’, vraagt Pieter-Jan.

‘Mee met ons naar binnen, malle jongen. Je mag ons berijden tot de kippen weer van stok komen.’

De belaagde jongeman beseft opeens dat de zon al onder is. Een blik in de ronde, geeft hem het onaangename gevoel dat er heel wat ogen op hem gericht zijn, vanachter de gordijntjes van de smalle huisjes. Veel is er door het duister niet te zien waarschijnlijk, maar een veilig gevoel geeft het toch niet.

‘Is het ver?’

‘Is het ver, vraagt hij, nee, schatje, het is dat huis daar, waar we net buiten komen.’

Eentje sabbelt al aan zijn oor, een andere heeft haar hand al eens stevig over zijn kruis laten glijden. De derde, de knapste, schuurt met haar boezem langs zijn zij. Tot die zich opeens realiseert dat ze getrouwd is.

‘Getrouwd?’, roept haar vriendin verontwaardigd uit. ‘tegenoverstaan van wie? De vlooien in het bed van de dominee?’

‘In ons hart zijn Zachary en ik getrouwd! Begrepen, gemene feeks?’

‘In zijn hart is jouw Zachary getrouwd met de halve buurt’, gniffelt er één.

Pieter-Jan valt de koude op waar net nog een weelderige boezem was, als de boze vrouw weg beent. 

‘Mijn Zachary is veranderd, hij is trouw nu. Bekijk het maar, voze sloeries, geef die jongen maar de ziekte door, matrassen.’

De vrouw verdwijnt om de hoek. Op zoek naar haar Zachary, neemt Pieter-Jan teleurgesteld aan. Spijtig, want die derde vond hij nou net de mooiste.

‘Let maar niet op haar, koene ridder.’

‘Meer lekkers voor ons mondje’

Pieter-Jan houdt echter de boot af. De twee vrouwen nemen hem bij de hand en willen hem mee naar binnen sleuren. ‘Wacht, wacht eens even. Waarom ik en niet een ander? Het loopt hier toch vol mannen die net zo geschikt zijn voor jullie doeleinden als ik?’

De vrouwen hebben hun antwoord klaar: ‘Dat zijn geen mannen zoals jij, dat zijn nog kleine jongens, die kunnen we zo rond onze vingers draaien. Daar is echt niets aan.’

Pieter-Jan heeft al lang geen fysiek contact gehad met vrouwen en nu is het alsof hij met zijn neus in een botervloot vrouwelijkheid wordt geduwd.

‘Maar we weten hoegenaamd niets van elkaar. Hoe heten jullie bijvoorbeeld?’ vraagt Pieter-Jan als ze bij de deur zijn.

Voor ze antwoordt, zegt de ene nog eens tegen de andere: ‘Maar hij is toch echt wel erg knap, hé? En dat wij daar dan zo toevallig tegenaan botsen.’ Daarna richt ze haar ogen weer op haar doelwit, ze bukt haar hoofdje en knippert fel met haar wimpers.

‘Ik heet Hope.’

‘En ik heet Misty’, die de houding van haar vriendin kopieert.

‘Kijk, lijken mij aangename meisjes, maar het probleem is dat…’

‘Dat is nou net jouw probleem’, pikt de andere in, ‘er is helemaal geen probleem. Wij gaan elkaar gewoon lekker verwennen. Kom aan, twee vrouwen die zich zo aan jou overgeven, is dat niet waar elke man van droomt?’

‘Akkoord, het zal wel een fantasie zijn van haast elke man. Maar ik hoef die fantasie niet per se te beleven.’

‘Ach, kom, zo’n kans laat je toch niet liggen? Hoeveel mannen kunnen zeggen dat ze dit ooit hebben meegemaakt? Zonder dat ze er voor betalen wel te verstaan.’

‘Ik geef toe dat ik geflatteerd ben, maar hoe verleidelijk de kelk ook is, toch laat ik hem liever aan mij voorbijgaan.’

De twee vrouwen pakken elkaar vast, en bijna alsof het een bewuste strategie is, raken ze elkaar traag en affectief aan, terwijl ze net hoorbaar tegen elkaar fluisteren:

‘Oh, en hij kan het zo mooi zeggen. Een man die goed is met woorden, daar word ik nou eens echt helemaal heet van.’

‘En het is zo’n schatje. Heb je die ogen van hem al eens bekijken. Ik geloof dat het ons een uur kost om alle kleurschakeringen te noemen die er in voorkomen.’

Pieter-Jan blijft twijfelen, maar enkele centimeters onder zijn middel, begint een dwingend gevoel langzaam zijn gedachten te domineren. De zoete vrouwelijke geur van zijn tegenstandsters prikkelt in zijn neus, en loopt als een stroom van genot over zijn rug naar beneden. Elke cel in zijn lichaam lijkt wel een losgeslagen elektron dat op en neer springt en tuimelingen maakt.

Bij zichzelf denkt hij: geef nou eens toe, gun je zelf ook iets, even niet meer denken, go with the flow, laat gebeuren wat gebeuren mag, in het slechtste geval is het een leerrijke ervaringen.

Nog een laatste blik op de lippen van de meisjes, waarvan hij zich de smaak en de textuur voorstelt, zodat het verlangen groeit om zijn voorstelling ervan te toetsen aan de werkelijkheid. Het ene meisje heeft van nature vuurrode lippen, extra geaccentueerd door een minuscuul schoonheidsvlekje, net boven haar mondhoek. Het andere meisje heeft helaas dunne lippen en een nogal grauwe huidskleur, de vorm van haar gezicht is best ok, maar haar neus mist alle karakter. Haar golvende lange kastanjebruine haren maken nog iets goed, maar haar weinig intelligente ogen, maken het beeld uiteindelijk toch kapot. Kan hij er niet eentje nemen?

Een trio hoeft niet zo zeer, met eentje is hij ook al best tevreden. De knappe van de twee, is nog lang niet zo mooi als het meisje dat veel te vroeg weg ging, maar ze mag er wezen. Ze is net iets kleiner dan haar vriendin, haar borsten zijn niet overdreven groot, maar ze weten de aandacht te trekken, op de een of andere manier zijn ze prominenter aanwezig dan het dikkere paar borsten van haar vriendin. Pieter-Jan gokt dat de lekkerste geur ook van haar komt. Hij meent dat er een storend element zit in de geur van de andere. Geen stank, nee, gewoon een storend element in haar lijfgeur, niet eens een kwestie van hygiëne. Op de duur vindt hij zichzelf in zijn weigerachtige houding net iets te komisch worden. Hij wil niet dwarsliggen om speciaal te doen, dus uiteindelijk zwicht hij toch en laat hij zich meetronen. Het gevoel van hun fijne handen strak om zijn polsen, vindt hij wel iets hebben. De twee meisjes hebben beide een lange dunne nek. Van die kwetsbaarheid gaat een prikkelende seksualiteit uit.

Binnen werpen ze zich als roofdieren op hun vangst. Zijn eerdere vermoedens blijken al te waar. De smaak van de ene bevalt hem allerminst, al kan hij dan niet zeggen waarom dat dan zo is, er botst gewoon iets. Hij zou liever alleen kussen met de ene, mooiere, maar hij beseft dat hij zoiets niet kan maken. Als de ene zich genegeerd voelt, volgt er gegarandeerd ruzie en dan is het uit met de pret.  Pieter-Jan is zoveel vrouwelijk initiatief niet gewend en blijft tussen de kussen en het ontkleden door verder praten.

‘Wat doen jullie eigenlijk in het leven?’

‘Wij zijn danseressen.’

‘In Sordid Haven, een bar hier net om de hoek.’

‘Je meent het’

‘En nu sst, toon maar eens wat je naast praten nog meer kan met die tong van je.’

De overdonderde jongeman wordt op bed geduwd en voelt hoe vier handen tegelijk over zijn naakte lichaam strelen. Over die sensatie heeft hij verder geen klagen. Die bar heeft zijn naam niet gestolen, bedenkt hij nog, voor hij zelf in actie schiet.

(wordt vervolgd)

13-04-2009 om 23:07 geschreven door Tederdraads  

‘En hoe vallen ze mee? Vermoeden ze iets?’

Frank schudt overtuigd van nee en nestelt zich aan de vergadertafel in het huis van Bertold Cheatham, bijgenaamd de manke leeuw. Tot zijn vijfenzestigste zetelde de man in de senaat. Sinds hij tijdens een debat over de slavernijkwestie een tegenstander tot bloedens toe afgeranseld heeft met zijn wandelstok, heeft men debatten over de kwestie, althans in de senaat, verboden. Een overwinning voor het zuiden, want als er niet eens over gesproken mag worden, kan de slavernij ook niet worden afgeschaft.

In het zuiden kan ouwe Bertold rekenen op een heldenstatuut en ook in het noorden heeft men in brede kringen respect voor de ouwe. Kort na het debat kreeg hij honderden wandelstokken toegezonden van bewonderaars van over het hele land. Sommige zelfs belegd met diamanten. De mooiste exemplaren heeft hij gehouden en die sieren nu zijn vergaderruimte. Frank voelt zich nooit helemaal op zijn gemak in de buurt van de oude vuurvreter. De nationale held van het zuiden kan het nooit laten om op een vervelende toon te vragen: ‘En Frank, nog experimentjes gepland met je slaven?’ Frank herhaalt dan zijn standaardantwoord: ‘Op dit moment niet, maar ik bedenk nog wel wat.’

Zelfs vandaag spreekt de manke leeuw zijn vraag uit in één adem met zijn begroeting. Frank laat deze keer echter meer ergernis dan gewoonlijk doorklinken in zijn ingestudeerde reactie. Gelukkig zijn er genoeg aanwezigen die de vergadering geen seconde langer willen uitstellen. James Munford, een slanke jongeman die er nogal ziekelijk uitziet –geen wonder als je bedenkt dat het binnen zijn familie traditie is om neven en nichten te trouwen- opent met de woorden:

‘Heren, de gebeurtenissen van de afgelopen tijd spreken eigenlijk voor zich. Alles loopt volgens de voorspelling van de oude acht. We mogen onszelf feliciteren, want we hebben goed gehandeld. De brekers hebben een veilig heenkomen gevonden. We kunnen de toekomst rustig afwachten.’

Een van de aanwezigen lacht schamper. ‘Ik blijf het onzin vinden. Als het daadwerkelijk tot oorlog komt tussen noord en zuid, heeft het zuiden geen hulp van buitenaf nodig om die klus tot een goed einde te brengen. Voorspelling of geen voorspelling.’

De man spreekt voor velen en krijgt applaus, vooral van de jongste deelnemers. De manke leeuw duwt zich met beide handen af op de tafel en veert overeind.

‘De voorspelling is heel duidelijk. Zonder hen, is het Zuiden reddeloos verloren en laat een uitputtende oorlog ons na vier jaar geruïneerd achter.’

Simon Cartwright durft het aan om de eminente gastheer tegen te spreken.

‘Met alle respect, maar ik blijf het onzinnig bijgeloof vinden. De acht oudste plantagehouders plegen tijdens een obscuur ritueel zelfmoord, hun volste recht wat mij betreft, leuk voor hun erfgenamen, maar met die daad zouden ze dan redders uit een andere wereld aangetrokken hebben? Kom zeg, dat heeft alles van de griezelromans die mijn vrouw met haar holle hoofd met tonnen tegelijk verslindt.’

‘Waarom ben je dan hier, als je er toch geen geloof aan hecht?’, vraagt Frank.

‘In alle eerlijkheid: ik kom uit respect voor onze leeuw en ik blijf voor de exquise parels uit zijn wijnkelder die hij ons met een buitenwereldse gulheid blijft voorzetten.’

Met die uitspraak heeft hij de lachers op zijn hand.

Hij staat op en heft het glas:

‘Heren, op de gezondheid van de leeuw.’

‘Hoe weten we eigenlijk dat we met de juiste mensen van doen hebben?’, vraagt een van de plantagehouders die anders bijna nooit een woord zegt en enkel aanwezig mag zijn omdat hij de kleinzoon is van één van de oude acht.

Frank wist dat die vraag zou komen.

‘Ze matchen perfect de beschrijving die in de cirkel staat geschreven. Alleen zijn ze met negen, in plaats van met tien.’

‘Aha, dus de voorspelling loopt al mank, ik bedoel, fout’, roept de leider van de sceptici triomfantelijk uit. Het gebruik van het woord mank ten overstaan van oud-senator Cheatham, heeft hem wel even doen blozen.

‘De jongen die ontbreekt, had geen cruciale rol. Zijn afwezigheid hoeft verder niets te betekenen. Wat telt is dat de anderen gekomen zijn.’

De aanwezigen vragen Frank om zijn mening te geven over zijn speciale gasten.

‘Ze doen zich voor als pas gearriveerde Auburiërs. Echt overtuigend zijn ze natuurlijk niet, want ze zijn helemaal nooit in Auburië geweest. Ik kan echter ook niet zeggen dat ze ooit zwaar in de fout gaan. Je kan raden dat ze niet van Auburië komen, maar je zou ook nooit vermoeden dat ze uit een verder gevorderde wereld afkomstig zijn die met de onze niets te maken heeft. Fysiek zijn ze erg zwak, paardrijden kunnen ze bijvoorbeeld niet of nauwelijks, welbespraakt zijn ze dan weer wel. Ze zijn trots en makkelijk te complimenteren. Zo zijn ze er bijvoorbeeld echt van overtuigd dat ze mijn leven gered hebben.’

Op dat punt schieten Franks zogenaamde belagers van toen in de lach.

‘Ze zijn natuurlijk zeer slecht op de hoogte van onze cultuur, maar zo wat de helft van hen beent actief bij en leert snel. Eentje ervan is erg apathisch. Een van de meisjes is enkel geïnteresseerd in mijn paarden. Die houd ik zo zoet. Volgens de voorspelling is het enkel nodig dat zij en haar vriend voorlopig in leven blijven. Anders kunnen de anderen vreemd reageren.’

‘Vertoont een van hen ook maar het minste militaire of politieke talent?’, vraagt de scepticusfractie.

‘Eentje heeft in een herberg voor aardig wat commotie gezorgd door als leek het spel Revolution te winnen. Ik schaak ook regelmatig tegen hem en ik moet toegeven dat er strijdlust brandt in zijn ogen.’

‘Ach kom zeg, daar zetten we op in? Op een bordkartonnen generaal die fonkelende ogen zou hebben. Mijn zoontje van drie heeft ook agressie in zijn blik. Zullen we hem vast een generaalsuniform laten naaien?’

De manke leeuw is het zat.

‘Heren, we houden ons trouw aan de voorspelling. Laat ons niet vergeten dat ze exacte op het voorspelde tijdstip verschenen en meteen ingrepen toen ze dachten dat Frank bedreigd werd. Dat is genoeg bewijs voor mij. Zelfs al zijn die jongelui het grootst denkbare uitschot, het kan nooit kwaad om ze voorlopig te steunen en te zien wat er verder van komt. Frank, jij regelt het nodige, zorg ervoor dat het hen aan niets ontbreekt. Verwen hen verder, de rest wijst zichzelf wel uit. Ik verwacht van iedereen dat hij Frank bijstaat om de veiligheid van zijn gasten te garanderen.’

De autoriteit van de leeuw legt de scepsis van de slavenhouders aan banden.

‘Ik hoef de heren er ook niet aan te herinneren dat niemand, maar dan ook niemand, één woord hierover mag zeggen, aan eender wie.’

Daar is iedereen het inderdaad over eens. Stuk voor stuk geven ze te verstaan dat ze hun zwijgplicht als een vanzelfsprekendheid beschouwen. Ook Miles Porter knikt instemmend. Nochtans kan deze moddervette plantagehouder het nooit laten om alles wat hij meemaakt in zijn leven, in geuren en kleuren te vertellen aan de slavin waarmee hij haast dagelijks het bed deelt. Geen moment vermoedt hij dat bloedmooie Carlice, terwijl ze verveeld onder zijn zweterige lichaam ligt, uitrekent hoeveel geld ze kan vangen voor de kostbare informatie die hij haar domweg in het oor fluistert. In Sordid Haven betaalt men voor zo’n inlichtingen een eerlijke prijs.

(wordt vervolgd)

13-04-2009 om 22:59 geschreven door Tederdraads  

Op Beauregard is Frank nu pas echt in alle staten. Een bevriende plantagehouder is het nieuws over de slavenopstand (of de poging daartoe) komen brengen. Franks vriend vraagt om een gesprek onder vier ogen. De gastheer trekt zich met zijn bezoek beleefd terug in zijn studeervertrek. Het schaakspel dat toch al op weinig aandacht kon rekenen, wordt uitgesteld tot een volgende keer. Even later komt Frank al terug en rijden hij en de vriend samen weg. Kennelijk hebben de slavenhouders in New Burbon een soort spoedvergadering gepland.

Boelie en Pieter-Jan blijven alleen achter. Die laatste stelt zich vragen bij het gedrag van hun gastheer.

 ‘Wel gek eigenlijk hoe die Frank ons zo vertrouwt. In principe kunnen we zijn hele hebben en houden roven.’

‘Denk je werkelijk dat dit zijn hele hebben en houden is? En trouwens, denk je dat de slaven hier ons zo maar laten begaan?’

‘Je denkt niet dat we hen een aanzetje zouden kunnen geven om mee te plunderen?’

‘Nope, die slaven zijn niet gek. Waar zouden ze verdomme heen moeten? Het noorden is ver en zelfs in het vrije noorden zitten ze niet te wachten op dinks. Daar zijn ze bang dat dinks als goedkopere arbeidskrachten het werk van de blanken afpakken. De exemplaren hier in huis zijn ook veel te trots op hun bevoorrechte positie als huispersoneel.’

‘Akkoord. Maar zeg, als zo’n slaaf er in slaagt om het noorden te bereiken, is hij dan vrij?’

‘Ik denk het niet. Maar als hij er in slaagt om uit de handen van zijn baas te blijven, is hij veilig natuurlijk. De meeste noordelingen zien dinks misschien niet graag komen, maar een arrogante slavenhouder helpen om zijn eigendom terug te krijgen, dat is dan ook weer een stap te ver.’

Het gesprek van de twee jongens wordt onderbroken. Ook de anderen zijn ondertussen wakker. Als die te horen krijgen wat er allemaal gebeurd is, vinden ze het allemaal bijzonder spannend. Maryam hoopt dat de slaven massaal in opstand komen. Ze zou doodgraag zo’n revolutie van dichtbij zien. Randy is daar niet van overtuigd.

‘Zo’n slavenopstand zou volgens mij extreem bloederig verlopen. Geloof mij, dat wil je liever niet zien.’

Maryam betwijfelt dat en zegt dat het misschien ook wel zonder geweld kan. ‘De apartheid in Zuid-Afrika is toch ook via een politieke weg afgeschaft?’

Randy protesteert opnieuw.

‘Ja, maar dat was in een wereld die op zo veel vlakken zo veel verder ontwikkeld was dan deze. En ook de afschaffing van de apartheid liep niet over rozen, hé.’

Maryam vraagt Boelie of ze het boek dat de aanleiding gaf tot zoveel onvrede mag lenen.  Ze is nog niet helemaal wakker en wil het liever rustig aan doen vandaag. Het lezen van ‘De armband van tante Rosy’ lijkt haar nuttige tijdsbesteding. Bij wijze van verlaat ontbijt neemt ze wat fruit mee.

Ook de rest scharrelt in de keuken wat eten bij elkaar. Tot ze er uitgejaagd worden door Jubs, de dikke slavin, die naar eigen zeggen al voor meester Frank kookt, sinds hij zijn eerste tandjes heeft.

Nico en Randy herschikken het schaakbord en beginnen aan een echte schaakmarathon. Benjamin gaat samen met Boelie nog wat neuzen in Franks privé-bibliotheek. Als ze Willem vragen of die niet meekomt, weigert die categoriek. Met een sip gezicht neemt hij plaats in een luie stoel en doet vanuit die positie alsof hij de schaakpartij observeert. Pieter-Jan slaat hem gemoedelijk op zijn schouder. ‘De literatuur van deze wereld interesseert je niet?’

Lusteloos trekt Willem zijn schouders op. Pieter-Jan begrijpt het gedrag van zijn maat niet, dus gaat hij naar boven, vraagt het personeel om schone kleren en gaat dan de deur uit. Hij heeft er wel zin om eens alleen op verkenningstocht te gaan in de stad.Benjamin en Boelie zitten ondertussen gebogen over een kaart van hun nieuwe thuisland. Het is onderverdeeld in staten met aan het hoofd een verkiesbare gouverneur. Er zijn 34 staten in totaal, daarvan zijn er 17, net de helft dus, waarin slavernij legaal is.

‘Een mooi evenwicht’, stelt Benjamin.

‘Tot je andere zaken vergelijkt. In de noordelijke staten wonen 20 miljoen blanken, in het zuiden slechts 5 miljoen, aangevuld met 3 miljoen slaven. Volgens de laatste cenus leven er ook 100 000 vrije dinks in het zuiden.’

‘Als je de lijst van de presidenten eens bekijkt, is het wel zo dat bijna alle staatshoofden in het zuiden geboren zijn. De laatste zes presidenten zijn allemaal zuidelijken.’

‘Sja, slavenhouders hebben natuurlijk alle tijd om aan politiek te doen en bovendien hebben ze geld genoeg om stemmen te kopen.’

De twee bollebozen worden in hun onderzoek gestoord door een vreemd schuivend geluid. Als een blik op deur werpen, zien ze een blaadje liggen.

Boelie loopt naar de klink en gooit de deur open, maar op de gang is al niemand meer te zien. ‘Hey, toon ons nou gewoon wie je bent, we zullen je niks maken’, roept hij. Er komt natuurlijk geen antwoord.

Tot zichzelf mompelt Boelie:

‘Als je ons briefjes kunt schrijven, kun je ons toch net zo goed aanspreken? Zo’n kinderachtige onzin.’

‘Wat staat er op het briefje?’, vraagt zijn compagnon.

‘Het is van het allergrootste belang dat jullie vanavond naar Sordid Haven gaan. Doe het voor jullie eigen veiligheid.’

Benjamin neemt het blaadje over om het zelf eens goed te bekijken, net of hij vertrouwt zijn maat niet helemaal. Boelie toont hem ook het tweede briefje.

‘Wat denk jij? Dit is zo amateuristisch, zo doorzichtig, dit ruikt uren in de wind naar een hinderlaag, toch?’

Benjamin weet niet wat hij er van denken moet. ‘Misschien wil die Harlem ons helpen?’

‘Waarom dan die geheimzinnigheid? Die heeft zich toch al aan ons voorgesteld?’

‘Wie zou Frank dan betalen? Dat slaat nergens op. Wie heeft er nou baat bij dat wij hier logeren?’

Boelie vindt dat ze dit nog een tijdje moeten stil houden voor de groep.

‘Waarom dan?’

‘Anders panikeren ze maar en angst is een slechte raadgever. Voor je het weet, begint iedereen spoken te zien.’

Benjamin is voorlopig akkoord, maar heeft wel één bedenking.

‘Maar zeg, kunnen we Pieter-Jan dan wel alleen laten vertrekken naar die bar?’

‘Shit, da’s ook waar.’

De twee rennen naar Pieter-Jans kamer, maar daar ze zijn al te laat. Op de deur hangt een briefje.

‘Lieve jongens en meisjes. Blijven jullie gezellig binnen, ik zet vanavond een stapje in de wereld. Wie mijn aanwezigheid te zeer mist, kan mij

wellicht vinden in de Sordid Haven. Die bar met zijn onderhand mythische proporties.                                           

Don’t wait up.

Kusjes, P-Jay.’

‘Ja, ok’, concludeert Benjamin direct, ‘die briefjes zijn zo’n onnozele grap van Pieter-Jan, dat is wel duidelijk.’

Boelie wil akkoord gaan wat betreft het briefje onder de deur van de bib. ‘Maar wat dan met het briefje in mijn bed?’

‘Ach, hij is gewoon snel geweest. Hij kan altijd even langs jullie slaapkamer geweest zijn, geef toe.’

‘Ja, maar de handschriften zijn ook compleet verschillend.’

Benjamin valt niet te overtuigen. Hij knipoogt en wandelt glimlachend terug naar de bib.

‘Als er iemand spoken ziet, ben jij het wel.’

Boelie’s reactie op die laatste zin, druist helemaal in tegen zijn eerdere voornemen.

‘Best dan probeer ik de anderen wel aan het verstand te brengen dat dit niet pluis is.’

(wordt vervolgd)

12-04-2009 om 23:50 geschreven door Tederdraads  

Tien uur ’s ochtends en al te warm voor een jas. Op weg naar vergadering met twee dames. Een schrijfproject voor het OCMW. Om den brode. Veel water bij de wijn doen en maar slikken. ‘Every time I sell myself to you, I feel a little bit cheaper’ You is dan de uitgeverswereld en iedereen die mij daar aan een voet tussen de deur kan helpen.

Dromen van een eigen uitgeverij. Spelen met het idee van uitgeven in eigen beheer. Het typische fasendoorloop van een wanna-be-schrijver. ‘it’s fun to lose and to pretend’ en ik geef er nauwelijks nog een zak om. Ook het woordje ‘nee’ went. De standaard afwijsmails wennen. Ergens weet je: je moet tot een bepaald aantal nee’s komen om tot een ja te komen. Elke nee is een stap dichter bij een ja. In de liefde net zo. Ik was bont en blauw voor ik eindelijk de geheime vrouwensappen kon proeven. Op een dag laat je los en dan hoeft het niet per se meer, dan ben je ook gelukkig zo. Je koestert je in de zon en het maakt allemaal niet meer zo veel uit. Op zo’n moment valt uit de lucht, wat vroeger compleet onbereikbaar leek.

Het is je onderhand zo menens dat je verdomme handleidingen begint te lezen als ‘spanning in verhalen’, ‘writing a novel’ en je koopt tijdschriftjes die heel kort en bondig ‘Schrijven’ heten en die trouwens pokkenduur zijn. De dame aan de kassa meent je te herkennen en zegt: ‘Ja, dat zijn interessante boekjes. Jij bent toch die Pool he? Die ook nog piano speelt?’ Als je er uitziet als een Poolse schrijver-pianist heb je dan tenminste toch al de look mee. Schrijfsucces heeft niets van doen met schrijven, maar met het juiste imago en de juiste contacten. 1 procent schrijfarbeid, 99 procent handjes schudden.

Ik ben nooit zo gelukkig geweest, want ik het diepst van mijn gedachten ben ik Rhett Butler en als ik terugkijk op mijn leven krijg ik altijd wat ik wil. De zekerheden van het zondagskind. Dus vriendjes worden met de Maarten Ingelsen van deze wereld, smeekbedes schrijven naar Arnon Grunberg, bedelen bij uitgeverijen, het hoeft allemaal niet meer.

Volgend jaar omstreeks deze tijd, lig ik in de winkels.

Ik vraag mij wel af, hoe zal ik dan reageren op de bedelmails in mijn inbox?

11-04-2009 om 13:22 geschreven door Tederdraads  

In zijn kleine kamertje boven het stamcafé van de bende van Burke, ontwaakt ook de quadroon Harlem Monroe. Luide stemmen beneden wekken hem uit zijn slaap. Hij heeft helemaal niet zo lekker gedroomd en zijn hart slaat zo snel dat de ketting om zijn hals er gaat van trillen.

Eventjes is hij bang dat Burke gek genoeg is om wraak te nemen voor gisteren. Zou die Burke het wagen om hem ook maar één vinger kwaad te doen? Iedereen weet toch dat Harlem een beschermeling is van Duro? En wat er gebeurt met lui die Duro’s vrienden aanpakken, weet iedereen. Harlem staat op van zijn bed, hij was deze middag zo moe dat hij met zijn kleren aan in slaap is gevallen. Nieuwsgierig legt hij zijn oor te luisteren tegen de deur. Hier en daar kan hij een woord opvangen. Als hem duidelijk is geworden waar de mannen beneden in de bar het over hebben, zegt hij bij zichzelf:

‘Het is begonnen! Zo snel al. Verdorie, we moeten vlug handelen nu, voor het te laat is.’

Zonder nog een moment te aarzelen, neemt hij de weg over de daken, en gaat hij via de brandladder naar beneden om verslag uit te brengen bij zijn baas. Die is echter al beter op de hoogte dan Harlem.

Als hij hijgend aan hetzelfde tafeltje van deze ochtend gaat zitten, is Duro hem voor:

‘Dus je hebt het ook gehoord? Nu komt er zeker oorlog, dit is nog maar het begin.’

Harlem zegt wat hij er van weet, in de verwachting dat zijn chef de ontbrekende details aanvult:

‘In Cooper’s Creek heeft een blanke man samen met een bende slaven een munitiedepot van het leger bezet.’

‘Is dat al wat je weet?’        

Harlem kijkt beschaamd omlaag en knikt kort van ja. Hij vindt dat hij zich belachelijk gemaakt heeft door zo snel te reageren. Duro vertelt hem de rest.

‘Ze zijn al allemaal opgepakt. Opgepakt of dood. Het leger heeft de opstand neergeslagen. Er was blijkbaar een energieke kolonel van het beroepsleger in de buurt en die heeft meteen een honderdtal gewapende mannen gemobiliseerd. De opstandelingen hebben het nog drie uur volgehouden, maar de meeste zijn gesneuveld. De leider is gevangen genomen. Hem wacht allicht de strop.’

‘Wie was hij?’

‘Een tamelijk oude blanke man, genaamd Miles Green. Hij zou maanden geleden al eens vijf slavenhouders vermoord hebben met de hulp van zijn zonen.’

‘En er zijn nergens anders opstanden uitgebroken?’, vraagt Harlem beteuterd.

‘Nee, er was te weinig tijd. De bedoeling was om met de voorraad in het wapendepot een duizendtal slaven te bewapenen en er mee naar de bergen te trekken om vandaar uit geleidelijk aan alle slaven tot opstand te brengen.’

‘Hoe weet je dat allemaal? Zijn er al kranten?’

Duro leunt achterover en glimlacht.

‘Ik wist al enkele dagen dat er iets op til was. Maar het nieuws is mij te laat ter oren gekomen en Cooper’s Creek is natuurlijk veel te ver van hier. Anders waren we er bij geweest. Dan was de actie misschien gelukt.’

‘Waarom heb je mij er niet eerder iets van gezegd?’

‘In sommige kwesties is het beter dat alleen de baas op de hoogte is.’

Harlem apprecieert het niet dat zijn baas niet meer vertrouwen in hem stelt, maar hij gaat er verder niet op in.

‘Maar je beseft toch wat dit betekent? De brekers arriveren en de kans dat er oorlog komt tussen Zuid en Noord wordt op enkele dagen tijd opeens wel heel reëel.’

Op dat moment komt Marly aangewandeld.

‘Ach, Harlem, is er ook al. Gefeliciteerd.’

‘Hoezo?’

‘Nou, je bent vast de laatste in heel New Burbon om het nieuws te horen, marmot. Er is trouwens nog meer nieuws.’

Marly gooit iets op tafel. Het is een exemplaar van ‘De armband van tante Rosy.’

‘Ik heb het net uit. Als die poging tot een opstand geen olie op het vuur gooit, doet dit het wel. Er is niet één slavenhouder die hier mee gediend is. En geloof me, die rijke piefen lezen misschien niet vaak, maar die hebben ze allemaal gelezen, hoor.’

‘Jullie kennen de voorspelling’, zegt Duro plechtig. ‘Als alles goed gaat, hebben we over een jaar of zo oorlog in dit zondige land, met als gevolg dat al onze broeders en zusters die nu nog gebukt gaan onder het discriminerende juk van de slavernij binnenkort allemaal vrij zijn.’

Harlem ergert zich aan het overdreven optimisme van zijn baas.

‘Je vergeet een klein detail. De oude acht hebben hun zin gekregen, als de Brekers in leven blijven, gebeurt net het omgekeerde en wint het Zuiden de oorlog, zodat de slavernij gewoon blijft bestaan, sterker dan ooit gegrondvest dan ooit tevoren.’

‘Maak je maar geen zorgen, die brekers hebben we volgende week al gekeeld. Je zei toch dat ze op Beauregard logeerden? Nou, waar maken we ons dan druk over?

‘Heb je mannetjes onder het personeel van Beauregard?’, vraagt Harlem.

Duro lacht.

‘Nooit te veel willen weten, Harlem, nooit te veel willen weten.’

(wordt vervolgd)

11-04-2009 om 09:45 geschreven door Tederdraads